Αναφέρομαι στο άρθρο του κ Τάσου Παππά στον δημοσιογραφικό ιστότοπο aixmi.gr στις 6 Ιουνίου 2012 με τίτλο «ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ κάνουν ό,τι μπορούν για να απαξιωθούν». Το άρθρο αυτό το σχολιάζει σ' όλα τα σημεία του ο σημερινός «Ριζοσπάστης», στην τελευταία του σελίδα. Εγώ, στο σημείωμά μου αυτό, θα περιοριστώ να ανασκευάσω μονάχα την άποψη του κ. Τ. Παππά περί «λάθους στην ανάλυση του ΚΚΕ», όπως γράφει, ακόμη και αν πρόκειται για διατύπωση ειλικρινή και χωρίς υπολανθάνουσα αντιΚΚΕ σκοπιμότητα εκ μέρους του της, οπωσδήποτε εσφαλμένης κατά τη γνώμη μου, άποψής του για την πολιτική του κόμματος. Κυρίως ωθούμαι σ' αυτή την ανασκευή, επειδή υπάρχουν καλοπροαίρετοι άνθρωποι που πράγματι σκέπτονται όπως —φαίνεται να— σκέπτεται ο κ. Τ. Παππάς, εγκλωβισμένος στον φοβικό κόσμο της μικροαστικής ατολμίας, δηλαδή του μικροαστικού συντηρητισμού. Η συναγωγή των συγκεκριμένων συμπερασμάτων στο άρθρο διευκολύνεται από το γεγονός ότι ο κ. Παππάς, αθεράπευτα προσκολλημένος στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς αυτού του κόσμου, παραβλέπει, προσωρινά έστω, ότι υπάρχουν επίσης άνθρωποι που σκέφτονται και ιεραρχούν τα πράγματα εντελώς διαφορετικά, άνθρωποι που δρουν και σκέφτονται στον αντίποδα των προηγούμενων, άνθρωποι ανυπότακτοι, ασυμβίβαστοι και τολμηροί, όπως οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, οι προοδευτικοί, οι ριζοσπάστες: «Οι άνθρωποι —γράφει— θέλουν να ζήσουν αξιοπρεπώς [σ.ιστ.: !] στο σήμερα […] δεν είναι δυνατόν να τους ζητάς να θυσιάζουν διαρκώς το παρόν, κυνηγώντας ένα ακτινοβόλο μέλλον». Ναι, η "αξιοπρέπεια" των ραγιάδων! Αμέσως παρακάτω, βέβαια, αναγκάζεται να ομολογήσει ότι «Πολλοί [σ.ιστ.: όχι όλοι επομένως] θα προτιμήσουν τη σιγουριά […]». Ας είναι… Το ζήτημα πάντως είναι το κατά πόσο ένα κόμμα αρχών, όπως είναι το ΚΚΕ, μπορεί ή επιτρέπεται να θυσιάζει το «πρέπει», την ιδεολογία του, στον βωμό του ωφελιμισμού, με στόχο την άγρα (λίγων ή πολλών) ψήφων, κινούμενο έτσι στη σφαίρα του αμοραλισμού (με την έννοια της εγκατάλειψης των αρχών του), άμα και ακυρώνοντας την προσπάθειά του να αφυπνίσει συνειδήσεις και να συνεγείρει τους εργαζόμενους στην πάλη για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού μέλλοντός μας.
Αλλά ας παραθέσω το επίμαχο απόσπασμα από το άρθρο του κ. Παππά (η επισήμανση με έντονα στοιχεία από τον ίδιο):
Το λάθος στην ανάλυση του ΚΚΕ είναι ότι έχει κατασκευάσει μια εικόνα για το λαό που δεν συνάδει με την πραγματικότητα. Είναι μια εικόνα εξιδανικευμένη που υπάρχει μόνο στα επαναστατικά εγχειρίδια. Δεν μπορεί ένα κόμμα να προσδοκά διεύρυνση της επιρροής του, προτείνοντας συνεχώς μια γραμμή αγώνα που απαιτεί από τους πολίτες να επιδεικνύουν αυταπάρνηση, αλτρουισμό, να αντιστέκονται, να πολεμούν, να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις, καταλήψεις, συγκρούσεις, να προσαρμόζουν την προσωπική τους ζωή στις ανάγκες της συλλογικής προσπάθειας. Δεν είναι όλοι «γεννημένοι» αγωνιστές, δεν είναι όλοι φτιαγμένοι από τη στόφα του ήρωα.
Οι άνθρωποι έχουν όνειρα, ελπίδες, πάθη, αδυναμίες, μικρότητες, εγωισμούς. Θέλουν να ζήσουν αξιοπρεπώς στο σήμερα, να ευημερήσουν. Δεν είναι δυνατόν να τους ζητάς να θυσιάζουν διαρκώς το παρόν, κυνηγώντας ένα ακτινοβόλο μέλλον. Πολλοί θα προτιμήσουν τη σιγουριά των μικρότερων βημάτων από το να εμπλακούν σε μια περιπέτεια με άγνωστο προορισμό, τις σταδιακές αλλαγές από τις ολικές ρήξεις.
Αντί γι' άλλη απάντηση στα συμπεράσματα και τις κρίσεις του κ. Παππά, θα σας διηγηθώ μια διδακτική ιστορία από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας (μια και μιλήσαμε και για ραγιάδες παραπάνω…):
Κάποτε ένας τούρκος αγάς είχε καταδικάσει έναν φτωχό συμπατριώτη μας να πληρώσει ένα βαρύ πρόστιμο, πολλά γρόσια. Ο φουκαράς ο ραγιάς (ο χαρακτηρισμός εδώ είναι φανερό ότι δεν είναι υποτιμητικός ή απαξιωτικός αλλά συμπάθειας δηλωτικός) δεν είχε να πληρώσει ένα τόσο μεγάλο ποσό. Η "μεγαλοσύνη" του αγά (δηλαδή, τι μεγαλοσύνη, σκέτη αγριότητα ήταν) είχε την πρόνοια να του προτείνει εναλλακτικά, αν δεν είχε να πληρώσει το πρόστιμο, είτε να μαστιγωθεί με 40 βουρδουλιές είτε να φάει μονομιάς 40 μεγάλα ωμά κρεμμύδια. Ο καημένος ο ραγιάς σκέφτηκε ότι είναι προτιμότερο να φάει 40 ωμά κρεμμύδια, έστω και μεγάλα, παρά να φάει 40 βουρδουλιές. «Κρεμμύδια είναι» συλλογίστηκε «θα μπορέσω να τα φάω, ενώ τον βούρδουλα…». Για τα γρόσια, ούτε σκέψη. Πού να βρεθούνε; Έτσι, είπε στον αγά ότι αποφάσισε να προτιμήσει τα κρεμμύδια. Αμέσως οι άνθρωποι του αγά έφεραν μπροστά στον έρμο τον ραγιά 40 πελώρια κρεμμύδια. Άρχισε εκείνος να τρώει. Το πρώτο το υπέμεινε. Το δεύτερο δυσκολότερα. Το τρίτο ακόμη πιο δύσκολα. Τέταρτο, πέμπτο… Η κατάσταση γινόταν πια μαρτυρική, ολοένα και πιο ανυπόφορα μαρτυρική με κάθε νέο κρεμμύδι που έτρωγε. Κόντευε να κλατάρει. Εκεί, στο εικοστό κρεμμύδι, δεν άντεξε άλλο:
—Αμάν, αγά μου! Έλεος! Δεν αντέχω να φάω άλλα κρεμμύδια. Προτιμώ τον βούρδουλα!
Αμέσως πλακώσανε τα πρωτοπαλλήκαρα του αγά, τον γδύσανε από τη μέση και πάνω, τον δέσανε, κι αρχίσανε να τον χτυπάνε αλύπητα. Η μία βουρδουλιά έπεφτε μετά την άλλη. Την πρώτη την υπέμεινε. Τη δεύτερη δυσκολότερα. Την τρίτη ακόμη πιο δύσκολα. Τέταρτη, πέμπτη… Η κατάσταση γινόταν πια μαρτυρική, ολοένα και πιο ανυπόφορα μαρτυρική με κάθε νέα βουρδουλιά που έτρωγε. Κόντευε να κλατάρει. Εκεί, στην εικοστή βουρδουλιά, δεν άντεξε άλλο:
—Αμάν, αγά μου! Έλεος! Δεν αντέχω να φάω άλλες βουρδουλιές. Προτιμώ να πληρώσω το πρόστιμο!
Έτσι, ο φουκαράς ο Ρωμιός και κρεμμύδια έφαγε και βουρδουλιές δέχτηκε και το πρόστιμο το πλήρωσε ακέραιο στο τέλος.
Ας επιχειρήσουμε τώρα να επεκτείνουμε κατά κάποιο τρόπο την παραπάνω ιστορία:
Ας υποθέσουμε ότι ο αγάς είχε επιβάλει με διάταγμά του σε όλους τους Ρωμιούς της περιοχής διοίκησής του πρόστιμο, στον καθένα το ίδιο με το πρόστιμο της παραπάνω ιστορίας και με τους ίδιους όρους ή εναλλακτικές επιλογές (βούρδουλας, κρεμμύδια). Αν υποθέσουμε ότι αντιμετώπιζε κάθε Ρωμιός σε ατομικό επίπεδο το πρόβλημα, θα ήταν μάλλον αναμενόμενο να ακολουθήσει λίγο πολύ την τακτική του Ρωμιού της παραπάνω ιστορίας και, βέβαια, να έχει την κατάληξη εκείνου. Από την άλλη, η εξουσία του αγά θα παρέμενε ακλόνητη, αλλ' όχι μόνο· θ' άνοιγε η όρεξή του για νέα, πιο δυσβάσταχτα χαράτσια και θα γινόταν πιο τυραννικός. Ας λάβουμε ακόμη υπόψη μας ότι, αφενός, ο συνασπισμός των κοτζαμπάσηδων, οι οποίοι λειτουργούσαν ως πράκτορες του αφέντη, ως μεσάζοντες, για την είσπραξη των χαρατσιών, βάζοντας το δικό τους ποσοστό κέρδους πάνω σ' αυτά, και, αφετέρου, το παπαδαριό, που τα είχε κάνει κι αυτό τάτσι μίτσι κότσι με τον κατακτητή, για να εξασφαλίζει προνόμια και πλούτη, αυτές οι δύο μαφίες συμβούλευαν τον λαό να μη διανοηθεί να σηκώσει κεφάλι στον κατακτητή, γιατί θα συντριβεί, θα καταστραφεί (θα αντιμετωπίσει κάτι σαν την έξοδο από το ευρώ). Αυτοί οι δύο και κάποιες παραφυάδες τους επηρέαζαν σχεδόν το 90% του πληθυσμού. Είχαν δε στην υπηρεσία τους διάφορους πρόθυμους τελάληδες για να κινδυνολογούν ασύστολα όσο και γελοία, ώστε να κρατούν τρομοκρατημένους τους απλούς ανθρώπους. Βέβαια, είχε δημιουργηθεί και δρούσε τα τελευταία ενενήντα κάτι χρόνια μια επαναστατική οργάνωση, μια «Λαϊκή Εταιρεία», όπως την έλεγαν, που κήρυχνε τον ξεσηκωμό ενάντια στον κατακτητή, που καλούσε τον λαό σε ανυπακοή και αντεπίθεση, αλλά αυτή επηρέαζε (κατά τις στατιστικές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) μονάχα το 8,5% του πληθυσμού.
Ο Τάσος Παππάς, ένας από τους τελάληδες που προανάφερα, θλιβόταν για το χαμηλό ποσοστό επιρροής της Λαϊκής Εταιρείας και την καλούσε με πόνο ψυχής (έτσι φαινόταν) να «σταματήσει πια να κάνει ό,τι μπορεί για να απαξιώνεται»!
Ο νοών νοείτω…
