«Το μεγάλο μας τσίρκο» με τον Σύλλογο Γυναικών Η ΠΡΟΟΔΟΣ - 2ο

Το ερχόμενο Σάββατο, στις 30 του μήνα, η επόμενη θεατρική παράσταση της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας του συλλόγου με το έργο ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ.

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Όπως ανάφερα και στην προηγούμενη ανάρτησή μου, η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα του συλλόγου αναβιώνει επί σκηνής το θρυλικό «Μεγάλο μας τσίρκο», το εμβληματικό έργο —επιτομή της νεότερης ελληνικής ιστορίας— του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που το ανέβασε το 1973, μέσα στη χούντα, ο θίασος του Κώστα Καζάκου και της Τζένης Καρέζη, με τη συμμετοχή πλειάδας σπουδαίων ηθοποιών και την υπέροχη μουσική και τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου, που ερμήνευε ο αλησμόνητος Νίκος Ξυλούρης (και ο Νίκος Δημητράτος το «Προσκύνημα», αναγνωρίσιμο μάλλον με τους στίχους του ρεφρέν «Ορέστη απ' το Βόλο, Μαρία απ' τη Σπάρτη…» παρά με τον τίτλο του). Ακριβώς αυτή η προϊστορία του έργου, τα βαριά ονόματα των συντελεστών των παραστάσεων εκείνων του πρώτου ανεβάσματός του, αλλά και —ή κυρίως— η συγκυρία του ανεβάσματος την περίοδο της χούντας, όταν τα μηνύματα του έργου άγγιζαν έναν καταπιεσμένο λαό, διψασμένο να εκδηλώσει την απέχθειά του στο φασιστικό στρατιωτικό καθεστώς, με οποιοδήποτε τρόπο, συγκαλυμμένα ή όχι, ακόμη και με «φωνή χωρίς μιλιά», όλα αυτά είτε έχουν πολλές φορές τα κατοπινά χρόνια αποτρέψει καλλιτέχνες ή θιάσους να επιχειρήσουν το ανέβασμα του έργου είτε άλλες φορές έχουν οδηγήσει σε όχι τόσο επιτυχημένες επαναλήψεις. Η, πολυπληθής, θεατρική ομάδα του Συλλόγου Γυναικών Πειραιά Η ΠΡΟΟΔΟΣ (Μέλους της ΟΓΕ), ωστόσο το τόλμησε! Και πέτυχε! Πέτυχε, με σεβασμό, με ευλάβεια θα 'λεγα, προς το έργο, το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι διαχρονικό, να μας το παρουσιάσει σήμερα ολοζώντανο, φρέσκο, δροσερό, χωρίς τη "συνδρομή" του τότε περιρρέοντος σκηνικού φόβου της χούντας, αλλά δεμένο με το σήμερα, με τη "συνδρομή" της σημερινής ζοφερής πραγματικότητας. «…σαν να 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου…» (Αλ. Παπαδιαμάντης).

«Το μεγάλο μας τσίρκο» με τον Σύλλογο Γυναικών Η ΠΡΟΟΔΟΣ

Πρόσκληση σε θέατρο: Ελάτε στις θεατρικές παραστάσεις που δίνει η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα του συλλόγου!

Η πρόσκληση για την παράσταση στις 16 Νοέμβρη

Ελάτε, αξίζει τον κόπο, και με το παραπάνω! Από πολλές πλευρές! Πρώτα απ' όλα, για το ίδιο το έργο, το θρυλικό «Μεγάλο μας τσίρκο», το εμβληματικό έργο —επιτομή της νεότερης ελληνικής ιστορίας— του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που το ανέβασε το 1973, μέσα στη χούντα, ο θίασος του Κώστα Καζάκου και της Τζένης Καρέζη, με τη συμμετοχή πλειάδας σπουδαίων ηθοποιών και την υπέροχη μουσική και τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου, που ερμήνευε ο αλησμόνητος Νίκος Ξυλούρης (και ο Νίκος Δημητράτος το «Προσκύνημα», αναγνωρίσιμο μάλλον με τους στίχους του ρεφρέν «Ορέστη απ' το Βόλο, Μαρία απ' τη Σπάρτη…» παρά με τον τίτλο του). Ακριβώς αυτή η προϊστορία του έργου, τα βαριά ονόματα των συντελεστών των παραστάσεων εκείνων του πρώτου ανεβάσματός του, αλλά και —ή κυρίως— η συγκυρία του ανεβάσματος την περίοδο της χούντας, όταν τα μηνύματα του έργου άγγιζαν έναν καταπιεσμένο λαό, διψασμένο να εκδηλώσει την απέχθειά του στο φασιστικό στρατιωτικό καθεστώς, με οποιοδήποτε τρόπο, συγκαλυμμένα ή όχι, ακόμη και με «φωνή χωρίς μιλιά», όλα αυτά είτε έχουν πολλές φορές τα κατοπινά χρόνια αποτρέψει καλλιτέχνες ή θιάσους να επιχειρήσουν το ανέβασμα του έργου είτε άλλες φορές έχουν οδηγήσει σε όχι τόσο επιτυχημένες επαναλήψεις. Η, πολυπληθής, θεατρική ομάδα του Συλλόγου Γυναικών Πειραιά Η ΠΡΟΟΔΟΣ (Μέλους της ΟΓΕ), ωστόσο το τόλμησε! Και πέτυχε! Πέτυχε, με σεβασμό, με ευλάβεια θα 'λεγα, προς το έργο, το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι διαχρονικό, να μας το παρουσιάσει σήμερα ολοζώντανο, φρέσκο, δροσερό, χωρίς τη "συνδρομή" του τότε περιρρέοντος σκηνικού φόβου της χούντας, αλλά δεμένο με το σήμερα, με τη "συνδρομή" της σημερινής ζοφερής πραγματικότητας. «…σαν να 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου…» (Αλ. Παπαδιαμάντης).

Ο σύλλογος έχει προγραμματίσει δύο παραστάσεις αυτόν τον μήνα, η πρώτη το επόμενο Σάββατο, στις 16, και η δεύτερη το τελευταίο Σάββατο, στις 30 του μήνα, και οι δύο στο θεατράκι «Κώστας Κωσταράκος», Θήρας και Μαντινείας, στα Καμίνια. Ώρα έναρξης 7:00 μμ. Είσοδος ελεύθερη, με προσκλήσεις που διαθέτει ο Σύλλογος. Ο Σύλλογος απευθύνει έκκληση στους προσερχόμενους, στον βαθμό που ευκολύνονται, να συνεισφέρουν τρόφιμα (και όχι μόνο) για τους άνεργους της περιοχής μας, τα οποία θα συλλέγουν μέλη του Συλλόγου σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο στην είσοδο του θεάτρου. Εξυπακούεται, τα τρόφιμα θα πρέπει να είναι διατηρήσιμα εκτός ψυγείου.

Πόσα θέλετε να μας τρελάνετε;

Φτάνει που η δημοσιογραφική πένα βουτιέται στο αντικομμουνιστικό φαρμάκι, κι απέ ό,τι πιο βλακώδες γράψει εμείς το δημοσιεύουμε, με καμάρι μάλιστα, φάτσα κάρτα στην πρώτη σελίδα μας, ως τίτλο κύριου άρθρου!

Το πρωτοσέλιδο της «Δημοκρατίας»

Όπως γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι μας, στην πάλαι ποτέ Σοβιετία το τυραννικό κομμουνιστικό καθεστώς υπέβαλλε τους ατυχείς υπηκόους του στην ακόλουθη, ανήκουστης θηριωδίας σατανική επινόηση: Έχοντας επιβάλει τη συνταγματική πρόνοια να εξασφαλίζει το κράτος μέσω του λεγόμενου «κρατικού αποθέματος κατοικιών» στέγη σε κάθε πολίτη, δολίως είχε παγιδέψει τον κοσμάκη να φορτωθεί κάθε οικογένεια, κάθε νοικοκυριό κι από 'να σπίτι (Θεός να το 'κανε σπίτι, δηλαδή, αλλά… μήπως υπήρχε και Θεός; Είχε καταργηθεί κι αυτός με απόφαση του Ανωτάτου —ανώτερου κι απ' τον Μεγαλοδύναμο— Σοβιέτ, οπότε… φασκελοκουκούλωσ' τα!). Ένα σπίτι, σωστό βραχνά, καθώς ο πολίτης, για να το αποκτήσει, αναγκαζόταν να πάρει δάνειο από την Τράπεζα (την κρατική, σημειώστε, όχι ιδιωτική· ιδιοκτησία δηλαδή του σοβιετικού κράτους, του πλέον ανάλγητου υπερμονοπωλίου όλων των εποχών). Αυτό το δάνειο τον κατάτρυχε σ' όλη την, έτσι κι αλλιώς, μίζερη ζωή του. Δυσβάστακτοι τόκοι τού κατάτρωγαν τον πενιχρό μισθό του, από τον οποίο δεν ήξερε τι να πρωτοπληρώσει: το ρεύμα, το νερό, τα δημοτικά τέλη, τους φόρους, τις ασφαλιστικές εισφορές, τα χαράτσια, τα φροντιστήρια για τα παιδιά του, τα φάρμακα, τους γιατρούς… Άσε πια κι αν τύχαινε ν' αρρωστήσει τι τον περίμενε. Αν δεν είχε να διαθέσει μια περιουσία για να προσφύγει σε κανά ιδιωτικό θεραπευτήριο της προκοπής, θα έπρεπε να δοκιμάσει την αθλιότητα των κρατικών (σοβιετικού τύπου, μην ξεχνιόμαστε) νοσηλευτικών ιδρυμάτων, όπου θα έπρεπε να φέρει από το σπίτι του το μαξιλάρι, τα σεντόνια ενίοτε, τις κουβέρτες σίγουρα, το θερμόμετρο, ν΄αγοράσει την πάπια, τον χαρτοβάμβακα (είχανε, άραγε;), το βαμβάκι κ.λπ. Δεν ήταν σπάνιες οι περιπτώσεις που η εξυπηρέτηση των στεγαστικών δανείων, λόγω και των τοκοχρεωλυσίων, δεν ήταν δυνατή και τότε ακολουθούσε η κατάσχεση. Καθημερινά δε χιλιάδες σπίτια μέναν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, γιατί η κρατική (σοβιετικού τύπου) εταιρεία ηλεκτρισμού προχωρούσε σε διακοπή της ηλεκτροδότησης σ' όσους αδυνατούσαν να πληρώσουν τον γνωστό ως «φόρο σοβιέτ» επαχθέστατο φόρο ακίνητης περιουσίας. Φυσικά, οι άνθρωποι είχαν λησμονήσει ό,τι για τον υπόλοιπο κόσμο, για μας, ας πούμε, ήταν και είναι καθημερινότητα σχεδόν: θέατρο, κινηματογράφος, όπερα, κολυμβητήριο, πατινάζ, άθληση… Κι οι διακοπές, άλλη πονεμένη ιστορία…

Όλα αυτά όποιος ισχυριστεί ότι δεν τα γνωρίζει, μάλλον θα πρέπει να είναι κολλημένος αναγνώστης του «Ριζοσπάστη»· δεν υπάρχει άλλη εξήγηση! Αν διάβαζε οποιαδήποτε άλλη εφημερίδα, δεν θα είχε τέτοια άγνοια. Δόξα τω Θεώ (που, δόξα τω Θεώ, εμείς δεν τον έχουμε καταργήσει) υπάρχει τέτοιος πλουραλισμός σοβαρών εφημερίδων, που μπορεί ο καθένας να βρει εκείνη που του ταιριάζει. Έτσι, αν του κάθεται στο στομάχι ο Πάσχων (αιωνίως) Μανδραβέλης ή ο Τάσος Τέλλογλου ή ο Στέφανος ο (sic) Κασιμάτης, ας μην πάρει τη «ναυαρχίδα», την «Καθημερινή». Υπάρχει, φερειπείν, η «Δημοκρατία», η οποία έχει, ειρήσθω εν παρόδω, και… Φαήλο! Και γράφει τούτα τα λόγια τα μεστά: