Η ιδιότυπη διαστροφή μου να αυτομαστιγώνομαι μία φορά (μόνο, πάλι καλά) την εβδομάδα με το κυριακάτικο φύλλο της Αλαφουζιάδας, της "σοβαρής" (μη χέ…) «Καθημερινής», αυτή τη φορά ικανοποιήθηκε όχι με τους «συνήθεις ύποπτους» Π. Μανδραβέλη (τον Πάσχοντα), Τ. Τέλλογλου (το λαγωνικό με την επιλεκτική όσφρηση), Στέφ. Κασιμάτη (αυτόν που πετάγεται στον ύπνο του από την «ντουντούκα του Σάββα του Τσιμπόγλου») κ.λπ., αλλά —οποία εύνοια τύχης!— με τον ανώτατο άρχοντα της χώρας, τον ίδιο τον εξοχότατο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η δήλωσή του, βαρύτητας ανάλογης με το αξίωμά του, με συγκλόνισε: Δεν θέλει, λέει, να γίνει πρόεδρος της δραχμής! Προφανώς θέλει να παραμείνει της πεντάρας. Δικαίωμά του!
Αχ, καλοί μου, είναι ανάγκη να σας αφήσω! Και πάνω που ήμουνα έτοιμος να σχολιάσω και τα παρακάτω, περί «πλάτης για να ορθοποδήσει η οικονομία», του κυρ Παπούλια… Κάποιος, κάποια μάλλον, μου χτυπά επίμονα την πόρτα (με πήρε χαμπάρι φαίνεται). Καταλαβαίνω μάλιστα ότι την χτυπά «με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης της απέναντι στη χώρα». Το δίχως άλλο είναι η Ελένη Ράικου! (Φτου γαμώτο! Κι ότι γλύτωσα από την Αργυρώ Χουδετσανάκη!)
