Σάββατο, Δεκεμβρίου 31, 2011

2012…

Καθώς η πλουτοκρατία, αυτή που με την ψήφο μας επιλέξαμε να μας κυβερνάει, επιφυλάσσει για μας τους εργαζόμενους μια καινούργια χρονιά, το 2012 που ανατέλλει σε λίγες ώρες, πιο αποτρόπαιη και εφιαλτική από αυτή που φεύγει, ας μου επιτρέψετε αυτές να είναι οι ευχές μου για τη φετινή Πρωτοχρονιά, αλλά μην προσδώσετε σας παρακαλώ καμία μεταφυσική δύναμη σ' αυτές, γιατί, άλλωστε, καμία ευχή δεν έχει τέτοια δύναμη. Δείτε τις σαν πόθους και επιθυμίες —που απαιτούν τη δική μας αγωνιστική στάση για να γίνουν πραγματικότητα:

Είθε ο κόσμος να καταλάβει ότι με την ψήφο του γίνονται όσα γίνονται από τους Παπαδημίους μας!

Είθε ο κόσμος να καταλάβει ποια πρέπει να είναι η ψήφος του, η ψήφος που εξυπηρετεί το ταξικό του συμφέρον!

Και, κυρίως, είθε ο κόσμος να καταλάβει ότι (κι) από την ψήφο του πιο πολλή σημασία έχει η στάση του και η δράση του!

Είθε ο κόσμος να καταλάβει ότι ο καπιταλισμός ανθρώπινος δεν γίνεται, δεν διορθώνεται, μονάχα ανατρέπεται —για να δούμε άσπρη μέρα!

Είθε η αυγή του καινούργιου χρόνου να μας φέρει τη νίκη των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας και είθε αυτή η νίκη να είναι η απαρχή του τέλους της δυναστείας της πλουτοκρατίας!

Αγαπητοί μου αναγνώστες, σας επαναλαμβάνω, μην προσάψετε καμία μεταφυσική διάσταση στις ευχές μου· τέτοια διάσταση πού υπάρχει άραγε, για να πούμε ότι μπορεί να υπάρξει στις ευχές; Αν ήταν ν' αλλάζουν έτσι τα πράγματα, κάπου τόσους αιώνες θα μας είχαν φανεί χρήσιμοι κι οι θεούληδες (αυτοί που στέκονται απέναντί μας σαν σκιάχτρα κι αφέντη έχουν φάτσα, όπως λέει κι ο ποιητής). Οι ευχές μπορούν να γίνουν πραγματικότητα με το χέρι των ανθρώπων κι όχι των θεών. Μ' αυτό το πνεύμα τις διατυπώνω και μ' αυτό το πνεύμα σας εύχομαι:

Αίσιο, ευτυχισμένο κι ανατρεπτικό το 2012! Να είστε γεροί και δυνατοί να το χαρείτε έτσι!

Κυριακή, Δεκεμβρίου 18, 2011

Η επόμενη μέρα

Στις 8 Δεκεμβρίου, όπως αυθημερόν με σχόλιό μου στην προηγούμενη ανάρτηση ενημέρωσα τους φίλους που επισκέπτονται το ιστολόγιο, με την αθωωτική απόφαση του Ε' Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων στη δίκη που αφορούσε τον εξοπλισμό του νέου Γ.Ν. Χανίων (βλ. εδώ) γράφτηκε ο επίλογος μιας προσωπικής εννιάχρονης Οδύσσειας δικαστικών διώξεων ύστερα από μήνυση εναντίον μου από τον επιχειρηματία ιατρικού εξοπλισμού Ν. Παπαποστόλου. Βέβαια, αισθάνομαι την ανάγκη με πικρία μου να διευκρινήσω ότι η αθωωτική απόφαση αφορούσε εμένα και τους άλλους συγκατηγορουμένους μου αλλά δυστυχώς όχι και τη Δικαιοσύνη! Δεν βλέπω πώς θα μπορούσε άλλωστε, από τη στιγμή που η τυφλή "θεά" φαίνεται ότι έχει αμετάκλητα καταδικαστεί στη συνείδηση κάθε τίμιου ανθρώπου που έτυχε να γνωρίσει ή, ακόμη χειρότερα, που κακή μοίρα τού επιφύλαξε να υποστεί τις επονείδιστες πράξεις ανάξιων λειτουργών της κατά τον χειρισμό της προαναφερθείσας μήνυσης. Ας περιοριστώ σ' αυτή την επιγραμματική κατά κάποιο τρόπο αναφορά μου και ας κλείσω το θέμα σημειώνοντας μονάχα ότι γενική υπήρξε η εκτίμηση πως η ακροαματική διαδικασία έκανε κουρελόχαρτο το —έτσι ή αλλιώς— σαθρό κατηγορητήριο και πως οι αξιοσέβαστοι δικαστές της έδρας μάλλον δεν αισθάνονταν υπερήφανοι για τη Δικαιοσύνη που οδήγησε στο ακροατήριο μια τέτοια υπόθεση…

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 07, 2011

Το παρασκήνιο ενός δημοσιεύματος με… μπόχα Τέλλογλου

Ας ξεκαθαρίσω προεισαγωγικά ότι κανένα παρασκήνιο δεν πρόκειται να φέρω στο φως. Τέτοιες ντετεκτιβίστικες δουλειές προτιμώ να μένουν στα χέρια άξιων εραστών του αθλήματος, όπως είναι, για παράδειγμα, ο αξιοσέβαστος κύριος Τάσος Τέλλογλου, λαγωνικό εκλεκτής ράτσας. Ο τίτλος της ιστογραφής μου απλώς παραφράζει έναν άλλο τίτλο: «Το παρασκήνιο μιας δίκης με… άρωμα ΕΣΥ», τον οποίο είχε ένα εξαιρετικό δημοσίευμα της Αλαφουζιάδας —της "σοβαρής" «Καθημερινής» ντε!— στις 14/11/2010, δηλαδή πριν από περίπου ένα χρόνο, με την υπογραφή του παμμέγιστου Τάσου Τέλλογλου· ναι, αυτού του λαμπρού δημοσιογράφου και απηνούς διώκτη όποιου τυχόν υποπέσει στην οξυδερκή αντίληψη του ανδρός ότι αποτόλμησε να γευτεί, προς ίδιον όφελος, τους αμαρτωλούς καρπούς μιας προβαλλόμενης ως ενδημούσας και πανταχού παρούσας διαφθοράς του δημόσιου βίου μας· μιας βολικής βέβαια από πολλές απόψεις εικόνας της διαφθοράς, ικανής να καταλάβει ολοκληρωτικά και να αλώσει τον νου και τη σκέψη πολλών λάτρεων της σκανδαλοθηρίας και να τους αποκοιμίσει (ακόμη περισσότερο), ικανής συνάμα να εκτοπίσει την κριτική σκέψη περί του τι φταίει, ποιος γεννάει, υποθάλπει ή περιθάλπει τη διαφθορά, και να εξοβελίσει εντέλει ενοχλητικές για το σύστημα διαπιστώσεις.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 05, 2011

Ψήφισμα των απεργών της Ελληνικής Χαλυβουργίας

Η απεργία των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας ήδη διανύει την έκτη εβδομάδα! Σ' αυτούς βρίσκεται όλες αυτές τις μέρες του αγώνα τους η σκέψη μας, ο νους μας, η καρδιά μας. Οι απεργοί της Ελληνικής Χαλυβουργίας είναι η τιμή της εργατικής τάξης της δοκιμαζόμενης χώρας μας. Ο αγώνας τους είναι αγώνας όλων των εργαζομένων. Χτες, Κυριακή, πραγματοποίησαν άλλη μία γενική συνέλευση και έβγαλαν το ψήφισμα που παραθέτω. Το βήμα σ' αυτούς λοιπόν. Υποκλινόμαστε:

Κυριακή 4/12 - Ψήφισμα των απεργών της Ελληνικής Χαλυβουργίας

Ψήφισμα - Κάλεσμα για αγώνα
Συνάδελφοι εργάτες
Ο βιομήχανος Μάνεσης έδειξε για ακόμα μία φορά το πρόσωπο που έχουν όλοι οι βιομήχανοι. Έκανε άλλες 16 απολύσεις την ώρα που διαδηλώναμε μπροστά στο Υπουργείο, μετά από 32 μέρες απεργίας. Είναι αδίστακτοι αλλά και τρομοκρατημένοι.
Νομίζουν ότι μπορούν να μας φοβίσουν, ότι μπορούν να μας λυγίσουν.
Κύριοι βιομήχανοι, εμείς δεν είμαστε σαν τους ανθρώπους σας! Για τον χαλυβουργό δεν έχει γυρισμό! 35 μέρες απεργίας είναι μεγάλο σχολείο! Είναι πανεπιστήμιο που δεν έχετε πάει!
Βιομήχανε Μάνεση. Η γενική συνέλευση των χαλυβουργών σου απαντάει!
Άκουσέ το καλά! Είμαστε όλοι απολυμένοι! Πίσω στη δουλειά θα γυρίσουμε όλοι! Σκλάβους δε θα μας κάνεις! Έλα εσύ μέσα στη φωτιά και το σίδερο για 500 ευρώ.
Συνάδελφοι εργάτες, εργαζόμενοι
Στην Ελληνική Χαλυβουργία οι βιομήχανοι με τη μαύρη κυβέρνησή τους δοκιμάζουν την αντοχή όλης της εργατικής τάξης.
Αν σπάσουμε εμείς, δε θα αφήσουν τίποτα όρθιο! Αν εδώ σπάσουν τα μούτρα τους, τίποτα δε θα είναι το ίδιο!
Τη δύναμη που μας δίνετε δεν πρόκειται να την προδώσουμε! Δεν κατεβήκαμε σε τέτοιο σκληρό αγώνα για να περάσουμε την ώρα μας! Για να τα διπλώσουμε στις δυσκολίες και τις απειλές. Υπερασπιζόμαστε τη ζωή μας και το ψωμί των παιδιών μας!
Θα γυρίσουμε μόνο αν νικήσουμε! Για αυτό σας θέλουμε στο πλευρό μας, πιο κοντά στον αγώνα.
Σε όλα τα εργοστάσια ετοιμάζονται να κάνουν τα ίδια, σε αρκετά ξεκίνησαν κιόλας: εκ περιτροπής εργασία, διήμερα, τριήμερα, μειώσεις μισθών πάνω από 30%, απολύσεις, απλήρωτοι για μήνες.
Οι βιομήχανοι κλιμακώνουν την επίθεσή τους. Και οι εργάτες θα κάνουμε το ίδιο! Εμείς είμαστε πιο δυνατοί! Και είμαστε ακόμα στην αρχή!
Η γενική συνέλευση των απεργών χαλυβουργών καλεί σε σύσκεψη τη Δευτέρα 5/12/2011 και ώρα 10:30 π.μ. στο Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας: Όλα τα σωματεία του Θριασίου. Εργοστασιακές επιτροπές, επιτροπές αγώνα, λαϊκές επιτροπές, συλλόγους. Κάθε τίμιο συνδικαλιστή που αντιστέκεται.
Είναι προσκλητήριο αγώνα, να μη λείψει κανείς!
Να οργανώσουμε την απάντησή μας. Να προκηρύξουμε και να οργανώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις:

  • 24ωρη Απεργία για όλο το Θριάσιο για την Παρασκευή 9 Δεκέμβρη.
  • Μεγάλη συγκέντρωση έξω από την πύλη της Χαλυβουργίας
Να βροντοφωνάξουμε: Κάτω τα χέρια από τα δικαιώματά μας που κατακτήθηκαν με αίμα. Σκλάβοι για τα κέρδη των βιομηχάνων δε θα γίνουμε!
Συνάδελφοι εργάτες
Μην ακούτε τα ψέματα των βιομηχάνων και των ανθρώπων τους, δεν θα δουλεύουν αυτοί με μισθούς πείνας, δε θα βρεθούν αυτοί στην ανεργία! Αυτοί πληρώνονται καλά για τη βρώμικη δουλειά τους!
Μην τους φοβάστε, είναι ανίσχυροι όταν οι εργάτες πάρουν απόφαση για αγώνα!
Η νίκη των χαλυβουργών, νίκη όλων των εργατών!
Η γενική συνέλευση των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας. Ασπρόπυργος 4/12/2011

Λεβεντιά! Μπράβο σας, αδέρφια! Κοφτερός ο λόγος του εργάτη: «Αν σπάσουμε εμείς, δε θα αφήσουν τίποτα όρθιο! Αν εδώ σπάσουν τα μούτρα τους, τίποτα δε θα είναι το ίδιο!» Τα λέει συμπυκνωμένα όλα! Έχουμε χρέος όλοι να τους στηρίξουμε με όποιο τρόπο μπορούμε, και οικονομικά ασφαλώς, αυτούς που σηκώνουν τον σταυρό για λογαριασμό όλων μας. Η ταξική αλληλεγγύη επιβάλλεται. ΠΡΕΠΕΙ να νικήσουν! Τότε θα έχουμε νικήσει ΟΛΟΙ.
Θυμηθείτε, έχει ανοιχτεί λογαριασμός για την ενίσχυσή τους:
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
200/623301-52
IBAN GR4001102000000020062330152

Τρίτη, Νοεμβρίου 29, 2011

Μουσικό ιντερμέντζο


Δεν μ' έφτανε το συχνοκακούργημα (με το συμπάθιο πάντα) που με ταλανίζει αυτές τις μέρες, είχα και τη φαεινή ιδέα να παίξω τον ρόλο του Τέλλογλου! (Βλέπετε προηγούμενη ιστογραφή «Αναρτώ εις το μπλόγκι όταν ο Τάσος δεν είναι εδώ»). Θεέ μου, τι άλλο πια μπορεί να πάθω; Κάτι τέτοιες σκέψεις έκανα τ' απόγευμα, την ώρα που ένας ζεστός ήλιος έλουζε το δωμάτιό μου. Ίσως βοήθησε κι αυτός που αποφάσισα να γυρίσω την πλάτη μου σ' όλη αυτή την αθλιότητα. Υπάρχει και η ομορφιά, σκέφτηκα. Υπάρχουν οι φυσαρμόνικές μου, που μένουν καιρό τώρα παραπονεμένες. Νά λοιπόν, αυτή η μικρούλα, η HOHNER Pro Harp σε λα ματζόρε, αυτή, ναι!

Μ' αυτήν δεν έπαιζα την «Απουσία» («Παλιέ μου φίλε») του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Μανώλη Αναγνωστάκη, από το λεύκωμα «Μπαλάντες», τραγουδισμένη από τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά; Ναι! Εμπρός λοιπόν! Μικρόφωνο, δοκιμές, ηχογράφηση, και ακούστε το αποτέλεσμα (να είστε επιεικείς).

Κυριακή, Νοεμβρίου 27, 2011

Αναρτώ εις το μπλόγκι όταν ο Τάσος δεν είναι εδώ

«Περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ» λέει το παιδικό παιχνίδι που έπαιζε η γενιά μου στα παιδιάτικά της. Σήμερα δεν ξέρω κατά πόσο τα παιδιά παίζουν τέτοια παιχνίδια ή γκαβώνουν μπροστά σε κάποια οθόνη· τηλεόρασης, υπολογιστή ή παιχνιδομηχανής. Οπότε κάτι σαν «Σεργιανώ στο τουΐτερ όταν οι γέροι δεν είναι εδώ. Γέροι, γέροι, είστε εδώ;» μάλλον πιο ταιριαστό θα ήταν. Πού να βρεθεί το δάσος και πού να βρεθούν οι λύκοι, εξάλλου. Ως κι αυτή η Κοκκινοσκουφίτσα, γιαγιά πλέον, εδώ κάπου στο ιντερνέτι τριγυρνάει και μέσα σε ιστοτόπους μπαίνει και αναζητάει καλούδια για το καλαθάκι της. Συχνά περνάει κι από εδώ —καλοσύνη της.

Τώρα, ο τίτλος παραφράζει το παιδικό παιχνιδάκι, αλλά μάλλον εκεί εξαντλείται η σχέση του μ' αυτό. Μην ψάχνετε να βρείτε κάποια άλλη αντιστοιχία. Τον Τάσο, αν φέρνει σε κάποιο είδος του ζωικού βασιλείου, εγώ δεν θα τον έλεγα λύκο, σεβόμενος τον αγαπημένο μας "κακό" λύκο των παραμυθιών, αλλά και το όμορφο ζώο της πραγματικής ζωής που τόσο το έχει κυνηγήσει η ασύμμετρη απειλή των "ανθρώπων", ώστε να το εξαφανίσει από πολλά μέρη της πατρίδας μας. Θα διάλεγα για να χαρακτηρίσω τον Τάσο κάνα ασπόνδυλο καλύτερα… Εξάλλου, σιγά μην τον φοβόμαστε! Τότε, τι θέλω να πω με τον τίτλο; Ειρωνεύομαι, απλώς ειρωνεύομαι! Ε, αυτή είναι η εκδίκησή μου προς την αφεντιά του. Ο κυρ Τάσος, βλέπετε, ακαταπόνητος μαχητής της διαφθοράς, της ρεμούλας και της λαμογιάς, φιγουράρει μεταξύ των διακεκριμένων εθνικών μας τιμητών (έχουμε αποκτήσει μπόλικους τέτοιους εσχάτως, κορδωτούς, που φαίνεται να 'χουν πιστέψει ότι είναι κάτι ανάλογο των πάλαι ποτέ «δασκάλων του γένους»). Αλλά, πολυάσχολος καθώς είναι, δεν καταφέρνει μερικές φορές να σας κρατάει ενήμερους, αγαπητοί μου, για τα τεκταινόμενα στον καταχθόνιο κόσμο της διαφθοράς. Τι να πρωτοπρολάβει κι αυτός! Γι' αυτό πρέπει όλοι μας, όσο μπορούμε, να τον συντρέχουμε, να τον βοηθάμε στο θεάρεστο έργο του. Να καλύπτουμε τα κενά που άθελά του αφήνει. Αυτό ακριβώς λέει ο τίτλος της ιστογραφής: αναρτώ στο ιστολόγιο νέα για «πολύκροτες δίκες» όταν ο Τάσος δεν ("προλαβαίνει" να) το κάνει. Όπου το «Τάσος», βέβαια, είναι αρκετό, νομίζω· όλοι καταλαβαίνετε ότι δεν μπορεί να είναι άλλος από τον μοναδικό, τον δαιμόνιο, τον sui generis Τάσο Τέλλογλου.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 11, 2011

Περιστολή συνταγματικών ελευθεριών

Ο ιστολόγος, κεφάλι αγύριστο και δη ερυθρό και παλαιοκομμουνιστικό (ΠΡΟΣΟΧΗ! Μην το πείτε «παλιοκομμουνιστικό», θα παρεξηγηθούμε!), δεν σκίρτησε από εθνική συγκίνηση όταν ακούστηκε από το προεδρικό μέγαρο το «Habemus Papadimum». Αισθήματα ανακούφισης, ευφορίας, εθνικής ανάτασης και τα συναφή, με τα οποία επιδιώκουν να μας μπολιάσουν οι υμνητές της πλουτοκρατίας στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης (ΜΜΕ), δεν τον άγγιξαν. Το αντίθετο, συνοφρυώθηκε, προβληματίστηκε, θύμωσε. Γιατί κατάλαβε ότι η εξέλιξη αυτή είναι στα μέτρα των δυναστών του λαού. Γι' αυτό έκλεισε τ' αφτιά του στα φερέφωνα της πλουτοκρατίας και στράφηκε στις δικές του παραδοσιακές (παλαιοκομμουνιστικές, είπαμε!) πηγές, με την όμορφη, ξύλινη όποτε χρειάζεται, γλώσσα τους. Ε, αυτές ακούγοντας, τι θα περιμένατε να έκανε; Σήμερα πήγε κι έσμιξε με το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, του ΜΑΣ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ και της ΟΓΕ (όλα τα καλά παιδιά), σε ένδειξη καλής θέλησης απέναντι στον λαό —και κακής θέλησης απέναντι στη νέα κυβέρνηση!… Στον αντίποδα, δηλαδή, της λογικής της ΑΔΕΔΥ. Η οποία ΑΔΕΔΥ (ἅ δὲ δεῖ, δηλ. όσα πρέπει) παραπλανά· ΑΔΕΝΔΥ (ἅ δὲν δεῖ, δηλ. όσα δεν πρέπει) έπρεπε να λέγεται!

Απ' όλα τα κωμικοτραγικά καμώματα στα οποία επιδόθηκαν οι σαλτιμπάγκοι της πολιτικής ζωής του τόπου μας τις τελευταίες μέρες προκειμένου να δρομολογήσουν την "ισχυρή" κυβέρνηση που διακαώς επιθυμούσε η ολιγαρχία, αυτή που σκοπό και αποστολή έχει να σαρώσει ό,τι έχει απομείνει από κοινωνικό κράτος, ελευθερίες, δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, επιτρέψτε μου να σταθώ σε ένα μονάχα γεγονός. Η επιλεκτική αναφορά μου σ' αυτό δεν έχει καμία έννοια αξιολόγησης ή ιεράρχησης, αλλά οφείλεται αφενός στην επιθυμία μου να το αναδείξω επειδή μάλλον πέρασε, αν όχι απαρατήρητο, τουλάχιστον ασχολίαστο (ή ελάχιστα σχολιασμένο;), ενώ κάθε άλλο παρά ήσσονος σημασίας είναι, και αφετέρου στο ότι δεν συνηθίζω να επαναλαμβάνω ό,τι έχει σχολιαστεί ή αναλυθεί ήδη, στις περισσότερες περιπτώσεις μάλιστα κατά κόρον και διεξοδικά, από άλλους πολύ ικανότερους από μένα.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 07, 2011

Algunas Bestias (3ο Μέρος)


Τελικά αυτά τα ζωντανά, αυτά τα κτήνη (los «algunas bestias»), αποδεικνύονται πιο πολλά απ' όσα αρχικά είχα υπολογίσει! Έτσι, σήμερα βρίσκω πως είναι ανάγκη στις ήδη δύο αναρτημένες ιστογραφές μου με τον ίδιο τίτλο [Algunas Bestias (1ο Μέρος) και Algunas Bestias (2ο Μέρος)] να προστεθεί και τρίτη, τούτη εδώ, εκτός… προγράμματος. Για τους αναγνώστες που δεν έχουν διαβάσει τα προηγούμενα, να πω δυο λόγια, προκειμένου να τους κατατοπίσω σχετικά με το θέμα που πραγματεύομαι, ώστε το σημερινό, τρίτο στη σειρά και τελευταίο (ελπίζω) άρθρο, να μπορέσει να σταθεί αυτοτελώς, αν και θα συνιστούσα σ' όσους ενδιαφέρονται για τέτοια ζητήματα, ν' ανατρέξουν και στα προηγούμενα άρθρα, παρόλο που είναι κάπως εκτεταμένα.

Λάθος δεν κάνετε, αγαπητοί μου, αν ο τίτλος Algunas Bestias, δηλαδή Κάποια Ζωντανά ή Κάποια Κτήνη, συνειρμικά σας οδήγησε στα ανεκδιήγητα καμώματα των άθλιων πρωταγωνιστών του θλιβερού θιάσου του πολιτικού–υπηρετικού προσωπικού της πλουτοκρατίας, μαζί και των δευτεραγωνιστών και των κομπάρσων τους, που ξεσάλωσαν τις μέρες αυτές (και συνεχίζουν…), παίζοντας εν ου παικτοίς· παίζοντας δηλαδή εκεί όπου δεν σηκώνει, δεν επιτρέπεται να παίζει κανείς: στις πλάτες του κοσμάκη, που τον οδηγούν, αν δεν τον έχουν ήδη οδηγήσει, στην εξαθλίωση, την ταπείνωση, την απελπισία… Όχι, λοιπόν, δεν κάνατε λάθος εσείς, αν υποθέσατε ότι ο τίτλος της ιστογραφής μου αναφέρεται σ' αυτόν τον ελεεινό συρφετό· το λάθος είναι δικό μου: εγώ είμαι που βρίσκομαι αλλού γι' αλλού! Με χτύπησε, βλέπετε, ξανά η συνηθισμένη πάθησή μου, που με ταλαιπωρεί σχεδόν εννέα χρόνια τώρα· μ' έπιασε πάλι αυτό το… συχνοκακούργημα (με το συμπάθιο). Μου παρουσιάστηκε προχτές, στις 3 του μήνα, στο Ε' Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, και έπεται συνέχεια με μη προβλέψιμη κατάληξη… Γι' αυτό, όπως ομολόγησα με συντριβή στο 1ο Μέρος της περιώνυμης αυτής σειράς (μου την έχουν ζητήσει ήδη κάποια κανάλια, πρώτο το ΣΚΑΪ), εγώ λόγω της πάθησής μου δεν μπορώ να παρακολουθώ τα τεκταινόμενα της πολιτικής σκηνής, τουλάχιστον με κάποια συνέπεια. Γι' αυτό σας σύστησα την «άξια γραφίδα (πληκτρολόγιο) των ακαταπόνητων συντρόφων μου (δείτε, για παράδειγμα, το γλόμπινγκ[1][2], για να αναφέρω ένα συλλογικό ιστολόγιό τους και ν' αποφύγω την αναφορά σε ατομικά ιστολόγια, από φόβο μήπως παραλείψω κάποιο από τα τόσα αξιόλογα)». Από το γλόμπινγκ μπορείτε να οδηγηθείτε, χρησιμοποιώντας τους δεσμούς προς άλλα ιστολόγια που δίνονται σ' αυτό, σε εξαιρετικά ενδιαφέρουσες διαδικτυακές προσπάθειες. Κι αφήστε με μένα να βουρλίζομαι στηλιτεύοντας την αδικία και αναζητώντας το δίκαιο… Μονάχα αναγνωρίστε μου, αν συμφωνείτε, ότι ο αγώνας για την επικράτηση γενικώς του δικαίου δεν είναι άσχετος με τον αγώνα για τη λαϊκή κυριαρχία, δηλαδή για την επικράτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης· ούτε η εκδήλωση καταστάσεων ηθικής αναλγησίας ή αμοραλισμού είναι άσχετη με τη γενικότερη σήψη και έκπτωση αξιών που ευδοκιμεί στο έδαφος του εκμεταλλευτικού μας συστήματος.

Κυριακή, Νοεμβρίου 06, 2011

Ο Πάσχων κι αν πασχίζει…

Γνωστή παιδιόθεν η λαϊκή παροιμία, που για λόγους οικονομίας του κειμένου μπήκε μισή στον τίτλο: «Ο Πάσχων κι αν πασχίζει, τη γλώσσα την ξεσκίζει». Ο θυμόσοφος, άμα και προικισμένος με το χάρισμα της προφητείας λαός μας, σε ανύποπτο, όπως λένε, χρόνο, δηλαδή γενεές πριν να ανατείλει το λαμπρό άστρο του εθνικού μας διανοουμένου, πριν ο Πάσχων μας (το «μας» αντί του «Μανδραβέλης», φυσικώ τω λόγω και δικαιωματικά!) να αρχίσει να κοσμεί με τα υψηλής πνοής πονήματά του τη ναυαρχίδα του αστικού Τύπου, εσχάτως δε και το διαδίκτυο, από τόσο παλιά αυτός ο εκπληκτικός λαός, διαβλέποντας ότι, όταν θα έφθανε το πλήρωμα του χρόνου, θα εμφανιζόταν το δίχως άλλο ο Πάσχων μας, εμπνεύστηκε την παροιμία αυτή και έκτοτε την ενσωμάτωσε στον θησαυρό λαϊκής σοφίας που παραδίνεται από γενιά σε γενιά.

Και ίνα πληρωθεί —όπως λένε οι γραφές— το ρηθέν υπό Λαού του προφήτου, ότι «Ο Πάσχων κι αν πασχίζει, τη γλώσσα την ξεσκίζει», η γραφίδα του Πάσχοντος αποτυπώνει με καμάρι στο protagon.gr:

το τεθνεών δημοψήφισμα

Λέει και μια άλλη παροιμιώδη φράση ο λαός μας: «Πού πας, ρε Μανδραβέληηηη!», όπως και την παροιμία «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κώλους»… (Μπορεί να σκεφτήτε κι άλλες, όπως «τον Μανδραβέλη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς» ή «άλλα τα μάτια του Μανδραβέλη κι άλλα της κουκουβάγιας» κ.λπ., αλλά ας μην πλατειάσουμε).

Το σπάνια χρησιμοποιούμενο σήμερα ρήμα της αρχαίας θνήσκω σημαίνει πεθαίνω. Το ρήμα αυτό σχηματίζει τη μετοχή παρακειμένου ο τεθνεώς, η τεθνεούσατεθνεώσα, το τεθνεός, που σημαίνουν, βέβαια, ο πεθαμένος, η πεθαμένη, το πεθαμένο. Τύπος το τεθνεών(!) δεν υπάρχει! Το τεθνεός δημοψήφισμα έπρεπε να γράψει, αν ήθελε να εμμείνει στην επιλογή των… μεταξωτών. Ή ας έγραφε απλά ο ευλογημένος το πεθαμένο δημοψήφισμα! Θα του έπεφτε η μύτη;

(Καλά, ξέχασα ότι είναι Πάσχων…)

Δευτέρα, Οκτωβρίου 31, 2011

Να Καμίνης, να μάλαμα!


Πληροφορηθήκαμε από τις ειδήσεις (αντιγράφω εδώ από τον ιστότοπο http://www.athinapoli.gr/) ότι:

Με μαύρα περιβραχιόνια, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα, συνόδευσε μουσικά την παρέλαση η φιλαρμονική του δήμου Αθηναίων.

Η φιλαρμονική επέλεξε να δημοσιοποιήσει τη διαμαρτυρία της με τις μαύρες κορδέλες σε όλα τα μουσικά όργανα, παρ' ότι ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Καμίνης τούς είχε προφορικά προειδοποιήσει ότι αν κατέβαιναν στην παρέλαση με μαύρες κορδέλες θα τους παραπέμψει τη Δευτέρα στο πειθαρχικό, με το ερώτημα της απόλυσης.


Κύριε Καμίνη μας, είσθε ευφυής, προνοητικός και επιμελής άνθρωπος —το γνωρίζουμε— οπότε μάλλον δεν χρειάζεστε τη δική μου συμβουλή. Μάλιστα, κατά πάσα πιθανότητα έχετε ήδη πράξει δεόντως. Όμως εγώ —κι ας με συγχωρήσετε— καλού κακού θεωρώ υποχρέωσή μου να σας διαφυλάξω από κάποια, έστω ελάχιστα πιθανή, παράλειψή σας, οπωσδήποτε δικαιολογημένη από τις τόσες φροντίδες που έχετε, η οποία ωστόσο ενδέχεται να αποδειχθεί μοιραία: Μη λησμονήσετε, αν βεβαίως κρίνετε ότι το έχετε ανάγκη (που δεν το νομίζω), να απευθυνθείτε στον εξαίρετο προκάτοχό σας, τον κύριο Νικήτα Κακλαμάνη, για να σας πει πώς θα μπορέσετε να χειραγωγήσετε το Πειθαρχικό Συμβούλιο, ώστε να βγάλει την επιθυμητή απόφαση.

Α! Και να σας ευχηθώ «και εις ανώτερα», ώστε τελικώς η θητεία σας να μην υστερήσει από εκείνη του διαπρεπούς προκατόχου σας! Αντιλαμβάνομαι εξάλλου πόσο επαχθές σάς είναι το βάρος της αναπόφευκτης σύγκρισής σας με τον Τιτάνα εκείνον, που έχει λαμπρύνει τον πολιτικό στίβο της χώρας. «Και στα δικά σας», λοιπόν! Γιατί όχι, δηλαδή; Τι σας λείπει;

Τρίτη, Οκτωβρίου 25, 2011

Σε ποιους (και πώς) απαντάμε

Η σημερινή μου ιστογραφή είναι απόρροια όσων συνέβησαν την περασμένη Πέμπτη κατά τη μεγαλειώδη κινητοποίηση που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ περικυκλώνοντας συμβολικά τη Βουλή. Ταυτόχρονα αποτελεί απάντηση στα όσα επικριτικά κατά του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ λέχθηκαν ενόσω διαρκούσε η κινητοποίηση, αλλά και εξακολουθούν να λέγονται και να γράφονται από την ίδια σκοπιά.

Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης–περικύκλωσης της Βουλής, οι συγκεντρωμένοι στις γραμμές του ΠΑΜΕ αντιμετώπισαν, αφενός, τη χουλιγκάνικη δολοφονική επίθεση των σε διατεταγμένη υπηρεσία φασιστοειδών και, αφετέρου, σε κάποιες περιπτώσεις φραστικές επιθέσεις ή αντεγκλήσεις έως και προκλήσεις από μεμονωμένα άτομα ή ολιγομελείς ομάδες που ανήκαν ή ασπάζονταν τις απόψεις χώρων αριστεριστών, αναρχοαυτόνομων κ.λπ. Με δολοφόνους ασφαλώς δεν χωράει συζήτηση. Με τους υπόλοιπους, επίσης ασφαλώς, υπάρχει περιθώριο διαλόγου, το οποίο οφείλουμε να εκμεταλλευόμαστε όσο καλύτερα μπορούμε. Ωστόσο κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης, τόσο η περιφρούρηση όσο και οι ψυχραιμότεροι από τους διαδηλωτές απέτρεπαν τους πιο θερμούς, αυτούς που επιχειρούσαν να απαντήσουν σ' αυτούς τους, ας τους πω έτσι συμβατικά, αντιφρονούντες: «Δεν απαντάμε! Δεν απαντάμε, σύντροφοι, συναγωνιστές, δεν απαντάμε!» έλεγαν. Αυτό ήταν ενδεδειγμένο να γίνει υπό τις συνθήκες εκείνες της έντασης· δεν έχει γενική ισχύ —κάθε άλλο! Σ' αυτούς ακριβώς τους αντιφρονούντες, στα ιδεολογήματά τους, στα επιχειρήματά τους, θα επιχειρήσω να απαντήσω, να αντιπαρατεθώ, από τη μεριά του οπαδού του ΚΚΕ, όχι του μέλους του κόμματος (δεν είμαι εξάλλου) ούτε του αυθεντικού εκφραστή των θέσεών του. Στους άλλους, τους εγκληματίες, «δεν απαντάμε»! Τι να απαντήσεις άλλωστε; Τους αποκαλύπτουμε, ερμηνεύουμε την εμφάνιση και τη δράση τους, τους αντιμετωπίζουμε παλεύοντας ενάντια στη μήτρα που τους γεννάει. Μέχρις εκεί. Λόγος πολιτικός δεν είναι οι δολοφονίες και οι απόπειρες δολοφονίας εν ψυχρώ και εκ προμελέτης, άρα δεν μπορεί σ' αυτό που δεν είναι λόγος να υπάρξει αντίλογος. Τώρα, αν κάποιοι από τους αντιφρονούντες φροντίζουν όταν αναπτύσσουν τον αντικομμουνιστικό λόγο τους να παίρνουν υπό τη σκέπη τους και τους δολοφόνους, ας τους καταλογιστεί αυτό αναλόγως: Πρόκειται για εμπάθεια; Προέρχεται από δόλο, υπολογισμό και σκοπιμότητα; Οφείλεται σε έσχατο αμοραλισμό που έχει οδηγήσει στην εξοικείωση με το εν ψυχρώ έγκλημα ενάντια στη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα ανυπεράσπιστων αθώων ανθρώπων; Ας τους αφήσουμε λοιπόν αυτούς τους αχρείους εγκληματίες έξω από τον λόγο μας, τον οποίο απευθύνουμε σε όλους τους άλλους: είτε αντιφρονούντες είτε όχι, ακόμη και αυτούς τους καλής προαίρεσης συνομιλητές που αντικειμενικά, εκόντες ή άκοντες, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, προσφέρουν χέρι βοήθειας στους εγκληματίες.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 21, 2011

Algunas Bestias (2ο Μέρος)


Όπως σας είχα υποσχεθεί σε προηγούμενη ανάρτησή μου με τίτλο «Algunas Bestias (1ο Μέρος)», σε τούτο το «2ο Μέρος» του… κόσμου των ζώων θα συνεχίσω με τα καμώματα λειτουργών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους (ΝΣΚ) τα οποία απάδουν προς τον ρόλο και την αποστολή του εν λόγω σώματος και ασφαλώς κηλιδώνουν το κύρος του. Ειδικότερα, όπως επίσης είχα προαναγγείλει, θα σχολιάσω τη στάση των εκπροσώπων του Δημοσίου (δικαστικών αντιπροσώπων του ΝΣΚ) που εμφανίστηκαν ως πολιτικώς ενάγοντες (πολιτική αγωγή) στη δίκη ενώπιον του Ε' Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων για την υπόθεση των προμηθειών ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού του Γ.Ν. Θήβας, με κατηγορούμενους εμένα και άλλους 7 κρατικούς υπαλλήλους του Υπουργείου Υγείας και του νοσοκομείου, για παράβαση καθήκοντος, απιστία, απάτη κ.λπ., ύστερα από μήνυση του Αλάριχου (σας έχω ζαλίσει με δαύτον και σας έχω κουράσει με λινκ κάθε φορά, που παραπέμπει σε γρίφο: Να σας πω λοιπόν ότι ο βάρβαρος Αλάριχος εμφανίζεται εδώ με το πρόσωπο του επιχειρηματία, εμπόρου ιατρικού εξοπλισμού Ν.Π.) —ξέρετε, η δίκη αυτή για την οποία πανηγύριζε ο αξιοσέβαστος (μη χέ…) κύριος Τέλλογλου σε κυριακάτικο (παρακαλώ!) φύλλο της σοβαρής (μη χέ… ξανά) «Καθημερινής»: «επιτέλους αρχίζει η πολύκροτη δίκη»! (Βέβαια, στη συνέχεια, ούτε φωνή ούτε ακρόαση για την εξέλιξη της «πολύκροτης δίκης» από τον αξιοσέβαστο και τη σοβαρή. Τέτοια προσήλωση στη δημοσιογραφική δεοντολογία, τέτοιος σεβασμός στους αναγνώστες, τέτοια ανεξαρτησία από επιχειρηματικά συμφέροντα, τέτοια προσήλωση στην υπηρεσία της δικαιοσύνης και στη δίωξη της διαφθοράς!…) Περιέγραψα στην προηγούμενη ιστογραφή μου την ποταπή στάση κάποιων κρατικών λειτουργών ως «αναντίστοιχη (ας το πω έτσι, επιεικώς) προς την υψηλή αποστολή της θέσης τους σε θεσμικά όργανα, εν προκειμένω το ΝΣΚ» και του ίδιους τους χαρακτήρισα, ανάλογα με την περίπτωση, «επίορκους, συμβιβασμένους, υποταγμένους, φοβισμένους, ή ακόμη και ιδιοτελείς είτε και διεφθαρμένους». Το «ανίκανους» (υπό οποιαδήποτε έννοια) μου διέφυγε, αλλά δεν προσθέτει τίποτα το ουσιαστικό νομίζω. Αλλά ας δούμε τι έγινε με την πολιτική αγωγή στην παραπάνω δίκη, την «πολύκροτη».

Πέμπτη, Οκτωβρίου 20, 2011

Το λαϊκό κίνημα και γνωρίζει και ξέρει να αναγνωρίζει τους εχθρούς του

Τα γεγονότα της σημερινής μέρας, αυτά που διαδραματίστηκαν στην καρδιά της χώρας, στο Σύνταγμα, έξω από τη Βουλή, στη μεγαλειώδη κινητοποίηση του ΠΑΜΕ, μας έχουν κάνει πιο δυνατούς και αποφασισμένους, και έχουν ήδη καταγραφεί στη συλλογική μνήμη και συνείδηση των αγωνιστών του ταξικού κινήματος ως πολύτιμη παρακαταθήκη για τους επόμενους αγώνες. Τους αγώνες αυτούς που τελικά θα σαρώσουν το απάνθρωπο εκμεταλλευτικό σύστημα που καταδυναστεύει τον λαό, που θα στείλουν στον αγύριστο το άθλιο πολιτικό προσωπικό της πλουτοκρατίας, που θα κόψουν το χέρι των εχθρών του λαϊκού κινήματος —τους αναγνωρίζουμε ακόμη κι αν φορούν κουκούλες· μας είναι γνωστοί (πλέον)!

Τότε θα έχουμε πράγματι αποτίσει με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο τον οφειλόμενο φόρο τιμής στον νεκρό σύντροφο της περιφρούρησης της σημερινής συγκέντρωσης, τον Δημήτρη Κοτζαρίδη!

Hasta la victoria siempre! Venceremos!

ΑΠΕΡΓΙΑ!

Η μέρα που μόλις έφυγε ήταν πολύ όμορφη. Ψηλώσαμε!

Η μέρα που ξημερώνει θα είναι ακόμη πιο όμορφη. Θα ρίξουμε κι άλλο μπόι!

Μέχρι να τους… ρίξουμε! Να στεριώσουμε τη δική μας εξουσία!

Σάββατο, Οκτωβρίου 15, 2011

Algunas Bestias (1o Μέρος)

Τελικά ο ιστολόγος (παναπεί η αφεντιά μου) ώδινεν όρος, αλλά δεν έτεκε μυν (κοιλοπόναγε βουνό, αλλά δεν γέννησε ποντικό) κατά τα ειοθότα. Απρόβλεπτος κι ανάποδος, αντί μυός έτεκεν… algunas bestias! «Και γιατί κοιλοπόναγε, δηλαδή;» θ' αναρωτηθείτε ίσως. Εντάξει, το 'πιασα το υπονοούμενο! Φυσικά, όταν κοιλοπονάει κάποιος, κάποιος άλλος τον έχει… απαυτώσει προηγουμένως! Αυτή είναι η τάξη των πραγμάτων· και δεν είναι ούτε νέα ούτε παλιά, είναι η αιώνια τάξη των πραγμάτων. Κάτι σαν την «αναλλοίωτο της προβολικότητας» ή την «παγκόσμια σταθερά των αερίων» που μαθαίναμε στο Πολυτεχνείο (όπου… ήτουνα στραβό το κλήμα, το 'φαε κι ο γάιδαρος, και βγήκα αυτός που βγήκα…). Κι από τότε με κυνηγούν χωρίς έλεος κάτι «αναλλοίωτοι» (της προσωπικότητας, ας πούμε) και κάτι «παγκόσμιες σταθερές», σκέτοι εφιάλτες. Το δίκιο, η προμετωπίδα του παρόντος ιστολογίου, «αναλλοίωτη» κι αυτό αξία, στοιχειό έχει γίνει και με καταδιώκει (εμένα, ναι, τι περιμένετε δηλαδή, να καταδιώκει κανάν δικαστικό, όπως, ας πούμε καμιά εισαγγελέα Ελένη Ράικου ή Αργυρώ Χουδετσανάκη;). Το δίκιο, προωθητική δύναμη του ιστολογίου μου, αλλά και τροχοπέδη του. Πώς; Όταν έχεις δεχτεί τόνους αδικίας στο πετσί σου, όταν ακόμη και δικαστικοί συμμετέχουν στον χορό της αδικίας σε βάρος σου, όταν αυτή η αμοραλιστική επίθεση έχει αλλάξει τη ζωή σου και τη ζωή των δικών σου ανθρώπων, όταν η ίδια η υγεία της γυναίκας μου έχει υπονομευτεί ανεπανόρθωτα με την εμφάνιση ενός τρομερού σπάνιου αυτοάνοσου (διάβαζε αθεράπευτου) νοσήματος, το οποίο απειλεί σε κάθε έξαρσή του την ίδια της τη ζωή, τότε πόσο εύκολο μπορεί να είναι να τελειώσεις μια ιστογραφή για κάποια πλευρά της αδικίας που σε πνίγει; Καθόλου εύκολο, για μένα τουλάχιστον. Γι' αυτό γυροφέρνω μήνες τώρα να τελειώσω ένα τέτοιο κείμενο και δεν το έχω ακόμη καταφέρει. Δεν έχω καταφέρει να συγκεντρώσω το μυαλό μου, τις δυνάμεις μου… Ανεβάζω πίεση, σταματάω, αναβάλλω γι' αργότερα, για αύριο, για μεθαύριο… Ας είναι, θ' αρχίσω και όπου βγει, αν βγει…

Algunas Bestias, δηλαδή: «Κάποια Ζωντανά» ή «Κάποια Κτήνη» ή, ακόμη, και «Κάποια Γομάρια», σε αναλογία με τη γνωστή πρόσφατη ρήση από βήματος Βουλής και διά στόματος βλήματος ανήκοντος στο Καρατζαφυρέρειον εξάμβλωμα, η οποία προφανώς προέκυψε ως το απαύγασμα ύψιστης καλλιέπειας. Εσείς διαλέγετε όποια απόχρωση υφολογική θεωρείτε πιο εύστοχη: η πρώτη παραπέμπει μάλλον σε αμβλύνοες, μπουνταλάδες, άχρηστους· η δεύτερη μάλλον σε βάρβαρους, ανάλγητους· η τρίτη μάλλον αποφεύγεται απ' όσους δεν έχουν καμία διάθεση να… συμφύρ(ερ)ονται με, ας πούμε, τα πίτουρα (φυρεράματα;) (γιατί θα τους φάνε οι κότες)· οι ξεπουλημένοι, κατ' εξοχήν bestias οπωσδήποτε κι αυτοί, δεν σκοτίζονται, ως γνωστόν, για τέτοια ζητήματα, δηλαδή πώς θα τους αποκαλέσει κανείς, τους αρκεί να βολευτούν, να πιάσει τόπο το ξεπούλημά τους. Ο τίτλος της παρούσας ιστογραφής είναι βέβαια παρμένος από το γνωστό ποίημα του Pablo Neruda, που περιλαμβάνεται στο έργο του «Canto General». Όχι, δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τις αθλιότητες των σαλτιμπάγκων της πολιτικής σκηνής και των λακέδων τους στα αστικά Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού, τα γνωστά ως ΜΜΕ, όλων αυτών δηλαδή που κινούνται, με την άνεση που τους εξασφαλίζει η κτηνώδης αναισθησία τους, στην αρένα της σφαγής, για να κατασπαράξουν τους προλετάριους. Με algunas bestias που ενδημούν σε άλλους χώρους θα καταπιαστώ.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 13, 2011

Δύο εκφάνσεις της αστικής έννομης τάξης

Η αστική έννομη τάξη έχει δύο πλευρές, όπως ακριβώς ένα νόμισμα έχει δύο όψεις. Και όπως με το νόμισμα, όποια όψη του κι αν δει κανένας, είτε τη μία είτε την άλλη είτε και τις δύο, είναι βέβαιο ότι έχει αντικρίσει, έχει έρθει σε επαφή με το ίδιο μονοϋπόστατο νόμισμα, έτσι ακριβώς γίνεται και με την έννομη τάξη του κράτους των αστών: οποιαδήποτε από τις δύο πλευρές της το ίδιο αποκρουστικό για τους λαϊκούς ανθρώπους πρόσωπο επιφυλάσσει όποτε τύχει να διακυβεύονται τα ιερά και τα όσια της άρχουσας τάξης. Η μία πλευρά της αστικής έννομης τάξης είναι το δικαϊκό σύστημα, από τον θεμελιώδη νόμο, το σύνταγμα, μέχρι τους νόμους, τα προεδρικά διατάγματα, τις υπουργικές αποφάσεις, τις εγκυκλίους κ.λπ. Αυτά όλα βεβαίως έχουν καταρτιστεί με γνώμονα την ιερή και απαράβατη αρχή «νόμος είναι το δίκιο του κεφαλαιοκράτη». Εμείς οι εργαζόμενοι φυσικά αντιτείνουμε ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», αλλά δυστυχώς ο Μανδραβέλης (ο Πάσχων) δεν συμφωνεί μ' αυτό… Η άλλη πλευρά της αστικής έννομης τάξης είναι η λειτουργία της Δικαιοσύνης, τουτέστιν η εφαρμογή του δικαϊκού συστήματος. Ε, κι εδώ, όπως καταλαβαίνετε, κανοναρχεί ο… Μανδραβέλης (ο Πάσχων). Γι' αυτό και πάσχουμε γενικώς.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 19, 2011

Διακοπή της διακοπής!

«Η τάξη των πραγμάτων αποδεικνύεται σοφή!» σκέφτηκα πιάνοντας το πληκτρολόγιο, κι ένα χαμόγελο αχνοφάνηκε στα χείλη μου. Χαμόγελο κάποιου ευδιάκριτου αυτοσαρκασμού, μιας και αναφέρομαι στην τάξη που εμείς καθορίζουμε, των πραγμάτων που επίσης εμείς επιλέγουμε ή δημιουργούμε (το εμείς, εντάξει, πληθυντικός… μεγαλοπρέπειας, δηλαδή διαβάστε: εγώ). Σοφή, διότι… χάρη στην απουσία μου για κάμποσο καιρό από τούτο το βήμα, μπορεί σήμερα, σε τούτες τις ζοφερές ώρες που ζούμε, να ειπωθεί: «Νά, μέχρι και ο Δικαίος έγραψε σήμερα!» —λέμε τώρα… Φίλοι μου, με τη δύναμη που πήρα παρακολουθώντας το 37ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, με τον αγωνιστικό παλμό που μου μετάδωσε ο υπέροχος κόσμος των συντρόφων και φίλων που πλημμύρισε τον χώρο των εκδηλώσεων, με την ελπίδα που μου ενέπνευσε ο πολιτικός λόγος του, με κορυφαία στιγμή την εμπνευσμένη ομιλία της γενικής γραμματέως, κατάφερα να υπερνικήσω όσα για καιρό με καθήλωσαν μακριά από τούτο το ιστολόγιο, να διακόψω την απουσία/αποχή μου (εξ ου και ο τίτλος της ιστογραφής) και να δώσω διέξοδο στη ζωηρή μου επιθυμία να δηλώσω «παρών» σε τούτες τις ώρες της κρίσιμης αναμέτρησης.

Παρασκευή, Μαΐου 06, 2011

Ο θείος Ανδρέας Λασκαράτος


Πριν από 200 ακριβώς χρόνια, την Πρωτομαγιά του 1811, γεννήθηκε στην «όμορφη χωροπούλα» της Κεφαλονιάς, το Ληξούρι, μια μεγάλη μορφή των γραμμάτων μας, ο Ανδρέας Γερασίμου Τυπάλδος Λασκαράτος. Αλλά μήπως τον αδικώ χαρακτηρίζοντάς τον «μεγάλη μορφή των γραμμάτων μας»; Εννοώ μήπως τον αδικώ προβάλλοντας μονάχα αυτή την πλευρά του στοχαστή, φιλόσοφου και μαχητή Ανδρέα Λασκαράτου; Του ανθρώπου που στάθηκε σ' όλη τη ζωή του ασυμβίβαστος πολέμιος της διαφθοράς, της υποκρισίας, της εκμετάλλευσης, της αδικίας. Του ανθρώπου που πλήρωσε ακριβά την αταλάντευτη προσήλωσή του στο δίκιο και στην ελευθερία, φτάνοντας, κυνηγημένος και κατεστραμμένος οικονομικά, μέχρι τα πρόθυρα του θανάτου από ασιτία. Του ανθρώπου που είχε την τόλμη και το σθένος να διαμηνύσει στους απηνείς διώκτες του, όταν κάποτε εκείνοι έδειξαν διάθεση για συμφιλίωση: «Ας γίνουν τίμιοι όπως είμαι εγώ, και τα φτιάχνουμε αμέσως!» Του ανθρώπου που μέσα από το έργο του «Απόκριση εις τον Αφορεσμό» υψώνει σπαρακτική τη φωνή της Αλήθειας, βγαλμένη από τα γενναία στήθη του τιμωρού, όχι του τιμωρημένου:

Κυριακή, Μαΐου 01, 2011

Πρωτομαγιά



Ευχετήρια κάρτα που φιλοτέχνησε ιδιοχείρως ο κρατούμενος στην Ακροναυπλία κομμουνιστής Κώστας Τσίρκας για τη γυναίκα του τον Δεκέμβριο του 1941: «Κατίνα μου, εύχομαι χαρούμενο κι ευτυχισμένο το 1942. Καλή και γρήγορη αντάμωση. Φιλιά στο Γιωργάκη μας. Σε φιλώ, Κώστας. Ακρό… 29–12–1941». Ο Κώστας Τσίρκας εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944…



Σημείωμα μελλοθανάτου που εκτελέστηκε την Πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή, γραμμένο λίγο πριν από τη μεταγωγή του από το Χαϊδάρι στον τόπο εκτέλεσης



Σημείωμα του Κώστα Τσίρκα που έγραψε ενώ μεταφερόταν στο θυσιαστήριο της Καισαριανής για εκτέλεση την Πρωτομαγιά του 1944


Σε λίγες ώρες ξημερώνει η ιερή μέρα για τους προλετάριους, η Εργατική Πρωτομαγιά. Δεν είναι μέρα για πανηγυρικούς. Είναι μέρα απότισης φόρου τιμής στους ήρωες της εργατικής τάξης, είναι μέρα περίσκεψης και περισυλλογής, αλλά και μέρα όρκου και υπόσχεσης για νέους ταξικούς αγώνες. Καλή αντάμωση, συναγωνιστές, στις ταξικές συγκεντρώσεις και στους ταξικούς αγώνες για το δίκιο της εργατιάς!


Τα παραπάνω ντοκουμέντα (κάρτα και σημειώματα) είναι παρμένα από το λεύκωμα «Παπαρούνες στο Συρματόπλεγμα», που εκδόθηκε το 1993 από την Τυποεκδοτική προς τιμήν των 75 χρόνων του ΚΚΕ.


Παρασκευή, Απριλίου 15, 2011

«Aν ξυπνήσεις, μονομιάς θα 'ρτει ανάποδα ο ντουνιάς»

Η σημερινή ιστογραφή μου είναι αφιερωμένη στον μεγάλο λογοτέχνη και δάσκαλο Κώστα Βάρναλη με την ευκαιρία του διήμερου συνεδρίου με τίτλο «Κ. Βάρναλης, φως που πάντα καίει», που διοργανώνει το ΚΚΕ αύριο και μεθαύριο στην αίθουσα συνεδρίων στην έδρα της ΚΕ στον Περισσό. Στην πραγματικότητα η ιστογραφή αυτή είναι ουσιαστικά γραμμένη από τον ίδιο τον «μπαρμπα–Κώστα», όπως θα διαπιστώσετε. Αλλά διαβάστε πρώτα το κείμενο που ακολουθεί και τα ξαναλέμε:

Οι Αργαλαστιώτες ανιούσανε [σ.ιστολ.: βαριόντανε, καταλαμβάνονταν από/ένιωθαν ανία] πολύ.

Ο χειμώνας τούς έκλεινε στα καφενεία με τις σόμπες. Πίνανε «σοκολατάκια» και παίζανε χαρτιά. Γιατί ποιος να πάει έξω να σκάψει. Η γης ήτανε παγωμένη. Το καλοκαίρι πάλι δεν ήτανε σωστό να πιάσουνε τον κασμά και να σκάβουνε νοικοκυρέοι άνθρωποι!

Τρίτη, Απριλίου 12, 2011

Όλα τα 'χε η Μαριωρή…


Επειδή είναι αναπόδραστη ανάγκη να πάω (πάλι) για κακούργημα (με το συμπάθιο), δεν έχω χρόνο να γράψω πολλά. Ευτυχώς που στην προσπάθειά μου να μην εγκαταλείψω το ιστολόγιό μου βρέθηκαν αρωγοί δύο γελοιογραφίες μου, που δεν είναι μεν για το πρωτοσέλιδο της επικαιρότητας, αλλά δεν είναι και ανεπίκαιρες. Το κράτος μας, βλέπετε, πάντα συνήθιζε, στο πλαίσιο του σεβασμού προς τον πολίτη (λέμε τώρα…), να παίρνει διάφορα "φιλολαϊκά" ή "εκσυγχρονιστικά" μέτρα, δήθεν για την αναβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας, για την προστασία του περιβάλλοντος κ.λπ., αλλά στην πραγματικότητα μονάχα για ταμιευτικούς σκοπούς. Πάντα, πόσω μάλλον σήμερα…

Σάββατο, Απριλίου 09, 2011

Έρμη τέχνη…

Τσουπ! Νά 'μαι πάλι εδώ! Παρά την αναγγελία μου στη προηγούμενη (πριν από μόλις τρεις ημέρες!) ανάρτησή μου περί, πρόσκαιρης έστω, αποχής μου από την έμπλογκη δράση (και ένοπλη δράση αν διαβάσετε, σωστό είναι μεταφορικά), που έγινε μάλιστα μέσω πομπώδους Πετριαρχικού σιγηλίου, εμφανίζομαι σήμερα ωσάν, αντίθετα με όσα επικαλούμουν σ' εκείνη την ανάρτηση, να μην υπάρχει τίποτα που να μ' εμποδίζει ή να με δυσκολεύει να γράφω. Είναι όμως έτσι; Ή μήπως ενέδωσα στις παροτρύνσεις των φίλων; Χμ! Η αλήθεια είναι πιο απλή· πρόκειται για ιστογραφή έτοιμη από μέρες (άλλωστε πρόκειται για αναδημοσίευση), η οποία δεν αναρτήθηκε τότε επειδή έκρινα, αφ' ενός, ότι έπρεπε λόγω επικαιρότητας να δημοσιευτούν άλλες (για το 1821 και για τη «Μηχανή του χρόνου») και, αφ' ετέρου, ότι αυτή θα μπορούσε να δημοσιευτεί κάπως ετεροχρονισμένα, δεδομένου μάλιστα ότι το ιστολόγιο τούτο δεν έχει χαρακτήρα ενημερωτικό ή ειδησεογραφικό. Αναδημοσιεύω λοιπόν από το προ τριών περίπου εβδομάδων φύλλο του «Ριζοσπάστη» σχόλιο και κριτική της προσπάθειας της ταινίας «Η ΕΡΗΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ» να βάλει το λιθαράκι της στην τάση του συρμού: την κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού. Προσπάθεια που καταλήγει σε γελοιοποίηση των εμπνευστών της.

Τετάρτη, Απριλίου 06, 2011

Πετριαρχικόν σιγήλιον


Ο μακαρίτης ο πατέρας μου ήταν αυθεντικός Λάκωνας. Απεχθανόταν τις απεραντολογίες, ενώ ο ίδιος είχε το χάρισμα να συμπυκνώνει σε ελάχιστες λέξεις, συνήθως δύο–τρεις, όλα όσα είχε να πει.

Παρασκευή, Απριλίου 01, 2011

Η εκπομπή ασχημονούσα…

ΑΝΤΙ ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ…

«Η μηχανή του χρόνου φόνου»

…ΖΗΤΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ!

Ο δημοσιογράφος Χρίστος Βασιλόπουλος επιμελείται και παρουσιάζει την εκπομπή «Μηχανή του Χρόνου» στην τηλεόραση της ΝΕΤ. Σχετικά με τον χαρακτήρα και τον σκοπό της εκπομπής, ο ιστότοπος της ΕΡΤ μάς πληροφορεί:

Μέσα από ενδελεχή έρευνα και επίμονη αναζήτηση ντοκουμέντων, η «Μηχανή του Χρόνου» εμβαθύνει στα γεγονότα της ιστορίας και αναζητά τον ρόλο των προσώπων. Ταραγμένες πολιτικές περίοδοι, κινήματα, κοινωνικά ρεύματα και επαναστάσεις «ξαναζούν» μέσα από την ιδιαίτερη ματιά της εκπομπής, που αναζητά συμπτώσεις, γοητευτικές λεπτομέρειες και συγκινήσεις.
Η κοινωνία και οι αλλαγές της, οι πρωταγωνιστές και οι συγκρούσεις τους, αλλά και οι «χαμένες» εικόνες των χρόνων μας, γίνονται μικρές και μεγάλες τηλεοπτικές ιστορίες.

Μια τέτοια «τηλεοπτική ιστορία», με τίτλο «Η πατρίς αγνωμονούσα», παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της εκπομπής αυτής ανήμερα της εθνικής εορτής, την Παρασκευή 25 Μαρτίου, και επαναλήφθηκε την επομένη από το ίδιο κανάλι. Αν ήταν «μικρή» ή «μεγάλη» η συγκεκριμένη τηλεοπτική ιστορία, δεν το γνωρίζω, διότι δεν γνωρίζω τα μέτρα της εκπομπής. Όμως με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι μεγάλος ήταν ο θόρυβος που προκάλεσε, με το πλήθος διαμαρτυριών που ακολούθησαν, συχνά υπό μορφή (κατακριτέων) κραυγών ή ύβρεων(!…), εξ αφορμής ενός υποτιθέμενου λάθους ή μιας υποτιθέμενης ιστορικής ανακρίβειας που ειπώθηκε κατά τη διάρκεια της εκπομπής από τον ιστορικό Γεώργιο Πραχαλιά.

Παρασκευή, Μαρτίου 25, 2011

Η μικρή Ελσούλα για το '21


Αφού στην προηγούμενη… χορταστική ιστογραφή μου Το 1821 δεν είναι ό,τι είδαν οι παραμορφωτικοί φακοί του ΣΚΑΪ επιστρατεύτηκε ο ιστορικός υλισμός προκειμένου να ανασκευάσει τον "εκσυγχρονιστικό" αρρωστημένο κοσμοπολιτισμό της σειράς «1821» του καναλιού του Αλαφούζου, ο οποίος εζήλωσε να αντιπαρατεθεί στον "παραδοσιακά" γνωστό, εξίσου αρρωστημένο, εθνικισμό της εθνικής μας παιδείας, ας αφήσουμε σήμερα να μιλήσει για το '21 η αγνή κι άδολη παιδική ψυχούλα της πεντάχρονης Έλσας, της εγγονούλας μου. Απαγγέλει το κομμάτι που είχε στο σκετσάκι της γιορτής του νηπιαγωγείου της.

Τρίτη, Μαρτίου 22, 2011

Το 1821 δεν είναι ό,τι είδαν οι παραμορφωτικοί φακοί του ΣΚΑΪ


Φέτος συμπληρώνονται 190 χρόνια από τον ξεσηκωμό του σκλαβωμένου γένους το 1821. Φέτος επίσης ο τηλεοπτικός ΣΚΑΪ παρουσίασε την πολυσυζητημένη παραγωγή του «1821», σειρά οκτώ επεισοδίων, ισχυριζόμενος ότι «…είναι ο καιρός ώριμος να πούμε την αλήθεια για την Επανάσταση…». Ασφαλώς χρειάζεται κανείς να μη ζει στην Ελλάδα ή να διαθέτει σεβαστό απόθεμα αφέλειας για να χωνέψει τέτοια φούσκα! Δηλαδή 190 χρόνια δεν έχει βρεθεί αυτή η έρμη η αλήθεια; Και τι είναι αυτή η αλήθεια; Κανένα περίεργο φρούτο που χρειάζεται δύο σχεδόν αιώνες για να ωριμάσει; Και ωρίμασε τώρα στο θερμοκήπιο του ΣΚΑΪ; Προφανώς τίποτε από αυτά! Τότε; Τι… καινούργιο φρούτο θέλει να μας σερβίρει ο ΣΚΑΪ; Τις «καινούργιες ερμηνείες» του κυρίου Βερέμη (κατά την έκφραση του ιδίου) για την Επανάσταση, που βέβαια καθόλου καινούργιες δεν είναι; Κάτι τέτοιο ασφαλώς. Ή, για να ακριβολογήσουμε, επιδίωξη του καναλιού της αστικής προπαγάνδας ήταν η παρουσίαση μιας διαφορετικής από τη γνωστή μας αστικής ιστοριογραφίας, προσαρμοσμένης στις σύγχρονες απαιτήσεις του κοσμοπολιτισμού σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και σε αντιδιαστολή με έναν ξεπερασμένο εθνικισμό. Φυσικά, για όποιον εξετάζει την Ιστορία από τη σκοπιά του μαρξισμού, καμία αξία δεν έχουν τέτοιες αντιπαλότητες ή, έστω, τέτοιες κούφιες αναζητήσεις. Το άρθρο που ακολουθεί είναι εκτεταμένο αλλά άκρως ενδιαφέρον. Αναδεικνύει τον χαρακτήρα της παραγωγής του ΣΚΑΪ και τη φενάκη της αστικής ιστοριογραφίας, και αποδεικνύει την υπεροχή της μαρξιστικής ανάλυσης της Ιστορίας. Είναι του Διονύση Αρβανιτάκη, μέλους της ΚΕ και του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, και δημοσιεύτηκε στο ένθετο «7 ημέρες μαζί» του «Ριζοσπάστη» της 20ής Μαρτίου.

Παρασκευή, Μαρτίου 18, 2011

Η δίκη των επτά επί Θήβας


Την 1η του μήνα, στην ανάρτηση Μάρτιαι Ειδοί είδε το φως της δημοσιότητας το πρώτο μέρος του έπους «Η πολύκροτη δίκη», σε στίχους του ιστολόγου, και προαναγγέλθηκε ότι θα συνεχιζόταν. Σήμερα, γιορτάζοντας την αίσια έκβαση της δίκης των «επτά επί Θήβας» (επτά ήσαν οι κατηγορούμενοι για εγκλήματα που διέπραξαν στη Θήβα), σας παρουσιάζω σε παγκόσμια πρώτη το υπόλοιπο του μεγαλειώδους έπους, συγκεκριμένα το δεύτερο μέρος του, γραμμένο στον ίδιο ρυθμό με το πρώτο, και το τρίτο και τελευταίο μέρος, που είναι παράφραση του γνωστού ποιήματος του Κ. Καρυωτάκη «Ο Μιχαλιός». Μάλιστα, για να μην ψάχνετε το πρώτο μέρος, το επαναλαμβάνω εδώ, ώστε να απολαύσετε ολόκληρο το αριστούργημα. (Εκτός από κακουργήματα διαπράττω και αριστουργήματα! Φυλαχθείτε!)

Πέμπτη, Μαρτίου 17, 2011

Το ολοκαύτωμα του Μι Λάι


Και αυτή η ιστογραφή μου, όπως και η χθεσινή, αναρτήθηκε με τον «αυτόματο πιλότο» του ιστολογίου, δηλαδή είχε προετοιμαστεί κάποιες μέρες πριν και είχε προγραμματιστεί να ανέβει σήμερα, 17 Μαρτίου, στις 6:00 το πρωί. Ο λόγος που κατέφυγα σ' αυτή την πρακτική είναι ίδιος που αναφέρω στη χθεσινή ανάρτηση, δηλαδή η εμπλοκή μου στην «πολύκροτη δίκη με άρωμα ΕΣΥ» (και μπόχα Τέλλογλου και άλλων…).

Προετοιμάζοντας ωστόσο τη χθεσινή ανάρτηση, διαπίστωσα ότι την ίδια ημερομηνία με τη δολοφονία, το 2003, της Ρέιτσελ Κόρι, δηλαδή στις 16 Μαρτίου, αλλά μερικά χρόνια νωρίτερα, το 1968, όταν ο πόλεμος στο Βιετνάμ βρισκόταν στο φόρτε του, το ανοιξιάτικο πρωινό εκείνης της μέρας συντελέστηκε ένα από τα πιο φρικτά εγκλήματα του βρόμικου αυτού πολέμου: η σφαγή του Μι Λάι. Επειδή όμως τη χθεσινή ανάρτηση την αφιέρωσα στην ηρωίδα κόρη και στη μαρτυρική Παλαιστίνη, ας γίνει σήμερα, κατά μία μέρα καθυστερημένο, το προσκύνημά μας σε τούτον τον άλλο μαρτυρικό τόπο, του ηρωικού λαού του Βιετνάμ —συγγνωστός ο λόγος.

Τετάρτη, Μαρτίου 16, 2011

Για την πολύκροτη δίκη


ΠΡΟΣΟΧΗ! Η ιστογραφή της σημερινής ημέρας δεν είναι αυτή! Είναι η αμέσως προηγούμενη, που αναρτήθηκε στις 6:00!

Οι δικαστές ήσαν δίκαιοι. Αθώωσαν τους… επτά επί Θήβας με ομόφωνη απόφασή τους, ύστερα και από απαλλακτική πρόταση του εισαγγελέα. Δυστυχώς δεν ήταν αντικειμενικά δυνατόν να αθωώσουν και τη Δικαιοσύνη. Περισσότερα από μένα τις επόμενες ημέρες. Στο μεταξύ, βέβαια, μπορείτε να πληροφορηθείτε τις λεπτομέρειες της δίκης από τον εξαίρετο δημοσιογράφο Τάσο Τέλλογλου της έγκριτης «Καθημερινής». Θα επιγράφεται το σχετικό άρθρο κάπως έτσι: «Η πολύκροτη δίκη με… άρωμα ΕΣΥ». Κάπως έτσι, το δίχως άλλο!

Στη μνήμη της ηρωίδας Ρέιτσελ Κόρι


Όπως σας έχω προαναγγείλει, η παρούσα ιστογραφή μου αναρτάται με τον «αυτόματο πιλότο» του ιστολογίου, δηλαδή έχει προετοιμαστεί κάποιες μέρες πριν και έχει προγραμματιστεί να ανέβει σήμερα, 16 Μαρτίου, στις 6:00 το πρωί. Ο λόγος είναι ότι σήμερα θα βρίσκομαι από το πρωί μέχρι τη λήξη του ωραρίου λειτουργίας του στο δικαστήριο. Ξέρετε, για την, κατά τον Τέλλογλου, «πολύκροτη δίκη με άρωμα ΕΣΥ» (και μπόχα Τέλλογλου, θα πρόσθετα…). Όμως ας αποστασιοποιηθούμε όσο πιο πολύ μπορούμε σήμερα (και πάντα) από τον βούρκο και ας προσπαθήσουμε ν' ατενίσουμε ψηλά, πολύ ψηλά στον ουρανό, εκεί που μονάχα κάποιες διαλεχτές ψυχές αξιώνονται να φτάσουν. Για να λάμπουν εκεί ψηλά. Για να λάμπει εκεί ψηλά ο ήλιος τού «ΠΡΕΠΕΙ» της ανθρωπότητας. Για να φωτίζουν όλους εμάς και να μας καθοδηγούν.

Κυριακή, Μαρτίου 13, 2011

Νομοσχέδιο για την εχθροπάθεια: Μήπως προλείανση εδάφους…; (Μέρος Γ')


Η σημερινή ιστογραφή είναι το τρίτο μέρος της αναφοράς μου στο νομοσχέδιο «για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού Δικαίου». Προηγήθηκαν το Μέρος Α' στις 6/3/2011 και το Μέρος Β' στις 9/3/2011, όλα υπό τον ίδιο τίτλο όπως το σημερινό. Όπως έχω προαναγγείλει, στο σημερινό σημείωμα πρόκειται να εξετάσουμε τι είναι πιθανόν να σηματοδοτεί το υπ' όψιν νομοσχέδιο, πού μπορεί να οδηγήσει, τι κινδύνους ενδεχομένως εγκυμονεί· δηλαδή θα επιχειρήσουμε να βρούμε την απάντηση στην ελλειπτική ερωτηματική πρόταση του δεύτερου μισού του τίτλου: «Μήπως προλείανση εδάφους…;».

3. Φιλοσοφία:

Τετάρτη, Μαρτίου 09, 2011

Νομοσχέδιο για την εχθροπάθεια: Μήπως προλείανση εδάφους…; (Μέρος Β')


Αφού… προλείανα το έδαφος με την προηγούμενη ανάρτησή μου (το Μέρος Α'), ας επιχειρήσουμε να πορευτούμε στις ατραπούς του νομοσχεδίου, οι οποίες, παρά την… μακριά προλείανση που προηγήθηκε, παρουσιάζουν πολλά εμπόδια ακόμη. Θα προσεγγίσουμε το νομοσχέδιο από τρεις απόψεις, πορευόμενοι ιεραρχικά από την πλέον ανώδυνη προς την πλέον σημαντική. Έτσι, θ' αρχίσουμε με τα γλωσσικά, θα συνεχίσουμε με το κείμενο του νομοσχεδίου και θα τελειώσουμε με τη φιλοσοφία του, τι σηματοδοτεί, τι ενδεχομένως προμηνύει, τι κινδύνους εγκυμονεί.

1. Γλωσσικά:

Το νομοσχέδιο χρησιμοποιεί τον όρο «εχθροπάθεια». Απρόσμενα(;) μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει γύρω από τη χρήση της συγκεκριμένης λέξης, η οποία από μεν το λεξικό του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη χαρακτηρίζεται «σπάνια», από δε του Μπαμπινιώτη περιέργως αγνοείται (περιέργως, διότι τη βρίσκω στο λεξικό του Παπύρου, αλλά και σε "μικρότερα" λεξικά, όπως το «Ελληνικό Λεξικό» των εκδόσεων Τεγόπουλου–Φυτράκη, το «Πρότυπο Λεξικό της Νέας Ελληνικής» των εκδόσεων Σταφυλίδη κ.ά.). Οι ενστάσεις κατά της χρήσης του όρου πολλές. Από τον ιστότοπο opengov.gr σχημάτισα την εντύπωση ότι σαφώς πλειοψηφούν όσοι απορρίπτουν τον όρο έναντι αυτών που τον αποδέχονται. Οπωσδήποτε δεν θα συμφωνήσω με τη στάση όσων εξαντλούν την κριτική τους επί του νομοσχεδίου στη χρήση του συγκεκριμένου όρου ούτε με όσους υπέρμετρα αναλίσκονται σ' αυτήν σε βάρος της κριτικής των λοιπών πλευρών του νομοσχεδίου. Όμως σε τι συνίστανται οι εν λόγω ενστάσεις; Και ποίος ο αντίλογος;

Κυριακή, Μαρτίου 06, 2011

Νομοσχέδιο για την εχθροπάθεια: Μήπως προλείανση εδάφους…; (Μέρος Α')


Το θέμα με το οποίο επιχειρώ να καταπιαστώ στη σημερινή μου ιστογραφή δεν είναι εύκολο, από πολλές απόψεις, όπως θα διαπιστώσετε. Και λέω «επιχειρώ να καταπιαστώ», γιατί αρχίζω μεν, αλλά δεν ξέρω πού θα καταλήξω. Ίσως πριν ολοκληρωθεί τη στείλω τελικά στον κάδο ανακύκλωσης. Διαφορετικά, αν ευτυχήσει να δει το φως της δημοσιότητας, ας συνοδεύεται μ' αυτόν τον πρόλογο, για να δηλώνει την αβεβαιότητά μου ή, ακόμη, το άγχος μου στο ξεκίνημα για το αποτέλεσμα. Αλλά ας αρχίσω, διότι —σας προειδοποιώ— προμηνύεται σεντόνι, επομένως ας μην το μακραίνω άσκοπα κι άλλο.

Γενεσιουργός αιτία για την ιστογραφή αυτή υπήρξε το νομοσχέδιο «για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού Δικαίου», το οποίο ήταν αναρτημένο από το Υπουργείο Δικαιοσύνης για διαβούλευση επί ένα δεκαήμερο, έως τις 3 Μαρτίου, στον ιστότοπο opengov.gr (ξέρετε, σ' αυτόν τον ιστότοπο όπου έχουν αναρτηθεί κατά καιρούς για διαβούλευση μνημόνια με τρόικες, πρωτόκολλα συνεργασίας με Τουρκία κι άλλα τέτοια). Το περιεχόμενο, αλλά και ό,τι σηματοδοτεί το εν λόγω νομοσχέδιο, θα είναι το κεντρικό αντικείμενο του άρθρου. Ωστόσο δεν θα αποφύγω τον πειρασμό και για έναν σύντομο σχολιασμό γλωσσικό με αφορμή τη λέξη «εχθροπάθεια» που εισάγει(;) το νομοσχέδιο.

Σάββατο, Μαρτίου 05, 2011

Το τριήμερο του Καρνάβαλου


Ο Γ.Α.Π., ο γνωστός μασκαράς, ο οποίος περεμπιπτόντως υποδύεται αυτή την περίοδο τον πρωθυπουργό, κήρυξε επισήμως ενώπιον του Εθνικού Συμβουλίου των συμμασκαράδων του την έναρξη των εορταστικών εκδηλώσεων του τριημέρου προς τιμήν του Καρνάβαλου, με τη μνημειώδη ατάκα του: «Από εμένα θα ακούτε πάντα την αλήθεια»!…

Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε είναι το μεγαλύτερο ψέμα!

Τρίτη, Μαρτίου 01, 2011

Μάρτιαι Ειδοί


Η πολύκροτη δίκη

Λυμεώνας με πατέντα
(Παπανδρόπουλου κουβέντα),
με κουστούμι και γραβάτα
στην πολύκροτη τη δίκη
στέκει σα βρεγμένη γάτα,
γύρω του κοιτά με φρίκη.

Το 'πε ο Τέλλογλου ο μέγας,
που μιλά από καθέδρας,
πως η δίκη θα τσακίσει
τα λαμόγια και τους κλέφτες,
άπλετο το φως θα ρίξει,
θα σκορπίσουνε οι ψεύτες.

Δικαστές και δικηγόροι,
μηνυτές και προφεσόροι,
τσάντες κουβαλούν με φούρια
—οι κατηγορίες τόνοι—
τους ενόχους, τα γαϊδούρια,
τώρα ποιος να τους γλυτώνει!

[Συνεχίζεται]

«Φοβού τας Ειδούς του Μαρτίου» με προειδοποίησε ο προφήτης. Άρα στις 15 Μαρτίου πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός! Χμ! Καλά, θα είμαι, αλλά στις 16; Για τις 16 δεν χρειάζεται να φοβηθώ τίποτα; «Αν γλυτώσεις στις 15, όχι!» μου απάντησε σιβυλλικά κι εξαφανίστηκε (το 'χουν αυτό οι προφήτες…). Αν δεν καταλάβατε, αγαπητοί μου, μην πολυσκάτε! Σας διαβεβαιώνω πως ούτε κι εγώ καταλαβαίνω! Πάντως, για κάθε ενδεχόμενο, έχω προγραμματίσει για τις 16 Μάρτη μια ιστογραφή που θεωρώ χρέος μου να δημοσιεύσω, ο κόσμος να χαλάσει. (Όπως θα αντιληφθήκατε, έκανα στην άκρη τον καλό μου φίλο που με αντικαθιστούσε, μα μονάχα για λίγο, προσωρινά… Βέβαια, η έννοια του χρόνου ανέκαθεν ήταν σχετική…)

Καλό μήνα σ' όλους
κι έξω απ' άδικο!

Τρίτη, Φεβρουαρίου 15, 2011

Αγαπώντας πάντα


Η ιστογραφή αυτή έπρεπε να είχε αναρτηθεί χτες, αλλά ας όψονται κάποια… δέλτα (της γειτονιάς μας, δυστυχώς…), νά σαν αυτά της Παυλίνας Παμπούδη:

Δικαστές και δικηγόροι
το δεινόσαυρο δικάζουν
να τον δέσουν, να τον δείρουν
να τον διώξουν διατάζουν
διότι δάγκωσε στο δρόμο
δυνατά τον ταχυδρόμο.

Πιασμένος στο δόκανο της Δικαιοσύνης ο Δικαίος, έχει εγκαταλείψει το ιστολόγιό του, όπως σας ενημέρωνα στην προηγούμενη ανάρτηση, και μου 'χει φορτώσει εμένα να το διαχειρίζομαι «αντ' αυτού». Τι να σας κάνω κι εγώ, συμπαθάτε με. Δεν τα κατάφερα να ανταποκριθώ έγκαιρα. Χτες βράδυ μου έδωσε ο ιστολόγος ένα ποίημά του που έγραψε πριν από 20 χρόνια ακριβώς, τιμώντας την ημέρα της αγάπης, τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, και με παρακάλεσε να το δημοσιεύσω.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 11, 2011

ΑΝΩ ΤΕΡΑΣ ΒΙΑΣ…


«Άνω τέρας βίας»!!! Αυτό το… τερατώδες έγραψε το αδίστακτο χέρι του άθλιου ιστολόγου μεταξύ άλλων, στην ταμπέλα που ανάρτησε στην εξώπορτά του για να ειδοποιήσει τους φίλους του ότι θα λείψει —για πόσο, δεν μας λέει. Τον λόγο μονάχα αναφέρει: «ΛΟΓΟΝ ΑΝΟ ΤΕΡΑΣ ΒΙΑΣ», και τον επεξηγεί: «ΠΑΗ ΓΙΑ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ» (τα ορθογραφικά λάθη του, άραγε, να οφείλονται σε σύγχυση ή, μήπως, σε σύγχιση; Ίσως κάποτε το μάθουμε απ' τον ίδιο). Όπου «βία», ο βιασμός (της προσωπικότητας, αίφνης), ο στραγγαλισμός των δικαιωμάτων, κάτι τέτοιο τέλος πάντων, φαντάζομαι… Πάντως κάποιος που πάει για κακούργημα (με το συμπάθιο), ξέρουμε ότι δεν αργεί (σχετικά είναι όλα, βέβαια…). Κι εγώ πράγματι, σας διαβεβαιώνω, τον άκουσα να λέει καθώς κλείδωνε την εξώπορτά του: «Πάω για κακούργημα, περιμένετε μισό [εδώ δεν άκουσα μία λέξη], δεν θα γυρίσω, θ' αργήσω»!

Τρίτη, Ιανουαρίου 25, 2011

Παθών συνέχεια


Η ιστογραφή μου αυτή αποτελεί κατά κάποιο τρόπο συνέχεια της προηγούμενης Ο Πάσχων Μανδραβέλης. Αλλά, πριν μου φύγετε τρέχοντας, και με το δίκιο σας βέβαια ενόψει πιθανής νέας Μανδραβελιάδας εκτάσεως σεντονίου, σπεύδω να σας καθησυχάσω ότι κάτι τέτοιο δεν θα το άντεχα ούτε κι εγώ. Μονάχα νά, σαν τους αθλητές που ύστερα από μια κοπιαστική προπόνηση δεν εγκαταλείπουν αμέσως τον στίβο, αλλά ακολουθούν τη λεγόμενη «αποθεραπεία», δηλαδή σειρά ελαφρών ασκήσεων για τη χαλάρωση των μυών, έτσι κι εμείς ας μην απομακρυνθούμε απότομα από τον Πάσχοντα που μας τέντωσε τα νεύρα μας στην προηγούμενη ιστογραφή, προκειμένου με ελαφρά γυμνάσματα, και μάλιστα… εις βάρος του, να βγάλουμε το άχτι μας, να αποφορτιστούμε και να χαλαρώσουμε.

Κυριακή, Ιανουαρίου 23, 2011

Ο Πάσχων Μανδραβέλης


Καλά, εντάξει! Πάσχος Μανδραβέλης, αν το προτιμάτε, κι όχι Πάσχων. Αν και προσωπικά θα προτιμούσα να μη συναντούσα ποτέ ούτε το Πάσχος ούτε το Πάσχων, αν ήταν έτσι να απέφευγα τον ίδιο τον… Μανδραβέλη, τον εξαίρετο αυτόν αστέρα της δημοσιογραφίας, που διαπρέπει στην Αλαφουζιάδα, γνωστή και ως «Καθημερινή». Ωστόσο, μένοντας στο γραμματικό μέρος (λόγω της γνωστής… πετριάς μου), δεν μου κοστίζει τίποτα να ενδώσω στους όποιους αντιρρησίες, μια και τα πάσχος και πάσχων είναι όχι απλώς συνώνυμα αλλά ταυτόσημα· δεν πρόκειται δηλαδή για διαφορετικές λέξεις αλλά για διαφορετικούς τύπους της ίδιας λέξης: η τριτόκλιτη μετοχή πάσχων μεταπλάστηκε στο δευτερόκλιτο ουσιαστικό πάσχος. Έχουμε κι άλλα τέτοια παραδείγματα τριτόκλιτων σε —ων αρσενικών που έχουν μεταπλαστεί στην καθομιλουμένη σε δευτερόκλιτα σε —ος, όπως τα γέρος από το γέρων, χάρος από το χάρων, δράκος από το δράκων, άρχος από το άρχων, παθός από το παθών, μαθός από το μαθών κ.λπ. Παράλληλα στη νέα ελληνική έχουν πλαστεί και οι αντίστοιχοι πρωτόκλιτοι τύποι σε —[οντ]ας: γέροντας, χάροντας, δράκοντας, άρχοντας, παθόντας, μαθόντας. Από τους πρωτόκλιτους αυτούς τύπους, οι μετοχές συνήθως χρησιμοποιούνται στον ποιητικό λόγο: «…Χαίρε με τα λυτά μαλλιά η χρυσίζοντας τον άνεμο. Χαίρε με την ωραία λαλιά η δαμάζοντας τον δαίμονα…», αλλά και (ανάλογη, όχι ίδια περίπτωση) «…Ο νικήσαντας τον Άδη και τον Έρωτα σώσαντας…», (από το «Άξιον εστί» του Οδυσσέα Ελύτη· χρυσίζοντας και δαμάζοντας αντί χρυσίζων/–ουσα και δαμάζων/–ουσα· [χωρίς διάκριση γένους και κατά κανόνα άκλιτα]· νικήσαντας και σώσαντας αντί νικήσας και σώσας). Αλλά, για να ολοκληρώσω κατά κάποιο τρόπο τη συγκεκριμένη αναφορά μου στα της γλώσσας και της γραμματικής (ας περιμένει λιγάκι ο Μανδραβέλης), να αναφέρω δύο ιδιαίτερους τύπους που δημιούργησε αυτή η μετάπλαση της κατάληξης από —ων σε —ος. Είναι τα ποίσος και δείξος, που συνήθως λέγονται μαζί: ο ποίσος, ο δείξος. Προέρχονται, αντίστοιχα, από τα ποίσων, μετοχή μέλλοντα του ποίσω (=ποιήσω [θα κάνω]), και δείξων, ομοίως μετοχή μέλλοντα του δείξω [θα δείξω]. Στο θηλυκό: η ποίσα, η δείξα ή η ποίσω, η δείξω. Άρα κατά λέξη η έκφραση ο ποίσος και ο δείξος σημαίνει αυτός που θα κάνει και θα δείξει. Ωστόσο η αναφορά σε κάποιον με την έκφραση αυτή δεν είναι άχρωμη και ουδέτερη αλλά αρνητική και μειωτική.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 20, 2011

Η… «πολύκροτη δίκη»


Φίλοι μου, η ιδιοτέλειά μου με οδήγησε σήμερα σ' αυτή την απεχθή πράξη: να καταλάβω, υπό το απατηλό σχήμα του γελοιογράφου (να λείπουν, παρακαλώ, οι συνειρμοί… Στο κάτω κάτω, χίλιες φορές καλύτερα γελοιογράφος παρά Τέλλογλου!), τη στήλη του ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ και, ως στυγνός επικυρίαρχος πλέον, τσαλαπατώντας βάναυσα κάθε έννοια ιστολογιακής κυριαρχίας, να αλώσω τα πάντα στην επικράτεια του ΔΙΚΑΙΟΥ και να θέσω χωρίς ίχνος συστολής το ανυπότακτο τούτο ιστολόγιο στην υπηρεσία ενός κακούργου. Ας είναι… Πάλι με χρόνια με καιρούς… πάλι δικό σας θα 'ναι. Υπομονή! Μπόχα είναι, θα περάσει…

Κυριακή, Ιανουαρίου 16, 2011

Μια σύγκριση που λέει πολλά!


Στην προηγούμενη ιστογραφή μου, αυτή με τα λιμερίκια για το δύσοσμο τέρας, παρεμπιπτόντως αναφέρθηκα, λόγω δυσωδίας προφανώς, στο άρθρο του λαμπρού αστέρα της δημοσιογραφίας Τέλλογλου Το παρασκήνιο μιας δίκης με… άρωμα ΕΣΥ (προσέξτε το άρωμα) στη φυλλάδα όπου ενδημεί, την «Καθημερινή». Αν παραβλέψουμε ότι το άρθρο… μυρίζει από μίλια μακριά ότι είναι υποβολιμαίο από την ενάγουσα της «πολύκροτης δίκης» του δημοσιεύματος εταιρεία ιατρικών μηχανημάτων, προκειμένου να δημιουργήσει ευνοϊκό για τις επιδιώξεις της εν λόγω εταιρείας κλίμα εν όψει της διεξαγωγής της δίκης, θα πρέπει να κρατήσουμε ότι η εφημερίδα της πλουτοκρατίας αναδεικνύει και στηλιτεύει μία περίπτωση ενός νοσοκομείου όπου, κατά την άποψη της εφημερίδας, οι υπάλληλοι που ενεπλάκησαν στις διαδικασίες προμηθειών εξοπλισμού του νοσοκομείου υπέπεσαν, πάντα κατά την άποψη της εφημερίδας, σε διάφορα παραπτώματα. Μέχρις εκεί θέλει και μέχρις εκεί μπορεί να φτάσει η εφημερίδα της πλουτοκρατίας. Κάποιοι επίορκοι υπάλληλοι είναι όλο κι όλο το πρόβλημα…

Σάββατο, Ιανουαρίου 15, 2011

Πέντε λιμερίκια προς «The odoro(u)s Pangalos»


Καθώς τη Δευτέρα θα είναι η πρώτη ουσιαστικά ημέρα (τυπικά η δεύτερη —η πρώτη, στις 5 Γενάρη, αναλώθηκε στην υποβολή και ανάπτυξη κάποιων ενστάσεων, και ακολούθως το διαστήριο διέκοψε) της… «πολύκροτης δίκης», κατά την έκφραση του αξιότιμου κυρίου Τάσου Τέλλογλου στο μνημειώδες άρθρο του Το παρασκήνιο μιας δίκης με… άρωμα ΕΣΥ της έγκριτης εφημερίδας των εφοπλιστών και επιχειρηματιών «Καθημερινή», ο ιστολόγος, εκ των κατηγορουμένων, αδυνατεί να συγκεντρωθεί και να σχολιάσει κάποιο, έστω, από τα τόσα σοβαρά που συμβαίνουν γύρω μας και το ρίχνει στα ελαφρά (ή ελαφρότροπα). Για τα λιμερίκια έχω γράψει την ιστογραφή Ανοησίες…. Όπως γράφω εκεί, με τον όρο λιμερίκι έχουμε αποδώσει στα ελληνικά τον αγγλικό όρο limerick, που σημαίνει πεντάστιχα ποιήματα, με ομοιοκαταληξία ΑΑΒΒΑ και περιεχόμενο ελαφρό έως ανόητο, γουστόζικο πάντως, πολλές φορές περιπαικτικά, σκωπτικά, σατιρικά ή αθυρόστομα. Λέγονται έτσι επειδή πρωτοεμφανίστηκαν στην πόλη Limerick της Ιρλανδίας. Εδώ έχω 5 λιμερίκια αφιερωμένα στον The odoro(u)s Pangalos: