Μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισα τείχη

Όχι, ο τίτλος δεν έχει λάθος· δεν τα έκτισαν άλλοι για μένα αυτά τα «μεγάλα κι υψηλά τείχη»· εγώ ο ίδιος τα έκτισα! Σε πείσμα του Καβαφικού στίχου, που θέλει κάποιοι άλλοι «ανεπαισθήτως [να με κλείνουν] από τον κόσμον έξω», τα δικά μου τείχη υψώθηκαν μεν ομοίως ανεπαισθήτως, πλην από τα ίδια μου τα χέρια, για να με κλείσουν μέσα, εμένα καταμεσής στον κόσμο, καταμεσής στην πλατεία όπου στεκόμουν και μιλούσα στον κόσμο. Η κατάληξη ίδια ωστόσο, όπως την περιγράφει ο ποιητής: εγώ φυλακισμένος μέσα, αλλά «από τον κόσμον έξω» —κι ας βρίσκομαι καταμεσής του. Και τι; Το αξιοπερίεργο είναι πως τα τείχη μου (γαμώ τα τείχη μου, που λένε…) τα έχτισα με ωραία, ελκυστικά υλικά (έτσι τα έβλεπα) που μου χάριζαν (ω! τι μεγαλοψυχία!) κάποιοι που, χωρίς εγώ να το ζητήσω, προσφέρθηκαν να με εξυπηρετήσουν για ν' αποκτήσω πράγματα που δεν τα είχα ποτέ σκεφτεί (έλλειψη φαντασίας, ίσως πουν κάποιοι), γι' αυτό και δεν τα είχα επιθυμήσει, αλλ' ωστόσο, όταν μου τα 'δειξαν (σε κάτι λαμπερά «promo»), όταν τα είδα, τα ζήλεψα. Πού να φανταζόμουνα ο έρμος πως αυτά ήταν τα υλικά για τη φυλακή μου, αυτή που θα 'κτιζα εγώ ο ίδιος με τα χέρια μου… Πού να φανταζόμουνα ότι τα λαμπερά promo είναι τόσο καλά μελετημένα, ώστε να μην υποψιαζόμαστε τον τρόμο που μας επιφυλάσσουν… Εμ, αν τον έβλεπα, θα 'χα πάρει… δρόμο! Τι κι αν ο τραγικός Λαοκόων προειδοποιεί ήδη από τον Τρωικό πόλεμο (σήμερα έχουμε την τρόικα και τον ΤΡΟΪΚΟ πόλεμο): «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας». Δεν βαριέσαι! Πού να φανταζόμουνα ότι η προσφορά τους ήταν εκ του πονηρού, υστερόβουλη και δόλια· ήταν προϊόν στυγνού υπολογισμού. Παρείχαν δωρεάν τα υλικά, αλλά όχι για την απόλαυσή μου· για τη φυλακή μου τα προόριζαν. Η απόλαυσή μου, η προσωρινή, ήταν η… «παράπλευρη ωφέλεια» (κατά το «παράπλευρη απώλεια»). Και γλύτωσαν και τα εργατικά για το χτίσιμο της φυλακής μου. Δεν το πιστεύετε; Μήπως αν σας διαβεβαίωνε γι' αυτό ο ίδιος ο Χριστόφορος Σαρτίνσκης (Christopher Sartinsky);