Ένας… Πάσχων Μανδραβέλης ξαναβρέθηκε μπροστά μου. Ευθύνεται κάπως γι' αυτό ο ερυθρός Μπογιό (Νίκος Μπογιόπουλος κατά κόσμον), ο οποίος στον σημερινό «Ριζοσπάστη», στη δημοφιλή (αλήθεια, θα μπορούσε να ειπωθεί «ευανάγνωστη» κατά το «ευπώλητος»; —αστείο θα 'ταν!) σελίδα του «Ημεροδρόμος», υπό τον τίτλο «Η… "ασυλία" του ΚΚΕ και τα "άσυλα" του αντικομμουνισμού» σχολιάζει χτεσινό άρθρο της «Καθημερινής» («διασκεδαστικό κείμενο» το αποκαλεί)· αλλά πιο πολύ φταίει η δική μου διαστροφή να ψάξω να το βρω αυτό το κείμενο. Καλά να πάθω· έπεσα έτσι πάνω στον εθνικό μας διαφωτιστή, τον Πάσχοντα (αιωνίως) Μανδραβέλη, και βέβαια καθόλου δεν… διασκέδασα! Α, ρε Μπογιό, είπα, πού μ' έριξες! Τίτλος του βαθυστόχαστου άρθρου του Πάσχοντος: «Καλόμαθε η Αριστερά στην ασυλία»! (Και η γριά στα σύκα…). Πάσχων και Πασχίζων συνάμα αποδεικνύεται ο διανοούμενός μας. Πασχίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην κυρίαρχη τάξη των πλουτοκρατών. Πασχίζει να βάλει κι αυτός το χεράκι του στην κατεδάφιση των δικαιωμάτων μας, στη φίμωσή μας, στη σφυρηλάτηση των δεσμών μας, στον θρίαμβο της αντίδρασης.
Το άρθρο του Πάσχοντος, όπως από τον τίτλο του αντιλαμβάνεσθε, ισχυρίζεται ότι από τη μεταπολίτευση έως σήμερα το ΚΚΕ χαίρει μιας ιδιότυπης ασυλίας. Ναι, βέβαια! Οι αστοί μεγαλοβιομήχανοι, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, αυτοί που δημιούργησαν το μετεμφυλιακό κράτος το δικό τους, αυτοί το έκαναν αυτό! Καθόλου περίεργο· Εδώ δεχόντουσαν όλοι αυτοί να τους υπαγορεύει το ΚΚΕ την πολιτική του. Δεν ξέρω κιόλας μήπως όλα αυτά τα χρόνια αναλάμβαναν να είναι αυτοί, τύποις μονάχα, στην κυβέρνηση, επειδή, από μεγαλοψυχία, δεν ήθελαν να κουράζεται το ΚΚΕ, ίσως δε και για να το προφυλάσσουν από τη φθορά της εξουσίας. Όχι, από τη διαφθορά δεν το προφύλαξαν, γιατί δεν μπόρεσαν ίσως (με κάτι «Γερμανούς», με κάτι ιρακινά πετρέλαια, το δαιμόνιο ΚΚΕ, παρ' ότι μακριά από τους κυβερνητικούς θώκους, καλά τα κατάφερε). Ο Μπογιό πάντως, γλαφυρότατος και τσεκουράτος όπως πάντα, αναρωτιέται στο άρθρο του από πού κι ως πού υπήρξε ασυλία όλα αυτά τα χρόνια για το ΚΚΕ; Ειρωνικά λοιπόν σημειώνει:
Σε ό,τι αφορά στα περί «ασυλίας» του ΚΚΕ ο αρθρογράφος έχει απόλυτο δίκιο,
με… εξαίρεση
την πρώτη κυβέρνηση της ΝΔ τη δεκαετία του '70, όταν ο αείμνηστος Λάσκαρης είχε «καταργήσει την πάλη των τάξεων», πράγμα το οποίο θα «έπρεπε» να οδηγήσει και στην «κατάργηση» του ΚΚΕ, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν και «ξενοκίνητο» αφού το είχαν βαφτίσει «ΚΚΕ… "Εξωτερικού"»,
με… εξαίρεση
τη δεκαετία του '80, την πρώτη ΠΑΣΟΚική οχταετία του κουτσογιωργισμού, του «δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε» και των «υποσχέσεων» του Α. Παπανδρέου ότι θα εξαλείψει το ΚΚΕ και θα του αφαιρέσει τη μισή εκλογική του δύναμη,
με… εξαίρεση
τη δεύτερη θητεία της ΝΔ επί Μητσοτάκη, τη δεκαετία του '90, όταν στο φόντο των ανατροπών στις σοσιαλιστικές χώρες νόμιζαν κάποιοι ότι βρήκαν την ευκαιρία να «ξεμπερδέψουν» με το ΚΚΕ, εναντίον του οποίου έγραφαν στις φυλλάδες μέχρι ότι έκανε εμπόριο… ναρκωτικών(!), όταν με αφορμή τη «Σκοπιανοφαγία» το ΚΚΕ κατηγορείτο σαν υπόλογο «εθνοπροδοσίας» και όταν με αφορμή την απόρριψη της Συνθήκης του Μάαστριχτ από το ΚΚΕ οι κομμουνιστές έπρεπε να καούν στην πυρά υπό την ιαχή «πλην Λακεδαιμονίων»,
με… εξαίρεση
την επόμενη θητεία του ΠΑΣΟΚ όταν επί Σημίτη ομολογείτο (ο ίδιος ο Σημίτης το ομολόγησε) ότι —επί 21ου αιώνα— χαφιέδες σε διατεταγμένη υπηρεσία, ασφαλίτες με πολιτικά, στέλνονταν στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ,
με… εξαίρεση
τη νέα θητεία της ΝΔ επί Κώστα Καραμανλή, όταν βουλευτές του, όπως ο Μανώλης, παρέα με τον Καρατζαφέρη και τον Πάγκαλο, επιδίδονταν στα προβοκατόρικα περί «σχέσεων» του ΚΚΕ με την εταιρεία «Γερμανός», και φυσικά
με… εξαίρεση
την τρέχουσα περίοδο που ο αντιπρόεδρος του Παπανδρέου (και του Παπαδήμου), ο Πάγκαλος, αποκαλεί «τρελούς» τα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ, που οι Καρατζαρουραίοι πασχίζουν να χρεώσουν προβοκάτσιες όπως αυτές στον Αγνωστο Στρατιώτη στο ΚΚΕ, που από τον Μητσοτάκη μέχρι την Μπακογιάννη και από τον Μάνο μέχρι κάθε λογής μνημονιακό παπαγάλο των ΜΜΕ το ΚΚΕ κατηγορείται ότι κινείται «στα όρια της νομιμότητας» και ως εκ τούτου πρέπει «να παταχθεί»…
Αυτή είναι η… «ασυλία» που απολαμβάνει το ΚΚΕ στα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Πριν προσθέσω το δικό μου σχόλιο, ας λεξιλογήσω λίγο, αφ' ενός για το ενδιαφέρον της προέλευσης και σημασίας των λέξεων, αφ' ετέρου για να γίνει διαυγέστερο το σχόλιό μου, αλλά και ο λόγος του Πάσχοντος. Οι λέξεις άσυλο και ασυλία προέρχονται από το ρήμα συλώ· ρήμα αρχαιότατο, ομηρικό, σήμαινε αρχικά ιδιοποιούμαι από τον σκοτωμένο, τον νεκρό (εχθρό συνήθως) τα όπλα του, λάφυρα, τιμαλφή. Αργότερα διευρύνθηκε η σημασία του: αρπάζω, ξεγυμνώνω, σφετερίζομαι (Λεξικό Σκαρλάτου Βυζαντίου, στο οποίο δίνεται ως παράδειγμα η φράση του Διονυσίου του Αλικαρνασέως «Συλώσιν αλλήλους ρήματα»). Το ΛΚΝ (Λεξικό Κοινής Νεοελληνικής, του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη) δίνει τη σημερινή σημασία, όχι ουσιωδώς διαφορετική της αρχαίας: 1. αφαιρώ κρυφά πολύτιμα αντικείμενα από κάτι στο οποίο οφείλεται σεβασμός: Σύλησαν τα πτώματα των νεκρών στο πεδίο της μάχης. Oι περισσότεροι αρχαίοι τάφοι είναι συλημένοι. 2. (μτφ.) λεηλατώ. Επίσης το ΛΚΝ ορίζει την έννοια «άσυλο», το οποίο σήμερα είναι ουσιαστικό, ουδετέρου γένους, αλλά παλαιότερα ήταν επίθετο (ο,η άσυλος, το άσυλον), ως εξής: 1α. τόπος απαραβίαστος λόγω του ιερού του χαρακτήρα, καταφύγιο των καταδιωκομένων: O ναός της Aθηνάς στη Σπάρτη ήταν ~. || χώρος στον οποίο η πολιτεία δε δικαιούται να επέμβει χωρίς ειδική άδεια: Πανεπιστημιακό ~. Tο ~ της κατοικίας είναι βασικό ατομικό δικαίωμα. β. η προστασία η οποία παρέχεται σε κπ. που διώκεται: Zητώ ~. Δίνω/προσφέρω ~ σε κπ. πολιτικό ~, προσφέρεται από ξένη χώρα σε κπ. ο οποίος διώκεται στην πατρίδα του για πολιτικούς λόγους. || (επέκτ.): Tην ώρα της θύελλας βρήκαν ~ σε μια συστάδα δέντρων. 2. φιλανθρωπικό ίδρυμα του οποίου σκοπός είναι η περίθαλψη ατόμων που είναι ανίκανα να συντηρήσουν τον εαυτό τους. Ανάλογη η σημασία της λέξης ασυλία.
Το δικό μου, λοιπόν, σχόλιο, αφού λεξιλόγησα, είναι τούτο. Σαφώς κάθε άλλο παρά ασυλία, δηλαδή προστασία έναντι διώξεων, είχε παραχωρήσει η αστική εξουσία στο ΚΚΕ. Τόσοι και τόσοι αγωνιστές έχουν συρθεί στα δικαστήρια όλα αυτά τα χρόνια: συνδικαλιστές, αγρότες, σπουδαστές, ακόμη και μαθητές, εργαζόμενοι, δήμαρχοι και κοινοτάρχες, ακόμη και ο «Ριζοσπάστης». Αλλά, ανεξαρτήτως αυτού, ανεξαρτήτως δηλαδή του κατά πόσον είχε ή όχι ασυλία το ΚΚΕ, τι σημαίνει να λέει σήμερα ένας αστός υπηρέτης ή εκφραστής του συστήματος ότι η ασυλία του ΚΚΕ τελείωσε; Σημαίνει, πρώτον, ότι ισχυρίζεται ότι το ΚΚΕ είχε μέχρι σήμερα ασυλία, ενώ δεν είχε, και, δεύτερον και κυριότερο, ότι του αφαιρείται αυτή η ασυλία, η προστασία, του αφαιρείται δηλαδή ένα προνόμιο το οποίο θεωρεί (ή υποκρίνεται, καλύτερα) ο αστός ότι το ΚΚΕ το είχε, άρα ο λόγος του αστού συνιστά ευθέως απειλή, απειλή ότι ο λόγος και η δράση του ΚΚΕ θα περιοριστούν, θα ληφθούν μέτρα περιστολής τους, δεν θα έχουν τις ελευθερίες κίνησης που το αστικό κράτος, κάτω από τη λαϊκή πίεση, ως σήμερα παρείχε. Με άλλα λόγια, αυτές τις μέχρι σήμερα ελευθερίες λόγου και δράσης (διάβαζε: αυτούς τους μέχρι σήμερα περιορισμούς λόγου και δράσης) θα τις συρρικνώσει έως καταργήσει.
Ας έχουν υπόψη τους όλοι οι Πάσχοντες (από τον φόβο του λαϊκού κινήματος) και όλοι οι Πασχίζοντες (για την επιβολή ενός ακόμη πιο αυταρχικού κράτους) ότι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Το δικαίωμα λόγου και δράσης (αυτό που ο Πάσχων αποκαλεί «ασυλία») οι κομμουνιστές το κατάκτησαν με τους αγώνες και τις θυσίες τους. Ας μην παίρνουν τα μυαλά των αστών αέρα επειδή προσωρινά προελαύνουν. Το τέλος της Ιστορίας δεν ήρθε ούτε θα έρθει. Ο κόσμος θα προχωρήσει μπροστά, ο καπιταλισμός θα ξεπεραστεί και θα πεταχτεί στη χωματερή της Ιστορίας.
