Compañero Chávez presente, ahora y siempre (Ο σύντροφος Τσάβες ζει [κατά λέξη: παρών], τώρα και πάντα) γράφει ο λαός για τον ηγέτη που αγάπησε. Ας αρκεστούμε σ' αυτά τα λόγια και σ' αυτή την εικόνα τούτη τη σκληρή στιγμή του ανέκκλητου χωρισμού. Εξάλλου ελάχιστοι —εκλεκτοί— αξιώνονται τέτοια τιμή. Δεν ταιριάζει τώρα να διολισθήσω ούτε σε κούφιους εγκωμιασμούς ούτε σε μικρόψυχους απολογισμούς. Θέλω μονάχα από τις γραμμές αυτού εδώ του ιστολόγιου να αφιερώσω στη μνήμη του κομπανιέρο Τσάβες ένα ποίημα που έγραψα πριν από έντεκα περίπου χρόνια, στις 14 τ' Απρίλη του 2002, τη μέρα που ο εκλεγμένος πρόεδρος της Βενεζουέλας επανήλθε στην εξουσία μετά την αποτυχία του αμερικανοκίνητου πραξικοπήματος που προσωρινά τον είχε ανατρέψει.
Ελπίδα
Πριν ήταν νύχτα αιώνων,
νύχτα αδυσώπητη.
Και ήρθε η αυγή.
Και άνθισε το λουλούδι της ελπίδας,
πλην περικυκλωμένο
από σιδερένιες μπότες εχθρικές,
έτοιμες να το λειώσουν.
Πόσο φοβάμαι!
Αυτό το λουλούδι πρέπει να ζήσει.
Αυτό το λουλούδι είναι η ελπίδα μας.
Αυτό το λουλούδι μπορεί να ελπίζει χάρη σε μάς.
νύχτα αδυσώπητη.
Και ήρθε η αυγή.
Και άνθισε το λουλούδι της ελπίδας,
πλην περικυκλωμένο
από σιδερένιες μπότες εχθρικές,
έτοιμες να το λειώσουν.
Πόσο φοβάμαι!
Αυτό το λουλούδι πρέπει να ζήσει.
Αυτό το λουλούδι είναι η ελπίδα μας.
Αυτό το λουλούδι μπορεί να ελπίζει χάρη σε μάς.
Καλό σου ταξίδι, compañero! Καλή τύχη στην πατρίδα σου! Είθε το λουλούδι που φύτεψες να ζήσει και να θεριέψει!
