Ψόφησε το κάθαρμα και μας πήρε (ξανά) η μπόχα του Τέλλογλου

Ψόφησε το κάθαρμα, ο (και) δολοφόνος Ντερτιλής, και ποιοι έκλαψαν για δαύτον; Ε, όπως είναι φυσικό και επόμενο, οι όμοιοί του κι οι θαυμαστές του, με πρώτα τα χρυσάβγουλα… Από κοντά και το γνωστό και μη εξαιρετέο σκουπίδι της αθλιότητας της δημοσιογραφίας, ο πολύς κύριος Τάσος Τέλλογλου, από τις στήλες της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης (και εξακολουθητικώς περιπιπτούσης, ου μην αλλά και μη μετανοούσης…) «Καθημερινής», της προβαλλόμενης και ως ναυαρχίδας —μη χέ…— του αστικού Τύπου.

Οι φίλοι αναγνώστες μου γνωρίζουν ότι έχω παλιούς προσωπικούς λογαριασμούς μ' αυτή την ελεεινή φυλλάδα και με τον εξίσου ελεεινό τρόφιμό της, όπως μαρτυρούν οι παρακάτω αναρτήσεις μου· λογαριασμούς ανοικτούς ακόμη, όσο η «ναυαρχίδα» και ο μούτσος της, αν μη τι άλλο, δεν πληροφορούν το αναγνωστικό τους κοινό τι απέγινε με την… «πολύκροτη δίκη»(sic) και δεν απαντούν στην επιστολή μου!
1. Δηλητηριώδες Δήγμα Δημοσιογραφίας (Τα 3 Δ) και
2. Το παρασκήνιο ενός δημοσιεύματος με… μπόχα Τέλλογλου

Άλλες σχετικές επίσης αναρτήσεις μου:
1. Η επόμενη μέρα
2. Αναρτώ εις το μπλόγκι όταν ο Τάσος δεν είναι εδώ
3. Η δίκη των επτά επί Θήβας
4. Για την πολύκροτη δίκη
Όρεξη να 'χετε να διαβάζετε…

Καλή Χρονιά!

Η εγγονούλα μου, η Έλσα, κι εγώ σας ευχόμαστε από καρδιάς καλή χρονιά και δύναμη για νικηφόρους εργατικούς αγώνες!

«Πρέπει να διατηρήσουμε την αξιοπιστία μας» - Τι εννοούσε;

Η εντός εισαγωγικών φράση του τίτλου ανήκει στον εικονιζόμενο σε πρώτο πλάνο αστέρα της φωτογραφίας, στον οποίο η τρικομματική κυβέρνηση συμφερόντων πλουτοκρατίας έχει αναθέσει τη διεκπεραίωση των καθηκόντων του υπουργού Οικονομικών (και την εξόντωσή μας). Την εκστόμισε μιλώντας στους δημοσιογράφους με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης της τελευταίας αποστολής του: της κατάρτισης του νέου φορολογικού νομοσχεδίου. Τότε που, σύμφωνα με τις ειδήσεις, απαντώντας σε ερώτημα αναφορικά με την προτεινόμενη κατάργηση των φοροαπαλλαγών για τα τέκνα, δήλωσε ότι «Πάντα υπάρχουν περιθώρια ελιγμών, αλλά από τα μέτρα ύψους 13,5 δισεκατομμυρίων ευρώ που υπερψηφίστηκαν στο πλαίσιο του μεσοπρόθεσμου, τα 2,5 δισεκατομμύρια αντιστοιχούν στο φορολογικό νομοσχέδιο», καθιστώντας έτσι σαφές ποια μπορεί να είναι τα «περιθώρια ελιγμών».

Με δεδομένη τη φοροεπιδρομή σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, αφενός, και τις φοροελαφρύνσεις για το μεγάλο κεφάλαιο, αφετέρου, είναι φανερό ότι, αντιστοίχως:

• προς μεν τα λαϊκά στρώματα διατυπώνει με κυνισμό απειλές,
• προς δε το μεγάλο κεφάλαιο εμφανίζεται απολογητικός, εκλιπαρώντας την κατανόησή τους για τα στενά περιθώρια που έχει να τους παράσχει μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις.

Και βέβαια, όταν λέγει «να διατηρήσουμε την αξιοπιστία μας», αναφέρεται στην αξιοπιστία του υπηρέτη προς τα αφεντικά του. Τι άλλο θα μπορούσε να ήταν;

Παλαιστίνη!

Σήμερα στις ειδήσεις:

Χτες, ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό, η Παλαιστινιακή Αρχή επέλεξε να καταθέσει το νέο αίτημά της, ένα περίπου χρόνο ύστερα από την ιστορική ομιλία του Αμπάς με την οποία είχε υποστηρίξει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το αίτημα της Παλαιστίνης για αναγνώριση μονομερούς ανεξαρτησίας, αίτημα που μπλοκαρίστηκε τότε από τις ΗΠΑ.

Αργά το βράδυ στην ψηφοφορία που πραγματοποιήθηκε στη Γενική Συνέλευση 138 χώρες ψήφισαν υπέρ του αιτήματος της Παλαιστίνης για αναγνώρισή της ως «κράτους—παρατηρητή», 9 κατά και 41 απείχαν. Υπερψήφισαν αραβικές και μουσουλμανικές χώρες, χώρες της Λατινικής Αμερικής, πολλές ευρωπαϊκές, μεταξύ των οποίων Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Δανία, Νορβηγία, Πορτογαλία, Λουξεμβούργο, Ελλάδα, σε μια εμφανή προσπάθεια να «κεφαλαιοποιήσουν» σε προώθηση των συμφερόντων τους στον αραβικό κόσμο, τη δήθεν «ευαισθησία» τους για τον παλαιστινιακό λαό. Βέβαια, αρκετοί εξ αυτών ασκούν πιέσεις προς τους Παλαιστινίους «να καθήσουν χωρίς όρους στο τραπέζι των συνομιλιών», κάτι που η παλαιστινιακή πλευρά, μέχρι στιγμής, αποκλείει θέτοντας ως προαπαιτούμενο το «πάγωμα του εποικισμού».

Με την ευχή η χτεσινή απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ να αποτελέσει την απαρχή της αναγνώρισης της Παλαιστίνης ως ανεξάρτητου κράτους μέλους του ΟΗΕ, συμμετέχω στους πανηγυρισμούς των Παλαιστινίων και αφιερώνω, σαν φόρο τιμής στον αγώνα τους, ένα ποίημα που έγραψα τον Απρίλιο του 2002:

28η Οκτωβρίου 1946

Πριν από 66 χρόνια ακριβώς, όταν είχαν συμπληρωθεί 6 χρόνια από την 28η Οκτωβρίου του 1940, από το ηρωικό ΟΧΙ που αντέταξε ο λαός μας στους επιδρομείς, και μόλις 2 χρόνια από την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τον φασιστικό ζυγό, τότε που οι πρωτεργάτες της απελευθέρωσης γνώριζαν τους διωγμούς του κράτους των δωσιλόγων, των ριψάσπιδων της Μέσης Ανατολής και των νέων επικυρίαρχων, Βρετανών και Αμερικανών, τότε, στις 26-28 του Οκτώβρη του 1946, πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στην Τσούκα Αντιχασίων, στην οποία πήραν μέρος οι καπεταναίοι Μάρκος, Κίσσαβος (Μπλάνας, ο καπετάνιος της θεσσαλικής I μεραρχίας του ΕΛΑΣ στο τέλος της Κατοχής), Κικίτσας (καπετάνιος Πιερίων από την αρχή του κατοχικού αντάρτικου) και Λασσάνης (πολιτικός της 10ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ). Στη σύσκεψη εκείνη αποφασίστηκε η ενοποίηση των ανταρτικών ομάδων κάτω από ενιαία στρατιωτική καθοδήγηση με την ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών στις 28 του Οκτώβρη, που θεωρείται η ημέρα ίδρυσης του ΔΣΕ. Τότε εκδόθηκε η υπ' αριθ. 1 διαταγή για τη συγκρότηση του Γενικού Αρχηγείου των ανταρτών.

Αυτή είναι η ιστορική διαταγή ίδρυσης του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών:

ΓΕΝΙΚΟ ΑΡΧΗΓΕΙΟ ΑΝΤΑΡΤΩΝ

ΑΡΙΘ. ΠΡΩΤ. 1

ΕΠΙΤΕΛΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ I

Η στυγνή δίωξη των αγωνιστών και του δημοκρατικού λαού από τον αγγλόδουλο μοναρχοφασισμό και τα όργανά του, που ανάγκασαν χιλιάδες δημοκράτες να βγούνε στα βουνά για να υπερασπίσουν τη ζωή τους, οδήγησε στη σημερινή ανάπτυξη του αντάρτικου κινήματος.

Αποφασίζουμε

τη δημιουργία του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών, στο οποίο θα υπάγονται τα αρχηγεία Ανταρτών Μακεδονίας, Θεσσαλίας, Ηπείρου, Ρούμελης.

Σταθμός Διοίκησης Γενικού Αρχηγείου

28 Οκτώβρη 1946

Εχοντας υπόψη ότι είναι ώριμη πια η ανάγκη της δημιουργίας συντονιστικού οργάνου για το συντονισμό και την καθοδήγηση του όλου αντάρτικου αγώνα,

Ο αντάρτικος στρατός με τη διαταγή αριθμός 19 της 27/12/1946 ονομάστηκε Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας.

Η ετυμηγορία σας είναι το ατύχημα, ανάλγητοι δικαστές!

Διαβάζουμε στις σημερινές ειδήσεις (το κείμενο από τον ιστότοπο newsbomb.gr):

«Ατύχημα» ο θάνατος της ακτιβίστριας Ρέιτσελ Κόρι

Απορρίφθηκε η αγωγή που είχαν καταθέσει κατά του ισραηλινού κράτους οι γονείς της Αμερικανίδας ακτιβίστριας Ρέιτσελ Κόρι, η οποία το 2003 σκοτώθηκε στη Λωρίδα της Γάζας από εκσκαφέα των ισραηλινών δυνάμεων, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης διαμαρτυρίας και ενώ προσπαθούσε να αποτρέψει την κατεδάφιση σπιτιών Παλαιστινίων.

Το ισραηλινό δικαστήριο αποφάνθηκε ότι το κράτος δεν ήταν υπεύθυνο για την όποια «προκληθείσα βλάβη» καθώς έγινε στη διάρκεια «επιχειρήσεων σε εμπόλεμη περίοδο». Ο δικαστής χαρακτήρισε τον θάνατο της Κόρι «λυπηρό ατύχημα».

Οι γονείς της, Κρεγκ και Σίντι, είχαν καταθέσει αγωγή το 2005 στην ισραηλινή πόλη Χάιφα κατηγορώντας το κράτος του Ισραήλ για ανθρωποκτονία και για τη μη πραγματοποίηση ενδελεχούς και αξιόπιστης έρευνας για τις συνθήκες θανάτου της.

Προσθήκη δική μου στην είδηση: Η οικογένεια Κόρι στην αγωγή της ζητούσε αποζημίωση για τη δολοφονία του παιδιού της το συμβολικό ποσό του ενός (1) δολαρίου!

Κι άλλοι… Πνευματικοί!

Η ανάρτηση αυτή αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης, που είχε τίτλο Πόσους Πνευματικούς αντέχουμε μέσα μας; και αντικείμενο τα ρατσιστικής βίας επεισόδια της Κορίνθου, με προεξάρχοντα τον "πνευματικό" άρχοντά της. Όπως σημείωνα σ' εκείνη την ανάρτηση, «Κόρινθος, δυστυχώς, [είναι] κάθε γωνιά της πατρίδας μας, στην οποία άνετα μπορούν να καταπλέουν, να καταλαμβάνουν και να βρομίζουν τα θρασίμια, οι λέρες, οι υπάνθρωποι». Και ιδού, Κόρινθος είναι σήμερα (και) η Νέα Μανωλάδα της Ηλείας.

Η είδηση από τον ενημερωτικό ιστότοπο newsit.gr:

Ηλεία: Βασανισμός μετανάστη που σοκάρει — Τον έσερναν με το αυτοκίνητο για 1 χιλιόμετρο!

Εικόνες φρίκης εκτυλίχθηκαν το μεσημέρι στην περιοχή της Νέας Μανολάδας όταν ένας 30χρονος από την Αίγυπτο κακοποιήθηκε και βασανίστηκε από δύο κατοίκους της περιοχής. Ο άτυχος 30χρονος μεταφέρθηκε σοβαρά τραυματισμένος στο Νοσοκομείο της Αμαλιάδας, ενώ οι δύο κάτοικοι της περιοχής συνελήφθησαν από άντρες του Αστυνομικού Τμηματος Βάρδας.

Σύμφωνα με τo patrisnews.com, οι δύο άντρες, κάτω από άγνωστες μέχρι στιγμής συνθήκες επιτέθηκαν στον 30χρονο Αιγύπτιο, ενώ στη συνέχεια τον "μάγκωσαν" στην πόρτα του αυτοκινήτου τους και τον έσυραν στο δρόμο για περίπου ένα χιλιόμετρο.

Ο άτυχος αλλοδαπός μεταφέρθηκε βαριά τραυματισμένος στο Κέντρο Υγείας της Βάρδας ενώ στη συνέχεια διακομίστηκε με ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο της Αμαλιάδας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό ήταν και το τρίτο, επίσημα καταγεγραμμένο, περιστατικό βίας με θύματα τους αλλοδαπούς μετανάστες που διαμένουν στην περιοχή, ενώ για πρώτη φορά, σε τέτοιο περιστατικό, εμπλέκεται μετανάστης από την Αίγυπτο.

Νέα Μανωλάδα: Ο τόπος όπου ευδοκιμούν οι «Άγριες Φράουλες», όπου συμφύρονται οι «φράουλες» με το «αίμα». Γνωστά πράγματα όλα αυτά…

Μην ψάχνετε τη Νέα Μανωλάδα στην Ηλεία. Κάπου δίπλα σας βρίσκεται! (Όπως κι οι Πνευματικοί, εξάλλου!)

Δυστυχείτε!

Πόσους Πνευματικούς αντέχουμε μέσα μας;

Ο Γιώργος Σαρρής σχολιάζει στο ιστολόγιό του τα ντροπιαστικά γεγονότα που εξελίσσονται από χτες στην Κόρινθο και, ιδίως, την απανθρωπιά του κτήνους που κατέχει —τρομάρα όλων μας— το αξίωμα του δήμαρχου της πόλης, Πνευματικού(!) κατ' όνομα…:

Πόσο κτήνος αντέχουμε μέσα μας… — Έκοψαν το νερό στους μετανάστες στο στρατόπεδο της Κορίνθου… με 40 βαθμούς!!

Πόσο κτήνος αντέχουμε μέσα μας άραγε;
Σίγουρα πιο πολύ από όσο φανταζόμαστε.
Μετά τα επεισόδια, που έγιναν με αφορμή το στρατόπεδο ("κέντρο φιλοξενίας") όπου μεταφέρθηκαν μετανάστες στην Κόρινθο, ο δήμαρχος κ. Πνευματικός (όνομα και πράμα) προχώρησε σε πιο δραστικούς τρόπους "αντιμετώπισης" του προβλήματος. Σε μια μέρα που το θερμόμετρο χτυπάει σαραντάρια, τα κτήνη έκοψαν την παροχή νερού στο στρατόπεδο!!! Προφανώς υπάρχουν κι άλλοι "πνευματικοί" και "άνθρωποι" στην πόλη. Η εκκλησία άραγε τι λέει εκεί για όλα αυτά;
«Είμαστε σε πόλεμο» είπε ο δήμαρχος «και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται». «Δεν νομίζω πως υπάρχει πρόβλημα» είπε στο ΣΚΑΪ. «Δεν ακούσαμε ακόμη κάποιο παράπονο»!!
Κι όμως, ακόμη κι έτσι να ήταν, ούτε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων, ούτε στις φυλακές όπου βρίσκονται εγκληματίες θανατοποινίτες δεν θα έκοβαν το νερό. Αν ήταν άνθρωποι βέβαια…
Ο άνθρωπος δολοφονείται μέσα μας αργά και σταθερά με την αηδιαστική, ύπουλη και σιωπηλή άδειά μας.
Πόσο μίσος παράγουν καθημερινά; Το σκέφτονται καθόλου;
Αίσχος! Αίσχος! Αίσχος!!

Υ.Γ.: Ειναι εντυπωσιακό το ότι στα μεγάλα σάιτ που βλέπω να υπάρχει η είδηση (π.χ. Ημερησία, Star κλπ.) δεν υπάρχει η παραμικρή διαμαρτυρία, ούτε καν κάποιο θαυμαστικό έκπληξης στο τέλος της πρότασης, λες και πρόκειται για κάτι περίπου φυσιολογικό κι αναμενόμενο… Σε ποια βαθειά νύχτα βαδίζουμε άραγε αδιάφοροι και χάλιες;
Είναι από τις ώρες που ντρέπεται κανείς για την εποχή του.

Κρατήστε το, θα σας χρειαστεί!

Έλαβα σήμερα ένα πολύ ενδιαφέρον ημέλι από τον πολύτιμο φίλο (συμπτωματικά και ξάδελφο) Σωτήρη Παπαδέα, το οποίο αισθάνομαι ότι αξίζει να το μοιραστώ μαζί σας, αγαπητοί αναγνώστες. Ο τίτλος της ιστογραφής μου (ιστοαντιγραφής ακριβέστερα) ανήκει επίσης στον Σωτήρη. Διαβάστε και δείτε και το βίντεο!

«Έλαβα από φίλο και προωθώ το κάτωθι μήνυμα, που περιλαμβάνει ένα κείμενο και ένα συνημμένο βιντεάκι.

Για να γίνει κατανοητή η σημασία των όσων συνέβησαν στην συγκεκριμένη παράσταση του "NABUCCO" θα προσθέσω στις πληροφορίες, που δίνει ο συντάκτης του αρχικού κειμένου, και τα εξής:

Α) Το έργο του G. Verdi "Nabucco" πρωτοπαίχτηκε στα 1842. Τότε η Ιταλία δεν αποτελούσε ενιαίο εθνικό κράτος. Στο κέντρο υπήρχε το Παπικό Κράτος, στο νότο το Βασίλειο της Νεαπόλεως και ο βορράς ήταν υποταγμένος στην Αυστροουγγαρία της δυναστείας των Αψβούργων.

Β) Το κίνημα της ενοποίησης της Ιταλίας δεν ήταν μόνο εθνικό (εναντίον των αυστριακών Αψβούργων), αλλά είχε και κοινωνικό "χρώμα" (δημοκρατία, ισότητα, πολιτικές ελευθερίες).

Γ) Οι παραστάσεις των έργων του Verdi και ιδιαίτερα αυτές του έργου του "Nabucco" δίνανε την ευκαιρία στους θερμόαιμους νεαρούς φοιτητές να εκδηλώσουν τα εθνικά και δημοκρατικά τους αισθήματα. Μάλιστα έγινε "μόδα" τότε (1842 κ.ε.) στην διάρκεια της άριας "Va, pensiero…", την οποία τραγουδούν οι σκλάβοι, να πετάνε από τα θεωρία χαρτάκια με αντιαυστριακά και πατριωτικά συνθήματα. Το ίδιο ακριβώς έκαναν και οι θεατές στην παράσταση του "Nabucco" που βλέπουμε στο βίντεο, κατά την οποία ο Ricardo Muti επανέλαβε τη συγκεκριμένη άρια, παρά τις αντιρρήσεις του όσον αφορά την επανάληψή της ενόσω εξελίσσεται η υπόθεση του έργου. Τα συνθήματα στα χαρτάκια βεβαίως αναφέρονταν στη σύγχρονη κατάσταση της χώρας τους.

Έτος 2012: 150 χρόνια μετά την ίδρυσή της (έγινε σε δύο φάσεις, το 1862 και το 1871), που πραγματοποιήθηκε κόντρα σε ένα γερμανικό κράτος, την Αυστροουγγαρία των Αψβούργων, στην Ιταλία αναζωπυρώνεται ο αντιγερμανισμός με ιδιαίτερης σημασίας συμβολικές πράξεις (αυτά που έγιναν στην παράσταση του "Nabucco"), αλλά και δηλώσεις επιφανών πολιτικών (Βερλουσκόνι: "Αν δεν αρέσει της Γερμανίας, να φύγει από το Ευρώ, για να μη φύγουμε εμείς πρώτοι").

Κρατήστε λοιπόν αυτό το βιντεάκι, γιατί υποψιάζομαι πως θα έχει σε κάποια χρόνια ιστορική σημασία».

Έγραψε ο ΣΠΠ:

NABUCCO στη Ρώμη

Στις 12 Μαρτίου 2012, ο Silvio Berlusconi κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Η Ιταλία γιόρταζε τα 150 χρόνια από την ίδρυσή της και με αυτή την ευκαιρία, στην όπερα της Ρώμης, δόθηκε μια παράσταση όπερας, της πιο συμβολικής αυτής της ενοποίησης:

Nabucco του Giuseppe Verdi υπό τη διεύθυνση του Riccardo Muti.

Απάντηση σ' έναν φίλο

Στην ιστογραφή μου Μετά την ήττα…, που γράφτηκε στις 18 του Ιούνη, την επομένη των εκλογών, μου απάντησε μέσω email (αμ πώς αλλιώς; —ας όψεται το νέο δόγμα του ιστολογίου όσον αφορά τον σχολιασμό) ένας παλιός φίλος του ιστολογίου (και του ιστολόγου —ας μην αποπροσωποποιούμε τις καλές σχέσεις που ευτυχούμε ν' αποκτούμε!), ο Νίκος. Ο Νίκος δεν είναι απλώς ένας ξεχωριστός φίλος που προέκυψε μέσα από τούτο το ιστολόγιο· είναι ο ξεχωριστός φίλος, κι αυτό ας μην κακοφανεί στους καλούς διαδικτυακούς φίλους μου, διότι ήσαν κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες —δύσκολες στιγμές για μένα— υπό τις οποίες γνωριστήκαμε, όταν, άγνωστος μέχρι τότε, μου συμπαραστάθηκε ζεστά κι ανθρώπινα. Η συνέχεια της γνωριμίας μας ήταν ακόμη πιο ευχάριστη, μιας κι αποδείχτηκε ότι ο Νίκος είναι πράγματι πολύπλευρα αξιόλογος. Όμως έγραψα, αυθόρμητα, πολλά (για τους αναγνώστες —για τον Νίκο, όχι), ας παραχωρήσω το βήμα στον ίδιο, αναπαράγοντας το ενδιαφέρον ημέλι του:

Φίλε Λευτέρη καλησπέρα,

Τους τελευταίους μήνες, δεν μπόρεσα να επικοινωνήσω μέσα από το blog μου, λόγω σοβαρών επαγγελματικών προβλημάτων. Όμως δεν έπαψα στιγμή να ενημερώνομαι και να διαβάζω τις δημοσιεύσεις σου. Παίρνω το θάρρος να σου γράψω εκφράζοντας τις ταπεινές προσωπικές μου απόψεις.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, δεν αποτελεί (όπως καλά γνωρίζεις) ένα σχηματισμό ανέραστων οπαδών του πλούτου και της προσωπικής ανάδειξης. Μπορεί ο οποιοσδήποτε να διαφωνεί με όποιες αποφάσεις, πρόσωπα ή πρακτικές. Δεν μπορεί όμως να σβήσει την ιστορία του μοναδικού ιδεολογικού χώρου, που έχει αποδείξει έμπρακτα την πίστη του στον άνθρωπο και την ελευθερία.

Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται στην Βόρεια Κορέα, ή τι λάθη ή "εγκλήματα" έγιναν στην Σοβιετική Ένωση. Με ενδιαφέρει όμως τι γίνεται στην χώρα μου και τι ιστορικά έγινε.

Στις δύο τελευταίες εκλογές, έλεγα σε φίλους και γνωστούς ότι μόνο δύο κόμματα πρέπει να ψηφιστούν, ανάλογα την ιδεολογική και οικονομική προσέγγιση του κάθε σκεπτόμενου όντος. Ή την ΝΔ ή το ΚΚΕ. Όλα τα άλλα ορίζονται με την μορφή του "ολίγον έγκυος".

Ο συγχωρεμένος πατέρας μου, λίγα χρόνια πριν την δικτατορία, άνοιξε στην αυλή του σπιτιού μας (στον Βύρωνα) ένα μανάβικο. Το μοναδικό μανάβικο σε όλη την περιοχή άρχισε να κάνει δουλειά. Στην απόλυτη ανέχεια ξημέρωσε μια αισιόδοξη μέρα. Ο κομμουνιστής πατέρας μου όμως λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα, η ασφάλεια στεκόταν έξω από την αυλή και κατέγραφε κάθε πελάτη. Στην συνέχεια τους ενημέρωνε ότι δεν θα έπρεπε να βοηθούν τον κομμουνιστή με τις αγορές τους. Αποτέλεσμα σε λίγους μήνες το μανάβικο να κλείσει και η ανέχεια να συνεχίσει την πολυετή πορεία της.

Την εποχή εκείνη ο "Γέρος της Δημοκρατίας" και ταυτόχρονα για να μην ξεχνιόμαστε "Δημιουργός του Εμφυλίου", ήταν στην εξουσία. Οι πελάτες μας, απλοί άνθρωποι (κεντρώοι, δημοκράτες) γύρισαν την πλάτη στον άνθρωπο, μπροστά στον φόβο. Στο φόβο του μεροκάματου και μιας μίζερης, άγευστης και άοσμης ζωής.

Ποια η διαφορά με το σήμερα Λευτέρη μου;

Τα παιδιά αυτών των πελατών (υπαρκτά πρόσωπα), σήμερα είναι υπέρμετρα και χυδαία υποστηρικτές του ΣΥΝ. Βρίζουν ακατάπαυστα το ΚΚΕ και προσπαθούν να επιβληθούν με ανερμάτιστες απόψεις, χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο και χωρίς όραμα και στόχους. Δεν φοβούνται, αλλά το κυριότερο ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΎΝΤΑΙ.

Ο αείμνηστος Πλουμπίδης παίρνοντας στους ώμους του, τόσο τα λάθη του κόμματος, όσο και όλο τον Ελληνικό λαό ΔΕΝ ΦΟΒΉΘΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΤΟ ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ. Υποστήριξε το κόμμα στο όνομα της ουσιαστικής και πραγματικής ελευθερίας.

Για όλους αυτούς τους λόγους δεν δέχομαι την έκφρασή σου Μετά την ήττα. Απλά γιατί δεν είναι ήττα του ΚΚΕ. Είναι ήττα του λαού, ο οποίος μεγαλωμένος με μικροαστικές και ανέραστες αρχές, αποφάσισε για τον αφέντη του, γιατί δεν είχε την δύναμη να γίνει ο ίδιος αφέντης.

Τι κι αν πέρασαν τόσα χρόνια. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα πρόσωπα. Εγώ στον ρόλο του μανάβη και οι σκυμμένοι στο ρόλο των πελατών.

Μην βολεύεστε στον καναπέ, γιατί δεν είναι δικός σας.

Σου εύχομαι τα καλύτερα γιατί το μέλλον πρέπει να είναι δικαιότερο.

Ο φίλος σου Νίκος

Μι Λάι (ολοκληρωμένο)

Εν αρχή ην η ποίησις (ο θεμέλιος λίθος):

Μι Λάι

Ακριβέ μας φίλε,
εσύ, ο ευλαβικός προσκυνητής,
εσύ, ο ταγμένος ασκητής,
εσύ, ο δι’ Άνθρωπον σαλός,
μην παραλείψεις,
μετά το Δίστομο και τα Καλάβρυτα…
μετά το Λίντιτσε και το Οραντούρ…
μετά τη Σάμπρα και τη Σατίλα…
στο οδοιπορικό σου στους τόπους μαρτυρίου όπου γης,
μην παραλείψεις να περάσεις κι απ’ το Μι Λάι.
Ξέρω, σφιγμένη θα ‘ναι η καρδιά
και σαλεμένο το μυαλό,
μα το βήμα αλαφροπάτητο,
μη και ταράξεις τους αθώους
που κάτω απ’ τα πόδια σου γαλήνια κοιμούνται.
Και το καυτό σου δάκρυ, κι αυτό, ξέρω, θα το σφουγγίσεις,
μη και το νομίσουν για αδυναμία μας.
Γιατί αυτοί που τόσο έκλαψαν, μα έμαθαν
περήφανα να πορεύονται στην πικρή ζωή τους,
περιμένουν από μας πιο πέρα να πάμε,
έστω ένα βήμα μπροστά,
από κει που αυτοί σταμάτησαν
τη μαύρη κείνη μέρα του Μάρτη του ’68.
Τότε, μονάχα τότε,
θε να συνεχίσουν τον γαλήνιο ύπνο τους.
Τότε, μονάχα τότε,
πως η θυσία τους χαμένη δεν επήγε θε να πουν.

Μετά την ήττα…

Το σημερινό μου άρθρο, καθώς το γράφω λίγες μόλις ώρες ύστερα από το κλείσιμο της κάλπης των χθεσινών επαναληπτικών βουλευτικών εκλογών, βρίσκει τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου ακόμη σε διαταραχή, ακόμη σε εκτός ελέγχου κατάσταση, ωσάν να έχουν, θαρρείς, καταλάβει καίριες θέσεις στο μυαλό μου και εκεί, συμπαλεύοντας, αφού παρουσιάζονται και αντιφατικά και αλληλοαναιρούμενα, να έχουν εξουδετερώσει την αντίσταση του νου, της λογικής, να μην την αφήνουν να αναλάβει δράση, να επιβάλει τάξη και να θέσει σε κίνηση τις δικές της διεργασίες ανάλυσης, εκτίμησης και, πολύ περισσότερο, σχεδιασμού αντιμετώπισης της νέας διαμορφωμένης (άσχημης) κατάστασης. Έτσι… «απορία ψάλτου, βηξ»; Χμ, όχι ακριβώς! Ο… ψάλτης, η αφεντιά μου δηλαδή, θα προσπαθήσει να ψάλει (ή να τα ψάλει, αν προτιμάτε) στη συνέχεια, πάντοτε κρατώντας το ίσο («δίκαιοι κι ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις», όπως γράφει η κατακλείδα του ιστολογίου), αλλά ας παρεμβληθεί πρώτα ο… βήχας: είναι η ανάρτηση Μετά την ήττα, που γράφτηκε λίγους μήνες νωρίτερα, συγκεκαλυμμένα προφητική, δυστυχώς:

=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=

=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=

=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=*=

Μετά την ήττα

Το Σάββατο (28/1) διαβάσαμε στον «Ριζοσπάστη» την Ανακοίνωση της εταιρείας «ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΕ», με την οποία πληροφορηθήκαμε για την αίτηση υπαγωγής της στις διατάξεις του άρθρου 99 του Πτωχευτικού Κώδικα (ένα σκαλοπάτι πριν από την κήρυξη πτώχευσης). Την επομένη, 29/1, στο κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας διαβάσαμε τη σχετική Ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ για την «Τυποεκδοτική». Τα μαντάτα άσχημα, αν και αναμενόμενα, γεννούν κι άλλες σκέψεις για το τοπίο που ενδέχεται να αντιμετωπίσουμε σύντομα… Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα· να είμαστε προετοιμασμένοι, εννοώ, όχι για να τα δεχτούμε παθητικά, αλλά για να τα αντιμετωπίσουμε και να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Μπορούμε!

Στο μυαλό μου στριφογυρνάει αφότου διάβασα την είδηση ένα εξαιρετικό τραγούδι του Δήμου Μούτση από τον κύκλο «Τετραλογία», σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου και ερμηνεία από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. «Μετά την ήττα» ο τίτλος του. Με ό,τι συνδηλώνει…

Το λάθος του κ. Τάσου Παππά

Αναφέρομαι στο άρθρο του κ Τάσου Παππά στον δημοσιογραφικό ιστότοπο aixmi.gr στις 6 Ιουνίου 2012 με τίτλο «ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ κάνουν ό,τι μπορούν για να απαξιωθούν». Το άρθρο αυτό το σχολιάζει σ' όλα τα σημεία του ο σημερινός «Ριζοσπάστης», στην τελευταία του σελίδα. Εγώ, στο σημείωμά μου αυτό, θα περιοριστώ να ανασκευάσω μονάχα την άποψη του κ. Τ. Παππά περί «λάθους στην ανάλυση του ΚΚΕ», όπως γράφει, ακόμη και αν πρόκειται για διατύπωση ειλικρινή και χωρίς υπολανθάνουσα αντιΚΚΕ σκοπιμότητα εκ μέρους του της, οπωσδήποτε εσφαλμένης κατά τη γνώμη μου, άποψής του για την πολιτική του κόμματος. Κυρίως ωθούμαι σ' αυτή την ανασκευή, επειδή υπάρχουν καλοπροαίρετοι άνθρωποι που πράγματι σκέπτονται όπως —φαίνεται να— σκέπτεται ο κ. Τ. Παππάς, εγκλωβισμένος στον φοβικό κόσμο της μικροαστικής ατολμίας, δηλαδή του μικροαστικού συντηρητισμού. Η συναγωγή των συγκεκριμένων συμπερασμάτων στο άρθρο διευκολύνεται από το γεγονός ότι ο κ. Παππάς, αθεράπευτα προσκολλημένος στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς αυτού του κόσμου, παραβλέπει, προσωρινά έστω, ότι υπάρχουν επίσης άνθρωποι που σκέφτονται και ιεραρχούν τα πράγματα εντελώς διαφορετικά, άνθρωποι που δρουν και σκέφτονται στον αντίποδα των προηγούμενων, άνθρωποι ανυπότακτοι, ασυμβίβαστοι και τολμηροί, όπως οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, οι προοδευτικοί, οι ριζοσπάστες: «Οι άνθρωποι —γράφει— θέλουν να ζήσουν αξιοπρεπώς [σ.ιστ.: !] στο σήμερα […] δεν είναι δυνατόν να τους ζητάς να θυσιάζουν διαρκώς το παρόν, κυνηγώντας ένα ακτινοβόλο μέλλον». Ναι, η "αξιοπρέπεια" των ραγιάδων! Αμέσως παρακάτω, βέβαια, αναγκάζεται να ομολογήσει ότι «Πολλοί [σ.ιστ.: όχι όλοι επομένως] θα προτιμήσουν τη σιγουριά […]». Ας είναι… Το ζήτημα πάντως είναι το κατά πόσο ένα κόμμα αρχών, όπως είναι το ΚΚΕ, μπορεί ή επιτρέπεται να θυσιάζει το «πρέπει», την ιδεολογία του, στον βωμό του ωφελιμισμού, με στόχο την άγρα (λίγων ή πολλών) ψήφων, κινούμενο έτσι στη σφαίρα του αμοραλισμού (με την έννοια της εγκατάλειψης των αρχών του), άμα και ακυρώνοντας την προσπάθειά του να αφυπνίσει συνειδήσεις και να συνεγείρει τους εργαζόμενους στην πάλη για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού μέλλοντός μας.

Αλλά ας παραθέσω το επίμαχο απόσπασμα από το άρθρο του κ. Παππά (η επισήμανση με έντονα στοιχεία από τον ίδιο):

Το λάθος στην ανάλυση του ΚΚΕ είναι ότι έχει κατασκευάσει μια εικόνα για το λαό που δεν συνάδει με την πραγματικότητα. Είναι μια εικόνα εξιδανικευμένη που υπάρχει μόνο στα επαναστατικά εγχειρίδια. Δεν μπορεί ένα κόμμα να προσδοκά διεύρυνση της επιρροής του, προτείνοντας συνεχώς μια γραμμή αγώνα που απαιτεί από τους πολίτες να επιδεικνύουν αυταπάρνηση, αλτρουισμό, να αντιστέκονται, να πολεμούν, να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις, καταλήψεις, συγκρούσεις, να προσαρμόζουν την προσωπική τους ζωή στις ανάγκες της συλλογικής προσπάθειας. Δεν είναι όλοι «γεννημένοι» αγωνιστές, δεν είναι όλοι φτιαγμένοι από τη στόφα του ήρωα.

Οι άνθρωποι έχουν όνειρα, ελπίδες, πάθη, αδυναμίες, μικρότητες, εγωισμούς. Θέλουν να ζήσουν αξιοπρεπώς στο σήμερα, να ευημερήσουν. Δεν είναι δυνατόν να τους ζητάς να θυσιάζουν διαρκώς το παρόν, κυνηγώντας ένα ακτινοβόλο μέλλον. Πολλοί θα προτιμήσουν τη σιγουριά των μικρότερων βημάτων από το να εμπλακούν σε μια περιπέτεια με άγνωστο προορισμό, τις σταδιακές αλλαγές από τις ολικές ρήξεις.

Απάντηση στον εκπρόσωπο Ρύπου των ναζί

Δεν χωράει ο λόγος όταν τα έλλογα όντα, οι άνθρωποι, βρίσκονται πρόσωπο με πρόσωπο με άλογα όντα, με υπανθρώπους, με ανθρωπόμορφα κτήνη, με Κασιδιάρηδες. Κι όταν αυτά τα αποβράσματα της κοινωνίας εμφορούνται από τα ιδανικά του Χίτλερ και συναπαρτίζουν το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής Μαύρης Νύχτας, τότε… Τότε ακριβώς δεν έχει θέση ο λόγος… Θέση έχουν, από τη μεριά των κτηνανθρώπων, οι εκδηλώσεις της ζωώδους φύσης τους και, από τη μεριά μας, η πολιτική απάντηση. Στο γήπεδο του ο καθένας, εκεί όπου είναι ισχυρός, θα δώσει τη μάχη με τα όπλα που διαθέτει ο καθένας: τον λόγο και την πειθώ διά του λόγου και του παραδείγματος εμείς, τη βιαιοπραγία και το έγκλημα τα φασισταριά. Έτσι, σ' αυτό το πλαίσιο, στη βαρβαρότητα και την ασχήμια των Κασιδιάρηδων η Λιάνα Κανέλλη αντιπαραθέτει τον πολιτισμό και το ήθος των κομμουνιστών.

Μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισα τείχη

Όχι, ο τίτλος δεν έχει λάθος· δεν τα έκτισαν άλλοι για μένα αυτά τα «μεγάλα κι υψηλά τείχη»· εγώ ο ίδιος τα έκτισα! Σε πείσμα του Καβαφικού στίχου, που θέλει κάποιοι άλλοι «ανεπαισθήτως [να με κλείνουν] από τον κόσμον έξω», τα δικά μου τείχη υψώθηκαν μεν ομοίως ανεπαισθήτως, πλην από τα ίδια μου τα χέρια, για να με κλείσουν μέσα, εμένα καταμεσής στον κόσμο, καταμεσής στην πλατεία όπου στεκόμουν και μιλούσα στον κόσμο. Η κατάληξη ίδια ωστόσο, όπως την περιγράφει ο ποιητής: εγώ φυλακισμένος μέσα, αλλά «από τον κόσμον έξω» —κι ας βρίσκομαι καταμεσής του. Και τι; Το αξιοπερίεργο είναι πως τα τείχη μου (γαμώ τα τείχη μου, που λένε…) τα έχτισα με ωραία, ελκυστικά υλικά (έτσι τα έβλεπα) που μου χάριζαν (ω! τι μεγαλοψυχία!) κάποιοι που, χωρίς εγώ να το ζητήσω, προσφέρθηκαν να με εξυπηρετήσουν για ν' αποκτήσω πράγματα που δεν τα είχα ποτέ σκεφτεί (έλλειψη φαντασίας, ίσως πουν κάποιοι), γι' αυτό και δεν τα είχα επιθυμήσει, αλλ' ωστόσο, όταν μου τα 'δειξαν (σε κάτι λαμπερά «promo»), όταν τα είδα, τα ζήλεψα. Πού να φανταζόμουνα ο έρμος πως αυτά ήταν τα υλικά για τη φυλακή μου, αυτή που θα 'κτιζα εγώ ο ίδιος με τα χέρια μου… Πού να φανταζόμουνα ότι τα λαμπερά promo είναι τόσο καλά μελετημένα, ώστε να μην υποψιαζόμαστε τον τρόμο που μας επιφυλάσσουν… Εμ, αν τον έβλεπα, θα 'χα πάρει… δρόμο! Τι κι αν ο τραγικός Λαοκόων προειδοποιεί ήδη από τον Τρωικό πόλεμο (σήμερα έχουμε την τρόικα και τον ΤΡΟΪΚΟ πόλεμο): «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας». Δεν βαριέσαι! Πού να φανταζόμουνα ότι η προσφορά τους ήταν εκ του πονηρού, υστερόβουλη και δόλια· ήταν προϊόν στυγνού υπολογισμού. Παρείχαν δωρεάν τα υλικά, αλλά όχι για την απόλαυσή μου· για τη φυλακή μου τα προόριζαν. Η απόλαυσή μου, η προσωρινή, ήταν η… «παράπλευρη ωφέλεια» (κατά το «παράπλευρη απώλεια»). Και γλύτωσαν και τα εργατικά για το χτίσιμο της φυλακής μου. Δεν το πιστεύετε; Μήπως αν σας διαβεβαίωνε γι' αυτό ο ίδιος ο Χριστόφορος Σαρτίνσκης (Christopher Sartinsky);

Εγκώμιο της σιωπής (αναδημοσίευση)

Αναδημοσιεύω ένα παλιό χρονογράφημα(;) του Γιώργου Κακουλίδη από τη στήλη του «Το απόλυτο ρόδο» που συνηθίζει (ναι, δεν γράφει πάντα!) να γράφει στο κυριακάτικο ένθετο του «Ριζοσπάστη». Δημοσιεύτηκε πριν από 4 περίπου χρόνια, στο φύλλο της Κυριακής 1 Ιουνίου 2008, αλλά είναι από τα λίγα δημοσιεύματα που έχω αποθηκεύσει στον υπολογιστή μου! Μου ταιριάζει, με εκφράζει! Γι' αυτό, αλλά και επειδή το βλέπω σαν συνέχεια των δύο προηγούμενων αναρτήσεών μου, το παρα­θέτω-ξανα­ζωντανεύω σήμερα εδώ:

Το «νέο δόγμα» του ιστολογίου μου

Μην ανησυχείτε! Το ιστολόγιο εξακολουθεί να παραμένει αυτό που διακηρύσσει: «ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ». Ισχύει επίσης στο ακέραιο ό,τι αναγράφεται από καταβολής του ιστολογίου στην προμετωπίδα του: «Λεύτερα και δίκαια πορεύομαι…». Ο ιστολόγος εξακολουθεί να παραμένει ο «αδιόρθωτος διορθωτής», όπως από τον Γενάρη του 2006 αναγράφει η επισκεπτήρια κάρτα του, αφότου επέλεξε να προβάλλει κατά αυτοσαρκαστικό τρόπο πλευρά του χαρακτήρα του μάλλον παρά επάγγελμα ως προσδιοριστικό της ταυτότητάς του στοιχείο. Ταυτόχρονα εξακολουθεί να παραμένει ανενδοίαστα, ασύστολα και ανερυθρίαστα ερυθρός, κομμουνιστής, όπως δηλώνει σταθερά εδώ και μισόν αιώνα, από τα θρανία του γυμνασίου ήδη. Ο ιστολόγος επίσης τιμά το διπλό όνομά του «Λευτέρης-Δικαίος» (πολύ περισσότερο που κατά το δεύτερο μισό επιλέχτηκε από τον ίδιο) για ό,τι αυτό σημαίνει: λεύτερος και δίκαιος. Τότε, τι αλλάζει, ίσως αναρωτηθείτε, μιας και αυτά ακριβώς είναι τα στοιχεία που καθορίζουν τη φυσιογνωμία του ιστολογίου, όπως σας είναι γνωστή. Ποιο είναι λοιπόν αυτό το «νέο δόγμα» που εξαγγέλλει ο τίτλος και προς ποιο «παλαιό δόγμα» αντιπαρατίθεται ή ποιο «παλαιό δόγμα» αντικαθιστά;

Όπως συμβαίνει και στη διεθνή πολιτική σκηνή με στρατιωτικούς ή πολιτικούς σχηματισμούς (βλ. ΝΑΤΟ), αλλά και με κρατικές οντότητες, μεγάλες ή μικρομέγαλες συνήθως, όπου ένα δόγμα, πριν το εξαγγείλουν ως νέο, έχουν ήδη αρχίσει να το εφαρμόζουν χωρίς τυμπανοκρουσίες, η αλήθεια είναι πως έτσι ακριβώς έγινε κι εδώ: Ενώ μόλις σήμερα κατατίθεται η ιδρυτική διακήρυξη του «νέου δόγματος» του ιστολογίου μου, τούτο έχει ήδη τεθεί σε εφαρμογή εδώ και μερικές μέρες. Αφορά δε, όπως θα έχουν ίσως διαπιστώσει κάποιοι από τους επισκέπτες του ιστολογίου, την πολιτική που ακολουθεί ήδη το ιστολόγιο όσον αφορά τα σχόλια των αναγνωστών. Πλέον δεν υπάρχει δυνατότητα σχολιασμού από τους αναγνώστες του ιστολογίου εν γένει. Η μόνη οδός για να στείλετε σχόλια είναι μέσω ημελιού στο elpapadeas@yahoo.gr, όπως ενημερώνει και η ανακοίνωση υπό τον τίτλο «ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ» στην κορυφή της δεξιάς στήλης του ιστολογίου. Φυσικά, με ημέλι μπορείτε να στείλετε σχόλια, αλλά μπορείτε επίσης να επικοινωνήσετε και για οποιονδήποτε άλλο λόγο μαζί μου. Τα σχόλιά σας, όπως και οι παρατηρήσεις σας, οι υποδείξεις σας, οι ενστάσεις σας κ.ο.κ. δεν θα δημοσιεύονται, ούτε κάτω από την ανάρτηση που αφορούν ούτε σε κανένα άλλο σημείο αυτοτελώς. Θα λαμβάνονται υπόψη και θα μπορεί, κατά περίπτωση και κατά την κρίση μου, να αποτελούν ενδεχομένως το υλικό μιας νέας ανάρτησης ή το έναυσμα για τη διατύπωση κάποιων σκέψεών μου σε κάποια καινούργια ανάρτηση. Αναγνωρίζω ότι ο τρόπος αυτός επικοινωνίας δεν έχει την αμεσότητα και την ευκολία διαλόγου που προσφέρει ο σχολιασμός απευθείας μέσω του ιστολογίου, έστω κι αν ο διαχειριστής του ιστολογίου έχει προκαθορίσει —όπως γινόταν μέχρι τώρα σ' αυτό το ιστολόγιο— τα σχόλια να περνούν προηγουμένως από το φίλτρο της έγκρισης του ιστολόγου. Αναγνωρίζω επίσης ότι ο τρόπος αυτός επικοινωνίας αποθαρρύνει τον αναγνώστη να σχολιάσει, πολύ περισσότερο αν δεν έχει λογαριασμό ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και δεν θέλει να δημιουργήσει ή δεν θέλει να επικοινωνήσει μέσω αυτού. Άρα αναμένω σχεδόν να μην έχω σχόλια (εννοώ να μην έχω ούτε καν ημέλια με σχόλια —οι αναρτήσεις έτσι κι αλλιώς θα προβάλλονται χωρίς σχόλια). Παραπέρα, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι και ο ίδιος ο διάλογος μεταξύ του ιστολόγου και των αναγνωστών δυσχεραίνεται μέχρι βαθμού ασφυξίας. Ωστόσο επέλεξα το νέο αυτό δόγμα σχολιασμού έναντι των προβλεπόμενων τρόπων υποβολής σχολίων από το Blogger ή άλλους παρόχους, για τους λόγους που αναπτύσσω στη συνέχεια και ασφαλώς έχοντας επίγνωση των συνεπειών αυτών.

Περίσσεψε η "σωφροσύνη" του συντηρητισμού, έλλειψε η τόλμη της γενναιότητας

Καθώς οι τακτικοί θαμώνες του ιστολογίου μ' έχουν μάθει, ότι πολιτικολογώ ανερυθρίαστα υπέρ παντός ερυθρού (κόμματος, ιδέας, δράσης κ.ο.κ.), και καθώς τα αποτελέσματα των εκλογών βρίσκονται στο επίκεντρο των συζητήσεων της ημέρας ή, ίσως, των ημερών, θα αντιληφθήκατε από τον (ανοικονόμητο) τίτλο της σημερινής ιστογραφής ότι καταπιάνομαι κι εγώ μ' αυτό το καίριο θέμα. Επειδή ήδη αρκετά άκουσα από φίλους του κόμματος (ένα είναι το κόμμα!) και περισσότερα διάβασα σε φιλικά ιστολόγια, τόσο στις αναρτήσεις των ιστολόγων καθαυτές όσο και, κυρίως, στα πολλά σχόλια που τις συνοδεύουν, κι επειδή πικράθηκα ή και απογοητεύτηκα από την αντίδραση κάποιων συναγωνιστών που με περισσή σπουδή έβγαλαν ήδη την ετυμηγορία τους για το ΚΚΕ, τις κατά τη δική τους κρίση αδυναμίες ή τα λάθη του, φτάνοντας μέχρι να ζητάνε αλλαγή προπονητή γιατί χάσαμε το πρωτάθλημα ηγεσίας γιατί χάσαμε δεν ξέρω τι, γιατί «δεν πείθουμε», συνήθως λένε, σκεπτόμουν κατά πόσον θα ήταν πιο φρόνιμο εκ μέρους μου να κάνω αυτό που εκ χαρακτήρος συνηθίζω: να σιωπήσω. Δεν υποστηρίζω ότι αυτή είναι η σωστή στάση, μάλιστα χαίρομαι τους «ορθοτομούντες τον λόγον της αληθείας», αυτούς που συμβάλλουν με ορθό λόγο στη διαφώτισή μας. Μ' ενοχλεί όμως αφάνταστα ο θόρυβος με τον οποίο τα πανταχού παρόντα αλαλάζοντα κύμβαλα φροντίζουν ώστε να συνοδεύονται κι αυτές ακόμη οι φωτισμένες παρεμβάσεις, πόσο μάλλον όταν τα κύμβαλα, οι κορυβαντιώντες έχουν τον πρώτο λόγο, ως αυτόκλητοι διαφωτιστές μας. Κάτω από αυτή την ενόχληση, εγκαταλείπω, παραδίνομαι στη σιωπή μου· αδυναμία μου είναι, το ξέρω. Ελπίζω ο μέγας Γιαραμπής να φροντίσει στην επόμενη μετενσάρκωσή μου να διορθώσει αυτή την ατέλειά μου· σ' αυτή τη ζωή πάντως, η αφεντιά μου δεν επιδέχεται βελτίωση. Μιας δε και, παρά τις αναστολές μου, τελικά αποφάσισα να γράψω κάποια γνώμη μου για τα εκλογικά αποτελέσματα, ελπίζω επίσης ο μέγας Γιαραμπής να με προφυλάξει στη συνέχεια, ώστε να μην υποπέσω κι εγώ στο ίδιο φάουλ της δοκησισοφίας. Σεμνά και ταπεινά, όπως έλεγε κάποια ψυχή (μονάχα που εγώ το λέω μετά λόγου γνώσεως και όχι υποκριτικά), καταθέτω τη γνώμη μου, χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο. Μάλιστα, μάλλον περιορίζομαι να σας παρουσιάσω τη δική μου ανάγνωση των αποτελεσμάτων, αποφεύγοντας (λόγω της… σιωπής που προανέφερα) περαιτέρω κρίσεις και αναζητήσεις αιτίων.

Στον πίνακα που ακολουθεί παρουσιάζω λοιπόν με τον δικό μου τρόπο τα αποτελέσματα των δύο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων και τα συγκρίνω. Κατατάσσω τα κόμματα που διεκδίκησαν την ψήφο μας σε τέσσερες ομάδες. Στην πρώτη βρίσκεται μονάχο του το ΚΚΕ, ως ανάδελφο κόμμα. Κι επειδή ο χαρακτηρισμός ενός κόμματος συνιστά σοβαρή πράξη, την οποία το «ανάδελφο» απειλεί να ακυρώσει, ας ακριβολογήσω: είναι το μοναδικό αντισυστημικό κόμμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, άρα δικαιούται ξεχωριστή κατηγορία. Στη δεύτερη, την «μπλε» ομάδα, έχω συμπεριλάβει τη Ν.Δ., τον ΛΑΟΣ, τη Χρυσή Αυγή και τα δύο θραύσματα της σχάσης της Ν.Δ., δηλαδή το κόμμα Ανεξάρτητοι Έλληνες και το κόμμα Δημοκρατική Συμμαχία. Εξυπακούεται ότι η ομαδοποίηση αυτή δεν παραγνωρίζει την ιδιαίτερη ταυτότητα κάθε σχηματισμού, όπως και η ομαδοποίηση του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ στην τρίτη ομάδα, την «πράσινη». Οι ομαδοποιήσεις αυτές υπακούουν στον συμβατικό εν πολλοίς διαχωρισμό, αν και όχι πάντοτε εύστοχο (γι' αυτό κι εμείς οι κομμουνιστές τον αποφεύγουμε), σε «δεξιούς» (μπλε ομάδα) και «αριστερούς» ή «ΠΑΣΟΚ και αριστερούς», αν προτιμάτε, (πράσινη ομάδα). Όπως αντιλαμβάνεστε, οι δύο αυτές ομάδες αντιστοιχούν λίγο-πολύ στους δύο παραδοσιακούς πυλώνες του δικοματισμού: στη Ν.Δ. η μπλε ομάδα, και στο ΠΑΣΟΚ (ή ΠΑΣΟΚ συν κοινοβουλευτική «αριστερά», αν προτιμάτε) η πράσινη ομάδα. Εγώ θα προτιμούσα την πράσινη ομάδα να την προσδιορίσω για μεν τις εκλογές του 2009 ως «ΠΑΣΟΚ συν κοινοβουλευτική αριστερά», για δε τις εκλογές του 2012 ως «ΠΑΣΟΚ συν γενόσημά του». Τέλος πάντων. Η τέταρτη και τελευταία ομάδα περιλαμβάνει αδιακρίτως… αριστεροσύνης όλα τα υπόλοιπα κόμματα, τα οποία δεν έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Τραγκικά πράγματα

Στη δημοσιοϋπαλληλική μου καριέρα (ναι, κοπρίτης υπήρξα, όπως διαβεβαιώνει ο καθ' ύλην αρμόδιος, ο κατά πάντα και διά πάντα απροσμέτρητος, ο κατ' ευφημισμόν Πάγκαλος) κάποτε βρέθηκε απέναντί μου, πολέμιος των θέσεων της υπ' εμέ υπηρεσίας εννοώ, ένας μάλλον επιπόλαιος δικηγόρος, ο οποίος συνήθιζε, αν δεν αρεσκόταν, πολλές φορές να παρερμηνεύει κάποια φράση μου, να την τοποθετεί με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω και να την χρησιμοποιεί σαν ίνδαλμα για να αναπτύξει γύρω απ' αυτό έναν εκ κατασκευής σαθρό φιλιππικό (πολυσέλιδο, τρομάρα του), δομημένον πάνω σ' αυτή την εσφαλμένη βάση, πάνω σ' αυτό το τάχα εύρημά του, γι' αυτό καταδικασμένον να κονιορτοποιηθεί, με μόνη την αποκάλυψη της —σκόπιμης ή μη, δεν το εξετάζω— λαθροχειρίας του ή, έστω, της αστοχίας του. Αυτό θυμήθηκα ακούγοντας έναν άλλο φιλιππικό, ενάντια στο ΚΚΕ, από τον κύριο Τράγκα, έναν… τραγκικό φιλιππικό («τράγκικ!» φαντάζομαι θ' αναφωνούσε η συμπαθής Τασούλα της δημοφιλούς διαφήμισης). Τον βρήκα στο άρθρο «Ένας όψιμος αριστερός με το όνομα Γιώργος Τράγκας» του ιστολογίου ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ. Το γιατί, ιδού:

Παραθέτει ο τραγκικός δημοσιογράφος —τόσο του κόβει ή τόσο νομίζει ότι μας κόβει— αυτούσια τη φωνή της Γ.Γ. του ΚΚΕ να δηλώνει (απομαγνητοφώνηση από μένα):

Οποιαδήποτε κυβέρνηση σχηματιστεί, λόγου χάρη μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση, το μόνο που θα πετύχει είναι να σπείρει την απογοήτευση και τον θυμό στον λαό. Ούτε μήνα δεν θα κρατήσουν οι χοροί από τη νίκη της· θα ξεσκεπαστεί! Γι' αυτό και το ΚΚΕ θα είναι απέναντί της. Αυτό το ΚΚΕ χρειάζεται ο λαός.

Πρωτομαγιά με τους γίγαντες

Η Πρωτομαγιά, η κορυφαία γιορτή της εργατικής τάξης, είναι πάντα μια ξεχωριστή μέρα. Η φετινή Πρωτομαγιά, η Πρωτομαγιά του 2012 στην καρδιά της Ελλάδας αποκτά μια μεγαλειώδη διάσταση. Δεν είναι μονάχα το φορτίο των ημερών, ημερών κυοφορίας ενός καλύτερου αύριο, ημερών αγώνων και ελπίδας· είναι κυρίως το γεγονός ότι στην Αττική οι ταξικές δυνάμεις θα γιορτάσουν μαζί με τους Γίγαντες, στην πύλη του εργοστασίου της «Ελληνικής Χαλυβουργίας». Εκεί όπου πάνω από 6 μήνες τώρα πάλλεται η καρδιά της αγωνιζόμενης εργατιάς, εκεί όπου οι σύγχρονοι Γίγαντες, οι απεργοί χαλυβουργοί, παραδίδουν μαθήματα γενναιότητας, αξιοπρέπειας, περηφάνιας, ελευθεροφροσύνης, αλληλεγγύης ταξικής και ήθους. Μαθήματα κόντρα στην υποταγή, τον συμβιβασμό, την παραίτηση, τον ραγιαδισμό, την αναζήτηση ατομικών λύσεων, την ύβρη και την προσβολή. Αυτοί μας δείχνουν τον δρόμο. Στην πραγματικότητα, αυτοί έχουν ήδη αναγορευτεί σε σύμβολα για τους προλετάριους. Από κει και πέρα, «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία». Από κει και πέρα, η ευθύνη των συνειδητοποιημένων πρωτοπόρων να πληροφορήσουν, να πείσουν και να εμπνεύσουν τους συναδέλφους τους. Από κει και πέρα, η προσωπική ευθύνη καθενός…

Σήμερα, σαν αφιέρωμα στη μέρα τιμής των εργατικών αγώνων, παραθέτω ένα άρθρο, ανυπόγραφο, από το φύλλο αρ. 35 της «Πράβντα» της 18ης του Απρίλη (1ης του Μάη) του 1917. Η Ρωσική Επανάσταση βρίσκεται σε εξέλιξη. Έχει ήδη ολοκληρωθεί η φάση της «Επανάστασης του Φλεβάρη», που σήμανε το τέλος του τσαρισμού και, βεβαίως, πρόκειται σε λίγους μήνες, να ξετυλιχτεί η τελική, ας πούμε, φάση της, η «Οκτωβριανή Επανάσταση». Παράλληλα εκτυλίσσεται το δράμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, που είχε αρχίσει το 1914, στον οποίο έχει συρθεί ο ρωσικός λαός από τους ηγέτες του· θα απαγκιστρωθεί απ' αυτόν λίγους μήνες αργότερα, όταν θα έχει καταφέρει να απαγκιστρωθεί από τους δυνάστες του, όταν ο λαός θα έχει πάρει την εξουσία στα χέρια του.

Το βήμα στην «Πράβντα»:

Προς Κουτορνιθίους

Προς Κουτορνιθίους επιστολής Φαύλου το ανάγνωσμα πρόσχωμεν! Στον «Ριζοσπάστη» του Σαββάτου 28/4 διαβάζουμε:

«Ορθόδοξες» παγίδες…

Κοινές αγωνίες με το μεγάλο κεφάλαιο, που τρέμει μπροστά στην οργάνωση των εργατών κόντρα στην εξουσία και την αρπαγή του πλούτου που τους ανήκει, μοιράζονται οι δυνάμεις της «Ορθόδοξης Χριστιανικής Νεολαίας Αθηνών», η οποία ανακάλυψε πως «ο κομμουνισμός δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία, περιορίζει την ελευθερία σε ασύλληπτο βαθμό». Και πώς το τεκμηριώνει αυτό; Παραθέτοντας διαπιστώσεις "μαρξιστών" πρώτων… στον αντικομμουνισμό, διαπιστώνοντας πως «ο Χίτλερ με όλη του τη μανία, ούτε τα μισά δεν έκανε», καταγγέλλοντας τη «θρησκεία του υλισμού» και συνολικά με έναν οχετό προσβλητικών για το λαό "συμπερασμάτων" (αφού ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζουν όσους ακούν την πρόταση του ΚΚΕ ως… χαζούς). Μεταξύ άλλων εκφράζει την έγνοια της επειδή «ο μπολσεβικισμός τα τελευταία χρόνια μέσω της ΚΝΕ απλώνει με ιδιάζουσα βουλιμία τα δίκτυα του επί της απληροφόρητης νεολαίας, χρησιμοποιώντας και τα γνωστά αντιπολεμικά - φιλεργατικά συλλαλητήρια μέσω του ΠΑΜΕ στου οποίου το όνομα και τις αφίσες δεν αναφέρεται ότι είναι κομμουνιστικό! (αυτό από μόνο του δείχνει τον ύπουλο χαρακτήρα τους)».

…για την «ελευθερία» και τη νεολαία

Πάντως, τέτοια ανησυχία για τη δυναμική της πρότασης του ΚΚΕ και της ΚΝΕ μόνο οι επιχειρηματίες και τα κόμματά τους έχουν… Ωστόσο, όποιος διαφωνεί με τις θέσεις και τη στρατηγική του ΚΚΕ μπορεί ανοιχτά και σταράτα να κάνει αντιπαράθεση. Και τότε να μιλήσουμε και για την «αληθινή δημοκρατία» και για την «αληθινή ελευθερία», να μιλήσουμε και για το αν αυτή μπορεί να υπάρξει στην κοινωνία όπου οι νέοι έχουν μισθούς 430 ευρώ ή 200 ευρώ για μερική απασχόληση (όταν βέβαια βρίσκουν δουλειά και όταν δεν τους απολύουν ή δε λήγουν οι συμβάσεις τους). Γιατί με τέτοια κατάσταση, σε λίγο οι νέοι δε θα μπορούν όχι οικογένεια να κάνουν αλλά ούτε… εξετάσεις αίματος. Πάντως, γι' αυτά τα προβλήματα των νέων, αυτή η «Ορθόδοξη Χριστιανική Νεολαία Αθηνών» δε βγάζει άχνα. Μήπως τελικά αυτά είναι μέρος της «ελευθερίας» που οραματίζεται για τους νέους;

Περίοδος κυοφορίας

Πριν από το Πάσχα, πιο συγκεκριμένα τη Μ. Τετάρτη, στις 11 τ' Απρίλη, διάβασα στο ιστολόγιο του φίλου Φάρου, στην ανάρτησή του με τίτλο «11 μέρες κενό;» την είδηση, ότι:
Ο κ. Παπαδήμος εισηγήθηκε στο υπουργικό συμβούλιο εκλογές την 6η Μάη και σύγκληση της νέας βουλής την… 17η Μάη 2012.
Ο φίλος Φάρος, αφού βάζει, δικαιολογημένα, τρία θαυμαστικά, δικά του, μετά από την είδηση, σχολιάζει:
Δηλαδή έντεκα (11) ολόκληρες μέρες μετά!
Γιατί τόσες μέρες μετά;
Τι θα κάνουν οι νεοεκλεγέντες βουλευτές 11 μέρες;
Τάβλι θα παίζουν;
Να σημειώσω ότι έστειλα σχετικό σχόλιο στη συγκεκριμένη ανάρτηση. Τώρα, αν αναρωτιέστε γιατί τα αναπαράγω όλα αυτά σήμερα εδώ, νά… Ένας λόγος είναι ότι περιέργως η είδηση αυτή, αν δεν κάνω λάθος (αν κάνω, συγγνώμη· δικαιολογήστε με κάπως λόγω της απομόνωσής μου εκείνες τις μέρες στα βουνά της Αρκαδίας, όπου μήτε εφημερίδα μήτε «902» μήτε διαδίκτυο ποτέ δεν έφτασαν), πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων και όλων των ΜΜΕ, χωρίς να σχολιαστεί, συμπεριλαμβανομένων των Μέσων του ΚΚΕ, αλλά και του ίδιου του κόμματος. Ο δεύτερος λόγος είναι η επιθυμία μου να διατυπώσω κάποιες σκέψεις και κρίσεις μου σχετικά με αυτό το πρωτοφανές γεγονός, επιθυμία που την κάνει πιο ζωηρή αυτή ακριβώς η σιωπηρή αντιμετώπισή του.

Χαρακτηρίζω πρωτοφανές το γεγονός αυτό, ο απερχόμενος πρωθυπουργός να ορίζει πότε θα συγκληθεί η βουλή που θα προκύψει από τις εκλογές που θα διενεργήσει η υπ' αυτόν κυβέρνηση, διότι δεν έχω υπόψη μου άλλη φορά να συνέβη κάτι τέτοιο. Αλλά δεν είναι μονάχα πρωτοφανές· είναι καθαρό ανοσιούργημα, με την έννοια της καταπάτησης κάθε κανόνα δεοντολογίας· ταυτόχρονα συνιστά βάναυση παραβίαση του συντάγματος. Καμία, απολύτως καμία αρμοδιότητα δεν έχει ένας απερχόμενος πρωθυπουργός, ουδέ και αυτός ο ελέω Παπούλια Παπαδήμιος, ο το σύνταγμα καταπατήσας, τον δε Παπούλιαν καταργήσας, και χρήματα ταις τραπέζαις Του δωρησάμενος, να επεμβαίνει στη λειτουργία της βουλής, του νομοθετικού σώματος της χώρας, του εκφραστή της μιας εκ των τριών διακεκριμένων —λέμε τώρα…— εξουσιών του αστικού κράτους, της νομοθετικής εξουσίας. Ο ίδιος ο Παπαδήμιος, ως πρωθυπουργός, ηγείται της κυβέρνησης, δηλαδή του εκφραστή μιας άλλης από τις τρεις διακεκριμένες —υποτίθεται, ξαναλέμε— εξουσίες, της εκτελεστικής εξουσίας. Γνωστό είναι βέβαια ότι οι αστοί δεν σέβονται (ούτε) τις αρχές λειτουργίας του δικού τους κράτους. Η διακηρυγμένη από τους ίδιους διάκριση των εξουσιών (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) έχει καταντήσει ανέκδοτο. Αλλά πια, τόσο έχουν χάσει το μέτρο των πράξεών τους; Τόσο λυμένα τα χέρια (και, συνακόλουθα, τη γλώσσα), τόση ασυδοσία χρειάζονται να έχει το ενεργούμενό τους; Και ο κυρ Παπούλιας τι ρόλο έχει αποδεχθεί για τον εαυτό του; Κι επειδή δεν πρόκειται για το άτομό του αλλά για το αξίωμα που κατέχει: ο κυρ Παπούλιας με ποιο δικαίωμα έχει εξευτελίσει το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας; Αλλά αυτά παθαίνει όποιος επιλέγει να έχει μάτια (και συνείδηση) για να βλέπει μονάχα τη μούτζα κάποιου παρελαύνοντα μαθητή. Μικρός, πολύ μικρός… Μα και επικίνδυνος!

Συνέχεια στις «Σκέψεις ενόψει της απεργίας των ναυτικών»

Θεώρησα απαραίτητο να δώσω το βήμα για ν' ακουστούν κάποιες φωνές ελπίδας, διαφορετικές από τα «κορακοειδή» που μας μαύρισαν την ψυχή στην πρωινή μου ανάρτηση «Σκέψεις ενόψει της απεργίας των ναυτικών». Αυτές οι φωνές δεν φτάνουν, βέβαια, στα κανάλια και στις εφημερίδες των μεγαλοεφοπλιστών και μεγαλοεργολάβων, των εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου. Για την ακρίβεια, φτάνουν μεν, διότι τους έχουν σταλεί, αλλά δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Δείτε τις, διαβάστε τις εδώ.

Σκέψεις ενόψει της απεργίας των ναυτικών

Υπό την πίεση των εργαζομένων μελών της και των ταξικών σωματείων του χώρου, που επιζητούν την ανάπτυξη αγώνων με συνέπεια και συνέχεια προκειμένου το συνδικαλιστικό κίνημα να σταθεί φραγμός απέναντι στα αντεργατικά μέτρα που πλήττουν τους εργαζόμενους στα πλοία, η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία (ΠΝΟ) αναγκάστηκε να εξαγγείλει 48ωρη απεργία για τη Μ. Τρίτη 10/4 και τη Μ. Τετάρτη 11/4. Η κυρία Μπίλντεμπεργκ, στο πλαίσιο των πιέσεων του κεφαλαίου (του εφοπλιστικού εν προκειμένω) να τσακιστεί κάθε φωνή αντίστασης, επιδίωξε, σε πολύωρη σύσκεψη με τους συνδικαλιστές της ΠΝΟ χτες, να ματαιωθεί η κινητοποίηση, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, τουλάχιστον μέχρι ώρας· κρατάω κάποια επιφύλαξη ως προς την τελική της στάση (θα αποφασιστεί σήμερα), διότι δεν μας έχουν συνηθίσει οι εργατοπατέρες της ομοσπονδίας σε αταλάντευτους ταξικούς αγώνες —κάθε άλλο. Ανεξαρτήτως των εξελίξεων στο θέμα της απεργίας ωστόσο (εύχομαι να μην υποστείλει η ΠΝΟ τη σημαία της κινητοποίησης και, κυρίως, εύχομαι η κινητοποίηση να φέρει καρπούς), στο σημείωμά μου αυτό δεν προτίθεμαι να σταθώ και να αναπτύξω τα αιτήματα και τους στόχους της απεργίας ούτε, αντιστοίχως, την πολιτική ή τα συγκεκριμένα μέτρα της κυβέρνησης που την προκαλούν· πολύ περισσότερο επομένως δεν έχω σκοπό να ασχοληθώ με το δικαιολογημένο ή μη της κινητοποίησης —μην παρεξηγηθώ, απολύτως δικαιολογημένη τη θεωρώ. Αυτά όλα έχουν αναλυθεί πολύπλευρα και διεξοδικά με πολύ καλύτερο τρόπο από αυτόν που θα μπορούσα εγώ, και οπωσδήποτε έγκαιρα, από ικανούς δημοσιογράφους, σχολιαστές, αναλυτές και ιστολόγους του κομμουνιστικού χώρου (αν περιμένατε ν' ασχοληθεί αυτό το ιστολόγιο με τον Πορτοσάλτε ή τον Πρετεντέρη, κάνατε λάθος· ψάξτε αλλού). Επιθυμία μου είναι να ξεδιπλώσω κάποιες σκέψεις μου γύρω από τον τρόπο που η κοινωνία αντιμετωπίζει την προκείμενη απεργία. Όπου υπό τον όρο «κοινωνία» εννοώ τόσο τους εργαζόμενους (προλετάριους), τους άνεργους, τους συνταξιούχους, τους μαθητές, φοιτητές, σπουδαστές, όσο και συλλογικούς φορείς, όπως ενώσεις ξενοδόχων, τουριστικών γραφείων, κατοίκων νησιών, παραγωγών κ.λπ. Ασφαλώς ο όρος «κοινωνία» είναι ευρύτερος… μπορεί να θεωρηθεί ότι περιλαμβάνει και τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης), αλλά και διάφορους κραγμένους απολογητές του συστήματος. Δεν θ' ασχοληθώ με αυτή την κατηγορία των φερεφώνων της εξουσίας, από το στόμα των οποίων είναι στο ίδιο βαθμό προβλέψιμο τι θ' ακουστεί όσο είναι το «κρα» από το στόμα του κόρακα. Θ' ασχοληθώ λοιπόν με το μέρος εκείνο της κοινωνίας που μπορεί, που πρέπει, που θα περίμενε κανείς ν' αρθρώσει διαφορετικό λόγο από τα κορακοειδή, αλλά…

Δεν… σκάει!

Το ιστολόγιο θλίβεται για το απονενοημένο διάβημα στο οποίο οδηγήθηκε σήμερα στο Σύνταγμα ο συμπολίτης μας από την απανθρωπία του πολιτικού μας συστήματος. Σεβόμενο τη μνήμη του νεκρού, σιωπά, αν και πνίγεται από οργή και θέλει να φωνάξει. Ας το κάνει όμως κάποια άλλη στιγμή. Αρκετούς διερμηνείς, δοκησίσοφους ή αυθάδεις, απέκτησε ο δύστυχος συνάνθρωπός μας μεταθανατίως και αρκετά βέβηλα στόματα ενόχων μίλησαν αναιδώς σήμερα, προκαλώντας βάναυσα το λαϊκό αίσθημα. Δεν θα αντιπαρατεθούμε με λόγια μαζί τους εμείς που αποτίνουμε φόρο τιμής στον δικό μας άνθρωπο. Αλλιώς θ' απαντήσουμε, όταν και όπως πρέπει!

Όσο για τον τίτλο της ιστογραφής, ιδού ποιος «δεν σκάει» (δεν βγάζει τον σκασμό ή δεν χολοσκάει, δεν συγκινείται, είναι αναίσθητος, διαλέξτε, και τα δύο ταιριάζουν): Το φερέφωνο του κεφαλαίου, ο ΣΚΑΪ. Είναι ένα από τα «βέβηλα στόματα ενόχων» στα οποία αναφέρομαι παραπάνω.

Κάποιες επέτειοι

Κάποιες επέτειοι από τη ματωμένη πορεία των αδελφών λαών της Βαλκανικής, όλων των λαών της Βαλκανικής, λαών με κοινούς απελευθερωτικούς αγώνες, με φιλία σφυρηλατημένη μέσα από την ιστορική διαδρομή τους στον τραχύ βαλκανικό χώρο, αλλά και με μίση και αντιπαραθέσεις όσες φορές η άρχουσα τάξη, συνήθως συρόμενη στις επιλογές κάποιων «μεγάλων δυνάμεων», έσπειρε ανάμεσά τους τη διχόνοια, καλλιεργώντας το σαράκι του επεκτατισμού, του εθνικισμού, της μεγάλης ιδέας κ.λπ., πάντα για την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων, αλλά σε βάρος των λαών.

23 Μαρτίου 1821: Οι επαναστατημένοι Έλληνες κυριεύουν την Καλαμάτα. Ο Γιάννης Κορδάτος γράφει σχετικά (Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας, εκδ. 20ός Αιώνας, τ. Χ, σελ. 190):

Ο Πετρόμπεης στις 23 Μάρτη κήρυξε στη Μάνη την επανάσταση κι αμέσως οι Μανιάτες ξεκίνησαν από τη Μάνη για τη Μεσσηνία. Όπλα είχαν γιατί το καΐκι που στάλθηκε με πολεμοφόδια από τη Σμύρνη, τα ξεφόρτωσε στην Καρδαμύλη και τα παραλάβανε ο Αναγνωσταράς και ο Νικήτας Σταματελόπουλος και νύχτα τα μεταφέρανε στη Μεσσηνία.
Όμως δεν πρόφτασαν να τα πάνε όπου είχαν εντολή και τους βρήκε ημέρα απέξω από την Καλαμάτα. Ήταν ολόκληρο καραβάνι και οι αγωγιάτες ήταν οπλισμένοι.
Ειδοποιήθηκεν ο Τούρκος διοικητής Σουλεϊμάν αγάς και κάλεσε μερικούς Καλαματιανούς για να τους ρωτήσει τι είχαν τα φορτωμένα μουλάρια:
—Είναι αγωγιάτες, αγά, και κουβαλάνε λάδι.
—Αμή αρματωμένοι;
—Αρματωμένοι, αγά, γιατί ακούστηκαν κλέφτες.
Ο Τούρκος διοικητής κατάλαβε πως τον γελούσαν αλλά δεν είχε στρατό για να διατάξει να σταματήσουν το καραβάνι και να κάνουν έρευνα. Γι' αυτό ειδοποίησε τους Τούρκους να πάρουν τις οικογένειές τους και να πάνε στην Τριπολιτζά για ασφάλειά τους.
Την άλλη μέρα όμως μπήκε στην Καλαμάτα ο Ηλίας Μαυρομιχάλης μαζί με πολλούς οπλοφόρους, φέρνοντας επιστολή του Πετρόμπεη προς τον Τούρκο διοικητή:
«Έχουμε πληροφορίες πως κλέφτες θα πατήσουν την Καλαμάτα, γι' αυτό έστειλα τους δικούς μου, να φυλάξουν την πόλη!»
Ύστερα από μία μέρα έφτασεν ο Πετρόμπεης με πολλούς Μανιάτες. Μαζί του ήταν και οι καπετανέοι Γρηγοράκηδες, Καπετανάκηδες, Χρηστέας, Κουμουντουράκηδες, Κυβέλοι και Τρουπάκηδες.
Επίσης ενώθηκαν με τους Μανιάτες και οι ομάδες του Παπαφλέσσα, του Κολοκοτρώνη, του Κεφάλα και του Νικηταρά (Σταματελόπουλου).
Έγινε δοξολογία, ίσως στο βυζαντινό ναό «Άγιοι Απόστολοι» και υψώθηκε η επαναστατική σημαία. Όπως και στην Πάτρα, έτσι και στην Καλαμάτα, οι Έλληνες πανηγύριζαν με διάφορες εκδηλώσεις, ενώ οι Τούρκοι ήταν κλειδομανταλωμένοι στους πύργους τους.
Αμέσως εκλέχτηκαν ορισμένοι προύχοντες της Μεσσηνίας πληρεξούσιοι του λαού και αποτελέσανε την ανώτατη αρχή που ονομάστηκε Σύγκλητος ή Γερουσία της Μεσσηνίας και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης αρχιστράτηγος.

«Ποιος γάιδαρος…»

Πριν από μερικά χρόνια είχα την ατυχία να συμμετάσχω στο ακόλουθο αηδιαστικό περιστατικό (από τότε το έχω διηγηθεί πολλές φορές, δυστυχώς… —μακάρι να μη χρειαζόταν να το κάνω, μακάρι ο κόσμος να ήταν άλλος, ώστε να το είχα ξεχάσει, αλλά νά και τώρα δεν το αποφεύγω):

Ξεκίνημα μιας τυπικής εργάσιμης ημέρας μου πριν από κάμποσα χρόνια, ίσως 10, ίσως 15. Πρωί, ώρα 7:15 περίπου. Ο ηλεκτρικός από Πειραιά φτάνει στην Ομόνοια. Σηκώνομαι από τη θέση μου (καθώς επιβιβάζομαι στον Πειραιά, βρίσκω πάντα θέση και εκμεταλλεύομαι τον χρόνο της διαδρομής για να διαβάσω την εφημερίδα μου) χωρίς βιασύνη, μιας και σχεδόν αδειάζει το βαγόνι στην Ομόνοια, και με χίλιες σκέψεις στο μυαλό (δουλειά, οικογένεια, κοινωνία) προχωρώ προς την έξοδο, από τους τελευταίους που αποβιβάζονται, κατά τη συνήθειά μου. Βρίσκομαι ακόμη στον διάδρομο μεταξύ των καθισμάτων, όταν ένας αγενέστατος μεσήλικας, που μπήκε από την Ομόνοια, με σκουντάει, με σπρώχνει, με τσαλακώνει, με πατάει, και μόνο από πάνω μου δεν περνάει. Εγώ, χωρίς διάθεση να καβγαδίσω μαζί του ή να του κάνω παρατήρηση (όχι γιατί δεν του άξιζε, ούτε θα το μετάνοιωνα αν το είχα κάνει, αλλά εξακολουθούσα μάλλον να είμαι βυθισμένος στις σκέψεις μου, φευγάτος ακόμη, και πού ν' ανάψουν τα αίματα…), χωρίς να το καταλάβω, σαν να έβγαζα ένα, ας πούμε, επιφώνημα πόνου που με πάτησε, εντελώς ενστικτωδώς ξεστομίζω, χωρίς οργή αλλά με έκπληξη κι απορία, σχεδόν μες στ' αφτί του: «Κοίτα, ρε, τον γάιδαρο!». Συνήλθα αμέσως, προσγειώθηκα απότομα στην πραγματικότητα, δαγκώθηκα και ντράπηκα, αλλά και θύμωσα με τον εαυτό μου που έχασα τον έλεγχο των πράξεών μου (αν ήθελα να τον επιπλήξω για την αγένειά του θα ήμουν σκληρότερος, αλλά δεν θα έβριζα!). Κι η απάντηση του ανθρωπαρίου; Αχ, δεν φεύγει από το μυαλό μου αυτή η εικόνα: Χαμογελάει με το χαμόγελο ικανοποίησης του πονήρακλα που τα κατάφερε και με μια απαξιωτική χειρονομία (διαγράφοντας αόριστα έναν κύκλο με την άκρη του χεριού του, σαν να έλεγε «καλά τώρα!») στρογγυλοκάθεται στη θέση, αυτή που εφόρμησε να πιάσει, και λέει σέρνοντας τις συλλαβές (το χαμόγελο εξακολουθεί): «Ποιος γάιδαρος…»! (Εννοούσε δηλαδή: «Ωχ, καημένε! Κάθησα εγώ; Τώρα τι λες εσύ…»). Εγώ έμεινα άναυδος. Τον κοίταζα και δεν πίστευα στα μάτια μου, ότι δεν είχε γαϊδουρινά αφτιά· «πώς είναι δυνατόν;» αναρωτιώμουνα. Βγήκα απ' το τραίνο χωρίς να κοιτάζω εμπρός μου, αλλά έχοντας στραμμένο το κεφάλι μου και καρφωμένο το βλέμμα μου στον «ποιος γάιδαρος…». Κι όταν βρέθηκα στην αποβάθρα, δεν κατευθύνθηκα προς την έξοδο, αλλά στάθηκα μπροστά στο παράθυρο, απ' όπου εξακολούθησα, μέχρι που έφυγε το τρένο, να κοιτάζω αυτό το "πράγμα" που είχε καταπιεί την προσβολή που του έγινε, διότι δεν επεδίωξε ποτέ του να είναι αξιοπρεπής· επεδίωκε να έχει τη θεσούλα του, τη βολή του, έστω κι αν γι' αυτό είχε χρειαστεί ν' αποβάλει την ανθρώπινη ουσία του…

Ένας Μανδραβέλης για… άσυλο!

Ένας… Πάσχων Μανδραβέλης ξαναβρέθηκε μπροστά μου. Ευθύνεται κάπως γι' αυτό ο ερυθρός Μπογιό (Νίκος Μπογιόπουλος κατά κόσμον), ο οποίος στον σημερινό «Ριζοσπάστη», στη δημοφιλή (αλήθεια, θα μπορούσε να ειπωθεί «ευανάγνωστη» κατά το «ευπώλητος»; —αστείο θα 'ταν!) σελίδα του «Ημεροδρόμος», υπό τον τίτλο «Η… "ασυλία" του ΚΚΕ και τα "άσυλα" του αντικομμουνισμού» σχολιάζει χτεσινό άρθρο της «Καθημερινής» («διασκεδαστικό κείμενο» το αποκαλεί)· αλλά πιο πολύ φταίει η δική μου διαστροφή να ψάξω να το βρω αυτό το κείμενο. Καλά να πάθω· έπεσα έτσι πάνω στον εθνικό μας διαφωτιστή, τον Πάσχοντα (αιωνίως) Μανδραβέλη, και βέβαια καθόλου δεν… διασκέδασα! Α, ρε Μπογιό, είπα, πού μ' έριξες! Τίτλος του βαθυστόχαστου άρθρου του Πάσχοντος: «Καλόμαθε η Αριστερά στην ασυλία»! (Και η γριά στα σύκα…). Πάσχων και Πασχίζων συνάμα αποδεικνύεται ο διανοούμενός μας. Πασχίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην κυρίαρχη τάξη των πλουτοκρατών. Πασχίζει να βάλει κι αυτός το χεράκι του στην κατεδάφιση των δικαιωμάτων μας, στη φίμωσή μας, στη σφυρηλάτηση των δεσμών μας, στον θρίαμβο της αντίδρασης.

Το άρθρο του Πάσχοντος, όπως από τον τίτλο του αντιλαμβάνεσθε, ισχυρίζεται ότι από τη μεταπολίτευση έως σήμερα το ΚΚΕ χαίρει μιας ιδιότυπης ασυλίας. Ναι, βέβαια! Οι αστοί μεγαλοβιομήχανοι, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, αυτοί που δημιούργησαν το μετεμφυλιακό κράτος το δικό τους, αυτοί το έκαναν αυτό! Καθόλου περίεργο· Εδώ δεχόντουσαν όλοι αυτοί να τους υπαγορεύει το ΚΚΕ την πολιτική του. Δεν ξέρω κιόλας μήπως όλα αυτά τα χρόνια αναλάμβαναν να είναι αυτοί, τύποις μονάχα, στην κυβέρνηση, επειδή, από μεγαλοψυχία, δεν ήθελαν να κουράζεται το ΚΚΕ, ίσως δε και για να το προφυλάσσουν από τη φθορά της εξουσίας. Όχι, από τη διαφθορά δεν το προφύλαξαν, γιατί δεν μπόρεσαν ίσως (με κάτι «Γερμανούς», με κάτι ιρακινά πετρέλαια, το δαιμόνιο ΚΚΕ, παρ' ότι μακριά από τους κυβερνητικούς θώκους, καλά τα κατάφερε). Ο Μπογιό πάντως, γλαφυρότατος και τσεκουράτος όπως πάντα, αναρωτιέται στο άρθρο του από πού κι ως πού υπήρξε ασυλία όλα αυτά τα χρόνια για το ΚΚΕ; Ειρωνικά λοιπόν σημειώνει: