Δευτέρα, Ιουνίου 18, 2012

Μετά την ήττα…

Το σημερινό μου άρθρο, καθώς το γράφω λίγες μόλις ώρες ύστερα από το κλείσιμο της κάλπης των χθεσινών επαναληπτικών βουλευτικών εκλογών, βρίσκει τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου ακόμη σε διαταραχή, ακόμη σε εκτός ελέγχου κατάσταση, ωσάν να έχουν, θαρρείς, καταλάβει καίριες θέσεις στο μυαλό μου και εκεί, συμπαλεύοντας, αφού παρουσιάζονται και αντιφατικά και αλληλοαναιρούμενα, να έχουν εξουδετερώσει την αντίσταση του νου, της λογικής, να μην την αφήνουν να αναλάβει δράση, να επιβάλει τάξη και να θέσει σε κίνηση τις δικές της διεργασίες ανάλυσης, εκτίμησης και, πολύ περισσότερο, σχεδιασμού αντιμετώπισης της νέας διαμορφωμένης (άσχημης) κατάστασης. Έτσι… «απορία ψάλτου, βηξ»; Χμ, όχι ακριβώς! Ο… ψάλτης, η αφεντιά μου δηλαδή, θα προσπαθήσει να ψάλει (ή να τα ψάλει, αν προτιμάτε) στη συνέχεια, πάντοτε κρατώντας το ίσο («δίκαιοι κι ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις», όπως γράφει η κατακλείδα του ιστολογίου), αλλά ας παρεμβληθεί πρώτα ο… βήχας: είναι η ανάρτηση Μετά την ήττα, που γράφτηκε λίγους μήνες νωρίτερα, συγκεκαλυμμένα προφητική, δυστυχώς:

=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=

=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=

=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=

Μετά την ήττα

Το Σάββατο (28/1) διαβάσαμε στον «Ριζοσπάστη» την Ανακοίνωση της εταιρείας «ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΕ», με την οποία πληροφορηθήκαμε για την αίτηση υπαγωγής της στις διατάξεις του άρθρου 99 του Πτωχευτικού Κώδικα (ένα σκαλοπάτι πριν από την κήρυξη πτώχευσης). Την επομένη, 29/1, στο κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας διαβάσαμε τη σχετική Ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ για την «Τυποεκδοτική». Τα μαντάτα άσχημα, αν και αναμενόμενα, γεννούν κι άλλες σκέψεις για το τοπίο που ενδέχεται να αντιμετωπίσουμε σύντομα… Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα· να είμαστε προετοιμασμένοι, εννοώ, όχι για να τα δεχτούμε παθητικά, αλλά για να τα αντιμετωπίσουμε και να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Μπορούμε!

Στο μυαλό μου στριφογυρνάει αφότου διάβασα την είδηση ένα εξαιρετικό τραγούδι του Δήμου Μούτση από τον κύκλο «Τετραλογία», σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου και ερμηνεία από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. «Μετά την ήττα» ο τίτλος του. Με ό,τι συνδηλώνει…

Κυριακή, Ιουνίου 10, 2012

Το λάθος του κ. Τάσου Παππά

Αναφέρομαι στο άρθρο του κ Τάσου Παππά στον δημοσιογραφικό ιστότοπο aixmi.gr στις 6 Ιουνίου 2012 με τίτλο «ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ κάνουν ό,τι μπορούν για να απαξιωθούν». Το άρθρο αυτό το σχολιάζει σ' όλα τα σημεία του ο σημερινός «Ριζοσπάστης», στην τελευταία του σελίδα. Εγώ, στο σημείωμά μου αυτό, θα περιοριστώ να ανασκευάσω μονάχα την άποψη του κ. Τ. Παππά περί «λάθους στην ανάλυση του ΚΚΕ», όπως γράφει, ακόμη και αν πρόκειται για διατύπωση ειλικρινή και χωρίς υπολανθάνουσα αντιΚΚΕ σκοπιμότητα εκ μέρους του της, οπωσδήποτε εσφαλμένης κατά τη γνώμη μου, άποψής του για την πολιτική του κόμματος. Κυρίως ωθούμαι σ' αυτή την ανασκευή, επειδή υπάρχουν καλοπροαίρετοι άνθρωποι που πράγματι σκέπτονται όπως —φαίνεται να— σκέπτεται ο κ. Τ. Παππάς, εγκλωβισμένος στον φοβικό κόσμο της μικροαστικής ατολμίας, δηλαδή του μικροαστικού συντηρητισμού. Η συναγωγή των συγκεκριμένων συμπερασμάτων στο άρθρο διευκολύνεται από το γεγονός ότι ο κ. Παππάς, αθεράπευτα προσκολλημένος στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς αυτού του κόσμου, παραβλέπει, προσωρινά έστω, ότι υπάρχουν επίσης άνθρωποι που σκέφτονται και ιεραρχούν τα πράγματα εντελώς διαφορετικά, άνθρωποι που δρουν και σκέφτονται στον αντίποδα των προηγούμενων, άνθρωποι ανυπότακτοι, ασυμβίβαστοι και τολμηροί, όπως οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, οι προοδευτικοί, οι ριζοσπάστες: «Οι άνθρωποι —γράφει— θέλουν να ζήσουν αξιοπρεπώς [σ.ιστ.: !] στο σήμερα […] δεν είναι δυνατόν να τους ζητάς να θυσιάζουν διαρκώς το παρόν, κυνηγώντας ένα ακτινοβόλο μέλλον». Ναι, η "αξιοπρέπεια" των ραγιάδων! Αμέσως παρακάτω, βέβαια, αναγκάζεται να ομολογήσει ότι «Πολλοί [σ.ιστ.: όχι όλοι επομένως] θα προτιμήσουν τη σιγουριά […]». Ας είναι… Το ζήτημα πάντως είναι το κατά πόσο ένα κόμμα αρχών, όπως είναι το ΚΚΕ, μπορεί ή επιτρέπεται να θυσιάζει το «πρέπει», την ιδεολογία του, στον βωμό του ωφελιμισμού, με στόχο την άγρα (λίγων ή πολλών) ψήφων, κινούμενο έτσι στη σφαίρα του αμοραλισμού (με την έννοια της εγκατάλειψης των αρχών του), άμα και ακυρώνοντας την προσπάθειά του να αφυπνίσει συνειδήσεις και να συνεγείρει τους εργαζόμενους στην πάλη για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού μέλλοντός μας.

Αλλά ας παραθέσω το επίμαχο απόσπασμα από το άρθρο του κ. Παππά (η επισήμανση με έντονα στοιχεία από τον ίδιο):

Το λάθος στην ανάλυση του ΚΚΕ είναι ότι έχει κατασκευάσει μια εικόνα για το λαό που δεν συνάδει με την πραγματικότητα. Είναι μια εικόνα εξιδανικευμένη που υπάρχει μόνο στα επαναστατικά εγχειρίδια. Δεν μπορεί ένα κόμμα να προσδοκά διεύρυνση της επιρροής του, προτείνοντας συνεχώς μια γραμμή αγώνα που απαιτεί από τους πολίτες να επιδεικνύουν αυταπάρνηση, αλτρουισμό, να αντιστέκονται, να πολεμούν, να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις, καταλήψεις, συγκρούσεις, να προσαρμόζουν την προσωπική τους ζωή στις ανάγκες της συλλογικής προσπάθειας. Δεν είναι όλοι «γεννημένοι» αγωνιστές, δεν είναι όλοι φτιαγμένοι από τη στόφα του ήρωα.

Οι άνθρωποι έχουν όνειρα, ελπίδες, πάθη, αδυναμίες, μικρότητες, εγωισμούς. Θέλουν να ζήσουν αξιοπρεπώς στο σήμερα, να ευημερήσουν. Δεν είναι δυνατόν να τους ζητάς να θυσιάζουν διαρκώς το παρόν, κυνηγώντας ένα ακτινοβόλο μέλλον. Πολλοί θα προτιμήσουν τη σιγουριά των μικρότερων βημάτων από το να εμπλακούν σε μια περιπέτεια με άγνωστο προορισμό, τις σταδιακές αλλαγές από τις ολικές ρήξεις.

Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2012

Απάντηση στον εκπρόσωπο Ρύπου των ναζί

Δεν χωράει ο λόγος όταν τα έλλογα όντα, οι άνθρωποι, βρίσκονται πρόσωπο με πρόσωπο με άλογα όντα, με υπανθρώπους, με ανθρωπόμορφα κτήνη, με Κασιδιάρηδες. Κι όταν αυτά τα αποβράσματα της κοινωνίας εμφορούνται από τα ιδανικά του Χίτλερ και συναπαρτίζουν το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής Μαύρης Νύχτας, τότε… Τότε ακριβώς δεν έχει θέση ο λόγος… Θέση έχουν, από τη μεριά των κτηνανθρώπων, οι εκδηλώσεις της ζωώδους φύσης τους και, από τη μεριά μας, η πολιτική απάντηση. Στο γήπεδο του ο καθένας, εκεί όπου είναι ισχυρός, θα δώσει τη μάχη με τα όπλα που διαθέτει ο καθένας: τον λόγο και την πειθώ διά του λόγου και του παραδείγματος εμείς, τη βιαιοπραγία και το έγκλημα τα φασισταριά. Έτσι, σ' αυτό το πλαίσιο, στη βαρβαρότητα και την ασχήμια των Κασιδιάρηδων η Λιάνα Κανέλλη αντιπαραθέτει τον πολιτισμό και το ήθος των κομμουνιστών.

Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2012

Μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισα τείχη


Όχι, ο τίτλος δεν έχει λάθος· δεν τα έκτισαν άλλοι για μένα αυτά τα «μεγάλα κι υψηλά τείχη»· εγώ ο ίδιος τα έκτισα! Σε πείσμα του Καβαφικού στίχου, που θέλει κάποιοι άλλοι «ανεπαισθήτως [να με κλείνουν] από τον κόσμον έξω», τα δικά μου τείχη υψώθηκαν μεν ομοίως ανεπαισθήτως, πλην από τα ίδια μου τα χέρια, για να με κλείσουν μέσα, εμένα καταμεσής στον κόσμο, καταμεσής στην πλατεία όπου στεκόμουν και μιλούσα στον κόσμο. Η κατάληξη ίδια ωστόσο, όπως την περιγράφει ο ποιητής: εγώ φυλακισμένος μέσα, αλλά «από τον κόσμον έξω» —κι ας βρίσκομαι καταμεσής του. Και τι; Το αξιοπερίεργο είναι πως τα τείχη μου (γαμώ τα τείχη μου, που λένε…) τα έχτισα με ωραία, ελκυστικά υλικά (έτσι τα έβλεπα) που μου χάριζαν (ω! τι μεγαλοψυχία!) κάποιοι που, χωρίς εγώ να το ζητήσω, προσφέρθηκαν να με εξυπηρετήσουν για ν' αποκτήσω πράγματα που δεν τα είχα ποτέ σκεφτεί (έλλειψη φαντασίας, ίσως πουν κάποιοι), γι' αυτό και δεν τα είχα επιθυμήσει, αλλ' ωστόσο, όταν μου τα 'δειξαν (σε κάτι λαμπερά «promo»), όταν τα είδα, τα ζήλεψα. Πού να φανταζόμουνα ο έρμος πως αυτά ήταν τα υλικά για τη φυλακή μου, αυτή που θα 'κτιζα εγώ ο ίδιος με τα χέρια μου… Πού να φανταζόμουνα ότι τα λαμπερά promo είναι τόσο καλά μελετημένα, ώστε να μην υποψιαζόμαστε τον τρόμο που μας επιφυλάσσουν… Εμ, αν τον έβλεπα, θα 'χα πάρει… δρόμο! Τι κι αν ο τραγικός Λαοκόων προειδοποιεί ήδη από τον Τρωικό πόλεμο (σήμερα έχουμε την τρόικα και τον ΤΡΟΪΚΟ πόλεμο): «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας». Δεν βαριέσαι! Πού να φανταζόμουνα ότι η προσφορά τους ήταν εκ του πονηρού, υστερόβουλη και δόλια· ήταν προϊόν στυγνού υπολογισμού. Παρείχαν δωρεάν τα υλικά, αλλά όχι για την απόλαυσή μου· για τη φυλακή μου τα προόριζαν. Η απόλαυσή μου, η προσωρινή, ήταν η… «παράπλευρη ωφέλεια» (κατά το «παράπλευρη απώλεια»). Και γλύτωσαν και τα εργατικά για το χτίσιμο της φυλακής μου. Δεν το πιστεύετε; Μήπως αν σας διαβεβαίωνε γι' αυτό ο ίδιος ο Χριστόφορος Σαρτίνσκης (Christopher Sartinsky);