Ουκ εα με καθεύδειν το του Νετανιάχου αποτρόπαιον

Αγαπητοί μου αναγνώστες, προσπάθησα χτες να γράψω ένα κείμενο με ευχές για τον καινούργιο χρόνο, αλλά στάθηκε αδύνατο και, τελικά, προέκυψε το ακόλουθο ποίημα. Ο λόγος μαρτυρείται από τον τίτλο. Τίποτε άλλο, το ποίημα λέει ό,τι έχω να πω.

 Πρωτοχρονιά 2024

Αχ! Τι γιορτές κι οι φετινές!

Ας μην ερχόντανε ποτές!

Γεμάτες θρήνους κι οδυρμούς,

παιδιά να χάνουνε γονιούς,

γονείς να χάνουνε παιδιά,

μες στου πολέμου τη φωτιά…

Συντρίμμια γύρω μάς κοιτούν,

συντρίμμια να μας καταπιούν,

συντρίμμια όλο μας το βιος,

συντρίμμια κρύψανε το φως…

Θεός ποιος τώρα κυβερνά;

Θεός με τόσην απονιά…

Στην Παλαιστίνη κατοικώ

στο δύσκολον αυτό καιρό

χωρίς φαΐ, χωρίς νερό,

χωρίς γωνιά για να σταθώ·

μηδέ και χώμα δεν πατώ,

συντρίμμια κρύψανε κι αυτό.

Οι κυβερνήτες μας κουφοί

κι οι διανοούμενοι ταγοί

στο σύστημα π’ υπηρετούν,

φωνή λαού δεν την ακούν.

Αντάμα κι οι Οργανισμοί,

κι αυτοί χωρίς φωνή κι ισχύ.

Και η γενοκτονία κει,

πάν’ στη μαρτυρική τη γη,

και ο χορός καλά κρατεί

για των εμπόρων το φαΐ.

Αλί στο δύστυχο λαό,

που περιμένει λυτρωμό.

Στο κλίμα αυτό το ζοφερό

πού νά βρω ευχές για να σας πω;

Αυτό μονάχα θα ευχηθώ,

μαζί σας να αξιωθώ

το δίκιο και τη λευτεριά

να δούμε σ’ όλο το ντουνιά.

Χωρίς αυτό, δεν ωφελεί

άλλη ευχή κανείς να πει,

κι όποιος μ’ εμέ δεν συμφωνεί,

ο πόλεμος σαν τον εβρεί,

‒στον δρόμο είναι, καρτερεί‒

αυτά που είπαμ’ ας σκεφτεί…

Σημείωση: "Ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον" (δηλαδή: Δεν με αφήνει να κοιμηθώ [να μείνω ήσυχος] το τρόπαιο του Μιλτιάδη) είναι μια φράση που αποδίδεται στον Θεμιστοκλή και αναφέρεται στην περιφανή νίκη του Μιλτιάδη κατά των Περσών στον Μαραθώνα. Η φράση αυτή υποδηλώνει τον ζήλο του Θεμιστοκλή να φτάσει τη δόξα του Μιλτιάδη, πράγμα που τον οδήγησε, κατά τον Πλούταρχο, σε αλλαγή της στάσης και της συμπεριφοράς του. Τελικά και ο Θεμιστοκλής στέφθηκε με το τρόπαιο της νίκης στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Βέβαια, το "επίτευγμα" του Νετανιάχου είναι αποτρόπαιο, δεν είναι τρόπαιο. Γι' αυτό δεν καλεί προς μίμηση αλλά προς αποφυγή, καταδίκη, εναντίωση, δράση αποτροπής τέτοιων εγκλημάτων.

Ο καλπασμός των Αμαζόνων

Όχι, δεν θ' ασχοληθώ με τις Αμαζόνες του μύθου της αρχαιότητας· με μια σύγχρονη Αμαζόνα καταπιάνομαι, την Amazon, την μεγαλύτερη επιχείρηση πωλήσεων μέσω διαδικτύου του διαβόητου Bezos, ενός από τους πλουσιότερους ανθρώπους (ή μήπως του πλουσιότερου;) του πλανήτη μας.

Αναδημοσιεύω λοιπόν από το RT (Russia Today, αγγλόφωνο), σε μετάφραση από μένα, το παρακάτω δημοσίευμα που περιγράφει μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο καπιταλιστής για να προστατέψει την αυτοκρατορία του (και τα κέρδη του, ασφαλώς) και μέχρι πού μπορούν να καταντήσουν δημόσιοι θεσμοί, όργανα και αρχές, συμπράττοντας με το κεφάλαιο, όχι μόνο στην καταπίεση των εργαζομένων, αλλά και στο τσαλαπάτημα ακόμη και στοιχειωδών κανόνων που ρυθμίζουν την καθημερινότητα του συνόλου των πολιτών. Βέβαια, ψιλοπράγματα όλα αυτά μπρος στα κέρδη του Μπέζος!… Έχουμε και στη χώρα μας κάποιες τέτοιες αυτοκρατορίες, μικρότερης μεν κλίμακας, ανάλογης των δικών μας οικονομικών μεγεθών, αλλά κι εδώ συναντάμε τις ίδιες —αλίμονο— συμπεριφορές, τόσο από τη δική τους πλευρά όσο και από πλευράς των εγχώριων δημόσιων θεσμών, οργάνων και αρχών. Κάτι ξέρουν (αλλά πού να το πουν…) κάποιες εταιρείες τηλεφωνίας, παραδείγματος χάριν… Ίσως κάποια φορά να μιλήσουμε και για λόγου τους…

Πέμπτη 18/02/2021 - 18:25

Η Amazon αλλάζει τον χρονισμό των ΦΑΝΑΡΙΩΝ ΤΗΣ ΤΡΟΧΑΙΑΣ στην πόλη Αλαμπάμα αποτρέποντας την επαφή με το συνδικάτο κατά την οδήγηση

Ο διαδικτυακός γίγαντας λιανικής Amazon είχε τόση λύσσα να σπάσει μια συνδικαλιστική κίνηση μεταξύ των εργαζομένων στις αποθήκες της στην Αλαμπάμα, μέχρι που κατάφερε να αλλάξουν οι χρόνοι της φωτεινής σηματοδότησης. Ένα φιλοσυνδικαλιστικό δημοσίευμα αναφέρει ότι επιβεβαίωσε σε επαφή με την κομητεία τις σχετικές φήμες.

«Η Amazon πράγματι επικοινώνησε με την Κομητεία Jefferson για να αλλάξει τον χρονισμό των φανών κοντά στις αποθήκες της στο Bessemer», ανέφερε την Τρίτη το φιλεργατικό δημοσίευμα του «More Perfect Union» (σ.μ.: «Τελειότερο Συνδικάτο»), επικαλούμενο έναν δημόσιο αξιωματούχο από την κομητεία, που είπε ότι η εταιρεία, προκειμένου να εξασφαλίσει την αλλαγή της σηματοδότησης, είχε παραπονεθεί για «καθυστερήσεις στην κυκλοφορία κατά την αλλαγή βάρδιας».

Χμμμ! Μήπως ρίχτηκε το σύνθημα: «Ορμάτ’, ωρέεε!»;

Αναδημοσιεύω από το 902.gr το παρακάτω κείμενο, «ανοικτή επιστολή προς κύριον Αυγενάκη» στην πραγματικότητα, του Βαγγέλη Καραγιώργου, αρχιτέκτονα-μηχανικού και γραμματέα της Επιτροπής Δραστηριοτήτων της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας (ΕΙΟ), το οποίο αποκαλύπτει κάποιους σχεδιασμούς του καθεστώτος^(*), καθοριστικής σημασίας για τον χώρο του αθλήματος. Δυστυχώς σήμερα, ενώ ένας καταιγισμός ειδήσεων από τον ίδιο χώρο, πλην για άλλα ζητήματα, όχι ασήμαντα ασφαλώς, μάς κατακλύζει σε βαθμό αφόρητης υπερβολής, η καθεστωτική δημοσιογραφία δεν βλέπει (όχι από ανικανότητα) αυτά που για τον Βαγγέλη Καραγιώργο και ασφαλώς και για πολλούς άλλους αθλητές και παράγοντες της ιστιοπλοΐας διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια τους και τους στοιχειώνουν. Το μόνο ερώτημα εν προκειμένω είναι: απλώς δεν τα αποκαλύπτουν όλα αυτά, για όποιον λόγο και αν συμβαίνει αυτό, είτε ηθελημένα είτε όχι, ή μήπως στην πραγματικότητα τα συγκαλύπτουν, επίσης για όποιον λόγο και αν συμβαίνει αυτό, είτε ηθελημένα είτε όχι; Ας απαντήσουν…

Παρασκευή 29/01/2021 - 11:22

Αντιδημοκρατική παρέμβαση για την κατάληψη των Ομοσπονδιών

Του Βαγγέλη Καραγιώργου

«Κύριε Αυγενάκη και κύριε Μητσοτάκη, νά τι κρύβετε πίσω από την κουρτίνα της "εξυγίανσης" του αθλητισμού και την αντιδημοκρατική παρέμβαση για την κατάληψη των Ομοσπονδιών. Σας έπιασε ξαφνικά ο πόνος των αξιών και της ηθικής;

Τα υπαρκτά προβλήματα και τις παθογένειες του αθλητικού οικοδομήματος, που θεμελιώθηκαν από το σάπιο πολιτικό σύστημα και οξύνθηκαν απ' όλες τις κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, προσπαθεί τάχα να γιατρέψει ο κύριος Αυγενάκης αλλά …"η αλεπού εκρύβετο και η ουρά της εφαίνετο", κύριε Αυγενάκη.

Τι δείχνει η στοχοποίηση, σχεδόν αποκλειστικά, της Ιστιοπλοϊκής, αλλά και της Κωπηλατικής Ομοσπονδίας.

Το έπος της Χαρδαλειάδας

Δισκλέημερον:^(*) Δεν έχω τίποτα προσωπικά εναντίον του κυρίου Χαρδαλιά, δεν είναι αυτός ο στόχος μου, αλλά πληρώνει αυτός το τίμημα της ανάδειξής του σε κεντρικό πρόσωπο της επικαιρότητας επί… υποκειμένου νοσήματος —το «υποκείμενο (νόσημα)» είμαι εγώ· ας με συγχωρέσει!

Το έπος της Χαρδαλειάδας

Γιά πες μας, κύριε Χαρδαλιά:

Όταν το έθνος μας τιμά

του Μάρτη τον ξεσηκωμό,

συνήθειο το ‘χει από καιρό

να τρώει ψάρι σκορδαλιά.

Τι λες γι’ αυτό, κυρ Χαρδαλιά;

Ακούμε πως η σκορδαλιά

σκορπάει όλα τα κακά

και σε απόσταση κρατά

τον άλλον αναγκαστικά.

Τι λες γι’ αυτό, κυρ Χαρδαλιά;

Να τρώμ’ αράδα σκορδαλιά

για να τηρούμε αυστηρά

αυτό το «μένετε μακριά»;

Μα όμως, κύριε Χαρδαλιά,

σε λίγο θά ‘ρθει η Πασχαλιά,

και της αγάπης το φιλί

κι αυτό θε ν' απαγορευτεί;

Γιά πες μας, κύριε Χαρδαλιά,

τι κάνουμε την Πασχαλιά;

Δεν θα σουβλίσουμε αρνί;

Στο σπίτι μέσα μοναχοί,

σάμπως σε φυλακής κελί

ή σαν θηρία σε κλουβί;

Μεθαύριο Πρωτομαγιά!

Τι γίνεται, κυρ Χαρδαλιά;

Χωρίς φωνή, χωρίς λαλιά,

ευνουχισμέν’ η εργατιά;

Βολεύει αυτό, κυρ Χαρδαλιά,

κυβέρνηση κι αφεντικά,

μ’ ακούστε μας πολύ καλά:

Δεν μένουμε χωρίς μιλιά!

Κι οι μάσκες έχουνε φωνή!

Σαν πρόβατα επί σφαγή

δεν θα μας πάτε, μη θαρρείς,

τον διάολό σου θε να βρεις!

Εργάτες με φωνή τρανή

τον δρόμο φράζουνε σ’ οχτρούς

που θέλουν νεκρική σιγή

με αφορμή κάποιους ιούς…

κι υφαίνουνε νέα δεσμά,

και «κρίση» νέα ξεκινά.

Να μην το επιτρέψουμε,

έχουμε δύναμη, παιδιά,

και να τους αποτρέψουμε

—κλοτσιά στον κάθε Χαρδαλιά!

^(*) Disclaimer: σημαίνει “αποποίηση ευθύνης”, αλλά ειδικά εδώ σημαίνει “από ποίηση ευθύνης”!!! 😀😀😀

Πέταξε, σκέψη μου, στην Ιταλία...

Με τη σκέψη μου σήμερα στον αδελφό ιταλικό λαό, συμπονώντας τον για όσα δεν του αξίζει να υποφέρει αλλά το ίδιο μισητό σύστημα που καταδυναστεύει σχεδόν(;) όλους τους λαούς σήμερα του επιφυλάσσει (άλλη πανδημία αυτή…), και ευχόμενος αίσιο τέλος (σε όλα τα δεινά…), αναπαράγω στη συνέχεια μια παλιά ανάρτησή μου, από το καλοκαίρι του 2012, μιαν ανάρτηση που έχει σήμερα αποκτήσει, δυστυχώς, ξανά επικαιρότητα για απρόσμενο (όταν γραφόταν) λόγο.

Έλαβα σήμερα ένα πολύ ενδιαφέρον ημέλι από τον πολύτιμο φίλο (συμπτωματικά και ξάδελφο) Σωτήρη Παπαδέα, το οποίο αισθάνομαι ότι αξίζει να το μοιραστώ μαζί σας, αγαπητοί αναγνώστες. Ο τίτλος της ιστογραφής μου (ιστοαντιγραφής ακριβέστερα) ανήκει επίσης στον Σωτήρη. Διαβάστε και δείτε και το βίντεο!

«Έλαβα από φίλο και προωθώ το κάτωθι μήνυμα, που περιλαμβάνει ένα κείμενο και ένα συνημμένο βιντεάκι.

Για να γίνει κατανοητή η σημασία των όσων συνέβησαν στην συγκεκριμένη παράσταση του "NABUCCO" θα προσθέσω στις πληροφορίες, που δίνει ο συντάκτης του αρχικού κειμένου, και τα εξής:

Α) Το έργο του G. Verdi "Nabucco" πρωτοπαίχτηκε στα 1842. Τότε η Ιταλία δεν αποτελούσε ενιαίο εθνικό κράτος. Στο κέντρο υπήρχε το Παπικό Κράτος, στο νότο το Βασίλειο της Νεαπόλεως και ο βορράς ήταν υποταγμένος στην Αυστροουγγαρία της δυναστείας των Αψβούργων.

Β) Το κίνημα της ενοποίησης της Ιταλίας δεν ήταν μόνο εθνικό (εναντίον των αυστριακών Αψβούργων), αλλά είχε και κοινωνικό "χρώμα" (δημοκρατία, ισότητα, πολιτικές ελευθερίες).

Γ) Οι παραστάσεις των έργων του Verdi και ιδιαίτερα αυτές του έργου του "Nabucco" δίνανε την ευκαιρία στους θερμόαιμους νεαρούς φοιτητές να εκδηλώσουν τα εθνικά και δημοκρατικά τους αισθήματα. Μάλιστα έγινε "μόδα" τότε (1842 κ.ε.) στην διάρκεια της άριας "Va, pensiero…", την οποία τραγουδούν οι σκλάβοι, να πετάνε από τα θεωρία χαρτάκια με αντιαυστριακά και πατριωτικά συνθήματα. Το ίδιο ακριβώς έκαναν και οι θεατές στην παράσταση του "Nabucco" που βλέπουμε στο βίντεο, κατά την οποία ο Ricardo Muti επανέλαβε τη συγκεκριμένη άρια, παρά τις αντιρρήσεις του όσον αφορά την επανάληψή της ενόσω εξελίσσεται η υπόθεση του έργου. Τα συνθήματα στα χαρτάκια βεβαίως αναφέρονταν στη σύγχρονη κατάσταση της χώρας τους.

Έτος 2012: 150 χρόνια μετά την ίδρυσή της (έγινε σε δύο φάσεις, το 1862 και το 1871), που πραγματοποιήθηκε κόντρα σε ένα γερμανικό κράτος, την Αυστροουγγαρία των Αψβούργων, στην Ιταλία αναζωπυρώνεται ο αντιγερμανισμός με ιδιαίτερης σημασίας συμβολικές πράξεις (αυτά που έγιναν στην παράσταση του "Nabucco"), αλλά και δηλώσεις επιφανών πολιτικών (Βερλουσκόνι: "Αν δεν αρέσει της Γερμανίας, να φύγει από το Ευρώ, για να μη φύγουμε εμείς πρώτοι").

Κρατήστε λοιπόν αυτό το βιντεάκι, γιατί υποψιάζομαι πως θα έχει σε κάποια χρόνια ιστορική σημασία».

Έγραψε ο ΣΠΠ:

NABUCCO στη Ρώμη

Στις 12 Μαρτίου 2012, ο Silvio Berlusconi κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Η Ιταλία γιόρταζε τα 150 χρόνια από την ίδρυσή της και με αυτή την ευκαιρία, στην όπερα της Ρώμης, δόθηκε μια παράσταση όπερας, της πιο συμβολικής αυτής της ενοποίησης:

Nabucco του Giuseppe Verdi υπό τη διεύθυνση του Riccardo Muti.

Να τους ξεφορτωθούμε

Το παρακάτω ποίημά μου μπορείτε να το διαβάσετε ακούγοντας το γνωστό λατινοαμερικάνικο τραγουδάκι πορο-πορομ-πομπέρο (el porompompero), με το τελευταίο "ρ" σχεδόν άηχο: πομπέ(ρ)ο.

Να τους ξεφορτωθούμε!

Να σας μιλήσω, είπα,

για τούτον τον Πομπέο

τον αποδιοπομπαίο,

που ήρθε από τις ΗΠΑ.

Ήρθε να υπογράψει,

με νέα συμφωνία

του ΝΑΤΟ η συμμαχία

στον σβέρκο μας να κάτσει.

Μα όχι μόνο τούτο,

αλλά και να αρπάξει

και να κατασπαράξει

τον ορυκτό μας πλούτο.

Δεσμά να πλέξει αιώνια,

και θά 'ρθουν επενδύσεις

-σαν νέες κατακτήσεις-

για να χορεύουν τα όρνια.

Ως πότε, παλληκάρια,

μες στα δεσμά θα ζούμε;

Καιρός να σηκωθούμε,

να πάρουμε στειλιάρια,

Να τους ξεφορτωθούμε!...

Αμήν.

Έκτρωμας Βοθρίνι

Χωρίς (άλλα) λόγια…

Ξημερώνει…

Το περσυνό σχολικό έτος, το 2017-18, η κινηματογραφική ομάδα του 8ου Γυμνασίου Πειραιά, στο πλαίσιο του πολιτιστικού προγράμματος κινηματογράφου με θέμα το ντοκιμαντέρ και τα είδη του, δημιούργησε την ταινία μικρού μήκους «Ξημερώνει στο Γεντί Κουλέ». Το γύρισμα της ταινίας έγινε στις ιστορικές φυλακές του Γεντί Κουλέ στη Θεσσαλονίκη, κατά τη διάρκεια 3ημερης εκδρομής της ομάδας για τον σκοπό αυτό. «Γεντί Κουλέ» είναι η οθωμανική ονομασία με την οποία είναι γνωστό το Φρούριο του Επταπυργίου, στο βορειοανατολικό άκρο των τειχών της Θεσσαλονίκης, εντός της Ακρόπολης (yedi=επτά, kule=πύργος). Το Φρούριο του Επταπυργίου ολοκληρώθηκε κατά στάδια σε διάφορες φάσεις οικοδόμησης, από τα παλαιοχριστιανικά χρόνια έως τα ύστερα βυζαντινά, ενώ ο τελευταίος —ο μεσαίος— πύργος κτίστηκε από τους Τούρκους αμέσως μετά την άλωση της πόλης το 1430. Σκοπός του φρουρίου ήταν η οχύρωση της πόλης. Βεβαίως με την πάροδο των αιώνων το φρούριο έπαψε να υπηρετεί τον σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκε, και ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα η οθωμανική διοίκηση το μετάτρεψε σε φυλακές, που έγιναν διαβόητες για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης, ενώ η απόδραση από αυτές αποτελούσε αδιανόητο εγχείρημα. Η ελληνική διοίκηση, στη συνέχεια, εξακολούθησε να χρησιμοποιεί τις εν λόγω φυλακές μέχρι λίγα χρόνια πριν από το τέλος του 20ού αιώνα (το 1989). Θεωρούνταν φυλακές ύψιστης ασφάλειας, αποτρόπαιο κάτεργο για τους κρατούμενους, απέναντι στους οποίους η σκληρότητα των δεσμοφυλάκων ήταν τέτοια, που έγιναν το σύμβολο του τρόμου και της απανθρωπιάς στη Θεσσαλονίκη. Κατά την περίοδο από τη Μεταξική δικτατορία έως την μεταπολίτευση (1936-1974) οι φυλακές αυτές χρησιμοποιήθηκαν και για τον εγκλεισμό πολιτικών κρατουμένων. Εκατοντάδες πολίτες γνώρισαν εξαιτίας των αριστερών πολιτικών τους πεποιθήσεων το τρομακτικό αυτό καλαστήριο, όπου τα ουρλιαχτά από τους βασανισμούς ακούγονταν μέχρι την πόλη. Πολλοί από αυτούς είτε υπέκυψαν στα βασανιστήρια είτε οδηγήθηκαν από εκεί στο εκτελεστικό απόσπασμα. Οι ιστορίες που έρχονται από εκείνη την εποχή αμαυρώνουν την ιστορία της πόλης και της ελληνικής πολιτείας γενικότερα.

Τῷ καιρῷ ετούτῳ (Μέρος Β')

Μια αλλιώτικη ιστογραφή (σε δύο μέρη, Α' και Β') με άρωμα… θείας λειτουργίας (μετά κηρύγματος στο τέλος, όπως συνηθίζεται)

Ο τίτλος της σημερινής ιστογραφής είναι ακριβώς ο τίτλος ποιητικής συλλογής του Μάνου Παναγόπουλου (Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή), πλην άλλη σχέση δεν υπάρχει της ιστογραφής με την ποιητική συλλογή.

(Συνέχεια από το προηγούμενο)

Στην αρχή δεν πέρναγε μέρα να μην αναφερθούμε, έστω και για λίγο, στην περίεργη αυτή ιστορία του ιδιόρρυθμου φίλου μας επιστήμονα. Μα ο πανδαμάτορας χρόνος στο διάβα του ξεθωριάζει και τις πλέον ανεξίτηλες εντυπώσεις και αμβλύνει και τα πλέον έντονα συναισθήματα της στιγμής που ερχόμαστε σε πρώτη επαφή (ζώντας τα ή μαθαίνοντάς τα) με τα οποιαδήποτε γεγονότα, ακόμη και τα πιο συγκλονιστικά. Πράγματι, ύστερα από λίγο καιρό αραιά και πού μονάχα τον θυμόμασταν τον φίλο μας. Εξάλλου και ο ίδιος είχε εξαφανιστεί από την παρέα μας —πράγμα όχι ασυνήθιστο έτσι κι αλλιώς. Μια μέρα ωστόσο κάποιος από την παρέα μας —είχαμε μαζευτεί στο συνηθισμένο μας στέκι— είχε την έμπνευση να ρίξει στο τραπέζι ένα σενάριο, φανταστικό μεν αλλά καθόλου απίθανο, βασισμένο ακριβώς σ' αυτή την πραγματική ιστορία της ηθελημένης καταστροφής ενός έργου από τον ίδιο τον δημιουργό του. Ας τον ακούσουμε, και θα καταλάβετε γιατί αυτό το σενάριο κυριάρχησε ή, μάλλον, μονοπώλησε τη συζήτηση εκείνης της συνάντησής μας:

—Βρε παιδιά, τι να γίνεται ο φίλος μας ο Χ.; Σαν πολλες μέρες δεν έχει να φανεί; Λέτε να ετοιμάζει κάτι καινούργιο;

—Ναι, για να το αχρηστέψει στο τέλος… σχολίασε δηκτικά ο Δ.

Τῷ καιρῷ ετούτῳ (Μέρος Α')

Μια αλλιώτικη ιστογραφή με άρωμα… θείας λειτουργίας (μετά κηρύγματος)

Ο τίτλος της σημερινής ιστογραφής είναι ακριβώς ο τίτλος ποιητικής συλλογής του Μάνου Παναγόπουλου (Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή), πλην άλλη σχέση δεν υπάρχει της ιστογραφής με την ποιητική συλλογή.

Τῷ καιρῷ ετούτῳ… Και ήρξατο ο ιστολόγος (η αφεντιά μου) διηγούμενος την παραβολήν ταύτην:

Εντάξει, στα νεοελληνικά λοιπόν:

Ζούσε στις μέρες μας ένας σπουδαίος επιστήμονας και ερευνητής, μεγάλος και τρανός, πλην αρκετά —έως υπερβολικά— ιδιόρρυθμος. Τον τελευταίο καιρό κάποια, προφανώς πολύ σημαντική, εργασία τον είχε απορροφήσει ολοκληρωτικά. Ακόμη και οι στενοί του φίλοι πολύ σπάνια και πάντοτε για λίγο τον βλέπαμε, τόσο ακριβοθώρητος είχε γίνει. Λίγες μονάχα στιγμές, αραιά και πού, επέτρεπε στον εαυτό του να αφήσει το γραφείο του, αυτό το άβατο για μας, τους κοινούς θνητούς, με χαρτιά και σημειώσεις απλωμένα παντού, με βιβλία, ανοιγμένα ή κλειστά, να διεκδικούν κάθε σπιθαμή ελεύθερου —τρόπος του λέγειν— χώρου, με έναν επιτραπέζιο προσωπικό υπολογιστή και, επικουρικά, ένα λάπτοπ μονίμως σε λειτουργία, με τα ράφια να στενάζουν από το βάρος των βιβλίων και να καλύπτουν όλους τους τοίχους του δωματίου, από το δάπεδο μέχρι το ταβάνι, έως και πάνω από την εσώπορτα του δωματίου, έως και πάνω από την μπαλκονόπορτα (η εσώπορτα και η μπαλκονόπορτα, μόνες δίοδοι διαφυγής —αχρείαστης ωστόσο— από τον περίκλειστο χώρο σπουδής, μελέτης, περισυλλογής, το άδυτο των αδύτων για όλους εμάς τους μη μυημένους). Αλλά κι αυτές τις σπάνιες στιγμές που άφηνε το γραφείο του, κουβαλούσε μαζί του τις σκέψεις και τα προβλήματα που τον απασχολούσαν, και ήταν σαν απόκοσμος από την παρέα, βυθισμένος στον κόσμο του.

Από κάποια μισόλογά του —πάντα ήταν φειδωλός στις κουβέντες του, ιδίως σε ό,τι αφορούσε τις έρευνές του— είχαμε συμπεράνει ότι είχε καταπιαστεί με την εκπόνηση ενός φιλόδοξου και πολλά υποσχόμενου προγράμματος λογισμικού, σίγουρα πρωτοποριακού, το οποίο οι επιστημονικοί κύκλοι περίμεναν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Δεν είχαμε, βέβαια, καταλάβει, ούτε σε ποιους επιστημονικούς τομείς θα ήταν χρήσιμο αυτό το λογισμικό ούτε, πολύ περισσότερο, με ποιον τρόπο. Ωστόσο η έρευνά του κράτησε μήνες πολλούς, πάνω από χρόνο, ίσως και ενάμιση. Ώσπου…

Τ' αστέρι

Σήμερα η ανάρτησή μου είναι αφιερωμένη σ' ένα νεαρό αστεράκι που φάνηκε στον κόσμο μας μόλις πριν από 13 ακριβώς χρόνια. Νεαρό το αστεράκι μου, ναι, αλλά –προσέξτε– το υποκοριστικό δηλώνει μονάχα τρυφερότητα κι αγάπη· καθόλου μικρό το μέγεθός του, καθόλου αδιάφορη η παρουσία του, καθόλου ασήμαντη η διαδρομή του, καθόλου μειωμένη η λάμψη του· κάθε άλλο! Η εγγονούλα μου η Έλσα, ένα ζηλευτό κράμα παιδικότητας και ωριμότητας, συνηθίζει συχνά να μας εκπλήσσει ευχάριστα. Χίλιες ευχές, κοριτσάκι μου, να μπορέσεις να επιτύχεις στη ζωή σου, να γίνουν πραγματικότητα τα όνειρά σου! Να είσαι δυνατή να αντιπαλεύεις την αδικία του σκληρού μας κόσμου. Όπως έκανες πέρυσι με τις εξετάσεις για το καλλιτεχνικό γυμνάσιο, θυμάσαι; Αλίμονο! Λάτρισσα του χορού (του κλασικού μπαλέτου), έδωσες "εξετάσεις" (ο Θεός να τις κάνει...) και απέτυχες, φυσικότατα, γιατί, όπως διαπίστωσες (δωδεκάχρονα κοριτσάκια γνώριζαν από πριν τα θέματα, ενώ άλλα δεν μπόρεσαν να το κρατήσουν κρυφό ότι είχαν μέσον...), δεν είχες εσύ βάλει μέσον. Όχι μονάχα δεν ζήλεψες όσες "πέτυχαν", αλλά, αηδιασμένη, είπες "ευτυχώς που δεν πέρασα, δεν θα ήθελα να με περιβάλλουν τέτοιες συμμαθήτριες"! Και πέτυχες περισσότερα εκτός "καλλιτεχνικού" γυμνασίου.

Για τον Ανόσιο, αυτό το όνειδος

Για τον Αμβρόσιο, τον περιβόητο "Άγιο" των Καλαβρύτων θέλω να γράψω… Θέλω; Όχι ακριβώς… Σιχαίνομαι… Δεν θέλω στην πραγματικότητα. Γι' αυτό ό,τι έχω να πω για δαύτον θα το πω μέσα από μια παλαιότερη ανάρτησή μου της 6ης Ιανουαρίου του 2014. Όπου "Κυρία", διαβάστε "Άγιος" (τα εισαγωγικά στις εν λόγω λέξεις διατηρούν την αξία που είχαν σ' εκείνη την ανάρτηση)· όπου Παναγία, διαβάστε Θεός (ή "Πανοικτίρμων"…). Έχουμε κι εδώ, όπως στο περιστατικό των Φώτων του '14, έναν… (συγκρατούμαι!) αχαρακτήριστον, που από μόνος του απέκτησε τίτλους νομής, διαχείρισης, κυριότητας, αυθεντικής ερμηνείας και… Κύριος οίδε τι άλλο επί του Θεού των Χριστιανών. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο με αυτό της "κυρίας" του περιστατικού των Φώτων: Έφτιαξε έναν Θεό σαν τη μούρη του την Αμβρόσεια, απεχθέστατο κι ελεεινό! Που μας οικτίρει κιόλας (άι σιχτίρι, ας οικτίρει!). Άντε χάσου, Αμβρόσιε, μαζί με τον "Πανοικτίρμονά" σου! Χάρισμά σου τέτοιος Θεός, κανείς δεν τον εζήλεψε και δεν τον θέλει!

Αλλά ας παραχωρήσω το βήμα στην ανάρτηση των Φώτων του '14:

Παραμονή των Φώτων, μεσημέρι, βρίσκομαι στο μετρό, στον δρόμο για το σπίτι μου, στον Πειραιά, επιστρέφοντας από τα βόρεια. Έχω βρει θέση, καθώς επιβιβάστηκα πολύ… βόρεια, και, έτσι καθιστός, πότε απορροφημένος στις σκέψεις μου δεν προσέχω τίποτα γύρω μου, πότε η προσοχή μου αποσπάται από κάτι, όχι τίποτα το ιδιαίτερο —δεν έτυχε—, που μηχανικά τραβάει για λίγο το μάλλον αδιάφορο βλέμμα μου. Παιδάκια, αλλά και… λίγο μεγαλύτεροι μπαίνουν στο βαγόνι σε κάθε σταθμό για να πουν τα κάλαντα:

Σήμερα τα Φώτα κι ο φωτισμός
και χαρά μεγάλη στους ουρανούς…

Έτσι φτάνουμε στο Μέγαρο Μουσικής. Στο βαγόνι μπαίνουν μια νεαρή τσιγγάνα, γύρω στα 30 κάτι, με ένα κοριτσάκι γύρω στα 10, έμοιαζε κόρη της, πανέμορφες και οι δύο, καθαρές και περιποιημένες —αν έχουν κάποια σημασία αυτά… Λένε τα κάλαντα. Αντικριστά μου έχει καθήσει (από την προηγούμενη στάση;) μια καλοντυμένη κυρία, σχεδόν συνομίλική μου (γύρω στα 65). Οι τσιγγάνες περνάνε από δίπλα της:

…Κάτω στον Ιορδάνη τον ποταμό
κάθετ' η κυρά μας η Παναγιά…

Η "κυρία" (τα εισαγωγικά, δηλωτικά του αταίριαστου, όπως θα δείτε, γι' αυτήν τίτλου που χρησιμοποιώ) αντικρύ μου δυσανασχετεί και στρεφόμενη σ' εμένα (βρήκε…), αμολάει το δηλητήριό της, μ' ένα απαίσιο μείγμα κακίας, υπεροψίας και ειρωνείας… η "κυρία" ("Κ")…

"Κ": Έχουν οι γύφτοι Παναγία;

Δι' ευχών

Ας αποχαιρετίσουμε λοιπόν τον χρόνο που φεύγει με ευχές, όπως συνηθίζεται, αλλά με ευχές που δεν συνηθίζονται:

«Άντε, και του χρόνου σπίτι μας!» (μην μας το πάρουν οι κομμουνιστές τραπεζίτες).

Αυτή είναι βεβαίως ευχή… αμυντικού χαρακτήρα. Αλλά, επειδή η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, ας τη διατυπώσουμε στην επιθετική της εκδοχή:

«Άντε, και του χρόνου σπίτι τους!» (το πολιτικό προσωπικό των τραπεζιτών).

Όπου «τραπεζίτης», καλοί μου αναγνώστες, κατά σχήμα συνεκδοχικό νοείται κάθε εκπρόσωπος του μεγάλου κεφαλαίου, ο κεφαλαιοκράτης, ο κοινώς λεγόμενος καπιταλιστής (καπιταληστής) ή, επί το λαϊκότερο, καπιτάλας (για να θυμίζει την κουτάλα των αχόρταγων).

Αλλά κι επειδή με τις ευχές και τα ευχέλαια δεν βγαίνει τίποτα, ας δεσμευτούμε ότι

Εμείς με τη δράση μας θα στείλουμε τους εκμεταλλευτές μας στο σπίτι τους.

"с новым годом!", δηλαδή "Καλή Χρονιά!", γράφει η ευχετήρια κάρτα από τη Σοβιετική Ένωση

Έτσι η χρονιά που ανατέλλει θα είναι καλή!

Πολωνία: Η εκστρατεία εξάλειψης της ιστορικής μνήμης καλά κρατεί...

«Ίδιον βαρβαρότητας»: Η Μόσχα εξοργισμένη με την κατεδάφιση μνημείου για τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού στην Πολωνία

Αναδημοσίευση από rt.com - Χρόνος δημοσίευσης: 10 Σεπ. 2017 01:57

© Miasto i Gmina Trzcianka / Facebook

Η Ρωσία έχει εκφράσει την οργή της για την κατεδάφιση του μαυσωλείου όπου φυλάσσονταν τα εναπομείναντα λείψανα δεκάδων Σοβιετικών στρατιωτών που έπεσαν μαχόμενοι για την απελευθέρωση της Πολωνίας από τη ναζιστική γερμανική κατοχή, αποκαλώντας τήν ενέργεια πράξη βανδαλισμού που παραβιάζει διμερείς συμφωνίες.

Λιγότερα από 20 λεπτά χρειάστηκαν οι πολωνικές αρχές για να ισοπεδώσουν το μνημείο, το οποίο αναγέρθηκε από τον Κόκκινο Στρατό το 1945 στην πολωνική πόλη Τρζιάνκα στη μνήμη 56 Σοβιετικών στρατιωτών που έδωσαν τη ζωή τους στο πεδίο της μάχης.

Βίντεο της κατεδάφισης που ανάρτησε ο Άνταμ Μπογκρίσεβιτς εμφανίζει βαρύ χωματουργικό μηχάνημα, που χρησιμοποιήθηκε για την κατακρήμνιση του μνημείου του πολέμου.

© Δημοσιεύτηκε από Adam Bogrycewicz / Facebook

Απαντώντας σε αυτό που περιγράφεται ως ιερόσυλη «πράξη βανδαλισμού», ο υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας είπε ότι η κατεδάφιση είναι «απαράδεκτη σύμφωνα με τους όρους των υφιστάμενων διακρατικών και διακυβερνητικών εγγράφων» που σχετίζονται με τη διατήρηση της μνήμης και των τόπων ταφής των θυμάτων του πολέμου και της καταπίεσης, προσθέτοντας ότι η πολωνική κυβέρνηση «ήταν πλήρως ενήμερη» της σθεναρής αντίρρησης της Μόσχας στην αποξήλωσή του.

Αχτσιόγλου: Γλώττα λανθάνουσα...

«Κάνουν μια κριτική για τους μισθούς. Τον Νοέμβριο του 2011, ο μέσος μισθός ήταν 600 ευρώ για μερική απασχόληση. Τον Νοέμβριο του 2014 ήταν κοντά στα 400 ευρώ. Μείωση δηλαδή 200 ευρώ. Επί ΣΥΡΙΖΑ μειώθηκε όντως κατά 11 ευρώ. Ποιος διέλυσε τους μισθούς;» κατακεραύνωσε (έτσι νόμισε) τους Νεοδημοκράτες αντιπάλους της στη Βουλή η υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου με την προπέτεια του επιπόλαιου ή του αγνοούντος τη σημασία των ιδίων του λόγων. Διότι εάν είχε συνειδητοποιήσει πόσο ανόητο, γελοίο και εντέλει επιζήμιο τόσο για την ίδια όσο και για την κυβέρνηση που ως εκπρόσωπός της αγόρευε, ήταν το επιχείρημα που επρόκειτο να εκστομίσει, μάλλον θα κατάπινε τη γλώσσα της, όπως προσφυώς έπραξε τις επόμενες μέρες σε συνεντεύξεις της όταν αναφέρθηκε στο προκείμενο ζήτημα των μειώσεων των μισθών.

Δεν έχω σκοπό να λοιδορήσω κάποιον που από επιπολαιότητα αμόλησε μια πατάτα (ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω). Το γεγονός όμως ότι αυτή η (επιχειρηματολογική) πατάτα αντικατοπτρίζει μια δεινή πραγματικότητα της ζωής των εργαζομένων, αποτέλεσμα μιας ανάλγητης πολιτικής των κυβερνήσεων του υπηρετικού προσωπικού της κυρίαρχης τάξης (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.), αυτό είναι που με κεντρίζει να απευθύνω στην τετραπέρατη υπουργό το απλοϊκό ερώτημα που μου γεννιέται από τα δικά της λόγια:

Συρία: Ένας πρώην αντικαθεστωτικός αντάρτης αποκαλύπτει...

Σύριος αποστάτης αντάρτης λέγει ότι η εκπαιδευμένη από τις ΗΠΑ μονάδα του πωλούσε όπλα στο Ισλαμικό Κράτος

Αναδημοσίευση από rt.com - Χρόνος δημοσίευσης: 1 Σεπ. 2017 03:58

Όχι μονάχα δεν είχαν ποτέ σκοπό να πολεμήσουν το ISIS (ΙΚΙΣ) οι υποστηριζόμενοι από τις ΗΠΑ “μετριοπαθείς” μαχητές στη νότια Συρία, αλλά, όπως ισχυρίζεται ένας αποστάτης αντάρτης σε συνέντευξή του στο Rossiya-24, και οι διοικητές τους έφτασαν να διεξάγουν πραγματικό εμπόριο με τους τρομοκράτες όπλων και πυρομαχικών κατασκευασμένων από τις ΗΠΑ.

Ο Ασάαντ Ας Σαλέμ λέγει ότι αποσκίρτησε από την υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ ομάδα Μαγκαβίρ αλ Τάουρα, που στάθμευε στη βάση Ατ Τανφ στη νότια Συρία, και παραδόθηκε στις κυβερνητικές δυνάμεις της Συρίας. Μαζί με άλλους μαχητές και τις οικογένειές τους, διέφυγαν από την Ατ Τανφ και τώρα διαμένουν σ’ ένα στρατόπεδο προσφύγων κοντά στη Δαμασκό.

Ο πρώην μαχητής είπε στον ανταποκριτή του Rossiya-24 Εβγκένι Παντούβνι ότι είχε υπηρετήσει ως επικεφαλής αξιωματικός ασφαλείας στη βάση, και ότι ο ίδιος και οι άνδρες του εντάχθηκαν στην υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ ομάδα ανταρτών για να πολεμήσουν τους τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ, πρώην ΙΚΙΣ/ΙΚΙΛ).

Οι Πολιτειακοί και οι Νορβηγοί εκπαιδευτές τους, που υπηρετούσαν στη βάση, δίδασκαν στους μαχητές τη χρήση των κατασκευασμένων στις ΗΠΑ όπλων, εκπαίδευαν ουλαμούς ολμιστών και παρέδιδαν μαθήματα αποφυγής ατυχημάτων κατά την οδήγηση στο πεδίο μάχης.

Τέχνη για φτύσιμο...

Παραθέτω τις παρακάτω δύο εικόνες, χωρίς λόγια…

Μπορείτε να σκεφτείτε και να κρίνετε (να φτύσετε ενδεχομένως). Αν πάλι θέλετε και λόγια, δείτε εδώ και εδώ.

Ό,τι δεν πρέπει να ξεχνάμε, όταν οι έμποροι (των εθνών) μάς προτρέπουν να θυμηθούμε...

Ε, ας μη μείνει σιωπηλός και σήμερα ο ιστολόγος, όπως συνηθίζει τελευταία. Σήμερα γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, και εξαιτίας αυτής τόσοι και τόσοι μιλούν και γράφουν για «τη γιορτή της αγάπης, τη γιορτή του έρωτα» (αναλόγως): Έμποροι (κυρίως αυτοί), δημοσιογράφοι και δημοσιογραφούντες, παρουσιαστές κάθε θεάματος ή ακροάματος, ενώ ορυμαγδός διαφημίσεων, οπτικών και ακουστικών, στοχεύουν στο να μη μείνει κανείς ασυγκίνητος και αμέτοχος στο πνεύμα (και ηθική) της μέρας (των ερωτευμένων και όχι μόνο). Και τι το κακό, ίσως αναρωτηθείτε. Νά, πώς να το πω, σκέπτομαι με πόσο ζήλο με καλούν, μέχρι βαθμού ενοχλητικού, να θυμηθώ «την αγαπημένη μου», ποιοι και για ποιο λόγο; Και γιατί αυτοί οι ίδιοι δεν με καλούν επίσης, έστω με λιγότερο ζήλο, να μην ξεχάσω αυτά που δεν πρέπει να ξεχνάω; Ο νοών νοείτω. Κι αν νομίζει κανείς ότι έχω παραγεράσει και παραϊδιοτροπήσει, ας διαβάσει (ή ας μη διαβάσει) παρακάτω.

Για να κρατήσουμε την ανθρωπιά μας, είμαστε υποχρεωμένοι πολλές φορές να πηγαίνουμε ενάντια στο ρεύμα. Αυτό δεν μας αποξενώνει από τις ευαισθησίες που, τάχα, μας καλούν οι κράχτες (ακούσιοι και εκούσιοι) των εμπόρων να έχουμε, αλλά ούτε και μας στερεί τις απολαύσεις και τις χαρές που με ελαφρότητα μας πλασάρουν. Το αντίθετο μάλιστα. Ακούστε με!

Μάς συμπεριφέρονται… αγενώς και τα παράσιτα ακόμη! 

Πόθεν ο τίτλος, δείτε το στην οθονιά (screenshot επί το καταληπτότερο στους φυσικούς ομιλητές της ελληνικής, γι’ αυτό και, αυτοσαρκαζόμενοι, συνηθίζουμε άλλως να το λέμε «επί το ελληνικότερο») που ακολουθεί, στην οποία απεικονίζεται το σχετικό με τον τίτλο απόσπασμα από το λήμμα ελονοσία της καθ’ ημάς «Βικιπαίδειας», στην ιστοσελίδα https://el.wikipedia.org/wiki/Ελονοσία (τα περί… αγένειας σημεία του κειμένου βρίσκονται μέσα στις 2 κόκκινες ελλείψεις, δείτε αυτά μόνο, δεν είναι ανάγκη να διαβάσετε όλο το απόσπασμα ‑και να με βλαστημάτε):

Όποιος ανακατεύεται με τα κανάλια τα κάνει μούσκεμα

1. Οι ειδήσεις:

Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματικό τον «νόμο Παππά» (sic), δηλαδή τον νόμο 4339/2015 για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών καναλιών.

Ύστερα από σχεδόν 5,5 ώρες συνεδρίασης, η Ολομέλεια του ΣτΕ αποφάσισε με ψήφους 14 έναντι 11 ότι οι αρμοδιότητες για τις τηλεοπτικές άδειες ανήκουν στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, το οποίο ‑όταν συγκροτηθεί‑ θα πρέπει αυτό να διεξαγάγει τον σχετικό διαγωνισμό. Συνεπώς ο διαγωνισμός που έγινε είναι άκυρος και, επομένως, δεν θίγει το καθεστώς λειτουργίας των καναλιών που δεν έλαβαν άδεια.

Σχόλιο:

Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από τη συνταγματικότητα ή όχι του νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες και από το πώς θα διαμορφωθεί το τηλεοπτικό τοπίο έπειτα από την απόφαση του ΣτΕ, η ουσία παραμένει ότι, πρώτον, η ενημέρωση θα εξακολουθήσει να είναι στρεβλή και μεροληπτική με γνώμονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αφού τα κανάλια θα εξακολουθήσουν να ανήκουν σε ορισμένους μεγαλοεπιχειρηματίες ‑και σ’ αυτό το ζήτημα συναινούν όλα τα αστικά κόμματα, ανεξάρτητα από το πώς τοποθετούνται για τον νόμο της κυβέρνησης, στο πλαίσιο μιας αποπροσανατολιστικής αντιπαράθεσης με ζητούμενο τον εντυπωσιασμό αντί της ουσίας, και, δεύτερον, οι εργαζόμενοι στα κανάλια θα εξακολουθήσουν να ζουν σε καθεστώς εργασιακής αβεβαιότητας.

ΤΤΙΡ: Η πιο σκοτεινή μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου

Αναδημοσιεύω από το ιστολόγιο "Αριστερά και πολιτική" το ακόλουθο λίαν διαφωτιστικό άρθρο.

Ποιος φαντάζονταν ότι ο φασισμός σταδιακά θα αποκτούσε παγκόσμια συνταγματική μορφή, κάτω από τη μύτη των λαών και (δήθεν) των αστών πολιτικών; Κανένας εκτός από τους κομμουνιστές, οι οποίοι ποτέ δεν λάθεψαν για τη φύση του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Ποτέ δεν διαχώρισαν τον φασισμό από τη βαθιά φύση του κεφαλαίου.

Δείτε το βίντεο στο τέλος.

Δεν βάζει ο νους του ανθρώπου αυτό που περιέχει για την ανθρωπότητα, η «Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων» γνωστή και ως ΤΤΙΡ.

Δεν αφήνει τίποτα όρθιο, καμία αξία, κανένα μέρος της ζωής των ανθρώπων έξω από τον ασφυκτικό έλεγχο των πολυεθνικών. Καμία δημοκρατία, κανένα δημόσιο αγαθό ανέγγιχτο.

Μια συμφωνία βγαλμένη από τα σκοτεινά κατάβαθα της δικτατορίας του κεφαλαίου, η οποία για πρώτη φορά δείχνει εντελώς ωμά και τρομοκρατικά στους λαούς, ποιος είναι ο πραγματικός τρομοκράτης και ποιος κυβερνάει σε αυτή τη γη.

Dies irae: Τελειώνουμε εδώ ή αρχίζουμε νέο κύκλο;

Το ιστολόγιο αυτό το δημιούργησε η ιδιοτέλεια του ιστολόγου, όπως το έχει επανειλημμένα ο ίδιος ομολογήσει, προκειμένου να το χρησιμοποιήσει σαν βήμα να εκφράζεται, εν αμύνη ευρισκόμενος, και να ενημερώνει τους συναδέλφους και φίλους του κατά τη διάρκεια της δίωξής του —πειθαρχικής από το Υπουργείο Υγείας και ποινικής ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων (αμέ, τι νομίζετε;)—, επειδή η τυφλή Δικαιοσύνη (ανακριτές, εισαγγελείς, επιθεωρητές, Πειθαρχικά Συμβούλια) ήταν ταυτόχρονα και κωφή και ο λόγος μου στα βήματα που μου παρείχαν, όσο και όπως μου τα παρείχαν, κετέληγε με μαθηματική ακρίβεια στον κάλαθο απορριμμάτων, όπου εμέλλετο να εξαφανιστεί οριστικά. Βέβαια παρέμεινε, νομίζω, ακλόνητα το ιστολόγιο αυτό στην υπεράσπιση του δικαίου, του δίκιου δηλαδή, η δε υπεράσπιση του… Δικαίου (της αφεντιάς μου) ευτυχώς, και πάλι νομίζω, δεν μονοπώλησε, αλλά ούτε και καταχράστηκε το όπλο του ιστολογίου, το οποίο κατεξοχή ασχολήθηκε με γενικότερα πολιτικά και κοινωνικά θέματα, πάντα στο πλαίσιο της υπεράσπισης του δίκιου της εργατικής τάξης.

Τώρα, με αφορμή ένα έγγραφο που έλαβα από το Υπουργείο, το οποίο δεν παρουσιάζω, καθότι εμπιστευτικό (ο Τέλλογλου μπορεί να το ξέρει όμως), αλλά, αν διαβάσετε παρακάτω την απάντηση που έστειλα, καταλαβαίνετε ποιο το περιεχόμενό του, ξαναζώ μέρες οργής (dies irae). Την κατανόησή σας ζητώ.

Θα τελειώσουμε άραγε εδώ ή θα ανοίξουμε νέο κύκλο οργής; Οψόμεθα…

Προς Υπουργείον επιστολής Δικαίου το ανάγνωσμα. Πρόσχωμεν:

Πειραιάς, 27 Ιουνίου 2016

ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Λευτέρη-Δικαίου (Ελευθερίου) Παπαδέα του Ιωάννη

συνταξιούχου υπαλλήλου του Υπουργείου Υγείας

Δ/νση: [Δεν εμφανίζεται]

Τηλ.: [Δεν εμφανίζεται]

ΠΡΟΣ:
1. Υπουργείο Υγείας
Γεν. Δ/νση Ανθρώπινων Πόρων & Διοικητικής Υποστήριξης
Δ/νση Διοικητικών Υπηρεσιών & Υποστήριξης
Τμήμα Ανθρώπινων Πόρων Κεντρικής Υπηρεσίας
ΥΠΟΨΗ: [Δεν εμφανίζεται]
(Μόνο καθόσον αφορά την παραλαβή του αποδεικτικού επίδοσης του ΕΜΠ.οικ.443/20-5-2016 εγγράφου του Πειθαρχικού Συμβουλίου)

2. Υπουργείο Υγείας
(Οιονδήποτε —υπηρεσιακή μονάδα, στέλεχος, υπάλληλο, παράγοντα— ήθελε ενδεχομένως θεωρήσει εαυτόν αρμόδιο για τα διαλαμβανόμενα στην επιστολή μου)




ΘΕΜΑ: Σχολιασμός της 11/2016 Απόφασης του Πειθαρχικού Συμβουλίου για το Υπουργείο Υγείας κ.λπ. επί του 7ου θέματος της από 24/3/2016 συνεδρίασής του

Τίνα απολογίαν, σύντροφοι;

«Τίνα απολογίαν;», δηλαδή «ποια απολογία;» ή, σε πιο κατανοητή διατύπωση «τι θα απολογηθούμε εμείς;», το ερώτημα που με απασχολεί, σύντροφοι. Περισσότερα στο έμμετρο ανάγνωσμά μου που ακολουθεί, για τον εμετό που μας παρακαλουθεί:

Φαμπριανά τα πέη

Παλλόμενα τα πέη,
κι ας τρέχουνε τα χρέη
―αμφότερα αισίως
ογκούνται δημοσίως.

Τσουτσούνες που σαλεύουν,
λογαριασμοί που τρέχουν
―εκβιασμοί που πνίγουν
χωρίς ποτέ να λήγουν.

Η φάμπρικα του Γιάννη
και καθενού αλάνη
σα μια παρτίδα τάβλι
στην πλάτη μας τη μαύρη.

Μαστακουνάς^(*): Ω τέχνη!
Χαρά στον που την έχει!
Κι αλί που δεν κατέχει
κι ουδέ τηνε αντέχει!

Φαμπριανά τα πέη της ζωής ημών,
επώδυνα, επαίσχυντα, μνημονικά,
και τίνα απολογίαν, την επί του φοβερού βήματος του Λαού, αιτησώμεθα;

^(*) ”Μαστακουνάς”: Ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά του βελγικού ανθρωπωνυμίου “Fabre” (κατά λέξη: “χειρώνακτας” ―Χμμμ!…)

Από τη Θεία Λειτουργία του Ιωάννου του Χρυσοστόμου
http://k003.kiwi6.com/hotlink/t52m8iqgv7/Fabriana_Pei.mp3

Μόσχα: Η Τουρκία ενισχύει τους τζιχαντιστές ενόψει των επικείμενων συνομιλιών για τη Συρία

Ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών: Ισλαμιστές μαχητές στο Χαλέπι έλαβαν ενισχύσεις από την Τουρκία

Αναδημοσίευση από rt.com - Χρόνος δημοσίευσης: 21 Ιαν. 2016 12:25

Το Υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας ανάφερε ότι οι τρομοκράτες έχουν εντείνει τη δραστηριότητά τους ενόψει των ενδοσυριακών συνομιλιών της επόμενης εβδομάδας, ενώ οι αντάρτες στη συριακή επαρχία του Χαλεπιού λαμβάνουν ενισχύσεις από την Τουρκία.

Οι πολυαναμενόμενες συνομιλίες μεταξύ της συριακής κυβέρνησης και διαφόρων αντιπολιτευτικών ομάδων προγραμματίζονται να διεξαχθούν στην ελβετική πόλη της Γενεύης στις 25 Ιανουαρίου.

Ποιον υπηρετεί το «CHARLIE HEBDO»;

Κάποτε, σχεδόν πριν από τέσσερα χρόνια, όταν στο ιστολόγιο αυτό δεχόμουνα σχόλια, τότε συνήθιζα κι εγώ να σχολιάζω σε “φιλικά” ιστολόγια. (Τα εισαγωγικά, επειδή η εκτίμηση της φιλικότητας, αλλά και η φιλία καθαυτή, έχουν εν προκειμένω μονόπλευρο χαρακτήρα, δηλαδή πραγματοποιούνται και αναπτύσσονται από τη δική μου μονάχα μεριά, ερήμην του αποδέκτη τών, μ’ αυτή την έννοια, “φιλικών” ενεργειών μου, ανεξαρτήτως μάλιστα του κατά πόσο γνωρίζω —που συνήθως δεν γνωρίζω— το φυσικό πρόσωπο με το οποίο συνδιαλέγομαι.) Κάποια φορά λοιπόν τότε, είχα σχολιάσει στο ιστολόγιο κάποιας διαδικτυακής “φίλης” μιαν όμορφη ανάρτησή της, αρκετά ποιητική, που εξυμνούσε κάποιον αγαπημένο της, εφηβική της αγάπη, αν θυμάμαι καλά, που όμως δεν είχε ακόμη σβήσει. Για τη φίλη (βάζετε τα εισαγωγικά εσείς) αυτή γνώριζα, από το ιστολόγιό της, ότι ήταν της ηλικίας μου (60βάλε), από δεκαετίες παντρεμένη, με μεγάλα παιδιά και με σύζυγο, στον οποίο πολλές φορές αναφερόταν με τρυφερότητα και αγάπη. Ε, τι πιο φυσικό από το να θεωρήσω ότι ο αγαπημένος της προκείμενης ανάρτησης και ο σύζυγος ταυτίζονταν, και —ακόμη χειρότερα— να χτίσω το σχόλιό μου πάνω σ’ αυτή τη βεβαιότητα, για να εισπράξω την αναπάντεχη απάντησή της, δοσμένη βέβαια με πολλή ευγένεια, τακτ και συγκαταβατικότητα, ότι… διαφορετική ήταν η πραγματικότητα!

Όταν κάποιος δημιουργεί κάτι, οτιδήποτε, το οποίο το αφήνει στη συνέχεια ασυνόδευτο σε δημόσια έκθεση και πρόσβαση, είτε αυτό είναι μια ανάρτηση ή, έστω, ένα απλό σχόλιο σε μπλογκ, είτε ακόμη ένα τιτίβισμα ή σκούντημα ή δεν ξέρω τι άλλο σε κάποιο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είτε είναι ένα βιβλίο, πεζογράφημα ή ποίημα, είτε είναι ένα ζωγραφικό έργο ή μια μουσική σύνθεση, σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να έχει φροντίσει να έχει εφοδιάσει το έργο του με ό,τι χρειάζεται, ώστε αυτός που θα έλθει σε επαφή μαζί του να μην το ερμηνεύσει κατά τρόπο που δεν θα επιθυμούσε ο δημιουργός του. Συνήθως το ίδιο το έργο είναι αυτοτελές, δηλαδή από μόνο του δεν οδηγεί σε ανεπιθύμητες για τον δημιουργό του ερμηνείες. Προσοχή! Μπορεί να οδηγεί σε πολλαπλές ερμηνείες, να έχει πολλαπλές αναγνώσεις, αλλά ο δημιουργός σίγουρα πρέπει πάντα να μεριμνά —ως επιμελής και προνοητικός— ώστε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο κάποια από τις ενδεχόμενες εναλλακτικές αναγνώσεις του έργου του να είναι ανεπιθύμητη γι’ αυτόν. Στην ανάγκη, εάν δεν μπορεί διαφορετικά, φροντίζει να συνοδέψει το έργο του μ’ έναν επεξηγηματικό πρόλογο, μια δήλωση έστω ή κάτι παρόμοιο.

ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ: Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν για το θέμα της «Eldorado»

Με μεγάλο ζήλο επιχειρούν τα ΜΜΕ, τόσο αυτά που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αυτά που τον αντιπολιτεύονται, να διαστρεβλώσουν τη θέση του ΚΚΕ για τα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές. Και μάλιστα δίνουν εκατέρωθεν τις δικές τους ερμηνείες, για τους δικούς τους επιμέρους πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους (αφού στα πολλά συγκλίνουν και ταυτίζονται). Όμως και οι δυο λένε ψέματα συνειδητά και δεν θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, γιατί ως γνωστόν η πραγματικότητα και η αλήθεια είναι μία και μόνο μία.

Αγγέλα - Μέρος 2ο

Εισαγωγή: Έγραψα σ' ένα κείμενο ό,τι θεώρησα σπουδαίο και αξιόλογο να αποτυπώσω, όπως μπόρεσα, στο χαρτί από τις σκέψεις και τα συναισθήματα που μου γεννήθηκαν στην πρώτη, πριν από λίγες μέρες, επαφή μου με το έργο «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου, εξ αφορμής της επιλογής του έργου αυτού από τη θεατρική ομάδα του Συλλόγου Γυναικών Πειραιά «Η ΠΡΟΟΔΟΣ». Λόγω της έκτασής του, το κείμενο δημοσιεύεται σε δύο δόσεις. Χτες δημοσιεύτηκε το 1ο μέρος (ακολουθήστε τον σύνδεσμο: http://l-d-papadeas.blogspot.gr/2016/01/1.html). Αισθάνομαι, όπως έγραψα και χτες, ότι ανακάλυψα ένα διαμαντάκι, που αγνοούσα την ύπαρξή του, γι’ αυτό θέλω ό,τι αποτύπωσα στο χαρτί να το ανεβάσω στην μπλογκόσφαιρα και να το μοιραστώ μαζί σας. Καλή ανάγνωση!

Θέατρο

Γιώργου Σεβαστίκογλου:   Αγγέλα

Κοινωνικό δράμα σε 7 εικόνες

Γράφει ο Λευτέρης-Δικαίος Παπαδέας

Μέρος 2ο (τελευταίο)

Το έργο τελειώνει χωρίς η Αγγέλα να πάρει απάντηση στο αγωνιώδες ερώτημά της αν θα ζήσει ο Λάμπρος της ή όχι. Η ίδια εκφράζει την επιθυμία της λέγοντας, ουρλιάζοντας: —Θα ζήσει! Ωστόσο ο γιατρός (αυτός που θα μπορούσε να γνωρίζει) δεν τη διαβεβαιώνει γι’ αυτό. Η αγωνία παραμένει… Επειδή όμως, όπως ήδη είπαμε, το έργο δεν προορίζεται να ιδωθεί επίπεδα αλλά σε επίπεδα, νά ποια η ανάγνωσή του σε άλλο επίπεδο: Η «Αγγέλα» (το έργο) είναι η Ελλάδα. Η υπηρέτρια Αγγέλα είναι ο λαϊκός άνθρωπος που μισεί το σύστημα εξουσίας (τον Στράτο), λατρεύει τον λαό (τον Λάμπρο) που αντιστέκεται και μάχεται το σύστημα εξουσίας, χωρίς όμως η ίδια να διαθέτει το ανάστημα να σταθεί ανυπότακτος πολέμιος του συστήματος, όπως στέκεται ο Λάμπρος της (συμβολικό το όνομα! - ο Λάμπρος συμβολίζει την ελπίδα της Ελλάδας)· η Αγγέλα (επίσης συμβολικό το όνομα!) ελίσσεται, συμβιβάζεται, αναδιπλώνεται, δεν φτάνει στα άκρα, μέχρι δηλαδή να θυσιάσει την προσωπική της ευτυχία για χάρη του αγώνα. Η Αγγέλα ωστόσο αγωνιά για την τύχη του λαού που αντιστέκεται, και αναρωτιέται αν θ’ ανθίσει το όνειρο, αν θα ζήσει η Ελλάδα των ανθρώπων του λαού. Ποιος όμως να της απαντήσει, και τι;

Φυσικά, ο Γιώργος Σεβαστίκογλου, αφού μεταφέρει επί σκηνής μια σύγχρονη αστική ιστορία, που βέβαια παραπέμπει ευθέως στη σύγχρονη των χρόνων που γράφτηκε το έργο Ιστορία της πατρίδας μας, αν είχε αποτολμήσει να δώσει απάντηση, θα είχε κυριολεκτικά αποτολμήσει να προφητέψει την εξέλιξη της Ιστορίας. Όχι πως ως λογοτέχνης δεν δικαιούταν να το πράξει. Απλώς δεν το επέλεξε. Ή, μάλλον, προσφυώς δεν το επέλεξε. Και η Ιστορία η ίδια δικαίωσε την επιλογή του αυτή, ενώ, από την άλλη, αυτή η σοφή επιλογή ήρθε να προστεθεί στις υπόλοιπες αρετές του κειμένου και να συνηγορήσει και αυτή στην ανάδειξη της διαχρονικότητας του έργου, ως έργου κλασικού της νεοελληνικής δραματουργίας.