Εσείς πόσους Βαρουφάκηδες πήρατε σήμερα;

Έμελλε να το δούμε κι αυτό, ε… χμ… να το υποστούμε μάλλον! Τι; Μα, τον καταιγισμό της μπαρούφας. Καταιγισμό που δεχόμαστε ανηλεώς όσοι τολμήσουμε να ανοίξουμε κάποιο από τα Μέσα Μαζικής Εξαχρείωσης, έντυπο, ραδιοτηλεοπτικό ή ηλεκτρονικό. Ανυπεράσπιστοι, γινόμαστε έρμαια των δήθεν δημοσιογράφων, των δημοσιογράφων της αθλιότητας· αυτών που προεκλογικά δεν τόλμησαν ούτε μία φορά να απευθύνουν σε εκπρόσωπο του μέλλοντος να κυβερνήσει κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ, μια ερωτησούλα όπως, για παράδειγμα, «ποια είναι η εξωτερική σας πολιτική;»· αυτών που όσες φορές είχαν απέναντί τους εκπρόσωπο του ΚΚΕ στερεότυπα ρωτούσαν «θα συνεργασθείτε με τον ΣΥΡΙΖΑ;»· ερωτήσεις που δεν εξυπηρετούσαν τον σκοπό της πληροφόρησης ή αποσιωπήσεις που εξυπηρετούσαν τον σκοπό της συσκότισης· στάση που εξυπηρετούσε τον σκοπό της άρχουσας τάξης να αναδιαμορφώσει υπέρ αυτής το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Αυτοί όλοι σήμερα έχουν αδράξει τα λιβανηστήρια και τα θυμιατά και αναπέμπουν ύμνους υπέρ των νέων σωτήρων μας. Ανάμεσά τους κάποιοι κατέχουν δεσπόζουσα θέση, όπως ο πολύς κύριος Βαρουφάκης. Θα αρκούσαν δύο οθονιές (στιγμιότυπα από την οθόνη του υπολογιστή, screenshots… ελληνιστί) δίχως άλλα λόγια.

Οθονιά χτες βράδυ: τρεις (3) Βαρουφάκηδες…

Πόσο θα κρατήσουν οι χοροί; Μερικές σκέψεις για το εκλογικό αποτέλεσμα

Πόσο θα «κρατήσουν οι χοροί»; Σίγουρα πολύ λιγότερο απ’ όσο θα κρατήσουν οι… χώροι! (Παράβαλε, αντίστοιχα, με τη διάρκεια των χορών του ΠΑΣΟΚ και τη διάρκεια του χώρου του ΠΑΣΟΚ…). Από την επομένη των εκλογών κιόλας ο λαός επέστρεψε στην καθημερινότητα των οξυμένων προβλημάτων του. Για την ακρίβεια, επέστρεψε ακόμη κι εκείνο το κομμάτι του λαού που την Κυριακή το βράδυ ξεχάστηκε πρόσκαιρα και πανηγύρισε, γιατί μάλλον η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν ξεχάστηκε και δεν πανηγύρισε. Ας μείνουμε όμως στα αποτελέσματα της κάλπης και ας μου επιτραπεί, όπως συνηθίζω κάθε φορά, να ζωγραφίσω με το δικό μου χρωστήρα (ερυθρού χρώματος, ως γνωστόν) το νέο πολιτικό τοπίο.

Πρώτα απ’ όλα, για όσους δεν με γνωρίζουν είτε στην πραγματική ζωή είτε στην διαδικτυακή, ας δηλώσω καθαρά αυτό που υπαινίχθηκα, σκωπτικά κατά κάποιο τρόπο, παραπάνω: Σ’ όλη μου τη ζωή, από μαθητής γυμνασίου έως σήμερα στα 67 μου, θέλω να λέγομαι κομμουνιστής. Άρα από αυτή την οπτική γωνία θα εκτιμήσω το εκλογικό αποτέλεσμα. Σημειώνω ακόμη ότι υποστηρίζω μεν το ΚΚΕ, ως φίλος και μη μέλος, αλλά οι απόψεις μου δεν πρέπει να θεωρηθούν ότι εκφράζουν απόψεις του κόμματος και οπωσδήποτε, επομένως, δεν μπορεί να καταλογιστεί ευθύνη στο ΚΚΕ για τα γραφόμενά μου.

Εμείς οι κομμουνιστές λέμε ότι πιάνουμε πουλιά στον αέρα, αλλά μάλλον δεν είμαστε τόσο καλοί για να πιάνουμε τα κουκκιά της κάλπης. Το τελευταίο υπό διττή έννοια: η μία ότι δεν καταφέρνουμε να μαζέψουμε ψήφους, η άλλη ότι δεν έχουμε μαντικές ικανότητες να προβλέψουμε το εκάστοτε αναμενόμενο εκλογικό ποσοστό μας —για την ακρίβεια, δεν έχουμε διαφορετικές μαντικές ικανότητες, καλύτερες ή χειρότερες, απ’ ότι έχει όλος ο κόσμος· εδώ βέβαια λέγεται υπό τη δεύτερη έννοια, της έλλειψης ιδιαίτερης μαντικής ικανότητας. Κι αφού διευκρίνισα την έννοια των «κουκκιών που δεν πιάνουμε», ας επεξηγήσω και ποια είναι τα «πουλιά που πιάνουμε στον αέρα». Όπως έχω αναφέρει και άλλη φορά, οι φίλοι, οι οπαδοί, τα μέλη του ΚΚΕ, οι συνειδητοποιημένοι λαϊκοί αγωνιστές, καθώς ζυμώνονται καθημερινά μέσα στο ταξικό λαϊκό κίνημα, στα συνδικάτα, στις μαζικές οργανώσεις των φοιτητών, των αγροτών, των επαγγελματιών, των αυτοαπασχολούμενων, των ανέργων, των συνταξιούχων, των γυναικών, στις λαϊκές επιτροπές, στο κίνημα ειρήνης κ.λπ., όλοι αυτοί, και πιο πολύ το ίδιο το κόμμα ως συλλογικός οργανισμός, γνωρίζουν κάθε φορά τον βαθμό ανάπτυξης του ταξικού κινήματος, και τα επίσημα κείμενα του κόμματος, καθώς και τα άρθρα του κομματικού Τύπου, περιέχουν τις σχετικές εκτιμήσεις μας. Ο βαθμός ανάπτυξης του ταξικού κινήματος είναι ακριβώς ο πρωταρχικός στόχος πάλης ενός κομμουνιστικού κόμματος (τα «πουλιά που [πρέπει να] πιάνει στον αέρα» το κόμμα), αυτό είναι το κύριο, το πρωταρχικό, και όχι η συγκομιδή ψήφων. Χρειαζούμενη ασφαλώς κι αυτή, άλλωστε και για πρακτικούς λόγους, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί πρωταρχικό στόχο πάλης του κόμματος. Εξ άλλου ένα αναπτυγμένο κίνημα θα τροφοδοτήσει και με ψήφους το κόμμα. Δεν απολυτοποιούμε επομένως εμείς οι κομμουνιστές την αξία και τη σημασία του εκλογικού μας ποσοστού, αλλά το εκλαμβάνουμε απλώς ως αποτύπωμα της εκλογικής επιρροής του κόμματος σε μια δεδομένη αναμέτρηση, αποτύπωμα όμως λαμβανόμενο με σχετική πάντοτε ακρίβεια, μικρή ή μεγάλη, διαμορφωνόμενο και παραμορφωνόμενο δηλαδή κάτω από την επίδραση συγκεκριμένων κάθε φορά συνθηκών και παραγόντων. Άρα ό,τι διατυπώσω στη συνέχεια σχετικά με το εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ θα πρέπει να θεωρηθεί ότι λέγεται με επίγνωση της σχετικής πάντοτε βαρύτητας που, σύμφωνα με τα παραπάνω, αποδίδει το κόμμα σ’ αυτό.

Η «ποσοτική χαλάρωση» (κούνια που μας κούναγε...)

Σήμερα αναδημοσιεύω δύο άρθρα, από δύο διαφορετικές πηγές, για το ίδιο θέμα: Τις δηλώσεις του Ντράγκι για το ζήτημα της «ποσοτικής χαλάρωσης», έτσι για να μη… χαλαρώνουμε! Το πρώτο είναι από τον σημερινό «Ριζοσπάστη»: 

«Προς όφελος της χώρας» η ... «άλλη όψη της λιτότητας»

«...Πρόκειται για μια σημαντική απόφαση, την οποία και θα αξιοποιήσει η επόμενη ελληνική κυβέρνηση προς όφελος της χώρας. Ο κ. Ντράγκι, με τη σημερινή ανακοίνωση του προγράμματος αγοράς ομολόγων, απάντησε στις ακραίες περιοριστικές πολιτικές τασσόμενος υπέρ της ποσοτικής χαλάρωσης...».

Αυτή είναι η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, την Πέμπτη 22 Γενάρη, με αφορμή τις ανακοινώσεις του Μάριο Ντράγκι σχετικά με το πακέτο 1,1 τρισ. ευρώ για την αγορά κρατικών ομολόγων και ιδιωτικών τίτλων αλλά και την ένταξη των ελληνικών ομολόγων με προϋποθέσεις και κατόπιν συμφωνίας. Θυμίζουμε το εξής: Ο οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης, υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, στις 21 Σεπτέμβρη 2012, αναφερόμενος στη μέθοδο της ποσοτικής χαλάρωσης (Quantitative Easing), έγραφε στο «protagon.gr» μεταξύ άλλων: «Περιληπτικά, τα δύο αυτά λατινικά αρχικά, QE, αντικατοπτρίζουν τη διαιώνιση της χειρότερης Κρίσης από το Μεσοπόλεμο. Σημαίνουν ότι τα πράγματα χειροτερεύουν, ενώ η πολιτική εξουσία εξακολουθεί να μην είναι διατεθειμένη να αντιμετωπίσει την ανάγκη καθαρισμού του Τραπεζικού Κόπρου που συσσωρεύτηκε από το 1971 μέχρι το 2008 παγκοσμίως. Αποτελούν την "άλλη όψη" της λιτότητας, την οποία οι Κεντρικοί Τραπεζίτες αποδέχονται». Αμφιβάλλει κανείς για το πόσο πολύ κοροϊδεύουν το λαό οι επόμενοι κυβερνώντες;

Και ακολουθεί το δεύτερο, πραγματικά εξαιρετικό άρθρο… από το ιστολόγιο Lenin Reloaded: 

«είν' η δική σου ασπίδα»

Η μάχη των επερχόμενων εκλογών ενέπνευσε την αφεντιά μου να συνθέσω ένα τραγούδι για το κόμμα. Οι στίχοι γράφτηκαν πάνω σε μια μελωδία που είχα συνθέσει για κάποιο άλλο ποίημά μου. Το αφιερώνω στο κόμμα μου, το ΚΚΕ! Και το χαρίζω στους συντρόφους!

Στο ΚΚΕ

Της τάξης σου άκου τη φωνή:
Ό,τι σου πήραν, πάρ’ τα,
και μπες στην πρώτη τη γραμμή,
γκρέμισε θρόνους, κάστρα!

Παιδιά, το κόμμα μάς καλεί
στη μάχη να ριχτούμε.

[Ρεφρέν, δις]

Το κόμμα κάνε δυνατό,
είν’ η δική σ’ ασπίδα,
σ’ αυτό το δύσκολο καιρό
του κόσμου η ελπίδα.

Απ’ της Ευρώπης το μαντρί
μακριά να πορευτούμε,
το σύστημα ν’ ανατραπεί,
το δίκιο μας να βρούμε,

με εξουσία λαϊκή
μέρα καλή να δούμε.

[Ρεφρέν, δις]

Το κόμμα κάνε δυνατό,
είν’ η δική σ’ ασπίδα,
σ’ αυτό το δύσκολο καιρό
του κόσμου η ελπίδα.

Παρακολουθήστε το βίντεο, στο οποίο ακούγεται η μελωδία μόνο (από σόλο όμποε), δεν κατάφερα να το τραγουδήσω, δυστυχώς· κάθε μου απόπειρα, κατέληγε σε αξιοθρήνητο αποτέλεσμα, μη παρουσιάσιμο. Ωστόσο, αν κανένας θέλει να το ακούσει για να βοηθηθεί να το τραγουδήσει (λέμε τώρα…) ή αν θέλει την παρτιτούρα (ξαναλέμε τώρα…), ας μου γράψει στο ημέιλ "elpapadeas@yahoo.gr".

Στο ΚΚΕ

ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΙΣ 23/1/'15:
Ύστερα από πολλές προσπάθειες και περισσότερους ενδοιασμούς, τελικά το τόλμησα να το τραγουδήσω και να ανεβάσω στο γιουτούμπι το σχετικό βιντεάκι:
https://www.youtube.com/watch?v=TFn7dZfs8xc
Την επιείκιά σας παρακαλώ!