Οι αστοί επαίρονται για το δημιούργημά τους, το αστικό κράτος. Ακριβώς όπως η εργατική τάξη για το —πάλαι ποτέ απαντώμενο— δικό της δημιούργημα, το λαϊκό κράτος. Αυτό είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο κι απ' τους δύο. Η λαϊκή παροιμία —με πολύ ευρύτερο των κρατών πεδίο εφαρμογής— «άμα δεν παινέψεις το σπίτι σου…» κάτι τέτοιο υποδηλώνει, αν και στην περίπτωση των κρατών το ζήτημα της υπεράσπισής τους δεν είναι φιλοσοφικό ή οπωσδήποτε αλλιώς θεωρητικό· είναι πρωτίστως ζήτημα συμφερόντων! Οπωσδήποτε το ερώτημα είναι ποιος από τους… επαιρόμενους σε κάθε περίπτωση… παινέματος έχει δίκιο. Αυτό μπορούμε να το κρίνουμε. Κι αν στην κρίση μας τίθεται ειδικότερα το κατά πόσο το δίκιο είναι με το μέρος της αστικής ή της εργατικής τάξης για το κράτος στο οποίο καθεμιά τους αποβλέπει, δεν θα λαθέψουμε σίγουρα, αν ως οδηγό έχουμε τη μαρξιστική θεωρία —αν και το προνόμιο της ορθής κρίσης εν προκειμένω δεν ανήκει μόνο στους γνώστες της θεωρίας του Μαρξ· κάθε άλλο: το ίδιο σωστά μπορεί να είναι και τα συμπεράσματα κάθε καλοπροαίρετου, με ταξικό κριτήριο και καλά πληροφορημένου ανθρώπου. Αν, πάλι, είχατε την ατυχή έμπνευση να αποταθείτε σε κάποιο "αρμόδιο" όργανο του αστικού μας κράτους, όπως σε κάποιο… δικαστήριο (που λέει ο λόγος) ή σε κάποιο… «νομικό συμβούλιο» (που λέει, ξανά, ο λόγος) ζητώντας τη γνωμοδότησή του σχετικά, τότε… καλά να πάθετε! Φυσικά και πρέπει τότε ένα από τα δύο να κάνετε με την κρίση αυτού του οργάνου, ως αναξιόπιστη κρίση από αναξιόπιστο όργανο: είτε κατευθείαν να την αποθέσετε εκεί που της πρέπει, στα σκουπίδια, είτε να τη διατηρήσετε, περιβεβλημένη με όση περιφρόνηση και χλεύη τής αξίζει (πολλή!), στο ράφι όπου, αν είστε προνοητικοί, φυλάσσετε όσα αντιπαραδείγματα, όσα «προς αποφυγήν» μαζεύετε, για να χρησιμοποιηθούν στο μέλλον είτε από σας είτε από οποιονδήποτε σκεπτόμενο άνθρωπο ως πηγή άντλησης πείρας και ως στοιχεία αναδρομής ή αναφοράς (τα παθήματα, μαθήματα).
Κάτι τέτοιο, ασφαλώς, πρέπει να κάνουμε και σήμερα με την απορριπτική απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για την αξίωση αποζημίωσης των θυμάτων της φασιστικής θηριωδίας του ολοκαυτώματος του Διστόμου.
Είναι γνωστό, βέβαια, ότι οι αστοί, οι ίδιοι που με καμάρι διατείνονται ότι τάχατες το κράτος τους έχει ως θεμελιακή του αρχή τη διάκριση των τριών εξουσιών, της εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής, αυτοί οι ίδιοι γνωρίζουν με ποιους τρόπους στην πράξη συνηθίζουν να τσαλαπατούν αυτή την αρχή, με τις αυθαιρεσίες έως και παρανομίες της μίας εξουσίας, της εκτελεστικής, η οποία φροντίζει «τοις κείνων (σ.σ.: των αστών) ρήμασι πειθομένη» να χειραγωγεί, να υποβαθμίζει, να υποκαθιστά, να ακυρώνει, τις άλλες δύο (τεράστιο θέμα, που η ανάπτυξή του ξεφεύγει από τα όρια του σημερινού σημειώματος —ίσως κάποια άλλη φορά τού αφιερώσω ιδιαίτερο άρθρο): υπουργοί (εκτελεστική εξουσία) που νομοθετούν (ασκούν νομοθετική εξουσία), που υπαγορεύουν δικαστικές αποφάσεις κ.λπ. Η «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη[1]», συνήθης μεγαλοστομία των εκπροσώπων της εκτελεστικής εξουσίας, είναι φενάκη ολκής, είναι τεράστιο απατηλό ψέμα. Όταν υπάρχει χρεία, σιγά μη την αφήσουν «ανεξάρτητη»· σε υποταγή την οδηγούν και σε κατά παραγγελία αποφάσεις.
Στην περίπτωση, βέβαια, της απόφασης για το Δίστομο, η Αρχή απονομής… δικαιοσύνης (λέμε τώρα…) δεν είναι κρατική, είναι υπερκρατική, διεθνής. Οπότε, "επαίρονται" γι' αυτήν άλλοι δημιουργοί: όχι η άρχουσα τάξη μιας χώρας, αλλά οι κοσμοκράτορες, οι ιμπεριαλιστές δηλαδή. Άρα εδώ έχουμε να κάνουμε με την πιο σκληρή, την πιο αποκρουστική εκδοχή χειραγώγησης της "Δικαιοσύνης[1]"
Το σχόλιο του ΓΤ της ΚΕ του ΚΚΕ για τη διαβόητη αυτή απόφαση, λίαν εύστοχο:
Με αφορμή την απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης για το Δίστομο, ο λαός πρέπει να αξιολογήσει πόσο σοβαρές είναι οι θέσεις των διάφορων ευρωλάγνων, θεσμολάγνων και ευρωαριστερών που συνεχώς μιλούν για αξιοποίηση του διεθνούς δικαίου, του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Το δίκιο του ο λαός μπορεί να το κατακτήσει μόνο σε εναντίωση με τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς, με την πάλη για την ανατροπή τους.
— — — — — — — — — — — — — — — — — — — —
[1]Δικαιοσύνη (με κεφαλαίο «Δ»): ο θεσμός και τα θεσμικά όργανα της πολιτείας που έχουν αποστολή την εφαρμογή των κανόνων δικαίου.
