Η άνοδος και η πτώση ενός… Ζ…

Ναι! Ζ…! Η λέξη αυτή, το ανθρωπωνύμιο αυτό, αρκεί και για τα δύο: και για προσδιορίσει κανείς σε ποιον αναφέρεται, αλλά και για να τον χαρακτηρίσει! Είναι κάτι σαν το ιδιώνυμο αδίκημα (το όνομα το ίδιο είναι έγκλημα από μόνο του) ή το ιδιοπαθές νόσημα (ομοίως, είναι από μόνος του νόσημα ο άνθρωπος, το οποίο εμφανίζεται χωρίς τη συνδρομή κάποιας γενεσιουργού αιτίας): Ζ…. Άλλως πως, αν προτιμάτε, είναι sui generis (ιδιογενής) γκαζοτενεκές. (Τς τς τς! Χρησιμοποίησε, καημένε, πιο κόσμιες εκφράσεις! Κύμβαλον αλαλάζον, ας πούμε… Δηλαδή, ας φορέσουμε, τουλάχιστον, φράκο στον γκαζοτενεκέ. Για κοτζάμ «ειδικό» πρόκειται, διάολε! Λιγάκι τακτ…)

Τώρα θα μου πείτε –και θα έχετε απόλυτο δίκιο– για ποια λέξη, όνομα, ανθρωπωνύμιο, γράφω; Γι' αυτό το σκέτο «Ζ», ακολουθούμενο από κοροϊδευτικά αποσιωπητικά; Μα τι μπορεί να καταλάβει κανείς έτσι;

Ε, αγαπητοί μου, μη ζητάτε περισσότερα. Υπάρχει λόγος «ειδικός» που υπαγορεύει την… αυτολογοκρισία. Όχι πως οι υποψιασμένοι και τα σαΐνια δεν θα καταλάβετε· εσείς δεν θα δυσκολευτείτε να "διαβάσετε" τα αποσιωπητικά ή τα αποσιωπούμενα. Οι υπόλοιποι ας περιοριστείτε στο ότι υπάρχει κάποιος «άγνωστος Ζ» –πείτε τον, για παράδειγμα, Ζορό ή και Ζερό (Zero), για να πλησιάσετε κάπως– με τα χαρακτηριστικά και τα κατορθώματα που περιγράφω. Μπορείτε επίσης να τον πείτε… Νικήτα (πού το θυμήθηκα τώρα!).

«Μα είναι δυνατόν απ' αυτό το Ζ… να καταλάβει κανείς για ποιον πρόκειται;» ίσως αναρωτηθείτε. Αλλά η απάντηση έρχεται αποστομωτική από τον ίδιο τον Ζ…! Αυτός αναγνώρισε ότι το Σ/Κ, αναγραφόμενο σε υποσέλιδο εγγράφου, είναι δηλωτικό συγκεκριμένου ονοματεπώνυμου, του Σ(τάδε) Κ(ταδόπουλου)! Μάλιστα τόσο βέβαιος ήταν για την οξυδέρκειά του (η οξύνοιά του δεδομένη επίσης), ώστε με μοναδικό "στοιχείο" αυτό έπλεξε ολόκληρο σενάριο για υποτιθέμενες ενέργειες του Σ(τάδε) Κ(ταδόπουλου). Σκεφτείτε, δηλαδή, να ήταν ο Ζ… ανακριτής. Θα είχε τυλίξει τον άμοιρο τον Σ(τάδε) Κ(ταδόπουλο) σε μια κόλλα χαρτί. Θεός φυλάξοι!

Από το διπλανό γραφείο ουρανομήκεις ακούγονται οι φωνές κάποιου που βρίσκεται, προφανώς, εκτός εαυτού. Οι φωνές συνοδεύνται με δυνατά χτυπήματα του χεριού στο τραπέζι. Εγώ παγώνω, αλλά αυτό μάλλον δεν γίνεται αντιληπτό, διότι όρθιος και ακίνητος ήμουνα, όρθιος και ακίνητος παρέμεινα. Κάποια σύσπαση αιφνιδιασμού και φόβου στο πρόσωπό μου μονάχα, αλλά σίγουρα δεν την είδε κανένας τους, ούτε ο Ζ… ούτε η γραμματέας του. Η γραμματέας του επίσης πάγωσε. Αντίθετα όμως μ' εμένα, αυτή δεν μπόρεσε να κρυφτεί. Βρισκόταν σε κίνηση όταν ξέσπασαν οι φωνές, ξαφνιάστηκε και ακινητοποιήθηκε. Φάνηκε να ταράχτηκε αρκετά. Ο Ζ…; Σ' αυτόν μάλλον αγαλίαση προκάλεσαν οι φωνές. Χαμογέλασε και είπε ήρεμα και αργά, με μια δόση σαδιστικής ευφορίας: «Χμ! Ο συνάδελφος… Ξέρει κόλπα… Κι εγώ ξέρω τέτοια κόλπα, και καλύτερα!»

Καταλάβατε; Όχι; Ούτε κι εγώ… Αυτά είναι για "ατσίδες"!