Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 10, 2009

Η άνοδος και η πτώση ενός… Ζ…


Ναι! Ζ…! Η λέξη αυτή, το ανθρωπωνύμιο αυτό, αρκεί και για τα δύο: και για προσδιορίσει κανείς σε ποιον αναφέρεται, αλλά και για να τον χαρακτηρίσει! Είναι κάτι σαν το ιδιώνυμο αδίκημα (το όνομα το ίδιο είναι έγκλημα από μόνο του) ή το ιδιοπαθές νόσημα (ομοίως, είναι από μόνος του νόσημα ο άνθρωπος, το οποίο εμφανίζεται χωρίς τη συνδρομή κάποιας γενεσιουργού αιτίας): Ζ…. Άλλως πως, αν προτιμάτε, είναι sui generis (ιδιογενής) γκαζοτενεκές. (Τς τς τς! Χρησιμοποίησε, καημένε, πιο κόσμιες εκφράσεις! Κύμβαλον αλαλάζον, ας πούμε… Δηλαδή, ας φορέσουμε, τουλάχιστον, φράκο στον γκαζοτενεκέ. Για κοτζάμ «ειδικό» πρόκειται, διάολε! Λιγάκι τακτ…)

Τώρα θα μου πείτε –και θα έχετε απόλυτο δίκιο– για ποια λέξη, όνομα, ανθρωπωνύμιο, γράφω; Γι' αυτό το σκέτο «Ζ», ακολουθούμενο από κοροϊδευτικά αποσιωπητικά; Μα τι μπορεί να καταλάβει κανείς έτσι;

Ε, αγαπητοί μου, μη ζητάτε περισσότερα. Υπάρχει λόγος «ειδικός» που υπαγορεύει την… αυτολογοκρισία. Όχι πως οι υποψιασμένοι και τα σαΐνια δεν θα καταλάβετε· εσείς δεν θα δυσκολευτείτε να "διαβάσετε" τα αποσιωπητικά ή τα αποσιωπούμενα. Οι υπόλοιποι ας περιοριστείτε στο ότι υπάρχει κάποιος «άγνωστος Ζ» –πείτε τον, για παράδειγμα, Ζορό ή και Ζερό (Zero), για να πλησιάσετε κάπως– με τα χαρακτηριστικά και τα κατορθώματα που περιγράφω. Μπορείτε επίσης να τον πείτε… Νικήτα (πού το θυμήθηκα τώρα!).

«Μα είναι δυνατόν απ' αυτό το Ζ… να καταλάβει κανείς για ποιον πρόκειται;» ίσως αναρωτηθείτε. Αλλά η απάντηση έρχεται αποστομωτική από τον ίδιο τον Ζ…! Αυτός αναγνώρισε ότι το Σ/Κ, αναγραφόμενο σε υποσέλιδο εγγράφου, είναι δηλωτικό συγκεκριμένου ονοματεπώνυμου, του Σ(τάδε) Κ(ταδόπουλου)! Μάλιστα τόσο βέβαιος ήταν για την οξυδέρκειά του (η οξύνοιά του δεδομένη επίσης), ώστε με μοναδικό "στοιχείο" αυτό έπλεξε ολόκληρο σενάριο για υποτιθέμενες ενέργειες του Σ(τάδε) Κ(ταδόπουλου). Σκεφτείτε, δηλαδή, να ήταν ο Ζ… ανακριτής. Θα είχε τυλίξει τον άμοιρο τον Σ(τάδε) Κ(ταδόπουλο) σε μια κόλλα χαρτί. Θεός φυλάξοι!

Από το διπλανό γραφείο ουρανομήκεις ακούγονται οι φωνές κάποιου που βρίσκεται, προφανώς, εκτός εαυτού. Οι φωνές συνοδεύνται με δυνατά χτυπήματα του χεριού στο τραπέζι. Εγώ παγώνω, αλλά αυτό μάλλον δεν γίνεται αντιληπτό, διότι όρθιος και ακίνητος ήμουνα, όρθιος και ακίνητος παρέμεινα. Κάποια σύσπαση αιφνιδιασμού και φόβου στο πρόσωπό μου μονάχα, αλλά σίγουρα δεν την είδε κανένας τους, ούτε ο Ζ… ούτε η γραμματέας του. Η γραμματέας του επίσης πάγωσε. Αντίθετα όμως μ' εμένα, αυτή δεν μπόρεσε να κρυφτεί. Βρισκόταν σε κίνηση όταν ξέσπασαν οι φωνές, ξαφνιάστηκε και ακινητοποιήθηκε. Φάνηκε να ταράχτηκε αρκετά. Ο Ζ…; Σ' αυτόν μάλλον αγαλίαση προκάλεσαν οι φωνές. Χαμογέλασε και είπε ήρεμα και αργά, με μια δόση σαδιστικής ευφορίας: «Χμ! Ο συνάδελφος… Ξέρει κόλπα… Κι εγώ ξέρω τέτοια κόλπα, και καλύτερα!»

Καταλάβατε; Όχι; Ούτε κι εγώ… Αυτά είναι για "ατσίδες"!

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 01, 2009

Η αποκήρυξη της Επανάστασης του 21 από την Εκκλησία


Είναι γνωστή η εθνοπροδοτική στάση του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, γενικότερα, όπως και ο δωσιλογισμός του "εθνομάρτυρα" Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε' (κατά κόσμον Γεώργιου Αγγελόπουλου), ειδικότερα, αλλά και η φιλοτουρκική και αντεθνική στάση της επίσημης Εκκλησίας τόσο κατά τα χρόνια της σκλαβιάς όσο, κυρίως και... καιρίως, και κατά τη διάρκεια της εθνεγερσίας -μάλιστα ξεκινώντας από το 1453... Κατά τη μακρά θητεία του ιερατείου στην υπηρεσία του κατακτητή, όχι ένεκα δειλίας ή αφελείας αλλ' ένεκα υπολογισμού προς εξυπηρέτηση των ιδιοτελών επιδιώξεών του, ενσυνειδήτως τοποθετημένου ενάντια σε κάθε λαϊκή προσπάθεια για αποτίναξη του ζυγού της σκλαβιάς, κορυφαία ίσως στιγμή αποτελεί η αποκήρυξη της Επανάστασης του 21 και ο αφορισμός του Αλ. Υψηλάντη και του Μιχ. Σούτσου. Το ανοσιούργημα αυτό διαπράχθηκε από τον σιχαμερό εσμό των διεφθαρμένων, ασυνείδητων, φιλοτομαριστών συνοδικών, στη σύσκεψη που συγκάλεσε ο Πατριάρχης Γρηγόριος στο Πατριαρχείο τον Μάρτη του 1821. Το κατάπτυστο κείμενο που συντάχθηκε και υπογράφτηκε από τους ελεεινούς αυτούς ιερωμένους στάλθηκε σ' όλες τις κατά τόπους ελληνικές κοινότητες, στοχεύοντας στην αναχαίτηση της Επανάστασης που φούντωνε. Προξένησε μεγάλη ζημιά στην ανάπτυξη του απελευθερωτικού αγώνα, πλην όμως η Επανάσταση επικράτησε στην κυρίως Ελλάδα, ο δε προδότης Πατριάρχης, για... καλή του τύχη (τι ειρωνεία!), απαγχονίστηκε -πέφτοντας θύμα της συκοφαντίας του γερο-πόρνου (κυριολεκτικά!) Μητροπολίτη Πισιδίας Ευγενίου (από τα καλόπαιδα [αν διαβάσατε "κωλόπαιδα", μικρό το λάθος· διότι δεν ήσαν, βέβαια, παιδιά...] που υπογράψανε το έμεσμα της αποκήρυξης...) προς τον Σουλτάνο, ότι τάχα ο Πατριάρχης Γρηγόριος ήταν επικεφαλής της Επανάστασης, η οποία είχε ήδη ξεσπάσει. Μετά τον απαγχονισμό του μικρού αυτού ανθρώπου, η Εκκλησία, πιστή στις παραδόσεις της, της υποκρισίας και του ψεύδους, έδωσε εντολή να καταστραφεί το έγγραφο αυτό, όπου βρισκόταν. Διασώθηκε ένα μοναδικό αντίγραφο στη Σκύρο, το οποίο φυλάσσεται στο Μουσείο Μάνος Φαλτάιτς (βλ. Ντοκουμέντα και ιστορικά έγγραφα). Το παραθέτω, διατηρώντας την ορθογραφία και την (απαίσια) στίξη του (για να δείτε το κείμενο σε μορφή pdf κάντε κλικ εδώ):