Μπλέξαμε τους -ισμούς μας!

Στον κυριακάτικο «Ριζοσπάστη», στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου του ΚΚΕ, διάβασα μια επιστολή που με παραξένεψε —ας το γράψω έτσι— και θα ήθελα να τη σχολιάσω. Πάνω στην ώρα, θα 'λεγα, ο παραγωγικότατος συνιστολόγος Lenin Reloaded έγραψε μια εξαιρετική ανάρτηση με τίτλο Γιατί απάλειψε η ΚΕ του ΚΚΕ τον όρο «αντι-ιμπεριαλιστική» από την εννοιολόγηση της Λαϊκής Συμμαχίας; με αφορμή αυτή την επιστολή. Ο συντάκτης της ανάρτησης δεν στέκεται στην επιστολή καθαυτή, αλλά με αφορμή την επιστολή διατυπώνει ένα υπαρκτό ερώτημα που γεννιέται από τις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ όσον αφορά το περιεχόμενο και τον χαρακτήρα της «Λαϊκής Συμμαχίας» και στη συνέχεια επιχειρηματολογεί εύστοχα υπέρ των θέσεων του κόμματος. Αναδημοσιεύω την ανάρτηση και στη συνέχεια προσθέτω το δικό μου σχόλιο σχετικά με την επιχειρηματολογία του επιστολογράφου.

…Ρωτάνε πολλοί, και ανάμεσά τους ένας από τους επιστολογράφους στον προσυνεδριακό του οποίου τις ενστάσεις αντιγράφουμε:

«Αντιιμπεριαλιστική πάλη σημαίνει πάλη ενάντια στον μονοπωλιακό καπιταλισμό, πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και στις επιλογές τους, πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Διαχωρίζοντας την αντιμονοπωλιακή-αντικαπιταλιστική δράση από την αντιιμπεριαλιστική (η αντιιμπεριαλιστική δράση εμπεριέχει την αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική δράση), αντί να βοηθήσουμε αυτούς που δεν κατανοούν τον όρο αντιιμπεριαλιστική δράση και την ταυτίζουν με τη δράση κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, να τον κατανοήσουν, διατρέχουμε τον κίνδυνο να συμβάλουμε, χωρίς να το θέλουμε, να δημιουργηθούν ακόμα περισσότερες συγχύσεις, να ταυτίσουν την αντιιμπεριαλιστική δράση με την αντιπολεμική και, το κυριότερο, να κυριαρχήσουν αστικές και ρεφορμιστικές αντιλήψεις που θεωρούν ότι ο ιμπεριαλισμός κινείται στη σφαίρα της πολιτικής, αποκόβοντάς τον από την οικονομική του βάση.

»Αφού λοιπόν ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι μονοπωλιακός, όπως αναφέρεται στη θέση 62, είναι ιμπεριαλισμός και ως εκ τούτου ο προσανατολισμός της Λαϊκής Συμμαχίας δεν αρκεί να είναι “αντιμονοπωλιακός αντικαπιταλιστικός”, αλλά πρέπει να είναι αντιιμπεριαλιστικός για να μπορέσει να δώσει πλήρη και ολοκληρωμένη απάντηση στα ζητήματα που καλείται να λύσει».

Ο φόβος που διατυπώνει ο σύντροφος είναι μην διολισθήσει ο αντι-ιμπεριαλισμός του ΚΚΕ σε απλό αστικό πασιφισμό. Δυστυχώς, ο σύντροφος δεν φαίνεται να έχει καταλάβει τι καταλαβαίνει η τεράστια πλειοψηφία των Ελλήνων ως «αντι-ιμπεριαλισμό» σήμερα. Να τον βοηθήσουμε. Καταλαβαίνει ως «αντι-ιμπεριαλισμό» τον ιμπεριαλισμό. Τον «δικό της» ιμπεριαλισμό, τον ιμπεριαλισμό της δικής της αστικής τάξης. Αυτό καταλαβαίνει ότι είναι «αντι-ιμπεριαλισμός». «Αντι-ιμπεριαλισμός» σήμερα είναι η μάχη για να εξασφαλίσουμε καλύτερα φιλέτα αερίου για τις αστικές τάξεις Ελλάδας και Κύπρου, παίζοντας, φυσικά, με τον πόλεμο γιατί τις ίδιες ακριβώς στοχεύσεις έχει η αστική τάξη της Τουρκίας.

Μουργιές…

Η λέξη του τίτλου είναι λαϊκότροπη (ή λαϊκή, αν προτιμάτε). Περιέργως δεν την έχουν τα μεγάλα λεξικά μας (Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, Μπαμπινιώτη, Παπύρου, Τεγόπουλου Φυτράκη, αυτά κοίταξα), αλλά τη χρησιμοποιούμε. Δεν πρόκειται βέβαια για τα δέντρα, τις γνωστές μας μουριές, όσο κι αν δεν λείπουν εκείνοι που γράφουν (δεν λέω «προφέρουν», γιατί στην προφορά… συμφωνούμε όλοι) «μουργιά» κι εννοούν «μουριά» (μια αναζήτηση στον Γκούγκλη θα σας πείσει…). Εδώ πάντως ακόμη… κρατάμε· το δέντρο μουριά το γράφουμε «μουριά» (και όχι «μουργιά») και τα ψάρια «ψάρια» (και όχι… «πσάργια»!). Θα μου πείτε, εδώ κοτζάμ «ΒΗΜΑ» γράφει (και ξαναγράφει και ξαναματαγράφει) για τις… φώκες! Δεν τις αναγνωρίζετε; Είναι οι συμπαθέστατές μας φώκιες, δείτε εδώ! Αλλά ξεστράτισα (άλλη φορά θα καταπιαστώ με το πελώριο θέμα της προφοράς της ελληνικής και των παρεπομένων της —ή παρενεργειών της, αν προτιμάτε). Εδώ η λέξη «μουργιά» σημαίνει την πράξη ή τη συμπεριφορά του μούργου. Μούργος, ως γνωστόν, αποκαλείται μεταφορικώς ο άξεστος, ο βρομιάρης, και αυτουνού τις πράξεις χαρακτηρίζουμε μουργιές, και όχι του συμπαθητικού τετράποδου μουργάκου. Ένας τέτοιος μεταφορικώς μούργος τούς ξέφυγε προχτές και γαύγισε —νόμισε εκ του ασφαλούς, σε οικείο του περιβάλλον (γενική συνέλευση της Ένωσης Ασφαληστρικών Εταιρειών γαρ), αλλά για κακή του[ς] τύχη το γαύγισμα ακούστηκε παραέξω— και τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν, να συμμαζέψουν τ' ασυμμάζευτα. Όπως θα καταλάβατε, πρόκειται για τον Μούργο που κατέχει τη θέση του γενικού γραμματέα στο Υπουργείο Οικονομικών. Ακούστε τον να γαυγίζει κι ακούστε και τ' άλλο το μαντρόσκυλο τάχα να προσπαθεί να τα κουκουλώσει (ίδια ακριβώς συμπεριφορά με τα σκυλιά, που τα κατρουλιά του πρώτου έρχεται να τα σκεπάσει το δεύτερο με τα δικά του· στην πραγματικότητα το ένα συμπληρώνει το άλλο στη βρομιά και δυσωδία που μας προσφέρουν).

Οι "φίλοι" των ναυτεργατών

Αναδημοσιεύω από τη διαδικτυακή πύλη (πόρταλ ελληνιστί ή, καλύτερα, portal…) 902.gr την είδηση χωρίς σχόλια, είναι εύγλωττη από μόνη της για τον ολισθηρό κατήφορο των οπορτουνιστών.

Σε δήλωσή του ο βουλευτής Λασιθίου του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Δερμιτζάκης μεταξύ άλλων δήλωσε ότι «αυτή τη στιγμή υπάρχει στον ορίζοντα αυτή η απεργία (των ναυτεργατών) που γεμίζει τον κόσμο αγωνία και ανασφάλεια».

Ακολούθως καλεί τους ναυτεργάτες να αντιληφθούν, όπως αναφέρει, «το μέγεθος των προβλημάτων και να επιτρέψουν, να δείξουν καλή θέληση και να σκύψουν στα προβλήματα των αγροτών για να δουν ότι εδώ το πρόβλημα είναι τεράστιο. Καταστρέφονται ανθρώπινες ζωές. Να δώσουν συγκαταβατικά μια λύση ώστε να βρεθεί διέξοδο».

Δηλαδή, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, τα προβλήματα των αγροτών τα προκαλεί η απεργία των ναυτεργατών και όχι η εφαρμοζόμενη πολιτική που εξαθλιώνει και τις οικογένειες των ναυτεργατών και των μικρών και μεσαίων αγροτών.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ από την προηγούμενη βδομάδα συμμετείχε σε όλες τις συσκέψεις της Περιφέρειας Κρήτης με σκοπό να στηθεί ο απεργοσπαστικός μηχανισμός ενάντια στους ναυτεργάτες —στο πλαίσιο αυτό έγιναν και οι παραπάνω δηλώσεις του.

Μια ρεαλιστική λύση για όλους

Τελευταία, θα 'χουν προσέξει οι επισκέπτες του ιστολόγιου, η αφεντιά μου δεν δείχνει ιδιαίτερη επιμέλεια και ζήλο στα του ιστολογίου της. Ωστόσο δεν ήθελα να μείνει για κάνα μήνα φάτσα κάρτα στο ιστολόγιο το τελευταίο άρθρο μου, αυτό για τις λέρες και τα καθάρματα. Το εξαιρετικό άρθρο του φίλου συνιστολόγου Redfly Planet Μια ρεαλιστική λύση για όλους μου έδωσε την καλύτερη διέξοδο: όχι μονάχα με απάλλαξε από τον κόπο να γράψω κάτι δικό μου, αλλά, στ' αλήθεια, με έκανε να νιώσω ότι έπρεπε να το αναδημοσιεύσω στο ιστολόγιό μου· αν όχι για να αυξήσω την αναγνωσιμότητά του (ποιος είμαι, άλλωστε), τουλάχιστον επαίνου ένεκεν. Μία παρατήρηση μονάχα: Το βίντεο που παρατίθεται στο τέλος έχει επισημανθεί ότι είναι φτιαχτό ή, κατ' άλλους παραπλανητικό, διότι κάποιος από τους δύο πολιτικούς, δεν θυμάμαι ποιος ισχυρίζονται ότι είναι, ανέφερε τα λόγια του άλλου για να τα σχολιάσει, κι έτσι διά κοπτορραπτικής προέκυψε ένα απατηλό βίντεο. Ίσως και να είναι έτσι, αλλά: Πρώτον, το βίντεο δεν είναι η ουσία του άρθρου του Redfly και, δεύτερον, θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν (αν δεν είναι) αληθινό! Επομένως καθόλου απατηλό.

Φεβρουάριος 1953. Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας καταρρέει από το χρέος και απειλεί να παρασύρει το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών. Ανήσυχοι για την τύχη τους, οι πιστωτές της —ανάμεσά τους και η Ελλάδα— προκρίνουν το αυτονόητο: ότι η πολιτική της «εσωτερικής υποτίμησης», δηλαδή της αφαίρεσης εισοδημάτων, πόρων και δυναμικής από την οικονομία, επ’ ουδενί δεν διασφαλίζει την αποπληρωμή των χρεών της. Μάλλον στο αντίθετο οδηγεί. Και γι’ αυτό συνέδεσαν την αποπληρωμή με την πραγματική δυνατότητα της οικονομίας να αποπληρώσει.

Στην έκτακτη Διάσκεψη που έγινε στο Λονδίνο, 21 χώρες αποφάσισαν να απαλλάξουν τη Γερμανία από το, περίπου, 60% του συσσωρευμένου ονομαστικού χρέους της. Τη διευκόλυναν, επιπλέον, με πενταετές μορατόριουμ στην αποπληρωμή των χρεολυσίων (1953-1958), «ρήτρα ανάπτυξης» στο σταθερό ποσό των έκτοτε ετήσιων πληρωμών και τριακονταετή χρονικό ορίζοντα αποπληρωμής. Η Διάσκεψη του Λονδίνου αντέστρεψε τη λογική της Συνθήκης των Βερσαλλιών και έθεσε τις βάσεις της μεταπολεμικής ανάπτυξης της τότε Δυτικής Γερμανίας.

Αυτό ακριβώς προτείνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Να αντιστρέψουμε τις μικρές, ξεχωριστές Συνθήκες των Βερσαλλιών που επιβάλλει το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε σε κάθε χώρα του ευρωπαϊκού νότου με πρόβλημα δανεισμού. Και να εμπνευστούμε από μία εκ των διορατικότερων στιγμών στην ιστορία της μεταπολεμικής Ευρώπης.