Τ' αστέρι

Σήμερα η ανάρτησή μου είναι αφιερωμένη σ' ένα νεαρό αστεράκι που φάνηκε στον κόσμο μας μόλις πριν από 13 ακριβώς χρόνια. Νεαρό το αστεράκι μου, ναι, αλλά –προσέξτε– το υποκοριστικό δηλώνει μονάχα τρυφερότητα κι αγάπη· καθόλου μικρό το μέγεθός του, καθόλου αδιάφορη η παρουσία του, καθόλου ασήμαντη η διαδρομή του, καθόλου μειωμένη η λάμψη του· κάθε άλλο! Η εγγονούλα μου η Έλσα, ένα ζηλευτό κράμα παιδικότητας και ωριμότητας, συνηθίζει συχνά να μας εκπλήσσει ευχάριστα. Χίλιες ευχές, κοριτσάκι μου, να μπορέσεις να επιτύχεις στη ζωή σου, να γίνουν πραγματικότητα τα όνειρά σου! Να είσαι δυνατή να αντιπαλεύεις την αδικία του σκληρού μας κόσμου. Όπως έκανες πέρυσι με τις εξετάσεις για το καλλιτεχνικό γυμνάσιο, θυμάσαι; Αλίμονο! Λάτρισσα του χορού (του κλασικού μπαλέτου), έδωσες "εξετάσεις" (ο Θεός να τις κάνει...) και απέτυχες, φυσικότατα, γιατί, όπως διαπίστωσες (δωδεκάχρονα κοριτσάκια γνώριζαν από πριν τα θέματα, ενώ άλλα δεν μπόρεσαν να το κρατήσουν κρυφό ότι είχαν μέσον...), δεν είχες εσύ βάλει μέσον. Όχι μονάχα δεν ζήλεψες όσες "πέτυχαν", αλλά, αηδιασμένη, είπες "ευτυχώς που δεν πέρασα, δεν θα ήθελα να με περιβάλλουν τέτοιες συμμαθήτριες"! Και πέτυχες περισσότερα εκτός "καλλιτεχνικού" γυμνασίου.