Περί πολέμου...

Φέτος ή, μάλλον, και φέτος —καθότι δεν μου συμβαίνει για πρώτη φορά, το αντίθετο, θα έλεγα, τα τελευταία χρόνια— προτίμησα να σιωπήσω στο ιστολόγιο (και όπου αλλού με…έπαιρνε!) παρά να διατυπώσω καθηκοντολογικώ ή, έστω, κοσμικώ τω τρόπω, συμμορφωνόμενος με την εθιμική συμπεριφορά των ημερών, ευχές για τον καινούργιο χρόνο. Βλέπετε, όταν κανείς είναι ορθολογιστής του κερατά, αρνιέται να δεχθεί ότι οι ευχές είναι δυνατόν να έχουν οποιαδήποτε συμβολή στη διαμόρφωση της πορείας των πραγμάτων. Αν ήταν έτσι… ποιος τη χάρη μας! Ευχές δώστε με το τσουβάλι, και μη σας νοιάζει ούτε η κρίση ούτε τα μέτρα… Ούτε να τρέχεις σε συλλαλητήρια και διαδηλώσεις να φωνάζεις, και να τρως και τα χημικά στη μούρη και τις… ψιλές στην πλάτη —ή κατακέφαλα…

Με άλλα λόγια, αισθάνομαι ότι μπορώ αβίαστα να ευχηθώ κάτι (να γίνει) εάν και εφόσον το θεωρώ πιθανό, δυνατό, εφικτό, με βάση τα πραγματικά, τα αντικειμενικά δεδομένα. Στην ενάντια περίπτωση που κάτι το θεωρώ απίθανο, αδύνατο, ανέφικτο, τότε αν το ευχόμουν θα ήταν σαν να υποκρινόμουνα, να παρέβλεπα δηλαδή τα αντικειμενικά δεδομένα, ή να προσδοκούσα να αλλάξουν τα πράγματα με τη μεταφυσική δύναμη της ευχής! Βέβαια, αυτός ο προβληματισμός μου (ή το πρόβλημά μου, αν θέλετε) αναφέρεται κυρίως στις ευχές μέσω αυτού του ιστολογίου, όπου έχω κατά νου το είδος των ευχών που θα μπορούσα (και θα ήθελα) να δώσω, όπως, για παράδειγμα, «Καλή χρονιά για τους εργαζόμενους»(!) ή «Νίκες και κατακτήσεις για τους εργαζόμενους»(!) κ.λπ. Θα έλεγα αυτές τις ευχές και θα φαρμακωνόμουνα… Κάπως διαφορετικά είναι τα πράγματα στον επαγγελματικό, φιλικό ή οικογενειακό περίγυρο· πιο απλά ή πιο εύκολα. Εκεί, να ευχηθώ «Καλή πρόοδο» στα μαθητούδια ή, έστω, μιας κι εν προκειμένω θα σκέπτομαι ότι γι' αυτό απαιτείται η συνδρομή μεταφυσικών δυνάμεων (Υψίστου και θεραπόντων Αγίων) παρά του ανεπαρκέστατου έως ανύπαρκτου Συστήματος Υγείας, να ευχηθώ «Με υγεία».

Τι να λέμε τώρα, το ξέρουμε εξάλλου ότι «Ο πεσιμισμός, ανώτατο στάδιο του ορθολογισμού» ή, αν προτιμάτε, «Ο πεσιμισμός, παιδική αρρώστια του ορθολογισμού»!

Αλλά αυτές οι σκέψεις μέχρι χτες! Γιατί χτες, πρωί πρωί κιόλας, φρόντισε το ΠΑΜΕ να καταυγάσει το γκρίζο τοπίο. Ξέρετε πώς. Με τον τρόπο που ξέρουν, θέλουν και μπορούν οι αγωνιζόμενοι εργάτες, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι. Νά λοιπόν, υπάρχει ελπίδα! Τώρα μπορώ να σας ευχηθώ, αγαπητοί αναγνώστες: «Πάντα τέτοια, πάντα έτσι μπροστάρης ο εργαζόμενος λαός να απαντά στην επίθεση του κεφαλαίου!» και τότε όλα θα πάρουν τον δρόμο τους (και θα πάρουν δρόμο και οι υπηρέτες του κεφαλαίου που μας κυβερνάνε, μαζί με τα αφεντικά τους). Αμήν!

Και κάτι τελευταίο, βρε σύντροφοι: Ο πόλεμος δεν είναι αιτία πολέμου, είναι πόλεμος ή είναι πόλεμος ή, να το πω διαφορετικά, βρισκόμαστε ήδη σε πόλεμο!

Άντε και με τη νίκη!