Κακιά ώρα…

Κατά πληροφορίες, μη διασταυρωμένες μέχρι στιγμής πλην από αξιόπιστες πηγές, η υπόθεση του τραγικού συμβάντος στο ελληνικό φορτηγό πλοίο «Aegean Wind», που στοίχισε τη ζωή σε τρεις έλληνες και έξι αλλοδαπούς ναυτικούς, ανατέθηκε στον 4^ο ειδικό ανακριτή κ^ο Ουτιδανό(*). Μάλιστα, οι ίδιες πηγές αναφέρουν ότι ο κ^ος Ουτιδανός πρόκειται εντός της ημέρας να καλέσει για ανάκριση την κατηγορουμένη ως υπαίτιο της τραγωδίας (όπως έσπευσε με παρρησία περισσή και τόλμη αξιέπαινη να κατονομάσει ευθύς εξαρχής η βασική μάρτυρας κατηγορίας, υπουργός κ^α Λούκα Κατσέλη), την κ^α Κακιά Ώρα(**). Εικάζεται ότι η κατηγορουμένη θα ζητήσει, όπως συνηθίζεται, ολιγοήμερη προθεσμία προκειμένου να ετοιμάσει την απολογία της. Κατ' ασφαλείς πληροφορίες την υπεράσπιση της κατηγορουμένης την έχει αναλάβει ο γνωστός ποινικολόγος κ^ος Μαύρος Γάτος. Άλλες πληροφορίες, όπως περί τελέσεως ευχελαίου στα γραφεία της πλοιοκτήτριας εταιρείας ή περί διαταγής των πλοιοκτητών προς τους κυβερνήτες των πλοίων τους να μεριμνήσουν ώστε να αναρτηθεί σε κατάλληλο μέρος της πλώρης μπλε χάντρα κατά της βασκανίας κ.τ.τ., ελέγχονται ως ανακριβείς.

Αρμόδιοι κύκλοι σημειώνουν πάντως ότι η Κακιά Ώρα έχει πολλάκις κατά το παρελθόν απασχολήσει τη Δικαιοσύνη για ανάλογα αδικήματα και μάλιστα όχι λίγες φορές έχει κριθεί τελεσιδίκως ένοχη και έχει τιμωρηθεί με βαρύτατες ποινές κάθειρξης. Είναι δε, επισημαίνουν οι ίδιοι κύκλοι, απορίας άξιον πώς προχτές, την ημέρα της τραγωδίας, βρέθηκε να κυκλοφορεί ελεύθερη. Ίσως φταίει το κακό μας συναπάντημα (με την κ^α Κατσέλη, αίφνης).

— — — — — — — — — — — — — — — — — — — —

(*)Γνωστός με το ψευδώνυμο Ζοροτρανός κατά τις ημέρες της –πάλαι ποτέ– (παρ)ακμής του, όταν κορδωνόταν και φούσκωνε δυσανάλογα προς το εκτόπισμά του…

(**)Ανήμερα τα Χριστούγεννα, στις 18:15 και ενώ η πυρκαγιά στο πλοίο ήταν ακόμα σε πλήρη εξέλιξη, η αρμόδια υπουργός κ^α Λ. Κατσέλη με χαρισματική οξύνοια και απαράμιλλο θάρρος αποκάλυψε και στιγμάτισε τον βδελυρό εγκληματία: «Το σημερινό τραγικό συμβάν επιβεβαιώνει ότι ακόμα και ανήμερα των Χριστουγέννων ελλοχεύει ο κίνδυνος, η κακιά ώρα».

Πόσα θέλετε να μας τρελάνετε;

—Ποιος καλιγώνει τον ψύλλο;

—Μα… ο πεταλωτής (καλιγάς)! Μάλιστα, ορίστε δείγμα των ικανοτήτων του ανδρός, από την ενημέρωση (λέμε τώρα…) των πολιτικών συντακτών στις 22 Δεκεμβρίου 2009:

κ. Μακρυγιάννης (δημοσιογράφος): Πριν από 10 ημέρες ο πρωθυπουργός, κύριε εκπρόσωπε, είπε στις Βρυξέλλες ότι δεν θα επιβληθούν μέτρα σε μισθωτούς και συνταξιούχους, ότι το πρόβλημα δεν είναι ο μισθωτός, και πάει λέγοντας. Τρεις ημέρες μετά, στο Ζάππειο, ανακοίνωσε μέτρα όπως περικοπές κατά 10% των επιδομάτων και ενιαία φορολογική κλίμακα, κάτι που οδηγεί με αριθμούς σε μείωση των αμοιβών των εργαζομένων· στο Δημόσιο, για παράδειγμα, που συζητούμε, της τάξης του 4, 5, 6%, ανάλογα –εν πάση περιπτώσει, μόλις θα ξεκαθαρίσετε και αυτό, θα βρούμε και εμείς τα νούμερα επακριβώς. Τι μεσολάβησε γι` αυτή την τούμπα; Μήπως ήταν οι διεθνείς οίκοι ή κάτι άλλο; Γιατί έγινε όλη αυτή η στροφή;

κ. Πεταλωτής (πεταλωτής): Μια δικαιότερη στροφή στο φορολογικό σύστημα δεν συνεπάγεται και δεν σημαίνει περικοπή μισθών. Είναι πολύ πιο σύνθετο το ζήτημα. Όταν γνωρίζουμε ότι το φορολογικό μας σύστημα είναι άδικο, όταν ήδη έχουμε δεσμευτεί και προεκλογικά και μετεκλογικά ότι εμείς θα το αλλάξουμε, και ξεκινάμε να το αλλάζουμε. Είναι άλλο το θέμα ότι τα βάρη δεν θα τα πληρώσει ο απλός πολίτης και άλλο ότι κάνουμε πιο δίκαιο το φορολογικό σύστημα.(*)

κ. Θεοδωρόπουλος (δημοσιογράφος): Συγγνώμη, επί του θέματος: Ο κ. Παπακωνσταντίνου στο Λονδίνο, πρόσφατα, δήλωσε ότι η μείωση των επιδομάτων κατά 10% που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός, ισοδυναμεί με ονομαστική μείωση των μισθών κατά 4%.

κ. Πεταλωτής: Αυτό, όμως, είναι ως αποτέλεσμα. Δεν είναι μείωση του μισθού.

κ. Θεοδωρόπουλος: Δεν είναι μείωση του μισθού αυτό;

κ. Πεταλωτής: Είναι κάτι διαφορετικό και έτσι πρέπει να κρίνεται.

Υπέρ αδυνάτου (χαρτοφύλακα)

Αύριο θα πάρω τα πόδια μου (και λεωφορείο και μετρό) και θα πάω και πάλι στο ΘΕΜΙΔΟΣ ΜΕΛΑΝΟΝ, για πολλοστή φορά, προκειμένου ακούσια, σαν όμηρος, να λάβω μέρος στο νέο επεισόδιο της θρασοκωμωδίας «Τα Θ(λ)ηβερά Σκάνδαλα» –της γνωστής υπερπαραγωγής σε σενάριο και σκηνοθεσία Αλάριχου, που παίζεται σχεδόν 7 χρόνια τώρα, με πρωταγωνιστές πλήθος ασπόνδυλα της πανίδας που ενδημεί στα απραγεία, στα αρπαγεία, στα διχαστήρια και σε άλλους πρόσφορους χώρους. Εξυπακούεται ότι θα κουβαλήσω επί… σκηνής –όπως κάθε φορά– την αθωότητά μου, υπό την υλική της υπόσταση. Η άλλη, η άυλη, δεν μετράει εδώ. Αυτή μπορεί να γίνει αντιληπτή μονάχα από ανθρώπους, εφόσον έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν τις έννοιες του δικαίου και της ηθικής. Τα ασπόνδυλα, ως κατώτερη μορφή ζωής, στερούνται παντελώς τέτοιας ικανότητας, και όχι μόνο. Γι' αυτό αυτά τα καημένα δεν είναι ούτε άδικα ούτε ανήθικα. Όμως τα άλλα ασπόνδυλα, σαν τα παραπάνω, αυτά που από παραξενιά της φύσης βρέθηκαν να έχουν ανθρώπινη μορφή, αυτά έχουν ασυζητητί διαρρήξει τις σχέσεις τους με το δίκαιο και την ηθική και κατά κανόνα –θαρρώ απαράβατο– είναι και άδικα και ανήθικα. Σιχαμεροί ανθρωποσκώληκες… Απέναντι σε δαύτους, αν η ατυχία (δηλαδή η προστυχιά κάποιων του είδους) σε υποχρεώσει να υπερασπιστείς την αθωότητά σου, δεν έχεις πολλές επιλογές· ίσως δεν έχεις καμία… Ε, τι να κάνεις τότε; Επιστρατεύεις μερικά κιλά χαρτούρα "αδιάσειστων τεκμηρίων" (μμμ! καλά!…), για να τα τρίψεις στη μούρη τους, όχι μπας και συγκινηθούν (τι λέτε τώρα!), αλλά έτσι, για την τιμή των όπλων, για να μην παραδοθείς αμαχητί, βρε αδερφέ! Σκατά δηλαδή. Στοιβάζεις τη χαρτούρα σε κατάλληλη τσάντα, τη ζαλώνεσαι, ρίχνεις μια τελευταία ματιά στον ρόλο σου (απολογία), τον έχεις μάθει πια, και ξεκινάς για να δώσεις την παράσταση.

Σας παρουσιάζω εδώ δύο αποκαλυπτικές φωτογραφίες της… αθωότητάς μου.

Αριστερά, η αθωότητά μου σε συσκευασία "γίγαντα" των 7 κιλών· δεξιά, σε πρακτική συσκευασία μόλις 250 γραμμαρίων!

Μέχρι και στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς κουβαλούσα –βλακωδώς, όπως κατάφερα, έστω καθυστερημένα, να αντιληφθώ– τη θεόβαρη συσκευασία της αθωότητάς μου, αυτήν αριστερά. Όμως… ανένηψα! Αποφάσισα αύριο να πάρω την πανάλαφρη δεξιά εκδοχή της, για τους ακόλουθους ορθούς και βάσιμους λόγους:

1. Έχω πεισθεί πλέον ότι η αθωότητά μου δεν έχει τόση βαρύτητα όση μού φαινόταν λογικό να έχει. Εξ άλλου έχω επίσης πεισθεί ότι σ' αυτή την άθλια υπόθεση ούτε η λογική κατέχει τη θέση που της αξίζει. Επομένως, 250 γραμμάρια και πολλά είναι!

2. Είναι ανόητο να δίνω μεγαλύτερη βαρύτητα στην αθωότητά μου απ' όση στην (εύθραυστη) υγεία της μέσης μου! Διότι αν μ' εγκαταλείψει η μέση μου θα ταβλιαστώ στο κρεβάτι, ανήμπορος να κινηθώ. Χωρίς τη μέση, λοιπόν, χάθηκα, ενώ χωρίς την αθωότητα… κάτι τρέχει στα γύφτικα!

3. Ο ελαφρύς χαρτοφύλακας ταιριάζει απόλυτα με την ανείπωτη ελαφρότητα που κυκλοφορεί ασύδοτη στην προκείμενη υπόθεση…

Υπέρ αναπαύσεως… του θηρίου δεηθώμεν!

Πριν από λίγο άκουσα στις ειδήσεις ότι «Σήμερα σημειώθηκαν δύο θάνατοι ασθενών που είχαν προσβληθεί από τη νέα γρίπη· ο ένας ασθενής ήταν ηλικιωμένος με ιστορικό κακοήθειας, ο άλλος…» (sic, η υπογράμμιση δική μου). Αυθόρμητα σκίρτησα: «Λες να;» σκέφτηκα, και μια κρυφή ελπίδα μού γεννήθηκε. «Ιστορικό κακοήθειας… Λες να 'ναι ο θηριώδης Αλάριχος; Ή, έστω, κανένας τιποτένιος Νικήτας; Κι αν όχι, ούτε Αλάριχος ούτε Νικήτας, μήπως κανένα από τα ενεργούμενά τους;» Θα συμβιβαζόμουνα, ακόμη και με την τελευταία αυτή εκδοχή. Αλλά φευ! Δεν επρόκειτο για «ιστορικό κακοήθειας», το οποίο επιπολέως έμελλε να αποδοθεί μετά θάνατον στον δύστυχο αποδημήσαντα! Ιστορικό κακοήθους ασθένειας είχε ο άμοιρος, και ταλαιπωριόταν ενόσω ζούσε. Πού να το φανταζότανε ο έρμος ότι τα βάσανά του δεν ήταν γραφτό να λάβουν τέλος με τον θάνατό του, αλλ' ότι θα συνεχίζονταν χάρη στην ευγενή φροντίδα δεινών χειριστών του λόγου. Τώρα, μη με ρωτήσετε τι είδους ιστορικό βαρύνει τον λαμπρό ειδησεογράφο. Ίσως ιστορικό τερατογενέσεων (γλωσσικών)…

Ο διάλογος έχει πολλά ποδάρια!

Οι εργαζόμενοι στον ΟΛΠ (κατασυκοφαντημένοι) σταμάτησαν την απεργία τους και πάνε σε διάλογο…

Θ' ανοίξει νέος διάλογος για το ασφαλιστικό, θάναι σοσιαλιστικός αυτή τη φορά…

Πάμε κατά διαλόγου!

Ψυχή (πληγωμένη) βαθιά

Με την ψυχή μου πληγωμένη βαθιά, όπως η ψυχή των τιμημένων μαχητών του ηρωικού ΔΣΕ, όπως κάθε ψυχή που δονείται από το μεγαλείο της προσφοράς εκείνων, πληγωμένη εξαιτίας της ταινίας «Ψυχή βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη (άραγε ο τίτλος της ταινίας αποτελεί ελλειπτική διατύπωση αυτής της πραγματικότητας;), παραχωρώ το βήμα στον εξαίρετο Γιώργο Κακουλίδη: αναδημοσιεύω από την τακτική κυριακάτικη στήλη του Το απόλυτο ρόδο όσα έγραψε για την ταινία αυτή στον Ριζοσπάστη της Κυριακής 1ης Νοέμβρη 2009:

Ψυχή φραπέ

Αφορμή, η ταινία «Ψυχή βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη

1. Ο σκηνοθέτης έπεσε, δυστυχώς, θύμα εκείνης της μεταφυσικής που σε κάνει να πιστέψεις πως μπορείς να γράψεις από την αρχή όποιο κομμάτι της Ιστορίας επιθυμείς: η αγάπη, η συμπόνια, η φιλευσπλαχνία, το γεγονός ότι όλοι θα πεθάνουμε και ότι κάποιος πρέπει να μπει στον κόπο ν' αποκαταστήσει εμάς και τα πάθη μας όπλισαν την κάμερα του Βούλγαρη για τα «βαθιά». Αντί όμως να «γυρίσει», φρόντισε να «χτυπήσει» σ' ένα σέικερ τα αντίπαλα στρατόπεδα του Εμφυλίου με αποτέλεσμα, αντί για ψυχή βαθιά όπως επεδίωξε, η ταινία να καταλήξει σε ψυχή φραπέ. Βασανίζοντας τα αυτονόητα του τύπου αν ο πόλεμος είναι κακός ή ο Εμφύλιος είναι τραγωδία, αφαίρεσε μ' έναν καθωσπρέπει τρόπο τις γενεσιουργές αιτίες της σύρραξης σκεπάζοντας με ό,τι βρήκε εύκολο το δικαίωμα της ιδέας για την οποία έπεσαν οι στρατιώτες του Δημοκρατικού Στρατού. Τους παρέδωσε στη Μοίρα με την εύνοια που της δίνουν αναιμικοί θεολόγοι. Από τη στιγμή που ο σκηνοθέτης δεν μπορούσε να πετάξει στο δικό τους ύψος, υποχρεώθηκε να ασχοληθεί με τη σκόνη τους και να πνιγεί σ' αυτήν.

2. Μπαίνοντας σε μια Ιστορία που δε χωρούσε, με τη θολή ανάμνηση μιας Αριστεράς που κάποτε γνώρισε, κινούσε την κάμερά του με τον τρόπο των ευσεβών χριστιανών που γυρνούν με τα εικονίσματα στα νεκροταφεία προσπαθώντας να εξορκίσουν το κακό.

3. Δαιμονικό ερώτημα: Πώς ο σκηνοθέτης είναι τόσο σίγουρος πως αν ένας νεκρός αντάρτης ανασταινόταν δε θα έτρεχε πάλι στο Γράμμο;

4. Πρόκειται για ταινία επιτομή του μικροαστισμού. Ακόμα χειρότερο, γιατί αποκτά ιδεολόγημα ένας ολόκληρος συρφετός που, με καλές προθέσεις όπως πάντα, είναι στήριγμα και καμάρι όλων των κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση έως σήμερα.

5. Ψάχνοντας στα τυφλά πληγές, έπαψε να είναι κύριος του εαυτού του και παραδόθηκε σε μια ηθική που συναντάς σε αφθονία στις Αρσακειάδες, σε όσους ουδεμία σχέση έχουν με Εμφυλίους ή με το αίμα. Ωστόσο, το αίμα εκείνο συνεχίζει και σήμερα αδιάκοπα τη ροή του –ο σκηνοθέτης είναι αυτός που έχει χάσει την ικανότητα να το παρακολουθεί.

6. Καμία απολύτως έκπληξη δε μου προκάλεσε η ταινία του Βούλγαρη. Με αφορμή όμως την προβολή της, κέρδισα χρόνο από το να κάνω βαρετούς κύκλους ρωτώντας τα άστρα αν έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε στο όνομα των νεκρών. Προσωπικά πιστεύω πως δεν είμαι πιο ζωντανός από έναν αντάρτη που έπεσε στο Γράμμο. Αυτό άραγε λέει κάτι στον σκηνοθέτη;

Το περιτύλιγμα ή το περιεχόμενο;

Προχτές, συζητώντας με τον ανιψιό μου, η κουβέντα ήρθε στο θέμα τού πόσο μεγάλη σημασία έχει ο τρόπος που επιλέγεις να παρουσιάσεις ή να ζητήσεις κάτι. Μάλιστα, όπως υποστήριξα, πολλές φορές απ' αυτόν εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό αν η άποψή σου, η πρότασή σου, το αίτημά σου, θα γίνει αποδεκτό ή θα απορριφθεί. Τότε, προς επίρρωση των λεγομένων μου, διηγήθηκα στον ανιψιό μου το ακόλουθο διδακτικό περιστατικό, του οποίου υπήρξα πρόσφατα αυτόπτης μάρτυρας.

Δύο φίλοι, ο Γ. και ο Κ., μανιώδεις καπνιστές και οι δύο, επισκέπτονται κάποιο μοναστήρι. Μαζί με μια μικρή ομάδα άλλων επισκεπτών, παρακολουθούν με ενδιαφέρον τον αγαθό μοναχό που τους ξεναγεί. Ωστόσο, μη έχοντας για αρκετή ώρα ανάψει τσιγάρο, έχουν εμφανώς αρχίσει να νιώθουν το σχετικό σύνδρομο στέρησης της νικοτίνης. Έτσι, κάποια στιγμή ο Γ. σκύβει και ψιθυρίζει στον Κ.:

—Να πάρει η ευχή, θα σκάσω αν δεν ανάψω τσιγάρο!

—Κι εγώ το ίδιο, απαντάει ο Κ. Μήπως να ζητούσαμε άδεια από τον μοναχό να κάνουμε ένα τσιγαράκι; Τι λες;

—Καλή ιδέα! Πάω, λέει ο Γ. και τρέχει προς τον μοναχό.

Τον πλησιάζει, κάτι του λέει χαμηλόφωνα, εκείνος φαίνεται να του αποκρίνεται, χαμηλόφωνα επίσης, και ο Γ. επιστρέφει κοντά στον φίλο του, έχοντας ήδη ανάψει τσιγάρο.

—Ώστε λοιπόν, ρωτάει ο Κ., μάλλον προεξοφλώντας ότι το δίχως άλλο η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι καταφατική, επιτρέπεται ν' ανάψουμε τσιγάρο;

—Όχι! τον αντισκόφτει ο Γ. Άδεια έδωσε σ' εμένα μονάχα ο καλόγερος. Αν θες κι εσύ, πρέπει να πας να του τη ζητήσεις.

Ο Κ. δεν περιμένει να τελειώσει ο Γ. Ήδη έχει πλησιάσει τον μοναχό και υποβάλλει, ψιθυρίζοντας σχεδόν, το αίτημά του, βέβαιος ότι θα γίνει αποδεκτό. Ο μοναχός φαίνεται να του απαντάει σιγανά, και ο Κ. απομακρύνεται και επιστρέφει κοντά στον φίλο του, πλην με σκυμμένο το κεφάλι και χωρίς να έχει ανάψει τσιγάρο.

—Δεν μου το επέτρεψε, ψελλίζει απογοητευμένος.

Τέλος, η ξενάγηση τελειώνει και οι δύο φίλοι βρίσκονται στην αυλή του μοναστηριού.

—Καλά, ξεκινάει ο Κ., που τον τρώει η απορία, αλλά και πάει να σκάσει από το κακό του, επειδή ο μοναχός επέτρεψε στον φίλο του ν' ανάψει τσιγάρο την ίδια στιγμή που το απαγόρεψε σ' αυτόν. Πώς εσένα σου έδωσε άδεια κι εμένα όχι; Τι του είπες;

—Είναι απλό, απαντάει ο Γ. Τον ρώτησα: «Άγιε πατέρα, όταν καπνίζω, μπορώ να προσεύχομαι;» «Βεβαίως, τέκνο μου, προσεύχεσαι εν παντί τόπω και χρόνω!» μου απάντησε. Καλά, εσύ τι του είπες;

—Εεε χμ…, μορφάζει ο Κ. Εγώ τον ρώτησα: «Άγιε πατέρα, όταν προσεύχομαι, μπορώ να καπνίσω;» «Όχι, τέκνο μου, ασέβεια μεγάλη! Ν' ανάψεις τσιγάρο τη στιγμή που προσεύχεσαι;»

—Κατάλαβα. Κι έτσι, θείε, το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τη ΝΔ στις εκλογές, πέταξε αναπάντεχα ο ανιψιός μου.

Κι εγώ βρέθηκα μετά τον απρόσμενο, όχι άστοχο πάντως, συνειρμό του ανιψιού μου να προσπαθώ μάταια να τον πείσω ότι η υπόθεση των εκλογών είναι πολύ πιο σύνθετη και πολύπλοκη· η “παραβολή” είναι πάντα ακαταμάχητα ελκυστική και γιαυτό υπέρμετρα δυνατή, σκέφθηκα.

Υ.Γ.: Τα ονόματα των δύο φίλων επισκεπτών της μονής δεν μου είναι γνωστά. Για την οικονομία της αφήγησης, θεώρησα καλό να τους δώσω από ένα όνομα (έστω από ένα… αρχικό ονόματος), το οποίο –ομολογώ– δεν το διάλεξα στην τύχη αλλά παίρνοντας υπόψη την κατάληξη της συζήτησης με τον ανιψιό μου.

Η άνοδος και η πτώση ενός… Ζ…

Ναι! Ζ…! Η λέξη αυτή, το ανθρωπωνύμιο αυτό, αρκεί και για τα δύο: και για προσδιορίσει κανείς σε ποιον αναφέρεται, αλλά και για να τον χαρακτηρίσει! Είναι κάτι σαν το ιδιώνυμο αδίκημα (το όνομα το ίδιο είναι έγκλημα από μόνο του) ή το ιδιοπαθές νόσημα (ομοίως, είναι από μόνος του νόσημα ο άνθρωπος, το οποίο εμφανίζεται χωρίς τη συνδρομή κάποιας γενεσιουργού αιτίας): Ζ…. Άλλως πως, αν προτιμάτε, είναι sui generis (ιδιογενής) γκαζοτενεκές. (Τς τς τς! Χρησιμοποίησε, καημένε, πιο κόσμιες εκφράσεις! Κύμβαλον αλαλάζον, ας πούμε… Δηλαδή, ας φορέσουμε, τουλάχιστον, φράκο στον γκαζοτενεκέ. Για κοτζάμ «ειδικό» πρόκειται, διάολε! Λιγάκι τακτ…)

Τώρα θα μου πείτε –και θα έχετε απόλυτο δίκιο– για ποια λέξη, όνομα, ανθρωπωνύμιο, γράφω; Γι' αυτό το σκέτο «Ζ», ακολουθούμενο από κοροϊδευτικά αποσιωπητικά; Μα τι μπορεί να καταλάβει κανείς έτσι;

Ε, αγαπητοί μου, μη ζητάτε περισσότερα. Υπάρχει λόγος «ειδικός» που υπαγορεύει την… αυτολογοκρισία. Όχι πως οι υποψιασμένοι και τα σαΐνια δεν θα καταλάβετε· εσείς δεν θα δυσκολευτείτε να "διαβάσετε" τα αποσιωπητικά ή τα αποσιωπούμενα. Οι υπόλοιποι ας περιοριστείτε στο ότι υπάρχει κάποιος «άγνωστος Ζ» –πείτε τον, για παράδειγμα, Ζορό ή και Ζερό (Zero), για να πλησιάσετε κάπως– με τα χαρακτηριστικά και τα κατορθώματα που περιγράφω. Μπορείτε επίσης να τον πείτε… Νικήτα (πού το θυμήθηκα τώρα!).

«Μα είναι δυνατόν απ' αυτό το Ζ… να καταλάβει κανείς για ποιον πρόκειται;» ίσως αναρωτηθείτε. Αλλά η απάντηση έρχεται αποστομωτική από τον ίδιο τον Ζ…! Αυτός αναγνώρισε ότι το Σ/Κ, αναγραφόμενο σε υποσέλιδο εγγράφου, είναι δηλωτικό συγκεκριμένου ονοματεπώνυμου, του Σ(τάδε) Κ(ταδόπουλου)! Μάλιστα τόσο βέβαιος ήταν για την οξυδέρκειά του (η οξύνοιά του δεδομένη επίσης), ώστε με μοναδικό "στοιχείο" αυτό έπλεξε ολόκληρο σενάριο για υποτιθέμενες ενέργειες του Σ(τάδε) Κ(ταδόπουλου). Σκεφτείτε, δηλαδή, να ήταν ο Ζ… ανακριτής. Θα είχε τυλίξει τον άμοιρο τον Σ(τάδε) Κ(ταδόπουλο) σε μια κόλλα χαρτί. Θεός φυλάξοι!

Από το διπλανό γραφείο ουρανομήκεις ακούγονται οι φωνές κάποιου που βρίσκεται, προφανώς, εκτός εαυτού. Οι φωνές συνοδεύνται με δυνατά χτυπήματα του χεριού στο τραπέζι. Εγώ παγώνω, αλλά αυτό μάλλον δεν γίνεται αντιληπτό, διότι όρθιος και ακίνητος ήμουνα, όρθιος και ακίνητος παρέμεινα. Κάποια σύσπαση αιφνιδιασμού και φόβου στο πρόσωπό μου μονάχα, αλλά σίγουρα δεν την είδε κανένας τους, ούτε ο Ζ… ούτε η γραμματέας του. Η γραμματέας του επίσης πάγωσε. Αντίθετα όμως μ' εμένα, αυτή δεν μπόρεσε να κρυφτεί. Βρισκόταν σε κίνηση όταν ξέσπασαν οι φωνές, ξαφνιάστηκε και ακινητοποιήθηκε. Φάνηκε να ταράχτηκε αρκετά. Ο Ζ…; Σ' αυτόν μάλλον αγαλίαση προκάλεσαν οι φωνές. Χαμογέλασε και είπε ήρεμα και αργά, με μια δόση σαδιστικής ευφορίας: «Χμ! Ο συνάδελφος… Ξέρει κόλπα… Κι εγώ ξέρω τέτοια κόλπα, και καλύτερα!»

Καταλάβατε; Όχι; Ούτε κι εγώ… Αυτά είναι για "ατσίδες"!

Εκλογές...

Η αποκήρυξη της Επανάστασης του 21 από την Εκκλησία

Είναι γνωστή η εθνοπροδοτική στάση του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, γενικότερα, όπως και ο δωσιλογισμός του "εθνομάρτυρα" Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε' (κατά κόσμον Γεώργιου Αγγελόπουλου), ειδικότερα, αλλά και η φιλοτουρκική και αντεθνική στάση της επίσημης Εκκλησίας τόσο κατά τα χρόνια της σκλαβιάς όσο, κυρίως και... καιρίως, και κατά τη διάρκεια της εθνεγερσίας -μάλιστα ξεκινώντας από το 1453... Κατά τη μακρά θητεία του ιερατείου στην υπηρεσία του κατακτητή, όχι ένεκα δειλίας ή αφελείας αλλ' ένεκα υπολογισμού προς εξυπηρέτηση των ιδιοτελών επιδιώξεών του, ενσυνειδήτως τοποθετημένου ενάντια σε κάθε λαϊκή προσπάθεια για αποτίναξη του ζυγού της σκλαβιάς, κορυφαία ίσως στιγμή αποτελεί η αποκήρυξη της Επανάστασης του 21 και ο αφορισμός του Αλ. Υψηλάντη και του Μιχ. Σούτσου. Το ανοσιούργημα αυτό διαπράχθηκε από τον σιχαμερό εσμό των διεφθαρμένων, ασυνείδητων, φιλοτομαριστών συνοδικών, στη σύσκεψη που συγκάλεσε ο Πατριάρχης Γρηγόριος στο Πατριαρχείο τον Μάρτη του 1821. Το κατάπτυστο κείμενο που συντάχθηκε και υπογράφτηκε από τους ελεεινούς αυτούς ιερωμένους στάλθηκε σ' όλες τις κατά τόπους ελληνικές κοινότητες, στοχεύοντας στην αναχαίτηση της Επανάστασης που φούντωνε. Προξένησε μεγάλη ζημιά στην ανάπτυξη του απελευθερωτικού αγώνα, πλην όμως η Επανάσταση επικράτησε στην κυρίως Ελλάδα, ο δε προδότης Πατριάρχης, για... καλή του τύχη (τι ειρωνεία!), απαγχονίστηκε -πέφτοντας θύμα της συκοφαντίας του γερο-πόρνου (κυριολεκτικά!) Μητροπολίτη Πισιδίας Ευγενίου (από τα καλόπαιδα [αν διαβάσατε "κωλόπαιδα", μικρό το λάθος· διότι δεν ήσαν, βέβαια, παιδιά...] που υπογράψανε το έμεσμα της αποκήρυξης...) προς τον Σουλτάνο, ότι τάχα ο Πατριάρχης Γρηγόριος ήταν επικεφαλής της Επανάστασης, η οποία είχε ήδη ξεσπάσει. Μετά τον απαγχονισμό του μικρού αυτού ανθρώπου, η Εκκλησία, πιστή στις παραδόσεις της, της υποκρισίας και του ψεύδους, έδωσε εντολή να καταστραφεί το έγγραφο αυτό, όπου βρισκόταν. Διασώθηκε ένα μοναδικό αντίγραφο στη Σκύρο, το οποίο φυλάσσεται στο Μουσείο Μάνος Φαλτάιτς (βλ. Ντοκουμέντα και ιστορικά έγγραφα). Το παραθέτω, διατηρώντας την ορθογραφία και την (απαίσια) στίξη του (για να δείτε το κείμενο σε μορφή pdf κάντε κλικ εδώ):

Άμα το ψέμα αρχίζει απ' τ' όνομα…

Ο (κατ'  ευφημισμόν) Πάγκαλος, ο Θεόδωρος (κατ' ευφημισμόν, επίσης, διότι, αν είναι ο Θεός να δίνει τέτοια… δώρα, τότε… άσ' τα να πάνε στον διάβολο, καλύτερα θα 'ναι το δίχως άλλο!), δήλωσε χτες, 24 Ιουνίου 2009, στην πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ «Πρώτη Γραμμή»: «(Ζητάμε) έλεγχο από αντικειμενικό σώμα και ορκωτούς λογιστές των οικονομικών των κομμάτων. Αυτό δεν το δέχεται το ΚΚΕ, είναι γνωστό εξάλλου, το έχει πει επανειλημμένα. Και χρησιμοποιώντας την άρνηση του ΚΚΕ ως πρόσχημα, η ΝΔ δεν το προχώρησε τα πέντε αυτά χρόνια»!

Το ΚΚΕ απάντησε λίγες ώρες αργότερα. Η Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε για το ζήτημα της μετανάστευσης, έδωσε στους δημοσιογράφους την Έκθεση Ελέγχου Ελεγκτών Λογιστών επί του ισολογισμού χρήσεως 2007 του ΚΚΕ, που έγινε στις 5 Φεβρουαρίου 2009!



Υ.Γ.: Όχι, ο τίτλος δεν περιορίζεται στο παχύδερμο. Αφορά ολόκληρο το σόι του, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα… Αυτό ευθύνεται!

Αιδώς, Αχρείοι!

Σπάνια βλέπω τηλεόραση. Ωστόσο, τους τελευταίους μήνες επεδίωξα και κατάφερα να παρακολουθήσω ανελλιπώς τη σειρά επεισοδίων της σπουδαίας παραγωγής της ΕΤ1 «Κώστας Καρυωτάκης» σε σενάριο και σκηνοθεσία του Τάσου Ψαρρά. Άξιζε τον κόπο, και με το παραπάνω…

Στο τελευταίο επεισόδιο ο ποιητής ειρωνευόταν ένα έγγραφο του Υπουργείου προς αυτόν –ένα από αυτά με τα οποία το Υπουργείο τον είχε καταδιώξει ή τιμωρήσει για τη δράση του και τις ιδέες του– το οποίο στηριζόταν σε έγγραφο… μεταγενέστερο! Έτσι έμαθα κάτι· ότι στο Υπουργείο Αηδίας (στο Υπουργείο μας, αγαπημένε μου ποιητή) τέτοιου είδους χαλκεία έχουν μακρά παράδοση. Το 2003, στις 21 Οκτωβρίου, έγγραφό του προπαρασκευαστικό της δίωξής μου, στηριζόταν επίσης σε έγγραφο… μεταγενέστερο!

Και τι απάντησε το Υπουργείο όταν καταγγέλθηκε το απαράδεκτο αυτό γεγονός; Ότι… αυτό ουδόλως επηρέασε την εξέλιξη της υπόθεσης! Αμέ; Τι νομίζατε, δηλαδή; Ότι μπορεί να κωλώσει κάποιος που έχει κάνει τον κώλο του μούρη;

Υ.Γ.: Επιφυλάσσομαι να δημοσιεύσω αυτά τα έγγραφα μόλις τα εντοπίσω ανάμεσα στα πλούτη που αποκόμισα από το Υπουργείο Αηδίας –κάμποσες κούτες με έγγραφα, τα οποία έχουν καταλάβει το μισό πατάρι (κάνει και ζέστη τώρα, πού να μπεις να ψάξεις…).

Έτσι συρρικνώνεται η ελευθερία μας

Στις 11 Ιουνίου 2009 ο panadeli δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Η γλώσσα μας συρρικνώνεται» στο ιστολόγιο lexilogia. Το άρθρο σχολίαζε το ακόλουθο θέμα έκθεσης που δόθηκε σε μαθητές της 3ης γυμνασίου:

Η γλώσσα μας, παρά την τεράστια σημασία της για τον πολιτισμό μας, στις μέρες μας συρρικνώνεται. Πού οφείλεται το φαινόμενο και πώς θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί; Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά θα περιληφθούν σε άρθρο που δημοσιεύεις στη σχολική εφημερίδα.

Ειδικότερα το άρθρο σχολίαζε τόσο το θέμα καθαυτό όσο και τον τρόπο με τον οποίο ο καθηγητής είχε προετοιμάσει τα παιδιά για τη συγκεκριμένη έκθεση, διότι όντως υπήρξε τέτοια προετοιμασία, με διανομή φωτοτυπημένου βοηθήματος ("ρετσέτες" τους λέγαμε αυτούς τους τυφλοσούρτες του στυλ: «Πέντε εύκολες συνταγές για κοκτέιλ»), στο οποίο συνοπτικά παρουσιάζονταν οι (υποτιθέμενοι, λέω εγώ) λόγοι που οδηγούν στη (υποτιθέμενη, ξαναλέω, εμφατικά τώρα) συρρίκνωση της ελληνικής γλώσσας (ανάπτυξη τεχνολογίας, λειτουργία των ΜΜΕ, λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος, λειτουργία της οικογένειας), ως και οι «λύσεις» (sic) για την αντιμετώπιση του προβλήματος (εκπαίδευση, προβολή του βιβλίου, ΜΜΕ).

Το άρθρο του panadeli το αναδημοσίευσε στις 12 Ιουνίου 2009 ο Νίκος Σαραντάκος σε ανάρτησή του με τίτλο «Γι’ αυτό λοιπόν συρρικνώνεται η γλώσσα;», στο ιστολόγιό του Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία. Κι επειδή το ιστολόγιο του Σαραντάκου είναι πολυσύχναστο στέκι στο Διαδίκτυο, ακολούθησε πλήθος σχολίων (58 μέχρι την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές), μεταξύ των οποίων ένα δικό μου, το υπ’ αριθμό 8.

Τόσο στο ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου όσο και στη lexilogia (Λεξιλογία, Φόρουμ Μεταφραστών) τα σχόλια που γράφτηκαν -μέχρι στιγμής- με αφορμή το ζήτημα που έθεσε ο panadeli (εκπαιδευτικός, μας πληροφορεί ο Ν. Σαραντάκος), κινούνται χονδρικά σε δύο κατευθύνσεις.

Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!

Απαραίτητη εισαγωγική επεξήγηση: Ο τίτλος είναι παρμένος, όπως θα έχεις ήδη αναγνωρίσει, αναγνώστη, από το ποίημα του Κ. Καβάφη «Στα 200 π.Χ.»· είναι ο τελευταίος στίχος του. Επειδή πολλές φορές αποδίδεται στον στίχο αυτό –κατ’ επέκταση και σ’ ολόκληρο το ποίημα– διαφορετικό νόημα από αυτό με το οποίο εγώ τον κατανοώ και τον παραθέτω, σημειώστε ότι δέχομαι την ανάλυση του Δημήτρη Λιαντίνη, ότι ο Καβάφης δεν ειρωνεύεται τους Σπαρτιάτες, όπως άλλοι τον ερμηνεύουν, αλλά τους Μακεδόνες και όλους τους υπόλοιπους Έλληνες που συνέτρεξαν τον Αλέξανδρο στο καταστροφικό του έργο «ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας», όπως γράφει η Ουρανία Ν. Τουτουντζή στο άρθρο της «Σπαρτιάτης» στο περιοδικό ΔΙΙΠΕΤΕΣ (βλ. αναδημοσίευση στην ιστοσελίδα http://www.ysee.gr/index.php?type=article&f=spartan του Ύπατου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών –ΥΣΕΕ).

Έτσι λοιπόν: Για τους Λακεδαιμονίους θα καθόμαστε να μιλάμε τώρα; Σωπάτε, καλέ! Μπα σε καλό σας! Τι 'ναι τούτο πάλι! Πώς σας ήρθε; Δεν ακούσατε τις προάλλες αυτό το πάγκαλο τέρας ευφυΐας τι είπε; Ότι όσοι τούς υποστηρίζουν είναι πνευματικά και πολιτιστικά καθυστερημένοι. Γι' αυτούς λοιπόν θα μιλάμε τώρα; Αφήστε τους, καλέ, στην κοσμάρα τους, να ξεσκονίζουν τ' αγάλματα του Στάλιν! Εσείς ασχοληθείτε με τα καυτά θέματα της επικαιρότητας: τη Eurovision και τον Sakis, την κυρία Μενεγάκη, τον Ψινάκη, την Έρμη τη Θώδη... Αφήστε τους, σας λέω, να βγάζει μαλλιά η γλώσσα τους για να μας πείσουν ότι δεν πρέπει κανένας να απέχει από τις εκλογές. Κολοκύθια! Μπορείτε σεις να πάτε στη Μύκονο να χαλαρώσετε ή -γιατί όχι;- να ξεφαντώσετε; Κάντε το! Κι αν δεν μπορείτε, αντί να χάσετε τη μέρα σας (ή το 3ήμερό σας) για να ψηφίσετε, πηγαίνετε μέχρι το χωριό σας κι αράξτε. Χωρίς, βέβαια, να σας διαφύγει να απολαύσετε τις ηδονές της Μυκόνου από την τουβούλα σας (κι αν είναι και high definition, ε ρε χαϊλίκι και χλίδα, ε;), αραχτοί και λάιτ. Τα της Μυκόνου θα μεταδίδονται ζωντανά για σας (ε, χμ, τα ζωντανά…), με γκρο πλαν και ζουμ και ξανά ζουμ σε ό,τι ζουμερό, για σκεφθείτε το! Μη το χάσετε, λοιπόν· αυτό μονάχα κάτι κολλημένοι κουκουέδες μπορούν να το πάθουν, και μάλιστα για εντελώς ηλίθιους λόγους, όπως π.χ. για ν' ακούσουν τις τελευταίες δηλώσεις της σ. Αλέκας ή του σ. Γκρουγκρούντωφ* για την τελευταία σύνοδο του ΕΚΟΦΙΝ -το άκρον άωτον της διαστροφής, σας λέω… Αφήστε τους, δεν φτουράνε. Τη στιγμή που εσείς ξεκαρδίζεστε στα γέλια απολαμβάνοντας τη σπιρτάδα, τη ζωντάνια και το ταλέντο του χαρισματικού Λαζόπουλου, στην τακτική σατιρική παράστασή του (άριστα μελετημένη, λένε οι "Λακεδαιμόνιοι", ώστε όχι μόνο να είναι ανώδυνη για το σύστημα, αλλά επιπρόσθετα να κατευθύνει σε στάση, ενέργειες και διαμόρφωση αντιλήψεων που το εξυπηρετούν κιόλας -τς, τς, τς! Κακίες…), την ίδια στιγμή μπορείτε να βρείτε τους "Λακεδαιμόνιους" να έχουν χώσει τη μούρη τους μέσα σε καμιά κομματική μπροσούρα, όχι απαραίτητα πρόσφατης έκδοσης, για να μη σας πω ότι έχω αντιληφθεί πως τα παλαιάς κοπής κομματικά ντοκουμέντα χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης στους κύκλους των "Λακεδαιμονίων". Καλά, το ράφι με τα Άπαντα του Στάλιν επέχει θέση εικονοστασίου θεούσου για έναν τέτοιο "Λακεδαιμόνιο". Βέβαια, μ' αυτά και μ' αυτά, υπάρχει ο κίνδυνος να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι εσείς είστε αδιάφοροι για τα πολιτικά πράγματα κι ότι δεν είστε ενημερωμένοι σχετικά κι ότι γι' αυτό δεν μπορείτε να διαμορφώσετε ολοκληρωμένη άποψη για σειρά θεμάτων και, κατά συνέπεια, να λάβετε σωστές αποφάσεις και να ενεργήσετε αποτελεσματικά για την προάσπιση των συμφερόντων σας. Θεός φυλάξοι! Τέτοια εντύπωση, ασφαλώς λανθασμένη, σε ποιον μπορεί να δημιουργηθεί, παρεκτός στους βαρεμένους "Λακεδαιμόνιους"; Μπορεί να σχηματίσει τέτοια εντύπωση για σας ένας, ας πούμε, Πρετεντέρης; Ή ένας Τσίμας, ένας Παπαχελάς, ένας Κούλογλου και τόσοι άλλοι αξιοσέβαστοι επιτυχημένοι αστέρες των ΜΜΕ (Μέσων Μαζικής Εξαχρείωσης;); Και είναι ασφαλώς λανθασμένη μια τέτοια εντύπωση. Διότι εσείς κάθε άλλο παρά αδιάφοροι πολίτες είσαστε. Αντίθετα, σας απασχολούν τόσο η πολιτική, με μέτρο βεβαίως (ώστε να μην καταντήσετε σαν τους "Λακεδαιμόνιους"), όσο και τα γενικότερου ενδιαφέροντος κοινωνικά θέματα (αποφεύγοντας έτσι να γίνετε μονοχνωτίλες σαν τους "Λακεδαιμόνιους"). Γι' αυτό καθημερινά παρακολουθείτε επί ώρες τις TVσεις (ειδήσεις στην τουβούλα), τα πάνελ πλουραλιστικής ενημέρωσης, αλλά και τα πρωινάδικα, τα μεσημεράδικα και κάθε ενημερωτική εκπομπή. Έτσι, μαθαίνετε πλήθος σημαντικά πράγματα, τα οποία οι κακόμοιροι οι "Λακεδαιμόνιοι" από πού να τα πληροφορηθούν, κλεισμένοι μέσ' στα απροσπέλαστα από την αλήθεια (λέμε τώρα…) κομματικά τους τείχη και τροφοδοτούμενοι με "αποστειρωμένη" πληροφόρηση; Και ιδού το αποτέλεσμα, ατράνταχτη απόδειξη της υπεροχής σας: Εσείς γνωρίζετε με κάθε λεπτομέρεια τα επιχειρήματα και τα αντεπιχειρήματα των πρασίνων και των βενέτων για τα Βατοπέδια και τις ΜΙΖΕΝΣ, αλλά και για τον ΓΕΡΜΑΝΟ (τ' ακούτε, κουκουέδες;) και για τα Lexus των βο(υ)λευτών, ιδίως για το Lexus της Παπαρήγα. Αμέ;

ΔΕΥΤΕ ΛΑΒΕΤΕ SOS

Επανέκαμψα! Πλην, δεν τολμώ να προσθέσω «δριμύτερος»· προτιμώ να τ' αφήσω αυτό να φανεί -ό,τι φανεί τελικά- παρά να εκτεθώ, να αποδειχθώ αναξιόπιστος.

Επανέκαμψα λοιπόν, αφού… ανέκαμψα (όπως περίπου ανακάμπτει κατά καιρούς η οικονομία και ξανά προς την κρίση τραβά) και μάλιστα σας προτρέπω να έλθετε στο ιστολόγιό μου να πάρετε… SOS. Κάποια SOS, ασφαλώς λίγα, όσα η αντίληψή μου, αφενός, και η επιμέλειά μου, αφετέρου, μου επιτρέπουν να επισημαίνω από το βήμα τούτο, πορευόμενος λεύτερα και δίκαια, όπως διακηρύσσω στην προμετωπίδα του ιστολογίου μου. Λίγα μονάχα σήματα κινδύνου, σε σχέση με όσα πρέπει κανείς να αντιληφθεί προκειμένου να διατηρηθεί ακέραιος κι αλώβητος μες στο ναρκοπέδιο αυτό όπου κινούμαστε καθημερινά. Λίγα μονάχα, λοιπόν, μωρίες και ψεύδη που συνειδητά ή, έστω, χωρίς το ελαφρυντικό του ακαταλόγιστου λέγονται, προκειμένου να μας αποκοιμίσουν, στηλιτεύοντας.

Για τη δίχρονη απουσία μου θα μπορούσα, σιβυλλικά κάπως, να πω: Κρείττον σιγάν ή Παγκάλω ομιλείν (όπου το Πάγκαλος μη μου το περιορίσεις, αναγνώστη, σ' ένα μονάχα πρόσωπο· ο Πάγκαλος είναι ιδέα -και ιδεολογία). Νομίζω πως η επιστολή που ακολουθεί μπορεί να γίνει η γέφυρα που θα συνδέσει το τελευταίο δημοσίευμά μου της 1ης Ιούνη 2007 με το τωρινό, 2 χρόνια μετά. Είναι ένα ημέλι που έστειλα στον "άγνωστο" φίλο http://nikorodo.blogspot.com/ στις 3 Ιούνη 2009, υπό τον μανδύα σχολίου μου στη δημοσίευσή του «ΜΑΚΑΒΡΙΟ ΑΣΤΕΙΟ». Στην ουσία όμως απαντούσα σε δικό του σχόλιο στην τελευταία μου δημοσίευση, σταλμένο προ διετίας(!), στις 4 Ιούνη, με την παράκληση να μη το δημοσιεύσω.

ΚΑΛΟ ΜΝΗΜΑ...

Μας άφησε
ο Μάης
(ο κακός)
κι ήρθε
ο Ιούνης
(ο χειρό-
τερος;).

Καλό μνήμα,
λοιπόν!

Οψόμεθα ες Φιλίππους!

ΤΟ "ΔΙ' ΕΥΧΩΝ"...

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΩΤΗ

Σήμερα, δύο χρόνια μετά το θάνατο του σ. Χαρίλαου Φλωράκη, αποτίνοντας τον οφειλόμενο φόρο τιμής στη μνήμη του, παραχωρώ το βήμα στον ίδιο:
«Δεν το ονοματίζω τούτο το χαρτί διαθήκη για το λόγο ότι δεν έχω τίποτα να διαθέσω.
Ό,τι βιος είχα το έχω δώσει στο Κόμμα, στο Κόμμα στο ΚΚΕ με τα γνωστά σύμβολά του, την Μαρξιστική—Λενινιστική ιδεολογία του, το πρόγραμμά του και τις αρχές του.
Πολιτικά δεν έχω επίσης τίποτα να αφήσω. Ό,τι είχα το έδωσα με τη συγκεκριμένη δράση μου. Να αφήσω πολιτικές ορμήνιες δεν το θεωρώ σοβαρό.
Θέλω να επιστρέψω, και να ταφώ στον τόπο που γεννήθηκα στο Παλιοζογλώπι και συγκεκριμένα στον Αηλιά για νάχω αγνάντιο. Ο τάφος να είναι απλός, μόνο να φραχτεί για να μην με ξεχώσουν τα αγρίμια.
Δεν θέλω λόγους και στεφάνια. Αυτά να εκφραστούν με βοήθεια στο Κόμμα.
Σεπτέμβρης 1994
Γεια σας
Χαρίλαος Φλωράκης»

ΓΙΑΤΙ… ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΙ ΕΓΩ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ!

Μια φορά ο Χότζας κίνησε να επισκεφτεί έναν φίλο του. Στον δρόμο ψώνισε κάποια πράγματα που χρειαζότανε και τα ‘βαλε στο δισάκι του. Φτάνοντας έξω από το σπίτι του φίλου του, σκέφτηκε να κρύψει καλού κακού κάπου το δισάκι του, για να το πάρει μόλις θα τέλειωνε την επίσκεψή του. Όμως, για κακή του τύχη, όταν μετά την επίσκεψη το αναζήτησε, το δισάκι του είχε γίνει άφαντο! Ο Χότζας τότες έγινε έξω φρενών. Άρχισε να ωρύεται, να βλαστημάει και να απειλεί θεούς και δαίμονες. Σε έξαλλη κατάσταση, απευθύνθηκε προς τους συγχωριανούς του, που είχαν στο μεταξύ μαζευτεί και τον παρακολουθούσαν με συμπάθεια αλλά και φόβο:

—Ρε σεις, κοιτάχτε να μου βρείτε το δισάκι μου, γιατί, αν δεν βρεθεί, δεν ξέρω κι εγώ τι θα κάνω!
—Πω πω, είπανε έντρομοι εκείνοι, πρέπει οπωσδήποτε να το βρούμε! Αλλιώτικα, κακό μεγάλο θα μας βρει! Δεν έχουμε ματαδεί τον Χότζα τόσο εξαγριωμένο.

Ξαμοληθήκαν λοιπόν κι αρχίσανε το ψάξιμο. Πράγματι ύστερα από λίγο το δισάκι βρέθηκε άθικτο κι επιστράφηκε στον Χότζα. Κι αυτός αμέσως γαλήνεψε. Ξαναβρήκε το πράο ύφος του και το κέφι του. Τότε κάποιος από τους συγχωριανούς του, που τον έτρωγε η περιέργεια να μάθει τι ήταν εκείνο —το προφανώς φοβερό— που είχε κατά νου ο Χότζας να κάνει αν δεν βρισκόταν το δισάκι, εκείνο δηλαδή με το οποίο είχε απειλήσει τους συγχωριανούς του λέγοντας «δεν ξέρω κι εγώ τι θα κάνω!», τον πλησίασε και τον ρώτησε:

—Καλέ μας Χότζα, πες μας τι θα έκανες αν δεν βρισκόταν το δισάκι σου;

Κι ο Χότζας αφοπλιστικός:

—Σάματις ξέρω; Αυτό δεν σας είπα πριν, ότι «δεν ξέρω κι εγώ τι θα κάνω»;

ΥΠΟΒΟΗΘΗΣΗ: Για την κατανόηση του νοήματος της παραβολής, κλικάρετε στην κάτω γραμμή:

Α ΔΕΝ ΔΕΙ

Ἃ δὲν δεῖ, ο τίτλος. Που σημαίνει νεοελληνιστί: αυτά που δεν πρέπει. Αν όμως γράψει ή πει κανείς «ἃ δὲ δεῖ», αυτό σημαίνει «αυτά (δε) που πρέπει», δηλαδή το αντίθετο του «ἃ δὲν δεῖ». Ένα μονάχα γραμματάκι, ένα «ν», κάνει όλη τη διαφορά, τόσο στον γραπτό όσο και στον προφορικό λόγο. Αν, τώρα, ακούσετε να μιλάνε για το ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο των δημοσίων υπαλλήλων, τη συνομοσπονδία τους, και μάλιστα αν γίνεται λόγος για τη δράση της τριτοβάθμιας αυτής οργάνωσης, τη συμμετοχή και τη συμβολή της στις διεκδικήσεις των εργαζομένων στο Δημόσιο, στην προάσπιση των δικαιωμάτων τους και σ' άλλα παρόμοια, τότε αναφέρεται, ως είναι φυσικό, κατ' επανάληψη το όνομα αυτής της οργάνωσης: ΑΔΕΔΥ και πάλι ΑΔΕΔΥ και ξανά μανά ΑΔΕΔΥ. «Η ΑΔΕΔΥ διατρανώνει μπουρ μπουρ μπουρ…», «Η ΑΔΕΔΥ ανυποχώρητη μπουρ μπουρ μπουρ, κάθετα αντίθετη μπουρ μπουρ, αγωνιστικά μπουρ μπουρ» και άλλα ηχηρά άχυρα. Ε, λοιπόν, αυτό το «ΑΔΕΔΥ», που ηχητικά είναι το ίδιο με το «ἃ δὲ δεῖ», εμένα —που μου έχει γίνει κάτι σαν βίτσιο το παιχνίδι με τις λέξεις— με ενοχλεί αφάνταστα! Ο λόγος είναι μάλλον προφανής για όσους εργαζόμενους παρακολουθούν κατά κάποιο τρόπο τις δραστηριότητες της συνομοσπονδίας· είναι η αναντιστοιχία τής εν γένει στάσης της ΑΔΕΔΥ απέναντι στα προβλήματα και τις διεκδικήσεις των δημοσίων υπαλλήλων, αφενός, και του περιεχομένου της ταυτόσημης ακουστικά με το όνομα της οργάνωσης φράσης «ἃ δὲ δεῖ», αφετέρου. Έτσι, άθελά μου, αυτόματα δηλαδή, όταν ακούω «ΑΔΕΔΥ», εγώ προσθέτω το «ν» που λείπει μετά το «ε» κι έτσι έχω το σωστό «ἃ δὲν δεῖ» σε πλήρη αντιστοιχία με την εικόνα που έχω για την ΑΔΕ(Ν)ΔΥ.

Ο σκοπός αυτής της ιστογραφής μου όμως δεν είναι να ασχοληθώ με την εν γένει δράση της ΑΔΕ(Ν)ΔΥ. Θέλω μονάχα να εκπληρώσω την υπόσχεση που έδωσα στο υστερόγραφο της ιστογραφής της 29ης Απριλίου 2007 (Τ' ΕΙΧΕΣ, ΓΙΑΝΝΗ; Τ' ΕΙΧΑ ΠΑΝΤΑ…), να κριτικάρω, δηλαδή, τη στάση των εκπροσώπων της ΑΔΕ(Ν)ΔΥ στο υπάκουο (πειθαρχικό) Συμβούλιο Εγκαυμάτων Δευτέρου Βαθμού. Δεν γνωρίζω ούτε τα ονόματά τους ούτε τις παρατάξεις από τις οποίες προέρχονται, αλλά καλύτερα. Δεν κρίνονται βάσει αυτών, αλλά βάσει της ιδιότητάς τους ως εκπροσώπων της συνομοσπονδίας.

Αποδέχθηκαν, λοιπόν, οι εν λόγω εκπρόσωποι στη συνεδρίαση του Συμβουλίου στις 24 Απριλίου την πρόταση να συνεχιστεί η συνεδρίαση στις… 30 Οκτωβρίου, δηλαδή ύστερα από έξι και πλέον μήνες(!), προκειμένου να δοθεί στον διακεκριμένο ο χρόνος που αυτός χρειαζόταν για να "μελετήσει" τη φοβερή και τρομερή υπόθεση και να ετοιμάσει εισήγηση, και υπερψήφισαν τη σχετική απόφαση. Λαμπρά, ε; Τι χειρότερο, δηλαδή, θα προέκυπτε, εάν δεν υπήρχαν αυτοί οι δύο καρεκλοκένταυροι εκπρόσωποι των εργαζομένων; Ασφαλώς, δεν έχει την αξίωση κανένας εργαζόμενος οι εκπρόσωποί του να μην κρίνουν δίκαια και να μεροληπτούν υπέρ των εργαζομένων. Απαιτεί όμως η στάση τους και την απονομή δικαιοσύνης να υπηρετεί, και τα δικαιώματα και το συμφέρον των εργαζομένων να διασφαλίζει· γι' αυτό τους έχουν οι εργαζόμενοι τιμήσει με την ψήφο τους. Οι ίδιοι όμως δεν ετίμησαν, τουλάχιστον στη συγκεκριμένη συνεδρίαση, το αξίωμά τους, με τη σύμπραξή τους στην τερατώδη αυτή απόφαση του Συμβουλίου, η οποία καταρρακώνει κάθε έννοια δικαιοσύνης και δεοντολογίας και παραβλάπτει τα συμφέροντα των κρινόμενων εργαζομένων· όπως δεν το τίμησαν και με τη σιγή ιχθύος που τήρησαν όσον αφαρά τη διαδικασία που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια τους και στις δύο συνεδριάσεις, 17 και 24 Απριλίου (απουσία γραπτής εισήγησης, αυτοσχεδιασμοί εισηγητή κ.λπ.). Μήπως έχουν αντίθετη γνώμη; Μήπως τους αδικώ; Ας μου το δικαιολογήσουν! Ας μου δικαιολογήσουν, αν μπορούν, γιατί δεν κατέθεσαν πρόταση, για παράδειγμα, να ανατεθεί η εισήγηση σε άλλον εισηγητή, ικανό να φέρει εισήγηση σε μία εβδομάδα… Οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν να το κάνουν;

ΠΡΟΣ ΤΥΦΛΟΠΟΝΤΙΚΑ

Καλώ την ανώνυμη κυρία που τηλεφώνησε (ερήμην μου, εν κρυπτώ και παραβύστω) στο Νοσοκομείο ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΥΓΓΡΟΣ, αυτοπαρουσιαζόμενη ως «ιατρός από το Υπουργείο Υγείας», για να πληροφορηθεί εάν νοσηλεύεται σ' αυτό η σύζυγός μου και από τι πάσχει, να πάψει να κρύβεται, είναι ανώφελο. Επιτέλους, πόσο χαμηλά μπορούν να σέρνονται κάποιοι…

Αν είναι τυφλοπόντικες, πιο χαμηλά και από τους γυμνοσάλιαγκες· υπό το έδαφος…

Και δεν θα χρειαστεί ποτέ γι' αυτούς να ρωτήσει κανένας από τι πάσχουν· τους παίρνεις χαμπάρι από μίλια μακριά. Ούτε και να ρωτήσει πώς πάνε· όχι μονάχα δεν έχουν ελπίδα να γιατρευτούν (να γίνουν άνθρωποι), αλλά από το κακό στο χειρότερο φαίνεται ότι θα πηγαίνουν μονίμως, μέχρι να χαθούν από προσώπου γης και να ξεβρομίσει ο τόπος. Αμήν και πότε!

ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ "ΔΙ' ΕΥΧΩΝ"

Δεν μένω ανενεργός. Πώς θα γινόταν, άλλωστε! Λοιπόν, σε συνέχεια της ιστογραφής της 22ας Μαρτίου 2007 με τίτλο ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ "ΔΙ' ΕΥΧΩΝ", ιδού ένα πρώτο προσχέδιο του "ΔΙ' ΕΥΧΩΝ":

Δι' αρών κατ' αγρίων εμπόρων υμών,
κύριος παντού ελθέ ο θυμός,
κατούρησον και χέσον αυτούς. Αμήν.

Το τελικό κείμενο, όπως έχω προαναγγείλει, θα διατυπωθεί στις 31 Μαΐου 2007. Πώς ακριβώς θα διαμορφωθεί, θα εξαρτηθεί από το μέγεθος του… θυμού!

Τ' ΕΙΧΕΣ, ΓΙΑΝΝΗ; Τ' ΕΙΧΑ ΠΑΝΤΑ...

Η παροιμία που θέλει τον Γιάννη να καίγεται προκειμένου κατόπιν να τον αλείφουν τον φουκαρά με μέλι είναι σημαδιακή ή —επί το επιστημονικότερον— έχει προφανή σημειολογική αξία· ο έρμος ο Γιάννης, ως γνωστόν, πάντα καίγεται… Αυτό το ξέρετε δα! Επομένως, μάλλον δεν θα είχατε αγωνία για την έκβαση της συνεδρίασης του Συμβουλίου Εγκαυμάτων Δευτέρου Βαθμού που πραγματεύεται η ιστογραφή μου της 24ης Απριλίου 2007. Κρινόμενος σ' ένα Συμβούλιο Εγκαυμάτων (οποιουδήποτε βαθμού) είναι πάντα ο ταλαίπωρος ο Γιάννης. Κι αυτό γνωστό και βέβαιο, πέραν πάσης αμφισβήτησης. Εκείνο που "παίζεται" είναι το… μέλι· αν, δηλαδή, διατίθεται εκάστοτε ή όχι προς ανακούφισιν του κα(η)μένου Γιάννη… Διαβάστε, λοιπόν, πώς ό,τι έγινε στο Συμβούλιο Εγκαυμάτων Δευτέρου Βαθμού επιβεβαίωσε άλλη μία φορά των ανωτέρω λόγων το ασφαλές.

Ο εγκαυματίας πρώτου βαθμού (ο υποφαινόμενος, δηλαδή ο Γιάννης που λέγαμε) γλύτωσε μεν προς το παρόν το έγκαυμα δευτέρου βαθμού, αλλά οι υποκρινόμενοι τους κριτές ανάλγητοι καρεκλοκένταυροι του Συμβουλίου Εγκαυμάτων Δευτέρου Βαθμού (κάτι μεταξύ Νέρωνα και κοπρόσκυλου) είναι εφευρετικοί σε σατανικό βαθμό! Το διεστραμμένο μυαλό τους επινόησε να αφήσει τον εγκαυματία να σιγοψήνεται επί ένα εξάμηνο ακόμη, κρίνοντας προφανώς ότι δεν απέδωσε τα αναμενόμενα το σιγοψήσιμο στο οποίο τον υποβάλλουν επί δύο χρόνια ήδη! Έτσι, λοιπόν, τάχα αφυπνίστηκαν ξαφνικά(;), ύστερα από δύο χρόνια σιγοψησίματος του εγκαυματία πρώτου βαθμού, και είπαν (περίπου): «Τούτη την Άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες… Δεν αναθερμαίνουμε την υπόθεση εκείνου του Γιάννη που τον έχουμε δύο χρόνια τώρα στο σιγοψήσιμο; Ε, και μαζί με την υπόθεση, αναθερμαίνουμε και τον ίδιο!» Ίσως "είδαν" κιόλας ότι κι άλλοι πυρομανείς (ένα όρνιο και μια αρκούδα) κινήθηκαν συγχρονισμένα προς την ίδια κατεύθυνση (στην Αφήνα και στη Θλίβα, αντιστοίχως) και σκέφτηκαν ότι δεν πρέπει αυτοί να υστερήσουν. Ίσως, λέω, διότι… ποιος ξέρει; (Έλα μου ντε!) «Εξάλλου, συνέχισαν, τι έχουμε μεις να φοβηθούμε; Μήπως δεν είμαστε εμείς οι απόλυτοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού; Θέλουμε να τον περιποιηθούμε τον Γιαννάκη μας και να του προξενήσουμε ένα εγκαυματάκι δευτέρου βαθμού; Μπορούμε! Θέλουμε να του αλείψουμε με μέλι το πρώτου βαθμού έγκαυμά του; Γι' αυτό είμαστε εδώ εμείς! Θέλουμε να παρατείνουμε το σιγοψήσιμό του; Κι αυτό στο χέρι μας είναι!»

Μ' αυτές τις σκέψεις, λοιπόν, το Συμβούλιο Εγκαυμάτων Δευτέρου Βαθμού όρισε για τις 17 Απριλίου 2007 τη συνεδρίασή του για τη λήψη της σχετικής απόφασης. Την εισήγηση την ανέθεσε σε διακεκριμένο μέλος του, με μεγάλη… εμπυρία.

Έτσι φτάσαμε στην ημέρα της κρίσης, κατά την οποία το Συμβούλιο ισχυριζόταν —για να προτάξει της πυράς ένα προπέτασμα καπνού— ότι θα κρινόταν ο Γιάννης, αλλά εμείς δεν είμαστε τόσο ανόητοι, ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε ότι το Συμβούλιο θα κρινόταν και όχι ο Γιάννης. Μάλιστα, το Συμβούλιο θα κρινόταν και από τον Γιάννη, όπως και απ' όλους μας. Ο εισηγητής, ως διακεκριμένο μέλος, προετοιμάστηκε όπως έπρεπε. Δηλαδή, ακολουθώντας τις επιταγές της κοπροσκύλειας φύσης του, απέφυγε επιμελώς να σπαταλήσει τις πολύτιμες δυνάμεις του (Θεός φυλάξοι!) για τη μελέτη της υπόθεσης και τη σύνταξη εισήγησης. Ταυτόχρονα, μη λησμονώντας τη Νερώνεια φύση του, δεν δυσκολεύτηκε να καταλήξει χωρίς κόπο στην προσήκουσα πρόταση. Εμφανίστηκε, λοιπόν, ο εν λόγω διακεκριμένος στο Συμβούλιο των καρεκλοκένταυρων σεινάμενος και κουνάμενος, χωρίς φακέλους, χωρίς εισήγηση, και μούγκρισε:

—Κύριοι συνάδελφοι, προτείνω να συνεχιστεί το σιγοψήσιμο του Γιάννη για μερικά χρόνια ακόμη, μέχρις ότου το φαρμακείο "ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ", στο οποίο έχει προσφύγει ο Γιάννης ζητώντας καταπραϋντική αλοιφή για το πρώτου βαθμού έγκαυμά του, αποφανθεί τελεσίδικα κατά πόσο θα ικανοποιήσει ή όχι το αίτημά του.

—Να σας πληροφορήσω, κύριοι καρεκλοκένταυροι, ότι το ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ έχει ήδη αποφανθεί τελεσίδικα· έχει απορρίψει το αίτημά μου, αντιτείνει ο Γιάννης, μη μπορώντας να κρύψει την αγανάκτησή του για το εφεύρημα του κοπρόσκυλου–Νέρωνα.

—Γκρμχα μπρλιούκ βλγκαγκί γιαρμπρν, αρχίζει να αυτοσχεδιάζει απτόητος ο διακεκριμένος. Πγιορφν μπλχ, έεεχμμ, βέβαια, οπωσδήποτε χρειάζεται το σιγοψήσιμο για λίγα χρόνια ακόμη, κύριοι καρεκλοκένταυροι, διότι ο Γιάννης (είναι σκληρός, ήθελε να πει, αλλά…) ισχυρίζεται ότι παραπέμφθηκε στην πυρά του Συμβουλίου Εγκαυμάτων Πρώτου Βαθμού με διάτρητο πόρισμα ΕΔΕ (=Επίορκη Διοικητική Εξέταση). Εμείς, λοιπόν, που δεν είμαστε όποιοι κι όποιοι, όπως —ας πούμε— οι του Συμβουλίου Πρώτου Βαθμού, εμείς που κοπτόμαστε για τη νομιμότητα, που κάνουμε παστρικιές δουλειές, εμείς, λέγω, πρέπει να διενεργήσουμε τη δική μας εξέταση, τη δική μας ανάκριση —μαλλιά να 'χουμε να ξάνουμε— και μέχρι να τελειώσουμε, ο Γιάννης πρέπει να εξακολουθήσει να σιγοψήνεται —είναι και σκληρός, το είπαμε; (Δεν το είπες, το 'χες στο μυαλό σου, κυρ–καρεκλοκένταυρε. Τώρα δα σου ξέφυγε.)

Το τι επακολούθησε, είναι δύσκολο να περιγραφεί. Φωτιά πήρε η συνεδρίαση, πράγμα ίσως όχι εντελώς απροσδόκητο, διότι ο εκάστοτε Γιάννης που προσάγεται ενώπιον της πυράς του Συμβουλίου (Δευτέρου Βαθμού, παρακαλώ, μη σας διαφεύγει) δεν είναι πάντα ραγιάς, οπωσδήποτε όμως μια τέτοια εξέλιξη ήταν φανερό πως τουλάχιστον ξεβόλευε και στενοχωρούσε τους καρεκλοκένταυρους. Άλλη φωτιά περίμεναν —μακριά νυχτωμένοι— για να χαρούν, και άλλη έβλεπαν τώρα μπροστά τους να ανάβει και να τους ζορίζει. Ιδού, λοιπόν, τι έγινε:

Εκτός από τον διακεκριμένο εισηγητή, στους υπόλοιπους έξι καρεκλοκένταυρους του Συμβουλίου υπερίσχυσε η κοπροσκύλεια φύση τους. Παρέμειναν οκνηροί, παθητικοί θεατές μονάχα, χωρίς καμία διάθεση να λάβουν θέση ή κάπως να αντιδράσουν στην κόντρα μεταξύ του διακεκριμένου εισηγητή και του "κρινόμενου" —που λέει ο (του Συμβουλίου) λόγος— Γιάννη. Αλλά όσον αφορά τον εισηγητή, τα πράγματα ήσαν διαφορετικά. Το μεν κοπρόσκυλο που έκρυβε μέσα του αφυπνίστηκε σαν να του πάτησαν το ποδάρι εκεί που κοιμόταν, κι άρχισε αλαφιασμένο να γαυγίζει και να δαγκώνει, η δε Νερώνεια πλευρά του χαρακτήρα του ταράχτηκε σφόδρα προ του ενδεχομένου να ξεγλιστρήσει ο Γιάννης από τον πύρινο κλοιό που του 'χε στημένο. Διότι πράγματι ο Γιάννης φαινόταν ικανός να πετύχει μια τέτοια εξέλιξη, κι αυτό ήταν απρόσμενο για το κοπρόσκυλο–Νέρωνα. Ο Γιάννης ήταν φανερό ότι είχε το δίκιο με το μέρος του. Επίσης ήταν φανερό πως δεν θα κατέθετε εύκολα τα όπλα, παρά θα πολεμούσε με νύχια και με δόντια τους διώκτες του. Δεν θα ήταν εύκολο θήραμα για λόγου τους. Μάλιστα, φρόντισε αυτό να το κάνει σαφές στους καρεκλοκένταυρους, ήδη από την πρώτη στιγμή. Και τώρα, με βροντερή φωνή, με ζωηρές χειρονομίες, με αυστηρό ύφος, μάτια αστραφτερά, φλέβες πρησμένες, έντονα εκφραστικός, οργισμένος και αποφασισμένος, υπερασπιζόταν το δίκιο· όχι το δικό του δίκιο, αλλά ΤΟ ΔΙΚΙΟ. Αν κάποιος Γιάννης συμβεί καμιά φορά να καεί, έστω και άδικα, μικρό το κακό, σκεφτόταν. Αν όμως ο κάθε Γιάννης που θα τολμήσει, υπακούοντας στη φωνή της συνείδησής του και υπερασπιζόμενος το δημόσιο συμφέρον, να εναντιωθεί σε κάποιον μεγαλοεπιχειρηματία, κινδυνεύει να βρεθεί αντιμέτωπος με θεούς και δαίμονες, είτε ανίκανους είτε υποχείριους του μεγαλοεπιχειρηματία, που περιμένουν να τον περιλάβουν και να τον περιποιηθούν κατάλληλα μέχρι να πετύχουν την ολική εξόντωσή του, τότε πρόκειται για τεράστιο κακό, για συμφορά, για τραγωδία· τότε πρόκειται για παρακμιακό φαινόμενο σε επίπεδο επικράτειας. Όπου, όπως αντιλαμβάνεσθε, οι θεοί και οι δαίμονες κάθε άλλο παρά μεταφυσικές οντότητες είναι. Είναι κρατικές Αρχές, ως Υπουλεία, Υπαργία, Αρπαγεία, Απραγεία, Υφαρπαγεία, Διχαστήρια, Πειθαρχημένα Συμβούλια, Πτώματα (τυμπανιαία λόγω προχωρημένης σήψης) Επιθεωρητών κ.λπ., αλλά και φυσικά (ή παρά φύσιν) πρόσωπα. Τι συμβαίνει, λοιπόν; Πράγματι η αδικία κανοναρχεί τη ζωή όλων μας; Πράγματι το Συμβούλιο αυτό, είτε από ανικανότητα είτε από σκοπιμότητα, θα διολισθήσει σε μια στάση και αντίστοιχη απόφαση που θα περνάει το χυδαίο όσο και καταστροφικό, διαλυτικό μήνυμα: «Ο κρατικός λειτουργός τιμωρείται για την τιμιότητά του, αμείβεται για την καπατσοσύνη του»; Αυτά σκεφτόταν ο Γιάννης και φούντωνε. Μαστίγωνε την αδικία με πνεύμα ανυπότακτο και μυαλό κοφτερό:

—Προς τι ανάκριση, κύριοι καρεκλοκένταυροι; Ανάκριση γίνεται προκειμένου να έλθουν στο φως, να γίνουν γνωστά τα πραγματικά περιστατικά που ενδιαφέρουν μια υπόθεση. Εν προκειμένω, στην παρούσα υπόθεση, ποιο είναι αυτό που δεν γνωρίζετε; Όλα τα πραγματικά περιστατικά τα έχετε στα χέρια σας. Εξάλλου η υπόθεση είναι απλή. Δεν πρόκειται, ας πούμε, για μια υπόθεση βιασμού ανηλίκου ή φόνου ή δωροδοκίας, στην οποία είναι σύνηθες να υπάρχουν πλήθος στοιχείων που πρέπει να διερευνηθούν. Εδώ έχουμε κατηγορίες που αφορούν τις ενέργειες του εγκαλούμενου κα(η)μένου Γιάννη ως μέλους επιτροπών συγκεκριμένων διαγωνισμών. Και οι ενέργειες αυτές δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι θέσεις που διατύπωσε εγγράφως στα επίσημα πρακτικά των επιτροπών. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. Έχετε τους φακέλλους των επίμαχων διαγωνισμών και τα πρακτικά. Τι άλλο αναζητείτε; Τι σας λείπει; Τι περιμένετε να μάθετε από την ανάκριση; Απολύτως τίποτε περισσότερο απ' ότι ήδη έχετε. Άρα γιατί θα κάνετε ανάκριση; Με ποιο αντικείμενο και για ποιο σκοπό; Για να αφήσετε την υπόθεση να σέρνεται; Ποιος βγαίνει κερδισμένος από μια τέτοια διαδικασία; Προφανώς, ουδόλως η αλήθεια και η απονομή δικαιοσύνης. Ο μόνος κερδισμένος είναι ο λασπολόγος κατήγορος του Γιάννη επιχειρηματίας. Και ο Γιάννης εξακολουθεί να σηκώνει τον σταυρό του μαρτυρίου του. Δεν αντιλαμβάνεστε ποιο μήνυμα περνάτε; Αυτό θέλετε;

Ε, τι να απαντήσει το κοπρόσκυλο–Νέρωνας σ' αυτόν τον καταιγισμό ερωτημάτων και τι να αντιπαραθέσει σε μια τέτοια λογικά ατράνταχτη επιχειρηματολογία;

—Γρλιουπ μπρμφν ρντοσβγκ, γρύλλισε, ξεροκατάπιε. Αλλ' ωστόσο θυμήθηκε πως δεν πρέπει να κωλώνει. Τι διάβολo! Την αξιοπρέπεια, αν ποτέ είχε ίχνος από δαύτη, την έχει προ πολλού χεσμένη. Τον κώλο του, μούρη του τον έχει καμωμένο. Γιατί επομένως να κωλώνει; Συνέρχεται, λοιπόν, και αρθρώνει λόγο ταιριαστό με το ποιόν του, πίσω από το ανθρώπινο προσωπείο του:

—Και τι σας πειράζει εσάς η ανάκριση; (Μέχρις εδώ, δεν προχωράει παραπέρα. Άραγε απλώς δεν τολμά, φοβούμενος την αντίδραση του Γιάννη, ή επίτηδες αφήνει να αιωρείται το αισχρό υπονοούμενο αντί να το εκστομίσει και να δώσει έτσι τη δυνατότητα στον Γιάννη να το αντικρούσει;) Δικαίωμά μας(!) είναι.

Μ' αυτά και μ' αυτά, το Συμβούλιο κατέληξε στη μόνη απόφαση για την οποία ήταν ικανό, με βάση, αφενός, τα δεδομένα της συζήτησης της υπόθεσης και, αφετέρου, την αναλγησία του: Να συνεχιστεί η συνεδρίαση την επόμενη εβδομάδα, στις 24 Απριλίου, για να παρθεί τότε απόφαση.

Ο Γιάννης έφυγε νιώθοντας αποστροφή κι αηδία. Πιο κενός απ' όσο όταν προσερχόταν στο Συμβούλιο. Δεν έτρεφε, βέβαια, την ψευδαίσθηση ότι η 24η Απριλίου θα ήταν μια διαφορετική, καλύτερη μέρα…

Και όντως. Ήταν τρισχειρότερη. Το διακεκριμένο κοπρόσκυλο–Νέρωνας στάθηκε στο ύψος του ξανά στις 24 Απριλίου. Τέτοιο ύψος, που διέψευσε ακόμα και όποιον ενδεχομένως πίστεψε πως ούτε αυτός ο διακεκριμένος θα μπορούσε ποτέ να φτάσει χαμηλότερα. Εμφανίστηκε πάλι σεινάμενος και κουνάμενος, χωρίς γραπτή εισήγηση, χωρίς χαρτιά. Ξανά μανά τα ίδια· πρότεινε ο αθεόφοβος να αναβληθεί η εξέταση της… φοβερής και τρομερής αυτής υπόθεσης, συνακόλουθα και η λήψη απόφασης (για το έγκαυμα του Γιάννη), προκειμένου να προηγηθεί ανακριτική διαδικασία (παράταση στο σιγοψήσιμο)! Τέτοια αναίδεια και θρασύτητα δεν μπόρεσαν να την αντέξουν ούτε οι υπόλοιποι καρεκλοκένταυροι —οι μη διακεκριμένοι. Κάτι ψέλλισαν, να συζητηθεί η υπόθεση χωρίς να γίνει η (περιττή) ανακριτική διαδικασία. Και τότε το διακεκριμένο κοπρόσκυλο–Νέρωνας έδωσε ρέστα:

—Δεν είμαι έτοιμος, είπε. Δεν έχω μελετήσει την υπόθεση. Χρειάζομαι μερικούς μήνες γι' αυτό, δεδομένου ότι είμαι κοπρόσκυλο ολκής. Ας σιγοψηθεί μερικούς μήνες ακόμα ο Γιάννης, τι πειράζει;

Το Συμβούλιο, κι αυτή τη φορά, τελικά πήρε την απόφαση εκείνη για την οποία ήταν ικανό: Συζήτηση επί της ουσίας, χωρίς προηγούμενη ανακριτική διαδικασία, στις… 30 Οκτωβρίου 2007, προκειμένου να δοθεί ο απαραίτητος(!) χρόνος στο διακεκριμένο κοπρόσκυλο–Νέρωνα να μελετήσει την υπόθεση και να εισηγηθεί τι έγκαυμα δευτέρου βαθμού (εκτεταμένο, περιορισμένο, σε ποιο μέρος του σώματος κ.λπ.) πρέπει να προξενηθεί στον Γιάννη. Μέχρι τότε… τ' είχες, Γιάννη; Τ' είχα πάντα… Σιγοψήσου, Γιαννάκη, ήσυχα. Αγογγύστως και αδιαμαρτυρήτως.

Μπα! Δεν νομίζω ότι θα γίνει έτσι. Ο Γιάννης, αν και καμένος, ραγιάς δεν γίνεται!

Μα 'γώ δεν ζω γονατιστός,
είμαι της Σταματίνας γυιος.
Τι κι αν μ' ανοίγουνε πληγές,
εγώ αντέχω τις φωτιές.

Άντε γεια σας, κοπρόσκυλα–Νέρωνες!

Γεια σου και σένανε, Νικήτα!

Υ.Γ.: Δύο από τους καρεκλοκένταυρους του Συμβουλίου ήσαν εκπρόσωποι της ΑΔΕΔΥ (μάλλον ΑΔΕΝΔΕΙ = ἃ δεν δεῖ = όσα δεν πρέπει), τρομάρα τους (των εργαζομένων)! Αλλά αυτούς θα τους "περιποιηθώ" άλλη φορά, ιδιαιτέρως και όπως τους αξίζει…

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ, ΑΡΑΓΕ;

Τι θα γενεί, τι θα γενεί,
ποιος θα πονεί, ποιος θα πονεί,
μανούλα μου…

«Μπαμπά μου, τι έχεις;» ρωτάει η κόρη μου. Από κοντά και η καλή γυναικούλα μου: «Τι σ' απασχολεί, αγάπη μου;» Ήξερα ότι αν απαντούσα «Τίποτα» καμία τους δεν θα έπειθα, αλλά το έκανα· όχι για να τις ξεγελάσω, ασφαλώς, αλλά διότι γνώριζα ότι με τις ερωτήσεις τους ήθελαν πριν απ' όλα να υποδηλώσουν ότι βρίσκονται δίπλα μου, ενδιαφέρονται για μένα και με στηρίζουν. Ήξερα ακόμη ότι όσο ήθελαν να ξεδίπλωνα τις σκέψεις μου και να τις μοιραζόμουνα μαζί τους άλλο τόσο ήσαν έτοιμες να σεβαστούν τη σιωπή μου, και ότι άφηναν εμένα να επιλέξω. Εξάλλου, μήπως δεν ήξεραν τι σκέπτομαι; Τόσες και τόσες φορές πια τα τελευταία χρόνια, μετά την επιδρομή του Αλάριχου, τα 'χουμε πει και ξαναπεί… Διχογνωμία δεν έχει υπάρξει ανάμεσά μας. Και ξέρουμε πολύ καλά να εκτιμάμε πότε το 'χουμε ανάγκη να κουβεντιάσουμε και πότε μάς είναι πιο πολύτιμη η σιωπή αναμεταξύ μας, όταν φτάνει μια ματιά να τα πει όλα με τον καλύτερο τρόπο.

Όμως, αγαπημένες μου, αφού σας καληνύχτησα κι έμεινα μόνος μου μπροστά στον εξομολογητή μου (Intel inside), ακούστε με τι έχω να σας πω· ακούστε με τι δεν σας είπα. Ναι, είναι ό,τι ακριβώς έχετε μαντέψει!

Αύριο το Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό (τ.έ. πειθαρχημένο;) Συμβούλιο (σαν έγκαυμα δευτέρου βαθμού —το πρώτου βαθμού έγκαυμα το 'χω ήδη υποστεί) κρίνει την τιμιότητά του, αλλά δεν τολμάει να το ομολογήσει και αντίς γι' αυτό λέει —άκουσον, άκουσον!— ότι κρίνει τάχατες την τιμιότητά μου! Πράγματι, πιστέψτε με, το ζήτημα που θα απασχολήσει το Συμβούλιο δεν είναι προσωπικό. Εγώ, εξάλλου, ό,τι ήταν να πάθω το 'χω ήδη πάθει. Τι χειρότερο να πάθω, από τη στιγμή που έχω αναγκαστεί να διαγράψω οριστικά και αμετάκλητα τριάντα χρόνια καριέρας, επειδή κάποιοι προδότες και ελεεινοί άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες για να περάσει ο βάρβαρος επιδρομέας, περιβεβλημένος το σχήμα επιχειρηματία; Το ζήτημα, επαναλαμβάνω, δεν είναι ούτε υπήρξε ποτέ προσωπικό. Είναι ζήτημα που αφορά όλους μας. Είναι ένα τεράστιο ζήτημα ηθικής, αλλά και έννομης τάξης. Πρόκειται για το μείζον ζήτημα κατά πόσον υπάρχει Δικαιοσύνη! Μέχρι τώρα η εμπειρία μου επ' αυτού είναι απογοητευτική. Έχω διαπιστώσει ότι η Δικαιοσύνη είναι υποχείρια του Αλάριχου. Δυστυχώς…

Τι θα γίνει, λοιπόν, αύριο;

Ίδωμεν. Κοντός ψαλμός, αλληλούια. Ες αύριον…

Ο ΠΟΥΣΤΗΣ ΓΑΪΔΑΡΟΣ

Κάποτε ένας χωρικός ήθελε ν’ αποκτήσει έναν γάιδαρο για τις δουλειές του. Μόλις λοιπόν πληροφορήθηκε ότι ένας συγχωριανός του είχε ένα γαϊδούρι για πούλημα, έτρεξε για να δει αν του κάνει να το αγοράσει. Πραγματικά, εξετάζοντας το ζωντανό, έμεινε ικανοποιημένος. Ρώτησε λοιπόν τον ιδιοκτήτη του για την τιμή του. Αλλά εκείνος, χαμηλώνοντας το βλέμμα του, σχεδόν με συστολή του είπε:
—Ξέρεις, πριν σου πω την τιμή, πρέπει να σου εκμυστηρευτώ κάτι: Ο γάιδαρος αυτός είναι πούστης!
—Τι έκανε λέει; ρωτάει εμβρόντητος, μη πιστεύοντας στ’ αφτιά του ο αγαθός χωρικός.
—Αυτό που άκουσες, συνεχίζει σχεδόν περίλυπος ο ιδιοκτήτης του γαϊδάρου, σαν να αναγνώριζε μερίδιο δικής του ευθύνης ή συνενοχής για το κουσούρι του ζώου του. Ο γάιδαρος είναι πούστης…
—Ε, καλά! απαντάει ο χωρικός, έχοντας προφανώς ξεπεράσει το αρχικό του ξάφνιασμα από την απροσδόκητη… “αποκάλυψη” και, βέβαια, μη βρίσκοντας κανένα νόημα σε μια τέτοια συζήτηση γύρω από τις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες του γαϊδάρου. Κι εμένα τί με κόφτει τί κάνει ο γάιδαρος;
—Δεν ξέρω, εγώ είχα υποχρέωση να στο πω… σχεδόν ψελλίζει το αφεντικό του ζώου, σηκώνοντας τάχα με αδιαφορία τους ώμους του, στην πραγματικότητα όμως προσπαθώντας να κρύψει την ικανοποίησή του για το ό,τι ξεπεράστηκε τόσο εύκολα και ανώδυνα το μειονέκτημα του ζώου.
—Πες μου πόσο κάνει, επανέρχεται αποφασιστικός ο αγοραστής.
—Τόσο…
—Εντάξει, έγινε!
Ευχαριστημένος ο χωρικός, καβάλησε στο γαϊδούρι που μόλις απόκτησε και γύρισε στο κονάκι του.
Την επόμενη μέρα πήγε με το γαϊδούρι στο χωράφι του. Μάζεψε τη συγκομιδή της ημέρας, πατάτες, λάχανα, τομάτες, μελιτζάνες, χόρτα, μια καλή ζαλιά, κι αρχίνησε το φόρτωμα. Το ζώο, υπομονετικό και υπάκουο, δεχόταν αδιαμαρτύρητα το βαρύ φορτίο. Όμως, μόλις ο χωρικός τελείωσε, ο γάιδαρος άρχισε να τσινάει σαν δαιμονισμένος και πέταξε όλο το φορτίο χάμω. Ο αγαθός χωρικός απόρησε. Καλοπροαίρετα υπέθεσε ότι ίσως κάποια κακιά μύγα να τσίμπησε το ζώο και δικαιολογημένα αυτό αφήνιασε. Φτου κι απ’ την αρχή, λοιπόν, ξαναφόρτωσε το ζώο. Πάνω που τελείωσε όμως το φόρτωμα, πάλι τα ίδια. Κλοτσιές και τσινιές του γαϊδάρου, κι όλα τα πράγματα ξανά καταγής. Κι αυτό επαναλήφθηκε και πάλι και πάλι…
Απαυδημένος ο χωρικός, μια και δυο κινάει με το γαϊδούρι και πάει στον συγχωριανό του που του τον πούλησε για να διαμαρτυρηθεί.
—Ρε πατριώτη, πιο ανάποδο ζώο από τούτο εδώ που μου πάσαρες δεν μου έχει ξανατύχει. Δεν υποφέρεται. Το και το μου έκανε… Και ο δύστυχος βάλθηκε να εξιστορεί τον μπελά που τον βρήκε με τον γάιδαρο που αγόρασε.
Και τότε έρχεται αφοπλιστική η απάντηση από τον πρώην ιδιοκτήτη:
—Έεεε! Από πούστη γάιδαρο τί περιμένεις;

ΕΠΙΜΕΤΡΟ: Αν η τύχη (ή η ατυχία) σάς φέρει αντιμέτωπους με τον πούστη γάιδαρο, μη σας διαφύγει πώς πρέπει να τον προσφωνήσετε: «Καλημέρα σας, κύριε δήμαρχε!»

ΨΥΧΙΚΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ: ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΤΙΔΑ

Η εισαγγελίτιδα είναι ιδιάζουσας μορφής επαγγελματική ασθένεια, εξελισσόμενη συνήθως σε χρόνια, αλλά συνοδευόμενη επίσης ενίοτε από οξείες εξάρσεις, αναλόγως των εκάστοτε εξωγενών ερεθισμών, δυσίατη, αν όχι ανίατη. Προσβάλλει ιδίως τους εισαγγελείς και τους εισαγγελίζοντες και κατατάσσεται στις συμπλεγματικής αιτιολογίας ψυχικές διαταραχές. Η αντιμετώπισή της επαφίεται στον… υποφέροντα από τις εκδηλώσεις του πάσχοντος εκ της νόσου, είναι κατά κανόνα συμπτωματική και προσαρμόζεται κατά περίπτωση, αναλόγως της ιδιοσυγκρασίας του πάσχοντος, αφενός, και του —κατά τα ανωτέρω— υποφέροντος, αφετέρου.

Η διάγνωση της νόσου είναι λίαν δυσχερής στις περιπτώσεις κατά τις οποίες αυτή αναπτύσσεται επί υποστρώματος διαπλοκής, συναλλαγής, κουμπαριάς, παπαριάς, νικηταριάς, πουστιάς κ.τ.τ.

Μπρε, μπρε, μπρε!

ΣΕ ΠΟΥΛΗΜΕΝΟ ΒΗΜΑ

Στης Θέμιδας τη ρούγα,

στη στράτα την πλατιά,

άσπρην είχες φτερούγα

και γερακιού ματιά.

Μα κάποια νύχτα η μπόχα

σε τύλιξε βαριά.

Πού να θυμάσαι τώρα

τη δίκαιη ζυγαριά;

ΡΕΦΡΕΝ:

Σε πουλημένο βήμα

μούντζες ρίχνω σωρό.

Δίκιο ζητάει το κρίμα

κι εγώ θα καρτερώ.

Ψυχρέ μου κορδωμένε,

τιμώρησε σκληρά

τους δύστυχους που λένε

πως τ’ άρπαξες χοντρά.

Χαμένος 'γώ στη ρούγα,

στη στράτα την πλατιά,

ψάχνω ζεστή φτερούγα

κι ανθρώπινη ματιά.

ΡΕΦΡΕΝ:

Σε πουλημένο βήμα

μούντζες ρίχνω σωρό.

Δίκιο ζητάει το κρίμα

κι εγώ θα καρτερώ.

Τραγουδιέται στον σκοπό του γνωστού τραγουδιού του Μάνου Χατζηδάκη «Σε πελαγήσιο μνήμα».

ΩΔΗ "ΜΠΡΙ-ΟΖΕΙ-'ΚΕΙ"

Γκρίζο, χοντρό θηρίο

με κέφι και με μπρίο(*)

χορεύει στη σκηνή.

Τι φοβερή αρκούδα,

τι πονηρή μουσούδα

—φαρμάκι και χολή!

Την έχουνε ταΐσει,

την έχουνε ποτίσει

—και δεν το λησμονεί.

Στιγμή καιρό δεν χάνει,

το θύμα της αδράχνει

—να φύγει δεν μπορεί.

Δουλειά καλή να γένει

ο αφέντης περιμένει

—χαιρέκακο σκυλί.

Ω! Τι Δικαιοσύνη!

—Ντροπή και καταισχύνη,

αλί και τρισαλί!

Τραγουδιέται σε σκοπό μανιάτικου μοιρολογιού.

(*) Η τελευταία λέξη (μπρίο) προφέρεται εμφατικά, όπως θα διαβαζόταν με προσωδιακή προφορά το «μπρη ω».