Με αφορμή τα πρόσφατα πολύνεκρα δολοφονικά χτυπήματα των ισλαμοφασιστών στη Γαλλία, όλοι οι εργαζόμενοι σ' όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη στέκουν με οδύνη αλληλέγγυοι στον πόνο του αδελφού γαλλικού λαού, εκφράζουν τα συλλυπητήριά τους προς τις οικογένειες των θυμάτων και διατρανώνουν την ακλόνητη θέλησή τους να αγωνιστούν για να επικρατήσει το δίκιο στις διεθνείς σχέσεις, να γίνεται σεβαστή η εθνική ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα κάθε κράτους, να γίνεται σεβαστή η επιλογή κάθε λαού όσον αφορά τον τρόπο διακυβέρνησής του και τον προσανατολισμό της πολιτικής του· καταδικάζουν κάθε έξωθεν επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις οποιασδήποτε χώρας, καταδικάζουν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, καταδικάζουν κάθε επιδρομέα υπό οποιαδήποτε μάσκα κι αν εμφανίζεται («διεθνής κοινότητα», «Συνασπισμός για την Ειρήνη», Ποινικό Δικαστήριο κ.λπ.). Επαγρυπνούν για να αποτρέψουν τα κακόβουλα σχέδια της διεθνούς μαφίας των καπιταληστών και ιμπεριαληστών, των ίδιων που σπέρνουν στους λαούς τον όλεθρο του πολέμου, των ίδιων που καταστρέφουν ανεξάρτητα κυρίαρχα κράτη και σπρώχνουν εκατομμύρια απελπισμένους στην προσφυγιά και στην εξαθλίωση, των ίδιων Φρανκενστάιν που δημιουργούν, χρηματοδοτούν και τρέφουν τα τέρατα των «τρομοκρατών» για να τα θέσουν στην υπηρεσία τους στο ακόρεστο κυνήγι του κέρδους, της καταλήστευσης του πλούτου των λαών, και να τρομοκρατήσουν στη συνέχεια οι ίδιοι με το πρόσχημα των «τρομοκρατών» τους λαούς, ακόμη και τον ίδιο το δικό τους λαό, προκειμένου να τους καθυποτάξουν, προκειμένου οι ίδιοι οι λαοί, παραπλανημένοι, να δεχθούν να στερηθούν όσα δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες τούς έχουν απομείνει, και να γίνουν άθυρμα, ανίσχυρα και άβουλα πλάσματα στις ορέξεις των μεγιστάνων του πλούτου.
Μέσα σ' αυτό το ευεπίφορο για τα σχέδια της πλουτοκρατίας σκηνικό αλλοφροσύνης, όπως διαμορφώθηκε και συμπληρώθηκε και από τους κρότους των εκρήξεων, τις οιμωγές των θυμάτων, τις κραυγές τρόμου και υστερίας και την αχλή της αβεβαιότητας, νά σου και ο Ολάντ που ξεσπαθώνει: «Αιτία πολέμου οι επιθέσεις»· νά σου και η Δεξιά και η Ακροδεξιά στη Γαλλία, που «ξέφυγαν», κατά τις ειδήσεις, ύστερα από το μακελειό· νά σου και «Σύσσωμη —πάλι κατά τις ειδήσεις— η διεθνής κοινότητα, που συμπαραστέκεται στη Γαλλία». Και νά σου και διάφοροι, επώνυμοι κι ανώνυμοι, περιώνυμοι ή περιβόητοι ή και διαβόητοι, να δηλώνουν: «Είμαστε όλοι Γάλλοι»! Αλήθεια, όμως, έτσι είναι; Πόσο αθώο ή πόσο αφελές ή πόσο κενό είναι το να πεις κάτι τέτοιο;
 |
| «Είμαστε όλοι Γάλλοι», λοιπόν, όπως αυθαίρετα και πονηρά ή επιπόλαια κάποιοι εννοούν να ομιλούν και εξ ονόματός μας; Ας το καταλάβουν, ότι η μόνη περίπτωση να γινόμασταν όλοι Γάλλοι θα ήταν αν ήδη είχαμε γίνει όλοι… γάλοι (όπως θα το 'θελαν πολλοί ευκαιριακοί… γαλ[λ]όφρονες)! |
Πρώτα πρώτα αυτό το «όλοι»: Πότε, ωρέ λεβέντες, σμίξαμε όλοι μαζί και δεν το κατάλαβα; Πότε βρέθηκε ο εργάτης —ως τάξη εννοώ, όχι ως άτομο— μαζί με τον εκμεταλλευτή του ή με το πολιτικό προσωπικό του (τον εκάστοτε Τσίπρα); Αρκετά πια με τις μεγαλοπρεπείς μπαρούφες του τύπου «οι Έλληνες όποτε ομονοούν, μεγαλουργούν» και τα συμπληρώματά τους του τύπου «κι όταν διχάζονται, καταστρέφονται· αρκετά με τις «εθνικές ομοψυχίες», τις «κοινωνικές γαλήνες» και όλες αυτές τις σιχαμερές στο ψέμα τους πομφόλυγες. Πλάνες και αυταπάτες και άγνοια και αφέλεια συναντάς, δυστυχώς, ανάμεσα στους εργαζόμενους. Αλλά ευτυχώς πάντα θα υπάρχουν οι Λακεδαιμόνιοι που δεν θα συστοιχηθούν κάτω από ξένες σημαίες, και αυτοί θα δίνουν το σωστό στίγμα πλεύσης σε κάθε τρικυμία (ακόμη και εν κρανίω). Αυτοί, ως «πλην» λογιζόμενοι στην επιθυμητή από την άρχουσα τάξη ομοθυμία, θα αποτελούν το ακατανίκητο «συν» του κινήματος.
Ύστερα, και να το καταπιούμε κάπως αυτό το «όλοι», πώς να το χωνέψουμε αυτό το «Γάλλοι»; Τι σόι «Γάλλοι» είμαστε (όλοι!); Είμαστε ο Γάλλος μεροκαματιάρης, ο Γάλλος ναυτεργάτης, ο Γάλλος ξωμάχος, ο Γάλλος άνεργος, ή είμαστε ο Γάλλος βιομήχανος, ο Γάλλος εφοπλιστής, ή μήπως είμαστε ο Γάλλος πολιτικός που υπηρετεί τους αστούς (διάβαζε Ολάντ, Σαρκοζί, Μαρί Λεπέν κ.λπ.); Λοιπόν, αγαπητέ αναγνώστη, είναι προφανές ότι άλλος θα είναι με τους μεν κι άλλος με τους δε. Επομένως, πάπαλα το «όλοι»! Φενάκη ολκής!
Συμπερασματικά, μία μονάχα περίπτωση θα υπήρχε να γινόμασταν «όλοι Γάλλοι»: μονάχα αν είχαν καταφέρει, όπως προφανώς το ονειρεύονται οι διάφοροι ευκαιριακοί… γαλ[λ]όφρονες, να μας είχαν προηγουμένως κάνει όλους… γάλους! Άι σιχτίρ πια!
Είμαστε όλοι οι εργαζόμενοι αλληλέγγυοι με τους Γάλλους συναδέλφους μας! Έτσι!
