Ο ιστολόγος, κεφάλι αγύριστο και δη ερυθρό και παλαιοκομμουνιστικό (ΠΡΟΣΟΧΗ! Μην το πείτε «παλιοκομμουνιστικό», θα παρεξηγηθούμε!), δεν σκίρτησε από εθνική συγκίνηση όταν ακούστηκε από το προεδρικό μέγαρο το «Habemus Papadimum». Αισθήματα ανακούφισης, ευφορίας, εθνικής ανάτασης και τα συναφή, με τα οποία επιδιώκουν να μας μπολιάσουν οι υμνητές της πλουτοκρατίας στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης (ΜΜΕ), δεν τον άγγιξαν. Το αντίθετο, συνοφρυώθηκε, προβληματίστηκε, θύμωσε. Γιατί κατάλαβε ότι η εξέλιξη αυτή είναι στα μέτρα των δυναστών του λαού. Γι' αυτό έκλεισε τ' αφτιά του στα φερέφωνα της πλουτοκρατίας και στράφηκε στις δικές του παραδοσιακές (παλαιοκομμουνιστικές, είπαμε!) πηγές, με την όμορφη, ξύλινη όποτε χρειάζεται, γλώσσα τους. Ε, αυτές ακούγοντας, τι θα περιμένατε να έκανε; Σήμερα πήγε κι έσμιξε με το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, του ΜΑΣ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ και της ΟΓΕ (όλα τα καλά παιδιά), σε ένδειξη καλής θέλησης απέναντι στον λαό —και κακής θέλησης απέναντι στη νέα κυβέρνηση!… Στον αντίποδα, δηλαδή, της λογικής της ΑΔΕΔΥ. Η οποία ΑΔΕΔΥ (ἅ δὲ δεῖ, δηλ. όσα πρέπει) παραπλανά· ΑΔΕΝΔΥ (ἅ δὲν δεῖ, δηλ. όσα δεν πρέπει) έπρεπε να λέγεται!
Απ' όλα τα κωμικοτραγικά καμώματα στα οποία επιδόθηκαν οι σαλτιμπάγκοι της πολιτικής ζωής του τόπου μας τις τελευταίες μέρες προκειμένου να δρομολογήσουν την "ισχυρή" κυβέρνηση που διακαώς επιθυμούσε η ολιγαρχία, αυτή που σκοπό και αποστολή έχει να σαρώσει ό,τι έχει απομείνει από κοινωνικό κράτος, ελευθερίες, δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, επιτρέψτε μου να σταθώ σε ένα μονάχα γεγονός. Η επιλεκτική αναφορά μου σ' αυτό δεν έχει καμία έννοια αξιολόγησης ή ιεράρχησης, αλλά οφείλεται αφενός στην επιθυμία μου να το αναδείξω επειδή μάλλον πέρασε, αν όχι απαρατήρητο, τουλάχιστον ασχολίαστο (ή ελάχιστα σχολιασμένο;), ενώ κάθε άλλο παρά ήσσονος σημασίας είναι, και αφετέρου στο ότι δεν συνηθίζω να επαναλαμβάνω ό,τι έχει σχολιαστεί ή αναλυθεί ήδη, στις περισσότερες περιπτώσεις μάλιστα κατά κόρον και διεξοδικά, από άλλους πολύ ικανότερους από μένα.
Περί τίνος πρόκειται; Μα για το συνταγματικά (κάτι σας είπα τώρα, θα μου πείτε, και με το δίκιο σας, από τη στιγμή που το σύνταγμα έγινε κουρελόχαρτο αυτές τις μέρες, με ευθύνη, πλην των σαλτιμπάγκων, και του ίδιου του Προέδρου της Δημοκρατίας) κατοχυρωμένο δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι! Ακούσαμε επανειλημμένα τα "αφεντικά" μας στην Ευρωζώνη να μας υπαγορεύουν —και οι εγχώριοι θιασώτες τους να το επαναλαμβάνουν με έκδηλη την… ανησυχία τους— ότι δεν είναι τώρα καιρός για εκλογές, ότι οι εκλογές αυτή τη στιγμή θα ήταν καταστροφικές, και άλλα παρόμοια. Μάλιστα αυτές τις μέρες ακούστηκαν τα ίδια και για την Ιταλία.
Νά λοιπόν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στην προκρούστεια κλίνη των συμφερόντων της ολιγαρχίας! Όταν οι εκλογές προμηνύονται καταστροφικές για τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, λόγω των τάσεων που διαμορφώνονται στο εκλογικό σώμα κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, τότε κρίνονται… καταστροφικές για τη χώρα, την πατρίδα ή το έθνος (όχι για τον λαό!) και επισείεται ο μπαμπούλας της καταστροφής, η οποία όμως καταστροφή έχει ήδη συντελεστεί από τους ίδιους εις βάρος της χώρας, της πατρίδας, του έθνους, του λαού!
Με την ίδια λογική, κάλλιστα μπορούν οι κύριοι (αφεντικά) αυτοί να αναστείλουν και άλλα άρθρα του συντάγματος. «Λόγω της δημιουργηθείσης εκρύθμου καταστάσεως, ο στρατός ανέλαβε την διακυβέρνησιν της χώρας»! Αμ πώς!
Να φανταστεί κανείς ότι οι κύριοι (αφεντικά) αυτοί μιλούσαν για τον… κίνδυνο εκτροπής που μπορεί να προέλθει από τις λαϊκές αντιδράσεις στα βάρβαρα μέτρα! (Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννάν οι κότες)…
