Προς Κουτορνιθίους

Προς Κουτορνιθίους επιστολής Φαύλου το ανάγνωσμα πρόσχωμεν! Στον «Ριζοσπάστη» του Σαββάτου 28/4 διαβάζουμε:

«Ορθόδοξες» παγίδες…

Κοινές αγωνίες με το μεγάλο κεφάλαιο, που τρέμει μπροστά στην οργάνωση των εργατών κόντρα στην εξουσία και την αρπαγή του πλούτου που τους ανήκει, μοιράζονται οι δυνάμεις της «Ορθόδοξης Χριστιανικής Νεολαίας Αθηνών», η οποία ανακάλυψε πως «ο κομμουνισμός δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία, περιορίζει την ελευθερία σε ασύλληπτο βαθμό». Και πώς το τεκμηριώνει αυτό; Παραθέτοντας διαπιστώσεις "μαρξιστών" πρώτων… στον αντικομμουνισμό, διαπιστώνοντας πως «ο Χίτλερ με όλη του τη μανία, ούτε τα μισά δεν έκανε», καταγγέλλοντας τη «θρησκεία του υλισμού» και συνολικά με έναν οχετό προσβλητικών για το λαό "συμπερασμάτων" (αφού ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζουν όσους ακούν την πρόταση του ΚΚΕ ως… χαζούς). Μεταξύ άλλων εκφράζει την έγνοια της επειδή «ο μπολσεβικισμός τα τελευταία χρόνια μέσω της ΚΝΕ απλώνει με ιδιάζουσα βουλιμία τα δίκτυα του επί της απληροφόρητης νεολαίας, χρησιμοποιώντας και τα γνωστά αντιπολεμικά - φιλεργατικά συλλαλητήρια μέσω του ΠΑΜΕ στου οποίου το όνομα και τις αφίσες δεν αναφέρεται ότι είναι κομμουνιστικό! (αυτό από μόνο του δείχνει τον ύπουλο χαρακτήρα τους)».

…για την «ελευθερία» και τη νεολαία

Πάντως, τέτοια ανησυχία για τη δυναμική της πρότασης του ΚΚΕ και της ΚΝΕ μόνο οι επιχειρηματίες και τα κόμματά τους έχουν… Ωστόσο, όποιος διαφωνεί με τις θέσεις και τη στρατηγική του ΚΚΕ μπορεί ανοιχτά και σταράτα να κάνει αντιπαράθεση. Και τότε να μιλήσουμε και για την «αληθινή δημοκρατία» και για την «αληθινή ελευθερία», να μιλήσουμε και για το αν αυτή μπορεί να υπάρξει στην κοινωνία όπου οι νέοι έχουν μισθούς 430 ευρώ ή 200 ευρώ για μερική απασχόληση (όταν βέβαια βρίσκουν δουλειά και όταν δεν τους απολύουν ή δε λήγουν οι συμβάσεις τους). Γιατί με τέτοια κατάσταση, σε λίγο οι νέοι δε θα μπορούν όχι οικογένεια να κάνουν αλλά ούτε… εξετάσεις αίματος. Πάντως, γι' αυτά τα προβλήματα των νέων, αυτή η «Ορθόδοξη Χριστιανική Νεολαία Αθηνών» δε βγάζει άχνα. Μήπως τελικά αυτά είναι μέρος της «ελευθερίας» που οραματίζεται για τους νέους;

Περίοδος κυοφορίας

Πριν από το Πάσχα, πιο συγκεκριμένα τη Μ. Τετάρτη, στις 11 τ' Απρίλη, διάβασα στο ιστολόγιο του φίλου Φάρου, στην ανάρτησή του με τίτλο «11 μέρες κενό;» την είδηση, ότι:
Ο κ. Παπαδήμος εισηγήθηκε στο υπουργικό συμβούλιο εκλογές την 6η Μάη και σύγκληση της νέας βουλής την… 17η Μάη 2012.
Ο φίλος Φάρος, αφού βάζει, δικαιολογημένα, τρία θαυμαστικά, δικά του, μετά από την είδηση, σχολιάζει:
Δηλαδή έντεκα (11) ολόκληρες μέρες μετά!
Γιατί τόσες μέρες μετά;
Τι θα κάνουν οι νεοεκλεγέντες βουλευτές 11 μέρες;
Τάβλι θα παίζουν;
Να σημειώσω ότι έστειλα σχετικό σχόλιο στη συγκεκριμένη ανάρτηση. Τώρα, αν αναρωτιέστε γιατί τα αναπαράγω όλα αυτά σήμερα εδώ, νά… Ένας λόγος είναι ότι περιέργως η είδηση αυτή, αν δεν κάνω λάθος (αν κάνω, συγγνώμη· δικαιολογήστε με κάπως λόγω της απομόνωσής μου εκείνες τις μέρες στα βουνά της Αρκαδίας, όπου μήτε εφημερίδα μήτε «902» μήτε διαδίκτυο ποτέ δεν έφτασαν), πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων και όλων των ΜΜΕ, χωρίς να σχολιαστεί, συμπεριλαμβανομένων των Μέσων του ΚΚΕ, αλλά και του ίδιου του κόμματος. Ο δεύτερος λόγος είναι η επιθυμία μου να διατυπώσω κάποιες σκέψεις και κρίσεις μου σχετικά με αυτό το πρωτοφανές γεγονός, επιθυμία που την κάνει πιο ζωηρή αυτή ακριβώς η σιωπηρή αντιμετώπισή του.

Χαρακτηρίζω πρωτοφανές το γεγονός αυτό, ο απερχόμενος πρωθυπουργός να ορίζει πότε θα συγκληθεί η βουλή που θα προκύψει από τις εκλογές που θα διενεργήσει η υπ' αυτόν κυβέρνηση, διότι δεν έχω υπόψη μου άλλη φορά να συνέβη κάτι τέτοιο. Αλλά δεν είναι μονάχα πρωτοφανές· είναι καθαρό ανοσιούργημα, με την έννοια της καταπάτησης κάθε κανόνα δεοντολογίας· ταυτόχρονα συνιστά βάναυση παραβίαση του συντάγματος. Καμία, απολύτως καμία αρμοδιότητα δεν έχει ένας απερχόμενος πρωθυπουργός, ουδέ και αυτός ο ελέω Παπούλια Παπαδήμιος, ο το σύνταγμα καταπατήσας, τον δε Παπούλιαν καταργήσας, και χρήματα ταις τραπέζαις Του δωρησάμενος, να επεμβαίνει στη λειτουργία της βουλής, του νομοθετικού σώματος της χώρας, του εκφραστή της μιας εκ των τριών διακεκριμένων —λέμε τώρα…— εξουσιών του αστικού κράτους, της νομοθετικής εξουσίας. Ο ίδιος ο Παπαδήμιος, ως πρωθυπουργός, ηγείται της κυβέρνησης, δηλαδή του εκφραστή μιας άλλης από τις τρεις διακεκριμένες —υποτίθεται, ξαναλέμε— εξουσίες, της εκτελεστικής εξουσίας. Γνωστό είναι βέβαια ότι οι αστοί δεν σέβονται (ούτε) τις αρχές λειτουργίας του δικού τους κράτους. Η διακηρυγμένη από τους ίδιους διάκριση των εξουσιών (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) έχει καταντήσει ανέκδοτο. Αλλά πια, τόσο έχουν χάσει το μέτρο των πράξεών τους; Τόσο λυμένα τα χέρια (και, συνακόλουθα, τη γλώσσα), τόση ασυδοσία χρειάζονται να έχει το ενεργούμενό τους; Και ο κυρ Παπούλιας τι ρόλο έχει αποδεχθεί για τον εαυτό του; Κι επειδή δεν πρόκειται για το άτομό του αλλά για το αξίωμα που κατέχει: ο κυρ Παπούλιας με ποιο δικαίωμα έχει εξευτελίσει το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας; Αλλά αυτά παθαίνει όποιος επιλέγει να έχει μάτια (και συνείδηση) για να βλέπει μονάχα τη μούτζα κάποιου παρελαύνοντα μαθητή. Μικρός, πολύ μικρός… Μα και επικίνδυνος!

Συνέχεια στις «Σκέψεις ενόψει της απεργίας των ναυτικών»

Θεώρησα απαραίτητο να δώσω το βήμα για ν' ακουστούν κάποιες φωνές ελπίδας, διαφορετικές από τα «κορακοειδή» που μας μαύρισαν την ψυχή στην πρωινή μου ανάρτηση «Σκέψεις ενόψει της απεργίας των ναυτικών». Αυτές οι φωνές δεν φτάνουν, βέβαια, στα κανάλια και στις εφημερίδες των μεγαλοεφοπλιστών και μεγαλοεργολάβων, των εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου. Για την ακρίβεια, φτάνουν μεν, διότι τους έχουν σταλεί, αλλά δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Δείτε τις, διαβάστε τις εδώ.

Σκέψεις ενόψει της απεργίας των ναυτικών

Υπό την πίεση των εργαζομένων μελών της και των ταξικών σωματείων του χώρου, που επιζητούν την ανάπτυξη αγώνων με συνέπεια και συνέχεια προκειμένου το συνδικαλιστικό κίνημα να σταθεί φραγμός απέναντι στα αντεργατικά μέτρα που πλήττουν τους εργαζόμενους στα πλοία, η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία (ΠΝΟ) αναγκάστηκε να εξαγγείλει 48ωρη απεργία για τη Μ. Τρίτη 10/4 και τη Μ. Τετάρτη 11/4. Η κυρία Μπίλντεμπεργκ, στο πλαίσιο των πιέσεων του κεφαλαίου (του εφοπλιστικού εν προκειμένω) να τσακιστεί κάθε φωνή αντίστασης, επιδίωξε, σε πολύωρη σύσκεψη με τους συνδικαλιστές της ΠΝΟ χτες, να ματαιωθεί η κινητοποίηση, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, τουλάχιστον μέχρι ώρας· κρατάω κάποια επιφύλαξη ως προς την τελική της στάση (θα αποφασιστεί σήμερα), διότι δεν μας έχουν συνηθίσει οι εργατοπατέρες της ομοσπονδίας σε αταλάντευτους ταξικούς αγώνες —κάθε άλλο. Ανεξαρτήτως των εξελίξεων στο θέμα της απεργίας ωστόσο (εύχομαι να μην υποστείλει η ΠΝΟ τη σημαία της κινητοποίησης και, κυρίως, εύχομαι η κινητοποίηση να φέρει καρπούς), στο σημείωμά μου αυτό δεν προτίθεμαι να σταθώ και να αναπτύξω τα αιτήματα και τους στόχους της απεργίας ούτε, αντιστοίχως, την πολιτική ή τα συγκεκριμένα μέτρα της κυβέρνησης που την προκαλούν· πολύ περισσότερο επομένως δεν έχω σκοπό να ασχοληθώ με το δικαιολογημένο ή μη της κινητοποίησης —μην παρεξηγηθώ, απολύτως δικαιολογημένη τη θεωρώ. Αυτά όλα έχουν αναλυθεί πολύπλευρα και διεξοδικά με πολύ καλύτερο τρόπο από αυτόν που θα μπορούσα εγώ, και οπωσδήποτε έγκαιρα, από ικανούς δημοσιογράφους, σχολιαστές, αναλυτές και ιστολόγους του κομμουνιστικού χώρου (αν περιμένατε ν' ασχοληθεί αυτό το ιστολόγιο με τον Πορτοσάλτε ή τον Πρετεντέρη, κάνατε λάθος· ψάξτε αλλού). Επιθυμία μου είναι να ξεδιπλώσω κάποιες σκέψεις μου γύρω από τον τρόπο που η κοινωνία αντιμετωπίζει την προκείμενη απεργία. Όπου υπό τον όρο «κοινωνία» εννοώ τόσο τους εργαζόμενους (προλετάριους), τους άνεργους, τους συνταξιούχους, τους μαθητές, φοιτητές, σπουδαστές, όσο και συλλογικούς φορείς, όπως ενώσεις ξενοδόχων, τουριστικών γραφείων, κατοίκων νησιών, παραγωγών κ.λπ. Ασφαλώς ο όρος «κοινωνία» είναι ευρύτερος… μπορεί να θεωρηθεί ότι περιλαμβάνει και τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης), αλλά και διάφορους κραγμένους απολογητές του συστήματος. Δεν θ' ασχοληθώ με αυτή την κατηγορία των φερεφώνων της εξουσίας, από το στόμα των οποίων είναι στο ίδιο βαθμό προβλέψιμο τι θ' ακουστεί όσο είναι το «κρα» από το στόμα του κόρακα. Θ' ασχοληθώ λοιπόν με το μέρος εκείνο της κοινωνίας που μπορεί, που πρέπει, που θα περίμενε κανείς ν' αρθρώσει διαφορετικό λόγο από τα κορακοειδή, αλλά…

Δεν… σκάει!

Το ιστολόγιο θλίβεται για το απονενοημένο διάβημα στο οποίο οδηγήθηκε σήμερα στο Σύνταγμα ο συμπολίτης μας από την απανθρωπία του πολιτικού μας συστήματος. Σεβόμενο τη μνήμη του νεκρού, σιωπά, αν και πνίγεται από οργή και θέλει να φωνάξει. Ας το κάνει όμως κάποια άλλη στιγμή. Αρκετούς διερμηνείς, δοκησίσοφους ή αυθάδεις, απέκτησε ο δύστυχος συνάνθρωπός μας μεταθανατίως και αρκετά βέβηλα στόματα ενόχων μίλησαν αναιδώς σήμερα, προκαλώντας βάναυσα το λαϊκό αίσθημα. Δεν θα αντιπαρατεθούμε με λόγια μαζί τους εμείς που αποτίνουμε φόρο τιμής στον δικό μας άνθρωπο. Αλλιώς θ' απαντήσουμε, όταν και όπως πρέπει!

Όσο για τον τίτλο της ιστογραφής, ιδού ποιος «δεν σκάει» (δεν βγάζει τον σκασμό ή δεν χολοσκάει, δεν συγκινείται, είναι αναίσθητος, διαλέξτε, και τα δύο ταιριάζουν): Το φερέφωνο του κεφαλαίου, ο ΣΚΑΪ. Είναι ένα από τα «βέβηλα στόματα ενόχων» στα οποία αναφέρομαι παραπάνω.

Κάποιες επέτειοι

Κάποιες επέτειοι από τη ματωμένη πορεία των αδελφών λαών της Βαλκανικής, όλων των λαών της Βαλκανικής, λαών με κοινούς απελευθερωτικούς αγώνες, με φιλία σφυρηλατημένη μέσα από την ιστορική διαδρομή τους στον τραχύ βαλκανικό χώρο, αλλά και με μίση και αντιπαραθέσεις όσες φορές η άρχουσα τάξη, συνήθως συρόμενη στις επιλογές κάποιων «μεγάλων δυνάμεων», έσπειρε ανάμεσά τους τη διχόνοια, καλλιεργώντας το σαράκι του επεκτατισμού, του εθνικισμού, της μεγάλης ιδέας κ.λπ., πάντα για την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων, αλλά σε βάρος των λαών.

23 Μαρτίου 1821: Οι επαναστατημένοι Έλληνες κυριεύουν την Καλαμάτα. Ο Γιάννης Κορδάτος γράφει σχετικά (Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας, εκδ. 20ός Αιώνας, τ. Χ, σελ. 190):

Ο Πετρόμπεης στις 23 Μάρτη κήρυξε στη Μάνη την επανάσταση κι αμέσως οι Μανιάτες ξεκίνησαν από τη Μάνη για τη Μεσσηνία. Όπλα είχαν γιατί το καΐκι που στάλθηκε με πολεμοφόδια από τη Σμύρνη, τα ξεφόρτωσε στην Καρδαμύλη και τα παραλάβανε ο Αναγνωσταράς και ο Νικήτας Σταματελόπουλος και νύχτα τα μεταφέρανε στη Μεσσηνία.
Όμως δεν πρόφτασαν να τα πάνε όπου είχαν εντολή και τους βρήκε ημέρα απέξω από την Καλαμάτα. Ήταν ολόκληρο καραβάνι και οι αγωγιάτες ήταν οπλισμένοι.
Ειδοποιήθηκεν ο Τούρκος διοικητής Σουλεϊμάν αγάς και κάλεσε μερικούς Καλαματιανούς για να τους ρωτήσει τι είχαν τα φορτωμένα μουλάρια:
—Είναι αγωγιάτες, αγά, και κουβαλάνε λάδι.
—Αμή αρματωμένοι;
—Αρματωμένοι, αγά, γιατί ακούστηκαν κλέφτες.
Ο Τούρκος διοικητής κατάλαβε πως τον γελούσαν αλλά δεν είχε στρατό για να διατάξει να σταματήσουν το καραβάνι και να κάνουν έρευνα. Γι' αυτό ειδοποίησε τους Τούρκους να πάρουν τις οικογένειές τους και να πάνε στην Τριπολιτζά για ασφάλειά τους.
Την άλλη μέρα όμως μπήκε στην Καλαμάτα ο Ηλίας Μαυρομιχάλης μαζί με πολλούς οπλοφόρους, φέρνοντας επιστολή του Πετρόμπεη προς τον Τούρκο διοικητή:
«Έχουμε πληροφορίες πως κλέφτες θα πατήσουν την Καλαμάτα, γι' αυτό έστειλα τους δικούς μου, να φυλάξουν την πόλη!»
Ύστερα από μία μέρα έφτασεν ο Πετρόμπεης με πολλούς Μανιάτες. Μαζί του ήταν και οι καπετανέοι Γρηγοράκηδες, Καπετανάκηδες, Χρηστέας, Κουμουντουράκηδες, Κυβέλοι και Τρουπάκηδες.
Επίσης ενώθηκαν με τους Μανιάτες και οι ομάδες του Παπαφλέσσα, του Κολοκοτρώνη, του Κεφάλα και του Νικηταρά (Σταματελόπουλου).
Έγινε δοξολογία, ίσως στο βυζαντινό ναό «Άγιοι Απόστολοι» και υψώθηκε η επαναστατική σημαία. Όπως και στην Πάτρα, έτσι και στην Καλαμάτα, οι Έλληνες πανηγύριζαν με διάφορες εκδηλώσεις, ενώ οι Τούρκοι ήταν κλειδομανταλωμένοι στους πύργους τους.
Αμέσως εκλέχτηκαν ορισμένοι προύχοντες της Μεσσηνίας πληρεξούσιοι του λαού και αποτελέσανε την ανώτατη αρχή που ονομάστηκε Σύγκλητος ή Γερουσία της Μεσσηνίας και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης αρχιστράτηγος.

«Ποιος γάιδαρος…»

Πριν από μερικά χρόνια είχα την ατυχία να συμμετάσχω στο ακόλουθο αηδιαστικό περιστατικό (από τότε το έχω διηγηθεί πολλές φορές, δυστυχώς… —μακάρι να μη χρειαζόταν να το κάνω, μακάρι ο κόσμος να ήταν άλλος, ώστε να το είχα ξεχάσει, αλλά νά και τώρα δεν το αποφεύγω):

Ξεκίνημα μιας τυπικής εργάσιμης ημέρας μου πριν από κάμποσα χρόνια, ίσως 10, ίσως 15. Πρωί, ώρα 7:15 περίπου. Ο ηλεκτρικός από Πειραιά φτάνει στην Ομόνοια. Σηκώνομαι από τη θέση μου (καθώς επιβιβάζομαι στον Πειραιά, βρίσκω πάντα θέση και εκμεταλλεύομαι τον χρόνο της διαδρομής για να διαβάσω την εφημερίδα μου) χωρίς βιασύνη, μιας και σχεδόν αδειάζει το βαγόνι στην Ομόνοια, και με χίλιες σκέψεις στο μυαλό (δουλειά, οικογένεια, κοινωνία) προχωρώ προς την έξοδο, από τους τελευταίους που αποβιβάζονται, κατά τη συνήθειά μου. Βρίσκομαι ακόμη στον διάδρομο μεταξύ των καθισμάτων, όταν ένας αγενέστατος μεσήλικας, που μπήκε από την Ομόνοια, με σκουντάει, με σπρώχνει, με τσαλακώνει, με πατάει, και μόνο από πάνω μου δεν περνάει. Εγώ, χωρίς διάθεση να καβγαδίσω μαζί του ή να του κάνω παρατήρηση (όχι γιατί δεν του άξιζε, ούτε θα το μετάνοιωνα αν το είχα κάνει, αλλά εξακολουθούσα μάλλον να είμαι βυθισμένος στις σκέψεις μου, φευγάτος ακόμη, και πού ν' ανάψουν τα αίματα…), χωρίς να το καταλάβω, σαν να έβγαζα ένα, ας πούμε, επιφώνημα πόνου που με πάτησε, εντελώς ενστικτωδώς ξεστομίζω, χωρίς οργή αλλά με έκπληξη κι απορία, σχεδόν μες στ' αφτί του: «Κοίτα, ρε, τον γάιδαρο!». Συνήλθα αμέσως, προσγειώθηκα απότομα στην πραγματικότητα, δαγκώθηκα και ντράπηκα, αλλά και θύμωσα με τον εαυτό μου που έχασα τον έλεγχο των πράξεών μου (αν ήθελα να τον επιπλήξω για την αγένειά του θα ήμουν σκληρότερος, αλλά δεν θα έβριζα!). Κι η απάντηση του ανθρωπαρίου; Αχ, δεν φεύγει από το μυαλό μου αυτή η εικόνα: Χαμογελάει με το χαμόγελο ικανοποίησης του πονήρακλα που τα κατάφερε και με μια απαξιωτική χειρονομία (διαγράφοντας αόριστα έναν κύκλο με την άκρη του χεριού του, σαν να έλεγε «καλά τώρα!») στρογγυλοκάθεται στη θέση, αυτή που εφόρμησε να πιάσει, και λέει σέρνοντας τις συλλαβές (το χαμόγελο εξακολουθεί): «Ποιος γάιδαρος…»! (Εννοούσε δηλαδή: «Ωχ, καημένε! Κάθησα εγώ; Τώρα τι λες εσύ…»). Εγώ έμεινα άναυδος. Τον κοίταζα και δεν πίστευα στα μάτια μου, ότι δεν είχε γαϊδουρινά αφτιά· «πώς είναι δυνατόν;» αναρωτιώμουνα. Βγήκα απ' το τραίνο χωρίς να κοιτάζω εμπρός μου, αλλά έχοντας στραμμένο το κεφάλι μου και καρφωμένο το βλέμμα μου στον «ποιος γάιδαρος…». Κι όταν βρέθηκα στην αποβάθρα, δεν κατευθύνθηκα προς την έξοδο, αλλά στάθηκα μπροστά στο παράθυρο, απ' όπου εξακολούθησα, μέχρι που έφυγε το τρένο, να κοιτάζω αυτό το "πράγμα" που είχε καταπιεί την προσβολή που του έγινε, διότι δεν επεδίωξε ποτέ του να είναι αξιοπρεπής· επεδίωκε να έχει τη θεσούλα του, τη βολή του, έστω κι αν γι' αυτό είχε χρειαστεί ν' αποβάλει την ανθρώπινη ουσία του…

Ένας Μανδραβέλης για… άσυλο!

Ένας… Πάσχων Μανδραβέλης ξαναβρέθηκε μπροστά μου. Ευθύνεται κάπως γι' αυτό ο ερυθρός Μπογιό (Νίκος Μπογιόπουλος κατά κόσμον), ο οποίος στον σημερινό «Ριζοσπάστη», στη δημοφιλή (αλήθεια, θα μπορούσε να ειπωθεί «ευανάγνωστη» κατά το «ευπώλητος»; —αστείο θα 'ταν!) σελίδα του «Ημεροδρόμος», υπό τον τίτλο «Η… "ασυλία" του ΚΚΕ και τα "άσυλα" του αντικομμουνισμού» σχολιάζει χτεσινό άρθρο της «Καθημερινής» («διασκεδαστικό κείμενο» το αποκαλεί)· αλλά πιο πολύ φταίει η δική μου διαστροφή να ψάξω να το βρω αυτό το κείμενο. Καλά να πάθω· έπεσα έτσι πάνω στον εθνικό μας διαφωτιστή, τον Πάσχοντα (αιωνίως) Μανδραβέλη, και βέβαια καθόλου δεν… διασκέδασα! Α, ρε Μπογιό, είπα, πού μ' έριξες! Τίτλος του βαθυστόχαστου άρθρου του Πάσχοντος: «Καλόμαθε η Αριστερά στην ασυλία»! (Και η γριά στα σύκα…). Πάσχων και Πασχίζων συνάμα αποδεικνύεται ο διανοούμενός μας. Πασχίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην κυρίαρχη τάξη των πλουτοκρατών. Πασχίζει να βάλει κι αυτός το χεράκι του στην κατεδάφιση των δικαιωμάτων μας, στη φίμωσή μας, στη σφυρηλάτηση των δεσμών μας, στον θρίαμβο της αντίδρασης.

Το άρθρο του Πάσχοντος, όπως από τον τίτλο του αντιλαμβάνεσθε, ισχυρίζεται ότι από τη μεταπολίτευση έως σήμερα το ΚΚΕ χαίρει μιας ιδιότυπης ασυλίας. Ναι, βέβαια! Οι αστοί μεγαλοβιομήχανοι, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, αυτοί που δημιούργησαν το μετεμφυλιακό κράτος το δικό τους, αυτοί το έκαναν αυτό! Καθόλου περίεργο· Εδώ δεχόντουσαν όλοι αυτοί να τους υπαγορεύει το ΚΚΕ την πολιτική του. Δεν ξέρω κιόλας μήπως όλα αυτά τα χρόνια αναλάμβαναν να είναι αυτοί, τύποις μονάχα, στην κυβέρνηση, επειδή, από μεγαλοψυχία, δεν ήθελαν να κουράζεται το ΚΚΕ, ίσως δε και για να το προφυλάσσουν από τη φθορά της εξουσίας. Όχι, από τη διαφθορά δεν το προφύλαξαν, γιατί δεν μπόρεσαν ίσως (με κάτι «Γερμανούς», με κάτι ιρακινά πετρέλαια, το δαιμόνιο ΚΚΕ, παρ' ότι μακριά από τους κυβερνητικούς θώκους, καλά τα κατάφερε). Ο Μπογιό πάντως, γλαφυρότατος και τσεκουράτος όπως πάντα, αναρωτιέται στο άρθρο του από πού κι ως πού υπήρξε ασυλία όλα αυτά τα χρόνια για το ΚΚΕ; Ειρωνικά λοιπόν σημειώνει:

Ουκ επί πατάτα μόνον ζήσεται άνθρωπος

«Ουκ επ' άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος» είναι επί λέξει η ευαγγελική ρήση. Και με τον άρτο εννοεί συνεκδοχικώς όλα τα υλικά αγαθά. Επομένως λέγει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει φροντίζοντας μόνο για την απόκτηση υλικών αγαθών· ζωτική είναι επίσης η ανάγκη της καλλιέργειας του πνεύματος. Προσυπογράφω, κι ας μην αντιτείνει κανένας ότι «να φάμε δεν έχουμε, ραπανάκια για την όρεξη…». Όλα χρειάζονται! Διαβάζετε, αγοράζετε (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) τα προϊόντα του πνεύματος. Η πνευματική οκνηρία είναι πρωτεξάδελφο της απληροφορησιάς. Και ο απληροφόρητος πολίτης είναι έρμαιο των επιτηδείων της (παρα)πληροφόρησης, αυτών που ενδημούν εν αφθονία στα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης), εσχάτως δε και στα σκουπίδια του διαδικτύου. Ας επανέλθουμε όμως στον άρτο ή, μάλλον, στο σημερινό κακέκτυπό του (σαν γενόσημο ένα πράμα), την Α.Ε. (Αυτής Εξοχότητα) την πατάτα! Ως κι αυτά τα ΜΜΕ μας, που τόσο νοιάζονται για τα προβλήματα των λαϊκών νοικοκυριών, αναγκάστηκαν να αφήσουν κατά μέρος (προσωρινά ελπίζω) τις καθημερινές ανταποκρίσεις τους από την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ, όπου εξυμνούσαν ως πρότυπο αυτοοργάνωσης την κολεκτίβα των απεργών χαλυβουργών, αλλά και τα άλλα σχετικά ρεπορτάζ από τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, τη ΔΩΔΩΝΗ, την ΚΟΝΤΙ, όλα αυτά να τα αφήσουν κατά μέρος, προκειμένου να καταπιαστούν με την εποποιία της πατάτας. Το ΚΚΕ ασθμαίνοντας (πού να τους φτάσει!) έσπευσε να βγάλει Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου για τις φθηνές πατάτες. Όμως την ανακοίνωση αυτή είτε την έφαγε το μαύρο σκοτάδι είτε, χωρίς να παρουσιαστεί ολοκληρωμένα, μπήκε στην κλίνη του Προκρούστη για να κοπεί στα μέτρα των αστών διαφωτιστών και, στη συνέχεια, να εξαπολυθεί η συνηθισμένη αντικουκουέ εκστρατεία κατασυκοφάντησης. Οπότε το ΚΚΕ αναγκάζεται να εκδόσει νέα Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου για την επίθεση κατά του ΚΚΕ με αφορμή το «κίνημα της πατάτας». Αλλά όλα αυτά δεν τα βρίσκουν όσοι κυνηγούν μόνο τις… πατάτες. Το ίδιο και το άρθρο που ακολουθεί, από τον σημερινό «Ριζοσπάστη».

ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ

Κίνημα για την κάλυψη όλων των λαϊκών αναγκών

• Η χώρα έχει όλες τις αναγκαίες δυνατότητες για την σχεδιοποιημένη κάλυψη των αναγκών του πληθυσμού με αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα ποιότητας

• Η συνολική επίλυση του προβλήματος απαιτεί την ενεργοποίηση του λαϊκού κινήματος συνολικά στην κατεύθυνση της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων

Ανθ' ημών… Γουλιμής!

Όχι, καμία σχέση δεν έχει η σημερινή ιστογραφή μου με ιστορική αναδρομή, ούτε γενικά στα πολιτικά πράγματα του τέλους του 19ου αιώνα (δεν μας έχουν γυρίσει ακόμη τόσο πίσω, πιστεύω!) ούτε ειδικότερα στον Χαρίλαο Τρικούπη, στον οποίο ανήκει η γνωστή φράση του τίτλου, όταν στις εκλογές του 1895 απέτυχε να εκλεγεί επειδή την έδρα που διεκδικούσε την κέρδισε ο αντίπαλός του Μιλτιάδης Γουλιμής, για 4 μόλις ψήφους. Ούτε υιοθετώ το ήθος και την ευπρέπεια που αποπνέει η φράση· μόνο για τη διάσταση του απρόοπτου που υποδηλώνει τη δέχομαι, αν και μάλλον άλλοι μυστηριώδεις συνειρμοί μού την έφεραν στον νου. Ίσως φταίει η ηχητική ομοιότητα του Γουλιμή με τον Γκούγκλη ή Γούγλη, τον γνωστό μας Google (ανάλογη επενέργεια ασκούν πάνω μου και οι λέξεις γιγγλυμός, γογγυσμός, γάγγλια κ.λπ.), ίσως φταίει η… πετριά μου. Αλλά αρκετά φαιδρά το άρχισα, ενώ για κάτι σοβαρό πρόκειται: Από χτες το πρωί δεν μπορώ να επισκεφτώ το ιστολόγιο tasosnastos.blogspot.com. Ο Γκούγκλης αντί ν' ανοίξει το ιστολόγιο εμφανίζει αυτή τη σελίδα:

Τι απεργάζεται η ΕΕ για το δικαίωμα της απεργίας

Το άρθρο που ακολουθεί αποτελεί αναδημοσίευση από τον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» της Κυριακής 26/2/2012, από τη θεματική ενότητα «ΕΡΓΑΤΙΚΑ». Στην εφημερίδα καταλαμβάνει έκταση δύο σελίδων, είναι δηλαδή κάπως εκτεταμένο, αλλά αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε και να το προσέξετε. Το ιστολόγιό μου δεν χαρακτηρίζεται ενημερωτικό· άλλα ιστολόγια μπορούν και παίζουν αυτόν τον ρόλο —στη δεξιά λωρίδα του ιστολογίου μου, κάποια από τα ιστολόγια τα συντροφικά που παρακολουθώ, προσφέρουν καλή ενημέρωση πάνω στα θέματα της επικαιρότητας. Ωστόσο δεν είδα σ' αυτά αναφορά στο ενδιαφέρον αυτό άρθρο του «Ριζοσπάστη» (δεν ξέρω αν μου ξέφυγε). Έτσι, αποφάσισα να το αναπαραγάγω εδώ. Οπλιστείτε με υπομονή και καλή ανάγνωση! Θα αποζημιωθείτε, τέτοια πληροφόρηση σπανίζει…

Κανονισμός της ΕΕ «ΜΟΝΤΙ ΙΙ»: Αντεργατικό τερατούργημα για την κατάργηση της απεργίας

MotionTeam

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ήδη από το 2011 έχει ετοιμάσει για υιοθέτηση από το Συμβούλιο της ΕΕ Κανονισμό για «την άσκηση του δικαιώματος της συλλογικής δράσης, στο πλαίσιο των οικονομικών ελευθεριών στην ενιαία αγορά και ιδιαίτερα της ελευθερίας εγκατάστασης και της ελευθερίας παροχής υπηρεσιών». Το κείμενο της Επιτροπής δεν έχει δοθεί ακόμη επίσημα στη δημοσιότητα. Πρόκειται κυριολεκτικά για αντεργατικό τερατούργημα για την κατάργηση της απεργίας.

Ο χαρακτηρισμός του αντεργατικού τερατουργήματος με το προσωνύμιο «ΜΟΝΤΙ ΙΙ» αποτελεί επιβράβευση των υπηρεσιών του Ιταλού οικονομολόγου Μάριο Μόντι στην ΕΕ, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Ο Μάριο Μόντι υπηρέτησε ως επίτροπος Εσωτερικής Αγοράς, Υπηρεσιών, Τελωνείων και Φορολογίας (1995-1999) και ως επίτροπος Ανταγωνισμού την περίοδο 1999-2004, ισόβιος γερουσιαστής στην Ιταλική Βουλή από το 2011 και σημερινός πρωθυπουργός της Ιταλίας, πρότυπο για το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, που προβάλλεται από την πλουτοκρατία μέσα από τα ΜΜΕ, για το τσάκισμα της απεργίας και των άλλων δικαιωμάτων που κατέκτησε με σκληρούς αγώνες και αίμα η εργατική τάξη.

Το αντικείμενο του Κανονισμού

Η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με αφορμή τις αποφάσεις του Δικαστηρίου της ΕΕ στις υποθέσεις «Viking Line» (υπόθεση C-438/05 της 11/12/2007) και «Laval» (υπόθεση C-341/05 της 18/12/2007), καθώς και τη συναφή υπόθεση «Ruffert,» επιτίθεται ευθέως στο δικαίωμα της απεργίας και συνολικά της δράσης του εργατικού κινήματος. Με προκλητικότατο τρόπο επιχειρεί να εξαπατήσει τους εργαζόμενους, δηλώνοντας ότι οι πιο πάνω αποφάσεις του Ευρωδικαστηρίου έκαναν αναγκαία τη ρύθμιση του απεργιακού δικαιώματος και, δήθεν στο όνομα της προστασίας του, ευθέως εξαρτά τη συνδικαλιστική δράση του εργατικού κινήματος από την έγκριση της ΕΕ, των αστικών κυβερνήσεων και των καπιταλιστών.

Κι εδώ γίνονται εκπτώσεις! - Μέχρι και 75%!

Δίσεκτο, κυριολεκτικά και μεταφορικά, το έτος που διανύουμε. Ο «κουτσοφλέβαρος» φέτος είναι λιγότερο κουτσός, μιας και θα 'χει 29 ημέρες. Θα 'λεγε κανείς πως ο χρόνος έχει συμμαχήσει φέτος με τους (Παπα)δημίους μας· κάτι οι γιορτές που πέφτουν κυριακάτικα, κάτι η επιμήκυνση του Φλεβάρη (πάει μαζί με την επιμήκυνση του χρέους), ώστε να 'ρχεται στον νου το γνωστό ανέκδοτο, που κάποιος ρωτάει έναν γνωστό του: —«Είναι καλός ο μισθός σου;» κι αυτός του απαντάει: —Καλός είναι. Ο μήνας είναι λίγο μακρύς!».
Σήμερα θα αφήσω όμως τα πολιτικά, δεν θα ασχοληθώ ούτε με τα γλωσσικά, αλλά με τα λαογραφικά. Η λαογραφία μας θέλει τον εορταζόμενο κάθε τέσσερα χρόνια, στις 29 Φεβρουαρίου, Άγιο Κασσιανό να είναι τεμπέλης και ζηλιάρης. Ζηλεύοντας τη δόξα άλλων αγίων και τα αφιερώματα σ' αυτούς (κυρίως η λαογραφία αναφέρει τον Άγιο Νικόλαο, τον Άγιο Γεώργιο και τον Άγιο Δημήτριο), διαμαρτυρήθηκε στον Θεό, κι αυτός τον τιμώρησε να γιορτάζει κάθε τέσσερα χρόνια! Εδώ παραθέτω μια λόγια εκδοχή αυτής της παράδοσης, γραμμένη από ανώνυμο στο σατιρικό ετήσιο περιοδικό της Πόλης, το «ΣΑΤΑΝ», το 1914, τότε που υπήρχε εκεί ζωντανό και ακμαίο ελληνικό στοιχείο. Διατήρησα την ορθογραφία του πρωτοτύπου, εκτός από τους τύπους της υποτακτικής (να έχη κ.λπ.) και τα «τούπε» κ.λπ., που γίνονται «του 'πε» κ.λπ., όπως απαιτεί η σύγχρονη ορθογραφία. Και βέβαια, μονοτόνισα το κείμενο. Απολαύστε το, συν τοις άλλοις σατιρίζει τους δικηγόρους:

Μια δίκη στον Παράδεισο

Ο Άγιος Κασσιανός περνούσε στον Παράδεισο ζωή χαρισάμενη. Όπως όλοι οι άλλοι άγιοι, έτσι κι αυτός είχε το ιδιαίτερο κελλί και τον ιδιαίτερόν του άγγελο που τον υπηρετούσε, η μόνη του δε δουλειά ήτο να πηγαίνει κάθε πρωί μαζύ με τους άλλους Παραδεισίτας προ του Θρόνου του Θεού και να τον προσκυνάει, ψάλλων κι αυτός με τους λοιπούς και με τα τάγματα και τα συντάγματα των Χερουβείμ και των Σεραφείμ τον εωθινόν αίνον προς τον Παντοκράτορα. Όλον τον άλλον χρόνον τον περνούσε εις ζέφκι ατελείωτο, γυρνών εδώ κι εκεί του ωραίου Παραδείσου.
Μια μέρα όμως, εκεί που εκάθητο σιμά στην θύρα του Παραδείσου κι έπαιζε το κομβολόγι του, νά σου και περνά απ' εμπρός του ο Άγιος Πέτρος, ο κλειδούχος των πυλών της Εδέμ.

Παυσίλυπη ανοησία

Σήμερα, ενόψει γιορταστικού τριήμερου, μαζί με τις ευχές μου να περάσετε καλά, για να πάρετε δυνάμεις για τους αγώνες που μας περιμένουν, θα επιχειρήσω να φτιάξω λίγο τη διάθεσή σας, αφήνοντας κατά μέρος τους (Παπα)δήμιους, Βενιζέλους, Λοβέρδους, Πάγκαλους, Καμμένους και τόσους άλλους· θα σας παρουσιάσω, όπως σας είχα υποσχεθεί, κάποια αποσπάσματα (ποιήματα) από το βιβλίο του Μπέργκες «THE Burgess NONSENSE BOOK» («ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΝΟΗΣΙΩΝ του Μπέργκες»). Τα σκίτσα είναι του συγγραφέα, από το βιβλίο. Η μεταφορά στα ελληνικά από μένα (μη βαράτε!).

1. Το ποίημα «Η μοβ αγελάδα», που παρουσίασα στην ιστογραφή μου «Η Α.Ε. η Ανοησία», είναι το πιο γνωστό ποίημα του Γκέλετ Μπέργκες (βλ. στην ίδια ιστογραφή κάποια στοιχεία για τον συγγραφέα), σε βαθμό τέτοιο, που σχεδόν να γίνει για τον κόσμο κάτι σαν σήμα κατατεθέν για τον αμερικανό ποιητή, ευθυμογράφο, εκδότη, καλλιτέχνη και τεχνοκριτικό. Αυτό έφτασε να ενοχλεί και τον ίδιο, που λίγο αργότερα έγραψε μια ιδιότυπη συνέχειά του, μισή αποκήρυξη:

Η μοβ γελάδα: Συνέχεια	The purple cow: Suite
***	***
ΟΜΟΛΟΓΩ κι αποκαλύπτομαι,	CONFESSION: and a Portrait, Too,
υπόθεση παλιά ‘ναι, θλίβομαι!	Upon a Background that I Rue!
***	***
Ω, ναι! Δικό μου «Η μοβ γελάδα»·	Ah, yes! I wrote «The purple cow»
που το 'γραψα, τώρα λυπάμαι!	I'm sorry, now, I wrote it!
Μ' άκου με δίχως ελαφράδα,	But I can tell you anyhow,
αν τ' απαγγείλεις, σε σ'χωρνάμε!	I'll kill you if you quote it!

Απορίες…

Διαβάζουμε στις ειδήσεις ότι ο πεφυσιωμένος^[1] υπουργός Οικονομικών μας, σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε για να εκθέσει τα αποτελέσματα της συνόδου του Γούρογκρουπ δήλωσε ξεχειλίζοντας από υπερηφάνεια και ευφορία:

Είναι σημαντικό το γεγονός πως μετά από ολόκληρες δεκαετίες βρισκόμαστε στην πραγματικά ευχάριστη θέση να πούμε στους Έλληνες πολίτες ότι αφαιρέσαμε 107 δισ. ευρώ βάρους διαχρονικού από τις πλάτες τους.

Επειδή στο πεδίο των προθέσεων είναι γνωστή η ανυποληψία στην οποία έχει περιέλθει μεταξύ των πολιτών αυτής της χώρας ο αγαθός «Μπένι», όχι αδικαιολόγητα ασφαλώς, να υποθέσουμε ότι ήθελε να πει πίσω από τις πλάτες τους;

Αλλά επειδή και με τη σύνταξη δεν τα πάει καλά ο Μπενίτο (ρωτήστε και τους συνταξιούχους), μήπως ήθελε να πει από τις τσέπες τους;

— — — — — — — — — — — — — — — — —

^[1] πεφυσιωμένος: φουσκωμένος, πεφυσιωμένος διάνος: φουσκωμένος γάλος

Зоя Космодемьянская

Αναδημοσίευση από το ένθετο «7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ» του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» της Κυριακής 19/2/2012, από τη σελίδα «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ».

ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΝΗΜΗΣ «ΖΟΓΙΑ ΚΟΣΜΟΝΤΕΜΙΑΝΣΚΑΓΙΑ»

Οταν οι αστοί τρομάζουν…

Τα περισσότερα από τα εκθέματα του σχολείου–μουσείου μιας από τις ηρωικότερες μορφές του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, της 18χρονης Ζόγιας Κοσμοντεμιάνσκαγια… ετοιμάζονται για τις μπουλντόζες

Τανκ με το όνομά της

Στις 29 Νοεμβρίου 1941, στο κατεχόμενο από τους ναζί χωριό Πετρίσεβο στα περίχωρα της Μόσχας, εκτελείται διά απαγχονισμού, αφού πρώτα υπέστη φρικτά, κτηνώδη, ανομολόγητα βασανιστήρια, μια 18χρονη κοπέλα, κομσομόλα, εθελόντρια παρτιζάνικου τμήματος της Κομσομόλ: Η θρυλική Ζόγια Κοσμοντεμιάνσκαγια, Ηρωίδα της Σοβιετικής Ενωσης, σύμβολο θυσίας και ηρωισμού του σοβιετικού λαού κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου.

Η Ζόγια συνελήφθη από τους φασίστες το Νοέμβρη του 1941 κατά τη διάρκεια επιχείρησης. Το μένος των βασανιστών και δολοφόνων της προκύπτει από την ηρωική, αγέρωχη, πατριωτική στάση της καθ' όλη τη διάρκεια του «Γολγοθά» της. Η τιμή που επεφύλαξε η Σοβιετική πατρίδα στην άξια αυτή «κόρη» της συνοδεύτηκε από μακρόχρονη, βασανιστική επιστημονική, ιστορική έρευνα γύρω από τη ζωή και ιδιαίτερα τις τελευταίες στιγμές της. Από το υπέρογκο αυτό υλικό που περιλαμβάνει μαρτυρίες κατοίκων του χωριού προκύπτει μία συγκλονιστική προσωπικότητα, «σμιλεμένη» από τις πανανθρώπινες κομμουνιστικές αξίες. Μία χαρακτηριστική στιγμή από την ανάκρισή της όπως την κατέθεσαν, ηχογραφημένα, σε ειδική επιτροπή της Κομσομόλ οι κάτοικοι του Πετρίσεβο τον Φεβρουάριο του 1942, αμέσως μετά την απελευθέρωση του χωριού από τον «Κόκκινο Στρατό»: «Τη ρωτάει ο Γερμανός: "Πού είναι ο Στάλιν;". Εκείνη απάντησε: "Ο Στάλιν είναι στο πόστο του"! Και αμέσως μετά γύρισε και είπε: "Δεν πρόκειται να σας πω τίποτε άλλο"». Την ημέρα της εκτέλεσης «περπατούσε ίσια, με ψηλά το κεφάλι, σιωπηλή, περήφανη (…) Τότε φώναξε: "Πολίτες! Μην καθόσαστε και κοιτάτε. Πολεμήστε! (…) Σύντροφοι, η νίκη είναι δική μας! Η Σοβιετική Ενωση είναι ανίκητη και δεν πρόκειται να νικηθεί! Γερμανοί στρατιώτες, πριν να είναι αργά, παραδοθείτε"»!

Συνέχεια με "ανοησίες"

Κάποιος που παρακολουθεί αυτό το ιστολόγιο δεν θα 'χει άδικο αν ίσως αναρωτηθεί τι κόλλημα έχω πάθει με τις ανοησίες, ώστε να τους αφιερώνω και το σημερινό, τρίτο στη σειρά, άρθρο μου. Όμως, αν δεν έχει απλώς ρίξει μια φευγαλέα ματιά στα κείμενά μου, αλλά τα έχει κάπως πιο πολύ προσέξει, δεν είναι η ανοησία που πραγματικά με απασχολεί· και θα 'ταν ανοησία εκ μέρους μου κάτι τέτοιο. Μπορεί η ανοησία να βρίσκεται στον τίτλο ή στην πρόσοψη του κειμένου, αλλά δεν της έχει επιτραπεί —νομίζω και ελπίζω έτσι να 'ναι— να απλωθεί παραπέρα και να αλώσει ή να αλλοιώσει την ουσία, τον στόχο και τον πυρήνα του κειμένου. Αν εξαιρέσει κανείς τη φιλολογικού ενδιαφέροντος αναφορά μου στον Γκέλετ Μπέργκες και, ειδικότερα, στο έργο του «ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΑΝΟΗΣΙΩΝ του Μπέργκες», η οποία και αυτή σαν αφορμή χρησιμοποιήθηκε και έγινε για να δοθεί μια δροσερή κι ανάλαφρη πινελιά στην παρουσίαση του μαύρου κι άραχλου τοπίου που έχει διαμορφωθεί για τους εργαζόμενους από το πολιτικό προσωπικό της πλουτοκρατίας, ασφαλώς και δεν έχουμε να κάνουμε π.χ. με ανόητους κοινοτικούς επιτρόπους σαν τον Μπαρνιέ ή με ανόητους Καμίνηδες ή με ανόητους Βενιζέλους ή με ανόητους εισαγγελείς Πρωτοδικών (για να αναφερθώ στα παραδείγματα "ανοησίας" που παράθεσα στο προηγούμενο σημείωμά μου). Ασφαλώς όλοι αυτοί καθόλου ανόητοι δεν είναι· συνειδητοί υπηρέτες του συστήματος είναι, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε να μη νιάζονται πια και όταν αμολάνε με κυνικότητα και θρασύτητα περισσή τις πιο απίθανες μπούρδες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Ο λόγος τους από καιρό έχει γίνει ρηχός, κενός και πολλές φορές κυριολεκτικά ανόητος έως γελοίος —Μανδραβέλειος με μια λέξη. Ο όρος «ανοησία» χρησιμοποιείται ειρωνικά επομένως, αλλά καλό είναι να μη μας διαφεύγει όταν γελάμε με κάποιον Μανδραβέλη, ότι ο χαρακτηρισμός «ανόητος» (ή «Πάσχων») ταιριάζει μ' αυτό το γέλιο μας, το εκδικητικό και λυτρωτικό συνάμα, αλλά όσο ο κάθε Μανδραβέλης (δεν είναι όνομα, είναι ιδέα) δεν είναι γελωτοποιός αλλά υπερασπιστής του αστικού κράτους άλλο τόσο και η ανοησία δεν είναι το ουσιώδες χαρακτηριστικό του.

Αντίδραση μέχρις ανοησίας

1. Διαβάζω στις ειδήσεις (το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι από το ιστολόγιο του redfly· η υπογράμμιση δική μου):

Πάνω από τρία εκατομμύρια εκτιμάται πως είναι ο αριθμός των αστέγων στην Ευρώπη, σύμφωνα με ευρωβουλευτές, όμως ο αρμόδιος κοινοτικός Επίτροπος Μισέλ Μπαρνιέ ομολόγησε ενώπιον της Ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου ότι «οι κοινοτικές υπηρεσίες δεν έχουν καταγράψει τον αριθμό των αστέγων στην Ευρώπη, διότι δεν έχει ακόμη ακριβώς προσδιορισθεί ο όρος του αστέγου».

Προφανώς ούτε ο όρος του ανοήτου! Εξάλλου είναι απείρως δυσκολότερο να περιγράψεις τον ανόητο απ' ότι τον άστεγο, δεν συμφωνείτε; Ύστερα, όσο "ενοχλητικοί" για το ίματζ του συστήματος είναι οι άστεγοι που περιφέρονται στους δρόμους των πόλεων (ρωτήστε και τον κύριο Καμίνη) τόσο χρήσιμοι, επίσης για το σύστημα, είναι οι ανόητοι. Οι πρώτοι αμαυρώνουν την εικόνα του συστήματος, οι δεύτεροι καλούνται να την ωραιοποιήσουν. Οι πρώτοι, αμίλητοι, με την παρουσία τους και μόνο λένε τα πάντα· είναι αποκαλυπτικότατοι. Οι δεύτεροι, λαλίστατοι (χαρακτηριστικό του ανοήτου), πασχίζουν με καταιγισμό βλακειών να συσκοτίσουν την πραγματικότητα, να παραπλανήσουν, να αποπροσανατολίσουν, να στρέψουν σε λαθεμένους δρόμους την προσοχή και τη δράση μας· κι όταν όλα αυτά δεν πιάνουν, αρχίζουν να κινδυνολογούν και να τρομοκρατούν. Μάλιστα, φαίνεται ότι το πλήθος των ανοήτων, επειδή ακριβώς προορίζεται να αντιπαλέψει το πλήθος των αστέγων, είναι υποχρεωμένο να αυξάνει όσο πληθαίνουν οι άστεγοι. Αλλά αυτό δεν παρουσιάζει ιδιαίτερη δυσκολία· στρατιές ολόκληρες οι πρόθυμοι ανόητοι: καθηγητάδες, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, αναλυτές, πολιτικοί, σαλτιμπάγκοι, αρουραίοι, γυμνοσάλιαγκες…

Η Α.Ε.[1] η Ανοησία

— — — — — — — — — — — — — — — — —

^[1] Α.Ε.: Αυτής Εξοχότης

— — — — — — — — — — — — — — — — —

Σήμερα παραμερίζω για να περάσει η Εξοχότητά της. Το ελάχιστο που μπορώ να κάνω εγώ, ο μικρός κι ασήμαντος, για μια τέτοια απροσμέτρητου μεγέθους φυσιογνωμία, είναι να της παραχωρήσω ταπεινά το βήμα και να υποκλιθώ με συντριβή μπροστά της. Ανίκητη ανά τους αιώνες, η Αυτής Εξοχότης η Ανοησία έχει κατακτήσει τον σεβασμό όλων μας. Η τροπαιοθήκη της πλουσιότατη: ποιος άραγε, όσο κι αν επαίρεται για την οξύνοιά του, δεν έχει επιμετρήσει την ασημαντότητά του ενώπιόν της, όταν αφρόνως αποτόλμησε να αντιπαρατεθεί μαζί της; Υποδεχθείτε λοιπόν, αγαπητοί μου, την Αυτής Εξοχότητα την Ανοησία, που παρουσιάζεται εκθαμβωτική, σε όλο της το μεγαλείο, μπροστά σας διά γραφίδος Γκέλετ Μπέργκες (Gelett Burgess).

Τώρα —το βλέπω— μερικοί δυσανασχετείτε με τη σημερινή επιλογή μου· τόσα και τόσα γίνονται γύρω μας, θα σκέπτεστε, κι εσύ… χτενίζεσαι! Μα τι λέτε; Μικρό κι ασήμαντο πράγμα είναι η ανοησία; Εδώ κοτζάμ «Καθημερινή», η ναυαρχίδα (προσοχή, διαβάστε ολόκληρη τη λέξη παρακαλώ!) του αστικού Τύπου, η "σοβαρή", φιλοξενεί στο χτεσινό φύλλο της, στις 8 του μήνα, εκτός από τον τρισμέγιστο Μανδραβέλη, ένα περισπούδαστο άρθρο του Βασίλη Μοναστηριώτη, επίκουρου καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, στο London School of Economics and Political Science (LSE), με τίτλο Χρωματιστές ανοησίες, στο οποίο με περισσή λογική κι επιστημοσύνη (λέμε τώρα…) προσπαθεί να μας πείσει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι οι Παπαδήμιοι θέλουν το καλό μας, και μάλιστα ότι κι αυτές οι (τάχα) «κόκκινες γραμμές» των (τάχα) διαπραγματευτών με τη "σκληρή" τρόικα είναι σκέτη ανοησία, «χρωματιστή μπούρδα». Πάρτε μια γεύση:

Θα μου πείτε, μέχρι να γίνουν όλα αυτά (σημ. ιστολόγου: αυτά που απαιτούν οι τροϊκανοί) θα περάσει χρόνος και μέχρι τότε ο κοσμάκης θα πεινάσει. Ε, ας πεινάσει. Μήπως άμα χρεοκοπήσουμε θα γεμίσει ως διά μαγείας η κοιλιά του νηστικού; Ας πεινάσει λοιπόν ο νηστικός, αρκεί να ξέρει ότι κάτι αλλάζει, ότι κάτι γίνεται. Ας δείξουμε στην τρόικα ότι προσπαθούμε, ότι μπορούμε, ότι θέλουμε, και ας πάμε στη συνέχεια να διεκδικήσουμε καλύτερους όρους και ηπιότερα μέτρα.
…
Ας αφήσουμε λοιπόν τις κόκκινες γραμμές και τις χρωματιστές μπούρδες και ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί να φτιάξουμε τη χώρα από την αρχή και να τη φέρουμε στη θέση που νομίζουμε πως της αξίζει. Αν μπορούμε. Αν της αξίζει.

Φιλοπαίγμονες εν ου παικτοίς

Η αρχαϊκούρα που είχα την έμπνευση να βάλω για τίτλο της σημερινής ιστογραφής μού δίνει την ευκαιρία να ξεκινήσω με κάποιες γλωσσικές παρατηρήσεις, προς μεγάλη μου ικανοποίηση, χαρά και αγαλλίαση, όπως καταλαβαίνετε όσοι με γνωρίζετε («αδιόρθωτος διορθωτής» γράφει η κάρτα επισκεπτηρίου μου), πολύ περισσότερο που έχω πολύ καιρό να γράψω εδώ κάτι σχετικό με τη γλώσσα. Αλλά, να το φωνάξω άλλη μία φορά: Τη γλώσσα μας, εμείς (όπως και όλοι οι άνθρωποι όπου γης, φυσικά) την αγαπάμε και την υπερασπιζόμαστε, ως στοιχείο της ταυτότητάς μας, του πολιτισμού μας· αλλά, βέβαια, τη γλώσσα όπως την κατέχει και τη μιλάει καθένας, μορφωμένος ή αμόρφωτος· όχι τη γλώσσα που οι φιλόλογοι, οι γλωσσολόγοι, οι επαΐοντες, οι επιστήμονες, απλώνουν στον εργαστηριακό τους πάγκο, κάτω από τα γλωσσικά μικροσκόπια και τους γλωσσικούς μικροτόμους, για τα την ανατμήσουν^[1], να την αναλύσουν, να τη μελετήσουν ή, ακόμη, και να τη "συμμορφώσουν", να την "αναμορφώσουν", να τη διαμορφώσουν εντέλει (κατά το δοκούν, εννοείται, ο καθένας). Και να φωνάξω ακόμη ότι είναι λογικό και επόμενο, στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε, άλλα πράγματα να μας απασχολούν κατά προτεραιότητα. Κι εγώ στο σημερινό μου σημείωμα σε τέτοιο «άλλο πράγμα» θέλω να εστιάσω και μαζί μου να ζητήσω να εστιάσετε κι εσείς την προσοχή σας. Αλλά ας συντομεύω πρώτα με τα γλωσσικά. Λοιπόν, φιλοπαίγμων (πληθ.: φιλοπαίγμονες) είναι αυτός που αγαπάει το παιχνίδι, που του αρέσει να παίζει· παικτός (–ή, –όν) είναι επίθετο (το παικτοίς είναι δοτική πληθυντικού: τοις παικτοίς), από το ρ. παίζω (απ' όπου και το συγγενές παίκτης) και σημαίνει αυτός που μπορεί να παιχτεί, αυτός που μπορεί να είναι αντικείμενο παιχνιδιού (παράβαλε: κτιστός, αγαπητός, μισητός κ.ά.). Ου παικτός είναι αυτός που δεν είναι παικτός, δηλαδή αυτός που δεν μπορεί να είναι αντικείμενο παιχνιδιού. Συνήθως λέμε: (αυτός) παίζει εν ου παικτοίς, δηλαδή ότι παίζει με πράγματα που δεν είναι για παιχνίδι.

Απονομή δικαιοσύνης καθ' υπαγόρευση

Οι αστοί επαίρονται για το δημιούργημά τους, το αστικό κράτος. Ακριβώς όπως η εργατική τάξη για το —πάλαι ποτέ απαντώμενο— δικό της δημιούργημα, το λαϊκό κράτος. Αυτό είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο κι απ' τους δύο. Η λαϊκή παροιμία —με πολύ ευρύτερο των κρατών πεδίο εφαρμογής— «άμα δεν παινέψεις το σπίτι σου…» κάτι τέτοιο υποδηλώνει, αν και στην περίπτωση των κρατών το ζήτημα της υπεράσπισής τους δεν είναι φιλοσοφικό ή οπωσδήποτε αλλιώς θεωρητικό· είναι πρωτίστως ζήτημα συμφερόντων! Οπωσδήποτε το ερώτημα είναι ποιος από τους… επαιρόμενους σε κάθε περίπτωση… παινέματος έχει δίκιο. Αυτό μπορούμε να το κρίνουμε. Κι αν στην κρίση μας τίθεται ειδικότερα το κατά πόσο το δίκιο είναι με το μέρος της αστικής ή της εργατικής τάξης για το κράτος στο οποίο καθεμιά τους αποβλέπει, δεν θα λαθέψουμε σίγουρα, αν ως οδηγό έχουμε τη μαρξιστική θεωρία —αν και το προνόμιο της ορθής κρίσης εν προκειμένω δεν ανήκει μόνο στους γνώστες της θεωρίας του Μαρξ· κάθε άλλο: το ίδιο σωστά μπορεί να είναι και τα συμπεράσματα κάθε καλοπροαίρετου, με ταξικό κριτήριο και καλά πληροφορημένου ανθρώπου. Αν, πάλι, είχατε την ατυχή έμπνευση να αποταθείτε σε κάποιο "αρμόδιο" όργανο του αστικού μας κράτους, όπως σε κάποιο… δικαστήριο (που λέει ο λόγος) ή σε κάποιο… «νομικό συμβούλιο» (που λέει, ξανά, ο λόγος) ζητώντας τη γνωμοδότησή του σχετικά, τότε… καλά να πάθετε! Φυσικά και πρέπει τότε ένα από τα δύο να κάνετε με την κρίση αυτού του οργάνου, ως αναξιόπιστη κρίση από αναξιόπιστο όργανο: είτε κατευθείαν να την αποθέσετε εκεί που της πρέπει, στα σκουπίδια, είτε να τη διατηρήσετε, περιβεβλημένη με όση περιφρόνηση και χλεύη τής αξίζει (πολλή!), στο ράφι όπου, αν είστε προνοητικοί, φυλάσσετε όσα αντιπαραδείγματα, όσα «προς αποφυγήν» μαζεύετε, για να χρησιμοποιηθούν στο μέλλον είτε από σας είτε από οποιονδήποτε σκεπτόμενο άνθρωπο ως πηγή άντλησης πείρας και ως στοιχεία αναδρομής ή αναφοράς (τα παθήματα, μαθήματα).

«Μετά την ήττα»…

Το Σάββατο (28/1) διαβάσαμε στον «Ριζοσπάστη» την Ανακοίνωση της εταιρείας «ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΕ», με την οποία πληροφορηθήκαμε για την αίτηση υπαγωγής της στις διατάξεις του άρθρου 99 του Πτωχευτικού Κώδικα (ένα σκαλοπάτι πριν από την κήρυξη πτώχευσης). Την επομένη, 29/1, στο κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας διαβάσαμε τη σχετική Ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ για την «Τυποεκδοτική». Τα μαντάτα άσχημα, αν και αναμενόμενα, γεννούν κι άλλες σκέψεις για το τοπίο που ενδέχεται να αντιμετωπίσουμε σύντομα… Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα· να είμαστε προετοιμασμένοι, εννοώ, όχι για να τα δεχτούμε παθητικά, αλλά για να τα αντιμετωπίσουμε και να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Μπορούμε!

Στο μυαλό μου στριφογυρνάει αφότου διάβασα την είδηση ένα εξαιρετικό τραγούδι του Δήμου Μούτση από τον κύκλο «Τετραλογία», σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου και ερμηνεία από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. «Μετά την ήττα» ο τίτλος του. Με ό,τι συνδηλώνει…

Το «εργατικό κόστος»

Οι εργάτες, οι μισθωτοί σκλάβοι, παράγουν τον πλούτο, δεν είναι «μισθολογικό κόστος», όπως θέλουν να τους πείσουν οι εκμεταλλευτές τους, τα κόμματα και οι συνδικαλιστές που υπηρετούν τον καπιταλισμό.

[Από την ανακοίνωση στις 5/1/12 του Γ.Τ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ σχετικά με τις μεθοδεύσεις κυβέρνησης & ΣΕΒ για μισθούς, εργασιακό, ασφαλιστικό]

Για άλλη μία φορά το κόμμα (ένα είναι το κόμμα!), αφού σε πρώτη φάση με ξάφνιασε κι ύστερα μ' έβαλε σε προβληματισμό, τελικά απέσπασε τα συγχαρητήριά μου, μιας και αναγνώρισα πως έχει δίκιο, πως εγώ ήμουν, αν όχι σε κατάσταση πλάνης, οπωσδήποτε σε κατάσταση ύπνωσης, και πλέον προσπαθώ να χωνέψω τα νέα για μένα δεδομένα, να εξοικειωθώ με την καινούργια κατάσταση, όπου το ΚΚΕ μού γύρισε τούμπα κάποια στερεότυπα που τα είχα συνηθίσει και, «ανυποψίαστος κι ωραίος», τα χρησιμοποιούσα με πλέρια άνεση. Ούτε καν που φανταζόμουνα πόσο άστοχα είναι· ούτε καν που πήγαινε το μυαλό μου ότι θα μπορούσαν να είχαν κάποιο άλλο περιεχόμενο, πέρα από το αυστηρά τεχνοκρατικό, κάποιοι τόσο συνηθισμένοι και "απλοί" όροι, που χρησιμοποιούνται ευρύτατα στην οικονομική επιστήμη, και τους χρησιμοποιούσα κι εγώ ως μηχανολόγος ηλεκτρολόγος μηχανικός κατά την κοστολόγηση των προϊόντων της βιομηχανίας στην οποία δούλευα τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής μου καριέρας. «Εργατικό κόστος»! Όπως(;) «κόστος υλικών», «γενικά έξοδα» κ.λπ. Εξυπακούεται ότι το ερωτηματικό σε παρένθεση μετά το «όπως» δεν έμπαινε τότε! Είναι σημερινό… απόκτημα —ας όψεται το ΚΚΕ! Καλά λένε ότι είναι κόμμα… ανατρεπτικό και ρηξικέλευθο! Βέβαια, αυτό το καμαρώνουμε! Όμως κάποιοι λένε κι άλλα πράγματα για το ΚΚΕ, όχι επαινετικά. Αυτά μας θυμώνουν, τ' απορρίπτουμε και τα αντικρούουμε. Λένε, για παράδειγμα, ότι το ΚΚΕ είναι κόμμα δογματικό (σαν τον Εφραίμ ένα πράγμα), αποστεωμένο (το αντίθετο του Μπένι, κυριολεκτικά και μεταφορικά), μυωπικό (το αντίθετο του… Μίμη Ανδρουλάκη, ε;) και άλλα παρόμοια. Αφήστε δε την ξύλινη γλώσσα του: όλο «καπιταλισμός», «ιμπεριαλισμός», «μέτωπο πάλης», «λαϊκή εξουσία» και τέτοια παρωχημένα πράγματα· ενώ άμα λες «ανταγωνιστικότητα», «βιώσιμο χρέος»(!), «κούρεμα χρέους», «αφήγημα(!) εξουσίας», «αγκυλώσεις», «κεκτημένα εργαζομένων» (εκφερόμενο μετά βδελυγμίας), «ευρωπαϊκό κεκτημένο» (εκφερόμενο μετ' ευλαβίας) και άλλα συναφή, ο λόγος σου αποκτά —όσο να 'ναι— μια πλαστικότητα, μια ζωντάνια, και είσαι και ιν, βρε αδερφέ! Επειδή όμως το ρηξικέλευθο, το ανατρεπτικό, το ριζοσπαστικό, αφ' ενός, και το αγκυλωμένο, το οπισθοδρομικό, το αποστεωμένο, αφ' ετέρου, είναι έννοιες αντιφατικές και αλληλοαποκλειόμενες, γι' αυτό ακριβώς μία μονάχα πλευρά μπορεί να έχει δίκιο, είτε οι επαινούντες είτε οι κατακρίνοντες· η άλλη έχει υποχρεωτικά άδικο. Όταν, τώρα, ένα κόμμα πείθει, συνεγείρει, εμπνέει, καθοδηγεί, αναλύει τεκμηριωμένα την πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση, και επαληθεύεται στις προβλέψεις του, σίγουρα εμείς που το ακολουθούμε ξέρουμε καλά ότι το δίκιο είναι με το μέρος μας· κι ότι έχουμε χρέος να βοηθήσουμε κάθε καλοπροαίρετο και ανυστερόβουλο άνθρωπο που στέκει διστακτικά ή επικριτικά απέναντί μας να αντιληφθεί πού βρίσκεται το δίκιο και πού το συμφέρον του.

Δηλητηριώδες Δήγμα Δημοσιογραφίας (Τα 3 Δ)

Ν' αρχίσω με μια δήλωσή μου μετάνοιας. Ε, ναι! Έκανα την αυτοκριτική μου (το κατέχουμε το άθλημα αυτό εμείς τα κομμούνια), αναγνώρισα το αφελές λάθος μου και ανένηψα! Σας τ' ορκίζομαι λοιπόν πως είμαι αποφασισμένος πλέον να δαμάσω αυτό το, ομολογημένο και από αυτό εδώ το βήμα, "βίτσιο" μου ν' αγοράζω κάθε Κυριακή τη φυλλάδα του Αλαφούζου, τη δήθεν σοβαρή «Καθημερινή»! Ναι! Στο εξής δεν θα φοβάμαι την ερώτηση (κυρίως από τον εαυτό μου): Αποτάσσεσαι τη «Καθημερινή»; Έχω έτοιμη τη σθεναρή απάντηση: Αποτάσσομαι! (Και στον αόριστο επίσης, εξίσου άνετα: —Απετάξω τη «Καθημερινή»; —Απεταξάμην! Έφτυσα και τρις: φτου, φτου, φτου! Αμέ;) Βέβαια, συναισθανόμενος τον κίνδυνο να πάρουν θάρρος κάποιοι καιροφυλακτούντες κακοπροαίρετοι και ν' αρχίσουν να ψέλνουν τα γνωστά τροπάρια της λαθολογίας και να φτάσουν —ποιος ξέρει;— έως τα Δεκεμβριανά, τη Βάρκιζα κι ακόμη πιο πέρα (πίσω), σπεύδω να προσθέσω ότι ακριβώς δεν επρόκειτο για λάθος ούτε για βίτσιο (γι' αυτό παραπάνω τη λέξη την έβαλα μέσα σε σαρκαστικά εισαγωγικά: "βίτσιο"). Ήταν μια συνειδητή πράξη μου, που είχε την αιτιολόγησή της· άρα όχι λάθος. Ήταν μια καταναγκαστική εργασία, ναι· αλλά όχι βίτσιο. Πράγματι, εξετάζοντας το τοπίο στον Τύπο τουλάχιστον τα τελευταία 20-30 χρόνια, η «Καθημερινή» κατείχε και εξακολουθεί να κατέχει μια ιδιαίτερη θέση, όπως εξάλλου συμβαίνει και με άλλες εφημερίδες, ίσως και με όλες, αλλά οπωσδήποτε καθεμιά τους πετυχαίνει σε διαφορετικό βαθμό την όποια διάκρισή της. Ας πούμε, η «Ελευθεροτυπία» διακρίνεται ιδιαιτέρως για το μείγμα αντικομμουνισμού και ψευδοπροοδευτισμού που πλασάρει. Η «Αυριανή»… (Ε, καλά! Είπαμε να μιλήσουμε για εφημερίδες!) Η «Καθημερινή», αν είχε την ευθύτητα του «Ριζοσπάστη», θα έπρεπε να ανέφερε στην προμετωπίδα της πως είναι «όργανο της πλουτοκρατίας». Παλαιότερα, στην εξεταζόμενη περίοδο πάντα, διαβάζοντας την «Κ», έβλεπες σ' αυτήν, με πολύ μεγαλύτερη σαφήνεια απ' ό,τι διαβάζοντας κάποια άλλη αστική εφημερίδα, ποια ήταν τα σχέδια και οι επιδιώξεις της άρχουσας τάξης των αστών. Το «Βήμα», κατά τη γνώμη μου, ακολουθούσε κατά πόδας ή, ίσως, κατά περιόδους υπερτερούσε στα σημεία. Ωστόσο η «Κ» κατάφερνε να είναι η πιο αποστασιοποιημένη από τα κόμματα, η πιο απαλλαγμένη από κομματικές προτιμήσεις αστική εφημερίδα, ακριβώς επειδή ήταν (και είναι) ο πλέον γνήσιος εκφραστής των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας, επειδή ήταν (και είναι) προσηλωμένη στην εξυπηρέτηση αυτών των συμφερόντων. Οι κομματικές συμπάθειες, αλλά και τα ιδιαίτερα συμφέροντα ή πολιτικές προτιμήσεις των ιδιοκτητών των αστικών εφημερίδων, αποτυπώνονται ασφαλώς στον τρόπο παρουσίασης και σχολιασμού των γεγονότων. Αυτό παλαιότερα δεν επέτρεπε πάντα να διακρίνεται εύκολα και με σαφήνεια στις εφημερίδες αυτές ο κεντρικός στόχος της στρατηγικής της πλουτοκρατίας. Η «Κ» ωστόσο, λόγω ακριβώς της προαναφερθείσας στάσης της, είχε συγκριτικό πλεονέκτημα εν προκειμένω. Αναφέρομαι σε παρελθόντα χρόνο, όπως θα προσέξατε, διότι σήμερα μάλλον είναι εντελώς δευτερεύουσες, ανούσιες και πολλές φορές δυσδιάκριτες οι διαφορές μεταξύ των αστικών κομμάτων. Η συμμετοχή τους ή η στήριξή τους στη σημερινή κυβέρνηση του Παπαδήμιου, η σύμπηξη του «μαύρου μετώπου», το επιβεβαιώνουν. Τούτο αντανακλάται και στην αρθρογραφία των εφημερίδων. Επομένως, αν παλαιότερα ήταν σε κάποιο βαθμό αναγκαίο να ανατρέξει κανείς στην «Κ» για να δει προς τα πού θέλει να οδηγήσει τα πράγματα η ολιγαρχία του τόπου, σήμερα που η άρχουσα τάξη έχει ξεσαλώσει και σαρώνει τη μία μετά την άλλη τις κατακτήσεις αιώνων του εργατικού κινήματος, σήμερα που οι μάσκες έπεσαν και αποκαλύφτηκε ο ρόλος των αστικών κομμάτων, σήμερα που ξεχειλίζει η θρασύτητα, ο κυνισμός και η έκπτωση αξιών στην εκφορά του πολιτικού λόγου των αστών, σήμερα πια είναι φόρα παρτίδα τα σχέδια και οι επιδιώξεις της πλουτοκρατίας. Άρα σήμερα έχει εκ των πραγμάτων ακυρωθεί το όποιο πλεονέκτημα της «Κ» να αποτελεί τον αυθεντικό ή αποκαλυπτικό εκφραστή της πλουτοκρατίας. Αυτό που της έχει απομείνει ως τίτλος διακριτικός είναι τα σαχλεπίσαχλα άρθρα κάποιων Μανδραβέλληδων και Τέλλογλου (πληθυντικός είναι κι αυτό!). Δεν θα μου λείψουν βέβαια, αν σταματήσω να την αγοράζω! Θα μου λείψει όμως —αξίζει να το πω αυτό— ο εξαίρετος Παντελής Μπουκάλας. Για χάρη του, θα δέχεται κάποιες επισκέψεις μου ο ιστότοπος της «Κ». Ας είναι…

Περί ευτελείας ο λόγος

Η ιδιότυπη διαστροφή μου να αυτομαστιγώνομαι μία φορά (μόνο, πάλι καλά) την εβδομάδα με το κυριακάτικο φύλλο της Αλαφουζιάδας, της "σοβαρής" (μη χέ…) «Καθημερινής», αυτή τη φορά ικανοποιήθηκε όχι με τους «συνήθεις ύποπτους» Π. Μανδραβέλη (τον Πάσχοντα), Τ. Τέλλογλου (το λαγωνικό με την επιλεκτική όσφρηση), Στέφ. Κασιμάτη (αυτόν που πετάγεται στον ύπνο του από την «ντουντούκα του Σάββα του Τσιμπόγλου») κ.λπ., αλλά —οποία εύνοια τύχης!— με τον ανώτατο άρχοντα της χώρας, τον ίδιο τον εξοχότατο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η δήλωσή του, βαρύτητας ανάλογης με το αξίωμά του, με συγκλόνισε: Δεν θέλει, λέει, να γίνει πρόεδρος της δραχμής! Προφανώς θέλει να παραμείνει της πεντάρας. Δικαίωμά του!

Αχ, καλοί μου, είναι ανάγκη να σας αφήσω! Και πάνω που ήμουνα έτοιμος να σχολιάσω και τα παρακάτω, περί «πλάτης για να ορθοποδήσει η οικονομία», του κυρ Παπούλια… Κάποιος, κάποια μάλλον, μου χτυπά επίμονα την πόρτα (με πήρε χαμπάρι φαίνεται). Καταλαβαίνω μάλιστα ότι την χτυπά «με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης της απέναντι στη χώρα». Το δίχως άλλο είναι η Ελένη Ράικου! (Φτου γαμώτο! Κι ότι γλύτωσα από την Αργυρώ Χουδετσανάκη!)

2012…

Καθώς η πλουτοκρατία, αυτή που με την ψήφο μας επιλέξαμε να μας κυβερνάει, επιφυλάσσει για μας τους εργαζόμενους μια καινούργια χρονιά, το 2012 που ανατέλλει σε λίγες ώρες, πιο αποτρόπαιη και εφιαλτική από αυτή που φεύγει, ας μου επιτρέψετε αυτές να είναι οι ευχές μου για τη φετινή Πρωτοχρονιά, αλλά μην προσδώσετε σας παρακαλώ καμία μεταφυσική δύναμη σ' αυτές, γιατί, άλλωστε, καμία ευχή δεν έχει τέτοια δύναμη. Δείτε τις σαν πόθους και επιθυμίες —που απαιτούν τη δική μας αγωνιστική στάση για να γίνουν πραγματικότητα:

Είθε ο κόσμος να καταλάβει ότι με την ψήφο του γίνονται όσα γίνονται από τους Παπαδημίους μας!

Είθε ο κόσμος να καταλάβει ποια πρέπει να είναι η ψήφος του, η ψήφος που εξυπηρετεί το ταξικό του συμφέρον!

Και, κυρίως, είθε ο κόσμος να καταλάβει ότι (κι) από την ψήφο του πιο πολλή σημασία έχει η στάση του και η δράση του!

Είθε ο κόσμος να καταλάβει ότι ο καπιταλισμός ανθρώπινος δεν γίνεται, δεν διορθώνεται, μονάχα ανατρέπεται —για να δούμε άσπρη μέρα!

Είθε η αυγή του καινούργιου χρόνου να μας φέρει τη νίκη των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας και είθε αυτή η νίκη να είναι η απαρχή του τέλους της δυναστείας της πλουτοκρατίας!

Αγαπητοί μου αναγνώστες, σας επαναλαμβάνω, μην προσάψετε καμία μεταφυσική διάσταση στις ευχές μου· τέτοια διάσταση πού υπάρχει άραγε, για να πούμε ότι μπορεί να υπάρξει στις ευχές; Αν ήταν ν' αλλάζουν έτσι τα πράγματα, κάπου τόσους αιώνες θα μας είχαν φανεί χρήσιμοι κι οι θεούληδες (αυτοί που στέκονται απέναντί μας σαν σκιάχτρα κι αφέντη έχουν φάτσα, όπως λέει κι ο ποιητής). Οι ευχές μπορούν να γίνουν πραγματικότητα με το χέρι των ανθρώπων κι όχι των θεών. Μ' αυτό το πνεύμα τις διατυπώνω και μ' αυτό το πνεύμα σας εύχομαι:

Αίσιο, ευτυχισμένο κι ανατρεπτικό το 2012! Να είστε γεροί και δυνατοί να το χαρείτε έτσι!

Η επόμενη μέρα

Στις 8 Δεκεμβρίου, όπως αυθημερόν με σχόλιό μου στην προηγούμενη ανάρτηση ενημέρωσα τους φίλους που επισκέπτονται το ιστολόγιο, με την αθωωτική απόφαση του Ε' Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων στη δίκη που αφορούσε τον εξοπλισμό του νέου Γ.Ν. Χανίων (βλ. εδώ) γράφτηκε ο επίλογος μιας προσωπικής εννιάχρονης Οδύσσειας δικαστικών διώξεων ύστερα από μήνυση εναντίον μου από τον επιχειρηματία ιατρικού εξοπλισμού Ν. Παπαποστόλου. Βέβαια, αισθάνομαι την ανάγκη με πικρία μου να διευκρινήσω ότι η αθωωτική απόφαση αφορούσε εμένα και τους άλλους συγκατηγορουμένους μου αλλά δυστυχώς όχι και τη Δικαιοσύνη! Δεν βλέπω πώς θα μπορούσε άλλωστε, από τη στιγμή που η τυφλή "θεά" φαίνεται ότι έχει αμετάκλητα καταδικαστεί στη συνείδηση κάθε τίμιου ανθρώπου που έτυχε να γνωρίσει ή, ακόμη χειρότερα, που κακή μοίρα τού επιφύλαξε να υποστεί τις επονείδιστες πράξεις ανάξιων λειτουργών της κατά τον χειρισμό της προαναφερθείσας μήνυσης. Ας περιοριστώ σ' αυτή την επιγραμματική κατά κάποιο τρόπο αναφορά μου και ας κλείσω το θέμα σημειώνοντας μονάχα ότι γενική υπήρξε η εκτίμηση πως η ακροαματική διαδικασία έκανε κουρελόχαρτο το —έτσι ή αλλιώς— σαθρό κατηγορητήριο και πως οι αξιοσέβαστοι δικαστές της έδρας μάλλον δεν αισθάνονταν υπερήφανοι για τη Δικαιοσύνη που οδήγησε στο ακροατήριο μια τέτοια υπόθεση…

Το παρασκήνιο ενός δημοσιεύματος με… μπόχα Τέλλογλου

Ας ξεκαθαρίσω προεισαγωγικά ότι κανένα παρασκήνιο δεν πρόκειται να φέρω στο φως. Τέτοιες ντετεκτιβίστικες δουλειές προτιμώ να μένουν στα χέρια άξιων εραστών του αθλήματος, όπως είναι, για παράδειγμα, ο αξιοσέβαστος κύριος Τάσος Τέλλογλου, λαγωνικό εκλεκτής ράτσας. Ο τίτλος της ιστογραφής μου απλώς παραφράζει έναν άλλο τίτλο: «Το παρασκήνιο μιας δίκης με… άρωμα ΕΣΥ», τον οποίο είχε ένα εξαιρετικό δημοσίευμα της Αλαφουζιάδας —της "σοβαρής" «Καθημερινής» ντε!— στις 14/11/2010, δηλαδή πριν από περίπου ένα χρόνο, με την υπογραφή του παμμέγιστου Τάσου Τέλλογλου· ναι, αυτού του λαμπρού δημοσιογράφου και απηνούς διώκτη όποιου τυχόν υποπέσει στην οξυδερκή αντίληψη του ανδρός ότι αποτόλμησε να γευτεί, προς ίδιον όφελος, τους αμαρτωλούς καρπούς μιας προβαλλόμενης ως ενδημούσας και πανταχού παρούσας διαφθοράς του δημόσιου βίου μας· μιας βολικής βέβαια από πολλές απόψεις εικόνας της διαφθοράς, ικανής να καταλάβει ολοκληρωτικά και να αλώσει τον νου και τη σκέψη πολλών λάτρεων της σκανδαλοθηρίας και να τους αποκοιμίσει (ακόμη περισσότερο), ικανής συνάμα να εκτοπίσει την κριτική σκέψη περί του τι φταίει, ποιος γεννάει, υποθάλπει ή περιθάλπει τη διαφθορά, και να εξοβελίσει εντέλει ενοχλητικές για το σύστημα διαπιστώσεις.

Ψήφισμα των απεργών της Ελληνικής Χαλυβουργίας

Η απεργία των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας ήδη διανύει την έκτη εβδομάδα! Σ' αυτούς βρίσκεται όλες αυτές τις μέρες του αγώνα τους η σκέψη μας, ο νους μας, η καρδιά μας. Οι απεργοί της Ελληνικής Χαλυβουργίας είναι η τιμή της εργατικής τάξης της δοκιμαζόμενης χώρας μας. Ο αγώνας τους είναι αγώνας όλων των εργαζομένων. Χτες, Κυριακή, πραγματοποίησαν άλλη μία γενική συνέλευση και έβγαλαν το ψήφισμα που παραθέτω. Το βήμα σ' αυτούς λοιπόν. Υποκλινόμαστε:

Κυριακή 4/12 - Ψήφισμα των απεργών της Ελληνικής Χαλυβουργίας

Ψήφισμα - Κάλεσμα για αγώνα
Συνάδελφοι εργάτες
Ο βιομήχανος Μάνεσης έδειξε για ακόμα μία φορά το πρόσωπο που έχουν όλοι οι βιομήχανοι. Έκανε άλλες 16 απολύσεις την ώρα που διαδηλώναμε μπροστά στο Υπουργείο, μετά από 32 μέρες απεργίας. Είναι αδίστακτοι αλλά και τρομοκρατημένοι.
Νομίζουν ότι μπορούν να μας φοβίσουν, ότι μπορούν να μας λυγίσουν.
Κύριοι βιομήχανοι, εμείς δεν είμαστε σαν τους ανθρώπους σας! Για τον χαλυβουργό δεν έχει γυρισμό! 35 μέρες απεργίας είναι μεγάλο σχολείο! Είναι πανεπιστήμιο που δεν έχετε πάει!
Βιομήχανε Μάνεση. Η γενική συνέλευση των χαλυβουργών σου απαντάει!
Άκουσέ το καλά! Είμαστε όλοι απολυμένοι! Πίσω στη δουλειά θα γυρίσουμε όλοι! Σκλάβους δε θα μας κάνεις! Έλα εσύ μέσα στη φωτιά και το σίδερο για 500 ευρώ.
Συνάδελφοι εργάτες, εργαζόμενοι
Στην Ελληνική Χαλυβουργία οι βιομήχανοι με τη μαύρη κυβέρνησή τους δοκιμάζουν την αντοχή όλης της εργατικής τάξης.
Αν σπάσουμε εμείς, δε θα αφήσουν τίποτα όρθιο! Αν εδώ σπάσουν τα μούτρα τους, τίποτα δε θα είναι το ίδιο!
Τη δύναμη που μας δίνετε δεν πρόκειται να την προδώσουμε! Δεν κατεβήκαμε σε τέτοιο σκληρό αγώνα για να περάσουμε την ώρα μας! Για να τα διπλώσουμε στις δυσκολίες και τις απειλές. Υπερασπιζόμαστε τη ζωή μας και το ψωμί των παιδιών μας!
Θα γυρίσουμε μόνο αν νικήσουμε! Για αυτό σας θέλουμε στο πλευρό μας, πιο κοντά στον αγώνα.
Σε όλα τα εργοστάσια ετοιμάζονται να κάνουν τα ίδια, σε αρκετά ξεκίνησαν κιόλας: εκ περιτροπής εργασία, διήμερα, τριήμερα, μειώσεις μισθών πάνω από 30%, απολύσεις, απλήρωτοι για μήνες.
Οι βιομήχανοι κλιμακώνουν την επίθεσή τους. Και οι εργάτες θα κάνουμε το ίδιο! Εμείς είμαστε πιο δυνατοί! Και είμαστε ακόμα στην αρχή!
Η γενική συνέλευση των απεργών χαλυβουργών καλεί σε σύσκεψη τη Δευτέρα 5/12/2011 και ώρα 10:30 π.μ. στο Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας: Όλα τα σωματεία του Θριασίου. Εργοστασιακές επιτροπές, επιτροπές αγώνα, λαϊκές επιτροπές, συλλόγους. Κάθε τίμιο συνδικαλιστή που αντιστέκεται.
Είναι προσκλητήριο αγώνα, να μη λείψει κανείς!
Να οργανώσουμε την απάντησή μας. Να προκηρύξουμε και να οργανώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις:

• 24ωρη Απεργία για όλο το Θριάσιο για την Παρασκευή 9 Δεκέμβρη.
• Μεγάλη συγκέντρωση έξω από την πύλη της Χαλυβουργίας

Να βροντοφωνάξουμε: Κάτω τα χέρια από τα δικαιώματά μας που κατακτήθηκαν με αίμα. Σκλάβοι για τα κέρδη των βιομηχάνων δε θα γίνουμε!
Συνάδελφοι εργάτες
Μην ακούτε τα ψέματα των βιομηχάνων και των ανθρώπων τους, δεν θα δουλεύουν αυτοί με μισθούς πείνας, δε θα βρεθούν αυτοί στην ανεργία! Αυτοί πληρώνονται καλά για τη βρώμικη δουλειά τους!
Μην τους φοβάστε, είναι ανίσχυροι όταν οι εργάτες πάρουν απόφαση για αγώνα!
Η νίκη των χαλυβουργών, νίκη όλων των εργατών!
Η γενική συνέλευση των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας. Ασπρόπυργος 4/12/2011

Λεβεντιά! Μπράβο σας, αδέρφια! Κοφτερός ο λόγος του εργάτη: «Αν σπάσουμε εμείς, δε θα αφήσουν τίποτα όρθιο! Αν εδώ σπάσουν τα μούτρα τους, τίποτα δε θα είναι το ίδιο!» Τα λέει συμπυκνωμένα όλα! Έχουμε χρέος όλοι να τους στηρίξουμε με όποιο τρόπο μπορούμε, και οικονομικά ασφαλώς, αυτούς που σηκώνουν τον σταυρό για λογαριασμό όλων μας. Η ταξική αλληλεγγύη επιβάλλεται. ΠΡΕΠΕΙ να νικήσουν! Τότε θα έχουμε νικήσει ΟΛΟΙ.
Θυμηθείτε, έχει ανοιχτεί λογαριασμός για την ενίσχυσή τους:
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
200/623301-52
IBAN GR4001102000000020062330152