Φτάνει που η δημοσιογραφική πένα βουτιέται στο αντικομμουνιστικό φαρμάκι, κι απέ ό,τι πιο βλακώδες γράψει εμείς το δημοσιεύουμε, με καμάρι μάλιστα, φάτσα κάρτα στην πρώτη σελίδα μας, ως τίτλο κύριου άρθρου!
 |
| Το πρωτοσέλιδο της «Δημοκρατίας» |
Όπως γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι μας, στην πάλαι ποτέ Σοβιετία το τυραννικό κομμουνιστικό καθεστώς υπέβαλλε τους ατυχείς υπηκόους του στην ακόλουθη, ανήκουστης θηριωδίας σατανική επινόηση: Έχοντας επιβάλει τη συνταγματική πρόνοια να εξασφαλίζει το κράτος μέσω του λεγόμενου «κρατικού αποθέματος κατοικιών» στέγη σε κάθε πολίτη, δολίως είχε παγιδέψει τον κοσμάκη να φορτωθεί κάθε οικογένεια, κάθε νοικοκυριό κι από 'να σπίτι (Θεός να το 'κανε σπίτι, δηλαδή, αλλά… μήπως υπήρχε και Θεός; Είχε καταργηθεί κι αυτός με απόφαση του Ανωτάτου —ανώτερου κι απ' τον Μεγαλοδύναμο— Σοβιέτ, οπότε… φασκελοκουκούλωσ' τα!). Ένα σπίτι, σωστό βραχνά, καθώς ο πολίτης, για να το αποκτήσει, αναγκαζόταν να πάρει δάνειο από την Τράπεζα (την κρατική, σημειώστε, όχι ιδιωτική· ιδιοκτησία δηλαδή του σοβιετικού κράτους, του πλέον ανάλγητου υπερμονοπωλίου όλων των εποχών). Αυτό το δάνειο τον κατάτρυχε σ' όλη την, έτσι κι αλλιώς, μίζερη ζωή του. Δυσβάστακτοι τόκοι τού κατάτρωγαν τον πενιχρό μισθό του, από τον οποίο δεν ήξερε τι να πρωτοπληρώσει: το ρεύμα, το νερό, τα δημοτικά τέλη, τους φόρους, τις ασφαλιστικές εισφορές, τα χαράτσια, τα φροντιστήρια για τα παιδιά του, τα φάρμακα, τους γιατρούς… Άσε πια κι αν τύχαινε ν' αρρωστήσει τι τον περίμενε. Αν δεν είχε να διαθέσει μια περιουσία για να προσφύγει σε κανά ιδιωτικό θεραπευτήριο της προκοπής, θα έπρεπε να δοκιμάσει την αθλιότητα των κρατικών (σοβιετικού τύπου, μην ξεχνιόμαστε) νοσηλευτικών ιδρυμάτων, όπου θα έπρεπε να φέρει από το σπίτι του το μαξιλάρι, τα σεντόνια ενίοτε, τις κουβέρτες σίγουρα, το θερμόμετρο, ν΄αγοράσει την πάπια, τον χαρτοβάμβακα (είχανε, άραγε;), το βαμβάκι κ.λπ. Δεν ήταν σπάνιες οι περιπτώσεις που η εξυπηρέτηση των στεγαστικών δανείων, λόγω και των τοκοχρεωλυσίων, δεν ήταν δυνατή και τότε ακολουθούσε η κατάσχεση. Καθημερινά δε χιλιάδες σπίτια μέναν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, γιατί η κρατική (σοβιετικού τύπου) εταιρεία ηλεκτρισμού προχωρούσε σε διακοπή της ηλεκτροδότησης σ' όσους αδυνατούσαν να πληρώσουν τον γνωστό ως «φόρο σοβιέτ» επαχθέστατο φόρο ακίνητης περιουσίας. Φυσικά, οι άνθρωποι είχαν λησμονήσει ό,τι για τον υπόλοιπο κόσμο, για μας, ας πούμε, ήταν και είναι καθημερινότητα σχεδόν: θέατρο, κινηματογράφος, όπερα, κολυμβητήριο, πατινάζ, άθληση… Κι οι διακοπές, άλλη πονεμένη ιστορία…
Όλα αυτά όποιος ισχυριστεί ότι δεν τα γνωρίζει, μάλλον θα πρέπει να είναι κολλημένος αναγνώστης του «Ριζοσπάστη»· δεν υπάρχει άλλη εξήγηση! Αν διάβαζε οποιαδήποτε άλλη εφημερίδα, δεν θα είχε τέτοια άγνοια. Δόξα τω Θεώ (που, δόξα τω Θεώ, εμείς δεν τον έχουμε καταργήσει) υπάρχει τέτοιος πλουραλισμός σοβαρών εφημερίδων, που μπορεί ο καθένας να βρει εκείνη που του ταιριάζει. Έτσι, αν του κάθεται στο στομάχι ο Πάσχων (αιωνίως) Μανδραβέλης ή ο Τάσος Τέλλογλου ή ο Στέφανος ο (sic) Κασιμάτης, ας μην πάρει τη «ναυαρχίδα», την «Καθημερινή». Υπάρχει, φερειπείν, η «Δημοκρατία», η οποία έχει, ειρήσθω εν παρόδω, και… Φαήλο! Και γράφει τούτα τα λόγια τα μεστά:
