Για άλλη μία φορά αναδημοσιεύω μεταφρασμένο από μένα ένα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «Πήγαινε στη Γάζα, δες ο ίδιος» του Ισραηλινού δημοσιογράφου Gideon Levy, που δημοσιεύτηκε στις 10 Αυγούστου 2014 στην εφημερίδα «Χαάρετζ». Η μετάφραση έγινε από την αγγλόφωνη έκδοση της εφημερίδας. Στο τέλος σχολιάζω.
Πήγαινε στη Γάζα, δες ο ίδιος
Αν αφήσουμε κατά μέρος την εμπάθεια, μπορούμε να κατανοήσουμε τους Παλαιστίνιους. Δίχως εμπάθεια, ακόμη και κάποια από τα αιτήματα της Χαμάς θα μπορούσε ν’ ακουστούν εύλογα και δικαιολογημένα.
Του Γκίντεον Λεβί, «Χαάρετζ»
10 Αυγούστου 2014
Μπορούμε άραγε να διεξαγάγουμε μια συζήτηση, οσοδήποτε σύντομη, που να μην είναι διαποτισμένη με φαρμακερό μίσος; Μπορούμε να αφήσουμε για μια στιγμή κατά μέρος την απανθρωποποίηση και τη δαιμονοποίηση των Παλαιστινίων και να μιλήσουμε ψύχραιμα για δικαιοσύνη, παραμερίζοντας τον ρατσισμό; Είναι ζωτικής σημασίας να το προσπαθήσουμε.
Αν αφήσουμε κατά μέρος την εμπάθεια, μπορούμε να κατανοήσουμε τους Παλαιστίνιους. Δίχως εμπάθεια, ακόμη και κάποια από τα αιτήματα της Χαμάς θα μπορούσε ν’ ακουστούν εύλογα και δικαιολογημένα. Μια τέτοια ορθολογική συζήτηση θα οδηγούσε κάθε άνθρωπο καλής θέλησης σε ξεκάθαρα συμπεράσματα. Ένας τέτοιος επαναστατικός διάλογος θα μπορούσε επίσης να προωθήσει την υπόθεση της ειρήνης, αν μπορούσε ακόμη κανείς να αποτολμήσει να πει τέτοια πράγματα. Με τι βρισκόμαστε αντιμέτωποι; Μ’ έναν λαό χωρίς δικαιώματα, που το 1948 στερήθηκε τη γη του και την επικράτειά του, εν μέρει από δική του υπαιτιότητα. Το 1967 και πάλι απογυμνώθηκε από τα δικαιώματα και τα εδάφη του. Από τότε ζει κάτω από συνθήκες που λίγα έθνη βιώνουν. Η Δυτική Όχθη είναι υπό κατοχή και η Λωρίδα της Γάζας υπό πολιορκία. Το έθνος αυτό προσπαθεί να αντισταθεί, με τις πενιχρές δυνάμεις του και με μεθόδους που είναι μερικές φορές δολοφονικές, όπως έχει γίνει με κάθε υπόδουλο έθνος σε όλη την ιστορία, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ. Έχει το δικαίωμα να αντισταθεί, αυτό θα πρέπει να ειπωθεί.
Ας μιλήσουμε για τη Γάζα. Η Λωρίδα της Γάζας δεν είναι φωλιά δολοφόνων· δεν είναι καν σφηκοφωλιά. Δεν είναι κοιτίδα ακατάπαυστης εξαλλοσύνης και φόνων. Τα περισσότερα από τα παιδιά της δεν έχουν γεννηθεί για να σκοτώνουν, ούτε οι περισσότερες από τις μητέρες της ανασταίνουν μάρτυρες —αυτό που θέλουν για τα παιδιά τους είναι ακριβώς αυτό που θέλουν οι περισσότερες Ισραηλινές μητέρες για τα δικά τους παιδιά. Οι ηγέτες της δεν είναι και τόσο διαφορετικοί από του Ισραήλ, ούτε ως προς την έκταση της διαφθοράς τους, την αδυναμία τους για «πολυτελή ξενοδοχεία», ούτε καν ως προς τη διάθεση του μεγαλύτερου μέρος του προϋπολογισμού για την άμυνα.
 |
| Παλαιστίνιοι ψάχνουν στα κατεστραμένα αυτοκίνητα |
| στο Σόκαχ, διαμέρισμα της Ράφας στη νότια Λωρίδα της Γάζας |
| 5 Αυγούστου 2014, φώτο του ΑΡ |
Η Γάζα είναι ένας θύλακας που χτυπιέται, μια μόνιμη ζώνη καταστροφής, από το 1948 έως το 2014, και οι περισσότεροι από τους κατοίκους της είναι για τρίτη και τέταρτη φορά πρόσφυγες. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που βρίζουν και καταστρέφουν τη Λωρίδα της Γάζας δεν έχουν πάει ποτέ εκεί, σίγουρα όχι ως πολίτες. Για οκτώ χρόνια έχω εμποδιστεί να μεταβώ εκεί· κατά τα προηγούμενα 20 χρόνια την επισκεπτόμουνα συχνά. Μου άρεσε η Λωρίδα της Γάζας, όσο μπορεί σε κάποιον να αρέσει μια περιοχή που υποφέρει. Μου άρεσε ο λαός της, αν μου επιτρεπόταν να κάνω μια γενίκευση. Υπήρχε ένα πνεύμα σχεδόν αδιανόητης αποφασιστικότητας, μαζί με μια αξιοθαύμαστη παραίτηση στα δεινά του.
Τα τελευταία χρόνια η Γάζα έχει γίνει ένα κλουβί, μια φυλακή χωρίς οροφή, περιβαλλόμενη από φράκτες. Πριν από αυτό είχε επίσης διχοτομηθεί. Είτε είναι είτε όχι υπεύθυνοι για την κατάστασή τους, πρόκειται για δύσμοιρους ανθρώπους, για πάρα πολλούς ανθρώπους και για απέραντη δυστυχία.
Απελπισμένοι από την Παλαιστινιακή Αρχή, οι κάτοικοι της Γάζας εξέλεξαν τη Χαμάς σε μια δημοκρατική εκλογή. Είναι δικαίωμά τους να σφάλλουν. Στη συνέχεια, όταν η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης αρνήθηκε να παραδώσει τα ηνία της εξουσίας, η Χαμάς πήρε τον έλεγχο με τη βία.
Η Χαμάς είναι ένα εθνικό-θρησκευτικό κίνημα. Όσοι είναι υποστηρικτές του απαλλαγμένου από μίσος διαλόγου, θα σημειώνουν ότι η Χαμάς έχει αλλάξει. Όσοι καταφέρουν να αγνοήσουν όλα τα επίθετα που έχουν χρησιμοποιηθεί, θα διακρίνουν και τις λογικές προσδοκίες της, όπως να αποκτήσει [ο τόπος] λιμάνι και αεροδρόμιο. Πρέπει επίσης να ακούσουμε μελετητές απαλλαγμένους από εμπάθεια, όπως ο ειδικός για τη Μέση Ανατολή καθηγητής Μεναχέμ Κλάιν του πανεπιστημίου Bar-Ilan, του οποίου η ανάγνωση για τη Χαμάς έρχεται σε αντίθεση με την κρατούσα άποψη στο Ισραήλ. Σε συνέντευξή του στην οικονομική εφημερίδα Calcalist την περασμένη εβδομάδα, ο Κλάιν είπε ότι η Χαμάς ιδρύθηκε όχι ως τρομοκρατική οργάνωση αλλά μάλλον ως κοινωνικό κίνημα, και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια, ακόμη και τώρα. Έχει εδώ και πολύ καιρό "προδώσει" το καταστατικό της, και διεξάγει μια ζωντανή πολιτική συζήτηση, αλλά στο διάλογο του μίσους δεν υπάρχει κανείς να την ακούσει.
Από τη σκοπιά του διαλόγου του μίσους, Γάζα και Χαμάς, Παλαιστίνιοι και Άραβες, είναι όλοι το ίδιο. Όλοι ζουν στις ακτές της ίδιας θάλασσας, και μοιράζονται τον μοναδικό [κοινό] στόχο, να ρίξουν τους Εβραίους σ’ αυτή. Μια λιγότερο πρωτόγονη, με λιγότερη πλύση εγκεφάλου συζήτηση θα οδηγούσε σε διαφορετικά συμπεράσματα. Για παράδειγμα, ότι ένα διεθνώς επιτηρούμενο λιμάνι είναι ένας νόμιμος και λογικός στόχος· ότι η άρση του αποκλεισμού της Λωρίδας [της Γάζας] θα εξυπηρετήσει, επίσης, το Ισραήλ· ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να τερματιστεί η βίαιη αντίσταση· ότι η ένταξη της Χαμάς στην ειρηνευτική διαδικασία θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια εκπληκτική αλλαγή· ότι η Λωρίδα της Γάζας κατοικείται από ανθρώπινα όντα, που θέλουν να ζουν ως ανθρώπινα όντα.
Όμως στα εβραϊκά η «Γάζα», προφερόμενη Άζα, είναι [ακουστικά] βραχύς τύπος του Azazel, λέξης που σχετίζεται με την κόλαση. Από το πλήθος τις κατάρες που εκσφενδονίζονται εναντίον μου αυτές τις μέρες από κάθε γωνιά του δρόμου, η «Πήγαινε στην κόλαση/Γάζα» είναι μεταξύ των πιο ήπιων. Μερικές φορές θέλω να πω σε απάντηση, «Μακάρι να μπορούσα να πάω στη Γάζα, προκειμένου να εκπληρώσω τη δημοσιογραφική αποστολή μου». Και μερικές φορές ακόμη θέλω να πω: «Μακάρι όλοι σας να μπορούσατε να πάτε στη Γάζα. Μονάχα να γνωρίζατε τι είναι η Γάζα, και τι είναι πραγματικά εκεί».
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ισραηλινή εφημερίδα «Χαάρετζ» και μπορείτε να το δείτε στην αγγλόφωνη έκδοση της εφημερίδας εδώ: http://www.haaretz.com/mobile/.premium-1.609741?v=CF4B24DE8DF88989187E8F7331031879.
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΟΥ: Όπως σωστά σημειώνει ο αρθρογράφος, τα συμπεράσματα και οι επισημάνσεις του αφορούν «ανθρώπους καλής θέλησης». Πού βρίσκονται αυτοί; Στην πολιτική ή τη στρατιωτική ηγεσία του Ισραήλ; Ο ιμπεριαλισμός (και του Ισραήλ) είναι αμείλικτος, στυγνός, απάνθρωπος (στην περίπτωση του Ισραήλ αποβλέπει στην εξολόθρευση των Παλαιστινίων), όχι επειδή έχει πάρει διαζύγιο με τη λογική, κάθε άλλο· αλλά επειδή δεν πρόκειται να απεμπολήσει, όπως συμβαίνει πάντα με τους ιμπεριαλιστές, τους κατακτητικούς στόχους του, συμβατούς με τα συμφέροντα της αστικής τάξης, ασύμβατους με τα συμφέροντα των λαών (Ισραηλινών και Παλαιστινίων εν προκειμένω).
