Τα γεγονότα που περιγράφω είναι πρόσφατα· συνέβησαν πριν από λίγους μήνες έως και πριν από λίγες μέρες ή ώρες. Τόπος: Κάποια επιχείρηση στον χώρο των ΜΜΕ. (Si non è vero, è ben trovato: αν δεν είναι αλήθεια, είναι καλή επινόηση, δηλαδή ταιριάζει για αληθινό).
Διανύουμε τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Στην επιχείρηση το σχετικά καλό κλίμα των προηγούμενων ετών, όταν η επιχείρηση κατείχε ζηλευτή μεταξύ των ανταγωνιστριών της θέση από πλευράς κερδοφορίας, αρχίζει να κλονίζεται. Όμως ας δούμε την εξέλιξη των πραγμάτων με τη σειρά. Το καλό λοιπόν κλίμα του «παλιού, καλού καιρού» αναφέρεται τόσο στην ανταπόκριση της εργοδοσίας στις υποχρεώσεις της προς τους εργαζόμενους (τακτικές οι πληρωμές, αμειβόμενες οι υπερωρίες και η εργασία του Σαββατοκύριακου, κανονικά τα ρεπά κ.λπ.) όσο και στις σχέσεις μεταξύ των εργαζομένων, όπου δεν είχαν εκδηλωθεί αντιθέσεις ή συγκρούσεις, αφενός επειδή δεν είχε δοθεί αφορμή με κάποιες εξόφθαλμα προκλητικές ενέργειες από πλευράς εργοδοσίας στις οποίες οι εργαζόμενοι θα καλούνταν να αντιδράσουν, επομένως να τοποθετηθούν, οπότε θα αναπτύσσονταν οι διαφορετικές απόψεις των εργαζομένων και θα σημειώνονταν οι επακόλουθες αντιπαραθέσεις, και αφετέρου επειδή οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν είχαν αναπτύξει κάποια ιδιαίτερη δραστηριότητα για τον ταξικό προσανατολισμό της συνδικαλιστικής τους οργάνωσης, των σωματείων τους. Μάλλον, λοιπόν, επικρατούσε η λεγόμενη εργασιακή ειρήνη. Στο τοπίο αυτής της εργασιακής ειρήνης ας εντάξουμε κάποιες ψιλογκρίνιες από πλευράς εργοδοσίας οσάκις γινόταν καμιά κινητοποίηση, κυρίως των δημοσιογράφων, στην οποία «εκ καθήκοντος» συμμετείχαν οι εργαζόμενοι, χωρίς να αναπτύσσουν άλλη δραστηριότητα όπως ζύμωσης κάποιων προωθημένων ταξικών θέσεων στον χώρο ή έκδοσης ιδιαίτερης ανακοίνωσης συμμετοχής στην εκάστοτε απεργία. Ακόμη ας σημειώσουμε ότι σ’ αυτό το περιβάλλον εργασιακής ειρήνης είτε ευδοκιμούσε είτε, έστω, γινόταν ανεκτή ή δεν ξένιζε η υπερψήφιση από τους εργαζόμενους δημοσιογράφους της επιχείρησης ως εκπροσώπου τους στην ΕΣΗΕΑ του προσώπου που υποδείκνυε τεχνηέντως, εμμέσως ή αμέσως, η εργοδοσία!
Αλλά, ως γνωστόν, και οι πιο δυνατές φιλίες, πολύ περισσότερο οι κατ΄ επίφαση ή οι κατά σύμβαση φιλίες ή οι λυκοφιλίες, στα δύσκολα δοκιμάζονται. Και τα δύσκολα, καθώς η κρίση και γινόταν βαθύτερη και σωρευτικά επενεργούσε στα κοινωνικοοικονομικά δρώμενα, δεν άργησαν να εμφανιστούν και σ’ αυτόν τον "παράδεισο" εργασιακής ειρήνης, σ’ αυτήν την επιχείρηση. Άρχισαν κάποιες απολύσεις, ακολούθησαν καθυστερήσεις στην καταβολή των αποδοχών, περικοπές στην αμοιβή των υπερωριών και της εργασίας του Σαββατοκύριακου, δόθηκε συνέχεια με μείωση των αποδοχών των εργαζομένων (στο όνομα της κρισιακής συγκυρίας, βέβαια —μην πάει ο νους σας στο "κακό", ότι η επιχείρηση δεν αγαπάει και δεν πονάει τους εργαζόμενους), με παγιωμένη πλέον την καταβολή των δεδουλευμένων με καθυστέρηση κάποιων μηνών, μέχρι που συμπληρώθηκε το παζλ της τυπικής σύγχρονης (με την έννοια της συμμόρφωσης στην γενικευμένη ανά τη χώρα αντεργατική επέλαση στο όνομα ή εξαιτίας, αν θέλετε, της κρίσης) επιχείρησης με όλα τα σχετικά κομμάτια: ατομικές συμβάσεις, νέες μειώσεις αποδοχών, απειλές και εκφοβισμός για επικείμενες μαζικές απολύσεις έως και κλείσιμο της επιχείρησης, προσπάθεια διάσπασης των εργαζομένων κ.λπ. Αυτά όλα από πλευράς εργοδοσίας. Και οι εργαζόμενοι; «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα»… Απροετοίμαστοι απέναντι στη μελετημένη επίθεση της πάντα έτοιμης να προασπίσει τα συμφέροντά της εργοδοσίας, απαίδευτοι στους ταξικούς αγώνες, άλλοι ακόμη και με εχθρική στάση απέναντι σ’ αυτούς κι άλλοι έτοιμοι να δώσουν γη και ύδωρ στα αφεντικά αποβλέποντας στην εύνοιά τους, αλλά και με σημαντική μερίδα εργαζομένων με υποφώσκουσα έως εκδηλωμένη διάθεση να αντιδράσουν. Αυτοί οι τελευταίοι βιώνουν πολυεπίπεδο δράμα. Γι’ αυτούς η επίθεση της εργοδοσίας, πέρα από τις εργασιακές και οικονομικές επιπτώσεις, τις οποίες υφίστανται και αντιλαμβάνονται και αυτοί όπως όλοι οι συνάδελφοί τους, σημαίνει κάτι ακόμη: την ηθική υποχρέωση, το ταξικό τους χρέος να αντιδράσουν. Αλλά πώς; Μόνοι; Ασφαλώς όχι! Λογικό κι επόμενο να αναζητήσουν στηρίγματα στις υπάρχουσες μορφές συνδικαλιστικής οργάνωσης (ΕΣΗΕΑ κ.λπ.). Βρίσκουν όμως από αυτές τη στήριξη που αναζητούν; Χμ!…
Κάποια μέρα, ύστερα από ανακοίνωση της εργοδοσίας σε συγκέντρωση εργαζομένων ότι "αναγκάζεται" να προχωρήσει σε περικοπή αποδοχών, ανακοίνωση που τη συνόδευσε μ’ ένα κρεσέντο απειλών για περαιτέρω απολύσεις και μειώσεις μισθών, η ΕΣΗΕΑ, έχοντας προφανώς τη σχετική πληροφόρηση, ίσως και την ανάλογη πίεση, εξέδωσε ανακοίνωση καταδίκης αυτών των πρακτικών. Πριν να κυκλοφορήσει η ανακοίνωση αυτή και να τη δουν οι εργαζόμενοι, την είχε πληροφορηθεί η εργοδοσία, η οποία μάλιστα κάλεσε τον τύποις εκπρόσωπο των εργαζομένων στην ΕΣΗΕΑ και απαίτησε απ’ αυτόν να στείλει στην ΕΣΗΕΑ επιστολή διάψευσης!!!
—Κι αυτός τι έκανε; Έστειλε τέτοια επιστολή;
—Ναι, έστειλε…
—Κι εσείς τι κάνατε; Δεν τον κάνατε μαύρο στο ξύλο και δεν τον στήσατε κάπου να περνάτε και να τον φτύνετε;
—…
Η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ αυθωρεί και παραχρήμα εξαφανίστηκε. Μαζί της εξανεμίστηκαν και οι όποιες ελπίδες κάποιων εργαζομένων ότι θα ‘βρισκαν κάποια στήριξη, κάποια συμπαράσταση. Μάλιστα, κάποιοι απ’ όσους βρίσκονταν στο μεταίχμιο μεταξύ της υποταγής στη σιωπή της εργασιακής ειρήνης και του ξεσηκωμού για κάποια, έστω στοιχειώδη, αντίδραση στα τεκταινόμενα, αλλά εξακολουθούσαν να κατέχονται από τους δισταγμούς για το πρώτο τους βήμα, βρήκαν μια καλή πρόφαση για να δικαιολογήσουν την παραμονή τους στην απραξία, την εμμονή τους στην απόρριψη της ιδέας και των όποιων προτάσεων για αντίσταση. Απογοητευτικά πράγματα. Αλλά ποιος από τους δύο έχει την κύρια ευθύνη για την κατάσταση που δημιουργήθηκε, ο εκπρόσωπος, δήθεν των εργαζομένων, στην ΕΣΗΕΑ ή η ίδια η ΕΣΗΕΑ; Ασφαλώς ο καθένας φέρει τις ευθύνες του, αυτές που του αναλογούν: και ο εκπρόσωπος και η ΕΣΗΕΑ, αλλά και οι «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» εργαζόμενοι. Η κύρια όμως ευθύνη για το συγκεκριμένο ανοσιούργημα, τη μεθόδευση της εξαφάνισης της καταγγελίας της ΕΣΗΕΑ, αναμφισβήτητα βαρύνει το δημοσιογραφικό όργανο. Άραγε η ΕΣΗΕΑ δεν εγνώριζε την κατάσταση στην καταγγελλόμενη επιχείρηση; Κι αν πιστέψουμε ότι πράγματι δεν την εγνώριζε, πόσο δύσκολο τής ήταν να την πληροφορηθεί; Και εν πάση περιπτώσει, από πότε δέχεται η ΕΣΗΕΑ να ενεργεί το μέλος της, ο εκπρόσωπος των εργαζομένων, σαν εκπρόσωπος της εργοδοσίας; Από πότε τόσο πολύ έχει αλλοιωθεί η δεοντολογία της συνδικαλιστικής πρακτικής, ώστε ο εκπρόσωπος των εργαζομένων να θίγεται και να θεωρεί καθήκον του να μιλήσει εκ μέρους τής (μη φερόμενης να θίγεται και μη αντιδρώσας) εργοδοσίας, προκειμένου να αποκαταστήσει την τιμή και την υπόληψή της; Αλλά μήπως ήταν ψευδή όσα γράφονταν στην καταγγελία της ΕΣΗΕΑ ή μήπως ο εκπρόσωπος, με αυτή την επαίσχυντη ενέργειά του, μίλησε τη γλώσσα του ψεύδους, απαλλάσσοντας τους εργοδότες του από το να το κάνουν αυτοί; Ω, τι περίφημη (για την εργοδοσία) ιδέα! Εύγε ΕΣΗΕΑ! Αξίζεις, ασφαλώς, τα εύσημα των εργοδοτών και την κατακραυγή των εργαζομένων.
Κάπως έτσι φτάνουμε στις μέρες αυτές, τις (πώς να τις πω;) «μέρες της ΕΡΤ», δηλαδή τις μέρες που ζούμε μετά την 11η Ιουνίου, οπότε εφαρμόστηκε η υπογραφείσα Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) καθόσον αφορά την ΕΡΤ. Θα προτιμούσα να τις χαρακτηρίσω «μέρες της εφαρμογής της ΠΝΠ στην ΕΡΤ» ή οπωσδήποτε αλλιώς, ώστε, αφενός, να δηλώνεται καθαρά ότι το κυρίαρχο γεγονός είναι ακριβώς η επιβολή των αντεργατικών επιταγών του κεφαλαίου μέσω μεθοδεύσεων που κουρελιάζουν το ίδιο το αστικό σύνταγμα της χώρας, τους ίδιους τους αστικούς θεσμούς και, αφετέρου, να μη συγχέεται τούτο με δευτερεύοντα ή παρεπόμενα γεγονότα, όπως «το κλείσιμο της ΕΡΤ» ή το «μαύρο της ΕΡΤ», επί το ποιητικότερο. Θα το προτιμούσα όχι λόγω κάποιας ιδιοτροπίας μου αλλά επειδή επιλέγοντας να προβάλω την ΠΝΠ ο συνακόλουθος στόχος πάλης είναι η κατάργηση της ΠΝΠ και της μεθοδολογίας των ΠΝΠ, ενώ επιλέγοντας να προβάλω το κλείσιμο ή το μαύρο της ΕΡΤ ο συνακόλουθος στόχος πάλης είναι το άνοιγμα της ΕΡΤ —τούτο η αστική τάξη μπορεί να το κάνει ανώδυνα γι’ αυτήν και χωρίς πρακτικό αντίκρισμα για τους εργαζόμενους (και γενικά, και ειδικά της ΕΡΤ). Αλλά ξεστράτισα, ας επανέλθω στα της συγκεκριμένης επιχείρησης. Λοιπόν, τις μέρες αυτές των απεργιακών κινητοποιήσεων στα ΜΜΕ, στην επιχείρηση αυτή έγινε ό,τι έγινε σε πλείστες όσες επιχειρήσεις του κλάδου. Τι γενική συνέλευση των εργαζομένων για να παρθεί απόφαση ενάντια στην απεργία, γενική συνέλευση που δεν προκλήθηκε από τους εργαζόμενους αλλά επιβλήθηκε με διάφορα τερτίπια, και με τη συνδρομή του «εκπροσώπου», από την εργοδοσία, κατά παράβαση της οδηγίας του διασωματειακού οργάνου, ότι αναγνωρίζει μόνο τις συνελεύσεις που γίνονται στον χώρο της ΕΡΤ. Τι παρότρυνση σε απεργοσπασία, τι πιέσεις κάθε μορφής, τι… Και βέβαια και στην προκειμένη περίπτωση την αποκλειστική σχεδόν ευθύνη τη φέρει η ΕΣΗΕΑ, η οποία διέπρεψε σε επαναστατικούς λεονταρισμούς, διακρίθηκε στον τομέα της επικοινωνίας με τα μέλη της μέσω sms, αλλά για άλλη μία φορά στιγματίστηκε για την απροθυμία της να περιφρουρήσει την απεργία της, να παράσχει ουσιαστική υποστήριξη στα μέλη της. Το αντίθετο μάλιστα· την απεργία την έκανε για να ξεπουλήσει τον αγώνα των εργαζομένων, για να ευτελίσει και εντέλει να απαξιώσει το όπλο της απεργίας, για να στρώσει τον δρόμο στην ολιγαρχία να ισοπεδώσει κάθε φωνή αντίστασης, να στείλει στα σπίτια τους όσο πιο πολλούς από τους εργαζόμενους που τόλμησαν να σηκώσουν το ανάστημά τους. Το κεφάλαιο τρίβει τα χέρια του, κι οι εργαζόμενοι που βλέπουν πού οδηγούν κάποιοι ξεπουλημένοι τα πράγματα τρίβουν τα μάτια τους.
Το ερώτημα που μπαίνει είναι αν οι εργαζόμενοι θα παραμείνουν «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα», ραγιάδες, ή θα καταλάβουν ότι πρέπει να κόψουν κάθε σχέση με τους ανεπαρκείς ή ξεπουλημένους συνδικαλιστές, να υποστηρίξουν τους ταξικά προσανατολισμένους συνδικαλιστές και, κυρίως, να μάθουν να μην εναποθέτουν τη λύση των προβλημάτων τους σε εντολοδόχους συνδικαλιστές, αλλά να συμμετέχουν οι ίδιοι στην πάλη για την επίλυσή τους, ελέγχοντας και αυτούς ακόμα τους ταξικά προσανατολισμένους συνδικαλιστές που ενδεχομένως έχουν υποστηρίξει· να συμμετέχουν οι ίδιοι ενεργά στους αγώνες και στις συνδικαλιστικές ή σωματειακές δραστηριότητες.
…Όπως και να πιστέψουν οι εργαζόμενοι ότι πρέπει εντέλει να πάρουν οι ίδιοι την εξουσία στα χέρια τους!
