Ελληνικά, ρεεεεεεεεε!

Ο τίτλος «Η γιατρός κατά της βίας έπεσε θύμα βίας, όμως…», ο υπότιτλος «…παρά την περιπέτεια που είχε δεν ζήτησε τη δίωξη των δραστών» και ο παράτιτλος [σημ. ιστολόγου: μόνο στην έντυπη έκδοση· μην τον ψάχνετε στην ηλεκτρονική] «Η μαρτυρία της κ. Πίνιου–Καλλή, γιατρού και ιδρύτριας το 1989 του περίφημου Ιατρικού Κέντρου Αποκατάστασης Βασανιστηρίων» δίνουν με περιεκτική ενάργεια όσα, γεγονότα και σκέψεις, αποτυπώνει με γλαφυρότητα στο ενδιαφέρον άρθρο της η Λίνα Γιάνναρου στην «Καθημερινή» της Κυριακής 14/2/2010. Για το άρθρο αυτό μόνο καλά λόγια θα είχα να πω, αν δεν υπήρχε μία μελανή πλευρά του. Ειλικρινά λυπάμαι γι' αυτήν, κυρίως γιατί χαλάει την εικόνα ενός κατά τα λοιπά καλογραμμένου άρθρου, για ένα τόσο σοβαρό κοινωνικό θέμα μάλιστα. Περί τίνος όμως πρόκειται;

Το κύριο ως άνω άρθρο συνοδεύεται από ένα, τρόπον τινά, προσάρτημα κατατοπιστικό για τον χαρακτήρα, τη δραστηριότητα και τους πόρους του Ιατρικού Κέντρου Αποκατάστασης Βασανιστηρίων (ΙΚΑΘΒ). Το προσάρτημα αυτό, υπό την επικεφαλίδα «Trafficking ναι, βασανιστήρια όχι», έχει ως εξής (παραλείπω τμήματά του που δεν αφορούν το θέμα της σημερινής ιστογραφής):

Trafficking ναι, βασανιστήρια όχι

«Βάλτε κι εσείς λίγο… trafficking!» Αυτήν την απάντηση έλαβαν, ανεπισήμως φυσικά, τα μέλη του ελληνικού Ιατρικού Κέντρου για την Αποκατάσταση Θυμάτων Βασανιστηρίων (ΙΚΑΘΒ) από αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όταν πριν από λίγους μήνες τούς ανακοινώθηκε ότι διακόπτεται οριστικά η χρηματοδότηση του Κέντρου. Το trafficking σήμερα «πουλάει», τα βασανιστήρια όχι και τόσο… Το ΙΚΑΘΒ ιδρύθηκε το 1989 από […]

[…] Εδώ κι ένα χρόνο περίπου, το Κέντρο παραμένει κλειστό λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων. «Δεν πρόκειται να μεταλλάξω τους στόχους του κέντρου για να πάρω χρηματοδότηση», λέει η κ. Καλλή στην «Κ». «Είμαι ειδική στα θύματα βασανιστηρίων –και όποιος νομίζει ότι το φαινόμενο του βασανισμού έχει εκλείψει, απατάται».

Από τον τίτλο της ιστογραφής μου και από τα παραπάνω αποσπάσματα, μάλλον θα έχετε ήδη σπεύσει να μαντέψετε τι με ενόχλησε τόσο, ώστε να το χαρακτηρίσω «μελανή πλευρά» του άρθρου. Όμως μη βιάζεστε· περιμένετε.

Νάτα τα λεφτά! Πάρτε τα! (αναδημοσίευση)

Αναδημοσιεύω από τον Ριζοσπάστη, από την καθημερινή σελίδα του «ημεροδρόμος», που τη γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος, το εξαιρετικό άρθρο–σχόλιο με τίτλο «Νάτα τα λεφτά! Πάρτε τα!». Το άρθρο δημοσιεύτηκε σε δύο διαδοχικά φύλλα της εφημερίδας, στο προχτεσινό (17/2) και στο χτεσινό (18/2). Απλά και εύληπτα αποκαλύπτει τα ψέματα των γιάπηδων (εξαιρείται ο Πάγκαλος· δεν είναι γιάπης…).

Ιδού το 1ο μέρος, στο φύλλο της Τετάρτης 17 Φεβρουαρίου 2010:

Είναι αδιανόητο, είναι ασύλληπτο, είναι εξωφρενικό το πόσα (μα πόσα!) πολλά λεφτά υπάρχουν!

Είναι τα ίδια τους τα στοιχεία που το ομολογούν.

Κι είναι αυτοί, οι κλέφτες, οι λωποδύτες, οι τοκογλύφοι, οι κερδοσκόποι, με μια λέξη οι στυγνοί εκμεταλλευτές, που διά των πολιτικών τους εκπροσώπων, από το πρωί μέχρι το βράδυ, επιδίδονται σε μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση λοβοτομής του ελληνικού λαού, που καλείται να φάει το παραμύθι ότι «δεν υπάρχει σάλιο» και ότι η «ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας» περνάει μέσα από τον πλήρη εξανδραποδισμό του εργάτη, του άνεργου, του βιοπαλαιστή!

Ιδού, λοιπόν, «πού πήγαν τα λεφτά», εκείνα τα λεφτά που τα... έψαχνε ο Παπανδρέου προεκλογικά.

Το κακό έγινε, αποτράπηκαν τα… χοιρότερα!

Το περιβάλλον κατέχει εξέχουσα θέση στην ιεραρχία των ζητημάτων που με απασχολούν, χωρίς ωστόσο να απολυτοποιώ τη σημασία του, τη συμβολή του, στη διαμόρφωση της τάξης των πραγμάτων. Σέβομαι, εκτιμώ και συμμερίζομαι, υπό αυτή την οπτική, την ευαισθησία του σημερινού ενεργού πολίτη σε θέματα οικολογίας. Περαιτέρω, πιστεύω ακράδαντα από θέση αρχής στην ανάγκη συλλογικής οργάνωσης και δράσης για την προώθηση ή διεκδίκηση λύσης σε προβλήματα που απασχολούν είτε την ανθρωπότητα είτε κάποια μικρότερη ομάδα ανθρώπων, από το πανανθρώπινο πρόβλημα της εξάλειψης των πολεμικών συγκρούσεων ή το πρόβλημα των ατομικών ελευθεριών μέχρι το πρόβλημα μιας κατηγορίας επαγγελματιών. Η υποβάθμιση του περιβάλλοντος ως συνέπεια των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων αποτελεί σήμερα οικουμενικό πρόβλημα ζωτικής σημασίας για το ίδιο το μέλλον του πλανήτη μας, και το οικολογικό κίνημα ασφαλώς διαδραματίζει καίριο ρόλο στην προστασία του περιβάλλοντος και στη διεκδίκηση καλύτερης ποιότητας ζωής. Το οικολογικό κίνημα, βεβαίως, με τις οικολογικές οργανώσεις που το υπηρετούν· διότι υπάρχουν κι εκείνες οι κατ' επίφαση οικολογικές οργανώσεις, κερδοσκοπικές στην πραγματικότητα, οι οποίες υπό τον ελκυστικό πλην απατηλό του συρμού μανδύα της οικολογίας περί άλλα μεριμνούν και τυρβάζουν [τυρβάζονται κατά Μπαμπινιώτη]. Αυτές οι κατά κανόνα μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ), πλην χρηματοδοτούμενες από τις κυβερνήσεις, είναι το ίδιο κάλπικες με τους κυβερνώντες μας, που κι αυτοί κόπτονται τάχατες για πράσινη ανάπτυξη και πράσινα άλογα [σιγά, σχολαστικοί μου, μην απαρνηθώ τα εκφραστικότατα πράσινα αλογάκια για χάρη του άνοστου πράσσειν άλογα!], αλλά στην πραγματικότητα έχουν αδράξει την ευκαιρία, ποντάροντας στην οικολογική ευαισθησία μας, για να μας δημιουργήσουν σε πρώτη φάση αισθήματα ενοχής, ότι τάχα εμείς φταίμε για τη συντελούμενη οικολογική καταστροφή, ώστε στη συνέχεια να δεχθούμε αγόγγυστα να πληρώσουμε προκειμένου να έχουμε την περιπόθητη αειφόρο ανάπτυξη (και αειφόρα κέρδη οι αεί κερδίζοντες). Μ' αυτά και μ' αυτά, θα φτάσουμε στο σημείο ν' ακούμε για οικολογία και να φτύνουμε τον κόρφο μας (ήδη στη Νέα Ζηλανδία, διάβαζα τις προάλλες, οι πολίτες είναι πολύ δύσπιστοι σε κάθε σχετική αναφορά) και, αντί να δυναμώνουμε το οικολογικό κίνημα, θ' ακούμε για οικολογικές οργανώσεις και θα παίρνουμε δρόμο. Ή μήπως αυτό έχει κιόλας αρχίσει να γίνεται; Χμ! Μάλλον… Μάλιστα, κάποιοι τόσο πολύ τρομάξανε από τις διαμαρτυρίες περιβαλλοντικών οργανώσεων ενάντια στη χρησιμοποίηση γουρουνιών ως πειραματοζώων, ώστε… όπου φύγει φύγει. Τόσο άτακτα δε, που πήραν τα όρη και τα βουνά, και τελικά καταπλακώθηκαν από χιονοστιβάδες! Απίστευτο!

Για του λόγου το ασφαλές, δείτε τη σχετική είδηση στο econews.gr, όπως την έγραψε η Λίντα Σπυρέλη (η επισήμανση με χοντρά γράμματα δική μου):

Ακυρώθηκε πείραμα στην Αυστρία, στο οποίο θα θάβονταν ζωντανά 29 γουρούνια, κάτω από μάζες χιονιού, για να μελετήσουν οι επιστήμονες τις πιθανότητες επιβίωσης των ανθρώπων που καταπλακώθηκαν από χιονοστιβάδες, μετά από διαμαρτυρίες περιβαλλοντικών οργανώσεων, όπως ανακοίνωσε η αστυνομία.

Εμπρός να ξεπαστρέψουμε τον Λόρδο Άκλιτον!

Τον Αύγουστο του 2008, ως γνωστόν, το Πεκίνο φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το κορυφαίο ανά τετραετία γεγονός για τους μεγαλεμπόρους του α(θ)λητισμού, δηλαδή την κορυφαία ευκαιρία της τετραετίας μέχρι την επόμενη Ολυμπιάδα για τρελά κέρδη. Έτσι, η ανθρωπότητα, που αντικειμενικά δεν είχε κανένα λόγο να δείχνει ιδιαίτερη κάψα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, "έπρεπε" (δηλαδή τα συμφέροντα των εμπόρων επέβαλλαν) επί μήνες να βομβαρδίζεται καθημερινά με τόνους από κάθε είδους ειδήσεις που είχαν οποιαδήποτε, μεγάλη ή μικρή, άμεση ή έμμεση, σχέση με τους αγώνες, ώστε να υποστεί τη δοκιμασία υποβολής της στην ιδέα ότι κάτι το μεγαλειώδες, τάχα, συντελείται κάθε τετραετία με αυτούς τους αγώνες και να τσιμπήσει να καταναλώσει βουλιμικά τα σχετικά προϊόντα. Όπου το «σχετικά» είναι πολύ… σχετικό… μπορεί να αγκαλιάσει τα πάντα (βλ. κόκα κόλα). Αλλά παρασύρθηκα και ξέφυγα από το θέμα που έχω σκοπό να πραγματευθώ σ' αυτή την ιστογραφή. Ας αφήσουμε λοιπόν, μάλλον για κάποια άλλη φορά, τα περί την Ολυμπιακή ιδέα, το «αρχαίο πνεύμα αθάνατο», τα «citius, altius, fortius» και άλλα φληναφήματα. Τον καιρό εκείνο του Ολυμπιακού αναβρασμού, λοιπόν, εργαζόμουν ως διορθωτής σε αθλητική εφημερίδα. Γκρινιάρης και ιδιοτροπίλας καθώς είμαι, καταπώς φαίνεται, όχι μόνο δεν αισθανόμουνα άνετα μέσα στο γενικό κλίμα Ολυμπιακής ευφορίας και δεν με άγγιζε κανένα αίσθημα ψυχικής ανάτασης ή –άκουσον, άκουσον!– εθνικής υπερηφάνειας λόγω καταβολών του Ολυμπιακού ιδεώδους, αλλά ευχόμουν να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα όλη αυτή η ιστορία. Την επιθυμία μου αυτή την επέτεινε ένα γλωσσικό παράδοξο, που δεν ήταν μεν καθόλου άγνωστο μέχρι τότε, αλλά η κινεζική αύρα τού έδωσε τέτοια ώθηση, τέτοια ορμή, ώστε ν' αποκτήσει γιγάντιες διαστάσεις ή μάλλον, για να μείνουμε στις παραδόσεις της Άπω Ανατολής, ώστε το υπό συνήθεις συνθήκες απαλό αεράκι να μετατραπεί σε τυφώνα.

Καλές Απόκριες!

Απευθύνομαι σε σας, καλοί μου συνάνθρωποι, σε σας που, χωρίς να λογαριάζετε προσωπικό κόστος και θυσίες, διαφυλάσσετε την ανθρώπινη όψη σας και υπόστασή σας· κι αυτό το κάνετε όχι από κάποια παραξενιά ή αρρωστημένη εγωπάθεια, αλλά στην προσπάθειά σας, προσπάθεια–σκοπό ζωής, να υπερασπιστείτε την ανθρώπινη ουσία του κόσμου μας. Σε σας, λοιπόν, απευθύνομαι και σας εύχομαι καλές Απόκριες. Εσάς προτρέπω να βάλετε τις μάσκες και να χαρείτε τις Απόκριες. Εσάς, όχι τους… άλλους, αυτούς που έχουν επιλέξει να βρίσκονται στην αντίπερά μας όχθη. Αυτοί, έχοντας αποβάλει την ανθρωπιά από πάνω τους όπως εμείς αποδιώχνουμε όποια βρομιά μάς αγγίξει, περιφέρουν πλέον τη θλιβερή ύπαρξή τους ανάμεσά μας, φορώντας κατ' ανάγκη μονίμως μάσκες. Έτσι, ποιες μάσκες να βάλουν αυτοί τώρα τις Απόκριες; Ποια μάσκα να βάλει τώρα, για παράδειγμα, ο Αλάριχος, αυτός που κυκλοφορεί καθημερινά με τη μάσκα του εθνικού μας προμηθευτή. Ποια μάσκα να βάλει τώρα ο Νικήτας, αυτός που κυκλοφορεί καθημερινά με τη μάσκα του κατά φαντασίαν υγιούς, του χαρουμενόχαζου καρτούν που έχει πιστέψει ότι η φαιδρότητά του μπορεί να μας είναι πολύτιμη. Ποια μάσκα να βάλει τώρα ο άλλος… (ας τον πούμε κι αυτόν "Νικήτα"· ναι, έχουμε πολλούς από δαύτους· αφήστε τα "Νικητάκια"… όνομα–σύμβολο!), αυτός που κυκλοφορεί καθημερινά με τη μάσκα του μειωμένης αντίληψης χοντρομπακάλη της δεκαετίας του '50, γαντζωμένου όμως με νύχια και με δόντια στην πολυθρόνα του τζένεραλ μάνατζερ όπου τον έστησαν άλλοι ΝΙΚΗΤΕΣ, μήπως και μας ξεγελάσει το ανθρωπάκι και πιστέψουμε ότι «ο καημενούλης τόσα καταλαβαίνει, τόσα κάνει» κι όχι ότι μας παίζει (με) τον… παπά! Ποια μάσκα να βάλουν τώρα ο καβαλημένος Ιαβέρης, η παλλακίδα, οι αγριόγατες, οι πάπιες, οι τυφλοπόντικες, οι ασπάλακες, οι μπριόζικες αρκούδες, τα μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά, οι ουτιδανοί, οι Ζορό, οι άτιμοι από καιρό, οι…

Χμ! Έχουμε κι άλλους… "άλλους". Βρίσκονται, δυστυχώς, κι άλλοι στην αντίπερα όχθη. Με μόνιμη μάσκα κι αυτοί, μάσκα γιάπη εσχάτως, κρύβουν το αποκρουστικό τους πρόσωπο από μας, για να καταφέρουν –και το καταφέρνουν…– να μας εξαπατούν κυβερνώντας μας και να μας κυβερνούν εξαπατώντας μας. Εξ αυτών ο πρώτος τη τάξει δεν αρκείται μόνο στις κωλοτούμπες που συνηθίζουν όλοι στο σινάφι του, αλλά σεμνύνεται κιόλας –τρομάρα του– για τις αντιστασιακές κατά των Γερμανών κατακτητών δάφνες της οικογενείας του. Ειδικά γι' αυτό το τελευταίο, εγώ του αφιερώνω εξαιρετικά ένα υπέροχο τραγούδι από τον αξεπέραστο Νίκο Γούναρη. Ας το απολαύσουμε εμείς, καλοί μου, κάνοντας κλικ εδώ. (Ο Γ.Α.Π., αν τύχει να… περάσει από 'δώ, μάλλον δεν θα νιώσει απόλαυση).

Καλές Απόκριες!