Σάββατο, Μαρτίου 24, 2012

Κάποιες επέτειοι

Κάποιες επέτειοι από τη ματωμένη πορεία των αδελφών λαών της Βαλκανικής, όλων των λαών της Βαλκανικής, λαών με κοινούς απελευθερωτικούς αγώνες, με φιλία σφυρηλατημένη μέσα από την ιστορική διαδρομή τους στον τραχύ βαλκανικό χώρο, αλλά και με μίση και αντιπαραθέσεις όσες φορές η άρχουσα τάξη, συνήθως συρόμενη στις επιλογές κάποιων «μεγάλων δυνάμεων», έσπειρε ανάμεσά τους τη διχόνοια, καλλιεργώντας το σαράκι του επεκτατισμού, του εθνικισμού, της μεγάλης ιδέας κ.λπ., πάντα για την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων, αλλά σε βάρος των λαών.

23 Μαρτίου 1821: Οι επαναστατημένοι Έλληνες κυριεύουν την Καλαμάτα. Ο Γιάννης Κορδάτος γράφει σχετικά (Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας, εκδ. 20ός Αιώνας, τ. Χ, σελ. 190):

Ο Πετρόμπεης στις 23 Μάρτη κήρυξε στη Μάνη την επανάσταση κι αμέσως οι Μανιάτες ξεκίνησαν από τη Μάνη για τη Μεσσηνία. Όπλα είχαν γιατί το καΐκι που στάλθηκε με πολεμοφόδια από τη Σμύρνη, τα ξεφόρτωσε στην Καρδαμύλη και τα παραλάβανε ο Αναγνωσταράς και ο Νικήτας Σταματελόπουλος και νύχτα τα μεταφέρανε στη Μεσσηνία.
Όμως δεν πρόφτασαν να τα πάνε όπου είχαν εντολή και τους βρήκε ημέρα απέξω από την Καλαμάτα. Ήταν ολόκληρο καραβάνι και οι αγωγιάτες ήταν οπλισμένοι.
Ειδοποιήθηκεν ο Τούρκος διοικητής Σουλεϊμάν αγάς και κάλεσε μερικούς Καλαματιανούς για να τους ρωτήσει τι είχαν τα φορτωμένα μουλάρια:
—Είναι αγωγιάτες, αγά, και κουβαλάνε λάδι.
—Αμή αρματωμένοι;
—Αρματωμένοι, αγά, γιατί ακούστηκαν κλέφτες.

Ο Τούρκος διοικητής κατάλαβε πως τον γελούσαν αλλά δεν είχε στρατό για να διατάξει να σταματήσουν το καραβάνι και να κάνουν έρευνα. Γι' αυτό ειδοποίησε τους Τούρκους να πάρουν τις οικογένειές τους και να πάνε στην Τριπολιτζά για ασφάλειά τους.
Την άλλη μέρα όμως μπήκε στην Καλαμάτα ο Ηλίας Μαυρομιχάλης μαζί με πολλούς οπλοφόρους, φέρνοντας επιστολή του Πετρόμπεη προς τον Τούρκο διοικητή:
«Έχουμε πληροφορίες πως κλέφτες θα πατήσουν την Καλαμάτα, γι' αυτό έστειλα τους δικούς μου, να φυλάξουν την πόλη!»
Ύστερα από μία μέρα έφτασεν ο Πετρόμπεης με πολλούς Μανιάτες. Μαζί του ήταν και οι καπετανέοι Γρηγοράκηδες, Καπετανάκηδες, Χρηστέας, Κουμουντουράκηδες, Κυβέλοι και Τρουπάκηδες.
Επίσης ενώθηκαν με τους Μανιάτες και οι ομάδες του Παπαφλέσσα, του Κολοκοτρώνη, του Κεφάλα και του Νικηταρά (Σταματελόπουλου).
Έγινε δοξολογία, ίσως στο βυζαντινό ναό «Άγιοι Απόστολοι» και υψώθηκε η επαναστατική σημαία. Όπως και στην Πάτρα, έτσι και στην Καλαμάτα, οι Έλληνες πανηγύριζαν με διάφορες εκδηλώσεις, ενώ οι Τούρκοι ήταν κλειδομανταλωμένοι στους πύργους τους.
Αμέσως εκλέχτηκαν ορισμένοι προύχοντες της Μεσσηνίας πληρεξούσιοι του λαού και αποτελέσανε την ανώτατη αρχή που ονομάστηκε Σύγκλητος ή Γερουσία της Μεσσηνίας και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης αρχιστράτηγος.

Παρασκευή, Μαρτίου 23, 2012

«Ποιος γάιδαρος…»

Πριν από μερικά χρόνια είχα την ατυχία να συμμετάσχω στο ακόλουθο αηδιαστικό περιστατικό (από τότε το έχω διηγηθεί πολλές φορές, δυστυχώς… —μακάρι να μη χρειαζόταν να το κάνω, μακάρι ο κόσμος να ήταν άλλος, ώστε να το είχα ξεχάσει, αλλά νά και τώρα δεν το αποφεύγω):

Ξεκίνημα μιας τυπικής εργάσιμης ημέρας μου πριν από κάμποσα χρόνια, ίσως 10, ίσως 15. Πρωί, ώρα 7:15 περίπου. Ο ηλεκτρικός από Πειραιά φτάνει στην Ομόνοια. Σηκώνομαι από τη θέση μου (καθώς επιβιβάζομαι στον Πειραιά, βρίσκω πάντα θέση και εκμεταλλεύομαι τον χρόνο της διαδρομής για να διαβάσω την εφημερίδα μου) χωρίς βιασύνη, μιας και σχεδόν αδειάζει το βαγόνι στην Ομόνοια, και με χίλιες σκέψεις στο μυαλό (δουλειά, οικογένεια, κοινωνία) προχωρώ προς την έξοδο, από τους τελευταίους που αποβιβάζονται, κατά τη συνήθειά μου. Βρίσκομαι ακόμη στον διάδρομο μεταξύ των καθισμάτων, όταν ένας αγενέστατος μεσήλικας, που μπήκε από την Ομόνοια, με σκουντάει, με σπρώχνει, με τσαλακώνει, με πατάει, και μόνο από πάνω μου δεν περνάει. Εγώ, χωρίς διάθεση να καβγαδίσω μαζί του ή να του κάνω παρατήρηση (όχι γιατί δεν του άξιζε, ούτε θα το μετάνοιωνα αν το είχα κάνει, αλλά εξακολουθούσα μάλλον να είμαι βυθισμένος στις σκέψεις μου, φευγάτος ακόμη, και πού ν' ανάψουν τα αίματα…), χωρίς να το καταλάβω, σαν να έβγαζα ένα, ας πούμε, επιφώνημα πόνου που με πάτησε, εντελώς ενστικτωδώς ξεστομίζω, χωρίς οργή αλλά με έκπληξη κι απορία, σχεδόν μες στ' αφτί του: «Κοίτα, ρε, τον γάιδαρο!». Συνήλθα αμέσως, προσγειώθηκα απότομα στην πραγματικότητα, δαγκώθηκα και ντράπηκα, αλλά και θύμωσα με τον εαυτό μου που έχασα τον έλεγχο των πράξεών μου (αν ήθελα να τον επιπλήξω για την αγένειά του θα ήμουν σκληρότερος, αλλά δεν θα έβριζα!). Κι η απάντηση του ανθρωπαρίου; Αχ, δεν φεύγει από το μυαλό μου αυτή η εικόνα: Χαμογελάει με το χαμόγελο ικανοποίησης του πονήρακλα που τα κατάφερε και με μια απαξιωτική χειρονομία (διαγράφοντας αόριστα έναν κύκλο με την άκρη του χεριού του, σαν να έλεγε «καλά τώρα!») στρογγυλοκάθεται στη θέση, αυτή που εφόρμησε να πιάσει, και λέει σέρνοντας τις συλλαβές (το χαμόγελο εξακολουθεί): «Ποιος γάιδαρος…»! (Εννοούσε δηλαδή: «Ωχ, καημένε! Κάθησα εγώ; Τώρα τι λες εσύ…»). Εγώ έμεινα άναυδος. Τον κοίταζα και δεν πίστευα στα μάτια μου, ότι δεν είχε γαϊδουρινά αφτιά· «πώς είναι δυνατόν;» αναρωτιώμουνα. Βγήκα απ' το τραίνο χωρίς να κοιτάζω εμπρός μου, αλλά έχοντας στραμμένο το κεφάλι μου και καρφωμένο το βλέμμα μου στον «ποιος γάιδαρος…». Κι όταν βρέθηκα στην αποβάθρα, δεν κατευθύνθηκα προς την έξοδο, αλλά στάθηκα μπροστά στο παράθυρο, απ' όπου εξακολούθησα, μέχρι που έφυγε το τρένο, να κοιτάζω αυτό το "πράγμα" που είχε καταπιεί την προσβολή που του έγινε, διότι δεν επεδίωξε ποτέ του να είναι αξιοπρεπής· επεδίωκε να έχει τη θεσούλα του, τη βολή του, έστω κι αν γι' αυτό είχε χρειαστεί ν' αποβάλει την ανθρώπινη ουσία του…

Παρασκευή, Μαρτίου 16, 2012

Ένας Μανδραβέλης για… άσυλο!

Ένας… Πάσχων Μανδραβέλης ξαναβρέθηκε μπροστά μου. Ευθύνεται κάπως γι' αυτό ο ερυθρός Μπογιό (Νίκος Μπογιόπουλος κατά κόσμον), ο οποίος στον σημερινό «Ριζοσπάστη», στη δημοφιλή (αλήθεια, θα μπορούσε να ειπωθεί «ευανάγνωστη» κατά το «ευπώλητος»; —αστείο θα 'ταν!) σελίδα του «Ημεροδρόμος», υπό τον τίτλο «Η… "ασυλία" του ΚΚΕ και τα "άσυλα" του αντικομμουνισμού» σχολιάζει χτεσινό άρθρο της «Καθημερινής» («διασκεδαστικό κείμενο» το αποκαλεί)· αλλά πιο πολύ φταίει η δική μου διαστροφή να ψάξω να το βρω αυτό το κείμενο. Καλά να πάθω· έπεσα έτσι πάνω στον εθνικό μας διαφωτιστή, τον Πάσχοντα (αιωνίως) Μανδραβέλη, και βέβαια καθόλου δεν… διασκέδασα! Α, ρε Μπογιό, είπα, πού μ' έριξες! Τίτλος του βαθυστόχαστου άρθρου του Πάσχοντος: «Καλόμαθε η Αριστερά στην ασυλία»! (Και η γριά στα σύκα…). Πάσχων και Πασχίζων συνάμα αποδεικνύεται ο διανοούμενός μας. Πασχίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην κυρίαρχη τάξη των πλουτοκρατών. Πασχίζει να βάλει κι αυτός το χεράκι του στην κατεδάφιση των δικαιωμάτων μας, στη φίμωσή μας, στη σφυρηλάτηση των δεσμών μας, στον θρίαμβο της αντίδρασης.

Το άρθρο του Πάσχοντος, όπως από τον τίτλο του αντιλαμβάνεσθε, ισχυρίζεται ότι από τη μεταπολίτευση έως σήμερα το ΚΚΕ χαίρει μιας ιδιότυπης ασυλίας. Ναι, βέβαια! Οι αστοί μεγαλοβιομήχανοι, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, αυτοί που δημιούργησαν το μετεμφυλιακό κράτος το δικό τους, αυτοί το έκαναν αυτό! Καθόλου περίεργο· Εδώ δεχόντουσαν όλοι αυτοί να τους υπαγορεύει το ΚΚΕ την πολιτική του. Δεν ξέρω κιόλας μήπως όλα αυτά τα χρόνια αναλάμβαναν να είναι αυτοί, τύποις μονάχα, στην κυβέρνηση, επειδή, από μεγαλοψυχία, δεν ήθελαν να κουράζεται το ΚΚΕ, ίσως δε και για να το προφυλάσσουν από τη φθορά της εξουσίας. Όχι, από τη διαφθορά δεν το προφύλαξαν, γιατί δεν μπόρεσαν ίσως (με κάτι «Γερμανούς», με κάτι ιρακινά πετρέλαια, το δαιμόνιο ΚΚΕ, παρ' ότι μακριά από τους κυβερνητικούς θώκους, καλά τα κατάφερε). Ο Μπογιό πάντως, γλαφυρότατος και τσεκουράτος όπως πάντα, αναρωτιέται στο άρθρο του από πού κι ως πού υπήρξε ασυλία όλα αυτά τα χρόνια για το ΚΚΕ; Ειρωνικά λοιπόν σημειώνει:

Τρίτη, Μαρτίου 06, 2012

Ουκ επί πατάτα μόνον ζήσεται άνθρωπος

«Ουκ επ' άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος» είναι επί λέξει η ευαγγελική ρήση. Και με τον άρτο εννοεί συνεκδοχικώς όλα τα υλικά αγαθά. Επομένως λέγει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει φροντίζοντας μόνο για την απόκτηση υλικών αγαθών· ζωτική είναι επίσης η ανάγκη της καλλιέργειας του πνεύματος. Προσυπογράφω, κι ας μην αντιτείνει κανένας ότι «να φάμε δεν έχουμε, ραπανάκια για την όρεξη…». Όλα χρειάζονται! Διαβάζετε, αγοράζετε (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) τα προϊόντα του πνεύματος. Η πνευματική οκνηρία είναι πρωτεξάδελφο της απληροφορησιάς. Και ο απληροφόρητος πολίτης είναι έρμαιο των επιτηδείων της (παρα)πληροφόρησης, αυτών που ενδημούν εν αφθονία στα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης), εσχάτως δε και στα σκουπίδια του διαδικτύου. Ας επανέλθουμε όμως στον άρτο ή, μάλλον, στο σημερινό κακέκτυπό του (σαν γενόσημο ένα πράμα), την Α.Ε. (Αυτής Εξοχότητα) την πατάτα! Ως κι αυτά τα ΜΜΕ μας, που τόσο νοιάζονται για τα προβλήματα των λαϊκών νοικοκυριών, αναγκάστηκαν να αφήσουν κατά μέρος (προσωρινά ελπίζω) τις καθημερινές ανταποκρίσεις τους από την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ, όπου εξυμνούσαν ως πρότυπο αυτοοργάνωσης την κολεκτίβα των απεργών χαλυβουργών, αλλά και τα άλλα σχετικά ρεπορτάζ από τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, τη ΔΩΔΩΝΗ, την ΚΟΝΤΙ, όλα αυτά να τα αφήσουν κατά μέρος, προκειμένου να καταπιαστούν με την εποποιία της πατάτας. Το ΚΚΕ ασθμαίνοντας (πού να τους φτάσει!) έσπευσε να βγάλει Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου για τις φθηνές πατάτες. Όμως την ανακοίνωση αυτή είτε την έφαγε το μαύρο σκοτάδι είτε, χωρίς να παρουσιαστεί ολοκληρωμένα, μπήκε στην κλίνη του Προκρούστη για να κοπεί στα μέτρα των αστών διαφωτιστών και, στη συνέχεια, να εξαπολυθεί η συνηθισμένη αντικουκουέ εκστρατεία κατασυκοφάντησης. Οπότε το ΚΚΕ αναγκάζεται να εκδόσει νέα Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου για την επίθεση κατά του ΚΚΕ με αφορμή το «κίνημα της πατάτας». Αλλά όλα αυτά δεν τα βρίσκουν όσοι κυνηγούν μόνο τις… πατάτες. Το ίδιο και το άρθρο που ακολουθεί, από τον σημερινό «Ριζοσπάστη».

ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ

Κίνημα για την κάλυψη όλων των λαϊκών αναγκών

• Η χώρα έχει όλες τις αναγκαίες δυνατότητες για την σχεδιοποιημένη κάλυψη των αναγκών του πληθυσμού με αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα ποιότητας

• Η συνολική επίλυση του προβλήματος απαιτεί την ενεργοποίηση του λαϊκού κινήματος συνολικά στην κατεύθυνση της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων

Δευτέρα, Μαρτίου 05, 2012

Ανθ' ημών… Γουλιμής!

Όχι, καμία σχέση δεν έχει η σημερινή ιστογραφή μου με ιστορική αναδρομή, ούτε γενικά στα πολιτικά πράγματα του τέλους του 19ου αιώνα (δεν μας έχουν γυρίσει ακόμη τόσο πίσω, πιστεύω!) ούτε ειδικότερα στον Χαρίλαο Τρικούπη, στον οποίο ανήκει η γνωστή φράση του τίτλου, όταν στις εκλογές του 1895 απέτυχε να εκλεγεί επειδή την έδρα που διεκδικούσε την κέρδισε ο αντίπαλός του Μιλτιάδης Γουλιμής, για 4 μόλις ψήφους. Ούτε υιοθετώ το ήθος και την ευπρέπεια που αποπνέει η φράση· μόνο για τη διάσταση του απρόοπτου που υποδηλώνει τη δέχομαι, αν και μάλλον άλλοι μυστηριώδεις συνειρμοί μού την έφεραν στον νου. Ίσως φταίει η ηχητική ομοιότητα του Γουλιμή με τον Γκούγκλη ή Γούγλη, τον γνωστό μας Google (ανάλογη επενέργεια ασκούν πάνω μου και οι λέξεις γιγγλυμός, γογγυσμός, γάγγλια κ.λπ.), ίσως φταίει η… πετριά μου. Αλλά αρκετά φαιδρά το άρχισα, ενώ για κάτι σοβαρό πρόκειται: Από χτες το πρωί δεν μπορώ να επισκεφτώ το ιστολόγιο tasosnastos.blogspot.com. Ο Γκούγκλης αντί ν' ανοίξει το ιστολόγιο εμφανίζει αυτή τη σελίδα:

Κυριακή, Μαρτίου 04, 2012

Τι απεργάζεται η ΕΕ για το δικαίωμα της απεργίας

Το άρθρο που ακολουθεί αποτελεί αναδημοσίευση από τον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» της Κυριακής 26/2/2012, από τη θεματική ενότητα «ΕΡΓΑΤΙΚΑ». Στην εφημερίδα καταλαμβάνει έκταση δύο σελίδων, είναι δηλαδή κάπως εκτεταμένο, αλλά αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε και να το προσέξετε. Το ιστολόγιό μου δεν χαρακτηρίζεται ενημερωτικό· άλλα ιστολόγια μπορούν και παίζουν αυτόν τον ρόλο —στη δεξιά λωρίδα του ιστολογίου μου, κάποια από τα ιστολόγια τα συντροφικά που παρακολουθώ, προσφέρουν καλή ενημέρωση πάνω στα θέματα της επικαιρότητας. Ωστόσο δεν είδα σ' αυτά αναφορά στο ενδιαφέρον αυτό άρθρο του «Ριζοσπάστη» (δεν ξέρω αν μου ξέφυγε). Έτσι, αποφάσισα να το αναπαραγάγω εδώ. Οπλιστείτε με υπομονή και καλή ανάγνωση! Θα αποζημιωθείτε, τέτοια πληροφόρηση σπανίζει…

Κανονισμός της ΕΕ «ΜΟΝΤΙ ΙΙ»: Αντεργατικό τερατούργημα για την κατάργηση της απεργίας

MotionTeam
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ήδη από το 2011 έχει ετοιμάσει για υιοθέτηση από το Συμβούλιο της ΕΕ Κανονισμό για «την άσκηση του δικαιώματος της συλλογικής δράσης, στο πλαίσιο των οικονομικών ελευθεριών στην ενιαία αγορά και ιδιαίτερα της ελευθερίας εγκατάστασης και της ελευθερίας παροχής υπηρεσιών». Το κείμενο της Επιτροπής δεν έχει δοθεί ακόμη επίσημα στη δημοσιότητα. Πρόκειται κυριολεκτικά για αντεργατικό τερατούργημα για την κατάργηση της απεργίας.

Ο χαρακτηρισμός του αντεργατικού τερατουργήματος με το προσωνύμιο «ΜΟΝΤΙ ΙΙ» αποτελεί επιβράβευση των υπηρεσιών του Ιταλού οικονομολόγου Μάριο Μόντι στην ΕΕ, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Ο Μάριο Μόντι υπηρέτησε ως επίτροπος Εσωτερικής Αγοράς, Υπηρεσιών, Τελωνείων και Φορολογίας (1995-1999) και ως επίτροπος Ανταγωνισμού την περίοδο 1999-2004, ισόβιος γερουσιαστής στην Ιταλική Βουλή από το 2011 και σημερινός πρωθυπουργός της Ιταλίας, πρότυπο για το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, που προβάλλεται από την πλουτοκρατία μέσα από τα ΜΜΕ, για το τσάκισμα της απεργίας και των άλλων δικαιωμάτων που κατέκτησε με σκληρούς αγώνες και αίμα η εργατική τάξη.

Το αντικείμενο του Κανονισμού

Η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με αφορμή τις αποφάσεις του Δικαστηρίου της ΕΕ στις υποθέσεις «Viking Line» (υπόθεση C-438/05 της 11/12/2007) και «Laval» (υπόθεση C-341/05 της 18/12/2007), καθώς και τη συναφή υπόθεση «Ruffert,» επιτίθεται ευθέως στο δικαίωμα της απεργίας και συνολικά της δράσης του εργατικού κινήματος. Με προκλητικότατο τρόπο επιχειρεί να εξαπατήσει τους εργαζόμενους, δηλώνοντας ότι οι πιο πάνω αποφάσεις του Ευρωδικαστηρίου έκαναν αναγκαία τη ρύθμιση του απεργιακού δικαιώματος και, δήθεν στο όνομα της προστασίας του, ευθέως εξαρτά τη συνδικαλιστική δράση του εργατικού κινήματος από την έγκριση της ΕΕ, των αστικών κυβερνήσεων και των καπιταλιστών.