Αγαπώντας πάντα

Η ιστογραφή αυτή έπρεπε να είχε αναρτηθεί χτες, αλλά ας όψονται κάποια… δέλτα (της γειτονιάς μας, δυστυχώς…), νά σαν αυτά της Παυλίνας Παμπούδη:

Δικαστές και δικηγόροι
το δεινόσαυρο δικάζουν
να τον δέσουν, να τον δείρουν
να τον διώξουν διατάζουν
διότι δάγκωσε στο δρόμο
δυνατά τον ταχυδρόμο.

Πιασμένος στο δόκανο της Δικαιοσύνης ο Δικαίος, έχει εγκαταλείψει το ιστολόγιό του, όπως σας ενημέρωνα στην προηγούμενη ανάρτηση, και μου 'χει φορτώσει εμένα να το διαχειρίζομαι «αντ' αυτού». Τι να σας κάνω κι εγώ, συμπαθάτε με. Δεν τα κατάφερα να ανταποκριθώ έγκαιρα. Χτες βράδυ μου έδωσε ο ιστολόγος ένα ποίημά του που έγραψε πριν από 20 χρόνια ακριβώς, τιμώντας την ημέρα της αγάπης, τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, και με παρακάλεσε να το δημοσιεύσω.

Ας θυμηθούμε: Ανήμερα στις 14 Φεβρουαρίου του 1991, κατά τη διάρκεια της επιχείρησης «καταιγίδα της ερήμου» των Αμερικανών ενάντια στο Ιράκ (στο κόλπο του πολέμου, γνωστό στη συγκεκριμένη περίπτωση με την ονομασία «Πόλεμος του Κόλπου»), μια "έξυπνη" βόμβα, καθοδηγούμενη με λέιζερ, εισέδυσε από το άνοιγμα εξαερισμού του καταφυγίου της συνοικίας Αμιρίγια της Βαγδάτης και εξεράγη στο εσωτερικό του σκοτώνοντας περίπου 500 ανθρώπους, κυρίως γυναικόπαιδα… Οι βάρβαροι ιμπεριαλιστές έδειχναν για μέρες με καμάρι το επίτευγμά τους…

Αγαπώντας πάντα

(Γράφτηκε στις 14 Φλεβάρη 91)

Σήμερα, ημέρα των ερωτευμένων, ημέρα της καρδιάς…
Ας αφήσουμε την καρδιά μας να μείνει σήμερα εκεί,
όπου όλες αυτές τις μέρες της «καταιγίδας» έχει δραπετεύσει:
κοντά στον μαρτυρικό Λαό του Ιράκ.
Ιδιαίτερα σήμερα, ας την αφήσουμε εκεί να χτυπάει,
πάνω στις εκατοντάδες καρδιές που σταμάτησαν να χτυπούν ανήμερα τη μέρα της καρδιάς,
καθώς χτυπήθηκαν από το φονικό χέρι των ιμπεριαλιστών,
των εμπόρων του ολέθρου.
Των ίδιων εμπόρων
που την Πρωτοχρονιά ντύνονται Αγιοβασίληδες,
σήμερα ερωτευμένοι,
αύριο στοργικές μαμάδες ή τρυφεροί σύζυγοι.
Αυτοί οι ίδιοι σήμερα χαράματα στη Βαγδάτη
περιβλήθηκαν τη φορεσιά του θανάτου.
Αυτοί άλλοτε εμπορεύονται τα παιδικά όνειρα
και τις ανθρώπινες συγκινήσεις,
και άλλοτε απλά αφανίζουν όλα αυτά.
Μένοντας όμως πάντα έμποροι με ανελέητη συνέπεια…
Βρισκόμενος, λοιπόν, σήμερα εκεί στην Ανατολή,
έτσι πρόχειρα που έψαξα κιόλας,
δεν μπόρεσα να βρω άλλο τίποτα από ένα άκουσμά της.
Για να στο φέρω, να το ακούσουμε μαζί.
Για να τιμηθεί κατά πως πρέπει η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου,
η μέρα της καρδιάς…

Αγαπώντας πάντα,
μένοντας πάντα
λεύτερος και δίκαιος.

Το ποίημά του αυτό τ' απόθεσε στην ευαίσθητη καρδιά της αγαπημένης του ο ιστολόγος, μαζί με το άκουσμα της Ανατολής που βρήκε, τη συμφωνική σουΐτα «Σεχραζάτ» του Ρίμσκι Κόρσακοφ. Απολαύστε ένα απόσπασμα από το υπέροχο αυτό έργο (αφού απενεργοποιήσετε προηγουμένως τη μουσική υπόκρουση του ιστολογίου, στην περίπτωση που την έχετε ενεργοποιήσει —εκ προεπιλογής είναι απενεργοποιημένη):