Οι νάρκες και η… νάρκη

Και το 2003 και σήμερα, τα αστικά κόμματα επιχειρούν
να «προσπεράσουν» τα κρίσιμα ζητήματα
σχετικά με τη δράση ΜΚΟ τύπου «ΙΜΙ»
(στη φωτογραφία το δημοσίευμα του «Ρ» για τη συζήτηση
της Ερώτησης του ΚΚΕ στη Βουλή το Δεκέμβρη του 2003)

Σχόλιο του ιστολόγου: Ξαφνικά, ύστερα από μια δεκαετία και κάτι μακάριας νάρκης γύρω από τη σκανδαλώδη δράση και την εξίσου σκανδαλώδη χρηματοδότηση της διαβόητης ΜΚΟ ΙΜΙ (International Mine Initiative, δηλαδή Διεθνής Πρωτοβουλία για τις Νάρκες), άρχισαν εν χορώ τα αστικά ΜΜΕ να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τις πομπές της εν λόγω οργάνωσης. Ο θόρυβος που ξεσηκώσανε ξύπνησε μέχρι και τον πολύ Λέανδρο Ρακιντζή, που ανασκουμπώθηκε κι ανέλαβε να εξιχνιάσει την υπόθεση. Αντίθετα, τότε που το ΚΚΕ αποκάλυπτε με τον πιο επίσημο τρόπο την υπόθεση (με ερώτηση στη Βουλή), άκρα του τάφου σιωπή από τα ΜΜΕ, πλην «Ριζοσπάστη», και σκανδαλώδης βαρηκοΐα από πλευράς Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης. Φυσικά είναι αφέλεια να αποδώσει κανείς αυτές τις συμπεριφορές στην τύχη, σε συμπτώσεις. Δεν είναι εύκολο σε τέτοιες περιπτώσεις να αποκαλυφθεί κατά πόσον κινούνται τα νήματα με άνωθεν εντολές, αλλά δεν είναι και απαραίτητο, όπως διδάσκει η πείρα, να υπάρχουν πάντα άνωθεν εντολές· οι «έτοιμοι από καιρό», οι πρόθυμοι, οι εθελόδουλοι, οι σπουδαγμένοι ή οι αμόρφωτοι υποτακτικοί, δεν έλειψαν ποτέ!…

Αναδημοσιεύω από τον σημερινό «Ριζοσπάστη» το σχετικό άρθρο του «Δυσωδία απ' τη χαβούζα των ΜΚΟ» (παραβλέποντας πλήθος αχρείαστων έως άστοχων εισαγωγικών, όπως «Δυσωδία», «χαβούζα» κ.λπ., αλλά γι' αυτό το φαινόμενο της εισαγωγικομανίας άλλη φορά…).

ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ «ΙΜΙ»

«Δυσωδία» απ' τη «χαβούζα» των ΜΚΟ

Τα «καυτά» σημεία της υπόθεσης προσπερνά η αντιπαράθεση των κομμάτων της αστικής διαχείρισης

Το τι παίζεται πίσω από τον μανδύα των περιβόητων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) έρχεται ξανά στην επιφάνεια μετά τις αποκαλύψεις για την οργάνωση ΙΜΙ (International Mine Initiative - Διεθνής πρωτοβουλία για τις νάρκες) και τη δίωξη στελεχών της εν λόγω ΜΚΟ —η οποία χρηματοδοτούνταν στα πλαίσια προγράμματος αποναρκοθέτησης εδαφών σε Βοσνία, Λίβανο και Ιράκ— για αδικήματα που προκάλεσαν ζημιά εκατομμυρίων ευρώ στο ελληνικό δημόσιο.

Ο λόγος για… χασάπηδες

Alejassapis Cercas

Το κύριο άρθρο-σχόλιο του σημερινού «Ριζοσπάστη», στη στήλη Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ, είναι αρκετά αποκαλυπτικό του βρόμικου ρόλου που παίζουν διάφορα φυντάνια του σοσιαλδημοκρατικού χώρου (όπως ο κύριος Αλεχάντρο Σέρκας) στην ενορχήστρωση του σκηνικού αποπροσανατολισμού του λαού και συγκάλυψης της φύσης και των αιτίων της αντεργατικής πολιτικής που εκπορεύεται από τα κέντρα εξουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Καθώς χτες τα αστικά ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης) μας έπρηξαν με τις τάχα τολμηρές δηλώσεις του κυρίου Σέρκας (Φράχτης σημαίνει· Τι συμβολισμός!), ο οποίος κατηγορούσε την τρόικα ότι έδρασε σαν χασάπης στις χώρες όπου επενέβη, το άρθρο αυτό έρχεται να βάλει τα πράγματα, και τους «Σέρκες», στη θέση τους.

Οι χασάπηδες

«Ήρθαν και άλλαξαν τα πάντα χωρίς να γνωρίζουν τίποτα. Αυτή δεν είναι δουλειά χειρουργού, διότι ο χειρουργός γνωρίζει από ανατομία και ξέρει να διορθώσει, είναι δουλειά χασάπηδων γιατί βάρεσαν στο ψαχνό». Οι παραπάνω δηλώσεις του Ισπανού ευρωβουλευτή Αλεχάνδρο Σέρκας έγιναν με αφορμή την έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου για τα μνημόνια που εφαρμόστηκαν σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Κύπρο. Και με αυτόν τον τρόπο κατηγόρησε την τρόικα για «μνημειώδη λάθη που κατέστρεψαν τον κοινωνικό ιστό στις 4 μνημονιακές χώρες».

«Το μεγάλο μας τσίρκο» με τον Σύλλογο Γυναικών Η ΠΡΟΟΔΟΣ - 3ο

Το ερχόμενο Σάββατο, στις 8 του Φλεβάρη, η επόμενη θεατρική παράσταση της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας του συλλόγου με το έργο ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ.

Η πρόσκληση για την παράσταση

Όπως ανάφερα και σε προηγούμενες αναρτήσεις μου (αυτή, η πρώτη, και αυτή, η δεύτερη), η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα του Συλλόγου Γυναικών Πειραιά Η ΠΡΟΟΔΟΣ (Μέλους της ΟΓΕ), αναβιώνει επί σκηνής το θρυλικό «Μεγάλο μας τσίρκο», το εμβληματικό έργο —επιτομή της νεότερης ελληνικής ιστορίας— του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που το ανέβασε το 1973, μέσα στη χούντα, ο θίασος του Κώστα Καζάκου και της Τζένης Καρέζη, με τη συμμετοχή πλειάδας σπουδαίων ηθοποιών και την υπέροχη μουσική και τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου, που ερμήνευε ο αλησμόνητος Νίκος Ξυλούρης (και ο Νίκος Δημητράτος το «Προσκύνημα», αναγνωρίσιμο μάλλον με τους στίχους του ρεφρέν «Ορέστη απ' το Βόλο, Μαρία απ' τη Σπάρτη…» παρά με τον τίτλο του). Ακριβώς αυτή η προϊστορία του έργου, τα βαριά ονόματα των συντελεστών των παραστάσεων εκείνων του πρώτου ανεβάσματός του, αλλά και —ή κυρίως— η συγκυρία του ανεβάσματος την περίοδο της χούντας, όταν τα μηνύματα του έργου άγγιζαν έναν καταπιεσμένο λαό, διψασμένο να εκδηλώσει την απέχθειά του στο φασιστικό στρατιωτικό καθεστώς, με οποιοδήποτε τρόπο, συγκαλυμμένα ή όχι, ακόμη και με «φωνή χωρίς μιλιά», όλα αυτά είτε έχουν πολλές φορές τα κατοπινά χρόνια αποτρέψει καλλιτέχνες ή θιάσους να επιχειρήσουν το ανέβασμα του έργου είτε άλλες φορές έχουν οδηγήσει σε όχι τόσο επιτυχημένες επαναλήψεις. Ωστόσο η, πολυπληθής να τονίσω, θεατρική ομάδα του συλλόγου το τόλμησε! Και πέτυχε! Πέτυχε, με σεβασμό, με ευλάβεια θα 'λεγα, προς το έργο, το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι διαχρονικό, να μας το παρουσιάσει σήμερα ολοζώντανο, φρέσκο, δροσερό, χωρίς τη "συνδρομή" του τότε περιρρέοντος σκηνικού φόβου της χούντας, αλλά δεμένο με το σήμερα, με τη "συνδρομή" της σημερινής ζοφερής πραγματικότητας. «…σαν να 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου…» (Αλ. Παπαδιαμάντης).