Το Σάββατο (28/1) διαβάσαμε στον «Ριζοσπάστη» την Ανακοίνωση της εταιρείας «ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΕ», με την οποία πληροφορηθήκαμε για την αίτηση υπαγωγής της στις διατάξεις του άρθρου 99 του Πτωχευτικού Κώδικα (ένα σκαλοπάτι πριν από την κήρυξη πτώχευσης). Την επομένη, 29/1, στο κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας διαβάσαμε τη σχετική Ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ για την «Τυποεκδοτική». Τα μαντάτα άσχημα, αν και αναμενόμενα, γεννούν κι άλλες σκέψεις για το τοπίο που ενδέχεται να αντιμετωπίσουμε σύντομα… Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα· να είμαστε προετοιμασμένοι, εννοώ, όχι για να τα δεχτούμε παθητικά, αλλά για να τα αντιμετωπίσουμε και να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Μπορούμε!
Στο μυαλό μου στριφογυρνάει αφότου διάβασα την είδηση ένα εξαιρετικό τραγούδι του Δήμου Μούτση από τον κύκλο «Τετραλογία», σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου και ερμηνεία από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. «Μετά την ήττα» ο τίτλος του. Με ό,τι συνδηλώνει…
Μετά την ήττα
http://k003.kiwi6.com/hotlink/sx8ie05npw/Aigos.mp3
Μετά την ήττα
Ύστερ’ απ’ την πανωλεθρία των Αθηναίων στους Αιγός Ποταμούς[1], και λίγο αργότερα
μετά την τελική μας ήττα, —πάνε πια οι ελεύθερες κουβέντες μας, πάει κι η Περίκλεια αίγλη,
η άνθηση των Τεχνών, τα Γυμναστήρια και τα Συμπόσια των σοφών μας. Τώρα
βαριά σιωπή στην Αγορά και κατήφεια, κι η ασυδοσία των Τριάντα Τυράννων.
Τα πάντα (και τα πιο δικά μας) γίνονται ερήμην μας, χωρίς καθόλου
τη δυνατότητα μιας κάποιας προσφυγής, μιας υπεράσπισης ή απολογίας,
μιας έστω τυπικής διαμαρτυρίας. Στη φωτιά τα χαρτιά και τα βιβλία μας·
κι η τιμή της πατρίδας στα σκουπίδια. Κι αν γινόταν ποτέ να μας επέτρεπαν
να φέρουμε για μάρτυρα κάποιον παλιό μας φίλο, αυτός δε θα δεχόταν από φόβο
μήπως και πάθει τα δικά μας —με το δίκιο του ο άνθρωπος. Γι’ αυτό
καλά είναι εδώ —μπορεί και ν’ αποχτήσουμε μια νέα επαφή με τη φύση
κοιτώντας πίσω από το σύρμα ένα κομμάτι θάλασσα, τις πέτρες, τα χορτάρια,
ή κάποιο σύννεφο στο λιόγερμα, βαθύ, βιολετί, συγκινημένο. Κι ίσως
μια μέρα να βρεθεί ένας νέος Κίμωνας[2], μυστικά οδηγημένος
από τον ίδιο αϊτό, να σκάψει και να βρει τη σιδερένια αιχμή απ’ το δόρυ μας,
σκουριασμένη, λιωμένη κι αυτήν, και να την κουβαλήσει επίσημα
σε πένθιμη ή δοξαστική πομπή, με μουσική και στεφάνια στην Αθήνα.
Λέρος, 21 Μαρ. 1968
Γιάννης Ρίτσος
[εξόριστος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης της Χούντας]
— — — — — — — — — — — — — — — — — — — —
[1]Ναυμαχία στους Αιγός Ποταμούς (405 π.Χ.): Η ναυμαχία στους Αιγός Ποταμούς (στον Ελλήσποντο ή Δαρδανέλλια) μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών το 405 π.Χ. ήταν η μάχη εκείνη που, με τη συντριπτική ήττα των πρώτων, σήμανε το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου με επικράτηση των δεύτερων. Με τη ναυμαχία αυτή η καταστράφηκε σχεδόν όλος ο στόλος της Αθήνας. Οι Αθηναίοι, έχοντας χάσει πλέον τον έλεγχο της θάλασσας και πολιορκούμενοι από στεριά και θάλασσα, αναγκάστηκαν να παραδοθούν στους Σπαρτιάτες, υπογράφοντας ταπεινωτική συνθήκη ειρήνης. Στην Αθήνα καταλύθηκε η δημοκρατία και επιβλήθηκε, έστω για σύντομο χρονικό διάστημα, η απολυταρχία των Τριάντα Τυράννων. Ταυτόχρονα οι περισσότεροι σύμμαχοι της Αθήνας την εγκατέλειψαν.
[2]Ο Κίμωνας, γιος του Μιλτιάδη, γεννημένος μάλλον το 506 π.Χ., εκλέχτηκε το 476 π.Χ. στρατηγός των Αθηναίων, αξίωμα στο οποίο συνέχισε να εκλέγεται αδιαλείπτως μέχρι το 462 π.Χ. Το 475 π.Χ. η Σκύρος, που κατείχε στρατηγική θέση στο Αιγαίο, παραδόθηκε στην Αθηναϊκή Συμμαχία από τους Δόλοπες, που την είχαν καταλάβει, επειδή οι κατακτητές της δεν μπορούσαν να καταβάλουν την αποζημίωση η οποία είχε επιδικαστεί σε βάρος τους από τη Δελφική Αμφικτιονία ως ποινή για την πειρατεία στην οποία επιδίδονταν. Ο Κίμωνας, για να εξασφαλίσει την κατοχή του νησιού, έδιωξε τους Δόλοπες και εγκατέστησε Αθηναίους κληρούχους. Ο Κίμωνας τότε ευτύχισε να εκπληρώσει τον δελφικό χρησμό, σύμφωνα με τον οποίο τα οστά του Θησέα έπρεπε να βρεθούν από τους Αθηναίους και να μεταφερθούν από τη Σκύρο στην Αθήνα. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Κίμωνας παρατήρησε έναν αετό να χτυπάει επίμονα με το ράμφος και να σκάβει με τα νύχια σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Θεώρησε ότι αυτό ήταν θεϊκό σημάδι, έσκαψε εκεί και ανακάλυψε μια παλιά μεγάλη σαρκοφάγο και κοντά της την αιχμή μιας λόγχης και ένα ξίφος. Πίστεψε ότι τα οστά και τα όπλα ανήκαν στον Θησέα και τα μετέφερε με την τριήρη του στην Αθήνα. Οι Αθηναίοι τον υποδέχθηκαν με λαμπρές τελετές και εναπέθεσαν με ευλάβεια τα ευρήματα στο Θησείον, το οποίο ανήγειραν προς τιμή του Θησέα, ανατολικά της Αγοράς.
— — — — — — — — — — — — — — — — — — — —
Προσμένουμε λοιπόν «να βρεθεί ένας νέος Κίμωνας»… Κι ας φαίνεται για την ώρα πως μας τυλίγει ένας νέος Χειμώνας… Δεν μπορεί, λες, θα βρεθεί! Και θα σκάψει και θα ανασύρει από το χώμα τη σιδερένια αιχμή απ’ το δόρυ μας, αυτή που κάποιοι γίγαντες χαλυβουργοί την έχουν σφυρηλατήσει στο καμίνι των ταξικών αγώνων (ποιος την έκρυψε εκεί, το ξέρουμε). Θα μας καθοδηγήσει να τη βρούμε, μυστικά και συνομωτικά, κι ο αϊτός —ο ίδιος αϊτός πάντα…
