Παρασκευή, Απριλίου 17, 2020

Το έπος της Χαρδαλειάδας

Δισκλέημερον:(*) Δεν έχω τίποτα προσωπικά εναντίον του κυρίου Χαρδαλιά, δεν είναι αυτός ο στόχος μου, αλλά πληρώνει αυτός το τίμημα της ανάδειξής του σε κεντρικό πρόσωπο της επικαιρότητας επί… υποκειμένου νοσήματος —το «υποκείμενο (νόσημα)» είμαι εγώ· ας με συγχωρέσει!

Το έπος της Χαρδαλειάδας

Γιά πες μας, κύριε Χαρδαλιά:

Όταν το έθνος μας τιμά

του Μάρτη τον ξεσηκωμό,

συνήθειο το ‘χει από καιρό

να τρώει ψάρι σκορδαλιά.

Τι λες γι’ αυτό, κυρ Χαρδαλιά;

Ακούμε πως η σκορδαλιά

σκορπάει όλα τα κακά

και σε απόσταση κρατά

τον άλλον αναγκαστικά.

Τι λες γι’ αυτό, κυρ Χαρδαλιά;

Να τρώμ’ αράδα σκορδαλιά

για να τηρούμε αυστηρά

αυτό το «μένετε μακριά»;

Μα όμως, κύριε Χαρδαλιά,

σε λίγο θά ‘ρθει η Πασχαλιά,

και της αγάπης το φιλί

κι αυτό θε ν' απαγορευτεί;

Γιά πες μας, κύριε Χαρδαλιά,

τι κάνουμε την Πασχαλιά;

Δεν θα σουβλίσουμε αρνί;

Στο σπίτι μέσα μοναχοί,

σάμπως σε φυλακής κελί

ή σαν θηρία σε κλουβί;

Μεθαύριο Πρωτομαγιά!

Τι γίνεται, κυρ Χαρδαλιά;

Χωρίς φωνή, χωρίς λαλιά,

ευνουχισμέν’ η εργατιά;

Βολεύει αυτό, κυρ Χαρδαλιά,

κυβέρνηση κι αφεντικά,

μ’ ακούστε μας πολύ καλά:

Δεν μένουμε χωρίς μιλιά!

Κι οι μάσκες έχουνε φωνή!

Σαν πρόβατα επί σφαγή

δεν θα μας πάτε, μη θαρρείς,

τον διάολό σου θε να βρεις!

Εργάτες με φωνή τρανή

τον δρόμο φράζουνε σ’ οχτρούς

που θέλουν νεκρική σιγή

με αφορμή κάποιους ιούς…

κι υφαίνουνε νέα δεσμά,

και «κρίση» νέα ξεκινά.

Να μην το επιτρέψουμε,

έχουμε δύναμη, παιδιά,

και να τους αποτρέψουμε

—κλοτσιά στον κάθε Χαρδαλιά!

(*) Disclaimer: σημαίνει “αποποίηση ευθύνης”, αλλά ειδικά εδώ σημαίνει “από ποίηση ευθύνης”!!! 😀😀😀

Παρασκευή, Μαρτίου 27, 2020

Πέταξε, σκέψη μου, στην Ιταλία...

Με τη σκέψη μου σήμερα στον αδελφό ιταλικό λαό, συμπονώντας τον για όσα δεν του αξίζει να υποφέρει αλλά το ίδιο μισητό σύστημα που καταδυναστεύει σχεδόν(;) όλους τους λαούς σήμερα του επιφυλάσσει (άλλη πανδημία αυτή…), και ευχόμενος αίσιο τέλος (σε όλα τα δεινά…), αναπαράγω στη συνέχεια μια παλιά ανάρτησή μου, από το καλοκαίρι του 2012, μιαν ανάρτηση που έχει σήμερα αποκτήσει, δυστυχώς, ξανά επικαιρότητα για απρόσμενο (όταν γραφόταν) λόγο.


Έλαβα σήμερα ένα πολύ ενδιαφέρον ημέλι από τον πολύτιμο φίλο (συμπτωματικά και ξάδελφο) Σωτήρη Παπαδέα, το οποίο αισθάνομαι ότι αξίζει να το μοιραστώ μαζί σας, αγαπητοί αναγνώστες. Ο τίτλος της ιστογραφής μου (ιστοαντιγραφής ακριβέστερα) ανήκει επίσης στον Σωτήρη. Διαβάστε και δείτε και το βίντεο!


«Έλαβα από φίλο και προωθώ το κάτωθι μήνυμα, που περιλαμβάνει ένα κείμενο και ένα συνημμένο βιντεάκι.

Για να γίνει κατανοητή η σημασία των όσων συνέβησαν στην συγκεκριμένη παράσταση του "NABUCCO" θα προσθέσω στις πληροφορίες, που δίνει ο συντάκτης του αρχικού κειμένου, και τα εξής:

Α) Το έργο του G. Verdi "Nabucco" πρωτοπαίχτηκε στα 1842. Τότε η Ιταλία δεν αποτελούσε ενιαίο εθνικό κράτος. Στο κέντρο υπήρχε το Παπικό Κράτος, στο νότο το Βασίλειο της Νεαπόλεως και ο βορράς ήταν υποταγμένος στην Αυστροουγγαρία της δυναστείας των Αψβούργων.

Β) Το κίνημα της ενοποίησης της Ιταλίας δεν ήταν μόνο εθνικό (εναντίον των αυστριακών Αψβούργων), αλλά είχε και κοινωνικό "χρώμα" (δημοκρατία, ισότητα, πολιτικές ελευθερίες).

Γ) Οι παραστάσεις των έργων του Verdi και ιδιαίτερα αυτές του έργου του "Nabucco" δίνανε την ευκαιρία στους θερμόαιμους νεαρούς φοιτητές να εκδηλώσουν τα εθνικά και δημοκρατικά τους αισθήματα. Μάλιστα έγινε "μόδα" τότε (1842 κ.ε.) στην διάρκεια της άριας "Va, pensiero…", την οποία τραγουδούν οι σκλάβοι, να πετάνε από τα θεωρία χαρτάκια με αντιαυστριακά και πατριωτικά συνθήματα. Το ίδιο ακριβώς έκαναν και οι θεατές στην παράσταση του "Nabucco" που βλέπουμε στο βίντεο, κατά την οποία ο Ricardo Muti επανέλαβε τη συγκεκριμένη άρια, παρά τις αντιρρήσεις του όσον αφορά την επανάληψή της ενόσω εξελίσσεται η υπόθεση του έργου. Τα συνθήματα στα χαρτάκια βεβαίως αναφέρονταν στη σύγχρονη κατάσταση της χώρας τους.

Έτος 2012: 150 χρόνια μετά την ίδρυσή της (έγινε σε δύο φάσεις, το 1862 και το 1871), που πραγματοποιήθηκε κόντρα σε ένα γερμανικό κράτος, την Αυστροουγγαρία των Αψβούργων, στην Ιταλία αναζωπυρώνεται ο αντιγερμανισμός με ιδιαίτερης σημασίας συμβολικές πράξεις (αυτά που έγιναν στην παράσταση του "Nabucco"), αλλά και δηλώσεις επιφανών πολιτικών (Βερλουσκόνι: "Αν δεν αρέσει της Γερμανίας, να φύγει από το Ευρώ, για να μη φύγουμε εμείς πρώτοι").

Κρατήστε λοιπόν αυτό το βιντεάκι, γιατί υποψιάζομαι πως θα έχει σε κάποια χρόνια ιστορική σημασία».

Έγραψε ο ΣΠΠ:


NABUCCO στη Ρώμη

Στις 12 Μαρτίου 2012, ο Silvio Berlusconi κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Η Ιταλία γιόρταζε τα 150 χρόνια από την ίδρυσή της και με αυτή την ευκαιρία, στην όπερα της Ρώμης, δόθηκε μια παράσταση όπερας, της πιο συμβολικής αυτής της ενοποίησης:

Nabucco του Giuseppe Verdi υπό τη διεύθυνση του Riccardo Muti.