Πέμπτη, Οκτωβρίου 28, 2010

Τι μνημείο κι αυτό!


Η Λαύκα είναι ένα γραφικό χωριό στην ορεινή Κορινθία, σε υψόμετρο 650 μέτρων. Για να φτάσετε εκεί, ακολουθείτε από το Κιάτο τον επαρχιακό δρόμο Κιάτου–Στυμφαλίας–Κοιλάδας Φενεού. Στα 45 χλμ από το Κιάτο, μετά τη Στυμφαλία, συναντάτε το χωριό Καρτέρι, πάνω στον δρόμο. Από εκεί ακολουθείτε τον τοπικό δρόμο προς τη Λαύκα, όπου φθάνετε ύστερα από σύντομη διαδρομή 2 χλμ. Στο κέντρο του χωριού είναι στημένο το φιλοτεχνημένο από τον λαυκιώτη γλύπτη Φάνη Σακελλαρίου μνημείο της φωτογραφίας (κάντε κλικ πάνωθέ της για να τη δείτε σε μεγέθυνση), αφιερωμένο σ' αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα. Καλαίσθητο το μνημείο, άξια επαίνου η έμπρακτη αναγνώριση της υψηλής προσφοράς όσων θυσιάστηκαν στον βωμό της πατρίδας, αλλά θα 'πρεπε να είχε προσεχτεί λιγουλάκι περισσότερο η επιγραφή του:

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΩΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙ-
ΔΟΣ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΘΑΝΟΝΤΩΝ


Παρωνυχίδα, βέβαια, ο συλλαβισμός, που δεν συνηθίζεται σε επιγραφές και, στην προκειμένη περίπτωση, οδήγησε στον… διαμελισμό της «ΠΑΤΡΙ–ΔΟΣ»! Της πατρίδος για την οποία κάποιοι ήρωές της και έπεσαν και πέθαναν (δεν ξέρουμε μήπως σκοτώθηκαν κιόλας)! Είναι κρίμα το μεγαλείο και η τραγικότητα να συμφύρονται —έστω στο χαλασμένο μυαλό ενός αδιόρθωτου διορθωτή σαν και του λόγου μου— με τη φαιδρότητα. Είναι κρίμα το μνημείο αυτό να το βλέπουν —έστω μονάχα κάποιοι άθλιοι αδιόρθωτοι διορθωτές σαν και του λόγου μου— και σαν μνημείο γλωσσικού ολισθήματος· σαν μνημείο «πεσούσης και θανούσης γλώσσης» —υπέρ τίνος άραγε;

Τρίτη, Οκτωβρίου 26, 2010

Η ελαστική ηθική του κ. καθηγητή


Το ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου, όπως έχω ξαναγράψει, είναι ένα πολυσύχναστο πέρασμα στο Διαδίκτυο. Στους θαμώνες του συγκαταλέγεται και ο υποφαινόμενος. Ο οποίος, ύστερα από ολιγοήμερη περιπλάνησή του στα βουνά της Κορινθίας, της Αχαΐας και της Αρκαδίας (ναι, κυριολεκτικά πήρε τα βουνά, για να ξεφύγει για λίγο απ' ό,τι μας περισφίγγει), μακριά απ' όλους τους… ιστούς, επιστρέφοντας χτες βράδυ, άρχισε μιαν άλλη… περιπλάνηση, καθιστός αυτή τη φορά, αρχικά στα γνώριμά του ηλεκτρονικά στέκια —κι υστερότερα όπου ήθελε προκύψει. Έτσι πέρασε κι απ' το ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου, όπου είδε, καθυστερημένα, την από 22 Οκτωβρίου ιστογραφή με τίτλο Ο Φάνης Κακριδής για τη διδασκαλία των αρχαίων στο γυμνάσιο. Αυτή αποτέλεσε την αφορμή για το σημερινό δικό μου σημείωμα.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 21, 2010

Περί ομοψυχίας φληναφήματα[1] αστών


[1]φληνάφημα (το): μωρολογία, ανόητη φλυαρία, παπαρδέλα, παρλαπίπα

— — — — — — — — — — — — — — — — — — — —

Ο Κώστας Μποτόπουλος, συνταγµατολόγος, πρώην ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, γράφει στις 18 Οκτωβρίου στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», στη στήλη «ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ», ένα άρθρο με τίτλο «Το παράδειγµα της Χιλής». Θα μπορούσε κάλλιστα να το είχε τιτλοφορήσει «Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος»! Απολαύστε τις δύο πρώτες παραγράφους του άρθρου (έχω ενσωματώσει στον ως άνω τίτλο τον υπερσύνδεσμο που οδηγεί στην ιστοσελίδα όπου έχει δημοσιευτεί):

Υπάρχουν παραδείγµατα που φανερώνουν κυρίως τις αδυναµίες των άλλων. Η απίθανη περιπέτεια των ανθρακωρύχων στη Χιλή έστρεψε τον προβολέα στις αρετές ενός ολόκληρου λαού συµπυκνωµένες σε µια υπερβατική, άρα µη αντιπροσωπευτική στιγµή: υποµονή και επιµονή, ένστικτο αγώνα και επιβίωσης, αίσθηση αξιοπρέπειας και πάνω από όλα οµοψυχία. Οµοψυχία κάτω από τη γη, µε την αυτοοργάνωση, την πειθαρχία, την αλληλοϋποστήριξη και τη σχέση που ανέπτυξαν µεταξύ τους οι παγιδευµένοι άνδρες. Οµοψυχία και στον έξω κόσµο, µε µια κοινωνία να συµµετέχει σαν να επρόκειτο για τα µέλη µιας και µόνης οικογένειας και µε µια κυβέρνηση να κάνει τη σωτηρία πράξη µε ταχύτητα, αποτελεσµατικότητα και ένωση όλων των δυνάµεων (συµπεριλαµβανοµένων των κινεζικών και αµερικανικών). Το ευτυχές αποτέλεσµα, οι πολλαπλοί συµβολισµοί, η λεβεντιά των προσώπων, ο εθνικός χαρακτήρας της προσπάθειας, ακόµα και η σχετική αυτοσυγκράτηση της πολιτικής ηγεσίας έκαναν το όνοµα της Χιλής παγκόσµιο συνώνυµο του καλού αγώνα.

Κυριακή, Οκτωβρίου 17, 2010

Τώρα, θα μας κάνουν και μαθήματα οι Πεταλωτές και οι Τσίμες;



Θυμάμαι τα λόγια που είχε πει πριν από ένα περίπου χρόνο σε παρέα γνωστών ένας ξενιτεμένος συμπατριώτης μας που ζει και εργάζεται στην Ιρλανδία: «Τον Δεκέμβρη του '08, είχε πει, όλοι στην Ιρλανδία είχαν στραμμένη την προσοχή τους στην Ελλάδα, παρακολουθούσαν τις διαδηλώσεις της νεολαίας μας και ένιωθαν πως άρχιζε, εδώ, στη χώρα μας, ν' αχνοφαίνεται η αυγή μιας νέας εποχής για όλο τον κόσμο. “Η επανάσταση θα ξεκινήσει από την Ελλάδα” έλεγαν, ασφαλώς όχι με όρους μαρξιστικής θεωρίας αλλά με την κοινή αντίληψη της αντίστασης και πάλης ενάντια στα σχέδια των πλουτοκρατών, και έλπιζαν. Βέβαια, οι εξελίξεις δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες τους, και απογοητεύτηκαν…». Συλλογίζομαι, λοιπόν, τι συνιστά τιμή και αξιοπρέπεια για ένα λαό, ένα έθνος, ένα κράτος, και συνακόλουθα ποια είναι η εικόνα εκείνη που περιποιεί τιμή και ποια εκείνη που αποτελεί όνειδος.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 14, 2010

«Ακούστε με που σας μιλάω»


Η Κριστίν Λαγκάρντ είναι υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας. Η παρακάτω δήλωσή της είναι λίγο (ή πολύ, όπως θέλετε) μπαγιάτικη, από τα τέλη Απριλίου, όταν οι μικροί άνθρωποι που μας κυβερνάνε πάσχιζαν να μας πείσουν ότι τάχα δεν είχαν προαποφασίσει την παράδοση της χώρας μας στα αρπαχτικά όρνεα της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας, αλλά ότι έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα για τη σωτηρία της, εκλιπαρώντας (ενίοτε και με το… όπλο —το άσφαιρο!— πάνω στο διαπραγματευτικό τραπέζι) τους ισχυρούς να ενεργοποιήσουν τον «μηχανισμό στήριξης»… Τότε που είχαμε τους "κακούς" Γερμανούς (τη Σκύλλα), από τη μία, και τους "φιλέλληνες" Γάλλους (τη Χάρυβδη), από την άλλη… Ακούστε την υπουργό:

«Oι μηχανισμοί ελέγχου για την Ελλάδα είναι απαραίτητοι για να διασφαλιστεί ότι δεν θα πέσουμε σε πηγάδι χωρίς πάτο.»

Θα μου πείτε, πώς καταπιάνομαι με τη δήλωση αυτή ύστερα από τόσο καιρό. Να σας πω: Δεν είναι το αναμφισβήτητο γεγονός ότι τέτοιες δηλώσεις διατηρούν δυστυχώς την επικαιρότητά τους (για πόσο ακόμα άραγε;)· είναι το γεγονός ότι τώρα πρόσεξα ένα τραγούδι (ε, συγκαταλέγεται στα σπάνια ακούσματα, εξοβελισμένο από τα ΜΜΕ —αν ποτέ το ακούσετε, γράψτε μου) που μάλλον γράφτηκε έχοντας υπόψη ότι θα γινόταν μια τέτοια δήλωση… Είναι σύνθεση του Θάνου Μικρούτσικου από το λεύκωμα «Σχοινοβάτης», σε στίχους του Γιάννη Ρίτσου. Καλή ακρόαση για το τραγούδι και… kalo kouragio για τα υπόλοιπα.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Αν έχετε ενεργοποιήσει τη μουσική υπόκρουση του ιστολογίου, πρέπει να την απενεργοποιήσετε για ν' ακούσετε το τραγούδι. Χρησιμοποιήστε το αντίστοιχο πλήκτρο (> play, || stop) της κονσόλας χειρισμού στην πάνω δεξιά γωνία της σελίδας.


Ακούστε με που σας μιλάω
http://k003.kiwi6.com/hotlink/mnbfm1fdnl/10_Akouste_Me.mp3

Κυριακή, Οκτωβρίου 10, 2010

Η δύναμις της αληθείας


Προεισαγωγικά να δικαιολογήσω την καθαρεύουσα του τίτλου. Ο καταβιβασμός του τόνου στη γενική «της αληθείας», όπως υπαγορεύει η καθαρεύουσα, οδηγεί συνειρμικά στο λογοπαίγνιο που, πιστεύω, ήδη έχετε κάνει. Αν μάλιστα κατά λάθος έχετε εξαρχής διαβάσει «Η δύναμις της αλητείας», έχετε πετύχει διάνα!

Ο Πέερ Στάινμπρουκ (Peer Steinbrück), πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας (Νοέμβριος 2005–Οκτώβριος 2009), στο βιβλίο του «Unterm Strich» («Bottom line» στ' αγγλικά, δηλαδή «Τελικό συμπέρασμα», όπως θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε στα ελληνικά), που εξέδωσε πρόσφατα, περιγράφει τη συνάντησή του, τον Γενάρη του 2009, με τον Γιώργο Παπανδρέου, αρχηγό τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης και προαλειφόμενο πρωθυπουργό.