Είναι ζήτημα ήθους πρωτίστως

Εναλλακτικοί τίτλοι:

• Ο διάλογος έχει πολλά ποδάρια
• Σέρνοντας τον χορό του διαλόγου
• Πάμε κατά διαλόγου…

Ο διάλογος που ακολουθεί έγινε (κι αυτός) στο πλαίσιο του διαλόγου του προσυνεδριακού, ανάμεσα σε μένα (Λ) και τον καλό φίλο και σύντροφο Χ, στο καθιστικό του σπιτιού μου, όπου οι δύο μας βρεθήκαμε να πίνουμε το καφεδάκι μας και, κατά τη συνήθειά μας ή κατά τον χαρακτήρα μας, καθότι της λακωνικής σχολής αμφότεροι, διακόπταμε κάπου κάπου τη σιωπή μας για να ανταλλάξουμε δυο–τρεις φράσεις, κι ύστερα πάλι επιστρέφαμε στο γνώριμό μας, το απάνεμο λιμάνι της σιωπής. Μιας σιωπής που άλλες φορές, όταν τύχει να βρισκόμαστε στο ύπαιθρο κοντά στη φύση, είναι ρεμβασμός· άλλες φορές, σε δημόσιους χώρους θορυβώδεις, είναι λογισμός· άλλες φορές είναι κάτι άλλο (αναδρομή, αναστοχασμός, προβληματισμός κ.λπ.)· άλλες φορές… απλώς σιωπή! Αυτή τη φορά ήταν η… εφημερίδα που κρατούσε ο καθένας μας στα χέρια του και δεν την άφηνε ακόμα κι όταν διακόπταμε τη σιωπή και μιλούσαμε, μιας και ξέραμε ότι αυτό ήταν προσωρινό, ένα μικρό ιντερμέτζο ομιλίας στη συμφωνία της σιωπής μας —είπαμε, της λακωνικής σχολής, φανατικοί…

Λ: (μονολογώντας μάλλον παρά απευθυνόμενος στον φίλο μου): Ο διάλογος έχει πολλά ποδάρια…

Χ  Γιά στάσου, τι θες να πεις; Βλέπω ότι διαβάζεις τον προσυνεδριακό διάλογο. Σ’ αυτόν αναφέρεσαι; Και τι υπονοείς;

Λ  (ξαναμμένος κάπως, γι’ αυτό κι αφήνει την εφημερίδα. Εδώ σηκώνει συζήτηση! Είπαμε, Λάκωνες, αλλά όχι και μουγγοί): Τι γνώμη έχεις για τη χρησιμότητα, τη σκοπιμότητα και τα όρια του προσυνεδριακού διαλόγου;

Χ: Κοίταξε, επειδή εμένα δεν με κέντρισε κάτι ώστε να μου δημιουργηθούν τέτοια ερωτήματα, όπως φαίνεται ότι έγινε μ’ εσένα, θα ‘ταν καλύτερα, πιο εποικοδομητικό εννοώ, να μου έλεγες εσύ την άποψή σου, την οπωσδήποτε επεξεργασμένη σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, παρά να απαντήσω εγώ αυτοσχεδιάζοντας εκ των ενόντων αυτή τη στιγμή.

Λ: Εντάξει, δίκιο έχεις. Λοιπόν, ξέρεις, σε κάθε διαδικασία οι γνωστικοί φροντίζουν να φυλάγονται από τις κακοτοπιές. Φροντίζουν από πριν να βάζουν τους αναγκαίους κανόνες, να παίρνουν τα κατάλληλα μέτρα, όχι για την περίπτωση που όλα κυλίσουν ομαλά αλλά για το εντελώς αντίθετο, για την περίπτωση δηλαδή που παρουσιαστεί κάποια δυσκολία, κάποια αναποδιά, που εμφανιστεί κάποιος ή κάποιοι ιδιότροποι, δύστροποι, απείθαρχοι ή, ακόμη, αντικοινωνικοί ή ό,τι άλλο, οι οποίοι ηθελημένα ή αθέλητα με τη συμπεριφορά τους θα απειλήσουν να δυναμιτίσουν τη διαδικασία. Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι ένα ταξιδιωτικό γραφείο διοργανώνει μιαν εκδρομή. Η όλη διαδικασία μήπως δεν υπόκειται σε κάποιους κανόνες, πολλές φορές υπό τη μορφή συμφωνητικού, αλλά και άγραφους ή προφορικούς; Κι αυτοί οι άγραφοι κανόνες, κι αυτοί είναι το ίδιο σημαντικοί με τους γραφτούς. Η φιλία μας, η σχέση μας σε τέτοιους, άγραφους, κανόνες (και αρχές!) δεν υπακούει; (παύση)

Χ: Έλα, έμπαινε στο παρασύνθημα.

Φώτης Αγγουλές, im memoriam

Ο Φώτης Αγγουλές

Σαν σήμερα, στις 28 Μαρτίου 1964, πεθαίνει ο κομμουνιστής λαϊκός ποιητής Φώτης Αγγουλές. Στη μνήμη του αφιερωμένη η σημερινή μου ιστογραφή, η οποία, κατά ευτυχή σύμπτωση, δεν θα μπορούσε να εύρισκε πιο ταιριαστό "προοίμιο" από την προηγούμενη ανάρτησή μου «Μπάυρον» για το 1821 —και όχι μόνο. Τα βιογραφικά στοιχεία που παραθέτω στη συνέχεια είναι παρμένα κατά βάση από το πόρταλ 902.gr. Στο τέλος μπορείτε ν' ακούσετε ένα ποίημα του Αγγουλέ, το «Μπιρ Χακίμ», μελοποιημένο από τον Θωμά Μπακαλάκο και τραγουδισμένο από τη έξοχη Σοφία Μιχαηλίδου. Δεν το διάλεξα τυχαία, αλλά επειδή κι αυτό δένει με την προηγούμενη ανάρτησή μου, είναι η φυσική συνέχειά της, και το σημερινό ποίημα, το «Μπιρ Χακίμ», πρέπει να διαβαστεί μαζί με το ποίημα «Μπάυρον» της προηγούμενης ανάρτησης. Απολαύστε την υπέροχη μελωδία, αλλά προπαντός προσέξτε τους στίχους!

Γεννημένος το 1911 στο Τσεσμέ και μεγαλωμένος στη Χίο, ο Φ. Αγγουλές έρχεται σε επαφή με το κομμουνιστικό κίνημα από τις αρχές της δεκαετίας του 1930. Με την Κατοχή καταφεύγει στη Μέση Ανατολή, όπου τον Απρίλη του 1944 συλλαμβάνεται για την ΕΑΜική του δράση από τους Άγγλους και μαζί με άλλους κομμουνιστές κλείνεται σε φυλακή της Παλαιστίνης. Από κει σε διάφορα στρατόπεδα και τέλος στο κολαστήριο του Ντεκαμερέ. Τέλη Νοέμβρη του 1945 απελευθερώνεται και επιστρέφει στη Χίο (χωρίς τη γυναίκα του —δεν το επέτρεψαν οι Άγγλοι), όπου συνεχίζει να αγωνίζεται, και, βέβαια, οι διωγμοί εναντίον του δεν σταματούν.

Στις 10 Γενάρη 1946 ο ταγματάρχης διοικητής της Χωροφυλακής Χίου, ο Ντουβλάς Ελευθέριος, ενημερώνει εγγράφως το Γραφείο ΧΙ/Γ του Γενικού Επιτελείου Στρατού ότι «ο Φώτης Αγγουλές […] εδηλητηριάσθη ψυχικώς, διεστράφη πνευματικώς και επίστεψε εις τας ιδέας του κομμουνισμού. Κλεισθείς δε υπό των Συμμαχικών Δυνάμεων εις Ντεκαμερέ, ετελειοποίησε τας αντεθνικάς ιδέας του». Παρακάτω ο διοικητής ενημερώνει το ΓΕΣ ότι «εις τον εν λόγω ασπασθέντα τας κομμουνιστικάς ιδέας, επεδείχθη η συνήθης δήλωσις, συνταχθείσα συμφώνως προς τας σχετικάς διαταγάς». Και το έγγραφο καταλήγει: «Την υπογραφήν της δηλώσεως ηρνήθη επιμόνως. Έκτοτε παρακολουθείται η δράσις του».

Με την ανάπτυξη της πάλης του Δημοκρατικού Στρατού, ο Αγγουλές τυπώνει έντυπα του ΔΣΕ κρυμμένος σε μια στέρνα στο Βατάδο. Εκεί μια μέρα του Μάρτη του 1948 συλλαμβάνεται, δικάζεται από στρατοδικείο και καταδικάζεται σε θάνατο. Ο Αγγουλές γλύτωσε την εκτέλεση χάρη στον ξεσηκωμό όλου του νησιού και τις διεθνείς διαμαρτυρίες. Δεσμώτης επί οκτώ χρόνια στα κολαστήρια Βούρλων, Μακρονήσου, Κεφαλονιάς, Αλικαρνασσού, Ιτζεδίν, του νοσοκομείου «Άγιος Παύλος» και Κέρκυρας, αποφυλακίστηκε βαριά άρρωστος το 1956. Επιστρέφει στη Χίο και "ζει" παρακολουθούμενος…

Εγκαίνια του «Μουσείου των Εγκλημάτων του Καπιταλισμού» στην Μπρατισλάβα

Την είδηση τη διάβασα πρώτη φορά στο ιστολόγιο του Redfly Planet: Στις 30 του Μάρτη γίνονται τα εγκαίνια του «Μουσείου των Εγκλημάτων του Καπιταλισμού», στην Μπρατισλάβα, την πρωτεύουσα της Σλοβακίας. Η Σοσιαλιστική Ένωση Νεολαίας της χώρας (Socialistický Zväz Mladých, γνωστή από παλιά με τα αρχικά της SZM ως η οργάνωση νεολαίας της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Τσεχοσλοβακίας) καλεί σε συγκέντρωση στην πλατεία Ελευθερίας (Slobody) της πόλης, την ίδια μέρα, στις 2:00 τ' απόγευμα. Η είδηση βρίσκεται και στον ιστότοπο της οργάνωσης εδώ και εδώ. Το βιντεάκι, διάρκειας 4,5 λεπτών, που προπαγανδίζει τη συγκέντρωση για το άνοιγμα του μουσείου, και βρίσκεται στον ιστότοπο της SZM (ο πρώτος δεσμός που δίνω), αλλά και στον Redfly Planet, έχει τις λεζάντες στα σλοβακικά. Παρακάτω όμως μπορείτε να δείτε το ίδιο βιντεάκι με υπότιτλους στα ελληνικά (μετάφραση και επεξεργασία από μένα). Προσέξτε τις αναφορές στη χώρα μας: στο 1:22 ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος και στο 2:13 η χούντα των συνταγματαρχών.

«Μπάυρον»

Έτσι, καθώς βρισκόμουνα αυτές τις μέρες στην Αρεόπολη με τους οπλαρχηγούς να κηρύσσουν τον Ξεσηκωμό, ύστερα στην Καλαμάτα, την Τριπολιτσά, την Πάτρα… Κι ύστερα στην αγαπημένη μας Κύπρο (…αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται, γιατρέ, εδώ πέρα…), νά σου, μπροστά μου ο αγαπημένος μου ποιητής, ο Φώτης Αγγουλές. Η Επανάσταση του 1821, οι λαϊκοί αγώνες, ο αντιαποικιακός αγώνας των Κυπρίων, το σημερινό μάτωμα των λαών της Ελλάδας και της Κύπρου από τη βαρβαρότητα του —σάπιου— καπιταλισμού, οι εργάτες που αντιπαλεύουν τη λαίλαπα που οι εκμεταλλευτές τους έχουν εξαπολύσει, όλα μες στο μυαλό μου σαν ένα καρουζέλ εικόνων που στριφογυρίζουν ασταμάτητα, σε μια ενότητα που δεν γνωρίζει χρονικά και τοπικά όρια. Και η φωνή του ποιητή διαχρονική, η ματιά του διορατική, οι ιδέες του λεπίδι κοφτερό.

Α, βέβαια! Είναι η επέτειος του Ξεσηκωμού, στις 25 Μάρτη σύμφωνα με τον ύπουλο και υστερόβουλο ορισμό της, ως προς την επιλογή της ημερομηνίας, από τους κρατούντες. Ας είναι· εμείς τον γιορτάζουμε και τον τιμούμε κατά πώς πρέπει τον επικό αγώνα των σκλάβων για απελευθέρωση και κοινωνική δικαιοσύνη. Μα τι να γράψω, τι να βρω να γράψω στο έρμο το μπλόγκι, που 'χω στερέψει, καιρό τώρα… Μα νά, ο ποιητής! Όχι, δεν είναι ποίημα για το '21. Είναι και για το '21, και για το 1940—44, και για το σήμερα· και για τους Γερμανούς, όπως και για κάθε κατακτητή· και για τους Άγγλους, όπως και για κάθε δυνάστη. Είναι γραμμένο και για τους κλέφτες και αρματολούς, και για τους αντάρτες, και για τους ανυπότακτους επαναστάτες κάθε τόπου και κάθε εποχής. Είναι προφητικό για τον μετέπειτα, από τον χρόνο που γράφτηκε, βρόμικο ρόλο των τάχα συμμάχων μας Εγγλέζων, για τα φρικτά τους εγκλήματα (πάλι στο μυαλό μου η Ελλάδα και η Κύπρος…).

Είναι το ποίημά του «Μπάυρον». Το 'γραψε μια νύχτα της αιχμαλωσίας του σε στρατόπεδο της Μέσης Ανατολής. Είναι ένα ποίημα διαμαρτυρίας των αντιφασιστών εθελοντών, Ελλήνων και ξένων, οι οποίοι έφυγαν από τις κατακτημένες από τους φασίστες χώρες τους για να πολεμήσουν τις ορδές του Ρόμελ, αλλά ύστερα, όταν θέλησαν να επιστρέψουν στις κατεχόμενες πατρίδες τους για να βοηθήσουν στον αγώνα για απελευθέρωση που διεξαγόταν εκεί από τους αντάρτες ενάντια στον φασιστικό ζυγό, ενάντια στους κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους, βρέθηκαν αιχμάλωτοι των "συμμάχων" (τίνος σύμμαχοι άραγε;) Εγγλέζων, κλείστηκαν σε στρατόπεδα κάτω από αφόρητες συνθήκες…

ΜΠΑΫΡΟΝ

Γιατί να ρθεις στην όμορφη Ελλάδα να πεθάνεις;
Ξανθέ ποιητή,
γιατί;

Εμείς, την εχτιμούμε τη φιλία.
Εμείς, τη λευτεριά την αγαπούμε.
Τώρα που βάρβαρα οι δικοί σου
μας τυραγνούν, τι να τους πούμε;
Κοίταξε, απ' έξω μάς φρουρούνε
διπλοφρουροί.

Τούτη τη νύχτα, δεν μπορούμε
να θυμηθούμε τη μορφή σου,
γιατί στα σύρματα μπορεί η σκέψη μας ν' αγκυλωθεί,
και να ματώσει την ψυχή σου

του Φώτη Αγγουλέ
(για την αντιγραφή: Λευτέρης-Δικαίος Παπαδέας)

Αδέρφια, ας σκεφτόμαστε, ας πορευόμαστε πάντα
λεύτερα και δίκαια!

Οι «1301… επίορκοι» και τα μυαλά στα κάγκελα

Την Κυριακή 10/3 ο Σύλλογος Γυναικών Πειραιά «Η ΠΡΟΟΔΟΣ» (μέλος της ΟΓΕ) στο πλαίσιο του γιορτασμού της ημέρας της γυναίκας διοργάνωσε εκδήλωση στα γραφεία της ΠΕΜΕΝ, η οποία περιλάμβανε την προβολή της θαυμάσιας ταινίας του Θεόδωρου Μαραγκού (1980, με τους Θανάση Βέγγο [Θανάσης], Άννα Ματζουράνη [Άννα], Αλέκο Λειβαδίτη [Χαράλαμπος Ξεζουμίδης] κ.ά.) «Θανάση, σφίξε κι άλλο το ζωνάρι». Ακολούθησε ενδιαφέρουσα συζήτηση, μιας και το θέμα της ταινίας είναι τόσο επίκαιρο, σαν να γράφτηκε σήμερα κι όχι πριν από 33 χρόνια! (Ολόκληρη η ταινία εδώ).

Ο Θανάσης Μαγκάνας είναι ένας τίμιος εφοριακός και πατέρας δύο μικρών παιδιών, που τα βγάζει πολύ δύσκολα πέρα. Όταν η γυναίκα του, η Άννα, πιάνει δουλειά σε ένα κλωστοϋφαντουργείο, δεν την βλέπει καθόλου πια, επειδή εκείνη εργάζεται νυχτερινή βάρδια, προκειμένου να βρίσκεται πάντα κάποιος γονιός στο σπίτι με τα παιδιά. Στο μεταξύ, ο Θανάσης ανακαλύπτει ότι το αφεντικό της, ο Χαράλαμπος Ξεζουμίδης, είναι μεγάλος φοροφυγάς και τον καταγγέλλει στον διευθυντή του. Αυτός όμως δωροδοκείται απ’ τον Ξεζουμίδη και μεταθέτει τον Θανάση στο Σουφλί. Ο φουκαράς ο Θανάσης αναγκάζεται να κατεβεί σε απεργία πείνας και κερδίζει τη συμπαράσταση του κοσμάκη, όχι όμως και του Υπουργού Οικονομικών. Απ’ την άλλη και η Άννα, μαζί με όλους τους εργάτες του Ξεζουμίδη, κατεβαίνουν σε απεργία με καθαρά εργασιακά αιτήματα. Ο Ξεζουμίδης μαζεύει ένα πούλμαν με ανθρώπους που ζητούσαν δουλειά για να τους χρησιμοποιήσει ως απεργοσπάστες, ανάμεσά τους και τον Θανάση, που απολυμένος πια από το δημόσιο, είχε ανάγκη να δουλέψει. Το πούλμαν φτάνει στο κλειστό εργοστάσιο και οι απεργοί, ανάμεσά τους και η Άννα, το εμποδίζουν. Ο Θανάσης αντιλαμβάνεται ότι τους προορίζουν να παίξουν τον ρόλο του απεργοσπάστη, αρνείται, επαναστατεί και πείθει και τους υπόλοιπους να μη γίνουν απεργοσπάστες στου Ξεζουμίδη. Οι άνεργοι κατεβαίνουν από το πούλμαν και ενώνονται με τους απεργούς…

Θ' αναρωτιέστε μάλλον —και δικαιολογημένα— τι σχέση έχει μ' όλα αυτά ο τίτλος της σημερινής ιστογραφής, τίτλος που εμπεριέχει την καραμέλα των ημερών, τους «1301 —τάχα— επίορκους». Μάλιστα η φυλλάδα το «ΕΘΝΟΣ», προφανώς λόγω ένδειας ανεύρεσης άλλων λιστών (ξέρετε, αυτές που συνήθιζε, για «2.000 θέσεις στους ΟΤΑ», «700 προσλήψεις στα νοσοκομεία» κ.λπ.), και λόγω της "απροθυμίας" της να αναδείξει τα πραγματικά προβλήματα των εργαζόμενων, αντιθέτως λόγω ακριβώς του ζήλου της να τα συσκοτίσει, να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους και να τους στρέψει στο κυνήγι μαγισσών ή στο πώς ο ένας θα καταφέρεται εναντίον του άλλου, εργαζόμενος ενάντια σε εργαζόμενο, ώστε να μένουν στο απυρόβλητο οι κατέχοντες τα μέσα παραγωγής, οι ταξικοί τους αντίπαλοι, και το πολιτικό προσωπικό που τους υπηρετεί, αυτή λοιπόν η ελεεινή φυλλάδα, το «ΕΘΝΟΣ», την ίδια μέρα είχε την από ημερών διατυμπανιζόμενη λίστα με τα ονόματα των δήθεν «επίορκων», οι οποίοι —οποία φρίκη!— εξακολουθούν να εργάζονται κανονικά στο δημόσιο και να πληρώνονται! Και τα μυαλά στα κάγκελα, δηλαδή, ή πώς τα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης οδηγούνται στον προθάλαμο του φασισμού, πώς μπολιάζονται ύπουλα με τον φασιστικό τρόπο σκέψης. Το πώς συνδέεται αυτό το γεγονός με την υπόθεση της ταινίας, ήταν κάτι που συνέλαβα παρακολουθώντας την ταινία και το διατύπωσα ύστερα στην παρέμβασή μου στη σχετική συζήτηση, την οποία σας μεταφέρω από μνήμης εδώ:

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του διαδικτύου

Ο Νίκος Σαραντάκος, γνωστός μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων του και ως μελετητής της γλώσσας μας, συνηθίζει κάθε Σάββατο να αναρτά στο ιστολόγιό του ένα άρθρο στο οποίο σχολιάζει, με τρόπο ευτράπελο ή σκωπτικό πολλές φορές, όσα γλωσσικά ολισθήματα —«μεζεδάκια» τα αποκαλεί— κατάφερε να πιάσει στην απόχη του κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Στο σημερινό του πιάτο άρθρο με τίτλο Μεζεδάκια του έτους 2048(!) ανάμεσα στα «μεζεδάκια» που σερβίρει είναι και το ακόλουθο, ένα κι ένα για να σε πιάσει το στομάχι σου· αχώνευτο! Εξάλλου δεν αφορά γλωσσικό αλλά μάλλον διανοητικό ολίσθημα… Διαβάστε το, εύστοχα όσο και λιτά σχολιασμένο από τον Ν.Σ.:

Η αποκαρδιωτική ιστορία της εβδομάδας: Κυκλοφόρησε στο ελληνόφωνο φέισμπουκ ένα κείμενο σύμφωνα με το οποίο τα μωρά που κρατάνε στην αγκαλιά τους οι ζητιάνες είναι ναρκωμένα για να μην κλαίνε και τις ενοχλούν κατά την άσκηση του επαγγέλματος (ανκαι σε μικρές δόσεις το παιδικό κλάμα μάλλον βοηθάει, λέω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό). Το κείμενο το δημοσιεύει το lifo.gr (χωρίς το disclaimer που προτάσσεται τώρα), με αποτέλεσμα το νοήμον κοινό, που δεν προσέχει π.χ. την αναφορά σε βότκα, να σκεφτεί ότι το ρεπορτάζ έχει γίνει στην Ελλάδα. Πρόκειται όμως για άρθρο Ουκρανού δημοσιογράφου, ένας Θεός ξέρει πόσο αξιόπιστου, που δημοσιεύτηκε το 2007 και αφορά το Κίεβο. (Ίσως να χρησίμεψε σαν ενδιάμεσο μεταξύ ουκρανικού και ελληνικού άρθρου αυτό το μηχανομεταφρασμένο στα αγγλικά άρθρο). Ταυτόχρονα, το άρθρο, πάντοτε χωρίς αναφορά χρόνου και τόπου, δημοσιεύεται σε διάφορους ιστότοπους, και τελικά μπαίνει και σε δελτία ειδήσεων (έστω και επαρχιακών σταθμών), για να ενημερωθούν όλοι, τάχα ότι είναι είδηση! Φυσικά η Lifo και οι άλλοι ιστότοποι και τα κανάλια δεν δημοσιεύουν την αντίθετη άποψη, ότι «δεν υπάρχουν τσιγγάνοι κροίσοι που να πλουτίζουν από το εμπόριο παιδιών», κι ας τη δημοσιεύει η έγκυρη Faz, διότι, πώς να το κάνουμε, δεν πουλάει. (Και μετά λέμε γιατί παίρνει 10% η Χρυσή Αυγή).

Μόνο το lifo.gr το δημοσιεύει; Μακάρι να 'ταν έτσι! Αναρίθμητοι ιστότοποι, όρεξη να 'χει κανείς να ψάχνει… Ανίκητη η βλακεία! Πάρτε μια γεύση:

¡Compañero Chávez presente, ahora y siempre!

Compañero Chávez presente, ahora y siempre (Ο σύντροφος Τσάβες ζει [κατά λέξη: παρών], τώρα και πάντα) γράφει ο λαός για τον ηγέτη που αγάπησε. Ας αρκεστούμε σ' αυτά τα λόγια και σ' αυτή την εικόνα τούτη τη σκληρή στιγμή του ανέκκλητου χωρισμού. Εξάλλου ελάχιστοι —εκλεκτοί— αξιώνονται τέτοια τιμή. Δεν ταιριάζει τώρα να διολισθήσω ούτε σε κούφιους εγκωμιασμούς ούτε σε μικρόψυχους απολογισμούς. Θέλω μονάχα από τις γραμμές αυτού εδώ του ιστολόγιου να αφιερώσω στη μνήμη του κομπανιέρο Τσάβες ένα ποίημα που έγραψα πριν από έντεκα περίπου χρόνια, στις 14 τ' Απρίλη του 2002, τη μέρα που ο εκλεγμένος πρόεδρος της Βενεζουέλας επανήλθε στην εξουσία μετά την αποτυχία του αμερικανοκίνητου πραξικοπήματος που προσωρινά τον είχε ανατρέψει.

Ελπίδα

Πριν ήταν νύχτα αιώνων,
νύχτα αδυσώπητη.
Και ήρθε η αυγή.
Και άνθισε το λουλούδι της ελπίδας,
πλην περικυκλωμένο
από σιδερένιες μπότες εχθρικές,
έτοιμες να το λειώσουν.
Πόσο φοβάμαι!
Αυτό το λουλούδι πρέπει να ζήσει.
Αυτό το λουλούδι είναι η ελπίδα μας.
Αυτό το λουλούδι μπορεί να ελπίζει χάρη σε μάς.

Καλό σου ταξίδι, compañero! Καλή τύχη στην πατρίδα σου! Είθε το λουλούδι που φύτεψες να ζήσει και να θεριέψει!

Διευρυμένη συνάντηση… μεγάλων πνευμάτων

Έρχομαι, αγαπητοί μου, εγώ ο ταπεινός να συνεισφέρω κατά την ασημαντότητά μου στις φιλότιμες προσπάθειες των εξίσου ταπεινών συντρόφων και συναγωνιστών μου στην μπλογκόσφαιρα, να αναδείξουν τη λάμψη της ευφυΐας κάποιων μεγάλων πνευμάτων. Σ' αυτές τις προσπάθειες λοιπόν του Αντώνη στο ιστολόγιο Lenin Reloaded με την ανάρτησή του Είδαν οι αστοί τα μούτρα τους στον καθρέφτη και φοβήθηκαν; και του TRASH στο ιστολόγιο Fadomduck2 με την ανάρτησή του Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται (μπορείτε με τους δεσμούς που δίνω να τις προβάλετε και να τις διαβάσετε), τολμώ να έλθω αρωγός αναφέροντας άλλο ένα —τρίτο— μεγάλο πνεύμα, που κινήθηκε στο ίδιο μήκος κύματος με τα αναφερόμενα στις δύο προηγούμενες αναρτήσεις, δηλαδή τον Θάνο Τζήμερο (sui generis ιδιοφυΐα, στην οποία «nothing is right» στην αγγλοσαξονική^[1]) και τον Κώστα Ζαχαριάδη (του EcoLeft, στην οποία «nothing is left» στην αγγλοσαξονική^[1]). Μάλιστα, το τρίτο αυτό μεγάλο πνεύμα έδωσε δείγματα (ή, μήπως, δήγματα;) της πνευματικής υπεροχής του σε χρόνο προγενέστερο (στις 10 Οκτ. 2012) και οπωσδήποτε ανύποπτο ως προς το έναυσμα (κυριολεκτικά, από μαγκάλι) για το βαθυστόχαστο πόρισμα των ύστερον λαλησάντων (ακριβώς, «έχουν λαλήσει» κατά το κοινώς λεγόμενο). Το τρίτο αυτό μεγάλο πνεύμα ενσαρκώνει η κυρία Βασιλική Καράμπαλη, φιλόλογος, πτυχιούχος του τμήματος Φιλοσοφίας Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και φοιτήτρια μεταπτυχιακού προγράμματος στον τομέα Ψυχολογίας του ίδιου Πανεπιστημίου, όπως μας πληροφορεί η εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», που φιλοξενεί το περισπούδαστο πόνημά της Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική…, από το οποίο αντιγράφω (οι επισημάνσεις με έντονα στοιχεία δικές μου):

…Γιατί τελικά η κρίση στην οικονομία ξεκινά από μια κρίση βαθύτερη, αυτή της παιδείας. Ως απότοκο της κρίσης αυτής, παρουσιάζονται η έκλυση των ηθικών αξιών και ο αμοραλισμός. Έχουμε φτάσει σε έναν άκρατο υλισμό και αδιαφορούμε για μια γλώσσα και έναν πολιτισμό που αργοπεθαίνει, για αξίες και ιδανικά που εκπίπτουν, αφού δεν κατάφεραν να μεταγγιστούν από την οικογένεια και το σχολείο…

1. Ποιος είπε ότι η κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, δομική κρίση του καπιταλισμού; Ο Μαρξ και κάτι μαρξιστές… Καλά, τώρα… Κι οι αστοί που λένε ότι η κρίση είναι κρίση χρέους και τέτοια φληναφήματα; Καλά, κι αυτοί… Εδώ μιλάνε τα μεγάλα μυαλά, ποιος μετράει μπροστά τους;
2. Είναι δυνατόν φιλόλογος(!) να γράφει τέτοιους σολοικισμούς, όπως Ως απότοκο(!) της κρίσης αυτής, παρουσιάζονται η έκλυση των ηθικών αξιών και ο αμοραλισμός; Ίσως, αν είναι μεγάλο πνεύμα!…

— — — — — — — — — — — — — — — — —

^[1] Πρόκειται για τις δυσερμήνευτες, καθότι αμφίσημες, διατυπώσεις που περιέχονται ακριβώς στα συμπεράσματα της μελέτης Αγγλοσαξόνων ερευνητών, οι οποίοι ασχολήθηκαν με τα δύο αυτά μεγάλα πνεύματα. Για μεν τον κ. Τζήμερο αποφάνθηκαν ότι στο έργο του «nothing is right» («τίποτα δεν είναι δεξιό» ή «τίποτα δεν είναι σωστό»), για δε τον κ. Ζαχαριάδη ότι «nothing is left» («τίποτα δεν είναι αριστερό» ή «τίποτα δεν βρέθηκε»)!