Κι εφέτος η Πρωτοχρονιά…

Πρωτοχρονιά του 1956. Ο Φώτης Αγγουλές, αυτός ο πηγαίος λαϊκός ποιητής, ο συνειδητοποιημένος προλετάριος, ο συνεπής επαναστάτης, βρίσκεται στη φυλακή, αυτή τη φορά δεσμώτης του μετεμφυλιακού κράτους της μισαλλοδοξίας, όπως χιλιάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, κομμουνιστές, αριστεροί, προοδευτικοί. Φυλακισμένος από το 1948, πρόκειται ν' αποφυλακιστεί το 1956, έχοντας εκτίσει τα 2/3 της ποινής του. Προηγουμένως, το 1944, όταν πολεμούσε τον φασισμό μέσα από τις τάξεις του ελληνικού στρατού της Μέσης Ανατολής, είχε γνωρίσει τις "περιποιήσεις" των άγγλων συμμάχων (διάβαζε επίδοξων επικυρίαρχων, διαδόχων του κατακτητή): εξορία, φυλακή, απομόνωση, εκτόπιση. Η ποιητική δημιουργία του Φώτη Αγγουλέ στα χρόνια της φυλακής αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο του έργου που μας κληροδότησε. Ένα από τα ποιήματα της φυλακής είναι κι αυτό που παραθέτω εδώ, το «Πρωτοχρονιά 1956», μελοποιημένο από τον Θωμά Μπακαλάκο (ανήκει στην εξαιρετική συλλογή του «Πορεία στη νύχτα») και ερμηνευμένο από τον Γιώργο Υδραίο. Το ποίημα αυτό στον δίσκο ενοποιήθηκε μ' ένα άλλο ποίημά του της ίδιας περιόδου, το «Μην καρτεράτε», υπό τον ενιαίο τίτλο του δεύτερου αυτού ποιήματος.

Βαρεμένος και βεβαρημένος

1. Είπα, χρονιάρες μέρες που είναι, ν' αφήσω τις παραξενιές μου κατά μέρος και να μη γκρινιάξω, αλλά, όπως λέει η γνωστή παροιμία, «θέλει ο παπάς ν' αγιάσει, μα δεν αφήνουν οι διαβόλοι». Κι από τις μεγαλύτερες παραξενιές μου είναι, ως γνωστόν(;), η από μέρους μου… «μηδενική ανοχή» στα λάθη τα γλωσσικά (όχι σαν τη «μηδενική ανοχή» που έλεγε κάποιος, όνομα και μη χωριό, αλλά τελικά κάπου έχασε το μέτρο, το «μηδέν» του γιγαντώθηκε, απόκτησε διαστάσεις μπουκαπόρτας, και τελικά μας παρέδωσε… οίκο ανοχής). Ε, βέβαια, αυτό δεν πρέπει να σας αποθαρρύνει, αγαπητοί μου αναγνώστες, να μου γράφετε! Σας διαβεβαιώνω πως ευτυχώς, παρά το κόλλημά μου, δεν μου διαφεύγει ότι άλλα πράγματα είναι τα πιο σημαντικά στον λόγο, κι όχι η γραμματική και το συντακτικό· είναι το περιεχόμενο του λόγου, είναι οι ιδέες και οι απόψεις που διατυπώνονται, τα οποία αντανακλούν εντέλει το περιεχόμενο του ομιλούντος, την προσωπικότητά του, τις αρετές του. Γράψτε και μιλήστε λοιπόν ελεύθερα κι αφήστε εμένα να με τρώει το σαράκι του αδιόρθωτου διορθωτή. Ο αδιόρθωτος διορθωτής δεν γράφει και δεν μιλάει ελεύθερα, πιστέψτε με. Από τη στιγμή που έφαγε την πετριά με τη γλώσσα, είναι καταδικασμένος να βασανίζεται, ο ίδιος πιο πολύ, αλλά και να βασανίζει και τους άλλους γύρω του. Όντας βαρεμένος λοιπόν, όταν γράφω έχω μονίμως δίπλα μου κάποιο λεξικό, πολλές φορές κάποια λεξικά. Βλέπετε, όλα σ' αυτή τη ζωή έχουν το κόστος τους… Αλλά μακρηγόρησα. Κι εσείς μάλλον έχετε ήδη διακρίνει τους… διαβόλους που δεν μ' αφήνουν ν' αγιάσω, εμένα, τον… παπά (λέμε τώρα…): Τα κυριακάτικα φύλλα δύο εφημερίδων (που κυκλοφόρησαν την Παρασκευή, στις 24), της «Καθημερινής» και του «Ριζοσπάστη», στον τίτλο του κύριου άρθρου τους μεταχειρίζονται και τα δύο την τρόικα, πλην με εντελώς διαφορετικό τρόπο το καθένα. Φυσικό, θα μου πείτε, αφού η πρώτη εφημερίδα, βήμα του Αλαφούζου, εκφράζει τις απόψεις της πλουτοκρατίας, ενώ η δεύτερη, όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, εκφράζει τις απόψεις του κόμματος της εργατιάς. Ναι, σωστά. Κι απ' αυτή τη σκοπιά θα συμφωνήσω με την εφημερίδα του ΚΚΕ, που καλεί σε ενιαίο ταξικό πόλεμο ενάντια στην επίθεση της πλουτοκρατίας, κι όχι με τη φυλλάδα των εφοπλιστών, που τρέμει μπας και το πολιτικό προσωπικό της, η κυβέρνηση, εξαιτίας των «εσωκομματικών κραδασμών» και των «συνδικαλιστικών αντιδράσεων» φανεί κάπως διστακτική στην «απαρέγκλιτη τήρηση των σκληρών όρων του Μνημονίου και την επιτάχυνση των ρυθμών των μεταρυθμίσεων»! Ωστόσο από τη σκοπιά της γραμματικής θα συνταχθώ με την «Καθημερινή»· δεν θα συμφωνήσω, δυστυχώς, με τον «Ριζοσπάστη» στην ακλισία της λέξης «τρόικα». Η τρόικα, της τρόικας, οι τρόικες. Έχω γράψει κι άλλη φορά για την ακλισία (ή ακλισιά επί το βδελυρότερον). Βλέπετε ιστογραφές μου Μη σκοτώνετε τις τίγρεις! και Εμπρός να ξεπαστρέψουμε τον Λόρδο Άκλιτον!. Πάντως, θα συμφωνήσετε θαρρώ πως η συγκεκριμένη περίπτωση καταδεικνύει περίτρανα ότι πρωταρχική σημασία έχει το περιεχόμενο του λόγου κι όχι τα τυχόν εκφραστικά λάθη. Αλλά, όλα κι όλα, να μη μείνω κι εγώ χωρίς δουλειά (και γκρίνια)!

Στης Ανατολής τα μέρη…

Στα παλιά χρόνια ζούσε στο Χαλέπι ο Σελίμ Μοχαρέμ αγάς. Καταγόταν από οικογένεια καμηλιέρηδων, πάππου προς πάππου. Από μικρός βοηθούσε τον πατέρα του και ταξίδευε μαζί του στα βάθη της Ανατολής με τις καμήλες τους. Έτσι έγινε κι ο ίδιος καμηλιέρης. Όταν ο γέροντας πια πατέρας του αποσύρθηκε, ο Σελίμ τον διαδέχθηκε και, όπως και οι πρόγονοί του, πέρασε κι αυτός όλη τη ζωή του κοντά στις αγαπημένες του καμήλες, μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Τώρα, κοντά στα 90, είχε πλέον από χρόνια παραδώσει τα ηνία στον πρωτότοκο γιο του, τον Ομάρ.

Μια μέρα ο Σελίμ Μοχαρέμ αγάς αρρώστησε κι έπεσε στο κρεβάτι. Κατάλαβε ότι δεν θ’ αργούσε ο Μεγαλοδύναμος Αλλάχ να πάρει στο αιώνιο βασίλειό του την ψυχούλα του ταπεινού Σελίμ, γι’ αυτό κάλεσε να έρθουν κοντά του τα παιδιά του, οι συγγενείς του, οι φίλοι του κι οι γείτονές του, και ζήτησε απ’ όλους συγχώρεση. Στη συνέχεια όμως θυμήθηκε και τις καμήλες του και παρακάλεσε να τον οδηγήσουν στον στάβλο για να ζητήσει κι απ’ αυτές άφεση αμαρτιών.

«Στις μέρες μας, γίνονται αυτά τα πράγματα…»

Προχτές, στις 20 του μήνα, το βράδυ, η εγγονούλα μου, η Έλσα, που μόλις έκλεισε τα πέντε, με ρωτάει όλο νάζι:

— Παππού, εσύ θα 'ρθεις αύριο στο σχολείο μου να με δεις;

Την επομένη, στις 21, το Ελσάκι είχε κάποιο ρόλο σ' ένα σκετσάκι στη χριστουγεννιάτικη γιορτή του νηπιαγωγείου και μας ήθελε όλους (μαμά, μπαμπά, γιαγιά, παππού) να 'μαστε κει. Εγώ όμως στις 21 είχα το δικαστήριο (κατηγορούμενος κακούργος) και, με το μυαλό μου κολλημένο σ' αυτό, απαντάω χωρίς να σκεφτώ:

— Άμα δεν με κλείσουν φυλακή…

«Ποίον σ' έπος 'φυγεν έρκος οδόντων;» Τι κουβέντα μού ξέφυγε; Τώρα; Κι η μικρή απορημένη (δεν το πήρε γι' αστείο, ποιος ξέρει τι σκυθρωπή πόζα είχα πάρει —ήμουν βαρύθυμος, είναι αλήθεια):

— Ποιος θα σε κλείσει φυλακή, παππού;

— Οι δικαστές. (Τον χαβά μου εγώ. Αυτό το ρημάδι το μυαλό λες κι έχει πάθει αγκύλωση!)

— Γιατί, τι έκανες;

Στο σημείο αυτό αρχίζω να ζορίζομαι, να ιδρώνω. Ευτυχώς αναλαμβάνει η γιαγιά να καθαρίσει:

— Ελσούλα, κάποιοι είπανε στον παππού να γίνει κλέφτης, αλλά ο παππούς σου δεν έγινε.

— Ήταν κακοί άνθρωποι αυτοί, ε;

— Ναι, κοπέλα μου.

Και τότε το μικρό Ελσάκι, έρχεται και κάθεται δίπλα μου στον καναπέ, αγκαλιάζει το μπράτσο μου και σοβαρή σοβαρή μού λέει:

— Παππούλη, στις μέρες μας, γίνονται αυτά τα πράγματα… (!!!!!)

Το πουλάκι μου, το τρυφερούδι! Να 'σαι καλότυχο, Ελσάκι μου! Κι έξω απ' άδικο, κοριτσάκι μου!

Περί ασεβημάτων

Ει δέοι αμαρτείν επί το δικάζειν, το αδίκως απολύσαι οσιώτερον αν είη του μη δικαίως απολέσαι, το μεν γαρ αμάρτημα μόνον εστί, το δε έτερον και ασέβημα.

Ο Αντιφώντας (480 π.Χ. – 411 π.Χ.), αθηναίος πολιτικός και ρήτορας, γράφει τα παραπάνω στο έργο του «Περί του Ηρώδου φόνου». Ο Ευξίθεος, ένας νεαρός από τη Μυτιλήνη, κατηγορείται για τον φόνο ενός αθηναίου πολίτη, του Ηρώδη, και δικάζεται σε αθηναϊκό δικαστήριο. Λέγει λοιπόν στη δίκη ο ρήτορας αυτό που και σήμερα αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της διαδικασίας απονομής δικαιοσύνης, ότι δηλαδή: Προ του ενδεχομένου να υποπέσει κανείς σε δικαστική πλάνη, είναι πιο ενάρετο να εκδώσει άδικη αθωωτική απόφαση παρά μη δίκαιη καταδικαστική, διότι το μεν πρώτο είναι απλό σφάλμα, ενώ το δεύτερο είναι και ασέβεια. Η Δικαιοσύνη δεν είναι μαθηματικά. Στα μαθηματικά αναζητείται η απόδειξη της αλήθειας μιας πρότασης, της αλήθειας της απόλυτης, της ακλόνητης, της αδιαμφισβήτητης, της σύμφυτης με την ίδια την πρόταση, της αλήθειας στην οποία είναι… μαθηματικώς βέβαιο ότι θα καταλήγουν πάντοτε όλοι οι λύτες (π.χ.: αxβ=βxα).

Μερικές αλήθειες για τον φοιτητικό συνδικαλισμό

Την Παρασκευή 10 Δεκέμβρη κατά τη διάρκεια συζήτησης στη Βουλή της ερώτησης του ΚΚΕ προς τον πρωθυπουργό, η Γ.Γ. της Κ.Ε. του κόμματος Α. Παπαρήγα στη δευτερολογία της μίλησε έξω από τα δόντια, παρουσιάζοντας κάποιες θλιβερές, δυστυχώς, αλήθειες για τον φοιτητικό συνδικαλισμό, για την κατάντια των παρατάξεων της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ. Μίλησε για παρατάξεις που «έχουν γίνει γραφεία ευρέσεως εργασίας, γραφεία όπου πουλούν τις υποτροφίες, πουλούν τις μετατάξεις». Μίλησε για το τμήμα εκείνο του καθηγητικού κατεστημένου που προσκυνάει τα δύο μεγάλα κόμματα και συμπράττει με τις αντίστοιχες φοιτητικές παρατάξεις στις αθλιότητες αυτές. Αλλά ας παραχωρήσω το βήμα στην ίδια:

Ανοησιών συνέχεια

Ο Τζέφρυ συνήθιζε να περιδιαβαίνει στην εξοχή, ν’ ανεβαίνει στα βουνά, να κατεβαίνει στους κάμπους, να χάνεται στα δάση, ακολουθώντας γραφικά μονοπάτια, πάντα με το αγαπημένο του ποδήλατο. Ένα ποδήλατο μάουντεν, όπως το λέγανε κοινώς οι συμπατριώτες του· ο ίδιος ωστόσο, ακραιφνής λάτρης της ελληνικής, προτιμούσε να το λέει «παντοδαπού εδάφους». Ινκόγνιτο πάντα όπου πήγαινε, συστηνόταν ως Τζεφ, Ελληνοαμερικανός. Εκείνη την ημέρα είχε περάσει από πολλά όμορφα μέρη. Είχε χορτάσει το μάτι του ομορφιά, αλλά πεινούσε το στομάχι του, καθώς ήταν προχωρημένη η ώρα και δεν είχε βρει κάπου να γευματίσει. Έτσι το όμορφο χάνι που πρόβαλε μπροστά του μόλις μπήκε στο χωριό ήταν ό,τι έπρεπε. Αφού έφαγε κι αφού ήπιε και το καφεδάκι του, κίνησε να φύγει, αποχαιρετώντας τον ιδιοκτήτη του μικρού πανδοχείου. Βιαζόταν να προλάβει να φτάσει στη γειτονική πόλη, όπου θα διανυκτέρευε, πριν σουρουπώσει.

Ανοησίες…

Ο Gelett Burgess ή Frank Gelett Burgess (30/1/1866–18/9/1951), γεννημένος στη Βοστώνη, υπήρξε ένας από τους εξέχοντες αμερικανούς ευθυμογράφους και ανθρώπους των γραμμάτων των αρχών του 1900. Ήταν επίσης εκδότης, καλλιτέχνης και τεχνοκριτικός. Εξέδιδε το περιοδικό The Lark, με το οποίο απέκτησε φήμη. Αλλά επίσης έγινε πολύ γνωστός με τα ποιήματά του, ελαφρότροπα, πνευματώδη, δηκτικά, πολλά ανήκουν στα λεγόμενα limericks. Στα ελληνικά ο όρος έχει αποδοθεί ως «λιμερίκια». Λέγονται έτσι γιατί πρωτοεμφανίστηκαν στην πόλη Limerick της Ιρλανδίας. Πρόκειται για πεντάστιχα ποιήματα, με ομοιοκαταληξία ΑΑΒΒΑ και περιεχόμενο ελαφρό έως ανόητο, γουστόζικο πάντως, πολλές φορές περιπαικτικά, σκωπτικά, σατιρικά ή αθυρόστομα.

Παραθέτω ένα λιμερίκι του Gelett Burgess από το βιβλίο του «The Burgess Nonsense Book» (1901 — «Το Βιβλίο των Ανοησιών τού Burgess», εικονογράφηση του ίδιου):

I wish that my room had a floor!
I don’t so much care for a door,
But this crawling around
Without touching the ground
Is getting to be quite a bore!

Και η απόδοση από μένα στα ελληνικά:

Μακάρι το δωμάτιό μου να ‘χε πάτωμα!
Δεν νοιάζομαι σταλιά για πόρτα και για πάπλωμα.
Μα πάντα να γυρνώ σαν το στοιχειό και να πετώ
χωρίς στιγμή ποτέ τα πόδια κάτω να πατώ,
πιστέψτε με πως είν’ αληθινό ξεπάτωμα!

Υ.Γ.: Συγγνώμη, δηλαδή τι περιμένατε να γράψω ενόψει της αυριανής Ημέρας της Κρίσεως (όπου κρινόμενη η Δικαιοσύνη, με κεφαλαίο «Δ» επειδή είναι μικρή…);

Μεταφορές: μεταφορικά και κυριολεκτικά

Μεταφορά είναι το σχήμα λόγου κατά το οποίο αντί της έκφρασης που κυριολεκτεί χρησιμοποιείται άλλη με συναφή σημασιακά στοιχεία, η οποία εν προκειμένω δεν κυριολεκτεί, αλλά αποκτά πρόσκαιρα, χάριν του σχήματος λόγου, σχετική επέκταση της σημασίας της. Παραδείγματα: «τον κάρφωσε με τη ματιά του», «η ανηφόρα της ζωής», «βούλιαξε η πλατεία από το πλήθος που συγκεντρώθηκε», «άναψαν τα αίματα», «τα λόγια της έσταξαν βάλσαμο στην ψυχή του». Ασφαλώς η μεταφορική έκφραση εξ ορισμού δεν κυριολεκτεί. Και αντιστρόφως, εάν θελήσει κάποιος ν' αποφύγει τη μεταφορά, μάλλον οδηγείται αναπόφευκτα να κυριολεκτήσει, έστω κι αν χρησιμοποιώντας κάποιο από τα δύο συγγενικά της μεταφοράς σχήματα λόγου, την παρομοίωση ή την προσωποποίηση, παρακάμψει την ευθεία κυριολεκτική διατύπωση. Για παράδειγμα, η μεταφορική διατύπωση «τον κάρφωσε με τη ματιά του» μπορεί να αποδοθεί με την ευθέως κυριολεκτική διατύπωση «τον κοίταξε αυστηρά (ή οργισμένα κ.λπ.)» ή με την παροιμιακή διατύπωση, η οποία όμως είναι επίσης κυριολεκτική, δεδομένου ότι κάθε της λέξη χρησιμοποιείται κυριολεκτικά, «τον κοίταξε, κι η ματιά του σαν στιλέτο». Η μεταφορά και η κυριολεξία επομένως είναι αλληλοαποκλειόμενες έννοιες, αν και όχι αντίθετες. Βεβαίως είναι φανερό πως η μεταφορά στολίζει, δίνει εκφραστικότητα και ζωντάνια στον λόγο, γι' αυτό και χαρακτηρίζεται καλολογικό στοιχείο. Φυσικά, ακόμη και τα στολίδια πρέπει κανείς να γνωρίζει να τα χρησιμοποιεί σωστά, με μέτρο και περίσκεψη…

Κινηματόγραφος ή κινηματογράφος;

Οι υποψιασμένοι αναγνώστες θα 'χετε μάλλον μαντέψει απ' τον τίτλο ότι η σημερινή ιστογραφή μου ασχολείται με ζητήματα γλωσσικά. Πράγματι, δεν κάνετε λάθος —την έχω την πετριά με τη γλώσσα, αδιόρθωτος διορθωτής βλέπετε… Και, για να προλάβω όσους έχουν περιπαικτική διάθεση, η απάντηση «Σινεμά» στην ερώτηση του τίτλου εκτιμάται μεν ως καλαμπούρι, αλλά… απορρίπτεται ως εκτός θέματος. Αλλά ποιο είναι το θέμα της ιστογραφής; Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Χθες το πρωί άκουγα στο ραδιόφωνο τη συνηθισμένη μου καθημερινή ενημερωτική εκπομπή, κατά τη διάρκεια της οποίας, σε καθορισμένη χρονική στιγμή σύμφωνα με τον σχεδιασμό της εκπομπής, η εκλεκτή ηθοποιός Έφη Θανοπούλου αναλαμβάνει την ενημέρωση των ακροατών γύρω από την καλλιτεχνική κίνηση. Παίρνοντας λοιπόν η κυρία Θανοπούλου το μικρόφωνο, αφού καλημέρισε τους ακροατές του σταθμού, είπε κάτι σαν: «Σήμερα θα ξεκινήσουμε με κινηματογράφο» (δεν συγκράτησα ακριβώς τα λόγια της, αλλά δεν έχει σημασία). Ο δημοσιογράφος που επιμελείται την ενημερωτική εκπομπή τη ρώτησε αμέσως: «Κινηματογράφος ή κινηματόγραφος;» Να σημειώσω ότι η ενημέρωση από την κυρία Θανοπούλου γίνεται περίπου υπό μορφή φιλικής συζήτησης με τον δημοσιογράφο και η ερώτησή του σ' αυτό το πλαίσιο έγινε, δηλαδή δεν διατυπώθηκε σαν παρατήρηση επειδή τάχα το «κινηματογράφος» είναι λάθος, αλλά κάπως σαν απορία του για το ποιο είναι το σωστό ή το πιο σωστό. Στη συνέχεια και οι δύο ομολόγησαν ότι δεν γνωρίζουν πώς είναι σωστό να λέγεται, αλλά γνωρίζουν ότι σήμερα έχει επικρατήσει να λέμε «κινηματογράφος», ενώ παλιότερα, ιδίως οι μεγάλης ηλικίας χρησιμοποιούσαν συχνά τον προπαροξύτονο τύπο «κινηματόγραφος», έτσι είπαν. Ποιος τύπος όμως είναι σωστός;

Μη σκοτώνετε τις τίγρεις!

•  Διάβασα πρόσφατα για τον κίνδυνο αφανισμού της τίγρης, αυτού του υπέροχου, εμβληματικού αιλουροειδούς, και ομολογώ ότι συγκλονίστηκα. Έχει εντυπωθεί, ανεξίτηλα θαρρείς, στο μυαλό μου ο απελπιστικά μικρός αριθμός των άγριων αυτών ζώων που έχουν γλυτώσει από την ανθρώπινη απληστία: 3.200 διάβασα σ' ένα άρθρο, 3.000 σε κάποιο άλλο. Απίστευτα μικρός, τραγικά μικρός ο αριθμός, δεν μπορούσα να το φανταστώ! Ίσως όμως δεν μπορούμε να φανταστούμε επίσης σε ποιο βαθμό έχουμε βιάσει τη φύση, έχουμε ρημάξει το περιβάλλον. Ζητώ συγγνώμη που δεν καταπιάνομαι μ' αυτό το τεράστιο θέμα, δεν είμαι ο πιο κατάλληλος να μιλήσω γι' αυτό. Επιτρέψατέ μου να κινηθώ στα πεδία εκείνα που μου είναι πιο γνώριμα, εκείνα στα οποία συνήθως επιδίδομαι. Έτσι, επιτρέψατέ μου σ' αυτή την ανάρτηση να σχολιάσω κυρίως κάποια γλωσσικά θέματα που αναδείχτηκαν στο πλαίσιο της πολιτικοοικονομικής ειδησεογραφίας των τελευταίων ημερών. Κάποια τίγρη κρύβεται κι εδώ…

Πάγκαλε, από πού κι ως πού τα φάγαμε μαζί;

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ – ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ:

1. Ενδέχεται κάποιοι αναγνώστες μου να βρείτε τον τίτλο της σημερινής ιστογραφής μου παραπλανητικό, και όχι αδικαιολόγητα. Εξαρτάται από το πόσο το κείμενο που ακολουθεί ανταποκρίνεται σ' αυτό που βάσει του τίτλου θα περιμένατε να διαβάσετε, κι αυτό με τη σειρά του εξαρτάται από το πόσο καλά γνωρίζετε και πόσο σωστά αξιολογείτε, στον βαθμό που τον γνωρίζετε βέβαια, τον καθένα από τους δύο μας, την Α.Μ. (Αυτού Μεγαλειότητα) τον Θ. Πάγκαλο και την Α.Μ. (Αυτού Μηδαμινότητα) την αφεντιά μου. Κι επειδή αναγνωρίζω με συντριβή ότι αυτός ο τιτάνας που λέγεται Πάγκαλος είναι απείρως πιο γνωστός από εμένα τον ταπεινό, προεικάζω μάλιστα ότι ίσως θεωρηθεί βλασφημία η αποκοτιά μου να επιχειρώ να σταθώ δίπλα του (Χμ! και πού να δείτε τι σας έχω για μετά: επιχειρώ να τον διώξω από δίπλα μου! Τέτοιο το θράσος μου!…), γι' αυτό συγχωρήστε μου το κατιτίς παραπάνω που μπορεί να πω και δικαιολογήστε την απεγνωσμένη προσπάθειά μου να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, τον κόπο μου, τον ιδρώτα μου, απέναντι στη βουλιμία ενός αχόρταγου, αναλογιζόμενοι την καταφανώς μειονεκτική θέση στην οποία βρίσκομαι έναντι αυτού του κολοσσού.

Μήπως τελικά οι "οπισθοδρομικοί" βλέπουν χρόνια μπροστά;

Το ΚΚΕ, ως γνωστόν, είναι κόμμα οπισθοδρομικό (το πιο οπισθοδρομικό της Ευρώπης κατά την υφυπουργό Παιδείας Εύη Χριστοφιλοπούλου), παρωχημένο, αγκυλωμένο, μυωπικό και όλα τα συναφή. Όμως, τι περίεργο φαινόμενο! Αυτοί οι οπισθοδρομικοί μύωπες του Περισσού είναι δυνατόν να βλέπουν 25 χρόνια μπροστά; Κι όμως είναι! (Βλέπετε, κυρία Χριστοφιλοπούλου, τι έχετε διά βίου να μαθαίνετε, αν βέβαια είσθε επιδεκτική μάθησης σε τέτοια ζητήματα!) Δείτε πώς πριν από 25 ολόκληρα χρόνια, στις 14 Μάη 1985, προειδοποιούσε ο «Ριζοσπάστης» για ό,τι σχεδίαζαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ήδη από τότε και, κατά τον σχεδιασμό τους ή τις δεσμεύσεις τους, εφάρμοσαν το 2010 (με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και την πλουτοκρατία στην εξουσία —βρε, τι μαθαίνει κανείς διά βίου!): «Μας οδηγούν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;» ήταν ο τίτλος του άρθρου της εφημερίδας. «Να επικαλεστούν τη “βοήθεια” του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ώστε να επιβάλουν πολιτική σκληρότερης λιτότητας, συζητούν τόσο η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ»: Μ' αυτά τα λόγια η οπισθοδρομική εφημερίδα αποκάλυπτε όσα είχε προαποφασίσει στο παρασκήνιο το πολιτικό προσωπικό του μεγάλου κεφαλαίου.

Η απόχη της αποχής

Προχθές, Κυριακή, κάποιες υποχρεώσεις με κράτησαν σχεδόν όλη μέρα μακριά από τις συνηθισμένες κυριακάτικες ενασχολήσεις μου, μία από τις οποίες είναι η ανάγνωση επιλεγμένων (αλλ' όχι κατ' ανάγκη εκλεκτών!) κυριακάτικων φύλλων —τώρα που το σκέφτομαι, προφανώς πρέπει να πάσχω από ένα είδος αθεράπευτου μαζοχισμού, καθώς δεν μπορώ, βλέπετε, να μην πάρω την κυριακάτικη δόση μου από λίγο… Στέφανο Κασιμάτη, μεταξύ άλλων βέβαια, διότι υπάρχουν και άλλοι αστέρες, μην τους αδικήσω: Τέλλογλου (ε;), Μανδραβέλης, Λυγερός… Λοιπόν, ήταν βράδυ όταν γύρισα σπίτι μου, αφού πρώτα πέρασα από τον ψιλικατζή της γειτονιάς, την ώρα που ετοιμαζόταν να κλείσει, και πήρα τις εφημερίδες μου, που μου τις είχε φυλάξει. Ωστόσο στο σπίτι καταπιάστηκα αμέσως με την ήδη αρχινημένη αλλά αφημένη ημιτελή ιστογραφή μου Περί αποχής, την οποία κατάφερα τελικά να αναρτήσω λίγα λεπτά πριν φύγει η Κυριακή. Τότε μονάχα πήρα στα χέρια μου και άρχισα να ξεδιπλώνω τις εφημερίδες. Και —τι φοβερή σύμπτωση, τι έκπληξη!— αμέσως το μάτι μου έπεσε στο εξώφυλλο του ένθετου περιοδικού «Κ» της «Καθημερινής»· εξώφυλλο αφιερωμένο με υπερηφάνεια περισσή στο πιο σημαντικό μάλλον από τα άρθρα του —με τα κριτήρια του περιοδικού, ασφαλώς. Τίτλος του «Γιατί δεν ψηφίσαμε»! Ο υπότιτλος «Νέοι πολίτες εξηγούν γιατί επέλεξαν την αποχή» και 8 φωτογραφίες νέων που, «ανυποψίαστοι κι ωραίοι», καμαρώνουν για τον άθλο της αποχής τους από τις εκλογές και ενασμενίζονται για την επιτυχία της συμμετοχής τους στο πονηρό κόλπο —«πού να καταλάβουνε οι φτωχοί!»— της προπαγάνδας μέσω ενός ελαφρού, λαϊφσταϊλίστικου άρθρου–συνέντευξης, προϊδεάζουν για το περιεχόμενο και το ποιόν τού πονήματος. Λέτε η φυλλάδα του Αλαφούζου να είχε υπόψη της το δικό μου… φαρμακερό άρθρο κατά της αποχής, αυτό που μόλις ανάρτησα, σκέφτηκα, και γι' αυτό φρόντισε να έχει έτοιμο το… αντίδοτο; Καλά, εντάξει, υπερβολές ως προς εμένα, αλλά σίγουρα κάτι… φαρμακώνει τον νου και τη σκέψη των Αλαφούζων και τους οδηγεί να… παίρνουν τα μέτρα τους!

Περί αποχής

Αφορμή για τη σημερινή ιστογραφή μου υπήρξε η εύλογη παρατήρηση ενός καλοπροαίρετου φίλου σχετικά με τη στάση του ΚΚΕ απέναντι στην αποχή από την ψηφοφορία στις εκλογές· στάση αντίθεσης, εναντίωσης, που την εκδηλώνει σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετέπειτα, με ένταση ανάλογη των διαστάσεων που παίρνει εκάστοτε η επιλογή της αποχής μεταξύ των ψηφοφόρων, γι' αυτό ιδιαίτερα έντονα επικριτική στις πρόσφατες Καλλικρατικές (τύποις) εκλογές. Ο φίλος αυτός λοιπόν —ο καλοπροαίρετος, επαναλαμβάνω, και καλός συζητητής— δεν ψηφίζει ΚΚΕ και σε πολλά ζητήματα διαφωνεί με τις θέσεις και τις επιλογές του κόμματος αυτού, συν τοις άλλοις προς ταλαιπωρία δική μου, καθόσον καταφεύγει συχνά σε μένα για να διατυπώσει τις όποιες διαφωνίες ή απορίες του σχετικά με τις θέσεις του ΚΚΕ και ν' ακούσει τη γνώμη μου. Εγώ, από την άλλη, να διευκρινήσω ότι δεν είμαι ο αυθεντικός εκφραστής ή διερμηνέας των απόψεων του ΚΚΕ· απλώς τις δικές μου απόψεις διατυπώνω, τις απόψεις ενός —θέλω να πιστεύω— κομμουνιστή. Κι το πράττω αυτό ταπεινά, εξ ανάγκης και όχι εξ επιλογής· δηλαδή, επειδή τόσο μονάχα μπορώ και όχι επειδή θέλω να ξεχωρίζω —αντιθέτως. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο φίλος που ρωτάει, κι ας χρησιμοποιεί εκφράσεις, όπως «το κόμμα σας» κ.λπ., που θα μπορούσαν να (παρ)ερμηνευθούν ότι τάχα με θεωρεί λίγο–πολύ κάτι σαν κομματικό εκπρόσωπο. Να σημειώσω ακόμη προεισαγωγικά πως ό,τι ακολουθεί δεν έχει χαρακτήρα προπαγανδιστικό, αλλά ούτε και χροιά κομματική, παρ' ότι η ερώτηση αφορά τη θέση συγκεκριμένου κόμματος, του ΚΚΕ· είναι μια απόπειρα προσέγγισης από αποστασιοποιημένη κομματικά οπτική σκοπιά της σημασίας της αποχής, κάποιες σκέψεις μου γύρω από το ζήτημα αν είναι σωστό και υπό ποίες συνθήκες να απέχει ο ψηφοφόρος από την εκλογική διαδικασία.

Φτηνά κόλπα…

Την επομένη του δεύτερου γύρου των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, τη Δευτέρα 15 Νοεμβρίου, πραγματοποιήθηκε συνάντηση εκπροσώπων της τρώεικας με κυβερνητικούς αξιωματούχους. Η συνάντηση ήταν προγραμματισμένη ήδη πριν από τις εκλογές και θα γινόταν, ασφαλώς, ανεξαρτήτως αποτελέσματος εκλογών και ανεξαρτήτως αν, λόγω αποτελέσματος, είχαν δρομολογηθεί —λέμε τώρα…— πρόωρες βουλευτικές εκλογές, όπως μας "απειλούσε" ο Γ.Α.Π.^[1] Γι' αυτό και το ΚΚΕ είχε προγραμματίσει, επίσης πριν από τις εκλογές, και πραγματοποίησε την ίδια μέρα συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στην πολιτική που έχει προσδέσει τη χώρα μας στο άρμα της τρώεικας —ξέρετε, αυτή τη συγκέντρωση που τράβηξε πάνω της όλα τα φώτα της δημοσιότητας, προεξάρχοντος του μπολσεβικίζοντος MEGA…

Και τώρα τι θα γένουνε χωρίς Νικήτα;

Ένας Νικήτας… ηττημένος! Χα, χα, χα! Κι όχι οποιοσδήποτε Νικήτας αλλά ο Νικήτας! Ο ένας και μοναδικός, αυτό το αλαλάζον κύμβαλον, ο δοκησίσοφος, ο αλαζόνας, ο φουσκωμένος γάλος, ο κενός, ο ξεγάνωτος ντενεκές, το όνειδος της πρωτεύουσας, το γελοίο καρτούν της πολιτικής σκηνής (και λίγα γράφω για δαύτον, αλλά σταματώ εδώ, γιατί νιώθω την οργή μου να παίρνει γρήγορα τη θέση της χαιρεκακίας, κι εγώ θέλω για λίγο να μείνω με τη χαρά της ήττας του).

Δημιούργημα των μιντιάδων, έπεσε από τον θρόνο όπου τον είχαν ανεβάσει, κι έγινε θρύψαλα. Και τώρα τι θα γίνουν όλοι αυτοί χωρίς το δημιούργημά τους;

— Μμ, σιγά το πρόβλημα που έχουν! Κάποιον άλλον ντενεκέ θα βρούνε να μας τον παρουσιάσουν για σπουδαίο και να μας παραμυθιάσουν!

Υ.Γ.: Ο Νικήτας έγινε… Νικήττας!

Αθλιότητες «του συνήθους υψηλού επιπέδου»…

Δεδομένου ότι το κτίριο όπου στεγάζεται το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία» ήταν το στρατηγείο των εθνικών δυνάμεων και των Βρετανών συμμάχων μας στη διάρκεια των Δεκεμβριανών του 1944, το «GB Corner» ήταν ο κατάλληλος τόπος για ένα γεύμα με τον Μάκη Βορίδη. Παραγγείλαμε δύο ντράι μαρτίνι με τζιν, δύο Angus burgers (το μπιφτέκι ήταν εξαιρετικό, άνετα τρωγόταν ακόμη και τελείως άψητο, αλλά οι πατάτες παρατηγανισμένες), επίσης ένα αναψυκτικό και δύο καφέδες. Το σύνολο ήταν 101 ευρώ και το σέρβις τού συνήθους υψηλού επιπέδου.

Αναρωτιέστε τι είναι αυτό που διαβάσατε; Να σας λύσω την απορία: Πρώτα πρώτα, θα αντιληφθήκατε, φαντάζομαι, ότι πρόκειται για δημοσιογραφία «τού συνήθους υψηλού επιπέδου» της «Καθημερινής»· σκουπίδια, δηλαδή, αλλά όχι πεταμένα στην άκρη του δρόμου, μα σε λαμπερή συσκευασία, όπως αρμόζει στην εκλεπτυσμένη αισθητική των ευγενών κοσμοπολιτών της υψηλής κοινωνίας. Ξέρετε, της «Καθημερινής», αυτής της σοβαροφανούς κυράτσας, που σας ενημέρωσε καταλεπτώς, λόγου χάρη, για το κορυφαίο κοσμοπολίτικο χάπενινγκ της Κυριακής 31 Οκτώβρη, τον φετινό επετειακό Μαραθώνιο, που στήθηκε σε ανάμνηση ενός άλλου κορυφαίου κοσμοπολίτικου χάπενινγκ (προφανώς κάπως έτσι το αντιλαμβάνεται…) που έλαβε χώρα πριν από 2.500 χρόνια, της μάχης του Μαραθώνα. Γι’ αυτόν τον Μαραθώνιο, η καλή εφημερίδα πρόσφερε απλόχερα στο εκλεκτό αναγνωστικό κοινό της πλήθος από λίαν πολύτιμες πληροφορίες, σ’ ένα άρθρο της Ελένης Μπίστικα, του συνήθους υψηλού επιπέδου:

Μετεκλογικές αιχμές

Προεισαγωγικά να διευκρινήσω ότι στο ιστολόγιό μου, μολονότι πολιτικολογώ, μάλιστα μερικές φορές ασύστολα, εντούτοις αποφεύγω να επιδίδομαι σε διεξοδικές και εκτενείς πολιτικές αναλύσεις, πρωτίστως διότι υπάρχουν πλήθος άλλοι, αξιόλογοι και καταρτισμένοι, πολύ ικανότεροι από μένα γι' αυτή τη δουλειά. Ύστερα διότι, εάν προόριζα (και) για κάτι τέτοιο το ιστολόγιό μου, θα έπρεπε να δεσμευτώ να σχολιάζω ανελλιπώς τα γεγονότα, αλλά πολύ φοβάμαι πως σε μια τέτοια αποστολή τόσο οι δυνατότητές μου όσο και η διαθεσιμότητά μου —αν όχι η ίδια η διάθεσή μου— θα με πρόδιναν, έστω κι αν έθετα κάποιο κατώφλι σπουδαιότητας των γεγονότων με τα οποία θα καταπιανόμουν… Αντί λοιπόν στο ιστολόγιό μου να φωτίζω τα γεγονότα —έστω όχι όλα αλλά τα πιο σημαντικά— σε όλες τους τις πτυχές, να τα αναλύω και να τα σχολιάζω διεξοδικά, περιορίζομαι μονάχα κάποιες πινελιές ν' απλώνω, με το δικό μου χρώμα (του ανερυθρίαστα ερυθρού), με κάποιες μονάχα πλευρές κάποιων γεγονότων να καταπιάνομαι, δηλαδή… «ό,τι του φανεί του λωλο–Στεφανή»! Αυτό μπορώ…

Περί ελαίου, ελέου(ς) και άλλων γλωσσικών αλιευμάτων

Στη σημερινή ιστογραφή μου θ' ασχοληθώ με ορισμένα γλωσσικά λάθη που συνάντησα αυτές τις μέρες. Είναι λάθη που γίνονται συχνά, γι' αυτό και καταπιάνομαι μ' αυτά. Δεν πρόκειται δηλαδή για κάποια μεμονωμένα περιστασιακά λάθη, όπως τα μαργαριτάρια, λόγου χάρη, που κοσμούν κάποιες μαθητικές εκθέσεις, αλλ' όχι μόνο (ας θυμηθούμε την υποστύλωση της σημαίας του Έβερτ ή το μηδέν στο πηλήκιο του Γ.Α.Π.). Πάντως, επειδή δεν μ' αρέσει να με θεωρείτε κήνσορα που αρέσκεται να στηλιτεύει ή ακόμη και να διασύρει άλλους, που είχαν την ατυχία να υποπέσουν σε κάποιο γλωσσικό λάθος, θα περιλάβω (μέλλων του περιλαβαίνω [=περιαδράχνω, πιάνω και επικρίνω] και όχι του περιλαμβάνω [=περιέχω]!) πρώτη και καλύτερη (χειρότερη δηλαδή) την αφεντιά μου. Το δικαιούται εξάλλου, διότι αποτέλεσε την αφορμή για την παρούσα ιστογραφή! Ναι, ο αδιόρθωτος διορθωτής!

Ο Αθόρυβος Κόκορας

(Από τους «Μύθους του Αισχρώπου»)

Ο γέρο Μάνθος ασχολιόταν με το μικρό ορνιθοτροφείο του, όπου εξέτρεφε καμιά διακοσαριά νεαρές παραγωγικές κότες ‑πουλάδες τις έλεγε στοργικά‑ και δέκα ως δεκαπέντε κοκόρια, τα τελευταία για να καλύπτει τις ανάγκες αναπαραγωγής του ορνιθώνα. Ο κυρ Μάνθος μάλιστα τηρούσε αρχείο με τις επιδόσεις των πετεινών του. Όταν διαπίστωνε ότι κάποιος δεν τα κατάφερνε καλά, τον… οδηγούσε χωρίς πολλά πολλά στην κατσαρόλα, φροντίζοντας ν’ αναπληρώσει με καινούργιο πετεινάρι το κενό. Όμως αυτή η παρακολούθηση των επιβητορικών επιδόσεων των πετεινών ήταν αρκετά κουραστική για τον γέρο ορνιθοτρόφο. Έτσι επινόησε ν’ αγοράσει μικροσκοπικά κουδουνάκια και να κρεμάσει από ένα σε κάθε κόκορα. Κάθε κουδουνάκι είχε διαφορετικό ήχο, κι ο έμπειρος πτηνοτρόφος γρήγορα έμαθε να ξεχωρίζει από ποιο κοκόρι προερχόταν κάθε κουδούνισμα. Φυσικά, τη στιγμή της… δράσης του κόκορα, το κουδούνισμα γινόταν ιδιαίτερα έντονο, χαρακτηριστικό. Κι ο κυρ Μάνθος μπορούσε πλέον, αντί να τριγυρνά ολημερίς στο κοτέτσι, να κάθεται αναπαυτικά στη βεράντα του και να καταγράφει εύκολα και αλάνθαστα τις επιδόσεις των πετεινών του, απλώς ακούγοντας τα κουδουνάκια τους!

Ένα πρωινό ωστόσο έγινε κάτι που παραξένεψε τον κυρ Μάνθο. Ο Τζέφρυ, ο αγαπημένος κόκορας του αγαθού ορνιθοτρόφου, γόνος εκλεκτής ράτσας, δεν είχε δώσει κανένα σημάδι δραστηριότητας. Τι να συνέβαινε άραγε;

Τι μνημείο κι αυτό!

Η Λαύκα είναι ένα γραφικό χωριό στην ορεινή Κορινθία, σε υψόμετρο 650 μέτρων. Για να φτάσετε εκεί, ακολουθείτε από το Κιάτο τον επαρχιακό δρόμο Κιάτου–Στυμφαλίας–Κοιλάδας Φενεού. Στα 45 χλμ από το Κιάτο, μετά τη Στυμφαλία, συναντάτε το χωριό Καρτέρι, πάνω στον δρόμο. Από εκεί ακολουθείτε τον τοπικό δρόμο προς τη Λαύκα, όπου φθάνετε ύστερα από σύντομη διαδρομή 2 χλμ. Στο κέντρο του χωριού είναι στημένο το φιλοτεχνημένο από τον λαυκιώτη γλύπτη Φάνη Σακελλαρίου μνημείο της φωτογραφίας (κάντε κλικ πάνωθέ της για να τη δείτε σε μεγέθυνση), αφιερωμένο σ' αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα. Καλαίσθητο το μνημείο, άξια επαίνου η έμπρακτη αναγνώριση της υψηλής προσφοράς όσων θυσιάστηκαν στον βωμό της πατρίδας, αλλά θα 'πρεπε να είχε προσεχτεί λιγουλάκι περισσότερο η επιγραφή του:

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΩΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙ-
ΔΟΣ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΘΑΝΟΝΤΩΝ

Παρωνυχίδα, βέβαια, ο συλλαβισμός, που δεν συνηθίζεται σε επιγραφές και, στην προκειμένη περίπτωση, οδήγησε στον… διαμελισμό της «ΠΑΤΡΙ–ΔΟΣ»! Της πατρίδος για την οποία κάποιοι ήρωές της και έπεσαν και πέθαναν (δεν ξέρουμε μήπως σκοτώθηκαν κιόλας)! Είναι κρίμα το μεγαλείο και η τραγικότητα να συμφύρονται —έστω στο χαλασμένο μυαλό ενός αδιόρθωτου διορθωτή σαν και του λόγου μου— με τη φαιδρότητα. Είναι κρίμα το μνημείο αυτό να το βλέπουν —έστω μονάχα κάποιοι άθλιοι αδιόρθωτοι διορθωτές σαν και του λόγου μου— και σαν μνημείο γλωσσικού ολισθήματος· σαν μνημείο «πεσούσης και θανούσης γλώσσης» —υπέρ τίνος άραγε;

Η ελαστική ηθική του κ. καθηγητή

Το ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου, όπως έχω ξαναγράψει, είναι ένα πολυσύχναστο πέρασμα στο Διαδίκτυο. Στους θαμώνες του συγκαταλέγεται και ο υποφαινόμενος. Ο οποίος, ύστερα από ολιγοήμερη περιπλάνησή του στα βουνά της Κορινθίας, της Αχαΐας και της Αρκαδίας (ναι, κυριολεκτικά πήρε τα βουνά, για να ξεφύγει για λίγο απ' ό,τι μας περισφίγγει), μακριά απ' όλους τους… ιστούς, επιστρέφοντας χτες βράδυ, άρχισε μιαν άλλη… περιπλάνηση, καθιστός αυτή τη φορά, αρχικά στα γνώριμά του ηλεκτρονικά στέκια —κι υστερότερα όπου ήθελε προκύψει. Έτσι πέρασε κι απ' το ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου, όπου είδε, καθυστερημένα, την από 22 Οκτωβρίου ιστογραφή με τίτλο Ο Φάνης Κακριδής για τη διδασκαλία των αρχαίων στο γυμνάσιο. Αυτή αποτέλεσε την αφορμή για το σημερινό δικό μου σημείωμα.

Περί ομοψυχίας φληναφήματα[1] αστών

^[1]φληνάφημα (το): μωρολογία, ανόητη φλυαρία, παπαρδέλα, παρλαπίπα

— — — — — — — — — — — — — — — — — — — —

Ο Κώστας Μποτόπουλος, συνταγµατολόγος, πρώην ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, γράφει στις 18 Οκτωβρίου στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», στη στήλη «ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ», ένα άρθρο με τίτλο «Το παράδειγµα της Χιλής». Θα μπορούσε κάλλιστα να το είχε τιτλοφορήσει «Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος»! Απολαύστε τις δύο πρώτες παραγράφους του άρθρου (έχω ενσωματώσει στον ως άνω τίτλο τον υπερσύνδεσμο που οδηγεί στην ιστοσελίδα όπου έχει δημοσιευτεί):

Υπάρχουν παραδείγµατα που φανερώνουν κυρίως τις αδυναµίες των άλλων. Η απίθανη περιπέτεια των ανθρακωρύχων στη Χιλή έστρεψε τον προβολέα στις αρετές ενός ολόκληρου λαού συµπυκνωµένες σε µια υπερβατική, άρα µη αντιπροσωπευτική στιγµή: υποµονή και επιµονή, ένστικτο αγώνα και επιβίωσης, αίσθηση αξιοπρέπειας και πάνω από όλα οµοψυχία. Οµοψυχία κάτω από τη γη, µε την αυτοοργάνωση, την πειθαρχία, την αλληλοϋποστήριξη και τη σχέση που ανέπτυξαν µεταξύ τους οι παγιδευµένοι άνδρες. Οµοψυχία και στον έξω κόσµο, µε µια κοινωνία να συµµετέχει σαν να επρόκειτο για τα µέλη µιας και µόνης οικογένειας και µε µια κυβέρνηση να κάνει τη σωτηρία πράξη µε ταχύτητα, αποτελεσµατικότητα και ένωση όλων των δυνάµεων (συµπεριλαµβανοµένων των κινεζικών και αµερικανικών). Το ευτυχές αποτέλεσµα, οι πολλαπλοί συµβολισµοί, η λεβεντιά των προσώπων, ο εθνικός χαρακτήρας της προσπάθειας, ακόµα και η σχετική αυτοσυγκράτηση της πολιτικής ηγεσίας έκαναν το όνοµα της Χιλής παγκόσµιο συνώνυµο του καλού αγώνα.

Τώρα, θα μας κάνουν και μαθήματα οι Πεταλωτές και οι Τσίμες;

Θυμάμαι τα λόγια που είχε πει πριν από ένα περίπου χρόνο σε παρέα γνωστών ένας ξενιτεμένος συμπατριώτης μας που ζει και εργάζεται στην Ιρλανδία: «Τον Δεκέμβρη του '08, είχε πει, όλοι στην Ιρλανδία είχαν στραμμένη την προσοχή τους στην Ελλάδα, παρακολουθούσαν τις διαδηλώσεις της νεολαίας μας και ένιωθαν πως άρχιζε, εδώ, στη χώρα μας, ν' αχνοφαίνεται η αυγή μιας νέας εποχής για όλο τον κόσμο. “Η επανάσταση θα ξεκινήσει από την Ελλάδα” έλεγαν, ασφαλώς όχι με όρους μαρξιστικής θεωρίας αλλά με την κοινή αντίληψη της αντίστασης και πάλης ενάντια στα σχέδια των πλουτοκρατών, και έλπιζαν. Βέβαια, οι εξελίξεις δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες τους, και απογοητεύτηκαν…». Συλλογίζομαι, λοιπόν, τι συνιστά τιμή και αξιοπρέπεια για ένα λαό, ένα έθνος, ένα κράτος, και συνακόλουθα ποια είναι η εικόνα εκείνη που περιποιεί τιμή και ποια εκείνη που αποτελεί όνειδος.

«Ακούστε με που σας μιλάω»

Η Κριστίν Λαγκάρντ είναι υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας. Η παρακάτω δήλωσή της είναι λίγο (ή πολύ, όπως θέλετε) μπαγιάτικη, από τα τέλη Απριλίου, όταν οι μικροί άνθρωποι που μας κυβερνάνε πάσχιζαν να μας πείσουν ότι τάχα δεν είχαν προαποφασίσει την παράδοση της χώρας μας στα αρπαχτικά όρνεα της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας, αλλά ότι έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα για τη σωτηρία της, εκλιπαρώντας (ενίοτε και με το… όπλο —το άσφαιρο!— πάνω στο διαπραγματευτικό τραπέζι) τους ισχυρούς να ενεργοποιήσουν τον «μηχανισμό στήριξης»… Τότε που είχαμε τους "κακούς" Γερμανούς (τη Σκύλλα), από τη μία, και τους "φιλέλληνες" Γάλλους (τη Χάρυβδη), από την άλλη… Ακούστε την υπουργό:

«Oι μηχανισμοί ελέγχου για την Ελλάδα είναι απαραίτητοι για να διασφαλιστεί ότι δεν θα πέσουμε σε πηγάδι χωρίς πάτο.»

Θα μου πείτε, πώς καταπιάνομαι με τη δήλωση αυτή ύστερα από τόσο καιρό. Να σας πω: Δεν είναι το αναμφισβήτητο γεγονός ότι τέτοιες δηλώσεις διατηρούν δυστυχώς την επικαιρότητά τους (για πόσο ακόμα άραγε;)· είναι το γεγονός ότι τώρα πρόσεξα ένα τραγούδι (ε, συγκαταλέγεται στα σπάνια ακούσματα, εξοβελισμένο από τα ΜΜΕ —αν ποτέ το ακούσετε, γράψτε μου) που μάλλον γράφτηκε έχοντας υπόψη ότι θα γινόταν μια τέτοια δήλωση… Είναι σύνθεση του Θάνου Μικρούτσικου από το λεύκωμα «Σχοινοβάτης», σε στίχους του Γιάννη Ρίτσου. Καλή ακρόαση για το τραγούδι και… kalo kouragio για τα υπόλοιπα.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Αν έχετε ενεργοποιήσει τη μουσική υπόκρουση του ιστολογίου, πρέπει να την απενεργοποιήσετε για ν' ακούσετε το τραγούδι. Χρησιμοποιήστε το αντίστοιχο πλήκτρο (> play, || stop) της κονσόλας χειρισμού στην πάνω δεξιά γωνία της σελίδας.

Ακούστε με που σας μιλάω
http://k003.kiwi6.com/hotlink/mnbfm1fdnl/10_Akouste_Me.mp3

Η δύναμις της αληθείας

Προεισαγωγικά να δικαιολογήσω την καθαρεύουσα του τίτλου. Ο καταβιβασμός του τόνου στη γενική «της αληθείας», όπως υπαγορεύει η καθαρεύουσα, οδηγεί συνειρμικά στο λογοπαίγνιο που, πιστεύω, ήδη έχετε κάνει. Αν μάλιστα κατά λάθος έχετε εξαρχής διαβάσει «Η δύναμις της αλητείας», έχετε πετύχει διάνα!

Ο Πέερ Στάινμπρουκ (Peer Steinbrück), πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας (Νοέμβριος 2005–Οκτώβριος 2009), στο βιβλίο του «Unterm Strich» («Bottom line» στ' αγγλικά, δηλαδή «Τελικό συμπέρασμα», όπως θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε στα ελληνικά), που εξέδωσε πρόσφατα, περιγράφει τη συνάντησή του, τον Γενάρη του 2009, με τον Γιώργο Παπανδρέου, αρχηγό τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης και προαλειφόμενο πρωθυπουργό.

Καληνύχτα, κύριοι δικαστές!

Ο Αλέξης ήταν ήσυχος,

όπως εκείνος που 'χει κάνει το καθήκον του.

Όταν πλάγιαζε κοιμόταν αμέσως,

όπως εκείνος που 'χει κάνει το καθήκον του,

όπως εκείνος που 'χει κάνει πάντα το καθήκον του.

[«Ο Αλέξης» από το έργο «Καντάτα για τη Μακρόνησο» του Γιάννη Ρίτσου —μελοποιημένο από τον Θάνο Μικρούτσικο]

Καληνύχτα σας, κύριοι δικαστές! Αύριο η ημέρα της κρίσεως. Για σας, εσείς κρίνεσθε, το γνωρίζετε δα. Ψευδή πορφύραν θα περιβληθείτε, οι περιβαλλόμενοι υπό ψευτών. Θα τολμήσετε; Οψόμεθα ες Φιλίππους!

Καληνύχτα σας, κύριοι δικαστές! Καλό σας ξημέρωμα (άμποτε…)!

«Ευρωπαϊκή Ημέρα Γλωσσών» και άλλα παραμύθια

Ευρωπαϊκή Ημέρα Γλωσσών η σημερινή, 26η Σεπτεμβρίου. Δείτε τι σημαίνει αυτό για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τι αξίες και ιδανικά προωθούνται από τα κοινοτικά όργανα, στο ακόλουθο εύστοχο σχόλιο του «Ριζοσπάστη» της 25ης/9/2010:

Δεξιότητες για αύξηση του τζίρου…

Αποκορύφωμα της πολιτικής που θέλει την εκμάθηση ξένων γλωσσών σαν μία ακόμα δεξιότητα που θα φέρει λεφτά σε κάποιους αποτελούν οι εκδηλώσεις για την «Ευρωπαϊκή Ημέρα Γλωσσών» (26 Σεπτέμβρη) που διοργανώνονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων… «ο επιχειρηματίας κ. Franz Huber θα εξηγήσει τον τρόπο με τον οποίο οι γλωσσικές ικανότητες των συνεργατών του βοήθησαν στην επέκταση, από τη Γερμανία στην Κίνα, της οικογενειακής επιχείρησής του που εκδίδει γεωγραφικούς χάρτες. Η λετονική εταιρεία Stenders, η οποία εξειδικεύεται σε καλλυντικά για το μπάνιο και το σώμα, θα παρουσιάσει τον τρόπο με τον οποίο οι γλωσσικές δεξιότητες βοήθησαν να αποκομίσει 85% των κερδών της από εξαγωγές…» εξηγεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που θυμίζει ότι το πρόγραμμα διά βίου μάθησης της Επιτροπής χορηγεί 50 εκατομμύρια ευρώ ετησίως για την υποστήριξη δραστηριοτήτων και προγραμμάτων στον τομέα των γλωσσών.

Δεν υπάρχει πιο εύγλωττος τρόπος να εξηγήσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή γιατί κόπτεται για τις δεξιότητες των απασχολήσιμων στις ξένες γλώσσες, την εκμάθηση δηλαδή της καθαρά επικοινωνιακής χρήσης τους, για να πλουτίζουν τα αφεντικά τους και μόνο αυτά. Οπως ο κ. Franz Huber και η παραπάνω λετονική εταιρεία, που θα εξηγήσουν πώς εκτίναξαν τον τζίρο τους εξαργυρώνοντας τις δεξιότητες των υπαλλήλων τους. Είναι πάντως βέβαιο ότι τα κέρδη τους δεν τα μοιράστηκαν με τους φορτωμένους με δεξιότητες εργαζόμενούς τους…

Σγουρά μυαλά…

Γιάννης Σγουρός, υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής του ΠΑΣΟΚ. Γεώργιος Πεταλωτής, ο γνωστός εκπρόσωπος, ο οποίος μάλλον έχει πιστέψει ότι οι ικανότητές του ως πεταλωτή φθάνουν στο να καλιγώνει ψύλλο, ενώ δεν θα μπορούσε ο άμοιρος ούτε ψόφιο άλογο να καλιγώσει… Θαυμάστε τους:

Τη Δευτέρα 20/9/2010 στο τηλεοπτικό κανάλι Alter, στην εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου, ο Γ. Σγουρός δηλώνει:

«Βεβαίως είμαι κατά του μνημονίου σαν πολίτης, ποιος Ελληνας πολίτης είναι υπέρ;»

Την Τετάρτη 22/9/2010 σε συνέντευξή του στο «ΒΗΜΑ» ο ίδιος:

«Ποιος είπε ότι είμαι αντίθετος με το μνημόνιο; Εγώ δεν είπα ότι δεν συμφωνώ με το μνημόνιο».

Και ο κ. Γ. Πεταλωτής (ο οιονεί πεταλωτής, τρομάρα του!) αναφερόμενος στα προηγούμενα:

«Δεν υπάρχει ηθικό θέμα με τον υποψήφιο περιφερειάρχη. Η άποψη που διατύπωσε ο κ. Σγουρός είναι άποψη όλων μας».

Λοιπόν, για να μη λέμε πολλά —δεν χρειάζεται δα—, επειδή στις επερχόμενες εκλογές δεν θα ψηφίσουμε πολίτες αλλά υποψήφιους με συγκεκριμένη πολιτική χροιά, τζάμπα η κωλοτούμπα σας, κύριε Σγουρέ!…

Σκόρπια

Οι προθέσεις του συντάκτη του κύριου άρθρου της σελίδας 3 του «Ριζοσπάστη» της Παρασκευής 24 Σεπτέμβρη είναι καθόλα αγαθές, πολύ περισσότερο μιας και μας προτρέπει να ψηφίσουμε τη Λαϊκή Συσπείρωση και ταυτόχρονα μας αποτρέπει να επιλέξουμε τη στάση της αποχής. Πλην όμως αστοχεί στις… άλλες προθέσεις, τα άκλιτα αυτά μέρη του λόγου που πολλούς ταλανίζουν. Λέμε συμμετέχω στις εκλογές, αλλά απέχω από τις εκλογές. Όπως επίσης λέμε παραβρέθηκε στη συνάντηση, αλλά απουσίασε από το [κι όχι στο] μάθημα. Υποκύπτω στον πειρασμό να σταθώ για λίγο ακόμα στα της ορθής χρήσης των προθέσεων, προκειμένου να αναφερθώ στην πολύπαθη πρόθεση για, σημειώνοντας ωστόσο ότι για το ζήτημα αυτό αξίζει να επανέλθω σε άλλο σημείωμα, χωρίς βεβαίως να φιλοδοξώ να το εξαντλήσω ή, έστω, να το εξετάσω διεξοδικά, καθότι τεράστιο —και συνάμα σημαντικό. Οι αθλητικογράφοι, στους οποίους φαίνεται πως ασκεί ιδιαίτερη γοητεία η πρόθεση για, κατέχουν τα σκήπτρα στη στρεβλή, άστοχη κι απρόσεκτη χρήση της, αλλά βέβαια δεν είναι οι μόνοι. Παραδείγματα: Ο διαιτητής σφύριξε φάουλ για τον Α.Ο. Τάδε., κι άντε να καταλάβεις αν το φάουλ δόθηκε υπέρ ή σε βάρος του Α.Ο. Τάδε. Αλλά και σε άλλους στίβους, όπως τον πολιτικό ή τον συνδικαλιστικό, σημειώνονται εφάμιλλοι άθλοι. Πριν από μερικά χρόνια άκουγα επί μέρες από το ραδιόφωνο το κάλεσμα μεγάλης συνδικαλιστικής οργάνωσης προς τους εργαζόμενους για να συμμετάσχουν (κι όχι να συμμετέχουν) σε συλλαλητήριο που διοργάνωνε για την ακρίβεια, για την ανεργία, για την ειρήνη! Όλα συλλήβδην (συλλαλητήριο γαρ) κάτω από το ίδιο για.

Κίτρινη μελαγχολία

Καθώς ήρθε και μας πλάκωσε τούτος ο κακός Σεπτέμβρης, με τους δυνάστες μας να σφίγγουν περισσότερο τη θηλιά που μας έχουν περάσει και με την αγωνία μας για τη σωτηρία της Επανάστασης στο Νησί της από τα όρνεα που καραδοκούν, στο μυαλό μου στριφογυρίζει επίμονα ένα συμβολικό τραγούδι. Είναι του Σπήλιου Μεντή σε στίχους του Γιάννη Ρίτσου, που κυκλοφόρησε σε δίσκο το 1964 με ερμηνεύτρια τη Σούλα Μπιρμπίλη. Ακούστε το εδώ από τη Γιοβάννα, αυτή την εκτέλεση βρήκα. Έχει τίτλο «Κίτρινο Φθινόπωρο». Το κίτρινο χρώμα, η μελαγχολία του φθινοπώρου, βάφει το τοπίο, την καρδιά… Όσα χτες σε φτέρωναν, τώρα πέφτουν χάμου… Αλλά στα βήματα των εργατών καρτερά η ελπίδα, πράσινες είν’ οι ρίζες.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Αν έχετε ενεργοποιήσει τη μουσική υπόκρουση του ιστολογίου, πρέπει να την απενεργοποιήσετε για ν' ακούσετε το τραγούδι.

Κίτρινο Φθινόπωρο
http://k003.kiwi6.com/hotlink/ok3b1m389t/16_Giovanna_-_Kitrino_Fthinoporo.mp3

Κίτρινο Φθινόπωρο

Κίτρινο φθινόπωρο,

κίτρινη η καρδιά μου.

Όσα χθες σε φτέρωναν,

τώρα πέφτουν χάμου.

Στο καφενεδάκι μας

κίτρινη κι η γρίλια,

στο ποτήρι ανέγγιχτη

έλιωσε η βανίλια.

Ένα φίλο κίτρινο έχεις για ρολόι,

κίτρινη ώρα έρχεται για το φτωχολόι.

Τρεις εργάτες πέρασαν κάτω απ’ τις μαρκίζες,

άκου αυτά τα βήματα, πράσινες οι ρίζες.

Τι να πούμε, αγάπη μου,

λόγια πια δε βρίσκω,

νιώθω το κατόπι μας

το μεγάλο ίσκιο.

Κίτρινο τ’ απόβραδο,

κίτρινη ησυχία,

μες στη μνήμη ακούγεται

κίτρινη ρομβία.

Ένα φίλο κίτρινο έχεις για ρολόι,

κίτρινη ώρα έρχεται για το φτωχολόι.

Τρεις εργάτες πέρασαν κάτω απ’ τις μαρκίζες,

άκου αυτά τα βήματα, πράσινες οι ρίζες.

Και για μένα υπάρχει κι ο βάρβαρος Αλάριχος, που μου την έχει στημένη στο τέλος του μήνα… Αλλά γιατί λέω «για μένα»; Μήπως δεν είναι μόνο για μένα; Λέω τώρα…

Αυγουστιάτικη ιστογραφή oιστρογραφή…

Δεν βλέπω που δεν βλέπω τηλεόραση τον υπόλοιπο χρόνο, τώρα, μες στο μεσοκαλόκαιρο, σχεδόν την ξέχασα ολότελα —ευτυχώς! Βλέπετε, κάτι οι ζέστες, κάτι η θερινή ραστώνη, κάτι η φυγή από την τύρβη της πόλης και την κλεισούρα του διαμερίσματος, όλα αυτά διαμόρφωσαν ένα γενικότερο κλίμα πρόσφορο για… διακοπές εν γένει, μεταξύ αυτών και για τη διακοπή πολλών συνηθισμένων και μη (στις τελευταίες ανήκει η τηλεθέαση) δραστηριοτήτων μου, όχι κατ' ανάγκη κουραστικών ή επαχθών. Αντιθέτως, ακόμη και προσφιλείς μου δραστηριότητες περιέπεσαν σε… θερινή νάρκη, όπως μαρτυρεί, για παράδειγμα, η επί ενάμιση μήνα εγκατάλειψη του ιστολογίου μου.

Αλλά, όπως συμβαίνει πάντα, θέλει μεν ο παπάς ν' αγιάσει, μα τον αφήνουν οι διαβόλοι; Πάνω που είχα ξεχάσει πως υπάρχει αυτό το αναθεματισμένο χαζοκούτι κι ενώ, καθισμένος σ' ένα γραφικό παραθαλάσσιο ταβερνάκι, απολάμβανα με την ευχάριστη παρέα μου το σούρουπο και μαζί τους θαλασσινούς μεζέδες και το ουζάκι, να σου τον ο δαίμονας. Σκαρφαλωμένος, όλος αναίδεια και θράσος, σ' ένα αρμυρίκι λίγο πιο πέρα, στα δεξιά μου (όλα τα κακά, φαίνεται, από δεξιά έρχονται), άρχισε να ωρύεται. Εσπερινό δελτίο τιβίσεων γαρ. Φτου γαμώτο!

Ναι, θέλουμε νεκρό!

Τα σημερινά (5 Ιουλ. 2010) «ΝΕΑ» φιλοξενούν με καμάρι συνέντευξη του Θ. Πάγκαλου. Με τέτοιο καμάρι μάλιστα, ώστε να την προβάλλουν με αναγγελτικό στην πρώτη σελίδα, κάτω από τον τίτλο της εφημερίδας και πάνω από το κύριο θέμα. Υπέρτιτλος του αναγγελτικού: «Ο Θ. Πάγκαλος στα “ΝΕΑ”» και τίτλος: «Το ΚΚΕ θέλει έναν νεκρό!».

Λέγει λοιπόν με τη θρασύτητα του Γκαίμπελς και την άνεση του βλάκα (που τον κανακεύουν οι όμοιοί του) αυτός ο πεφυσιωμένος αλλά στερούμενος διανοίας διάνος: «Είναι σαφές ότι η κυρία Αλέκα Παπαρήγα και η ανεύθυνη τυχοδιωκτική ομάδα γύρω από την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος θέλουν έναν νεκρό»!

Λοιπόν, ναι! Έτσι είναι! Το ΚΚΕ όντως θέλει έναν νεκρό! Το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα.

Πρόσω ο ταξικός αγώνας, κράτει τα αντιλαϊκά σχέδια!

Ακόμα δεν έχει ξημερώσει, σκοτάδι· η ώρα είναι 4:30. Οι σύντροφοι κι οι συναγωνιστές του ΠΑΜΕ, ειδοποιημένοι, έχουν αρχίσει να καταφτάνουν στο λιμάνι του Πειραιά, στην πλατεία Καραϊσκάκη. Ξημερώνει η 29η Ιούνη, μέρα πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας. Εδώ, στο πρώτο λιμάνι της χώρας, στους καταπέλτες των καραβιών, η εργατική τάξη είναι αποφασισμένη να δώσει άλλη μία αποφασιστική μάχη ενάντια στην ασυδοσία του κεφαλαίου, για να διεκδικήσει ό,τι δικαιούται και της ανήκει, για να ματαιώσει τα σχέδια της πλουτοκρατίας που απεργάζεται την οικονομική αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων και τον στραγγαλισμό των δικαιωμάτων τους. Είναι αποφασισμένη να δώσει ένα μάθημα αξιοπρέπειας στον ελεεινό εσμό των εξωνημένων ασπόνδυλων της —τάχατες— δημοσιογραφίας, αυτών που κάθε βράδυ ωρύονται στα δελτία τιβίσεων, για την ενημέρωσή μας βεβαίως πασχίζοντας· αλίμονο!

Οι απεργοί αντικρίζουν ένα ασυνήθιστο θέαμα: Όλες οι πύλες του λιμανιού είναι κλειστές. Μέσα στο λιμάνι, το αποκλεισμένο, κατά μήκος της περίφραξης, έχουν παραταχθεί ισχυρές δυνάμεις των διάφορων σωμάτων ασφαλείας (ή προστασίας του πολίτη —εξάλλου, και οι εφοπλιστές πολίτες είναι, βρε αδελφέ), ΜΑΤ, αστυνομικοί, λιμενικοί κ.λπ. Οι καταπέλτες των πλοίων είναι ανεβασμένοι, κλειστοί. Οι απεργοί οργανώνονται. Διαβουλεύονται, καταστρώνουν σχέδιο και κατανέμουν τις δυνάμεις τους, παρατασσόμενοι σ' όλες τις πύλες του λιμανιού, αντίκρυ στους ένστολους της ασφάλειας–προστασίας, μέσα από τα κάγκελα οι ασφαλίτες, απέξω οι απεργοί. Οι ασφαλίτες με τις στολές, τις ασπίδες, τα κράνη, τα κλομπ. Οι απεργοί «με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σαν σημαία», με τις σημαίες του ΠΑΜΕ, με τα συνθήματά τους.

Ο Σίμων και ο Σαούλ

Σύμφωνα με το χριστιανικό εορτολόγιο, σήμερα είναι του Πέτρου και του Παύλου. Βέβαια καμία σχέση δεν έχει το γεγονός αυτό με τα συνήθη θέματα που απασχολούν το ιστολόγιό μου. Απλώς δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό και να μην κάνω μια μικρή παρέκβαση από τη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουμε, προκειμένου να σχολιάσω αυτό που πάντα το 'βλεπα σαν μια ανεξήγητη παραξενιά του χριστιανικού εορτολoγίου: τον συνεορτασμό δύο αποστόλων που έφτασαν να γίνουν άσπονδοι εχθροί, να αλληλοϋποβλέπονται, να αλληλοκατηγορούνται και να διαγκωνίζονται —όχι πάντα με μεθόδους που θα τις χαρακτήριζε κανείς άμεμπτου χριστιανικού ήθους— ποιος θα κερδίσει την πρωτοκαθεδρία στο κίνημα που τους άφησε κληρονομιά ο δάσκαλός τους. Αλήθεια, γιατί οι εκκλησιαστικοί πατέρες καταδίκασαν αυτούς τους δύο αμόνοιαστους μαθητές του Ναζωραίου να μοιράζονται εσαεί την ίδια μέρα γιορτής; Διάθεση να τους ειρωνευτούν ή πρόθεση να τους σαρκάσουν, μάλλον δεν μπορεί να αποδοθεί στους άγιους πατέρες. Επιθυμία να τους τιμωρήσουν, μετά θάνατον, κι αυτό δύσκολο να γίνει πιστευτό. Μάλλον υποκρισία μού μυρίζει. Μάλλον τις πομπές των συγκεκριμένων αποστόλων θέλησαν να καλύψουν οι σεπτοί προκαθήμενοι… Έτσι όμως κατάφεραν τούτο: Να παραδώσουν στις επόμενες γενεές τούς δύο αντίμαχους πρωταγωνιστές του κινήματος του Χριστιανισμού ενωμένους υπό τις ευλογίες της εκκλησίας σε ένα αταίριαστο δίδυμο–καρικατούρα, σύμβολο αιώνιας φαιδρότητας. Φαιδρότητας που έχει στο διάβα του χρόνου δώσει ανάλογα παράγωγα: από πλήθος ιερών ναών των «αγίων [σημ. ιστολόγου: διάβαζε αγρίων] αποστόλων Πέτρου και Παύλου» έως και τις πόλεις Πετροπαβλόφσκ (Петропавловск) του Καζαχστάν και της ρωσικής Ανατολής…

Αθώοι ή ένοχοι οι δικαστικοί;

Πληροφορηθήκαμε προχτές στις ειδήσεις ότι:

Οι φήμες για επιστροφή της δραχμής προκάλεσαν την αντίδραση του επίτιμου εισαγγελέα Εφετών Αργύρη Τσίχλα, ο οποίος κατέθεσε μήνυση κατά παντός υπευθύνου για διασπορά ψευδών ειδήσεων στην εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης. Ο κ. Τσίχλας στρέφεται κατά όσων διέσπειραν ή εξακολουθούν να διασπείρουν με οποιοδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις ή φήμες, ικανές να επιφέρουν ανησυχίες ή φόβους στους πολίτες ή να ταράξουν τη δημόσια πίστη και να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του κοινού στο εθνικό νόμισμα. Στη μήνυσή του αναφέρεται σε δημοσιεύματα στον Τύπο και σε μπλογκ, τα οποία ισχυρίζονται ότι στο παλιό νομισματοκοπείο η κυβέρνηση κόβει δραχμές σε μέταλλο και χαρτονομίσματα για την επαναφορά της δραχμής.

Επίσης ότι:

Τη διενέργεια προκαταρτικής εξέτασης διέταξε η προϊσταμένη της Εισαγγελίας κ. Ελένη Ράικου για διασπορά ψευδών ειδήσεων σχετικά με τις φήμες περί πτώχευσης της ελληνικής οικονομίας. Αναμένεται να κληθούν δημοσιογράφοι που αρθρογράφησαν σχετικά με επικείμενη πτώχευση, για να καταθέσουν τα στοιχεία στα οποία βασίστηκαν.

Φταίει ο… Χατζηπετρής!

Τις προάλλες διάβασα στην εφημερίδα μία από τις πρωτοσέλιδες ειδήσεις των τελευταίων ημερών (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

Αλυσιδωτές αντιδράσεις προκάλεσε χτες η μετατροπή του θωρηκτού «Γ. Αβέρωφ» σε νυχτερινό κέντρο, για τις ανάγκες της γαμήλιας δεξίωσης γόνου εφοπλιστικής οικογένειας, την περασμένη Πέμπτη.[…]

Η αποκάλυψη της υπόθεσης οδήγησε στην απόλυση του αρχιπλοίαρχου Ε. Γαβαλά, ο οποίος ασκούσε από το 2008 τα καθήκοντα του διευθυντή του «Πλωτού Ναυτικού Μουσείου “Γ. ΑΒΕΡΩΦ”». Το ΓΕΝ, που είχε εγκρίνει τη διάθεση του πλοίου, εμφανίζεται ότι παραπλανήθηκε, καθώς όπως υποστηρίζει είχε ενημερωθεί ότι «επρόκειτο να πραγματοποιηθεί εκδήλωση για την ολοκλήρωση των “Ποσειδωνίων 2010”, τη διοργάνωση της οποίας είχε αναλάβει η ναυτιλιακή εταιρεία Atlas Maritime».

Η τρώεικα (συμ)μορφώνει δημοσιογράφους!

Στον «Ριζοσπάστη» του Σαββάτου 12–6–2010 υπάρχει η σχετική είδηση και δίπλα το σχόλιο της εφημερίδας, το οποίο αναδημοσιεύω στη συνέχεια (δίνω επίσης τον δεσμό για όποιον θέλει να διαβάσει την είδηση, αν και το σχόλιο την εμπεριέχει περιληπτικά):

«Ενσωματωμένοι» στην άθλια προπαγάνδα

Στα ψιλά πέρασε χτες η είδηση ότι εταιρεία επικοινωνιολόγων στην Ελλάδα συνεργάστηκε με το ΔΝΤ για να στηρίξει την προώθηση του αντιλαϊκού μνημονίου της κυβέρνησης με την ιμπεριαλιστική τρόικα^[1]. Τι είπε χτες ο επικεφαλής της συγκεκριμένης εταιρείας, καταθέτοντας στην επιτροπή της Βουλής για το σκάνδαλο «Ζήμενς»; Ότι για λογαριασμό του ΔΝΤ, και με το αζημίωτο, αναλάμβανε να φέρει σε επαφή με την τρόικα διάφορους δημοσιογράφους, ώστε στη συνέχεια αυτοί να συνδράμουν επικοινωνιακά την προώθηση του μνημονίου και των αντιδραστικών μέτρων που περιέχονται σε αυτό.

Χορτάστε με… διαφάνεια!

Ο Βάλντεν Μπέλο (Walden Bello), γεννημένος στη Μανίλα των Φιλιππίνων το 1945, είναι συγγραφέας, ακαδημαϊκός, πολιτικός και πολιτικός αναλυτής. Είναι καθηγητής κοινωνιολογίας και δημόσιας διοίκησης στο πανεπιστήμιο Diliman των Φιλιππίνων. Σήμερα είναι μέλος του Κογκρέσου των Φιλιππίνων, εκλεγμένος με το κόμμα Ακμπαγιάν (Akbayan), στην εκλογική λίστα (ψηφοδέλτιο) του οποίου κατείχε τη 2η θέση. Συμμετέχει στη δράση «Η Εξωτερική Πολιτική στο Επίκεντρο».

«Η Εξωτερική Πολιτική στο Επίκεντρο» (Foreign Policy in Focus - FPIF) είναι ένα πρόγραμμα του «Ινστιτούτου Μελετών Πολιτικής» (Institute for Policy Studies), το οποίο έχει έδρα την Ουάσιγκτον και αυτοπροβάλλεται ως «πολιτικώς προοδευτική δεξαμενή σκέψης». Το FPIF, με τη σειρά του, αυτοπροσδιορίζεται ως «δεξαμενή σκέψης χωρίς τείχη», η οποία «συνενώνει την έρευνα και τη δράση περισσοτέρων από 600 μελετητών, υποστηρικτών και ακτιβιστών, που επιζητούν να καταστήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες έναν πλέον υπεύθυνο παγκόσμιο εταίρο (τόσο… «πολιτικώς προοδευτική» δράση —σχολιάζω, πλην διευκρινίζω ότι τούτο δεν αποτελεί ούτε μομφή ούτε καν αιχμή προς τον Βάλντεν Μπέλο, έναν από τους πιο σημαντικούς διανοούμενους της Ν.Α. Ασίας, άξιο σεβασμού).

Όταν η διαφθορά φοράει την προβιά της διαφάνειας - Μέρος β'

Θεωρώ σκόπιμο να ξεκινήσω τη σημερινή μου ιστογραφή —2ο μέρος του άρθρου μου «Όταν η διαφθορά φοράει την προβιά της διαφάνειας», με ειδικότερη αναφορά στο εγχώριο παράρτημα της «Διεθνούς Διαφάνειας»— δηλώνοντας προεισαγωγικά τη θέση μου, την εκτίμησή μου, για τη σχετική, περιορισμένη δηλαδή, βαρύτητα του ρόλου που αντικειμενικά μπορεί να παίξει η διαφάνεια στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας μας (αναλόγως και άλλων χωρών ασφαλώς). Αφενός, διότι νόμιμα και με πλήρη διαφάνεια συντελούνται οι μεγαλύτερες κλεψιές, αρχής γενομένης από την κλοπή της ψήφου με τα διάφορα κατά καιρούς και περιστάσεις καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα. Αφετέρου, διότι το εκμεταλλευτικό πολιτικοκοινωνικό μας σύστημα έχει κάποια όρια πέραν των οποίων δεν χωρεί ουδέ καν συζήτηση περί διαφάνειας. Βλέπετε, ενώ περισσεύουν εσχάτως οι αναφορές και οι επικλήσεις της διαφάνειας σε πλείστες όσες ανώδυνες μάλλον περιπτώσεις, πέπλο πυκνό αδιαφάνειας καλύπτει άλλους ζωτικής σημασίας τομείς, όπως συζητήσεις και συμφωνίες με Ομπάμες, Ερντογάν, τρώεικες, διευθυντήρια κ.λπ. Αφήστε κάτι κλειστές λέσχες, όνομα και μη χωριό… Από τρίτου, στον όμορφο κόσμο μας, τον ηθικό, τον αγγελικά πλασμένο, κανέναν δεν εκπλήσσει το γεγονός να χρησιμοποιείται ενίοτε η διαφάνεια σαν προπέτασμα καπνού για να συγκαλύψει ενέργειες και πρακτικές που δεν ευδοκιμούν στο φως. Το σχόλιο της εφημερίδας «Ριζοσπάστης» στις 18–5–2010 με αφορμή δημοσκόπηση της ΑΛΚΟ για λογαριασμό της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», σύμφωνα με την οποία το 93% των ερωτηθέντων ζητεί να πάνε φυλακή οι υπεύθυνοι της κρίσης, είναι αρκετά διαφωτιστικό όσον αφορά την εν λόγω θέση μου:

[…] Πολύ ωραία. Το ερώτημα όμως είναι ποιους νόμους παραβίασαν οι υπεύθυνοι της κρίσης […]

Και συνεχίζει το σχόλιο της εφημερίδας (η επισήμανση με παχιά γράμματα δική μου):

Hasta la victoria siempre!

Για άλλη μία φορά το «ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ», όπως αποκαλεί το πρωτοσέλιδο πολιτικό άρθρο της η εφημερίδα της πλουτοκρατίας, η «Καθημερινή», γίνεται η αφορμή να γράψω. Η σημερινή ιστογραφή μου ασχολείται με το άρθρο του φύλλου της Κυριακής 16–5–2010. Απολαύστε το:

Δυναμικά και κάθετα

Εμμένουν οι οργανώσεις αριστερών κομμάτων στην απόφασή τους να κάνουν ό,τι μπορούν για να αυξήσουν και άλλο την ανεργία και να βυθίσουν τη χώρα στο τέλμα. Τώρα απειλούν με νέες κινητοποιήσεις για να σταματήσουν κρουαζιερόπλοια που θέλουν να δέσουν σε ελληνικά λιμάνια. Η Ελλάδα ζει από τον τουρισμό και δεν αντέχει άλλη ζημιά από τέτοιες κινήσεις. Η εικόνα της χώρας διεθνώς απωθεί τουρίστες και βεβαίως επενδυτές. Αν η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου δεν αντιδράσει δυναμικά και κάθετα στις παράλογες προκλήσεις των οργανώσεων αυτών, το κόστος θα είναι ανυπολόγιστο για όλους μας.

Στην ιστογραφή μου Εκρηκτικές καταστάσεις στις 26–4–2010 έγραφα ότι πρέπει να διαβάζουμε αυτό που κρύβεται πίσω από τα γραπτά των αστικών φυλλάδων και έδειχνα πώς. Αυτό πάντα πρέπει να γίνεται, και ο συνειδητοποιημένος αναγνώστης σίγουρα έχει συνηθίσει να το κάνει. Θα είχε ενδιαφέρον ασφαλώς να το κάνω και τώρα με τούτο 'δώ το θρασύ άρθρο. Ν' αρχίσω, για παράδειγμα, από την πρώτη φράση του: