Ν' αρχίσω με μια δήλωσή μου μετάνοιας. Ε, ναι! Έκανα την αυτοκριτική μου (το κατέχουμε το άθλημα αυτό εμείς τα κομμούνια), αναγνώρισα το αφελές λάθος μου και ανένηψα! Σας τ' ορκίζομαι λοιπόν πως είμαι αποφασισμένος πλέον να δαμάσω αυτό το, ομολογημένο και από αυτό εδώ το βήμα, "βίτσιο" μου ν' αγοράζω κάθε Κυριακή τη φυλλάδα του Αλαφούζου, τη δήθεν σοβαρή «Καθημερινή»! Ναι! Στο εξής δεν θα φοβάμαι την ερώτηση (κυρίως από τον εαυτό μου): Αποτάσσεσαι τη «Καθημερινή»; Έχω έτοιμη τη σθεναρή απάντηση: Αποτάσσομαι! (Και στον αόριστο επίσης, εξίσου άνετα: —Απετάξω τη «Καθημερινή»; —Απεταξάμην! Έφτυσα και τρις: φτου, φτου, φτου! Αμέ;) Βέβαια, συναισθανόμενος τον κίνδυνο να πάρουν θάρρος κάποιοι καιροφυλακτούντες κακοπροαίρετοι και ν' αρχίσουν να ψέλνουν τα γνωστά τροπάρια της λαθολογίας και να φτάσουν —ποιος ξέρει;— έως τα Δεκεμβριανά, τη Βάρκιζα κι ακόμη πιο πέρα (πίσω), σπεύδω να προσθέσω ότι ακριβώς δεν επρόκειτο για λάθος ούτε για βίτσιο (γι' αυτό παραπάνω τη λέξη την έβαλα μέσα σε σαρκαστικά εισαγωγικά: "βίτσιο"). Ήταν μια συνειδητή πράξη μου, που είχε την αιτιολόγησή της· άρα όχι λάθος. Ήταν μια καταναγκαστική εργασία, ναι· αλλά όχι βίτσιο. Πράγματι, εξετάζοντας το τοπίο στον Τύπο τουλάχιστον τα τελευταία 20-30 χρόνια, η «Καθημερινή» κατείχε και εξακολουθεί να κατέχει μια ιδιαίτερη θέση, όπως εξάλλου συμβαίνει και με άλλες εφημερίδες, ίσως και με όλες, αλλά οπωσδήποτε καθεμιά τους πετυχαίνει σε διαφορετικό βαθμό την όποια διάκρισή της. Ας πούμε, η «Ελευθεροτυπία» διακρίνεται ιδιαιτέρως για το μείγμα αντικομμουνισμού και ψευδοπροοδευτισμού που πλασάρει. Η «Αυριανή»… (Ε, καλά! Είπαμε να μιλήσουμε για εφημερίδες!) Η «Καθημερινή», αν είχε την ευθύτητα του «Ριζοσπάστη», θα έπρεπε να ανέφερε στην προμετωπίδα της πως είναι «όργανο της πλουτοκρατίας». Παλαιότερα, στην εξεταζόμενη περίοδο πάντα, διαβάζοντας την «Κ», έβλεπες σ' αυτήν, με πολύ μεγαλύτερη σαφήνεια απ' ό,τι διαβάζοντας κάποια άλλη αστική εφημερίδα, ποια ήταν τα σχέδια και οι επιδιώξεις της άρχουσας τάξης των αστών. Το «Βήμα», κατά τη γνώμη μου, ακολουθούσε κατά πόδας ή, ίσως, κατά περιόδους υπερτερούσε στα σημεία. Ωστόσο η «Κ» κατάφερνε να είναι η πιο αποστασιοποιημένη από τα κόμματα, η πιο απαλλαγμένη από κομματικές προτιμήσεις αστική εφημερίδα, ακριβώς επειδή ήταν (και είναι) ο πλέον γνήσιος εκφραστής των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας, επειδή ήταν (και είναι) προσηλωμένη στην εξυπηρέτηση αυτών των συμφερόντων. Οι κομματικές συμπάθειες, αλλά και τα ιδιαίτερα συμφέροντα ή πολιτικές προτιμήσεις των ιδιοκτητών των αστικών εφημερίδων, αποτυπώνονται ασφαλώς στον τρόπο παρουσίασης και σχολιασμού των γεγονότων. Αυτό παλαιότερα δεν επέτρεπε πάντα να διακρίνεται εύκολα και με σαφήνεια στις εφημερίδες αυτές ο κεντρικός στόχος της στρατηγικής της πλουτοκρατίας. Η «Κ» ωστόσο, λόγω ακριβώς της προαναφερθείσας στάσης της, είχε συγκριτικό πλεονέκτημα εν προκειμένω. Αναφέρομαι σε παρελθόντα χρόνο, όπως θα προσέξατε, διότι σήμερα μάλλον είναι εντελώς δευτερεύουσες, ανούσιες και πολλές φορές δυσδιάκριτες οι διαφορές μεταξύ των αστικών κομμάτων. Η συμμετοχή τους ή η στήριξή τους στη σημερινή κυβέρνηση του Παπαδήμιου, η σύμπηξη του «μαύρου μετώπου», το επιβεβαιώνουν. Τούτο αντανακλάται και στην αρθρογραφία των εφημερίδων. Επομένως, αν παλαιότερα ήταν σε κάποιο βαθμό αναγκαίο να ανατρέξει κανείς στην «Κ» για να δει προς τα πού θέλει να οδηγήσει τα πράγματα η ολιγαρχία του τόπου, σήμερα που η άρχουσα τάξη έχει ξεσαλώσει και σαρώνει τη μία μετά την άλλη τις κατακτήσεις αιώνων του εργατικού κινήματος, σήμερα που οι μάσκες έπεσαν και αποκαλύφτηκε ο ρόλος των αστικών κομμάτων, σήμερα που ξεχειλίζει η θρασύτητα, ο κυνισμός και η έκπτωση αξιών στην εκφορά του πολιτικού λόγου των αστών, σήμερα πια είναι φόρα παρτίδα τα σχέδια και οι επιδιώξεις της πλουτοκρατίας. Άρα σήμερα έχει εκ των πραγμάτων ακυρωθεί το όποιο πλεονέκτημα της «Κ» να αποτελεί τον αυθεντικό ή αποκαλυπτικό εκφραστή της πλουτοκρατίας. Αυτό που της έχει απομείνει ως τίτλος διακριτικός είναι τα σαχλεπίσαχλα άρθρα κάποιων Μανδραβέλληδων και Τέλλογλου (πληθυντικός είναι κι αυτό!). Δεν θα μου λείψουν βέβαια, αν σταματήσω να την αγοράζω! Θα μου λείψει όμως —αξίζει να το πω αυτό— ο εξαίρετος Παντελής Μπουκάλας. Για χάρη του, θα δέχεται κάποιες επισκέψεις μου ο ιστότοπος της «Κ». Ας είναι…
Πιθανόν να μη συμμερίζεστε τις παραπάνω εκτιμήσεις μου για την «Κ» ή ενδεχομένως δεν σας έχει απασχολήσει ιδιαίτερα το θέμα. Εν πάση περιπτώσει, είναι προσωπικές εκτιμήσεις και δεν διεκδικώ το αλάθητο. Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας να τις διαβάσετε. Αλλά, θα αναρωτηθείτε δικαίως, τι σχέση έχουν τα παραπάνω με τον… δηλητηριώδη τίτλο της ιστογραφής; Καμία, εκτός από το ότι και ο τίτλος αναφέρεται στην «Κ», σε "κατόρθωμά" της, δημοσίευμά της δηλαδή, το οποίο χαρακτηρίζω ΔΔΔ (=Δηλητηριώδες Δήγμα Δημοσιογραφίας). Να πω ότι έχω υπό αυστηρή παρακολούθηση τον διορθωτή του ιστολογίου μου, μπας και θεωρήσει λάθος το «δήγμα» (=δάγκωμα, δαγκωματιά, από το ρήμα δάκνω [=δαγκώνω]) και το "διορθώσει" σε… «δείγμα»!
Αυτό το ΔΔΔ δεν είναι άλλο από το εξαίρετο πόνημα του λαμπρού αστέρα του σκανδαλοθηρικού ρεπορτάζ, του παμμέγιστου Τάσου Τέλλογλου, στο κυριακάτικο φύλλο της 14ης Νοεμβρίου 2010 της «Κ», με τίτλο (το έχω ξανααναφέρει) «Το παρασκήνιο μιας δίκης με… άρωμα ΕΣΥ» (Δίνω και ξεχωριστά τον δεσμό του δημοσιεύματος: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_14/11/2010_422431) Σ' αυτό το ελεεινό δημοσίευμα, το λαγωνικό της «Κ» και η ίδια η "σοβαρή" εφημερίδα σπεύδουν με πλήθος ανακρίβειες και ψεύδη να δώσουν χείρα βοηθείας στον εναντίον μου μηνυτή επιχειρηματία ιατρικού εξοπλισμού Ν. Παπαποστόλου ενόψει της έναρξης της δίκης για τις προμήθειες ιατρικού εξοπλισμού του Γ.Ν. Θήβας, μιας δίκης που με περισσή (και ανυστερόβουλη άραγε;) αμετροέπεια χαρακτηρίζεται… «πολύκροτη» στο κείμενο!
Στη "σοβαρή", λοιπόν, έστειλα συστημένη στις 2 Ιανουαρίου 2012 την παρακάτω επιστολή μου, ως αντίδρασή μου στο εν λόγω δημοσίευμα. Επειδή όσο την είδατε εσείς δημοσιευμένη άλλο τόσο την είδα και εγώ, και επειδή στο μεταξύ η εφημερίδα έχει δημοσιεύσει επιστολές σαφώς μεταγενέστερες της δικής μου (στις 14/1 δημοσίευσε επιστολή που αναφέρεται στο επεισόδιο στις 7/1 μεταξύ Κ. Κουλούρη και αστυνομικού της ΔΙΑΣ και στις 17/1 επιστολή που αναφέρεται στην κλοπή στις 9/1 έργων από την Εθνική Πινακοθήκη), θεωρώ ότι της αξίζει (της "σοβαρής") το ξεμπρόστιασμα με τη δημοσιοποίηση εδώ της αδημοσίευτης επιστολής μου:
2 Ιανουαρίου 2012
ΠΡΟΣ:Εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»
Εθνάρχου Μακαρίου & Δημητρίου Φαληρέως 2
Ν. Φάληρο
185 47 Πειραιάς
ΚΟΙΝ.:Ένωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ)
Ακαδημίας 20
106 71 Αθήνα
Κύριε διευθυντά,
Στο φύλλο της 14ης Νοεμβρίου 2010 δημοσιεύσατε άρθρο του συνεργάτη σας Τάσου Τέλλογλου με τίτλο «Το παρασκήνιο μιας δίκης με… άρωμα ΕΣΥ». Ο υποφαινόμενος, ως ένας εκ των κατηγορουμένων της δίκης αυτής, ενώ έχει αρκετά να παρατηρήσει στο εν λόγω δημοσίευμα αναφορικά με την ακρίβεια και την αντικειμενικότητα παρουσίασης τόσο της υπόθεσης της δίκης καθαυτήν όσο και του… «παρασκηνίου» της, ωστόσο επέλεξε διά της παρούσας να περιοριστεί στην επισήμανση, αφ’ ενός, της αστοχίας της εφημερίδας σας να αποδειχθεί αξιόπιστη στην προκειμένη περίπτωση και, αφ’ ετέρου, της ασυνέπειας μεταξύ λόγων και έργων του συντάκτη του άρθρου.
Ως προς την εφημερίδα σας: Η προαναφερόμενη δίκη χαρακτηρίζεται στο δημοσίευμά σας «πολύκροτη» —κύριος (Τέλλογλου) οίδε με ποια κριτήρια. Κι όμως στη συνέχεια ούτε φωνή ούτε ακρόαση από την εφημερίδα σας για την εξέλιξη ή για την έκβασή της!… Τι συνέβη λοιπόν; Μήπως η δίκη όντως δεν ήταν «πολύκροτη» αλλά τζούφια; Υπέρ του δευτέρου συνηγορεί άλλωστε και το γεγονός ότι τη δίκη αυτή μονάχα η δική σας εφημερίδα, χάρη στην οξυδέρκεια του συντάκτη σας, την ανακάλυψε! (Οπότε να ρωτήσω και γιατί;) Αλλά, και αν υποτεθεί ότι ήταν όντως «πολύκροτη», πώς η εφημερίδα σας παρέλειψε στη συνέχεια να ενημερώσει τους αναγνώστες της;
Ως προς τον συντάκτη σας: Ο κύριος Τέλλογλου, σε συνέντευξή του στο «LIFO» στις 15/6/2011, όπου επαίρεται για τις επιδόσεις του στον τομέα της έρευνας σκανδάλων κ.λπ., παρουσιάζει με καμάρι ως μέρος της μεθοδολογίας του την άντληση πληροφοριών από τους υπόπτους: «…Τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα τα μαθαίνεις από τους υπόπτους… …Ξέρετε αυτό που έλεγε ο Χατζιδάκις, ότι οι κακοί άνθρωποι είναι ενδιαφέροντες έτσι είναι. Αυτό που έμαθα σε αυτές τις μεγάλες έρευνες είναι ότι αν θες να μάθεις πραγματικά τι έγινε, πλησίασε τον ύποπτο, όχι αυτόν που τον κυνηγάει…». Φαίνεται ότι στην προκειμένη περίπτωση, την «πολύκροτη», ο συντάκτης σας οσμίστηκε μακρόθεν ότι εμείς οι ύποπτοι δεν είμαστε «ενδιαφέροντες άνθρωποι», ούτε θα του προσφέραμε «ενδιαφέροντα πράγματα», γι’ αυτό μας αγνόησε. Δικαίωμά του, όπως και δικαίωμά του να μην κάνει αυτά που λέει ή να μη λέει αυτά που κάνει. Η δημοσιογραφική δεοντολογία όμως;
Τελειώνοντας, να δικαιολογήσω γιατί απευθύνω με καθυστέρηση τόσων μηνών την παρούσα επιστολή μου: Σεβάστηκα την επιθυμία των συγκατηγορουμένων μου, αλλά και της υπεράσπισης, να μη σταλεί τέτοια επιστολή πριν τελειώσουν τόσο η «πολύκροτη» δίκη (για το Γ.Ν. Θήβας) όσο και η δίκη για το Γ.Ν. Χανίων που ακολουθούσε —και οι δύο ύστερα από μήνυση του ίδιου επιχειρηματία, εμπόρου ιατρικού εξοπλισμού.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την προσοχή σας και αναμένω με ενδιαφέρον την απάντησή σας.
Λευτέρης-Δικαίος Παπαδέας
Συνταξιούχος Δ.Υ.
τ. Προϊστάμενος Βιοϊατρικής Τεχνολογίας ΥΥΚΑ
Η αναφερόμενη συνέντευξη του Τέλλογλου στο «LIFO» βρίσκεται εδώ: http://www.lifo.gr/mag/features/2709.
Έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν… (Το 'χουν συνήθειο οι Κλαζομένιοι να ασχημονούν)
