Πέμπτη, Ιουνίου 20, 2013

Ραγιάδες… (Μέρος 3ο)


Το 3ο μέρος της (μέχρι στιγμής) τριλογίας «Ραγιάδες…» διαδραματίστηκε χτες και προχτές, 18 και 19 του μήνα, στις αρχαιρεσίες της ΕΣΗΕΑ. Απλώς δείτε τα αποτελέσματα, π.χ. σχολιασμένα στο άρθρο Σφάξε με αγά μου να αγιάσω του ιστολόγιου Αριστερά και Πολιτική, που το αναδημοσιεύει ο Redfly Planet (έχουν ενδιαφέρον και τα σχόλια), και βγάλτε συμπεράσματα, έστω κάποια συμπεράσματα,μιας και για την ανάλυση των αποτελεσμάτων αναγνωρίζω ότι απαιτείται οπωσδήποτε και η γνώση των ειδικών συνθηκών του χώρου, την οποία ίσως δεν την έχετε, όπως δεν την έχω κι εγώ —γι' αυτό και ίσως επανέλθω με κάποια ενδεχομένως 4η συνέχεια των «Ραγιάδων…» (ε, ναι, προεξοφλώ ότι και ύστερα από την οσοδήποτε εμβριθή ανάλυση οι… ραγιάδες θα μείνουν ακλόνητοι στη θέση τους, που να πάρει…).


Τρίτη, Ιουνίου 18, 2013

Ραγιάδες… (Μέρος 2ο)


Τα γεγονότα που περιγράφω είναι πρόσφατα· συνέβησαν πριν από λίγους μήνες έως και πριν από λίγες μέρες ή ώρες. Τόπος: Κάποια επιχείρηση στον χώρο των ΜΜΕ. (Si non è vero, è ben trovato: αν δεν είναι αλήθεια, είναι καλή επινόηση, δηλαδή ταιριάζει για αληθινό).

Διανύουμε τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Στην επιχείρηση το σχετικά καλό κλίμα των προηγούμενων ετών, όταν η επιχείρηση κατείχε ζηλευτή μεταξύ των ανταγωνιστριών της θέση από πλευράς κερδοφορίας, αρχίζει να κλονίζεται. Όμως ας δούμε την εξέλιξη των πραγμάτων με τη σειρά. Το καλό λοιπόν κλίμα του «παλιού, καλού καιρού» αναφέρεται τόσο στην ανταπόκριση της εργοδοσίας στις υποχρεώσεις της προς τους εργαζόμενους (τακτικές οι πληρωμές, αμειβόμενες οι υπερωρίες και η εργασία του Σαββατοκύριακου, κανονικά τα ρεπά κ.λπ.) όσο και στις σχέσεις μεταξύ των εργαζομένων, όπου δεν είχαν εκδηλωθεί αντιθέσεις ή συγκρούσεις, αφενός επειδή δεν είχε δοθεί αφορμή με κάποιες εξόφθαλμα προκλητικές ενέργειες από πλευράς εργοδοσίας στις οποίες οι εργαζόμενοι θα καλούνταν να αντιδράσουν, επομένως να τοποθετηθούν, οπότε θα αναπτύσσονταν οι διαφορετικές απόψεις των εργαζομένων και θα σημειώνονταν οι επακόλουθες αντιπαραθέσεις, και αφετέρου επειδή οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν είχαν αναπτύξει κάποια ιδιαίτερη δραστηριότητα για τον ταξικό προσανατολισμό της συνδικαλιστικής τους οργάνωσης, των σωματείων τους. Μάλλον, λοιπόν, επικρατούσε η λεγόμενη εργασιακή ειρήνη. Στο τοπίο αυτής της εργασιακής ειρήνης ας εντάξουμε κάποιες ψιλογκρίνιες από πλευράς εργοδοσίας οσάκις γινόταν καμιά κινητοποίηση, κυρίως των δημοσιογράφων, στην οποία «εκ καθήκοντος» συμμετείχαν οι εργαζόμενοι, χωρίς να αναπτύσσουν άλλη δραστηριότητα όπως ζύμωσης κάποιων προωθημένων ταξικών θέσεων στον χώρο ή έκδοσης ιδιαίτερης ανακοίνωσης συμμετοχής στην εκάστοτε απεργία. Ακόμη ας σημειώσουμε ότι σ’ αυτό το περιβάλλον εργασιακής ειρήνης είτε ευδοκιμούσε είτε, έστω, γινόταν ανεκτή ή δεν ξένιζε η υπερψήφιση από τους εργαζόμενους δημοσιογράφους της επιχείρησης ως εκπροσώπου τους στην ΕΣΗΕΑ του προσώπου που υποδείκνυε τεχνηέντως, εμμέσως ή αμέσως, η εργοδοσία!

Αλλά, ως γνωστόν, και οι πιο δυνατές φιλίες, πολύ περισσότερο οι κατ΄ επίφαση ή οι κατά σύμβαση φιλίες ή οι λυκοφιλίες, στα δύσκολα δοκιμάζονται. Και τα δύσκολα, καθώς η κρίση και γινόταν βαθύτερη και σωρευτικά επενεργούσε στα κοινωνικοοικονομικά δρώμενα, δεν άργησαν να εμφανιστούν και σ’ αυτόν τον "παράδεισο" εργασιακής ειρήνης, σ’ αυτήν την επιχείρηση. Άρχισαν κάποιες απολύσεις, ακολούθησαν καθυστερήσεις στην καταβολή των αποδοχών, περικοπές στην αμοιβή των υπερωριών και της εργασίας του Σαββατοκύριακου, δόθηκε συνέχεια με μείωση των αποδοχών των εργαζομένων (στο όνομα της κρισιακής συγκυρίας, βέβαια —μην πάει ο νους σας στο "κακό", ότι η επιχείρηση δεν αγαπάει και δεν πονάει τους εργαζόμενους), με παγιωμένη πλέον την καταβολή των δεδουλευμένων με καθυστέρηση κάποιων μηνών, μέχρι που συμπληρώθηκε το παζλ της τυπικής σύγχρονης (με την έννοια της συμμόρφωσης στην γενικευμένη ανά τη χώρα αντεργατική επέλαση στο όνομα ή εξαιτίας, αν θέλετε, της κρίσης) επιχείρησης με όλα τα σχετικά κομμάτια: ατομικές συμβάσεις, νέες μειώσεις αποδοχών, απειλές και εκφοβισμός για επικείμενες μαζικές απολύσεις έως και κλείσιμο της επιχείρησης, προσπάθεια διάσπασης των εργαζομένων κ.λπ. Αυτά όλα από πλευράς εργοδοσίας. Και οι εργαζόμενοι; «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα»… Απροετοίμαστοι απέναντι στη μελετημένη επίθεση της πάντα έτοιμης να προασπίσει τα συμφέροντά της εργοδοσίας, απαίδευτοι στους ταξικούς αγώνες, άλλοι ακόμη και με εχθρική στάση απέναντι σ’ αυτούς κι άλλοι έτοιμοι να δώσουν γη και ύδωρ στα αφεντικά αποβλέποντας στην εύνοιά τους, αλλά και με σημαντική μερίδα εργαζομένων με υποφώσκουσα έως εκδηλωμένη διάθεση να αντιδράσουν. Αυτοί οι τελευταίοι βιώνουν πολυεπίπεδο δράμα. Γι’ αυτούς η επίθεση της εργοδοσίας, πέρα από τις εργασιακές και οικονομικές επιπτώσεις, τις οποίες υφίστανται και αντιλαμβάνονται και αυτοί όπως όλοι οι συνάδελφοί τους, σημαίνει κάτι ακόμη: την ηθική υποχρέωση, το ταξικό τους χρέος να αντιδράσουν. Αλλά πώς; Μόνοι; Ασφαλώς όχι! Λογικό κι επόμενο να αναζητήσουν στηρίγματα στις υπάρχουσες μορφές συνδικαλιστικής οργάνωσης (ΕΣΗΕΑ κ.λπ.). Βρίσκουν όμως από αυτές τη στήριξη που αναζητούν; Χμ!…

Παρασκευή, Ιουνίου 14, 2013

Ραγιάδες… (Μέρος 1ο)


Το περιστατικό που περιγράφω συνέβη πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια.

Καλοκαίρι, απομεσήμερο, ζέστη. Τρεις και κάτι η ώρα, ώρα που σχολάνε οι εργαζόμενοι στις δημόσιες υπηρεσίες, κι εγώ, μαζί με όσους δεν έχουν πάρει άδεια, περιμένω υπομονετικά το τρένο για τον Πειραιά, στην αποβάθρα του ηλεκτρικού στην Ομόνοια. Ο κόσμος που έχει μείνει στην Αθήνα έχει αυτή την εποχή αραιώσει, αλλά έχουν επίσης αραιώσει και τα δρομολόγια. Αποτέλεσμα, το στρίμωγμα το ίδιο όπως κι όταν δεν είναι περίοδος διακοπών, αλλά ο χρόνος αναμονής μεγαλύτερος. Κάποτε, τέλος πάντων, φτάνει ο συρμός. Μπαίνω από την μπροστινή πόρτα του πρώτου βαγονιού και βρίσκω θέση… «καθημένων δι’ ορθίους», όπως περιπαιχτικά έλεγε κάποιος φίλος μου τις προνομιούχες εκείνες θέσεις όπου οι όρθιοι έχουν την πολυτέλεια να ακουμπούν την πλάτη τους στην πλάτη των καθισμάτων (στα οποία κάθονται οι… «καθήμενοι»!). Βρίσκομαι λοιπόν όρθιος, ακουμπισμένος στην πλάτη του ακριανού αριστερού καθίσματος της πρώτης τετράδας καθισμάτων του συρμού, επομένως κοιτάζω προς τα πίσω και μπορώ να δω, μετ’ εμποδίων οπωσδήποτε, μέχρι το βάθος του δεύτερου βαγονιού του συρμού. Κάποια στιγμή παρατηρώ εκεί στο βάθος κάποια αναταραχή, κάποιες περίεργες μετακινήσεις των επιβατών. Συγκεντρώνω την προσοχή μου και αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει· στ’ αλήθεια είναι κάτι πρωτοφανές, κάτι που δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Ένας ψηλός κρεμανταλάς, 35 με 40 χρονών, κρατάει με το ‘να χέρι και σφίγγει στο στήθος του μια τεράστια χαρτοσακούλα, ανοιχτή, γεμάτη με σπόρια, λιόσπορους όπως διαπίστωσα στη συνέχεια. Με τ’ άλλο χέρι βουτάει από την ανοιχτή σακούλα σπόρια, τα φέρνει στο στόμα, όπου αφού τσίκι-τσίκι βγάλει τον καρπό, φτύνει τα φλούδια αναιδέστατα, χωρίς να παίρνει καμία προφύλαξη, το αντίθετο θα ‘λεγα, φαίνεται πως το κάνει επίτηδες, προφανώς για να προκαλέσει· φτύνει τα φλούδια κυριολεκτικά στο πρόσωπο των συνεπιβατών του, οι οποίοι έκπληκτοι προσπαθούν να απομακρυνθούν από το πεδίο βολής του. Οι βαλλόμενοι επιβάτες μετακινούνται, πολλές φορές στριμωχνόμενοι άγρια, αρκεί να μπορέσουν να βρουν λίγο τόπο να σταθούν μακριά από το λιοσποροφάγο ζώο, γύρω από το οποίο δημιουργείται μία… νεκρή ζώνη. Θα ‘λεγε κανείς ότι, τέλος πάντων, βρέθηκε κάποιος απροσάρμοστος (με «αποκλίνουσα συμπεριφορά», που λένε), τρελός ίσως, και οι υπόλοιποι, οι λογικοί, συνετά πράττοντας, έδωσαν τόπο στην οργή με τον τρελό να τα βάλουμε τώρα;») και του παραχώρησαν τον ζωτικό χώρο που χρειαζόταν για την απρόσκοπτη ζωώδη διεργασία του, και ότι έτσι έληξε το ζήτημα. Αμ δε! Ύστερα από λίγο το λιοσποροφάγο ζώο, βρίσκοντας μάλλον ανιαρό να φτύνει τα φλούδια χωρίς να ασχολείται κανείς μ’ αυτή του την πράξη (και μ’ αυτόν, επομένως) και κυρίως χωρίς να ενοχλείται κανείς απ’ αυτή του την πράξη (και απ’ αυτόν, επομένως), το βλέπω να μετακινείται και να πλησιάζει τους επόμενους στόχους του! Αυτοί αντιδρούν όπως και οι προηγούμενοι, και το σκηνικό επαναλαμβάνεται, με αργό ρυθμό, συνεχώς. Το περίεργο είναι ότι, ενώ πλέον όλοι έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει, κανείς δεν επιχειρεί να του κάνει κάποια παρατήρηση, να τον ανακαλέσει σε τάξη, κάτι να πει τέλος πάντων. Το λιοσποροφάγο ζώο κάποια στιγμή έχει χτενίσει το δεύτερο βαγόνι απ’ άκρου σ’ άκρο και έχει μπει στο πρώτο βαγόνι, το βαγόνι μου. Έχουμε περάσει την Καλλιθέα και ο κόσμος έχει αρκετά αραιώσει. Αρχίζω να ανησυχώ, γιατί ο κίνδυνος να βρεθεί δίπλα μου είναι πλέον ορατός. Δεν θέλω να φύγω κι έτσι να τον αποφύγω, όπως εύκολα πλέον κάνουν τώρα οι υπόλοιποι επιβάτες, μιας και τώρα η μετακίνηση μέσα στο βαγόνι δεν είναι προβληματική. Ήδη πηγαίνουμε προς το Φάληρο, όταν βρίσκεται απέναντί μου. Τον καρφώνω με το βλέμμα μου, γεμάτος οργή:

Τετάρτη, Ιουνίου 12, 2013

Ο κυβερνητικός διπρόσωπος…


Λάβρος ο κυβερνητικός διπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου στη σημερινή του παράσταση, στον ρόλο που έχει αναλάβει, «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ»…


Ο ίδιος "αστέρας" πριν από ενάμιση χρόνο περίπου:


Τι λέτε; Περνάει τις εξετάσεις; Ή πρέπει να προχωρήσει, αυτός και όλος ο θίασος, και εις χοιρότερα (ισχυρότερα απέναντι στους εργαζόμενους —το ίδιο είναι) για να πάρουν τα εύσημα από τους εντολοδότες τους;

Ας αναλογιστούμε οι εργαζόμενοι τις ευθύνες μας απέναντι σ' αυτόν τον θίασο. Το ρεπερτόριό του έχει κι άλλα δράματα, κακόγουστες φάρσες και τραγωδίες για τον λαό…

12 Ιουνίου 2013, ώρα 9:30 π.μ.:(Της νύχτας τα καμώματα…) Ό,τι κουτσό έγραψα, βιαστικά κιόλας, χτες βράδυ, ας το συμπληρώσω σήμερα, για να μπορεί να σταθεί σωστά στα πόδια του. Όταν έγραφα «Ας αναλογιστούμε οι εργαζόμενοι τις ευθύνες μας απέναντι σ' αυτόν τον θίασο», δεν εννοούσα, βέβαια, απλώς να αλλάξουμε θίασο· εννοούσα να αλλάξουμε και τον θιασάρχη· να γίνει πρωταγωνιστής ο λαός! Να περάσει η εξουσία στα χέρια του λαού, αυτός πρέπει να είναι ο προσανατολισμός των λαϊκών αγώνων!


Δευτέρα, Ιουνίου 10, 2013

Μία πτυχή της "αξιολόγησης" των σχολείων και των εκπαιδευτικών


Το πανό αποτυπώνει επιγραμματικά τι σημαίνει "αξιολόγηση"
Προχτές, στην προηγούμενη ανάρτησή μου με τίτλο Το «ζην» το 'χουμε εξασφαλισμένο! Πάμε για το «ευ ζην»! προσπάθησα να διατυπώσω πώς βιώνει ένας μικρός μαθητής των πρώτων τάξεων του δημοτικού —αλλ' όχι μόνο αυτός— τις αντιπαιδαγωγικές, εκτός των άλλων, δράσεις που επιβάλλει το Υπουργείο Παιδείας στην επιδίωξή του να διαμορφώσει το «σχολείο της αγοράς» —ξέρετε, αυτό που είναι ανοικτό στις ανάγκες της αγοράς, αυτό που αντί για μόρφωση προσφέρει κατάρτιση κ.λπ. Χτες διάβασα μιαν ανακοίνωση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών «Ρόζα Ιμβριώτη» με τίτλο Να μπλοκαριστεί η αξιολόγηση[1] στην πράξη και διαπίστωσα ότι η περιβόητη αξιολόγηση του αγοραίου υπουργείου κρύβει, εκτός των άλλων, και μια πονηρή πτυχή, η οποία όχι μόνο καλύπτει, αλλά και παροτρύνει την ευδοκίμηση κάθε πονηρού εξαμβλώματος τύπου ΕΥΖΗΝ, κάθε εργαλείου δηλαδή που προορίζεται να ικανοποιήσει, σε βάρος μάλιστα της εκπαιδευτικής διαδικασίας, συγκεκριμένες ανάγκες της αγοράς, ακόμη και ανάγκες τεχνητά διογκούμενες, που δεν ανταποκρίνονται στις προτεραιότητες της λαϊκής οικογένειας αλλά στις κερδοσκοπικές επιδιώξεις συγκεκριμένων επιχειρηματικών κύκλων.

Απόσπασμα από το παράρτημα της απόφασης για την αξιολόγηση
Η Υπουργική Απόφαση για την αξιολόγηση αναφέρει (βλέπετε παραπλεύρως εικόνα με το σχετικό απόσπασμα από το παράρτημα τηςαπόφασης) ότι κριτήριο αξιολόγησης στον τομέα Προγράμματα, Παρεμβάσεις και Δράσεις Βελτίωσης είναι η:

5.2. Ανάπτυξη και εφαρμογή σχεδίων δράσης για τη βελτίωση του εκπαιδευτικού έργου

όπου δράση συνιστά και το πρόγραμμα ΕΥΖΗΝ —θυμηθείτε το… νόθο αρκτικόλεξο:ΕΥΖΗΝ=Εθνική δράση Υγείας για τη ΖωΗ των Νέων! Αμ πώς! Στην τύχη γράφεται ό,τι γράφεται;

— — — — — — — — — — — — — — — — — — — —

[1] Στο διαδίκτυο μπορεί κανείς να βρει πλήθος άρθρων, σχολίων και απόψεων για την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων, ποικίλης ιδεολογικής απόχρωσης. Το ιστολόγιο αυτό δεν επιδίωξε ποτέ να καταταγεί στα λεγόμενα —απατηλώς, λόγω του ανεδαφικού τού πράγματος— αμερόληπτα ιστολόγια· τουναντίον δεν αποκρύπτει τις επιλογές του. Σ' αυτό το πλαίσιο κι επειδή στην παρούσα ιστογραφή μόλις αγγίζω μία μονάχα πτυχή του τεράστιου θέματος της αξιολόγησης, για πληρέστερη ενημέρωσή σας σας συστήνει, εκτός από την παραπάνω ανακοίνωση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών «Ρόζα Ιμβριώτη», το άρθρο Η αξιολόγηση σχολείου και εκπαιδευτικού. Την ίδια την υπουργική απόφαση για την αξιολόγηση μπορείτε να τη δείτε εδώ, τη δε σχετική εγκύκλιο για την αξιολόγηση εδώ.


Παρασκευή, Ιουνίου 07, 2013

Το «ζην» το 'χουμε εξασφαλισμένο! Πάμε για το «ευ ζην»!


Προεισαγωγικά, ολίγα γλωσσικά. Το 1963, δεκαπεντάχρονος μόλις, από τα πρώτα μέλη της «Δημοκρατικής Κίνησης Νέων "Γρηγόρης Λαμπράκης"», πρόδρομης οργάνωσης της «Νεολαίας Λαμπράκη», έγραφα «Ο Λαμπράκης ζη», γραφή που σήμερα ξενίζει· θα γράψουμε σήμερα «ζει», αφού πλέον έχουμε εντάξει και αυτό το, νομίζω, τελευταίο δύστροπο ρήμα, με την περίεργη κατάληξη στο β' και γ' ενικό του ενεστώτα (ζω, ζης, ζη κάποτε, ζω, ζεις, ζει σήμερα), στο κλιτικό σύστημα της νεοελληνικής. Όμως μάς έχει μείνει σαν απολίθωμα το απαρέμφατο αυτού του ρήματος (όλα τα απαρέμφατα, απολιθώματα είναι, εξάλλου): το ζην, όπως στις φράσεις: τα προς το ζην, ζην επικινδύνως, εξεμέτρησε το ζην, ευ ζην, ίσως μόνο αυτές. Aπαρέμφατο δεν υπάρχει στη νεοελληνική, οπότε δεν συνιστά ένταξη στο κλιτικό σύστημα της νεοελληνικής αλλά λάθος η γραφή τού ζην με ει, όπως συνήθως γράφονται τα απαρέμφατα, πχ: το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν, οδηγείν επικινδύνως κ.λπ.

Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, αν κάποιος μάς υποσχεθεί ότι θα μας εξασφαλίσει το «ευ ζην», μάλλον θα του αντιτείνουμε να μπορέσει να μας εξασφαλίσει πρώτα το «ζην», γιατί κι αυτό ακόμη είναι για πολλούς από μας το ζητούμενο σήμερα. Το «ευ ζην» θυμίζει σ' αυτούς τη γνωστή ρήση «να φάμε δεν έχουμε, ραπανάκια για την όρεξη γυρεύουμε»! Και πράγματι, στα δημόσια σχολεία της ντροπής, τα υποχρηματοδοτούμενα, τα εγκαταλειμμένα, τα καταργούμενα ή συγχωνευόμενα, τα χωρίς δασκάλους, χωρίς εποπτικά μέσα, χωρίς θέρμανση, με υποσιτιζόμενα παιδάκια, με παιδάκια που απέχουν από το μάθημα της φυσικής αγωγής (γυμναστικής) επειδή οι γονείς τους δεν έχουν χρήματα να τα πάνε σε γιατρό για να τα εφοδιάσουν με το απαραίτητο «χαρτί γιατρού», όπου η προληπτική ιατρική φροντίδα είναι… ανέκδοτο, αφού και αυτή η θεραπευτική ιατρική είναι απαγορευτική για πολλούς, ε λοιπόν σ' αυτά τα σχολεία έρχεται το ακατονόμαστο «διά βίου πάθησης» Υπουργείο Παιδείας να πουλήσει (κυριολεκτικά!) προγράμματα «ευ ζην», καλοζωίας, δηλαδή, αν δεχθούμε τη νοηματική ολίσθηση επί τα χείρω του αρχαίου «ευ ζειν», το οποίο υπονοεί την ενάρετη ζωή και όχι το «να περνάμε καλά» των Νεοελλήνων. Θαυμάστε το (από τη σχετική ιστοσελίδα του Υπουργείου):

Απ! Ληστεία!


Ο εκφωνητής στις χθεσινές ειδήσεις:

H Ολομέλεια της Βουλής ψήφισε το απόγευμα της Πέμπτης με μεγάλη πλειοψηφία, 234 ψήφων υπέρ, τη διεύρυνση του κατηγορητηρίου εναντίον του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου με το αδίκημα της απιστίας στην υπηρεσία, σε βαθμό κακουργήματος.

Κι εγώ, που παράκουσα, νόμισα πως παραπέμφθηκε με το αδίκημα της απληστίας!…

Όχι τίποτ' άλλο, δηλαδή, αλλά δεν είμαστε (εγώ δεν είμαι, αλλά χρησιμοποιείται, ως αρμόζει, πληθυντικός μεγαλοπρέπειας, όπως λέμε: «ημείς ο Αυτοκράτωρ») ίσα κι όμοια, κύριε Παπακωνσταντίνου: Για απιστία στην υπηρεσία κατηγορήθηκα κι εγώ· για απληστία, όχι!