Το αγριολούρουδο
Μη με λυπάσαι,
δείρε με απόψε
μ' ένα αγριολούρουδο
και τη ζωή μου κόψε.
Εγώ γυμνός ξεκίνησα,
εγώ πηγαίνω μόνος.
Σπίτι μου είναι ο δρόμος
και τραγούδι μου ο πόνος.
Δείρε με και μη λυπάσαι,
τι θα γίνω μη φοβάσαι.
Κι αν χιονίζει και αν βρέχει,
τ' αγριολούρουδο ας πέφτει.
Να με χτυπήσεις
χωρίς καμιά συμπόνια.
Τους δικαστές σιχάθηκα,
σαχλά είναι πιόνια.
Εγώ γυμνός ξεκίνησα, κ.λπ.
Αγαπητοί μου, αυτά παθαίνει όποιος προσπαθεί να ξεχωρίσει αν απέναντί του έχει τον Άνδρου Λιγδάκη ή τον Άνδρου Λιγάκη, ενώ προσπαθεί ο ίδιος να μη γίνει Άνδρου Λυγάκης. Καταλάβατε; Όχι εντελώς; Ε, πάλι καλά! Γιατί –μη νομίζετε– σάματις έχω καταλάβει εγώ;
Περισσότερα γριφώδη, την επαύριο της ημέρας της κρίσεως. Άπιστος εγώ, βλέπετε, λογαριάζω πως η επίγεια προσωρινή ζωή μας συνεχίζεται και ύστερα από την ημέρα αυτή, της έλευσης του Κυρίου…
