Ας ξεκαθαρίσω προεισαγωγικά ότι κανένα παρασκήνιο δεν πρόκειται να φέρω στο φως. Τέτοιες ντετεκτιβίστικες δουλειές προτιμώ να μένουν στα χέρια άξιων εραστών του αθλήματος, όπως είναι, για παράδειγμα, ο αξιοσέβαστος κύριος Τάσος Τέλλογλου, λαγωνικό εκλεκτής ράτσας. Ο τίτλος της ιστογραφής μου απλώς παραφράζει έναν άλλο τίτλο: «Το παρασκήνιο μιας δίκης με… άρωμα ΕΣΥ», τον οποίο είχε ένα εξαιρετικό δημοσίευμα της Αλαφουζιάδας —της "σοβαρής" «Καθημερινής» ντε!— στις 14/11/2010, δηλαδή πριν από περίπου ένα χρόνο, με την υπογραφή του παμμέγιστου Τάσου Τέλλογλου· ναι, αυτού του λαμπρού δημοσιογράφου και απηνούς διώκτη όποιου τυχόν υποπέσει στην οξυδερκή αντίληψη του ανδρός ότι αποτόλμησε να γευτεί, προς ίδιον όφελος, τους αμαρτωλούς καρπούς μιας προβαλλόμενης ως ενδημούσας και πανταχού παρούσας διαφθοράς του δημόσιου βίου μας· μιας βολικής βέβαια από πολλές απόψεις εικόνας της διαφθοράς, ικανής να καταλάβει ολοκληρωτικά και να αλώσει τον νου και τη σκέψη πολλών λάτρεων της σκανδαλοθηρίας και να τους αποκοιμίσει (ακόμη περισσότερο), ικανής συνάμα να εκτοπίσει την κριτική σκέψη περί του τι φταίει, ποιος γεννάει, υποθάλπει ή περιθάλπει τη διαφθορά, και να εξοβελίσει εντέλει ενοχλητικές για το σύστημα διαπιστώσεις.
Θα μου αντιτείνουν ίσως κάποιοι ότι «καλά, άμα πάρει κανείς τοις μετρητοίς εσάς τους κομμουνιστές, θα πρέπει να περιμένει τη Δευτέρα Παρουσία της νίκης της λαϊκής επανάστασης, της ανατροπής του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και της εγκαθίδρυσης λαϊκής εξουσίας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, προκειμένου να απαλλαγεί μία και καλή (και) από τη μάστιγα της σύμφυτης με το καπιταλιστικό σύστημα διαφθοράς! Μέχρι τότε, ας κατακεραυνώνουμε όποιον μη γαλουχημένο ή μη ασπαζόμενο την κοσμοθεωρία σας τολμήσει να τα βάλει με τη διαφθορά “από θέσεις μη μαρξιστικές”, χωρίς δηλαδή να στιγματίσει το σύστημα ως μήτρα γέννησής της»! Και ναι και όχι, θα τους απαντούσα: Ναι, όταν νικήσει η λαϊκή επανάσταση και ακολουθήσουν όλα αυτά τα ωραία, τότε και μόνο τότε θα απαλλαγούμε μία και καλή από τη μάστιγα της σύμφυτης με το καπιταλιστικό σύστημα διαφθοράς, μόνο που αυτή η νίκη δεν θα προκύψει μέσω κάποιας «Δευτέρας Παρουσίας», δηλαδή κάποιας μεταφυσικής τροπής των πραγμάτων, αλλά μέσω σκληρής και αδυσώπητης ταξικής πάλης. Επίσης, ας μη μας διαφεύγει ότι η επαγρύπνηση κατά της διαφθοράς είναι αναγκαία σε κάθε πολιτικοκοινωνικό σύστημα, πλην το σοσιαλιστικό σύστημα δεν έχει, δεν κουβαλάει ως εγγενές χαρακτηριστικό του τη διαφθορά. Ναι, θα κρίνουμε και θα επικρίνουμε (το «κατακεραυνώνουμε» είναι υπερβολικό, αλλά δεν το αποκλείουμε σε κάθε περίπτωση) αυτόν που δεν αποκαλύπτει τη γενεσιουργό, σύμφυτη με το σύστημα, αιτία της διαφθοράς, χωρίς ωστόσο εκ προοιμίου να αποπαίρνουμε όποιον μάχεται τη διαφθορά θεωρώντας τη από διαφορετική από μας οπτική γωνία. Παράλληλα η αντίληψή μας, ότι η ριζική απαλλαγή από τη διαφθορά προϋποθέτει την απαλλαγή από το σημερινό εκμεταλλευτικό σύστημα, εξυπακούεται ότι δεν μας οδηγεί να μένουμε αδρανείς και αμέτοχοι στον καθημερινό αγώνα κατά της διαφθοράς, εναποθέτοντας τις ελπίδες μας στην προσδοκώμενη μελλοντική μας λύτρωση· κάθε άλλο, πλην όμως αποκαλύπτουμε ταυτόχρονα τη σύμφυσή της με τον καπιταλισμό και, ασφαλώς, εκτιμούμε και παρουσιάζουμε το φαινόμενο της διαφθοράς στις πραγματικές του διαστάσεις, δηλαδή χωρίς να το αναγορεύουμε —όπως βολεύονται πολλοί αστοί αναλυτές να κάνουν— σε πηγή όλων των δεινών (χρέους, οικονομικής κρίσης κ.λπ.). Διότι τότε σκεπάζουμε άλλα πράγματα, συσκοτίζουμε, αποπροσανατολίζουμε. Δηλαδή, με άλλα λόγια, δεν θα κάνουμε σημαία μας τον (κάθε) Τέλλογλου· δεν μας ταιριάζει! Ούτε η πρακτική του, ούτε το ήθος του, ούτε τίποτα από δαύτον!
Κι επειδή, σε αντιστοιχία με το γνωστό ανέκδοτο του Χότζα, με τον καβγά που ήταν «για το πάπλωμα», η παρούσα ιστογραφή είναι «για τον Τέλλογλου» (τα υπόλοιπα που γράφω είναι ο καβγάς· ο Τέλλογλου το πάπλωμα —θα μπορούσε και θα ταίριαζε να ήταν, αντί για το πάπλωμα, η… ρόμπα!), καμαρώστε τον τον εθνικό μας κήνσορα:
Από τη συνέντευξή του στο περιοδικό «LIFO» στις 15/6/2011 (οι επισημάνσεις με χοντρά γράμματα δικές μου):
Στην Ελλάδα υπάρχει μια κακή συνήθεια: όταν κάποιος κάνει μια έρευνα και δεν ξέρει πώς να την προχωρήσει, φωνάζει έναν δημοσιογράφο κι αρχίζει και χτίζει πάνω σε αυτό. Εμείς δεν είμαστε ούτε των επιτροπών ούτε της εισαγγελίας. Τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα τα μαθαίνεις από τους υπόπτους, αν με τη στάση σου μπορείς να τους εγγυηθείς ότι κάποια πράγματα δεν θα διαφύγουν. Τεχνικά εμένα δεν με ενδιαφέρει αν ο τύπος είναι καλός ή κακός, αλλά το ότι ο τύπος είναι πηγή κι εμπίπτει στο πλαίσιο προστασίας αυτών. Ξέρετε αυτό που έλεγε ο Χατζιδάκις, ότι οι κακοί άνθρωποι είναι ενδιαφέροντες —έτσι είναι. Αυτό που έμαθα σε αυτές τις μεγάλες έρευνες είναι ότι αν θες να μάθεις πραγματικά τι έγινε, πλησίασε τον ύποπτο, όχι αυτόν που τον κυνηγάει. Πώς κερδίζεις την εμπιστοσύνη του; Κάνοντας συμφωνίες μαζί του και τηρώντας τες. Όταν ο ύποπτος δώσει ένα χαρτί σε σένα ύποπτος και όχι στην Αρχή που τον κυνηγάει, πρέπει να τηρήσεις αυτήν τη συμφωνία.
Πράγματι, συνεπέστατος προς τις αρχές του ήταν ο κύριος Τέλλογλου όταν έγραφε το προαναφερόμενο άρθρο του «Το παρασκήνιο μιας δίκης με… άρωμα ΕΣΥ» στην «Καθημερινή». Επειδή όμως αρχές του, βεβαίως, δεν είναι αυτά που λέει, όπως στο παραπάνω απόσπασμα συνέντευξής του, αλλά αυτά που ακολουθεί, δηλαδή το ψέμα, η υποκρισία και τα συναφή, γι' αυτό, φυσικώ τω λόγω, κανέναν «ύποπτο» κατηγορούμενο δεν αναζήτησε εν προκειμένω για να μάθει «τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα» για την υπόθεση την «πολύκροτη» (που 'χει «άρωμα ΕΣΥ» και μπόχα Τέλλογλου). Ίσως μόνο τον μηνυτή επιχειρηματία να "αναζήτησε"…
Αλήθεια, κύριε Τέλλογλου και κύριοι της «Καθημερινής», δεν αισθανθήκατε καθόλου την ανάγκη να πληροφορήσετε κάποια στιγμή τους αναγνώστες σας, αυτούς που ντοπάρατε με τα περί «πολύκροτης δίκης» στο προαναφερόμενο δημοσίευμά σας, για την εξέλιξή της (μιας και ήταν και «πολύκροτη»!) ή μήπως σε άλλου είδους ανάγκες υπακούουν τα γραπτά σας;
