Τρίτη, Οκτωβρίου 09, 2018

Τ' αστέρι

Σήμερα η ανάρτησή μου είναι αφιερωμένη σ' ένα νεαρό αστεράκι που φάνηκε στον κόσμο μας μόλις πριν από 13 ακριβώς χρόνια. Νεαρό το αστεράκι μου, ναι, αλλά –προσέξτε– το υποκοριστικό δηλώνει μονάχα τρυφερότητα κι αγάπη· καθόλου μικρό το μέγεθός του, καθόλου αδιάφορη η παρουσία του, καθόλου ασήμαντη η διαδρομή του, καθόλου μειωμένη η λάμψη του· κάθε άλλο! Η εγγονούλα μου η Έλσα, ένα ζηλευτό κράμα παιδικότητας και ωριμότητας, συνηθίζει συχνά να μας εκπλήσσει ευχάριστα. Χίλιες ευχές, κοριτσάκι μου, να μπορέσεις να επιτύχεις στη ζωή σου, να γίνουν πραγματικότητα τα όνειρά σου! Να είσαι δυνατή να αντιπαλεύεις την αδικία του σκληρού μας κόσμου. Όπως έκανες πέρυσι με τις εξετάσεις για το καλλιτεχνικό γυμνάσιο, θυμάσαι; Αλίμονο! Λάτρισσα του χορού (του κλασικού μπαλέτου), έδωσες "εξετάσεις" (ο Θεός να τις κάνει...) και απέτυχες, φυσικότατα, γιατί, όπως διαπίστωσες (δωδεκάχρονα κοριτσάκια γνώριζαν από πριν τα θέματα, ενώ άλλα δεν μπόρεσαν να το κρατήσουν κρυφό ότι είχαν μέσον...), δεν είχες εσύ βάλει μέσον. Όχι μονάχα δεν ζήλεψες όσες "πέτυχαν", αλλά, αηδιασμένη, είπες "ευτυχώς που δεν πέρασα, δεν θα ήθελα να με περιβάλλουν τέτοιες συμμαθήτριες"! Και πέτυχες περισσότερα εκτός "καλλιτεχνικού" γυμνασίου.

Ξέρεις εσύ, κοριτσάκι, πως το κλειδί για να πετύχεις ό,τι έχεις στόχο είναι να βασίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις. Δεν υπάρχουν ούτε μεταφυσικές ούτε υπερφυσικές δυνάμεις που θα σε συνδράμουν. Η ομορφιά του κόσμου –αυτή που μπορούν να τη δουν μονάχα οι ευγενικές ψυχές (αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει)· για τους σκατόψυχους είναι ανύπαρκτη– θα σταθεί δίπλα σου, θα σε εμπνεύσει, θα σε εμψυχώσει, θα σε ενθαρρύνει, αλλά δεν θα κάνει τη δουλειά αντί για σένα! Το ξέρεις καλά αυτό και μάλιστα το διατυπώνεις πολύ καλύτερα από μένα μέσα από το ποίημά σου "Τ' αστέρια", ένα αριστουργηματικό ποίημα, που θα το ζήλευαν και φτασμένοι ποιητές.

Απολαύστε το και σεις, καλοί μου αναγνώστες:

Τ’ αστέρια

Τ’ αστέρια,
τα φωτεινά, τα λαμπερά,
σου δείχνουνε τον δρόμο,
αυτό μόνο.

Δεν περνάνε τα εμπόδια που βρίσκεις,
απλώς σου λένε πώς να τα πηδήξεις.

Δεν διώχνουν τις μάγισσες που συναντάς,
απλώς σου δίνουν όπλα να τις πολεμάς.

Δεν ανεβαίνουν, εκείνα, τα σκαλιά,
απλώς σου λένε διάφορα μυστικά.

Δεν ορμούν στον δράκο τον κακό,
απλώς σου δίνουν θάρρος και μυαλό.

Δεν κάνουν πέρα τις ψηλομύτες πριγκίπισσες,
απλώς σου λένε: «άσ’ τες· είν’ ανύπαρκτες».

Δεν επουλώνουν τις πληγές σου,
απλώς σου δίνουν φάρμακα για το καλό σου.

Τ’ αστέρια,
τα φωτεινά, τα λαμπερά,
σου δείχνουνε τον δρόμο,
αυτό μόνο.

Ακούστε τώρα αυτό το υπέροχο ποίημα μελοποιημένο και τραγουδισμένο από μένα. Η ορχήστρα "δεν ανασαίνει, δεν ανοιγοκλείνει τα μάτια", όπως έλεγε ο μακαρίτης ο Βασίλης Εφραιμίδης, παναπεί "δεν είναι ζωντανή", ολόψοφια είναι, εικονική ορχήστρα είναι, μέσω υπολογιστή και αντίστοιχου λογισμικού. Για τη μελοποίηση –έγινε κατ' απαίτηση της εγγονής μου– και, κυρίως, για τη φωνή μου, δείξτε επιείκια, παρακαλώ.



Το ποίημα "Τ' αστέρια" της Έλσας Αρμούτη μελοποιημένο και τραγουδισμένο από μένα