Παρασκευή, Νοεμβρίου 24, 2006

SPORT DEI


Δεν είναι σωστό να περιοριζόμαστε στην καταγγελία, την καταδίκη των κακώς κειμένων και στην πάλη για την εξάλειψή τους, όπως υπαγορεύει η στάση υπεράσπισης του δικαίου και της αξιοπρέπειας· χρειάζεται ‑ναι, χρειάζεται!‑ εξ ίσου η ανάδειξη και ο έπαινος των καλώς κειμένων. Διαφορετικά, η στάση μας, ορθή μεν κατά την κατεύθυνση, πλην πάσχει· πάσχει από πλευράς αποτελεσματικότητας, διότι δεν προβάλλει με την ενάργεια του παραδείγματος το όραμά της, δεν εμπνέει, δεν παρακινεί· πάσχει από πλευράς αισθητικής, με κίνδυνο να γίνει ‑και όχι μόνο για τον παρατηρητή, εν δυνάμει υπέρμαχο‑ κουραστική, βαρετή, επαχθής έως απεχθής.

Ετσι, λοιπόν, θέλω να επαινέσω την εξαιρετική (με την έννοια της υπερέχουσας, της υψηλά ιστάμενης) αθλητική (ναι, αθλητική· γι' αυτό διπλός τής πρέπει έπαινος) εφημερίδα «SportDay». Ας με συγχωρήσουν φίλαθλοι και μη για την αντίληψη που έχω σχηματίσει, εν γένει για τον αθλητικό Τύπο της χώρας μας· ενδεχομένως να είναι υποκειμενική και εσφαλμένη. Ωστόσο, έχω δει κι έχω δει πόσο του καίγεται καρφάκι, είτε γίνονται εθνικές εκλογές είτε μεγάλος σεισμός με ζημιές και θύματα είτε η χώρα μας τιμά το βραβείο Νόμπελ με κάποιο άξιο τέκνο της· όχι, δεν χαμπαρίζει τίποτα απ' όλα αυτά· στάχτη και μπούρβελη να γίνουν όλα, σημασία έχουν «τα σώβρακα κι οι φανέλες», όπως λέει και ο Τζίμης Πανούσης. Η «SportDay» δεν ακολούθησε την πεπατημένη μιζέρια του αθλητικού Τύπου της χώρας μας. Ξέφυγε. Είναι αθλητική αλλά όχι τυφλή κι αδιάφορη για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Δείτε πώς αρχίζει το δημοσίευμά της στο φύλλο της 18ης Νοεμβρίου 2006, της επομένης της επετείου του Πολυτεχνείου, για την πορεία. Κείμενο εμπνευσμένο, πολιτικό και κοινωνικό στίγμα σαφές, λόγος απαλλαγμένος από στερεότυπα, κλισέ, ξύλινες εκφράσεις... Γραμμένο από την άξια δημοσιογράφο Ματίνα Παπαδέα:

«Επειτα απ' το μεγάλο μπουμ...

...χίλιοι φακοί να κάνουν ζουμ,
πλάνα ωραία της καταστροφής,
με φωτιές και σάρκες να τραφείς...».

Ενδεχομένως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου να μην είχε στο μυαλό του την πορεία του Πολυτεχνείου και τους διψασμένους για επεισόδια, αλλά στο τραγούδι του αποτυπώνεται καρέ καρέ η εικόνα που παρουσίαζε χθες η Αθήνα. Στην αντίπερα όχθη, χιλιάδες ήταν εκείνοι που επέλεξαν να πορευτούν στα βήματα του Νοέμβρη του '73, τιμώντας την εξέγερση, και να τραγουδήσουν «Πότε θα κάνει ξαστεριά».

Συγχαρητήρια! Συνεχίστε!

Τετάρτη, Νοεμβρίου 22, 2006

ΜΑΣ ΖΩΣΑΝΕ ΤΑ ΦΙΔΙΑ


Τελικά, δεν άλλαξα. Παρέμεινα ίδιος κι απαράλλακτος. Εντάξει, αυτό δεν αποτελεί έκπληξη για όσους με γνωρίζουν. Απεναντίας, έκπληξη θα ήταν το αντίθετο. Όμως, πιστέψτε με, κλονίστηκα (Ποιος; Εγώ!) και αρκετά ταλαντεύτηκα (Ναι, κι αυτό εγώ το έπαθα!) πριν καταλήξω να... μην αλλάξω. Να παραμείνω αυτός που είμαι, ο Λευτέρης-Δικαίος, προς μεγίστη ικανοποίησή μου. Πολλώ μάλλον επειδή υπό αμφισβήτηση τέθηκε όχι το αγαπημένο μου όνομα "Λευτέρης", που άλλοι μού το διάλεξαν, αλλά το εξ ίσου αγαπημένο μου όνομα "Δικαίος", αυτό που το 'χω διαλέξει εγώ ο ίδιος. Διότι, αναρρωτήθηκα, εάν η φειδώ είναι αξία ή αρετή υπέρτερη της δικαιοσύνης, όπως με ακλόνητη βεβαιότητα διακηρύσσει ένας πέραν πάσης αμφισβήτησης κατ' εξοχήν αρμόδιος να αποφανθεί περί τούτου, καθότι ΤΑΓΟΣ (παρακαλώ, μη διαβάσετε ΤΡΑΓΟΣ, θα ήταν... τραγικά άστοχο να προκαλέσουμε τα παντελώς άκακα τετράποδα) της Δικαιοσύνης, ο καθήμενος επί κεφαλής (παρακαλώ, δύο λέξεις, όπως λέμε κοινώς "στον σβέρκο") αυτής, εάν -επαναλαμβάνω- η φειδώ είναι αξία ή αρετή υπέρτερη της δικαιοσύνης, τότε κι εγώ κακώς καμαρώνω για το δίδυμο όνομά μου "Λευτέρης-Δικαίος", ως σημαντικό δύο υπέρτατων αξιών-αγαθών. Μάλιστα, ήταν λανθασμένη απολύτως η δική μου η επιλογή, να τοποθετήσω τη δικαιοσύνη δίπλα δίπλα στην ελευθερία (γι' αυτήν ο Ρου Κου δεν ήγειρε, ευτυχώς, τουλάχιστον για την ώρα, ζήτημα). Ασφαλώς, φαίνεται, δεν είχα την οξυδέρκεια να διακρίνω ότι υψηλότερα από τη δικαιοσύνη στέκεται η φειδώ, όπως προσφυώς ο Ρου Κου επισημαίνει. Βέβαια. Αλλιώς, ο επί κεφαλής της Δικαιοσύνης δεν θα προέτρεπε τους υπ' αυτόν να είναι φειδωλοί αντί δίκαιοι. Μήπως, λοιπόν -αναρωτήθηκα- θα 'πρεπε έστω καθυστερημένα να διορθώσω την εσφαλμένη επιλογή μου; Μήπως θα 'πρεπε να λέγομαι "Λευτέρης-Φειδίας", ας πούμε;

Ε, την απάντηση την κατέγραψα στη χθεσινή δημοσίευσή μου...

Φίδι κολοβό και κουρκουλάτο να τονε φάει, τού πρέπει του Ρου Κου!

Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006

Η ΦΕΙΔΩ ΜΕΙΖΩΝ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΑΞΙΑ;


«Ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου Ρωμύλος Κεδίκογλου απέστειλε εγκύκλιο προς τους πρωτοδίκες με την οποία ζητεί να εκδίδουν με φειδώ αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων υπέρ των εργαζομένων...»

[οι ειδήσεις]

Τι ήταν κι αυτό που μας βρήκε κατακέφαλα, εμάς τους εργαζόμενους, κατ' ευθείαν από την... κεφαλή (τρομάρα της!) της Δικαιοσύνης(;) εκπορευόμενο, από τον Βρωμύλο -κατά κόσμον Ρωμύλο Κεδίκογλου- τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου; Άγριος πάγος ήταν! Πάγωσα κυριολεκτικά στο άκουσμα της αναπάντεχης έκφανσης την οποία εμέλλετο να αποκτήσει η στάση υποταγής ενός αξιοθρήνητου δούλου. Επίτηδες προφανώς, γι' αυτήν ακριβώς την ιδιότητά του -του δούλου αμφοτέρων, στον βαθμό που είναι διακριτές και ανεξάρτητες (λέμε τώρα...), της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας- απολαύει του κορυφαίου αξιώματος της τρίτης διακριτής και ανεξάρτητης (ξαναλέμε τώρα...) εξουσίας, της δικαστικής (κατ' άλλους διχαστικής και κατ' άλλους δικαιοαστικής). Όπερ έδει μη δείξαι, αλλά ο ανόητος (ή επίτηδες κυνικός;) ουδόλως ωρρώδησε περιτράνως να αποδείξει. Άξιος του μισθού του, ο οποίος πλην του χρήματος περιλαμβάνει ασφαλώς τη δίκαιη οργή και τον ειρωνικό γέλωτα όλων ημών των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ, όπως επιτάσσει η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!