Την Κυριακή 10/3 ο Σύλλογος Γυναικών Πειραιά «Η ΠΡΟΟΔΟΣ» (μέλος της ΟΓΕ) στο πλαίσιο του γιορτασμού της ημέρας της γυναίκας διοργάνωσε εκδήλωση στα γραφεία της ΠΕΜΕΝ, η οποία περιλάμβανε την προβολή της θαυμάσιας ταινίας του Θεόδωρου Μαραγκού (1980, με τους Θανάση Βέγγο [Θανάσης], Άννα Ματζουράνη [Άννα], Αλέκο Λειβαδίτη [Χαράλαμπος Ξεζουμίδης] κ.ά.) «Θανάση, σφίξε κι άλλο το ζωνάρι». Ακολούθησε ενδιαφέρουσα συζήτηση, μιας και το θέμα της ταινίας είναι τόσο επίκαιρο, σαν να γράφτηκε σήμερα κι όχι πριν από 33 χρόνια! (Ολόκληρη η ταινία εδώ).
Ο Θανάσης Μαγκάνας είναι ένας τίμιος εφοριακός και πατέρας δύο μικρών παιδιών, που τα βγάζει πολύ δύσκολα πέρα. Όταν η γυναίκα του, η Άννα, πιάνει δουλειά σε ένα κλωστοϋφαντουργείο, δεν την βλέπει καθόλου πια, επειδή εκείνη εργάζεται νυχτερινή βάρδια, προκειμένου να βρίσκεται πάντα κάποιος γονιός στο σπίτι με τα παιδιά. Στο μεταξύ, ο Θανάσης ανακαλύπτει ότι το αφεντικό της, ο Χαράλαμπος Ξεζουμίδης, είναι μεγάλος φοροφυγάς και τον καταγγέλλει στον διευθυντή του. Αυτός όμως δωροδοκείται απ’ τον Ξεζουμίδη και μεταθέτει τον Θανάση στο Σουφλί. Ο φουκαράς ο Θανάσης αναγκάζεται να κατεβεί σε απεργία πείνας και κερδίζει τη συμπαράσταση του κοσμάκη, όχι όμως και του Υπουργού Οικονομικών. Απ’ την άλλη και η Άννα, μαζί με όλους τους εργάτες του Ξεζουμίδη, κατεβαίνουν σε απεργία με καθαρά εργασιακά αιτήματα. Ο Ξεζουμίδης μαζεύει ένα πούλμαν με ανθρώπους που ζητούσαν δουλειά για να τους χρησιμοποιήσει ως απεργοσπάστες, ανάμεσά τους και τον Θανάση, που απολυμένος πια από το δημόσιο, είχε ανάγκη να δουλέψει. Το πούλμαν φτάνει στο κλειστό εργοστάσιο και οι απεργοί, ανάμεσά τους και η Άννα, το εμποδίζουν. Ο Θανάσης αντιλαμβάνεται ότι τους προορίζουν να παίξουν τον ρόλο του απεργοσπάστη, αρνείται, επαναστατεί και πείθει και τους υπόλοιπους να μη γίνουν απεργοσπάστες στου Ξεζουμίδη. Οι άνεργοι κατεβαίνουν από το πούλμαν και ενώνονται με τους απεργούς…
Θ' αναρωτιέστε μάλλον —και δικαιολογημένα— τι σχέση έχει μ' όλα αυτά ο τίτλος της σημερινής ιστογραφής, τίτλος που εμπεριέχει την καραμέλα των ημερών, τους «1301 —τάχα— επίορκους». Μάλιστα η φυλλάδα το «ΕΘΝΟΣ», προφανώς λόγω ένδειας ανεύρεσης άλλων λιστών (ξέρετε, αυτές που συνήθιζε, για «2.000 θέσεις στους ΟΤΑ», «700 προσλήψεις στα νοσοκομεία» κ.λπ.), και λόγω της "απροθυμίας" της να αναδείξει τα πραγματικά προβλήματα των εργαζόμενων, αντιθέτως λόγω ακριβώς του ζήλου της να τα συσκοτίσει, να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους και να τους στρέψει στο κυνήγι μαγισσών ή στο πώς ο ένας θα καταφέρεται εναντίον του άλλου, εργαζόμενος ενάντια σε εργαζόμενο, ώστε να μένουν στο απυρόβλητο οι κατέχοντες τα μέσα παραγωγής, οι ταξικοί τους αντίπαλοι, και το πολιτικό προσωπικό που τους υπηρετεί, αυτή λοιπόν η ελεεινή φυλλάδα, το «ΕΘΝΟΣ», την ίδια μέρα είχε την από ημερών διατυμπανιζόμενη λίστα με τα ονόματα των δήθεν «επίορκων», οι οποίοι —οποία φρίκη!— εξακολουθούν να εργάζονται κανονικά στο δημόσιο και να πληρώνονται! Και τα μυαλά στα κάγκελα, δηλαδή, ή πώς τα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης οδηγούνται στον προθάλαμο του φασισμού, πώς μπολιάζονται ύπουλα με τον φασιστικό τρόπο σκέψης. Το πώς συνδέεται αυτό το γεγονός με την υπόθεση της ταινίας, ήταν κάτι που συνέλαβα παρακολουθώντας την ταινία και το διατύπωσα ύστερα στην παρέμβασή μου στη σχετική συζήτηση, την οποία σας μεταφέρω από μνήμης εδώ:
Ο γεν. επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης Ρακητζής (κατά παραπλανητική απλογραφή «Ρακιτζής»)[1] με μάσκα, αριστερά, και χωρίς μάσκα, δεξιά - Περί αυτού βλέπετε ιστογραφή μου «Πάγκαλε, από πού κι ως πού τα φάγαμε μαζί;»
Στην ταινία είδατε έναν έντιμο εφοριακό, τον Θανάση, να έρχεται σε σύγκρουση με τον εργοστασιάρχη Ξεζουμίδη, ο εργοστασιάρχης να εξαγοράζει τον έφορο, προϊστάμενο του Θανάση, και τον υπουργό, και ο Θανάσης να τιμωρείται για την ευσυνειδησία του με μετάθεση στο Σουφλί. Αν κάποιος Θανάσης έκανε τα ίδια σήμερα, αυτός θα πάθαινε τρισχειρότερα: Αν ο Ξεζουμίδης τού έκανε μήνυση, τότε ο Θανάσης θα ήταν ένας "επίορκος" και αυτοδίκαια θα είχε τεθεί σε αργία! Ναι, όπως το ακούτε! Διότι τέτοιον νόμο έχουν περάσει, τον Ν.4093/2012! Σήμερα ο Θανάσης, σαν ανταμοιβή για το ήθος του, θα έβρισκε τ' όνομά του γραμμένο στο «ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» (και της Δευτέρας λύπη). Ευτυχώς όταν ο δικός μου Ξεζουμίδης, ο επιχειρηματίας αντιπρόσωπος ιατρικού εξοπλισμού στις παράνομες αξιώσεις του οποίου εναντιώθηκα, με μήνυσε (γι' αυτό και λέγω ότι υπήρξα κι εγώ "επίορκος"), δεν υπήρχε αυτός ο νόμος–τερατούργημα…
Η ταινία μάς δείχνει επίσης δύο πράγματα, ας τα προσέξουμε, είναι πολύ σημαντικά και αλληλένδετα, όψεις του ίδιου νομίσματος.
Το πρώτο είναι η σύμπνοια και η συμπλοκή των διεφθαρμένων ένθεν και ένθεν, των διεφθαρμένων δηλαδή τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Η διαφθορά ευδοκιμεί και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα. Και συνεργάζονται η διαφθορά του δημόσιου με τη διαφθορά του ιδιωτικού μια χαρά οσάκις η χρεία εξυπηρέτησης άνομων συμφερόντων το καλεί.
Το δεύτερο είναι η αλληλεγγύη των εργαζόμενων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Η ταξική αλληλεγγύη των συνειδητοποιημένων εργαζόμενων, η ενότητα στη δράση ενάντια στους εκμεταλλευτές τους, αλλά και ενάντια στους εξωνημένους προδότες της τάξης τους, αυτούς που τάσσονται με το μέρος της εργοδοσίας.
Μην καταπίνετε λοιπόν αμάσητα, αγαπητοί μου, όσα μας σερβίρουν οι ταγμένοι να υπηρετούν τα συμφέροντα των καπιταλιστών δήθεν δημοσιογράφοι. Αυτοί στόχο τους έχουν να μας διχάζουν, να μας αποπροσανατολίζουν, να μας αποκοιμίζουν, να μας εκβαρβαρώνουν εντέλει. Αυτοί στρώνουν, από έντεχνα έως άγαρμπα, τον δρόμο για τον φασισμό: τον χρειάζονται τ' αφεντικά τους!
— — — — — — — — — — — — — — — — — — — —
[1] το επίθημα –τζής σημαίνει περίπου ό,τι και το –ποιός, αλλά και γενικότερα τον φίλο, τον οπαδό της έννοιας της λέξης στο τέλος της οποίας τίθεται, π.χ. σουβλατζής, καφετζής, χωρατατζής, ΑΕΚτζής, ρακιτζής (ρακοποιός, αυτός που φτιάχνει ρακί), ρακητζής (κουρελοποιός, αυτός που φτιάχνει κουρέλια· εδώ, που κουρελιάζει ανθρώπους και Υπηρεσίες, ο νεκροθάφτης του Δημοσίου) κ.λπ.
