Πόσο θα κρατήσουν οι χοροί; Μερικές σκέψεις για το εκλογικό αποτέλεσμα

Πόσο θα «κρατήσουν οι χοροί»; Σίγουρα πολύ λιγότερο απ’ όσο θα κρατήσουν οι… χώροι! (Παράβαλε, αντίστοιχα, με τη διάρκεια των χορών του ΠΑΣΟΚ και τη διάρκεια του χώρου του ΠΑΣΟΚ…). Από την επομένη των εκλογών κιόλας ο λαός επέστρεψε στην καθημερινότητα των οξυμένων προβλημάτων του. Για την ακρίβεια, επέστρεψε ακόμη κι εκείνο το κομμάτι του λαού που την Κυριακή το βράδυ ξεχάστηκε πρόσκαιρα και πανηγύρισε, γιατί μάλλον η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν ξεχάστηκε και δεν πανηγύρισε. Ας μείνουμε όμως στα αποτελέσματα της κάλπης και ας μου επιτραπεί, όπως συνηθίζω κάθε φορά, να ζωγραφίσω με το δικό μου χρωστήρα (ερυθρού χρώματος, ως γνωστόν) το νέο πολιτικό τοπίο.

Πρώτα απ’ όλα, για όσους δεν με γνωρίζουν είτε στην πραγματική ζωή είτε στην διαδικτυακή, ας δηλώσω καθαρά αυτό που υπαινίχθηκα, σκωπτικά κατά κάποιο τρόπο, παραπάνω: Σ’ όλη μου τη ζωή, από μαθητής γυμνασίου έως σήμερα στα 67 μου, θέλω να λέγομαι κομμουνιστής. Άρα από αυτή την οπτική γωνία θα εκτιμήσω το εκλογικό αποτέλεσμα. Σημειώνω ακόμη ότι υποστηρίζω μεν το ΚΚΕ, ως φίλος και μη μέλος, αλλά οι απόψεις μου δεν πρέπει να θεωρηθούν ότι εκφράζουν απόψεις του κόμματος και οπωσδήποτε, επομένως, δεν μπορεί να καταλογιστεί ευθύνη στο ΚΚΕ για τα γραφόμενά μου.

Εμείς οι κομμουνιστές λέμε ότι πιάνουμε πουλιά στον αέρα, αλλά μάλλον δεν είμαστε τόσο καλοί για να πιάνουμε τα κουκκιά της κάλπης. Το τελευταίο υπό διττή έννοια: η μία ότι δεν καταφέρνουμε να μαζέψουμε ψήφους, η άλλη ότι δεν έχουμε μαντικές ικανότητες να προβλέψουμε το εκάστοτε αναμενόμενο εκλογικό ποσοστό μας —για την ακρίβεια, δεν έχουμε διαφορετικές μαντικές ικανότητες, καλύτερες ή χειρότερες, απ’ ότι έχει όλος ο κόσμος· εδώ βέβαια λέγεται υπό τη δεύτερη έννοια, της έλλειψης ιδιαίτερης μαντικής ικανότητας. Κι αφού διευκρίνισα την έννοια των «κουκκιών που δεν πιάνουμε», ας επεξηγήσω και ποια είναι τα «πουλιά που πιάνουμε στον αέρα». Όπως έχω αναφέρει και άλλη φορά, οι φίλοι, οι οπαδοί, τα μέλη του ΚΚΕ, οι συνειδητοποιημένοι λαϊκοί αγωνιστές, καθώς ζυμώνονται καθημερινά μέσα στο ταξικό λαϊκό κίνημα, στα συνδικάτα, στις μαζικές οργανώσεις των φοιτητών, των αγροτών, των επαγγελματιών, των αυτοαπασχολούμενων, των ανέργων, των συνταξιούχων, των γυναικών, στις λαϊκές επιτροπές, στο κίνημα ειρήνης κ.λπ., όλοι αυτοί, και πιο πολύ το ίδιο το κόμμα ως συλλογικός οργανισμός, γνωρίζουν κάθε φορά τον βαθμό ανάπτυξης του ταξικού κινήματος, και τα επίσημα κείμενα του κόμματος, καθώς και τα άρθρα του κομματικού Τύπου, περιέχουν τις σχετικές εκτιμήσεις μας. Ο βαθμός ανάπτυξης του ταξικού κινήματος είναι ακριβώς ο πρωταρχικός στόχος πάλης ενός κομμουνιστικού κόμματος (τα «πουλιά που [πρέπει να] πιάνει στον αέρα» το κόμμα), αυτό είναι το κύριο, το πρωταρχικό, και όχι η συγκομιδή ψήφων. Χρειαζούμενη ασφαλώς κι αυτή, άλλωστε και για πρακτικούς λόγους, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί πρωταρχικό στόχο πάλης του κόμματος. Εξ άλλου ένα αναπτυγμένο κίνημα θα τροφοδοτήσει και με ψήφους το κόμμα. Δεν απολυτοποιούμε επομένως εμείς οι κομμουνιστές την αξία και τη σημασία του εκλογικού μας ποσοστού, αλλά το εκλαμβάνουμε απλώς ως αποτύπωμα της εκλογικής επιρροής του κόμματος σε μια δεδομένη αναμέτρηση, αποτύπωμα όμως λαμβανόμενο με σχετική πάντοτε ακρίβεια, μικρή ή μεγάλη, διαμορφωνόμενο και παραμορφωνόμενο δηλαδή κάτω από την επίδραση συγκεκριμένων κάθε φορά συνθηκών και παραγόντων. Άρα ό,τι διατυπώσω στη συνέχεια σχετικά με το εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ θα πρέπει να θεωρηθεί ότι λέγεται με επίγνωση της σχετικής πάντοτε βαρύτητας που, σύμφωνα με τα παραπάνω, αποδίδει το κόμμα σ’ αυτό.

Μένοντας για λίγο ακόμη στη στεγνή (από όποια ανάλυση) ανάγνωση του εκλογικού μας ποσοστού, ας μου επιτραπεί να υπερηφανευτώ ότι πέτυχα την ακριβή πρόβλεψή του στην ιστογραφή μου αμέσως μετά από τις περυσινές ευρωεκλογές Πώς είδα τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών.

Ας δούμε όμως λίγο πιο βαθιά, μακριά από την πρόσκαιρη ευφορία των πανηγυρισμών των —ας πούμε— νικητών, μακριά από τους αλαλαγμούς των νέων τελάληδων της επίσης νέας φρουράς, μακριά από τους παραμορφωτικούς φακούς των αναλυτών των ταγμένων στην υπηρεσία του συστήματος, μακριά από τους βερμπαλισμούς και τις κούφιες μεγαλοστομίες των νέων τσαρλατάνων της εξουσίας, μακριά από τον αποπροσανατολισμό των συστημικών ΜΜΕ (Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης), μακριά από τη θολούρα και την ελαφρότητα των εθνικών μας διασκεδαστών, μακριά από κάθε τι που συσκοτίζει την ουσία των πραγμάτων, που αμβλύνει το ταξικό μας αισθητήριο, που απονεκρώνει τη σκέψη, που αδρανοποιεί τις υγιείς μας αντιδράσεις, ας διαβάσουμε μακριά απ’ όλα αυτά το εκλογικό αποτέλεσμα:

• Η κρατούσα πολιτική ορολογία, τουλάχιστον των τελευταίων 50-60 χρόνων, χρησιμοποιεί τους όρους «Δεξιά» και «Αριστερά» για να χαρακτηρίσει συγκεκριμένους κάθε φορά πολιτικούς χώρους, σχηματισμούς ή κόμματα, και αντιστοίχως τους όρους «δεξιός» και «αριστερός» για τους προσκείμενους σ’ αυτούς τους χώρους. Το ΚΚΕ ορθώς έχει επισημάνει την ασάφεια αυτών των παρωχημένων χωροθετικών όρων, των οποίων η κακή ή ακυρολεκτική, πολλές φορές σκοπίμως, χρήση επέτεινε τη σύγχυση περί το εννοιολογικό τους περιεχόμενο. Γι’ αυτό και το κόμμα σήμερα αποφεύγει να τοποθετηθεί με τέτοιους τόσο κακοποιημένους πλέον όρους. Ωστόσο θα τους χρησιμοποιήσω καταχρηστικώς εδώ, αφενός χάριν απλότητας και αφετέρου για να αντιπαρατεθώ με την εσκεμμένα, ηθελημένα στρεβλή, ακυρολεκτική χρήση τους. Όμως θα λάβω μέτρα αυτοπροστασίας και αποφυγής παρερμηνείας, ορίζοντας εξαρχής ότι ο όρος «δεξιός» χρησιμοποιείται εδώ από μένα για να δηλώσει τον συντηρητικό, αυτόν που επιθυμεί να παραμείνουν τα ουσιώδη χαρακτηριστικά του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού μας βίου ως έχουν (καπιταλισμός απαραιτήτως· ενδεχομένως αλλ’ όχι απαραιτήτως παραμονή στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ κ.λπ). Σε αντιδιαστολή, ο όρος «αριστερός» δηλώνει τον ριζοσπάστη, τον δεκτικό έως υπέρμαχο φιλολαϊκών αλλαγών στο υφιστάμενο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σκηνικό, αλλαγών που θα αποδίδουν κοινωνική δικαιοσύνη, θα κατανέμουν δίκαια τον παραγόμενο πλούτο, θα προάγουν την ευημερία των εργαζομένων, θα εγγυώνται τις ατομικές ελευθερίες και τα δικαιώματα των λαϊκών ανθρώπων κ.λπ. Ο αριστερός δεν φτάνει ενδεχομένως να είναι και αντικαπιταλιστής, αλλά τάσσεται σίγουρα ενάντια στο ΝΑΤΟ και, υπό τις σημερινές συνθήκες, ενάντια και στην ΕΕ και ταυτόχρονα μισεί τον φασισμό (το τελευταίο το προσθέτω επειδή ένας φασίστας μπορεί να δηλώνει και αντι-ΕΕ και αντι-ΝΑΤΟικός, ακόμη και αντικαπιταλιστής ή σοσιαλιστής). Αυτό είναι ή πρέπει κατά τη γνώμη μου να είναι το περιεχόμενο του όρου «αριστερός» σήμερα. Εν πάση περιπτώσει, εγώ με αυτό το περιεχόμενο τον χρησιμοποιώ εδώ.
• Σύμφωνα με τον παραπάνω διαχωρισμό των εννοιών «δεξιός» και «αριστερός», ποια κόμματα με βάση τα προγράμματά τους θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν δεξιά και ποια αριστερά; Αν δεν κάνω λάθος, αριστερά μπορούν να αξιώσουν να χαρακτηριστούν μονάχα τα κόμματα ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ (μ-λ), Μ-Λ ΚΚΕ, ΕΕΚ και ΟΚΔΕ, που συνολικά συγκέντρωσαν σ’ αυτές τις εκλογές ποσοστό 6,32%. Όλα τα υπόλοιπα κόμματα, που δεν μπορούν, παρά να χαρακτηριστούν δεξιά, συγκεντρώνουν ποσοστό 93,68%! Συντριπτική η υπεροχή των δυνάμεων της Δεξιάς έναντι της Αριστεράς. Αν πάλι αφήσουμε κατά μέρος τα προγράμματα των κομμάτων και επικεντρωθούμε στους ψηφοφόρους τους, και επιπλέον δεχθούμε, όπως πράγματι συμβαίνει, ότι ένα ποσοστό αυτών των ψηφοφόρων αντιλαμβάνεται ή προσλαμβάνει κάποια προγράμματα κάποιων από αυτά τα κόμματα όχι όπως αυτά όντως είναι, αλλά όπως του παρουσιάζονται παραπλανητικά, τότε είναι λογικό να βρούμε στους ψηφοφόρους της Κυριακής, όπως και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, αριστερούς ψηφοφόρους που ψήφισαν δεξιά κόμματα. Στην προκειμένη αναμέτρηση θεωρώ ότι περιθώριο ψαρέματος τέτοιων παραπλανημένων ψηφοφόρων είχε μάλλον αποκλειστικά και μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πάσχισαν δα να φανούν αριστερά άλλα κόμματα (όπως ΝΔ, φασίστες, Ποτάμι, ΑΝΕΛ) ή δεν τα έπαιρνε να το κάνουν (σήμερα, γιατί άλλοτε το έκαναν, όπως ΠΑΣΟΚ, ΚΙΔΗΣΟ). Πόσοι άραγε είναι οι πεπλανημένοι αριστεροί που έδωσαν την ψήφο τους στον ΣΥΡΙΖΑ; Ας αφήσουμε το ότι και όλοι οι ψηφοφόροι τού (δεξιού, όπως προειπώθηκε) ΣΥΡΙΖΑ να ήσαν πεπλανημένοι αριστεροί, δεν δικαιούσαι ηθικά να πανηγυρίζεις για νίκη της Αριστεράς· για νίκη της απάτης, ναι! Όμως εξίσου δεν δικαιούσαι ηθικά να πανηγυρίζεις για νίκη της Αριστεράς, διότι και πάλι εξαπατάς, σε κάθε περίπτωση οποιασδήποτε άλλης ποσοστιαίας αναλογίας πεπλανημένων αριστερών προς συνειδητούς (δεξιούς) ψηφοφόρους αυτού του κόμματος (π.χ. ~24% προς ~12%, ~18% προς ~18%, ~12% προς ~24%,~6% προς ~30%, κ.λπ.).  Ο νοών νοείτω…
• Το κεφάλαιο, αφότου η φθορά των αστικών κομμάτων της συγκυβέρνησης επέβαλε την εναλλαγή στην εξουσία με νέες, άφθαρτες δυνάμεις, επιδίωξε την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού υπέρ αυτού, ώστε να ανασχεθεί η φθίνουσα δυναμική της αστικής εξουσίας, να δοθεί νέα πνοή σ' αυτή και, βεβαίως, να χαλιναγωγηθεί η ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια. Σημειωτέον ότι το ενδιαφέρον του κεφαλαίου να διαμορφώνει ή αναμορφώνει κάθε φορά το πολιτικό-κομματικό σκηνικό υπέρ αυτού δεν παύει ποτέ· απλώς άλλοτε βρίσκεται σε ύπνωση και άλλοτε σε εγρήγορση. Αυτή τη φορά πάντως το κεφάλαιο μπορεί να καυχηθεί ότι πέτυχε τον στόχο της αναδιάταξης υπέρ αυτού των πολιτικών δυνάμεων με μια συντριπτική άνοδο της Δεξιάς. Κι αν κάποιος παρατηρήσει ότι, έστω, δεν πρόκειται για την «παραδοσιακή» Δεξιά, μάλλον πρέπει να προβληματιστεί μήπως αυτό είναι πιο βολικό για το κεφάλαιο και πιο οδυνηρό για τον λαό…
• Από τα κόμματα που, όπως, προανέφερα, θα μπορούσαν να αξιώσουν να χαρακτηριστούν αριστερά, η ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ συγγενεύει μέχρι βαθμού σύγχυσης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ, ως κομμουνιστικό κόμμα, αποτελεί τον ουσιαστικό εκπρόσωπο της Αριστεράς, όπως την όρισα και χρησιμοποίησα καταχρηστικώς ως όρο. Το ίδιο διακηρύσσει ότι δεν είναι αριστερό αλλά κομμουνιστικό κόμμα, και ορθώς πράττει, μιας και τόσο έχει κακοποιηθεί η έννοια του αριστερού, αφενός, και αφού έτσι ή αλλιώς το αριστερό κόμμα δεν είναι κατ' ανάγκη και κομμουνιστικό. Αυτό λοιπόν το κόμμα, το ΚΚΕ, όχι μόνο άντεξε στη δεξιά λαίλαπα, στον αντικομμουνιστικό βομβαρδισμό, στον αντιδραστικό καταιγισμό, φαινομένων που εντείνονται όσο οξύνεται η κρίση και όσο αφαιρούνται δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, αλλά υπό τις τόσο αντίξοες αυτές συνθήκες, τους αποκλεισμούς και τις διακρίσεις σε βάρος του, το κόμμα αυτό βγήκε και ενισχυμένο. (Τα υπόλοιπα τα λέει πιο ολοκληρωμένα η ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ, εγώ —είπαμε— μονάχα μερικές σκέψεις διατυπώνω).

Έτσι, μερικές σκέψεις διατύπωσα…