Όταν η διαφθορά φοράει την προβιά της διαφάνειας - Μέρος β'

Θεωρώ σκόπιμο να ξεκινήσω τη σημερινή μου ιστογραφή —2ο μέρος του άρθρου μου «Όταν η διαφθορά φοράει την προβιά της διαφάνειας», με ειδικότερη αναφορά στο εγχώριο παράρτημα της «Διεθνούς Διαφάνειας»— δηλώνοντας προεισαγωγικά τη θέση μου, την εκτίμησή μου, για τη σχετική, περιορισμένη δηλαδή, βαρύτητα του ρόλου που αντικειμενικά μπορεί να παίξει η διαφάνεια στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας μας (αναλόγως και άλλων χωρών ασφαλώς). Αφενός, διότι νόμιμα και με πλήρη διαφάνεια συντελούνται οι μεγαλύτερες κλεψιές, αρχής γενομένης από την κλοπή της ψήφου με τα διάφορα κατά καιρούς και περιστάσεις καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα. Αφετέρου, διότι το εκμεταλλευτικό πολιτικοκοινωνικό μας σύστημα έχει κάποια όρια πέραν των οποίων δεν χωρεί ουδέ καν συζήτηση περί διαφάνειας. Βλέπετε, ενώ περισσεύουν εσχάτως οι αναφορές και οι επικλήσεις της διαφάνειας σε πλείστες όσες ανώδυνες μάλλον περιπτώσεις, πέπλο πυκνό αδιαφάνειας καλύπτει άλλους ζωτικής σημασίας τομείς, όπως συζητήσεις και συμφωνίες με Ομπάμες, Ερντογάν, τρώεικες, διευθυντήρια κ.λπ. Αφήστε κάτι κλειστές λέσχες, όνομα και μη χωριό… Από τρίτου, στον όμορφο κόσμο μας, τον ηθικό, τον αγγελικά πλασμένο, κανέναν δεν εκπλήσσει το γεγονός να χρησιμοποιείται ενίοτε η διαφάνεια σαν προπέτασμα καπνού για να συγκαλύψει ενέργειες και πρακτικές που δεν ευδοκιμούν στο φως. Το σχόλιο της εφημερίδας «Ριζοσπάστης» στις 18–5–2010 με αφορμή δημοσκόπηση της ΑΛΚΟ για λογαριασμό της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», σύμφωνα με την οποία το 93% των ερωτηθέντων ζητεί να πάνε φυλακή οι υπεύθυνοι της κρίσης, είναι αρκετά διαφωτιστικό όσον αφορά την εν λόγω θέση μου:

[…] Πολύ ωραία. Το ερώτημα όμως είναι ποιους νόμους παραβίασαν οι υπεύθυνοι της κρίσης […]

Και συνεχίζει το σχόλιο της εφημερίδας (η επισήμανση με παχιά γράμματα δική μου):

Hasta la victoria siempre!

Για άλλη μία φορά το «ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ», όπως αποκαλεί το πρωτοσέλιδο πολιτικό άρθρο της η εφημερίδα της πλουτοκρατίας, η «Καθημερινή», γίνεται η αφορμή να γράψω. Η σημερινή ιστογραφή μου ασχολείται με το άρθρο του φύλλου της Κυριακής 16–5–2010. Απολαύστε το:

Δυναμικά και κάθετα

Εμμένουν οι οργανώσεις αριστερών κομμάτων στην απόφασή τους να κάνουν ό,τι μπορούν για να αυξήσουν και άλλο την ανεργία και να βυθίσουν τη χώρα στο τέλμα. Τώρα απειλούν με νέες κινητοποιήσεις για να σταματήσουν κρουαζιερόπλοια που θέλουν να δέσουν σε ελληνικά λιμάνια. Η Ελλάδα ζει από τον τουρισμό και δεν αντέχει άλλη ζημιά από τέτοιες κινήσεις. Η εικόνα της χώρας διεθνώς απωθεί τουρίστες και βεβαίως επενδυτές. Αν η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου δεν αντιδράσει δυναμικά και κάθετα στις παράλογες προκλήσεις των οργανώσεων αυτών, το κόστος θα είναι ανυπολόγιστο για όλους μας.

Στην ιστογραφή μου Εκρηκτικές καταστάσεις στις 26–4–2010 έγραφα ότι πρέπει να διαβάζουμε αυτό που κρύβεται πίσω από τα γραπτά των αστικών φυλλάδων και έδειχνα πώς. Αυτό πάντα πρέπει να γίνεται, και ο συνειδητοποιημένος αναγνώστης σίγουρα έχει συνηθίσει να το κάνει. Θα είχε ενδιαφέρον ασφαλώς να το κάνω και τώρα με τούτο 'δώ το θρασύ άρθρο. Ν' αρχίσω, για παράδειγμα, από την πρώτη φράση του:

Όταν η διαφθορά φοράει την προβιά της διαφάνειας - Μέρος α'

Τον τελευταίο καιρό όποιος παρακολουθεί την πολιτική ζωή της χώρας μας θα έχει ασφαλώς προσέξει ότι, ανάμεσα στα άλλα στερεότυπα και μη που αναμασώνται από τους πομπούς της κυρίαρχης προπαγάνδας, οι λέξεις «διαφάνεια», «κάθαρση», «πάταξη της διαφθοράς» και άλλα παρόμοια στομφώδη κατέχουν περίοπτη θέση και κλίνονται σ' όλες τις πτώσεις από τους επιμελείς ομιλητές ή συγγραφείς των σχετικών κειμένων. Αναπόφευκτα, τα αντανακλαστικά του συνειδητοποιημένου αποδέκτη των σχετικών φληναφημάτων, με δεδομένη τη συγκεκριμένη προέλευσή τους, ενεργοποιούν μνήμες όχι κολακευτικές, που πιστοποιούν διαχρονικά την κακοποίηση, τη διαστρέβλωση έως και τη δόλια και προσχηματική χρήση αυτών των εννοιών. Ποιος δεν θυμάται το λανσάρισμα της περίφημης «γκλάσνοστ» (Гласность, διαφάνεια) το 1985 από τον ανεκδιήγητο Γκορμπατσόφ, μαζί με τη διαβόητη «περεστρόικα» βεβαίως… Ή μήπως, για να φαιδρύνουμε λίγο όλα τούτα τα σφόδρα ενοχλητικά έως εξοργιστικά, δεν έρχεται συνειρμικά στο μυαλό μας η σαρκαστική παρωδία των εννοιών του πνεύματος και της ηθικής από τον αξέχαστο Βασίλη Αυλωνίτη;

Ξανά ο θείος Μήτσος

Η ιστογραφή αυτή είναι συνέχεια της ιστογραφής μου Υπάρχει ελπίδα; της 22–4–2010, ιστογραφής που γράφτηκε δηλαδή προ ΔΝΤ και ενόψει της «ενεργοποίησης του μηχανισμού», του μηχανισμού υποδούλωσης, βέβαια. Έγραφα τότε τα λόγια που μου είχε πει σε μια συζήτησή μας το 1992, πριν από 18 χρόνια, ο μακαρίτης Δημήτρης Άρχος (βλ. σχετικά βιογραφικά στοιχεία σ' εκείνη την ιστογραφή), ένας σεμνός διανοούμενος της πολιτικής· λόγια που έχουν μείνει από τότε βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μου:

Παιδάκι μου, πώς σου φαίνονται τα χρόνια αυτά που ζούμε; [Δεν περίμενε απάντησή μου, αλλά συνέχισε.] Εγώ νομίζω ότι είναι τα χειρότερα που έχω γνωρίσει! Θα μου πεις, εσύ, θείε, το λες αυτό; Εσύ που έχεις ζήσει δύο παγκόσμιους πολέμους, Μικρασιατική Καταστροφή, Κατοχή; Είναι χειρότερα σήμερα από τη γερμανική Κατοχή; Είναι! Γιατί τότε υπήρχε ελπίδα!…

Απορίες…

Το πρωτοπαλλήκαρο του νέου μας Τσολάκογλου, ο Γ. Παπακωνσταντίνου, δήλωσε σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Ν. Χατζηνικολάου στις 3–5–2010 (εκπομπή ALTER «Πρόσωπο με Πρόσωπο»):

[…] καταφέραμε, γιατί είχαμε επιχειρήματα, και τα ίδια τούς είπαν και οι κοινωνικοί εταίροι, να διαφυλάξουμε τον 13ο και το 14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα, γιατί θα ήταν τρελό, όταν δεν υπάρχει ζήτημα δημόσιας δαπάνης ούτε ζήτημα ασφαλιστικού, να πας και να τιμωρήσεις τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα στο όνομα μιας ανταγωνιστικότητας που ξέρουμε πολύ καλά ότι έχει άλλα προβλήματα και άλλα αίτια και το μισθολογικό ακολουθεί […] (η υπογράμμιση δική μου).

Απορία: Ώστε λοιπόν, τρισμέγιστε φωστήρα μας, τα μέτρα σας συνιστούν τιμωρία, ε; Οποία ομολογία! Κι αν αυτό σου ξέφυγε —που σου ξέφυγε, αφού κάλλιστα θα μπορούσες, αντί να πεις «να πας και να τιμωρήσεις τους μισθωτούς», να έλεγες «να πάρεις μέτρα που πλήττουν τους μισθωτούς»—, τότε τι σκατά διαπραγματευτής είσαι, τρομάρα σου; Είσαι ικανός εσύ να διαπραγματευτείς τα εθνικά μας συμφέροντα (σ.σ.: το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;) απέναντι σε τρώεικες και γύπες; Ανθρωπάκι, που παίρνεις και ύφος νυφίτσας και ειρωνεύεσαι κιόλας!

Πρωτομαγιά!

Ζήτω η εργατική Πρωτομαγιά!

Τώρα ξεκινάμε οικογενειακώς για την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση. Περισσότερα, όταν επιστρέψουμε. Και μην ξεχνάτε:

Η απεργία δεν είναι αργία!

[Συνέχεια της ιστογραφής μετά τη συγκέντρωση]