Τρίτη, Νοεμβρίου 29, 2011

Μουσικό ιντερμέντζο


Δεν μ' έφτανε το συχνοκακούργημα (με το συμπάθιο πάντα) που με ταλανίζει αυτές τις μέρες, είχα και τη φαεινή ιδέα να παίξω τον ρόλο του Τέλλογλου! (Βλέπετε προηγούμενη ιστογραφή «Αναρτώ εις το μπλόγκι όταν ο Τάσος δεν είναι εδώ»). Θεέ μου, τι άλλο πια μπορεί να πάθω; Κάτι τέτοιες σκέψεις έκανα τ' απόγευμα, την ώρα που ένας ζεστός ήλιος έλουζε το δωμάτιό μου. Ίσως βοήθησε κι αυτός που αποφάσισα να γυρίσω την πλάτη μου σ' όλη αυτή την αθλιότητα. Υπάρχει και η ομορφιά, σκέφτηκα. Υπάρχουν οι φυσαρμόνικές μου, που μένουν καιρό τώρα παραπονεμένες. Νά λοιπόν, αυτή η μικρούλα, η HOHNER Pro Harp σε λα ματζόρε, αυτή, ναι!

Μ' αυτήν δεν έπαιζα την «Απουσία» («Παλιέ μου φίλε») του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Μανώλη Αναγνωστάκη, από το λεύκωμα «Μπαλάντες», τραγουδισμένη από τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά; Ναι! Εμπρός λοιπόν! Μικρόφωνο, δοκιμές, ηχογράφηση, και ακούστε το αποτέλεσμα (να είστε επιεικείς).

Κυριακή, Νοεμβρίου 27, 2011

Αναρτώ εις το μπλόγκι όταν ο Τάσος δεν είναι εδώ

«Περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ» λέει το παιδικό παιχνίδι που έπαιζε η γενιά μου στα παιδιάτικά της. Σήμερα δεν ξέρω κατά πόσο τα παιδιά παίζουν τέτοια παιχνίδια ή γκαβώνουν μπροστά σε κάποια οθόνη· τηλεόρασης, υπολογιστή ή παιχνιδομηχανής. Οπότε κάτι σαν «Σεργιανώ στο τουΐτερ όταν οι γέροι δεν είναι εδώ. Γέροι, γέροι, είστε εδώ;» μάλλον πιο ταιριαστό θα ήταν. Πού να βρεθεί το δάσος και πού να βρεθούν οι λύκοι, εξάλλου. Ως κι αυτή η Κοκκινοσκουφίτσα, γιαγιά πλέον, εδώ κάπου στο ιντερνέτι τριγυρνάει και μέσα σε ιστοτόπους μπαίνει και αναζητάει καλούδια για το καλαθάκι της. Συχνά περνάει κι από εδώ —καλοσύνη της.

Τώρα, ο τίτλος παραφράζει το παιδικό παιχνιδάκι, αλλά μάλλον εκεί εξαντλείται η σχέση του μ' αυτό. Μην ψάχνετε να βρείτε κάποια άλλη αντιστοιχία. Τον Τάσο, αν φέρνει σε κάποιο είδος του ζωικού βασιλείου, εγώ δεν θα τον έλεγα λύκο, σεβόμενος τον αγαπημένο μας "κακό" λύκο των παραμυθιών, αλλά και το όμορφο ζώο της πραγματικής ζωής που τόσο το έχει κυνηγήσει η ασύμμετρη απειλή των "ανθρώπων", ώστε να το εξαφανίσει από πολλά μέρη της πατρίδας μας. Θα διάλεγα για να χαρακτηρίσω τον Τάσο κάνα ασπόνδυλο καλύτερα… Εξάλλου, σιγά μην τον φοβόμαστε! Τότε, τι θέλω να πω με τον τίτλο; Ειρωνεύομαι, απλώς ειρωνεύομαι! Ε, αυτή είναι η εκδίκησή μου προς την αφεντιά του. Ο κυρ Τάσος, βλέπετε, ακαταπόνητος μαχητής της διαφθοράς, της ρεμούλας και της λαμογιάς, φιγουράρει μεταξύ των διακεκριμένων εθνικών μας τιμητών (έχουμε αποκτήσει μπόλικους τέτοιους εσχάτως, κορδωτούς, που φαίνεται να 'χουν πιστέψει ότι είναι κάτι ανάλογο των πάλαι ποτέ «δασκάλων του γένους»). Αλλά, πολυάσχολος καθώς είναι, δεν καταφέρνει μερικές φορές να σας κρατάει ενήμερους, αγαπητοί μου, για τα τεκταινόμενα στον καταχθόνιο κόσμο της διαφθοράς. Τι να πρωτοπρολάβει κι αυτός! Γι' αυτό πρέπει όλοι μας, όσο μπορούμε, να τον συντρέχουμε, να τον βοηθάμε στο θεάρεστο έργο του. Να καλύπτουμε τα κενά που άθελά του αφήνει. Αυτό ακριβώς λέει ο τίτλος της ιστογραφής: αναρτώ στο ιστολόγιο νέα για «πολύκροτες δίκες» όταν ο Τάσος δεν ("προλαβαίνει" να) το κάνει. Όπου το «Τάσος», βέβαια, είναι αρκετό, νομίζω· όλοι καταλαβαίνετε ότι δεν μπορεί να είναι άλλος από τον μοναδικό, τον δαιμόνιο, τον sui generis Τάσο Τέλλογλου.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 11, 2011

Περιστολή συνταγματικών ελευθεριών

Ο ιστολόγος, κεφάλι αγύριστο και δη ερυθρό και παλαιοκομμουνιστικό (ΠΡΟΣΟΧΗ! Μην το πείτε «παλιοκομμουνιστικό», θα παρεξηγηθούμε!), δεν σκίρτησε από εθνική συγκίνηση όταν ακούστηκε από το προεδρικό μέγαρο το «Habemus Papadimum». Αισθήματα ανακούφισης, ευφορίας, εθνικής ανάτασης και τα συναφή, με τα οποία επιδιώκουν να μας μπολιάσουν οι υμνητές της πλουτοκρατίας στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης (ΜΜΕ), δεν τον άγγιξαν. Το αντίθετο, συνοφρυώθηκε, προβληματίστηκε, θύμωσε. Γιατί κατάλαβε ότι η εξέλιξη αυτή είναι στα μέτρα των δυναστών του λαού. Γι' αυτό έκλεισε τ' αφτιά του στα φερέφωνα της πλουτοκρατίας και στράφηκε στις δικές του παραδοσιακές (παλαιοκομμουνιστικές, είπαμε!) πηγές, με την όμορφη, ξύλινη όποτε χρειάζεται, γλώσσα τους. Ε, αυτές ακούγοντας, τι θα περιμένατε να έκανε; Σήμερα πήγε κι έσμιξε με το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, του ΜΑΣ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ και της ΟΓΕ (όλα τα καλά παιδιά), σε ένδειξη καλής θέλησης απέναντι στον λαό —και κακής θέλησης απέναντι στη νέα κυβέρνηση!… Στον αντίποδα, δηλαδή, της λογικής της ΑΔΕΔΥ. Η οποία ΑΔΕΔΥ (ἅ δὲ δεῖ, δηλ. όσα πρέπει) παραπλανά· ΑΔΕΝΔΥ (ἅ δὲν δεῖ, δηλ. όσα δεν πρέπει) έπρεπε να λέγεται!

Απ' όλα τα κωμικοτραγικά καμώματα στα οποία επιδόθηκαν οι σαλτιμπάγκοι της πολιτικής ζωής του τόπου μας τις τελευταίες μέρες προκειμένου να δρομολογήσουν την "ισχυρή" κυβέρνηση που διακαώς επιθυμούσε η ολιγαρχία, αυτή που σκοπό και αποστολή έχει να σαρώσει ό,τι έχει απομείνει από κοινωνικό κράτος, ελευθερίες, δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, επιτρέψτε μου να σταθώ σε ένα μονάχα γεγονός. Η επιλεκτική αναφορά μου σ' αυτό δεν έχει καμία έννοια αξιολόγησης ή ιεράρχησης, αλλά οφείλεται αφενός στην επιθυμία μου να το αναδείξω επειδή μάλλον πέρασε, αν όχι απαρατήρητο, τουλάχιστον ασχολίαστο (ή ελάχιστα σχολιασμένο;), ενώ κάθε άλλο παρά ήσσονος σημασίας είναι, και αφετέρου στο ότι δεν συνηθίζω να επαναλαμβάνω ό,τι έχει σχολιαστεί ή αναλυθεί ήδη, στις περισσότερες περιπτώσεις μάλιστα κατά κόρον και διεξοδικά, από άλλους πολύ ικανότερους από μένα.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 07, 2011

Algunas Bestias (3ο Μέρος)


Τελικά αυτά τα ζωντανά, αυτά τα κτήνη (los «algunas bestias»), αποδεικνύονται πιο πολλά απ' όσα αρχικά είχα υπολογίσει! Έτσι, σήμερα βρίσκω πως είναι ανάγκη στις ήδη δύο αναρτημένες ιστογραφές μου με τον ίδιο τίτλο [Algunas Bestias (1ο Μέρος) και Algunas Bestias (2ο Μέρος)] να προστεθεί και τρίτη, τούτη εδώ, εκτός… προγράμματος. Για τους αναγνώστες που δεν έχουν διαβάσει τα προηγούμενα, να πω δυο λόγια, προκειμένου να τους κατατοπίσω σχετικά με το θέμα που πραγματεύομαι, ώστε το σημερινό, τρίτο στη σειρά και τελευταίο (ελπίζω) άρθρο, να μπορέσει να σταθεί αυτοτελώς, αν και θα συνιστούσα σ' όσους ενδιαφέρονται για τέτοια ζητήματα, ν' ανατρέξουν και στα προηγούμενα άρθρα, παρόλο που είναι κάπως εκτεταμένα.

Λάθος δεν κάνετε, αγαπητοί μου, αν ο τίτλος Algunas Bestias, δηλαδή Κάποια Ζωντανά ή Κάποια Κτήνη, συνειρμικά σας οδήγησε στα ανεκδιήγητα καμώματα των άθλιων πρωταγωνιστών του θλιβερού θιάσου του πολιτικού–υπηρετικού προσωπικού της πλουτοκρατίας, μαζί και των δευτεραγωνιστών και των κομπάρσων τους, που ξεσάλωσαν τις μέρες αυτές (και συνεχίζουν…), παίζοντας εν ου παικτοίς· παίζοντας δηλαδή εκεί όπου δεν σηκώνει, δεν επιτρέπεται να παίζει κανείς: στις πλάτες του κοσμάκη, που τον οδηγούν, αν δεν τον έχουν ήδη οδηγήσει, στην εξαθλίωση, την ταπείνωση, την απελπισία… Όχι, λοιπόν, δεν κάνατε λάθος εσείς, αν υποθέσατε ότι ο τίτλος της ιστογραφής μου αναφέρεται σ' αυτόν τον ελεεινό συρφετό· το λάθος είναι δικό μου: εγώ είμαι που βρίσκομαι αλλού γι' αλλού! Με χτύπησε, βλέπετε, ξανά η συνηθισμένη πάθησή μου, που με ταλαιπωρεί σχεδόν εννέα χρόνια τώρα· μ' έπιασε πάλι αυτό το… συχνοκακούργημα (με το συμπάθιο). Μου παρουσιάστηκε προχτές, στις 3 του μήνα, στο Ε' Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, και έπεται συνέχεια με μη προβλέψιμη κατάληξη… Γι' αυτό, όπως ομολόγησα με συντριβή στο 1ο Μέρος της περιώνυμης αυτής σειράς (μου την έχουν ζητήσει ήδη κάποια κανάλια, πρώτο το ΣΚΑΪ), εγώ λόγω της πάθησής μου δεν μπορώ να παρακολουθώ τα τεκταινόμενα της πολιτικής σκηνής, τουλάχιστον με κάποια συνέπεια. Γι' αυτό σας σύστησα την «άξια γραφίδα (πληκτρολόγιο) των ακαταπόνητων συντρόφων μου (δείτε, για παράδειγμα, το γλόμπινγκ[1][2], για να αναφέρω ένα συλλογικό ιστολόγιό τους και ν' αποφύγω την αναφορά σε ατομικά ιστολόγια, από φόβο μήπως παραλείψω κάποιο από τα τόσα αξιόλογα)». Από το γλόμπινγκ μπορείτε να οδηγηθείτε, χρησιμοποιώντας τους δεσμούς προς άλλα ιστολόγια που δίνονται σ' αυτό, σε εξαιρετικά ενδιαφέρουσες διαδικτυακές προσπάθειες. Κι αφήστε με μένα να βουρλίζομαι στηλιτεύοντας την αδικία και αναζητώντας το δίκαιο… Μονάχα αναγνωρίστε μου, αν συμφωνείτε, ότι ο αγώνας για την επικράτηση γενικώς του δικαίου δεν είναι άσχετος με τον αγώνα για τη λαϊκή κυριαρχία, δηλαδή για την επικράτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης· ούτε η εκδήλωση καταστάσεων ηθικής αναλγησίας ή αμοραλισμού είναι άσχετη με τη γενικότερη σήψη και έκπτωση αξιών που ευδοκιμεί στο έδαφος του εκμεταλλευτικού μας συστήματος.

Κυριακή, Νοεμβρίου 06, 2011

Ο Πάσχων κι αν πασχίζει…

Γνωστή παιδιόθεν η λαϊκή παροιμία, που για λόγους οικονομίας του κειμένου μπήκε μισή στον τίτλο: «Ο Πάσχων κι αν πασχίζει, τη γλώσσα την ξεσκίζει». Ο θυμόσοφος, άμα και προικισμένος με το χάρισμα της προφητείας λαός μας, σε ανύποπτο, όπως λένε, χρόνο, δηλαδή γενεές πριν να ανατείλει το λαμπρό άστρο του εθνικού μας διανοουμένου, πριν ο Πάσχων μας (το «μας» αντί του «Μανδραβέλης», φυσικώ τω λόγω και δικαιωματικά!) να αρχίσει να κοσμεί με τα υψηλής πνοής πονήματά του τη ναυαρχίδα του αστικού Τύπου, εσχάτως δε και το διαδίκτυο, από τόσο παλιά αυτός ο εκπληκτικός λαός, διαβλέποντας ότι, όταν θα έφθανε το πλήρωμα του χρόνου, θα εμφανιζόταν το δίχως άλλο ο Πάσχων μας, εμπνεύστηκε την παροιμία αυτή και έκτοτε την ενσωμάτωσε στον θησαυρό λαϊκής σοφίας που παραδίνεται από γενιά σε γενιά.

Και ίνα πληρωθεί —όπως λένε οι γραφές— το ρηθέν υπό Λαού του προφήτου, ότι «Ο Πάσχων κι αν πασχίζει, τη γλώσσα την ξεσκίζει», η γραφίδα του Πάσχοντος αποτυπώνει με καμάρι στο protagon.gr:

το τεθνεών δημοψήφισμα

Λέει και μια άλλη παροιμιώδη φράση ο λαός μας: «Πού πας, ρε Μανδραβέληηηη!», όπως και την παροιμία «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κώλους»… (Μπορεί να σκεφτήτε κι άλλες, όπως «τον Μανδραβέλη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς» ή «άλλα τα μάτια του Μανδραβέλη κι άλλα της κουκουβάγιας» κ.λπ., αλλά ας μην πλατειάσουμε).

Το σπάνια χρησιμοποιούμενο σήμερα ρήμα της αρχαίας θνήσκω σημαίνει πεθαίνω. Το ρήμα αυτό σχηματίζει τη μετοχή παρακειμένου ο τεθνεώς, η τεθνεούσατεθνεώσα, το τεθνεός, που σημαίνουν, βέβαια, ο πεθαμένος, η πεθαμένη, το πεθαμένο. Τύπος το τεθνεών(!) δεν υπάρχει! Το τεθνεός δημοψήφισμα έπρεπε να γράψει, αν ήθελε να εμμείνει στην επιλογή των… μεταξωτών. Ή ας έγραφε απλά ο ευλογημένος το πεθαμένο δημοψήφισμα! Θα του έπεφτε η μύτη;

(Καλά, ξέχασα ότι είναι Πάσχων…)