«Aν ξυπνήσεις, μονομιάς θα 'ρτει ανάποδα ο ντουνιάς»

Η σημερινή ιστογραφή μου είναι αφιερωμένη στον μεγάλο λογοτέχνη και δάσκαλο Κώστα Βάρναλη με την ευκαιρία του διήμερου συνεδρίου με τίτλο «Κ. Βάρναλης, φως που πάντα καίει», που διοργανώνει το ΚΚΕ αύριο και μεθαύριο στην αίθουσα συνεδρίων στην έδρα της ΚΕ στον Περισσό. Στην πραγματικότητα η ιστογραφή αυτή είναι ουσιαστικά γραμμένη από τον ίδιο τον «μπαρμπα–Κώστα», όπως θα διαπιστώσετε. Αλλά διαβάστε πρώτα το κείμενο που ακολουθεί και τα ξαναλέμε:

Οι Αργαλαστιώτες ανιούσανε [σ.ιστολ.: βαριόντανε, καταλαμβάνονταν από/ένιωθαν ανία] πολύ.

Ο χειμώνας τούς έκλεινε στα καφενεία με τις σόμπες. Πίνανε «σοκολατάκια» και παίζανε χαρτιά. Γιατί ποιος να πάει έξω να σκάψει. Η γης ήτανε παγωμένη. Το καλοκαίρι πάλι δεν ήτανε σωστό να πιάσουνε τον κασμά και να σκάβουνε νοικοκυρέοι άνθρωποι!

Όλα τα 'χε η Μαριωρή…

Επειδή είναι αναπόδραστη ανάγκη να πάω (πάλι) για κακούργημα (με το συμπάθιο), δεν έχω χρόνο να γράψω πολλά. Ευτυχώς που στην προσπάθειά μου να μην εγκαταλείψω το ιστολόγιό μου βρέθηκαν αρωγοί δύο γελοιογραφίες μου, που δεν είναι μεν για το πρωτοσέλιδο της επικαιρότητας, αλλά δεν είναι και ανεπίκαιρες. Το κράτος μας, βλέπετε, πάντα συνήθιζε, στο πλαίσιο του σεβασμού προς τον πολίτη (λέμε τώρα…), να παίρνει διάφορα "φιλολαϊκά" ή "εκσυγχρονιστικά" μέτρα, δήθεν για την αναβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας, για την προστασία του περιβάλλοντος κ.λπ., αλλά στην πραγματικότητα μονάχα για ταμιευτικούς σκοπούς. Πάντα, πόσω μάλλον σήμερα…

Έρμη τέχνη…

Τσουπ! Νά 'μαι πάλι εδώ! Παρά την αναγγελία μου στη προηγούμενη (πριν από μόλις τρεις ημέρες!) ανάρτησή μου περί, πρόσκαιρης έστω, αποχής μου από την έμπλογκη δράση (και ένοπλη δράση αν διαβάσετε, σωστό είναι μεταφορικά), που έγινε μάλιστα μέσω πομπώδους Πετριαρχικού σιγηλίου, εμφανίζομαι σήμερα ωσάν, αντίθετα με όσα επικαλούμουν σ' εκείνη την ανάρτηση, να μην υπάρχει τίποτα που να μ' εμποδίζει ή να με δυσκολεύει να γράφω. Είναι όμως έτσι; Ή μήπως ενέδωσα στις παροτρύνσεις των φίλων; Χμ! Η αλήθεια είναι πιο απλή· πρόκειται για ιστογραφή έτοιμη από μέρες (άλλωστε πρόκειται για αναδημοσίευση), η οποία δεν αναρτήθηκε τότε επειδή έκρινα, αφ' ενός, ότι έπρεπε λόγω επικαιρότητας να δημοσιευτούν άλλες (για το 1821 και για τη «Μηχανή του χρόνου») και, αφ' ετέρου, ότι αυτή θα μπορούσε να δημοσιευτεί κάπως ετεροχρονισμένα, δεδομένου μάλιστα ότι το ιστολόγιο τούτο δεν έχει χαρακτήρα ενημερωτικό ή ειδησεογραφικό. Αναδημοσιεύω λοιπόν από το προ τριών περίπου εβδομάδων φύλλο του «Ριζοσπάστη» σχόλιο και κριτική της προσπάθειας της ταινίας «Η ΕΡΗΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ» να βάλει το λιθαράκι της στην τάση του συρμού: την κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού. Προσπάθεια που καταλήγει σε γελοιοποίηση των εμπνευστών της.

Πετριαρχικόν σιγήλιον

Ο μακαρίτης ο πατέρας μου ήταν αυθεντικός Λάκωνας. Απεχθανόταν τις απεραντολογίες, ενώ ο ίδιος είχε το χάρισμα να συμπυκνώνει σε ελάχιστες λέξεις, συνήθως δύο–τρεις, όλα όσα είχε να πει.

Η εκπομπή ασχημονούσα…

ΑΝΤΙ ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ…

«Η μηχανή του χρόνου φόνου»

…ΖΗΤΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ!

Ο δημοσιογράφος Χρίστος Βασιλόπουλος επιμελείται και παρουσιάζει την εκπομπή «Μηχανή του Χρόνου» στην τηλεόραση της ΝΕΤ. Σχετικά με τον χαρακτήρα και τον σκοπό της εκπομπής, ο ιστότοπος της ΕΡΤ μάς πληροφορεί:

Μέσα από ενδελεχή έρευνα και επίμονη αναζήτηση ντοκουμέντων, η «Μηχανή του Χρόνου» εμβαθύνει στα γεγονότα της ιστορίας και αναζητά τον ρόλο των προσώπων. Ταραγμένες πολιτικές περίοδοι, κινήματα, κοινωνικά ρεύματα και επαναστάσεις «ξαναζούν» μέσα από την ιδιαίτερη ματιά της εκπομπής, που αναζητά συμπτώσεις, γοητευτικές λεπτομέρειες και συγκινήσεις.
Η κοινωνία και οι αλλαγές της, οι πρωταγωνιστές και οι συγκρούσεις τους, αλλά και οι «χαμένες» εικόνες των χρόνων μας, γίνονται μικρές και μεγάλες τηλεοπτικές ιστορίες.

Μια τέτοια «τηλεοπτική ιστορία», με τίτλο «Η πατρίς αγνωμονούσα», παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της εκπομπής αυτής ανήμερα της εθνικής εορτής, την Παρασκευή 25 Μαρτίου, και επαναλήφθηκε την επομένη από το ίδιο κανάλι. Αν ήταν «μικρή» ή «μεγάλη» η συγκεκριμένη τηλεοπτική ιστορία, δεν το γνωρίζω, διότι δεν γνωρίζω τα μέτρα της εκπομπής. Όμως με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι μεγάλος ήταν ο θόρυβος που προκάλεσε, με το πλήθος διαμαρτυριών που ακολούθησαν, συχνά υπό μορφή (κατακριτέων) κραυγών ή ύβρεων(!…), εξ αφορμής ενός υποτιθέμενου λάθους ή μιας υποτιθέμενης ιστορικής ανακρίβειας που ειπώθηκε κατά τη διάρκεια της εκπομπής από τον ιστορικό Γεώργιο Πραχαλιά.