Στις 8 Δεκεμβρίου, όπως αυθημερόν με σχόλιό μου στην προηγούμενη ανάρτηση ενημέρωσα τους φίλους που επισκέπτονται το ιστολόγιο, με την αθωωτική απόφαση του Ε' Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων στη δίκη που αφορούσε τον εξοπλισμό του νέου Γ.Ν. Χανίων (βλ. εδώ) γράφτηκε ο επίλογος μιας προσωπικής εννιάχρονης Οδύσσειας δικαστικών διώξεων ύστερα από μήνυση εναντίον μου από τον επιχειρηματία ιατρικού εξοπλισμού Ν. Παπαποστόλου. Βέβαια, αισθάνομαι την ανάγκη με πικρία μου να διευκρινήσω ότι η αθωωτική απόφαση αφορούσε εμένα και τους άλλους συγκατηγορουμένους μου αλλά δυστυχώς όχι και τη Δικαιοσύνη! Δεν βλέπω πώς θα μπορούσε άλλωστε, από τη στιγμή που η τυφλή "θεά" φαίνεται ότι έχει αμετάκλητα καταδικαστεί στη συνείδηση κάθε τίμιου ανθρώπου που έτυχε να γνωρίσει ή, ακόμη χειρότερα, που κακή μοίρα τού επιφύλαξε να υποστεί τις επονείδιστες πράξεις ανάξιων λειτουργών της κατά τον χειρισμό της προαναφερθείσας μήνυσης. Ας περιοριστώ σ' αυτή την επιγραμματική κατά κάποιο τρόπο αναφορά μου και ας κλείσω το θέμα σημειώνοντας μονάχα ότι γενική υπήρξε η εκτίμηση πως η ακροαματική διαδικασία έκανε κουρελόχαρτο το —έτσι ή αλλιώς— σαθρό κατηγορητήριο και πως οι αξιοσέβαστοι δικαστές της έδρας μάλλον δεν αισθάνονταν υπερήφανοι για τη Δικαιοσύνη που οδήγησε στο ακροατήριο μια τέτοια υπόθεση…
Αλλά ας αφήσουμε τους πανηγυρισμούς και τις αβάσταχτες ελαφρότητες και ας σκύψουμε στα σοβαρά προβλήματα της επόμενης μέρας της αθωωτικής απόφασης, διότι θα ήταν λάθος να νομιστεί ότι μια αθωωτική απόφαση είναι μονάχα καλοδεχούμενη και οπωσδήποτε άμοιρη προβλημάτων. Πρώτα απ' όλα, είναι αμελητέο το πρόβλημα ότι έπαψα να είμαι κακούργος; Κάθε άλλο! Σκεφθείτε: ούτε «λυμεώνας των νοσοκομείων» (Παπανδρόπουλος έφα), ούτε κατηγορούμενος σε «πολύκροτη δίκη» (Τελλόγλειος ρήσις αυτή), ούτε λαμόγιο, ούτε απατεώνας, ούτε το κατά Κυριακήν ανάγνωσμα στο «Παρόν», ούτε σαλονάτος φιλοξενούμενος της «Καθημερινής», ούτε το προσφιλές θέμα του κυρίου Αιμιλίου Νεγκή στον «Επενδυτή», ούτε το κάρφος στον οφθαλμό του οξυδερκούς επιχειρηματία κυρίου Νικολάου Παπαποστόλου, ούτε ο οξαποδώς του διαπρέψαντος γενικού γραμματέα του Υπουργείου Υγείας κυρίου Πασχάλη Μπουχώρη και του αφεντικού του, επίσης διαπρέψαντος (και βάλε), του υπουργού Υγείας κυρίου Νικήτα Κακλαμάνη, ούτε… Τίποτα απ' όλα αυτά· ένα αναπόσπαστο μέχρι χτες κομμάτι του εαυτού μου, της προσωπικότητάς μου υποχρεώθηκα να το αποχωριστώ… Κι έτσι έμεινα λειψός να προβληματίζομαι: «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;». Όμως ουδέν κακόν αμιγές καλού, όπως οι «της παιδεύσεως της ημετέρας μετέχοντες» μαθαίνουμε (λέμε τώρα, γιατί πολλά τα μαθαίνουμε ζαβά, από κακούς "δασκάλους" που φροντίζουν να φέρνουν πρώτα τα πράγματα στα δικά τους μέτρα και γούστα πριν μας τα μεταλαμπαδεύσουν —καλή ώρα όπως τούτο το πολύπαθο τσιτάτο του Ισοκράτη). Εντάξει λοιπόν, αποστερήθηκα ένα κομμάτι του εαυτού μου, αλλά ταυτόχρονα απαλλάχτηκα από τις έγνοιες και φροντίδες που απαιτούνταν για το κομμάτι αυτό. Διότι, ως γνωστόν, κάθε μας κομμάτι, κάθε πλευρά του εαυτού μας απαιτεί την ανάλογη φροντίδα και προσοχή μας. Πόσο μάλλον η κακουργηματική πλευρά του εαυτού μας (όσων, λίγων και διαλεχτών, διαθέτουμε τέτοια πλευρά), η οποία είναι εξόχως απαιτητική, όπως είναι ευνόητο. Το κέρδος επομένως για μένα είναι ότι ξαλάφρωσα από ένα βάρος καθόλου ευκαταφρόνητο. Ξαλαφρωμένος δε, μπορώ πλέον να στρέψω την ενεργητικότητά μου σε άλλους τομείς, τους οποίους ίσως είχα παραμελήσει όλα αυτά τα χρόνια που με βάραινε η ευθύνη του τίτλου του κακούργου. Αίφνης τώρα πλέον μπορώ να επικεντρώσω τις προσπάθειές μου προκειμένου να δώσω λύση κατά το δυνατόν ικανοποιητική σ' ένα σοβαρότατο πρόβλημα με το οποίο δεν είχα χρόνο όλο αυτό το διάστημα να ασχοληθώ. Μάλιστα το πρόβλημα αυτό τελευταία έχει γιγαντωθεί και έχει αποκτήσει εφιαλτικές διαστάσεις εξαιτίας των πρόσφατων πολιτικών εξελίξεων. Είναι —ίσως το μαντέψατε— το πρόβλημα υπερσυσσώρευσης αμοιβών που έχουν δημιουργήσει στους εργαζόμενους της χώρας οι απανωτές χρηματικές παροχές, αυξήσεις μισθών, ημερομισθίων, δώρων, επιδομάτων κ.λπ., τις οποίες αφειδώς, αλλά και αλογίστως, πρόσφεραν οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, με την υπό το ανεπανάληπτο καρτούν ονόματι Τζέφρι σοσιαλιστική κυβέρνηση της τελευταίας διετίας να καταλαμβάνει ζηλευτή θέση, και με το τελευταίο μας απόκτημα, το υπό τον Παπαδήμιο καμάρι της ολιγαρχίας, να κατέχει τα σκήπτρα στον ανελέητο αυτόν καταιγισμό προσφοράς δυσβάστακτων οικονομικών παροχών προς τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι πλέον βιώνουν έναν από τους χειρότερους εφιάλτες της σύγχρονης ιστορίας. Έχουν εξουθενωθεί από το αβάσταχτο βάρος που η αντιλαϊκή πολιτική των τελευταίων ιδίως κυβερνήσεων, ασκούμενη με τις ευλογίες ασφαλώς —αν όχι την καθοδήγηση ή και τις εντολές— της Ε.Ε. και άλλων ευαγών ιδρυμάτων, όπως της ΕΚΤ ή του ΔΝΤ, έχει φορτώσει στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων· το βάρος τού να μπορέσουν να διαθέσουν τα τεράστια έσοδα, προκειμένου, όπως εναγωνίως τους καλούν οι θιασώτες του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος (ενώ θα μπορούσε το σύστημα αυτό να έχει ανθρώπινο πρόσωπο, όπως υποστηρίζει και ο κύριος Αλέξης), τα παπαγαλάκια, οι Τσίμες και οι Πρετεντέρηδες, να βοηθήσουν να ορθοποδήσει η οικονομία της χώρας και να ξεπεραστεί η παρούσα οικονομική κρίση. Εγώ, από την πλευρά μου, δεσμεύομαι απέναντι στους εργαζόμενους να αφοσιωθώ απερίσπαστος πλέον από άλλες ασχολίες και να εργαστώ με όλες μου τις δυνάμεις προκειμένου να βρω λύσεις αποτελεσματικές και εποικοδομητικές για τον τρόπο διάθεσης των καθημερινώς αυξανόμενων αποδοχών μας (δεν σας διαφεύγει, ελπίζω, ότι τους τελευταίους πέντε μήνες είχαμε —άκουσον, άκουσον!— τρείς γενναίες αυξήσεις των επικουρικών συντάξεων και επίκειται οσονούπω και τέταρτη, γενναιότερη!). Τις σκέψεις μου ή, ελπίζω, τα ευρήματά μου, έχοντας επίγνωση του ταξικού μου καθήκοντος, θα τα καταθέσω για να βοηθηθούν οι συνάδελφοί μου εργαζόμενοι. Στις δύσκολες στιγμές που περνάμε η ταξική αλληλεγγύη αποτελεί ύψιστης προτεραιότητας καθήκον.
Στο μεταξύ βέβαια, ωσότου η εργατική τάξη δώσει λύση στο πρόβλημα της διάθεσης και αξιοποίησης των υπερσυσσωρευμένων αποδοχών της, δεν πρέπει να λησμονούμε τους ταξικούς αγώνες που, ευτυχώς, αναπτύσσονται. Αποτελούν την ελπίδα μας. Μάλιστα σε χώρους που πλήττονται με ιδιαίτερα βάναυσο τρόπο από τη βάρβαρη επίθεση της πλουτοκρατίας με τις απανωτές παροχοεπιδρομές, οι οποίες έχουν φτάσει τις αποδοχές σε δυσθεώρητα ύψη, ενώ παράλληλα διάφορα θεσμικά μέτρα βελτιώνουν αφάνταστα την ποιότητα ζωής των εργαζομένων, όπως μέτρα που αφορούν την υγεία, την πρόνοια, την προστασία της οικογένειας, της μητρότητας, του παιδιού, των ηλικιωμένων και των λοιπών ευπαθών ομάδων, αλλά και πλήθος άλλα παρόμοια μέτρα, πλουσιοπάροχες συλλογικές συμβάσεις εργασίας, διασφάλιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων κ.λπ., σε χώρους με λίγα λόγια όπου το πρόβλημα της υπερσυσσώρευσης παροχών είναι ιδιαίτερα οξυμένο, όπως στην «Ελληνική Χαλυβουργία» του αξιότιμου κυρίου Μάνεση, εκεί, σ' αυτούς τους χώρους, βλέπουμε με αισιοδοξία να αναπτύσσονται σκληροί ταξικοί αγώνες που αντιπαλεύουν τη λαίλαπα παροχών που απειλεί να εξοντώσει τους εργαζόμενους. Οι καπιταλιστές φαίνεται ότι με τον τρόπο αυτό, με τον πακτωλό χρημάτων και άλλων προνομίων που αφειδώς προσφέρουν, θέλουν να μας κάνουν κι εμάς τους εργαζόμενους σαν τη μούρη τους. Δεν θα τους περάσει όμως! Οι εργαζόμενοι δεν τρώμε κούμαρα! Τους έχουμε πάρει χαμπάρι, κι αυτούς και το πολιτικό προσωπικό τους, και ξεδιπλώνουμε την αντεπίθεσή μας. Θα τους πληρώσουμε με το ίδιο νόμισμα: Θα τους ξεκάνουμε εμείς πριν προφτάσουν να μας ξεκάνουν αυτοί! Να πάνε αυτοί στον αγύριστο από τις δικές μας προς αυτούς "παροχές", ίδιες και καλύτερες από τις δικές τους προς εμάς! Κι εκεί να δούνε υπερσυσσώρευση παροχών που τους ετοιμάζουμε! Απλοελληνιστί, να δούνε τι τους έχουμε μαζωμένα!
Αμήν!
