Τρίτη, Φεβρουαρίου 14, 2017

Ό,τι δεν πρέπει να ξεχνάμε, όταν οι έμποροι (των εθνών) μάς προτρέπουν να θυμηθούμε...



Ε, ας μη μείνει σιωπηλός και σήμερα ο ιστολόγος, όπως συνηθίζει τελευταία. Σήμερα γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, και εξαιτίας αυτής τόσοι και τόσοι μιλούν και γράφουν για «τη γιορτή της αγάπης, τη γιορτή του έρωτα» (αναλόγως): Έμποροι (κυρίως αυτοί), δημοσιογράφοι και δημοσιογραφούντες, παρουσιαστές κάθε θεάματος ή ακροάματος, ενώ ορυμαγδός διαφημίσεων, οπτικών και ακουστικών, στοχεύουν στο να μη μείνει κανείς ασυγκίνητος και αμέτοχος στο πνεύμα (και ηθική) της μέρας (των ερωτευμένων και όχι μόνο). Και τι το κακό, ίσως αναρωτηθείτε. Νά, πώς να το πω, σκέπτομαι με πόσο ζήλο με καλούν, μέχρι βαθμού ενοχλητικού, να θυμηθώ «την αγαπημένη μου», ποιοι και για ποιο λόγο; Και γιατί αυτοί οι ίδιοι δεν με καλούν επίσης, έστω με λιγότερο ζήλο, να μην ξεχάσω αυτά που δεν πρέπει να ξεχνάω; Ο νοών νοείτω. Κι αν νομίζει κανείς ότι έχω παραγεράσει και παραϊδιοτροπήσει, ας διαβάσει (ή ας μη διαβάσει) παρακάτω.

Για να κρατήσουμε την ανθρωπιά μας, είμαστε υποχρεωμένοι πολλές φορές να πηγαίνουμε ενάντια στο ρεύμα. Αυτό δεν μας αποξενώνει από τις ευαισθησίες που, τάχα, μας καλούν οι κράχτες (ακούσιοι και εκούσιοι) των εμπόρων να έχουμε, αλλά ούτε και μας στερεί τις απολαύσεις και τις χαρές που με ελαφρότητα μας πλασάρουν. Το αντίθετο μάλιστα. Ακούστε με!


Ας θυμηθούμε λοιπόν ό,τι δεν πρέπει να ξεχνάμε: Ανήμερα στις 14 Φεβρουαρίου του 1991, κατά τη διάρκεια της επιχείρησης «καταιγίδα της ερήμου» των Αμερικανών ενάντια στο Ιράκ (στο κόλπο του πολέμου, γνωστό στη συγκεκριμένη περίπτωση με την ονομασία «Πόλεμος του Κόλπου»), μια "έξυπνη" βόμβα, καθοδηγούμενη με λέιζερ, εισέδυσε από το άνοιγμα εξαερισμού του καταφυγίου της συνοικίας Αμιρίγια της Βαγδάτης και εξεράγη στο εσωτερικό του σκοτώνοντας περίπου 500 ανθρώπους, κυρίως γυναικόπαιδα… Οι βάρβαροι ιμπεριαλιστές έδειχναν για μέρες με καμάρι το επίτευγμά τους…

Και ο ιστολόγος παρουσιάζει με ταπεινότητα το ποίημά του:

Αγαπώντας πάντα

(Γράφτηκε στις 14 Φλεβάρη 91)

Σήμερα, ημέρα των ερωτευμένων, ημέρα της καρδιάς…
Ας αφήσουμε την καρδιά μας να μείνει σήμερα εκεί,
όπου όλες αυτές τις μέρες της «καταιγίδας» έχει δραπετεύσει:
κοντά στον μαρτυρικό Λαό του Ιράκ.
Ιδιαίτερα σήμερα, ας την αφήσουμε εκεί να χτυπάει,
πάνω στις εκατοντάδες καρδιές που σταμάτησαν να χτυπούν ανήμερα τη μέρα της καρδιάς,
καθώς χτυπήθηκαν από το φονικό χέρι των ιμπεριαλιστών,
των εμπόρων του ολέθρου.
Των ίδιων εμπόρων
που την Πρωτοχρονιά ντύνονται Αγιοβασίληδες,
σήμερα ερωτευμένοι,
αύριο στοργικές μαμάδες ή τρυφεροί σύζυγοι.
Αυτοί οι ίδιοι σήμερα χαράματα στη Βαγδάτη
περιβλήθηκαν τη φορεσιά του θανάτου.
Αυτοί άλλοτε εμπορεύονται τα παιδικά όνειρα
και τις ανθρώπινες συγκινήσεις,
και άλλοτε απλά αφανίζουν όλα αυτά.
Μένοντας όμως πάντα έμποροι με ανελέητη συνέπεια…
Βρισκόμενος, λοιπόν, σήμερα εκεί στην Ανατολή,
έτσι πρόχειρα που έψαξα κιόλας,
δεν μπόρεσα να βρω άλλο τίποτα από ένα άκουσμά της.
Για να στο φέρω, να το ακούσουμε μαζί.
Για να τιμηθεί κατά πώς πρέπει η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου,
η μέρα της καρδιάς…

Αγαπώντας πάντα,
μένοντας πάντα
λεύτερος και δίκαιος.

Το ποίημά του αυτό τ' απόθεσε στην ευαίσθητη καρδιά της αγαπημένης του ο ιστολόγος, μαζί με το άκουσμα της Ανατολής που βρήκε («έτσι πρόχειρα που έψαξε κιόλας»), τη συμφωνική σουΐτα «Σεχραζάτ» του Ρίμσκι Κόρσακοφ, που βασίζεται στην πασίγνωστη αραβική συλλογή ανατολίτικων ιστοριών με τίτλο «Χίλιες και μία νύχτες». Απολαύστε ένα απόσπασμα από το υπέροχο αυτό έργο: