Κάποιος που παρακολουθεί αυτό το ιστολόγιο δεν θα 'χει άδικο αν ίσως αναρωτηθεί τι κόλλημα έχω πάθει με τις ανοησίες, ώστε να τους αφιερώνω και το σημερινό, τρίτο στη σειρά, άρθρο μου. Όμως, αν δεν έχει απλώς ρίξει μια φευγαλέα ματιά στα κείμενά μου, αλλά τα έχει κάπως πιο πολύ προσέξει, δεν είναι η ανοησία που πραγματικά με απασχολεί· και θα 'ταν ανοησία εκ μέρους μου κάτι τέτοιο. Μπορεί η ανοησία να βρίσκεται στον τίτλο ή στην πρόσοψη του κειμένου, αλλά δεν της έχει επιτραπεί —νομίζω και ελπίζω έτσι να 'ναι— να απλωθεί παραπέρα και να αλώσει ή να αλλοιώσει την ουσία, τον στόχο και τον πυρήνα του κειμένου. Αν εξαιρέσει κανείς τη φιλολογικού ενδιαφέροντος αναφορά μου στον Γκέλετ Μπέργκες και, ειδικότερα, στο έργο του «ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΑΝΟΗΣΙΩΝ του Μπέργκες», η οποία και αυτή σαν αφορμή χρησιμοποιήθηκε και έγινε για να δοθεί μια δροσερή κι ανάλαφρη πινελιά στην παρουσίαση του μαύρου κι άραχλου τοπίου που έχει διαμορφωθεί για τους εργαζόμενους από το πολιτικό προσωπικό της πλουτοκρατίας, ασφαλώς και δεν έχουμε να κάνουμε π.χ. με ανόητους κοινοτικούς επιτρόπους σαν τον Μπαρνιέ ή με ανόητους Καμίνηδες ή με ανόητους Βενιζέλους ή με ανόητους εισαγγελείς Πρωτοδικών (για να αναφερθώ στα παραδείγματα "ανοησίας" που παράθεσα στο προηγούμενο σημείωμά μου). Ασφαλώς όλοι αυτοί καθόλου ανόητοι δεν είναι· συνειδητοί υπηρέτες του συστήματος είναι, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε να μη νιάζονται πια και όταν αμολάνε με κυνικότητα και θρασύτητα περισσή τις πιο απίθανες μπούρδες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Ο λόγος τους από καιρό έχει γίνει ρηχός, κενός και πολλές φορές κυριολεκτικά ανόητος έως γελοίος —Μανδραβέλειος με μια λέξη. Ο όρος «ανοησία» χρησιμοποιείται ειρωνικά επομένως, αλλά καλό είναι να μη μας διαφεύγει όταν γελάμε με κάποιον Μανδραβέλη, ότι ο χαρακτηρισμός «ανόητος» (ή «Πάσχων») ταιριάζει μ' αυτό το γέλιο μας, το εκδικητικό και λυτρωτικό συνάμα, αλλά όσο ο κάθε Μανδραβέλης (δεν είναι όνομα, είναι ιδέα) δεν είναι γελωτοποιός αλλά υπερασπιστής του αστικού κράτους άλλο τόσο και η ανοησία δεν είναι το ουσιώδες χαρακτηριστικό του.
Ύστερα από τις παραπάνω διευκρινήσεις, τολμώ να πιστέψω ότι μπορώ να παρουσιάσω κάποιες τέτοιες "ανοησίες" (καλού κακού βάζω και τα ειρωνικά εισαγωγικά) χωρίς να κινδυνεύω να πέσω θύμα της… α(προ)νοησίας μου! Αλλά τέτοια διαμάντια καθαρότητας και σαφήνειας λόγου πώς είναι δυνατόν να με αφήσουν ασυγκίνητο; Θαυμάστε ανάλυση, θαυμάστε βάθος σκέψης, θαυμάστε πλαστικότητα γλώσσας! Όχι τα στρυφνά, ρηχά και ξύλινα κείμενα των κουκουέδων (συνοδοιπόρων και παραφυάδων αυτών)!
1. Σ' ένα βαθυστόχαστο άρθρο του Στέφανου του Κασιμάτη (αυτουνού που πετάγεται έντρομος στον ύπνο του από την «ντουντούκα του Σάββα του (sic) Τσιμπόγλου), στην «Καθημερινή», με τίτλο «Ποιος μπορεί να πάρει σοβαρά την Ελλάδα;», διαβάζουμε:
[…] πολιτικοί μας που ψέγουν την Γερμανία επειδή «αντιμετωπίζει την ευρωπαϊκή κρίση από την αρχή με όρους εσωτερικής πολιτικής» […] Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η προσέγγιση των Γερμανών στην κρίση είναι σαφώς γερμανοκεντρική, προδήλως ηγεμονική και ότι αυτό εντείνει επικίνδυνα, για το μέλλον του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, τις υπάρχουσες διαφορές αντιλήψεων. […]
Αλήθεια, ποιος μπορεί να πάρει σοβαρά τον Στέφανο τον Κασιμάτη;
2. Το κύριο, πρωτοσέλιδο σχόλιο της «Καθημερινής» της 17ης Φεβρουαρίου, με τίτλο «Χωρίς ύβρεις», παραδίδει μαθήματα γνήσιου (sic) πατριωτισμού:
[…] Υπάρχει πατριωτισμός και… πατριωτισμός. Γνήσιος πατριωτισμός είναι να έχεις παλέψει και να παλεύεις για να αλλάξει η χώρα σου, να γίνει η Ελλάδα ένα σοβαρό κράτος που δεν χρειάζεται να ζητιανεύει για δανεικά προκειμένου να καλύπτει τα ελλείμματά της και να διαψεύσει όσους ισχυρίζονται με μανία ότι δεν πρόκειται για ευρωπαϊκή χώρα. Καταστροφικός και λαϊκιστικός είναι ο πατριωτισμός που εκφράζεται με άναρθρες κραυγές εναντίον των «ξένων» γενικώς και που έχει ως στόχο λίγες ψήφους ή λίγες μονάδες τηλεθέασης. […]
«Άναρθρες κραυγές» εναντίον του λαϊκού κινήματος από την αλλόφρονα Αλαφουζιάδα.
3. Από ένα πόνημα αταξικού νεφελώματος με τίτλο «Mε πικράνατε, κύριε Παπούλια», από τα πολλά που ενδημούν στον ιστότοπο protagon.gr, έναν από τους protagon–ιστές του είδους αυτού "λόγου", το επόμενο απόσπασμα:
[…] Δεν είναι η ώρα να βρίζονται οι λαοί μεταξύ τους. Μας λένε ζητιάνους, μας λένε μπαταχτσήδες (η Θεσσαλονίκη μέσα μου εκφράζεται), μας λένε τεμπέληδες. Τους λέμε ναζί, τους λέμε φασίστες, τους λέμε απολίτιστους που έτρωγαν βελανίδια.
Λάθος, όλα λάθος.
Έπρεπε όλοι μαζί, Έλληνες, Γερμανοί, Φινλανδοί, Ολλανδοί, να βρίζουμε τους πολιτικούς μας, Έλληνες, Γερμανούς, Φινλανδούς, Ολλανδούς, που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν και είναι ανίκανοι τώρα να αντιμετωπίσουν με αίσθημα ευθύνης την κρίση και κοιτάνε μόνο τα μικροπολιτικά τους οφέλη και τα ποσοστά τους στις εκλογές. […]
Δεν βρίζονται, καλή μου δημοσιογράφε, οι λαοί μεταξύ τους. Ο κυρ Παπούλιας δεν είναι λαός. Ούτε βέβαια κάθε φασίστας ελληνοβαρεμένος. Οι προλετάριοι όλου του κόσμου είναι αδέλφια και μόνο τη γλώσσα της αλληλεγγύης γνωρίζουν.
4. Το απόσπασμα που ακολουθεί δεν θα σας αποκαλύψω από πού προέρχεται. Αν μπορείτε, βρείτε το, αλλά χωρίς τη βοήθεια του μαρτυριάρη Γκούγκλη!
[…] Το θέμα είναι να αποφασίσουμε σωστά, με πραγματικά δεδομένα και όχι με εικονικές πραγματικότητες, που δημιουργούν κάποιες σελίδες στο Facebook και ανακυκλώνουν τα ημέτερα κανάλια. Αρκετές καταστροφικές αποφάσεις έλαβε το πολιτικό σύστημα υπό το κράτος των γυάλινων εντυπώσεων που φτιάχνονται κάθε βράδυ και θρυμματίζονται το επόμενο πρωί. Μη φτάσουμε να χρεοκοπήσουμε ατάκτως για τον ίδιο λόγο.
Υποκλίνομαι· μένω άφωνος, τι να σχολιάσω;
Κι επειδή αντιλαμβάνομαι ότι σας χάλασα τη διάθεση με αυτές τις νεόκοπες πονηρές ανοησίες, θα επιχειρήσω να σας τη φτιάξω με μία από τις κλασικές, χαριτωμένες, μα προπαντός αθώες ανοησίες από το βιβλίο του Μπέργκες. Η απόδοση στα ελληνικά είναι δική μου.
| Η τεμπέλα στέγη | The Lazy Roof |
| *** | *** |
| ΤΕΜΠΕΛΑ ΣΤΕΓΗ, με τον ήλιο φίλη: | The LAZY ROOF what Liked the Sun: |
| Ή πώς κορόιδα πιάστηκαν οι τοίχοι. | Or, How the Walls were Put Upon. |
| *** | *** |
| Η στέγη ό,τι ώρα να ‘ναι | The Roof it has a Lazy Time |
| τεμπέλα ξαποσταίνει | A-Lying in the Sun; |
| στον ήλιο που ζεσταίνει. | The Walls, they have to Hold Him Up; |
| Κι οι τοίχοι την κρατάνε | They do Not Have Much Fun! |
| —ωχ, τι βαρύ φορτίο, | |
| δεν είν’ καθόλου αστείο! |
