Παρασκευή, Απριλίου 30, 2010

Ἕκαστος ἐφ' ᾧ ἐτάχθη


Μια βασική διδαχή της μαρξιστικής θεωρίας είναι ότι το οικονομικό σύστημα αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία χτίζεται το πολιτικό σύστημα, το εποικοδόμημα. Με άλλες λέξεις, το οικονομικό σύστημα καθορίζει το πολιτικό. Σήμερα, που τα όρνεα της πλουτοκρατίας έχουν ξεχυθεί να αρπάξουν από την εργατιά ακόμη και το ξεροκόμματο που μέχρι σήμερα της έδιναν ως αντάλλαγμα του πλούτου, που τον παράγει μεν η εργατική τάξη, αλλά τον ιδιοποιείται η οικονομική ολιγαρχία, σήμερα λοιπόν ας θυμηθούμε την παραπάνω αλήθεια του θείου Μαρξ και ας αναλογισθούμε, με βάση αυτή, τι σημαίνουν οι κρωγμοί των ορνέων περί ΚΚΕ που «κινείται στα όρια της νομιμότητας» ή που «απολαμβάνει (sic!) ιδιότυπη ασυλία»· πού αποβλέπουν οι φοβέρες προς «το σημερινό πολιτικό προσωπικό» περί «αποδόμησης» αν δεν πετύχουν «στις εξετάσεις τους» (βλέπετε σχετική ιστογραφή μου Εκρηκτικές καταστάσεις). Ας σκεφτούμε πώς θέλουν να διαμορφώσουν το εποικοδόμημα (το πολιτικό σύστημα), ώστε να εξυπηρετηθεί αποτελεσματικότερα το εκμεταλλευτικό οικονομικό τους σύστημα. Ας σκεφτούμε δηλαδή ότι θέλουν να ευνουχίσουν το λαϊκό κίνημα, να επιβάλουν την άκρα του τάφου σιωπή, ώστε τελικά να χαλκεύσουν ανεμπόδιστα τα νέα, φρικτά δεσμά μας.

Πέμπτη, Απριλίου 29, 2010

Κι άλλα μέτρα κι άλλο δούλεμα


Δεν επαίρομαι για τις ικανότητές μου, εν γένει. Ούτε καν γι' αυτές σε τομείς στους οποίους —ας μου συγχωρεθεί η μεγαλοστομία, αν και μάλλον ειρωνική χροιά έχει— έχω εντρυφήσει. Πολύ περισσότερο βέβαια είμαι συγκρατημένος μέχρι βαθμού απογοήτευσης όσον αφορά την αυτοεκτίμησή μου σε τομείς στους οποίους είτε οι γνώσεις μου είναι ανεπαρκείς έως ανύπαρκτες είτε είμαι ανεπίδεκτος μάθησης έως και όλως διόλου ατάλαντος. Αυτά τα ολίγα —δεν θα 'ταν πρέπον, νομίζω, να επεκταθώ μιλώντας σε πρώτο ενικό πρόσωπο— ας θεωρηθούν κάτι σαν αποποίηση ή οριοθέτηση του εύρους προσωπικής ευθύνης του ιστολόγου (απλοελληνιστί… disclaimer) σε ό,τι καταπιάνεται.

Τετάρτη, Απριλίου 28, 2010

Τ' άγριο ΔΝΤ


Τ' άγριο ΔΝΤ (προφ.: δου–νου–του)

Τραγουδιέται όπως το γνωστό λαϊκό τραγούδι «Αγριολούλουδο» (μουσική Χρ. Νικολόπουλου, στίχοι Πυθαγόρα, ερμηνεία Στ. Καζαντζίδη), γνωστού(;) και υπό την παραλλαγή «Αγριολούρουδο»

Τρίτη, Απριλίου 27, 2010

Υγιής αντίδραση


Στη χθεσινή μου ιστογραφή με τίτλο «Εκρηκτικές καταστάσεις» έγραφα:

«…Προσέξτε, επίσης, πώς πρέπει να διαβάζετε πίσω από τις γραμμές των "ευπρεπών" κειμένων των αστικών φύλλων των εφοπλιστών, τραπεζιτών, μεγαλοεργολάβων και λοιπών λακέδων του συστήματος. Για παράδειγμα–γύμνασμα, έστω το χθεσινό πρωτοσέλιδο κύριο πολιτικό σχόλιο της εφημερίδας “Καθημερινή” με τίτλο “Η αποδόμηση”…».

Στη συνέχεια παρέθετα με μπλε γράμματα το κείμενο της εφημερίδας και με βιολετιά το κείμενο «που διαβάζουμε εμείς, οι ανερυθρίαστα κόκκινοι». Ο «Ριζοσπάστης» προφανώς διάβασε το παραπάνω πρωτοσέλιδο κύριο πολιτικό σχόλιο της εφημερίδας «Καθημερινή» και, ανερυθρίαστα κόκκινος στα σίγουρα, το διάβασε σωστά. Γι' αυτό επέλεξε να απαντήσει με επίσης πρωτοσέλιδο κύριο πολιτικό σχόλιό του:

Δευτέρα, Απριλίου 26, 2010

Εκρηκτικές καταστάσεις


1. Πολύ πριν μάθουμε το ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), μας ήταν ήδη πολύ γνωστό το εξίσου καταστροφικό ακρώνυμο ΤΝΤ (η εκρηκτική ύλη ΤριΝιτροΤολουόλη – TriNitroToluene). Καιρός πλέον να μάθουμε άλλο ένα σχετικό ακρώνυμο, το ΔΝΤ, τη ΔιΝιτροΤολουόλη, πρόδρομο της ΤΝΤ. Βλέπετε και σχετικό λήμμα στη Wikipedia για τη ΔιΝιτροΤολουόλη (DiNitroToluene).

2. Υγιής αντίδραση προλετάριων μετά την «ενεργοποίηση του μηχανισμού» (του εκρηκτικού της ΔιΝιτροΤολουόλης):

—Τι κάνεις;
—Ευτυχώς δεν είμαι καλά.
—Τι έχεις;
—Οξεία δουνουτίτιδα.
—Χμ! Κι εγώ το ίδιο! Πρόσεχε, το φάρμακο που θα πάρεις να μην είναι τοξικό, να είναι ταξικό!

3. Προσέξτε, επίσης, πώς πρέπει να διαβάζετε πίσω από τις γραμμές των "ευπρεπών" κειμένων των αστικών φύλλων των εφοπλιστών, τραπεζιτών, μεγαλοεργολάβων και λοιπών λακέδων του συστήματος. Για παράδειγμα–γύμνασμα, έστω το χθεσινό πρωτοσέλιδο κύριο πολιτικό σχόλιο της εφημερίδας «Καθημερινή» με τίτλο «Η αποδόμηση». Με μπλε γράμματα το κείμενο της εφημερίδας, με καφετιά το κείμενο που διαβάζουμε εμείς, οι ανερυθρίαστα κόκκινοι:

Πέμπτη, Απριλίου 22, 2010

Υπάρχει ελπίδα;


Τις μέρες αυτές τις σκληρές, τις μέρες αυτές που μια καινούργια Κατοχή χτυπά την πόρτα της χώρας μας (ή μήπως μας έχει κιόλας στρογγυλοκαθήσει στρογγυλοκαθίσει[3] στον σβέρκο μας;), τις μέρες αυτές που ο επικρεμάμενος βρόχος του ΔΝΤ έχει κλέψει το γέλιο μας, τις μέρες αυτές που (επιτέλους!) έγιναν αντιληπτά τα τείχη τα «μεγάλα κ’ υψηλά» που τριγύρω μας έκτισαν «ανεπαισθήτως» (Κ. Καβάφη, Τείχη), τις μέρες αυτές, λοιπόν, φέρνω στο μυαλό μου μια συζήτηση που είχα πριν από μερικά χρόνια, το 1992, μ' έναν σπουδαίο άνθρωπο, που δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας, τον Δημήτριο Άρχο, μεγαλοθείο από την πλευρά της γυναίκας μου[1]. Ο Δημήτριος 'Αρχος, μπαρμπα–Μήτσος για όσους τον θεωρούσαν δικό τους άνθρωπο (και δεν ήταν λίγοι), διακρινόταν για την ευρυμάθειά του, την καλλιέργειά του, τη βαθιά γνώση του της σύγχρονης —και όχι μόνο— ιστορίας, την ακαταπόνητη αφοσίωσή του στην παρακολούθηση και μελέτη των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, αλλ' όχι λιγότερο και για το ανεπίληπτο ήθος του και την οξυδέρκειά του.

Τετάρτη, Απριλίου 21, 2010

43η επέτειος του πραξικοπήματος


Σήμερα, 43 χρόνια μετά το φασιστικό στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, όπως συνηθίζουμε κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ας αφήσουμε για λίγο τα σημερινά —ΔΝΤ, σπρέντ, έλλειμμα, χρέος κ.λπ.— και ας στρέψουμε τη σκέψη μας στα γεγονότα της επτάχρονης νύχτας που ακολούθησε την αποφράδα εκείνη ημέρα· στις συνέπειες που είχε για τη χώρα μας· σ' αυτούς που όρθωσαν το ανάστημά τους απέναντι στους βάρβαρους δυνάστες και διώχτηκαν, βασανίστηκαν, εξοντώθηκαν… Ας αποτίσουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους γενναίους αυτούς.

Δεν χρειάζονται σήμερα περισσότερα λόγια. Μόνο ας μου επιτραπεί να παραθέσω ένα προφητικό απόσπασμα από την ανακοίνωση του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ που μετέδιδε την ημέρα του πραξικοπήματος ο ραδιοσταθμός του ΚΚΕ «Η Φωνή της Αλήθειας»:

«…Κατέλυσαν κατά τον πιο στυγνό τρόπο το Σύνταγμα της χώρας. Διέπραξαν έγκλημα εναντίον του λαού. Δημιουργούν άμεση σοβαρότατη απειλή για την Κύπρο, για την εμπλοκή της χώρας στο βρώμικο πόλεμο του Βιετνάμ, για την ειρήνη στο χώρο της ΝΑ Μεσογείου…».

Ποιος δεν θυμάται το μένος της χούντας για τον Μακάριο; Και ποια ήταν η τραγική για την Κύπρο κατάληξη της ελεεινής προδοσίας των "εθνοσωτήρων"…

Τετάρτη, Απριλίου 14, 2010

Μήπως να κάνουμε καμιά ληστεία;


Αφορμή για τη σημερινή ιστογραφή μου αποτέλεσε ένα ημέλι που μου έστειλε κάποιος γνωστός μου. Το θέμα του ήταν μια απόφαση του υπουργού Δικαιοσύνης για απονομή χάριτος και για άρση συνεπειών καταδίκης σε μια σειρά περιπτώσεις. Τον τίτλο του ημελιού, που ήταν ταυτόχρονα και το σχόλιο του αποστολέα, τον οικειοποιήθηκα και τον επέλεξα ως τίτλο της ιστογραφής μου.

Ας δούμε πρώτα το κείμενο της απόφασης, όπως δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 100Γ της 16ης Φεβρουαρίου 2010 κι ας το σχολιάσουμε στη συνέχεια:

ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ
ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΤΕΥΧΟΣ ΤΡΙΤΟ Αρ. Φύλλου 100

16 Φεβρουαρίου 2010

[…]

(2)
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ
ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Με Προεδρικό Διάταγμα που εκδόθηκε στην Αθήνα στις 2.2.2010 σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 παρ.1 του Συντάγματος, ύστερα από πρόταση του Υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και γνωμοδότηση του Συμβουλίου Χαρίτων,

αποφασίζουμε:

Χαρίζεται

1. Το υπόλοιπο της ποινής του Καρακωνσταντή Μιχαήλ του Στέργιου, που του έχει επιβληθεί με την απόφαση αριθμός 47655/14.9.2007 του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών σε ποινή καθείρξεως είκοσι (20) ετών, χρηματική ποινή 154.937 ευρώ και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων για δέκα (10) έτη που εκδόθηκε κατά προσαρμογή της υπ’ αριθ. 33/1995 απόφασης του Κακουργιοδικείου Παλέρμο Ιταλίας με την οποία είχε καταδικαστεί σε κάθειρξη είκοσι (20) ετών, χρηματική ποινή 300.000.000 λιρετών Ιταλίας και σε ισόβια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για πώληση, διανομή, αγορά, εκχώρηση, μεταφορά, εισαγωγή και κατοχή ναρκωτικών ουσιών.

Κυριακή, Απριλίου 11, 2010

Τι εννοούσε…


Όταν προεκλογικά ο Γ.Α.Π. προειδοποιούσε «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», ελάχιστοι ερμήνευσαν σωστά τα λόγια του. Έτσι, από τη μια μεριά, αριστεροί και αριστερίζοντες αντι–Γ.Α.Π., ποικιλόχρωμοι "κάτοχοι τίτλων ιδιοκτησίας" επί του σοσιαλισμού και διάφοροι "αυθεντικοί" εκφραστές του, μαζί τους παρασυρμένοι —λόγω μυωπίας, προφανώς— και αγνοί αγωνιστές και υπερασπιστές των σοσιαλιστικών ιδεών, υπέλαβαν ότι βλάσφημα χείλη τόλμησαν να ανακατέψουν τα ιερά και τα όσια (τον σοσιαλισμό) στις βρομοδουλειές τους (στην προεκλογική παραπλάνηση των ψηφοφόρων) και εκτίμησαν ότι ο Γ.Α.Π., γνωστός οπαδός του νεοφιλελευθερισμού, ψεύδεται ασύστολα όταν επαγγέλλεται —έτσι νόμισαν— τον σοσιαλισμό ως αντίδοτο της επαπειλούμενης βαρβαρότητας, προβάλλοντας αναιδώς τον εαυτό του ως υπέρμαχο των σοσιαλιστικών αξιών. Από την άλλη, πάλι, οι δεξιοί αντι–Γ.Α.Π. έχουν προ πολλού πάψει να ανησυχούν από τις "σοσιαλιστικές" επαγγελίες των Παπανδρέου· μόνο τη σκυτάλη της εξουσίας βλέπουν και τρέμουν μην αλλάξει χέρια —ξέρουν ότι με τον Γ.Α.Π. το καθεστώς, η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια, δεν κινδυνεύουν από τίποτα ερυθρούς συμμορίτες. Τέλος, οι φίλα προσκείμενοι στον Γ.Α.Π. φαίνεται πως ένιωσαν ρίγη συγκίνησης να τους διαπερνούν, όχι βέβαια επειδή πίστεψαν πως θα αναβιώσουν οι ηρωικές στιγμές της πάλαι ποτέ πρώιμης περιόδου… οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Ελλάδα υπό του Α.Γ.Π. («στις 18 σοσιαλισμός»), αλλά επειδή δι' αυτούς εγεννήθη παιδίον νέον, ο από αιώνων παπατζής… Και ο καιρός γαρ εγγύς εστίν (για το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και τον λαό στην εξουσία —λέμε τώρα…), σκέφτηκαν.

Όμως ο Γ.Α.Π. ήταν ειλικρινής (το παθαίνει αυτό καμιά φορά…). Όταν έλεγε «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», δεν επαγγελλόταν τον σοσιαλισμό, ο οποίος πράγματι είναι ο μόνος δρόμος για να γλυτώσουμε από τη βαρβαρότητα· μ' αυτόν προ πολλού έχει διαρρήξει κάθε σχέση, αν ποτέ βέβαια είχε… Ούτε καν παραπλανητικά υποσχόταν κάποιον κάλπικο σοσιαλισμό παπανδρεϊκής κοπής. Όχι, τέτοιο ψέμα δεν είπε. Μόνο αλήθεια είπε. Βαρβαρότητα υποσχέθηκε. Βαρβαρότητα που αποκλείει ή, τουλάχιστον, απομακρύνει το "φάντασμα" του (εξοβελιστέου) σοσιαλισμού. Αυτό υποσχέθηκε και αυτό υλοποιεί. Απατεώνας ίσως όχι, επομένως, αλλά ξεπουλημένος (στους γκάγκστερ της οικονομικής ολιγαρχίας) ολετήρας της δύσμοιρης χώρας μας σίγουρα.