Μη σκοτώνετε τις τίγρεις!

•  Διάβασα πρόσφατα για τον κίνδυνο αφανισμού της τίγρης, αυτού του υπέροχου, εμβληματικού αιλουροειδούς, και ομολογώ ότι συγκλονίστηκα. Έχει εντυπωθεί, ανεξίτηλα θαρρείς, στο μυαλό μου ο απελπιστικά μικρός αριθμός των άγριων αυτών ζώων που έχουν γλυτώσει από την ανθρώπινη απληστία: 3.200 διάβασα σ' ένα άρθρο, 3.000 σε κάποιο άλλο. Απίστευτα μικρός, τραγικά μικρός ο αριθμός, δεν μπορούσα να το φανταστώ! Ίσως όμως δεν μπορούμε να φανταστούμε επίσης σε ποιο βαθμό έχουμε βιάσει τη φύση, έχουμε ρημάξει το περιβάλλον. Ζητώ συγγνώμη που δεν καταπιάνομαι μ' αυτό το τεράστιο θέμα, δεν είμαι ο πιο κατάλληλος να μιλήσω γι' αυτό. Επιτρέψατέ μου να κινηθώ στα πεδία εκείνα που μου είναι πιο γνώριμα, εκείνα στα οποία συνήθως επιδίδομαι. Έτσι, επιτρέψατέ μου σ' αυτή την ανάρτηση να σχολιάσω κυρίως κάποια γλωσσικά θέματα που αναδείχτηκαν στο πλαίσιο της πολιτικοοικονομικής ειδησεογραφίας των τελευταίων ημερών. Κάποια τίγρη κρύβεται κι εδώ…

Πάγκαλε, από πού κι ως πού τα φάγαμε μαζί;

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ – ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ:

1. Ενδέχεται κάποιοι αναγνώστες μου να βρείτε τον τίτλο της σημερινής ιστογραφής μου παραπλανητικό, και όχι αδικαιολόγητα. Εξαρτάται από το πόσο το κείμενο που ακολουθεί ανταποκρίνεται σ' αυτό που βάσει του τίτλου θα περιμένατε να διαβάσετε, κι αυτό με τη σειρά του εξαρτάται από το πόσο καλά γνωρίζετε και πόσο σωστά αξιολογείτε, στον βαθμό που τον γνωρίζετε βέβαια, τον καθένα από τους δύο μας, την Α.Μ. (Αυτού Μεγαλειότητα) τον Θ. Πάγκαλο και την Α.Μ. (Αυτού Μηδαμινότητα) την αφεντιά μου. Κι επειδή αναγνωρίζω με συντριβή ότι αυτός ο τιτάνας που λέγεται Πάγκαλος είναι απείρως πιο γνωστός από εμένα τον ταπεινό, προεικάζω μάλιστα ότι ίσως θεωρηθεί βλασφημία η αποκοτιά μου να επιχειρώ να σταθώ δίπλα του (Χμ! και πού να δείτε τι σας έχω για μετά: επιχειρώ να τον διώξω από δίπλα μου! Τέτοιο το θράσος μου!…), γι' αυτό συγχωρήστε μου το κατιτίς παραπάνω που μπορεί να πω και δικαιολογήστε την απεγνωσμένη προσπάθειά μου να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, τον κόπο μου, τον ιδρώτα μου, απέναντι στη βουλιμία ενός αχόρταγου, αναλογιζόμενοι την καταφανώς μειονεκτική θέση στην οποία βρίσκομαι έναντι αυτού του κολοσσού.

Μήπως τελικά οι "οπισθοδρομικοί" βλέπουν χρόνια μπροστά;

Το ΚΚΕ, ως γνωστόν, είναι κόμμα οπισθοδρομικό (το πιο οπισθοδρομικό της Ευρώπης κατά την υφυπουργό Παιδείας Εύη Χριστοφιλοπούλου), παρωχημένο, αγκυλωμένο, μυωπικό και όλα τα συναφή. Όμως, τι περίεργο φαινόμενο! Αυτοί οι οπισθοδρομικοί μύωπες του Περισσού είναι δυνατόν να βλέπουν 25 χρόνια μπροστά; Κι όμως είναι! (Βλέπετε, κυρία Χριστοφιλοπούλου, τι έχετε διά βίου να μαθαίνετε, αν βέβαια είσθε επιδεκτική μάθησης σε τέτοια ζητήματα!) Δείτε πώς πριν από 25 ολόκληρα χρόνια, στις 14 Μάη 1985, προειδοποιούσε ο «Ριζοσπάστης» για ό,τι σχεδίαζαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ήδη από τότε και, κατά τον σχεδιασμό τους ή τις δεσμεύσεις τους, εφάρμοσαν το 2010 (με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και την πλουτοκρατία στην εξουσία —βρε, τι μαθαίνει κανείς διά βίου!): «Μας οδηγούν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;» ήταν ο τίτλος του άρθρου της εφημερίδας. «Να επικαλεστούν τη “βοήθεια” του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ώστε να επιβάλουν πολιτική σκληρότερης λιτότητας, συζητούν τόσο η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ»: Μ' αυτά τα λόγια η οπισθοδρομική εφημερίδα αποκάλυπτε όσα είχε προαποφασίσει στο παρασκήνιο το πολιτικό προσωπικό του μεγάλου κεφαλαίου.

Η απόχη της αποχής

Προχθές, Κυριακή, κάποιες υποχρεώσεις με κράτησαν σχεδόν όλη μέρα μακριά από τις συνηθισμένες κυριακάτικες ενασχολήσεις μου, μία από τις οποίες είναι η ανάγνωση επιλεγμένων (αλλ' όχι κατ' ανάγκη εκλεκτών!) κυριακάτικων φύλλων —τώρα που το σκέφτομαι, προφανώς πρέπει να πάσχω από ένα είδος αθεράπευτου μαζοχισμού, καθώς δεν μπορώ, βλέπετε, να μην πάρω την κυριακάτικη δόση μου από λίγο… Στέφανο Κασιμάτη, μεταξύ άλλων βέβαια, διότι υπάρχουν και άλλοι αστέρες, μην τους αδικήσω: Τέλλογλου (ε;), Μανδραβέλης, Λυγερός… Λοιπόν, ήταν βράδυ όταν γύρισα σπίτι μου, αφού πρώτα πέρασα από τον ψιλικατζή της γειτονιάς, την ώρα που ετοιμαζόταν να κλείσει, και πήρα τις εφημερίδες μου, που μου τις είχε φυλάξει. Ωστόσο στο σπίτι καταπιάστηκα αμέσως με την ήδη αρχινημένη αλλά αφημένη ημιτελή ιστογραφή μου Περί αποχής, την οποία κατάφερα τελικά να αναρτήσω λίγα λεπτά πριν φύγει η Κυριακή. Τότε μονάχα πήρα στα χέρια μου και άρχισα να ξεδιπλώνω τις εφημερίδες. Και —τι φοβερή σύμπτωση, τι έκπληξη!— αμέσως το μάτι μου έπεσε στο εξώφυλλο του ένθετου περιοδικού «Κ» της «Καθημερινής»· εξώφυλλο αφιερωμένο με υπερηφάνεια περισσή στο πιο σημαντικό μάλλον από τα άρθρα του —με τα κριτήρια του περιοδικού, ασφαλώς. Τίτλος του «Γιατί δεν ψηφίσαμε»! Ο υπότιτλος «Νέοι πολίτες εξηγούν γιατί επέλεξαν την αποχή» και 8 φωτογραφίες νέων που, «ανυποψίαστοι κι ωραίοι», καμαρώνουν για τον άθλο της αποχής τους από τις εκλογές και ενασμενίζονται για την επιτυχία της συμμετοχής τους στο πονηρό κόλπο —«πού να καταλάβουνε οι φτωχοί!»— της προπαγάνδας μέσω ενός ελαφρού, λαϊφσταϊλίστικου άρθρου–συνέντευξης, προϊδεάζουν για το περιεχόμενο και το ποιόν τού πονήματος. Λέτε η φυλλάδα του Αλαφούζου να είχε υπόψη της το δικό μου… φαρμακερό άρθρο κατά της αποχής, αυτό που μόλις ανάρτησα, σκέφτηκα, και γι' αυτό φρόντισε να έχει έτοιμο το… αντίδοτο; Καλά, εντάξει, υπερβολές ως προς εμένα, αλλά σίγουρα κάτι… φαρμακώνει τον νου και τη σκέψη των Αλαφούζων και τους οδηγεί να… παίρνουν τα μέτρα τους!

Περί αποχής

Αφορμή για τη σημερινή ιστογραφή μου υπήρξε η εύλογη παρατήρηση ενός καλοπροαίρετου φίλου σχετικά με τη στάση του ΚΚΕ απέναντι στην αποχή από την ψηφοφορία στις εκλογές· στάση αντίθεσης, εναντίωσης, που την εκδηλώνει σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετέπειτα, με ένταση ανάλογη των διαστάσεων που παίρνει εκάστοτε η επιλογή της αποχής μεταξύ των ψηφοφόρων, γι' αυτό ιδιαίτερα έντονα επικριτική στις πρόσφατες Καλλικρατικές (τύποις) εκλογές. Ο φίλος αυτός λοιπόν —ο καλοπροαίρετος, επαναλαμβάνω, και καλός συζητητής— δεν ψηφίζει ΚΚΕ και σε πολλά ζητήματα διαφωνεί με τις θέσεις και τις επιλογές του κόμματος αυτού, συν τοις άλλοις προς ταλαιπωρία δική μου, καθόσον καταφεύγει συχνά σε μένα για να διατυπώσει τις όποιες διαφωνίες ή απορίες του σχετικά με τις θέσεις του ΚΚΕ και ν' ακούσει τη γνώμη μου. Εγώ, από την άλλη, να διευκρινήσω ότι δεν είμαι ο αυθεντικός εκφραστής ή διερμηνέας των απόψεων του ΚΚΕ· απλώς τις δικές μου απόψεις διατυπώνω, τις απόψεις ενός —θέλω να πιστεύω— κομμουνιστή. Κι το πράττω αυτό ταπεινά, εξ ανάγκης και όχι εξ επιλογής· δηλαδή, επειδή τόσο μονάχα μπορώ και όχι επειδή θέλω να ξεχωρίζω —αντιθέτως. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο φίλος που ρωτάει, κι ας χρησιμοποιεί εκφράσεις, όπως «το κόμμα σας» κ.λπ., που θα μπορούσαν να (παρ)ερμηνευθούν ότι τάχα με θεωρεί λίγο–πολύ κάτι σαν κομματικό εκπρόσωπο. Να σημειώσω ακόμη προεισαγωγικά πως ό,τι ακολουθεί δεν έχει χαρακτήρα προπαγανδιστικό, αλλά ούτε και χροιά κομματική, παρ' ότι η ερώτηση αφορά τη θέση συγκεκριμένου κόμματος, του ΚΚΕ· είναι μια απόπειρα προσέγγισης από αποστασιοποιημένη κομματικά οπτική σκοπιά της σημασίας της αποχής, κάποιες σκέψεις μου γύρω από το ζήτημα αν είναι σωστό και υπό ποίες συνθήκες να απέχει ο ψηφοφόρος από την εκλογική διαδικασία.

Φτηνά κόλπα…

Την επομένη του δεύτερου γύρου των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, τη Δευτέρα 15 Νοεμβρίου, πραγματοποιήθηκε συνάντηση εκπροσώπων της τρώεικας με κυβερνητικούς αξιωματούχους. Η συνάντηση ήταν προγραμματισμένη ήδη πριν από τις εκλογές και θα γινόταν, ασφαλώς, ανεξαρτήτως αποτελέσματος εκλογών και ανεξαρτήτως αν, λόγω αποτελέσματος, είχαν δρομολογηθεί —λέμε τώρα…— πρόωρες βουλευτικές εκλογές, όπως μας "απειλούσε" ο Γ.Α.Π.^[1] Γι' αυτό και το ΚΚΕ είχε προγραμματίσει, επίσης πριν από τις εκλογές, και πραγματοποίησε την ίδια μέρα συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στην πολιτική που έχει προσδέσει τη χώρα μας στο άρμα της τρώεικας —ξέρετε, αυτή τη συγκέντρωση που τράβηξε πάνω της όλα τα φώτα της δημοσιότητας, προεξάρχοντος του μπολσεβικίζοντος MEGA…

Και τώρα τι θα γένουνε χωρίς Νικήτα;

Ένας Νικήτας… ηττημένος! Χα, χα, χα! Κι όχι οποιοσδήποτε Νικήτας αλλά ο Νικήτας! Ο ένας και μοναδικός, αυτό το αλαλάζον κύμβαλον, ο δοκησίσοφος, ο αλαζόνας, ο φουσκωμένος γάλος, ο κενός, ο ξεγάνωτος ντενεκές, το όνειδος της πρωτεύουσας, το γελοίο καρτούν της πολιτικής σκηνής (και λίγα γράφω για δαύτον, αλλά σταματώ εδώ, γιατί νιώθω την οργή μου να παίρνει γρήγορα τη θέση της χαιρεκακίας, κι εγώ θέλω για λίγο να μείνω με τη χαρά της ήττας του).

Δημιούργημα των μιντιάδων, έπεσε από τον θρόνο όπου τον είχαν ανεβάσει, κι έγινε θρύψαλα. Και τώρα τι θα γίνουν όλοι αυτοί χωρίς το δημιούργημά τους;

— Μμ, σιγά το πρόβλημα που έχουν! Κάποιον άλλον ντενεκέ θα βρούνε να μας τον παρουσιάσουν για σπουδαίο και να μας παραμυθιάσουν!

Υ.Γ.: Ο Νικήτας έγινε… Νικήττας!

Αθλιότητες «του συνήθους υψηλού επιπέδου»…

Δεδομένου ότι το κτίριο όπου στεγάζεται το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία» ήταν το στρατηγείο των εθνικών δυνάμεων και των Βρετανών συμμάχων μας στη διάρκεια των Δεκεμβριανών του 1944, το «GB Corner» ήταν ο κατάλληλος τόπος για ένα γεύμα με τον Μάκη Βορίδη. Παραγγείλαμε δύο ντράι μαρτίνι με τζιν, δύο Angus burgers (το μπιφτέκι ήταν εξαιρετικό, άνετα τρωγόταν ακόμη και τελείως άψητο, αλλά οι πατάτες παρατηγανισμένες), επίσης ένα αναψυκτικό και δύο καφέδες. Το σύνολο ήταν 101 ευρώ και το σέρβις τού συνήθους υψηλού επιπέδου.

Αναρωτιέστε τι είναι αυτό που διαβάσατε; Να σας λύσω την απορία: Πρώτα πρώτα, θα αντιληφθήκατε, φαντάζομαι, ότι πρόκειται για δημοσιογραφία «τού συνήθους υψηλού επιπέδου» της «Καθημερινής»· σκουπίδια, δηλαδή, αλλά όχι πεταμένα στην άκρη του δρόμου, μα σε λαμπερή συσκευασία, όπως αρμόζει στην εκλεπτυσμένη αισθητική των ευγενών κοσμοπολιτών της υψηλής κοινωνίας. Ξέρετε, της «Καθημερινής», αυτής της σοβαροφανούς κυράτσας, που σας ενημέρωσε καταλεπτώς, λόγου χάρη, για το κορυφαίο κοσμοπολίτικο χάπενινγκ της Κυριακής 31 Οκτώβρη, τον φετινό επετειακό Μαραθώνιο, που στήθηκε σε ανάμνηση ενός άλλου κορυφαίου κοσμοπολίτικου χάπενινγκ (προφανώς κάπως έτσι το αντιλαμβάνεται…) που έλαβε χώρα πριν από 2.500 χρόνια, της μάχης του Μαραθώνα. Γι’ αυτόν τον Μαραθώνιο, η καλή εφημερίδα πρόσφερε απλόχερα στο εκλεκτό αναγνωστικό κοινό της πλήθος από λίαν πολύτιμες πληροφορίες, σ’ ένα άρθρο της Ελένης Μπίστικα, του συνήθους υψηλού επιπέδου:

Μετεκλογικές αιχμές

Προεισαγωγικά να διευκρινήσω ότι στο ιστολόγιό μου, μολονότι πολιτικολογώ, μάλιστα μερικές φορές ασύστολα, εντούτοις αποφεύγω να επιδίδομαι σε διεξοδικές και εκτενείς πολιτικές αναλύσεις, πρωτίστως διότι υπάρχουν πλήθος άλλοι, αξιόλογοι και καταρτισμένοι, πολύ ικανότεροι από μένα γι' αυτή τη δουλειά. Ύστερα διότι, εάν προόριζα (και) για κάτι τέτοιο το ιστολόγιό μου, θα έπρεπε να δεσμευτώ να σχολιάζω ανελλιπώς τα γεγονότα, αλλά πολύ φοβάμαι πως σε μια τέτοια αποστολή τόσο οι δυνατότητές μου όσο και η διαθεσιμότητά μου —αν όχι η ίδια η διάθεσή μου— θα με πρόδιναν, έστω κι αν έθετα κάποιο κατώφλι σπουδαιότητας των γεγονότων με τα οποία θα καταπιανόμουν… Αντί λοιπόν στο ιστολόγιό μου να φωτίζω τα γεγονότα —έστω όχι όλα αλλά τα πιο σημαντικά— σε όλες τους τις πτυχές, να τα αναλύω και να τα σχολιάζω διεξοδικά, περιορίζομαι μονάχα κάποιες πινελιές ν' απλώνω, με το δικό μου χρώμα (του ανερυθρίαστα ερυθρού), με κάποιες μονάχα πλευρές κάποιων γεγονότων να καταπιάνομαι, δηλαδή… «ό,τι του φανεί του λωλο–Στεφανή»! Αυτό μπορώ…

Περί ελαίου, ελέου(ς) και άλλων γλωσσικών αλιευμάτων

Στη σημερινή ιστογραφή μου θ' ασχοληθώ με ορισμένα γλωσσικά λάθη που συνάντησα αυτές τις μέρες. Είναι λάθη που γίνονται συχνά, γι' αυτό και καταπιάνομαι μ' αυτά. Δεν πρόκειται δηλαδή για κάποια μεμονωμένα περιστασιακά λάθη, όπως τα μαργαριτάρια, λόγου χάρη, που κοσμούν κάποιες μαθητικές εκθέσεις, αλλ' όχι μόνο (ας θυμηθούμε την υποστύλωση της σημαίας του Έβερτ ή το μηδέν στο πηλήκιο του Γ.Α.Π.). Πάντως, επειδή δεν μ' αρέσει να με θεωρείτε κήνσορα που αρέσκεται να στηλιτεύει ή ακόμη και να διασύρει άλλους, που είχαν την ατυχία να υποπέσουν σε κάποιο γλωσσικό λάθος, θα περιλάβω (μέλλων του περιλαβαίνω [=περιαδράχνω, πιάνω και επικρίνω] και όχι του περιλαμβάνω [=περιέχω]!) πρώτη και καλύτερη (χειρότερη δηλαδή) την αφεντιά μου. Το δικαιούται εξάλλου, διότι αποτέλεσε την αφορμή για την παρούσα ιστογραφή! Ναι, ο αδιόρθωτος διορθωτής!

Ο Αθόρυβος Κόκορας

(Από τους «Μύθους του Αισχρώπου»)

Ο γέρο Μάνθος ασχολιόταν με το μικρό ορνιθοτροφείο του, όπου εξέτρεφε καμιά διακοσαριά νεαρές παραγωγικές κότες ‑πουλάδες τις έλεγε στοργικά‑ και δέκα ως δεκαπέντε κοκόρια, τα τελευταία για να καλύπτει τις ανάγκες αναπαραγωγής του ορνιθώνα. Ο κυρ Μάνθος μάλιστα τηρούσε αρχείο με τις επιδόσεις των πετεινών του. Όταν διαπίστωνε ότι κάποιος δεν τα κατάφερνε καλά, τον… οδηγούσε χωρίς πολλά πολλά στην κατσαρόλα, φροντίζοντας ν’ αναπληρώσει με καινούργιο πετεινάρι το κενό. Όμως αυτή η παρακολούθηση των επιβητορικών επιδόσεων των πετεινών ήταν αρκετά κουραστική για τον γέρο ορνιθοτρόφο. Έτσι επινόησε ν’ αγοράσει μικροσκοπικά κουδουνάκια και να κρεμάσει από ένα σε κάθε κόκορα. Κάθε κουδουνάκι είχε διαφορετικό ήχο, κι ο έμπειρος πτηνοτρόφος γρήγορα έμαθε να ξεχωρίζει από ποιο κοκόρι προερχόταν κάθε κουδούνισμα. Φυσικά, τη στιγμή της… δράσης του κόκορα, το κουδούνισμα γινόταν ιδιαίτερα έντονο, χαρακτηριστικό. Κι ο κυρ Μάνθος μπορούσε πλέον, αντί να τριγυρνά ολημερίς στο κοτέτσι, να κάθεται αναπαυτικά στη βεράντα του και να καταγράφει εύκολα και αλάνθαστα τις επιδόσεις των πετεινών του, απλώς ακούγοντας τα κουδουνάκια τους!

Ένα πρωινό ωστόσο έγινε κάτι που παραξένεψε τον κυρ Μάνθο. Ο Τζέφρυ, ο αγαπημένος κόκορας του αγαθού ορνιθοτρόφου, γόνος εκλεκτής ράτσας, δεν είχε δώσει κανένα σημάδι δραστηριότητας. Τι να συνέβαινε άραγε;