Η τρώεικα (συμ)μορφώνει δημοσιογράφους!

Στον «Ριζοσπάστη» του Σαββάτου 12–6–2010 υπάρχει η σχετική είδηση και δίπλα το σχόλιο της εφημερίδας, το οποίο αναδημοσιεύω στη συνέχεια (δίνω επίσης τον δεσμό για όποιον θέλει να διαβάσει την είδηση, αν και το σχόλιο την εμπεριέχει περιληπτικά):

«Ενσωματωμένοι» στην άθλια προπαγάνδα

Στα ψιλά πέρασε χτες η είδηση ότι εταιρεία επικοινωνιολόγων στην Ελλάδα συνεργάστηκε με το ΔΝΤ για να στηρίξει την προώθηση του αντιλαϊκού μνημονίου της κυβέρνησης με την ιμπεριαλιστική τρόικα^[1]. Τι είπε χτες ο επικεφαλής της συγκεκριμένης εταιρείας, καταθέτοντας στην επιτροπή της Βουλής για το σκάνδαλο «Ζήμενς»; Ότι για λογαριασμό του ΔΝΤ, και με το αζημίωτο, αναλάμβανε να φέρει σε επαφή με την τρόικα διάφορους δημοσιογράφους, ώστε στη συνέχεια αυτοί να συνδράμουν επικοινωνιακά την προώθηση του μνημονίου και των αντιδραστικών μέτρων που περιέχονται σε αυτό.

Χορτάστε με… διαφάνεια!

Ο Βάλντεν Μπέλο (Walden Bello), γεννημένος στη Μανίλα των Φιλιππίνων το 1945, είναι συγγραφέας, ακαδημαϊκός, πολιτικός και πολιτικός αναλυτής. Είναι καθηγητής κοινωνιολογίας και δημόσιας διοίκησης στο πανεπιστήμιο Diliman των Φιλιππίνων. Σήμερα είναι μέλος του Κογκρέσου των Φιλιππίνων, εκλεγμένος με το κόμμα Ακμπαγιάν (Akbayan), στην εκλογική λίστα (ψηφοδέλτιο) του οποίου κατείχε τη 2η θέση. Συμμετέχει στη δράση «Η Εξωτερική Πολιτική στο Επίκεντρο».

«Η Εξωτερική Πολιτική στο Επίκεντρο» (Foreign Policy in Focus - FPIF) είναι ένα πρόγραμμα του «Ινστιτούτου Μελετών Πολιτικής» (Institute for Policy Studies), το οποίο έχει έδρα την Ουάσιγκτον και αυτοπροβάλλεται ως «πολιτικώς προοδευτική δεξαμενή σκέψης». Το FPIF, με τη σειρά του, αυτοπροσδιορίζεται ως «δεξαμενή σκέψης χωρίς τείχη», η οποία «συνενώνει την έρευνα και τη δράση περισσοτέρων από 600 μελετητών, υποστηρικτών και ακτιβιστών, που επιζητούν να καταστήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες έναν πλέον υπεύθυνο παγκόσμιο εταίρο (τόσο… «πολιτικώς προοδευτική» δράση —σχολιάζω, πλην διευκρινίζω ότι τούτο δεν αποτελεί ούτε μομφή ούτε καν αιχμή προς τον Βάλντεν Μπέλο, έναν από τους πιο σημαντικούς διανοούμενους της Ν.Α. Ασίας, άξιο σεβασμού).

Όταν η διαφθορά φοράει την προβιά της διαφάνειας - Μέρος β'

Θεωρώ σκόπιμο να ξεκινήσω τη σημερινή μου ιστογραφή —2ο μέρος του άρθρου μου «Όταν η διαφθορά φοράει την προβιά της διαφάνειας», με ειδικότερη αναφορά στο εγχώριο παράρτημα της «Διεθνούς Διαφάνειας»— δηλώνοντας προεισαγωγικά τη θέση μου, την εκτίμησή μου, για τη σχετική, περιορισμένη δηλαδή, βαρύτητα του ρόλου που αντικειμενικά μπορεί να παίξει η διαφάνεια στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας μας (αναλόγως και άλλων χωρών ασφαλώς). Αφενός, διότι νόμιμα και με πλήρη διαφάνεια συντελούνται οι μεγαλύτερες κλεψιές, αρχής γενομένης από την κλοπή της ψήφου με τα διάφορα κατά καιρούς και περιστάσεις καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα. Αφετέρου, διότι το εκμεταλλευτικό πολιτικοκοινωνικό μας σύστημα έχει κάποια όρια πέραν των οποίων δεν χωρεί ουδέ καν συζήτηση περί διαφάνειας. Βλέπετε, ενώ περισσεύουν εσχάτως οι αναφορές και οι επικλήσεις της διαφάνειας σε πλείστες όσες ανώδυνες μάλλον περιπτώσεις, πέπλο πυκνό αδιαφάνειας καλύπτει άλλους ζωτικής σημασίας τομείς, όπως συζητήσεις και συμφωνίες με Ομπάμες, Ερντογάν, τρώεικες, διευθυντήρια κ.λπ. Αφήστε κάτι κλειστές λέσχες, όνομα και μη χωριό… Από τρίτου, στον όμορφο κόσμο μας, τον ηθικό, τον αγγελικά πλασμένο, κανέναν δεν εκπλήσσει το γεγονός να χρησιμοποιείται ενίοτε η διαφάνεια σαν προπέτασμα καπνού για να συγκαλύψει ενέργειες και πρακτικές που δεν ευδοκιμούν στο φως. Το σχόλιο της εφημερίδας «Ριζοσπάστης» στις 18–5–2010 με αφορμή δημοσκόπηση της ΑΛΚΟ για λογαριασμό της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», σύμφωνα με την οποία το 93% των ερωτηθέντων ζητεί να πάνε φυλακή οι υπεύθυνοι της κρίσης, είναι αρκετά διαφωτιστικό όσον αφορά την εν λόγω θέση μου:

[…] Πολύ ωραία. Το ερώτημα όμως είναι ποιους νόμους παραβίασαν οι υπεύθυνοι της κρίσης […]

Και συνεχίζει το σχόλιο της εφημερίδας (η επισήμανση με παχιά γράμματα δική μου):

Hasta la victoria siempre!

Για άλλη μία φορά το «ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ», όπως αποκαλεί το πρωτοσέλιδο πολιτικό άρθρο της η εφημερίδα της πλουτοκρατίας, η «Καθημερινή», γίνεται η αφορμή να γράψω. Η σημερινή ιστογραφή μου ασχολείται με το άρθρο του φύλλου της Κυριακής 16–5–2010. Απολαύστε το:

Δυναμικά και κάθετα

Εμμένουν οι οργανώσεις αριστερών κομμάτων στην απόφασή τους να κάνουν ό,τι μπορούν για να αυξήσουν και άλλο την ανεργία και να βυθίσουν τη χώρα στο τέλμα. Τώρα απειλούν με νέες κινητοποιήσεις για να σταματήσουν κρουαζιερόπλοια που θέλουν να δέσουν σε ελληνικά λιμάνια. Η Ελλάδα ζει από τον τουρισμό και δεν αντέχει άλλη ζημιά από τέτοιες κινήσεις. Η εικόνα της χώρας διεθνώς απωθεί τουρίστες και βεβαίως επενδυτές. Αν η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου δεν αντιδράσει δυναμικά και κάθετα στις παράλογες προκλήσεις των οργανώσεων αυτών, το κόστος θα είναι ανυπολόγιστο για όλους μας.

Στην ιστογραφή μου Εκρηκτικές καταστάσεις στις 26–4–2010 έγραφα ότι πρέπει να διαβάζουμε αυτό που κρύβεται πίσω από τα γραπτά των αστικών φυλλάδων και έδειχνα πώς. Αυτό πάντα πρέπει να γίνεται, και ο συνειδητοποιημένος αναγνώστης σίγουρα έχει συνηθίσει να το κάνει. Θα είχε ενδιαφέρον ασφαλώς να το κάνω και τώρα με τούτο 'δώ το θρασύ άρθρο. Ν' αρχίσω, για παράδειγμα, από την πρώτη φράση του:

Όταν η διαφθορά φοράει την προβιά της διαφάνειας - Μέρος α'

Τον τελευταίο καιρό όποιος παρακολουθεί την πολιτική ζωή της χώρας μας θα έχει ασφαλώς προσέξει ότι, ανάμεσα στα άλλα στερεότυπα και μη που αναμασώνται από τους πομπούς της κυρίαρχης προπαγάνδας, οι λέξεις «διαφάνεια», «κάθαρση», «πάταξη της διαφθοράς» και άλλα παρόμοια στομφώδη κατέχουν περίοπτη θέση και κλίνονται σ' όλες τις πτώσεις από τους επιμελείς ομιλητές ή συγγραφείς των σχετικών κειμένων. Αναπόφευκτα, τα αντανακλαστικά του συνειδητοποιημένου αποδέκτη των σχετικών φληναφημάτων, με δεδομένη τη συγκεκριμένη προέλευσή τους, ενεργοποιούν μνήμες όχι κολακευτικές, που πιστοποιούν διαχρονικά την κακοποίηση, τη διαστρέβλωση έως και τη δόλια και προσχηματική χρήση αυτών των εννοιών. Ποιος δεν θυμάται το λανσάρισμα της περίφημης «γκλάσνοστ» (Гласность, διαφάνεια) το 1985 από τον ανεκδιήγητο Γκορμπατσόφ, μαζί με τη διαβόητη «περεστρόικα» βεβαίως… Ή μήπως, για να φαιδρύνουμε λίγο όλα τούτα τα σφόδρα ενοχλητικά έως εξοργιστικά, δεν έρχεται συνειρμικά στο μυαλό μας η σαρκαστική παρωδία των εννοιών του πνεύματος και της ηθικής από τον αξέχαστο Βασίλη Αυλωνίτη;

Ξανά ο θείος Μήτσος

Η ιστογραφή αυτή είναι συνέχεια της ιστογραφής μου Υπάρχει ελπίδα; της 22–4–2010, ιστογραφής που γράφτηκε δηλαδή προ ΔΝΤ και ενόψει της «ενεργοποίησης του μηχανισμού», του μηχανισμού υποδούλωσης, βέβαια. Έγραφα τότε τα λόγια που μου είχε πει σε μια συζήτησή μας το 1992, πριν από 18 χρόνια, ο μακαρίτης Δημήτρης Άρχος (βλ. σχετικά βιογραφικά στοιχεία σ' εκείνη την ιστογραφή), ένας σεμνός διανοούμενος της πολιτικής· λόγια που έχουν μείνει από τότε βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μου:

Παιδάκι μου, πώς σου φαίνονται τα χρόνια αυτά που ζούμε; [Δεν περίμενε απάντησή μου, αλλά συνέχισε.] Εγώ νομίζω ότι είναι τα χειρότερα που έχω γνωρίσει! Θα μου πεις, εσύ, θείε, το λες αυτό; Εσύ που έχεις ζήσει δύο παγκόσμιους πολέμους, Μικρασιατική Καταστροφή, Κατοχή; Είναι χειρότερα σήμερα από τη γερμανική Κατοχή; Είναι! Γιατί τότε υπήρχε ελπίδα!…

Απορίες…

Το πρωτοπαλλήκαρο του νέου μας Τσολάκογλου, ο Γ. Παπακωνσταντίνου, δήλωσε σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Ν. Χατζηνικολάου στις 3–5–2010 (εκπομπή ALTER «Πρόσωπο με Πρόσωπο»):

[…] καταφέραμε, γιατί είχαμε επιχειρήματα, και τα ίδια τούς είπαν και οι κοινωνικοί εταίροι, να διαφυλάξουμε τον 13ο και το 14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα, γιατί θα ήταν τρελό, όταν δεν υπάρχει ζήτημα δημόσιας δαπάνης ούτε ζήτημα ασφαλιστικού, να πας και να τιμωρήσεις τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα στο όνομα μιας ανταγωνιστικότητας που ξέρουμε πολύ καλά ότι έχει άλλα προβλήματα και άλλα αίτια και το μισθολογικό ακολουθεί […] (η υπογράμμιση δική μου).

Απορία: Ώστε λοιπόν, τρισμέγιστε φωστήρα μας, τα μέτρα σας συνιστούν τιμωρία, ε; Οποία ομολογία! Κι αν αυτό σου ξέφυγε —που σου ξέφυγε, αφού κάλλιστα θα μπορούσες, αντί να πεις «να πας και να τιμωρήσεις τους μισθωτούς», να έλεγες «να πάρεις μέτρα που πλήττουν τους μισθωτούς»—, τότε τι σκατά διαπραγματευτής είσαι, τρομάρα σου; Είσαι ικανός εσύ να διαπραγματευτείς τα εθνικά μας συμφέροντα (σ.σ.: το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;) απέναντι σε τρώεικες και γύπες; Ανθρωπάκι, που παίρνεις και ύφος νυφίτσας και ειρωνεύεσαι κιόλας!

Πρωτομαγιά!

Ζήτω η εργατική Πρωτομαγιά!

Τώρα ξεκινάμε οικογενειακώς για την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση. Περισσότερα, όταν επιστρέψουμε. Και μην ξεχνάτε:

Η απεργία δεν είναι αργία!

[Συνέχεια της ιστογραφής μετά τη συγκέντρωση]

Ἕκαστος ἐφ' ᾧ ἐτάχθη

Μια βασική διδαχή της μαρξιστικής θεωρίας είναι ότι το οικονομικό σύστημα αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία χτίζεται το πολιτικό σύστημα, το εποικοδόμημα. Με άλλες λέξεις, το οικονομικό σύστημα καθορίζει το πολιτικό. Σήμερα, που τα όρνεα της πλουτοκρατίας έχουν ξεχυθεί να αρπάξουν από την εργατιά ακόμη και το ξεροκόμματο που μέχρι σήμερα της έδιναν ως αντάλλαγμα του πλούτου, που τον παράγει μεν η εργατική τάξη, αλλά τον ιδιοποιείται η οικονομική ολιγαρχία, σήμερα λοιπόν ας θυμηθούμε την παραπάνω αλήθεια του θείου Μαρξ και ας αναλογισθούμε, με βάση αυτή, τι σημαίνουν οι κρωγμοί των ορνέων περί ΚΚΕ που «κινείται στα όρια της νομιμότητας» ή που «απολαμβάνει (sic!) ιδιότυπη ασυλία»· πού αποβλέπουν οι φοβέρες προς «το σημερινό πολιτικό προσωπικό» περί «αποδόμησης» αν δεν πετύχουν «στις εξετάσεις τους» (βλέπετε σχετική ιστογραφή μου Εκρηκτικές καταστάσεις). Ας σκεφτούμε πώς θέλουν να διαμορφώσουν το εποικοδόμημα (το πολιτικό σύστημα), ώστε να εξυπηρετηθεί αποτελεσματικότερα το εκμεταλλευτικό οικονομικό τους σύστημα. Ας σκεφτούμε δηλαδή ότι θέλουν να ευνουχίσουν το λαϊκό κίνημα, να επιβάλουν την άκρα του τάφου σιωπή, ώστε τελικά να χαλκεύσουν ανεμπόδιστα τα νέα, φρικτά δεσμά μας.

Κι άλλα μέτρα κι άλλο δούλεμα

Δεν επαίρομαι για τις ικανότητές μου, εν γένει. Ούτε καν γι' αυτές σε τομείς στους οποίους —ας μου συγχωρεθεί η μεγαλοστομία, αν και μάλλον ειρωνική χροιά έχει— έχω εντρυφήσει. Πολύ περισσότερο βέβαια είμαι συγκρατημένος μέχρι βαθμού απογοήτευσης όσον αφορά την αυτοεκτίμησή μου σε τομείς στους οποίους είτε οι γνώσεις μου είναι ανεπαρκείς έως ανύπαρκτες είτε είμαι ανεπίδεκτος μάθησης έως και όλως διόλου ατάλαντος. Αυτά τα ολίγα —δεν θα 'ταν πρέπον, νομίζω, να επεκταθώ μιλώντας σε πρώτο ενικό πρόσωπο— ας θεωρηθούν κάτι σαν αποποίηση ή οριοθέτηση του εύρους προσωπικής ευθύνης του ιστολόγου (απλοελληνιστί… disclaimer) σε ό,τι καταπιάνεται.

Τ' άγριο ΔΝΤ

Τ' άγριο ΔΝΤ (προφ.: δου–νου–του)

Τραγουδιέται όπως το γνωστό λαϊκό τραγούδι «Αγριολούλουδο» (μουσική Χρ. Νικολόπουλου, στίχοι Πυθαγόρα, ερμηνεία Στ. Καζαντζίδη), γνωστού(;) και υπό την παραλλαγή «Αγριολούρουδο»

Υγιής αντίδραση

Στη χθεσινή μου ιστογραφή με τίτλο «Εκρηκτικές καταστάσεις» έγραφα:

«…Προσέξτε, επίσης, πώς πρέπει να διαβάζετε πίσω από τις γραμμές των "ευπρεπών" κειμένων των αστικών φύλλων των εφοπλιστών, τραπεζιτών, μεγαλοεργολάβων και λοιπών λακέδων του συστήματος. Για παράδειγμα–γύμνασμα, έστω το χθεσινό πρωτοσέλιδο κύριο πολιτικό σχόλιο της εφημερίδας “Καθημερινή” με τίτλο “Η αποδόμηση”…».

Στη συνέχεια παρέθετα με μπλε γράμματα το κείμενο της εφημερίδας και με βιολετιά το κείμενο «που διαβάζουμε εμείς, οι ανερυθρίαστα κόκκινοι». Ο «Ριζοσπάστης» προφανώς διάβασε το παραπάνω πρωτοσέλιδο κύριο πολιτικό σχόλιο της εφημερίδας «Καθημερινή» και, ανερυθρίαστα κόκκινος στα σίγουρα, το διάβασε σωστά. Γι' αυτό επέλεξε να απαντήσει με επίσης πρωτοσέλιδο κύριο πολιτικό σχόλιό του:

Εκρηκτικές καταστάσεις

1. Πολύ πριν μάθουμε το ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), μας ήταν ήδη πολύ γνωστό το εξίσου καταστροφικό ακρώνυμο ΤΝΤ (η εκρηκτική ύλη ΤριΝιτροΤολουόλη – TriNitroToluene). Καιρός πλέον να μάθουμε άλλο ένα σχετικό ακρώνυμο, το ΔΝΤ, τη ΔιΝιτροΤολουόλη, πρόδρομο της ΤΝΤ. Βλέπετε και σχετικό λήμμα στη Wikipedia για τη ΔιΝιτροΤολουόλη (DiNitroToluene).

2. Υγιής αντίδραση προλετάριων μετά την «ενεργοποίηση του μηχανισμού» (του εκρηκτικού της ΔιΝιτροΤολουόλης):

—Τι κάνεις;

—Ευτυχώς δεν είμαι καλά.

—Τι έχεις;

—Οξεία δουνουτίτιδα.

—Χμ! Κι εγώ το ίδιο! Πρόσεχε, το φάρμακο που θα πάρεις να μην είναι τοξικό, να είναι ταξικό!

3. Προσέξτε, επίσης, πώς πρέπει να διαβάζετε πίσω από τις γραμμές των "ευπρεπών" κειμένων των αστικών φύλλων των εφοπλιστών, τραπεζιτών, μεγαλοεργολάβων και λοιπών λακέδων του συστήματος. Για παράδειγμα–γύμνασμα, έστω το χθεσινό πρωτοσέλιδο κύριο πολιτικό σχόλιο της εφημερίδας «Καθημερινή» με τίτλο «Η αποδόμηση». Με μπλε γράμματα το κείμενο της εφημερίδας, με καφετιά το κείμενο που διαβάζουμε εμείς, οι ανερυθρίαστα κόκκινοι:

Υπάρχει ελπίδα;

Τις μέρες αυτές τις σκληρές, τις μέρες αυτές που μια καινούργια Κατοχή χτυπά την πόρτα της χώρας μας (ή μήπως μας έχει κιόλας στρογγυλοκαθήσει στρογγυλοκαθίσει^[3] στον σβέρκο μας;), τις μέρες αυτές που ο επικρεμάμενος βρόχος του ΔΝΤ έχει κλέψει το γέλιο μας, τις μέρες αυτές που (επιτέλους!) έγιναν αντιληπτά τα τείχη τα «μεγάλα κ’ υψηλά» που τριγύρω μας έκτισαν «ανεπαισθήτως» (Κ. Καβάφη, Τείχη), τις μέρες αυτές, λοιπόν, φέρνω στο μυαλό μου μια συζήτηση που είχα πριν από μερικά χρόνια, το 1992, μ' έναν σπουδαίο άνθρωπο, που δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας, τον Δημήτριο Άρχο, μεγαλοθείο από την πλευρά της γυναίκας μου^[1]. Ο Δημήτριος 'Αρχος, μπαρμπα–Μήτσος για όσους τον θεωρούσαν δικό τους άνθρωπο (και δεν ήταν λίγοι), διακρινόταν για την ευρυμάθειά του, την καλλιέργειά του, τη βαθιά γνώση του της σύγχρονης —και όχι μόνο— ιστορίας, την ακαταπόνητη αφοσίωσή του στην παρακολούθηση και μελέτη των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, αλλ' όχι λιγότερο και για το ανεπίληπτο ήθος του και την οξυδέρκειά του.

43η επέτειος του πραξικοπήματος

Σήμερα, 43 χρόνια μετά το φασιστικό στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, όπως συνηθίζουμε κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ας αφήσουμε για λίγο τα σημερινά —ΔΝΤ, σπρέντ, έλλειμμα, χρέος κ.λπ.— και ας στρέψουμε τη σκέψη μας στα γεγονότα της επτάχρονης νύχτας που ακολούθησε την αποφράδα εκείνη ημέρα· στις συνέπειες που είχε για τη χώρα μας· σ' αυτούς που όρθωσαν το ανάστημά τους απέναντι στους βάρβαρους δυνάστες και διώχτηκαν, βασανίστηκαν, εξοντώθηκαν… Ας αποτίσουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους γενναίους αυτούς.

Δεν χρειάζονται σήμερα περισσότερα λόγια. Μόνο ας μου επιτραπεί να παραθέσω ένα προφητικό απόσπασμα από την ανακοίνωση του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ που μετέδιδε την ημέρα του πραξικοπήματος ο ραδιοσταθμός του ΚΚΕ «Η Φωνή της Αλήθειας»:

«…Κατέλυσαν κατά τον πιο στυγνό τρόπο το Σύνταγμα της χώρας. Διέπραξαν έγκλημα εναντίον του λαού. Δημιουργούν άμεση σοβαρότατη απειλή για την Κύπρο, για την εμπλοκή της χώρας στο βρώμικο πόλεμο του Βιετνάμ, για την ειρήνη στο χώρο της ΝΑ Μεσογείου…».

Ποιος δεν θυμάται το μένος της χούντας για τον Μακάριο; Και ποια ήταν η τραγική για την Κύπρο κατάληξη της ελεεινής προδοσίας των "εθνοσωτήρων"…

Μήπως να κάνουμε καμιά ληστεία;

Αφορμή για τη σημερινή ιστογραφή μου αποτέλεσε ένα ημέλι που μου έστειλε κάποιος γνωστός μου. Το θέμα του ήταν μια απόφαση του υπουργού Δικαιοσύνης για απονομή χάριτος και για άρση συνεπειών καταδίκης σε μια σειρά περιπτώσεις. Τον τίτλο του ημελιού, που ήταν ταυτόχρονα και το σχόλιο του αποστολέα, τον οικειοποιήθηκα και τον επέλεξα ως τίτλο της ιστογραφής μου.

Ας δούμε πρώτα το κείμενο της απόφασης, όπως δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 100Γ της 16ης Φεβρουαρίου 2010 κι ας το σχολιάσουμε στη συνέχεια:

ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ

ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΤΕΥΧΟΣ ΤΡΙΤΟ Αρ. Φύλλου 100

16 Φεβρουαρίου 2010

[…]

(2)

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ

ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Με Προεδρικό Διάταγμα που εκδόθηκε στην Αθήνα στις 2.2.2010 σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 παρ.1 του Συντάγματος, ύστερα από πρόταση του Υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και γνωμοδότηση του Συμβουλίου Χαρίτων,

αποφασίζουμε:

Χαρίζεται

1. Το υπόλοιπο της ποινής του Καρακωνσταντή Μιχαήλ του Στέργιου, που του έχει επιβληθεί με την απόφαση αριθμός 47655/14.9.2007 του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών σε ποινή καθείρξεως είκοσι (20) ετών, χρηματική ποινή 154.937 ευρώ και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων για δέκα (10) έτη που εκδόθηκε κατά προσαρμογή της υπ’ αριθ. 33/1995 απόφασης του Κακουργιοδικείου Παλέρμο Ιταλίας με την οποία είχε καταδικαστεί σε κάθειρξη είκοσι (20) ετών, χρηματική ποινή 300.000.000 λιρετών Ιταλίας και σε ισόβια στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, για πώληση, διανομή, αγορά, εκχώρηση, μεταφορά, εισαγωγή και κατοχή ναρκωτικών ουσιών.

Τι εννοούσε…

Όταν προεκλογικά ο Γ.Α.Π. προειδοποιούσε «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», ελάχιστοι ερμήνευσαν σωστά τα λόγια του. Έτσι, από τη μια μεριά, αριστεροί και αριστερίζοντες αντι–Γ.Α.Π., ποικιλόχρωμοι "κάτοχοι τίτλων ιδιοκτησίας" επί του σοσιαλισμού και διάφοροι "αυθεντικοί" εκφραστές του, μαζί τους παρασυρμένοι —λόγω μυωπίας, προφανώς— και αγνοί αγωνιστές και υπερασπιστές των σοσιαλιστικών ιδεών, υπέλαβαν ότι βλάσφημα χείλη τόλμησαν να ανακατέψουν τα ιερά και τα όσια (τον σοσιαλισμό) στις βρομοδουλειές τους (στην προεκλογική παραπλάνηση των ψηφοφόρων) και εκτίμησαν ότι ο Γ.Α.Π., γνωστός οπαδός του νεοφιλελευθερισμού, ψεύδεται ασύστολα όταν επαγγέλλεται —έτσι νόμισαν— τον σοσιαλισμό ως αντίδοτο της επαπειλούμενης βαρβαρότητας, προβάλλοντας αναιδώς τον εαυτό του ως υπέρμαχο των σοσιαλιστικών αξιών. Από την άλλη, πάλι, οι δεξιοί αντι–Γ.Α.Π. έχουν προ πολλού πάψει να ανησυχούν από τις "σοσιαλιστικές" επαγγελίες των Παπανδρέου· μόνο τη σκυτάλη της εξουσίας βλέπουν και τρέμουν μην αλλάξει χέρια —ξέρουν ότι με τον Γ.Α.Π. το καθεστώς, η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια, δεν κινδυνεύουν από τίποτα ερυθρούς συμμορίτες. Τέλος, οι φίλα προσκείμενοι στον Γ.Α.Π. φαίνεται πως ένιωσαν ρίγη συγκίνησης να τους διαπερνούν, όχι βέβαια επειδή πίστεψαν πως θα αναβιώσουν οι ηρωικές στιγμές της πάλαι ποτέ πρώιμης περιόδου… οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Ελλάδα υπό του Α.Γ.Π. («στις 18 σοσιαλισμός»), αλλά επειδή δι' αυτούς εγεννήθη παιδίον νέον, ο από αιώνων παπατζής… Και ο καιρός γαρ εγγύς εστίν (για το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και τον λαό στην εξουσία —λέμε τώρα…), σκέφτηκαν.

Όμως ο Γ.Α.Π. ήταν ειλικρινής (το παθαίνει αυτό καμιά φορά…). Όταν έλεγε «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», δεν επαγγελλόταν τον σοσιαλισμό, ο οποίος πράγματι είναι ο μόνος δρόμος για να γλυτώσουμε από τη βαρβαρότητα· μ' αυτόν προ πολλού έχει διαρρήξει κάθε σχέση, αν ποτέ βέβαια είχε… Ούτε καν παραπλανητικά υποσχόταν κάποιον κάλπικο σοσιαλισμό παπανδρεϊκής κοπής. Όχι, τέτοιο ψέμα δεν είπε. Μόνο αλήθεια είπε. Βαρβαρότητα υποσχέθηκε. Βαρβαρότητα που αποκλείει ή, τουλάχιστον, απομακρύνει το "φάντασμα" του (εξοβελιστέου) σοσιαλισμού. Αυτό υποσχέθηκε και αυτό υλοποιεί. Απατεώνας ίσως όχι, επομένως, αλλά ξεπουλημένος (στους γκάγκστερ της οικονομικής ολιγαρχίας) ολετήρας της δύσμοιρης χώρας μας σίγουρα.

Φτου!

Σας ξαφνιάζει μήπως ο τίτλος; Αναρωτιέστε μήπως ποιος είναι ο αποδέκτης του… φτυσίματος; Ή μήπως, από τις τόσες φορές που ακούσατε τη Λοβέρδειο ρήση «Δεν υπάρχει σάλιο» (στα ταμεία), πιστέψατε ότι αυτή είναι η πραγματικότητα, κατατρομοκρατηθήκατε ή, ακόμη χειρότερα, σας δημιουργήθηκε πλέγμα ενοχής, για τάχα δικό σας φταίξιμο για το χρέος της χώρας μας, οπότε —φυσικό κι επόμενο πλέον— συνηθίσατε μαζί με τα χοντρά ψέματα και τις ηλιθιότητες που μας σερβίρουν οι κυβερνήτες μας να καταπίνετε και το σάλιο σας, αντί να το εκτοξεύετε στα μούτρα των κάθε λογής Λοβέρδων; Γιατί για δαύτους είναι το «φτου» του τίτλου κι όλα τα φτου της οργής μας.

Εμένα πάντως μου ξέφυγε ένα αυθόρμητο «φτου!…» —απογοήτευσης δηλωτικό— όταν έψαχνα στις φωτισμένες σελίδες του ιστότοπου του WWF Ελλάς, του ιδρύματος που δεν παραλείπει, εκτός από την "οικολογία", να αγωνιά επίσης για τη σωτηρία του εκμεταλλευτικού συστήματος των πλουτοκρατών (βλ. σχετικά ιστογραφή μου στις 24-3-2010 με τίτλο Η ώρα της (ορ)γής)· έψαχνα για να βρω πώς εκτίμησε το έγκριτο αυτό ίδρυμα τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις 25-26 Μαρτίου, ειδικότερα όσον αφορά τη στάση των εταίρων μας απέναντι στο "πρόβλημα" (απαραίτητα τα εισαγωγικά της ειρωνείας, διότι άλλο είναι, βεβαίως, το πραγματικό πρόβλημα) του δημοσιονομικού ελλείμματος της χώρας, πλην όμως χωρίς αποτέλεσμα· δεν βρήκα τίποτα!

Οπότε, τι να κάνω; Πώς να κατασταλάξω τι στ' αλήθεια πέτυχε στις Βρυξέλλες ο Γ.Α.Π.; Κατήγαγε άραγε περιφανή θρίαμβο, όπως κομπάζουν οι μεν, ή υπέστη οδυνηρή πανωλεθρία, όπως διατείνονται οι δε; Το σιβυλλικό: «Πέτυχε… πανωλεθρίαμβο»(!) που μου πέταξε ένα πειραχτήρι φίλος μου, ουδόλως με βοήθησε.

Έτσι, αποφάσισα να απευθυνθώ κι εγώ σ' αυτόν τον κατά φαντασίαν υγιή γελωτοποιό, τον Νικήτα. Διάολε, σκέφτηκα, τόσοι και τόσοι προσφεύγουν σ' αυτή τη διάνοια για ψύλλου πήδημα, ενίοτε ακόμη και χωρίς να υπάρχει καν ψύλλος ή πήδημα. Ας του ζητήσω λοιπόν μία φορά κι εγώ να μου χαρίσει ένα τόσο δα ψήγμα της σοφίας του, μάλιστα για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα. Και ιδού το αποτέλεσμα:

—Κύριε Νικήτα, ήταν νίκη ή ήττα αυτό που πέτυχε ο πρωθυπουργός μας στις Βρυξέλλες;

—Ήταν… Νικήττα!

Τόμπολα!… Πήγαινα γυρεύοντας… Ακούς εκεί! Νικήττα! Αμάν πια μ' αυτά τα επαμφοτερίζοντα! (Την αλήθεια, πως δεσμά μόνο απεργάζονται για τους λαούς οι ισχυροί της Γης, δεν θα μας την πουν οι υπηρέτες τους).

Κάτι ακόμη για το 1821

Στον απόηχο της επετείου της Επανάστασης του '21, δημοσιεύω σήμερα ένα κείμενο του Κώστα Βάρναλη με τίτλο «Η επανάστασις του 1821 και οι σημερινοί πόλεμοι», που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ανεξάρτητος» το 1935. Το κείμενο είναι παρμένο από τη 2η έκδοση των «Φιλολογικών Απομνημονευμάτων» του μεγάλου μας λογοτέχνη και στοχαστή (εκδόσεις «Κέδρος», Απρίλιος 1981). Τα «Φιλολογικά Απομνημονεύματα» εκδόθηκαν το 1980, δηλαδή ύστερα από τον θάνατο του Κώστα Βάρναλη, τον Δεκέμβριο του 1974, και —όπως γράφει σε εισαγωγικό σημείωμά του ο επιμελητής Κ. Γ. Παπαγεωργίου— περιέχουν «το σύνολο μιας σειράς κειμένων που δημοσιεύθηκαν με τη μορφή επιφυλλίδων στην εφημερίδα Ανεξάρτητος στο χρονικό διάστημα από 17 Φεβρουαρίου μέχρι 11 Αυγούστου 1935». Έχει ενδιαφέρον να σημειώσω παρεμπιπτόντως ότι στην ίδια εφημερίδα δημοσίευσε ο Βάρναλης, επίσης με μορφή επιφυλλίδων, από 29 Δεκεμβρίου 1935 έως 10(;) Ιανουαρίου 1936, τις εντυπώσεις του από τη δίμηνη εξορία του στον Αϊ Στράτη και στη Μυτιλήνη, όπου στάλθηκε με εντολή του δικτάτορα Κονδύλη (αυτουνού που βρομούσαν τα πόδια του, όπως έλεγαν —όχι μονάχα τα πόδια του, θα πρόσθετα εγώ· και οι πράξεις του επίσης), ο οποίος κατέλαβε την εξουσία ύστερα από πραξικόπημα στις 10 Οκτωβρίου 1935 και αναγορεύτηκε πρωθυπουργός και αντιβασιλέας. Η διαφωνία του με τον βασιλιά (Γεώργιο Β') για το ζήτημα της αμνηστίας των κινηματιών της 1ης Μαρτίου 1935 τον οδήγησε σε παραίτηση στις 30 Νοέμβρη του ίδιου έτους.

Δυο-τρεις χρήσιμες σημειώσεις τόσο για την πληρέστερη κατανόηση του κειμένου καθαυτό όσο και για τη χρησιμοποιούμενη γλώσσα: Πρώτον, οι «Σκλάβοι Πολιορκημένοι» γράφτηκαν το 1927 και η επιφυλλίδα που παραθέτω το 1935. Επομένως ο «“τελευταίος” παγκόσμιος πόλεμος» δεν είναι παρά ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος. Δεύτερον, όσον αφορά τον τίτλο της επιφυλλίδας, παραθέτω σχετικό σχόλιο του επιμελητή των Απομνημονευμάτων:

Το πρώτο ντουφέκι

Με αφορμή την επέτειο της εθνεγερσίας κατά του τουρκικού ζυγού το 1821, μεταφέρω από το έργο του Δημήτρη Φωτιάδη «Η Επανάσταση του 21» (τ. 2^ος, σ. 30):

Το πρώτο ντουφέκι

Το πρώτο καριοφίλι του Εικοσιένα το βρόντηξε, στις 16 του Μάρτη 1821, ο Νικόλας Σολιώτης, που τον είδαμε να σμίγει με τον Παπαφλέσσα στα Καλάβρυτα και να του τάζει πως βρισκόταν έτοιμος να κάνει την αρχή. Χτύπησε, «άνευ της γνώμης των προκρίτων»⁴⁸, στο Αγρίδι τρεις γυφτοχαρατζήδες καθώς και τρεις μετζίληδες, ταχυδρόμους δηλαδή, με γράμματα του καϊμακάμη της Τριπολιτσάς στον Χουρσίτ, τον αρχιστράτηγο που πολιορκούσε στα Γιάννενα τον Αλήπασα. Ξεπάστρεψε κι άλλους εφτά ακόμα Τούρκους από τα χωριά τού Αρφαρά στα Χάσια. Για τον Σολιώτη ο Φιλήμονας γράφει πως «ην ανήρ τιμίου και ακεραίου χαρακτήρος, γενναίος την καρδίαν, πατριώτης το πνεύμα και θερμότατος οπαδός των εισηγήσεων του Δικαίου»⁴⁹.

Η ώρα της (ορ)γής

Αντιγράφω από τα δύο τελευταία δελτία Τύπου του ελληνικού παραρτήματος του WWF, όπως δημοσιεύονται στον οικείο ιστότοπο www.wwf.gr:

1. Από το δελτίο Τύπου της Τετάρτης 24 Μαρτίου 2010:

Τα εθνικά χρέη των κρατών μελών επισκιάζουν το οικολογικό έλλειμμα της ΕΕ

Η οικονομική ανάκαμψη της Ευρώπης θα σταματήσει πριν καν ξεκινήσει, προειδοποιεί το WWF με αφορμή την Σύνοδο Κορυφής της 25-26ης Μαρτίου κατά την οποία οι συζητήσεις θα επικεντρωθούν στην μακροπρόθεσμη οικονομική στρατηγική «Ευρώπη 2020». Η Στρατηγική (συνέχεια της Στρατηγικής της Λισαβόνας) που αποσκοπεί να οδηγήσει στην ανάκαμψη της Ευρωπαϊκής οικονομίας κατά τα επόμενα 10 χρόνια επισημαίνει την ανάγκη για «έξυπνη, βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη». Όμως, στην μορφή που έχει διατυπωθεί αγνοεί την αξία της φύσης και την εξάρτηση της Ευρωπαϊκής οικονομίας από την προστασία και διατήρηση των φυσικών οικοσυστημάτων.

2. Από το δελτίο Τύπου της Δευτέρας 22 Μαρτίου 2010:

Η Ελλάδα στην πρώτη «τριάδα»^[1] για την Ώρα της Γης 2010

Μόλις πέντε μέρες πριν από την Ώρα της Γης 2010 η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη τριάδα μεταξύ των χωρών με τη μεγαλύτερη συμμετοχή στην παγκόσμια αυτή δράση κατά της αλλαγής του κλίματος. Μπορούμε όμως ακόμα καλύτερα! Το Σάββατο 27 Μαρτίου 2010 στις 20:30 το βράδυ σβήνουμε ΟΛΟΙ τα φώτα για μία ώρα και μεταδίδουμε το μήνυμα για την αναγκαιότητα καταπολέμησης της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Αν, τώρα, δείτε αυτή την ώρα της οργής (20:30–21:30), το Σάββατο 27 Μαρτίου, φωτισμένο το σπίτι μου, να ξέρετε, θα είναι από τα λαμπάκια που μου 'χουν ανάψει οι οικολογούντες επαγγελματίες του WWF, μεταξύ άλλων και εξαιτίας της πρεμούρας τους για την (προς όφελος της πλουτοκρατίας) «οικονομική ανάκαμψη της Ευρώπης» μέσω της ευόδωσης της «Στρατηγικής της Λισαβόνας» και της επιτυχίας της «μακροπρόθεσμης οικονομικής στρατηγικής “Ευρώπη 2020”», όπως καταμαρτυρούν τα δικά τους κείμενα —σαν τα παραπάνω. Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί, κι η χαρά δεν την αφήνει…

— — — — — — — — — — — — — — — — — — — —

^[1]Άμα βρείτε τι δουλειά έχουν εδώ τα εισαγωγικά, πείτε το και σε μένα, σας παρακαλώ…

Νάτη να η μία αγριόγατα! Πιάστηκε!

Βέβαια, οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ^[1] τα γνωρίζουν αυτά. Ωστόσο είναι οπωσδήποτε καλύτερο να τα μαθαίνουν και οι παραέξω. Κι αν μάλιστα φτάνει κάτι και μέχρι τον εισαγγελέα, τόσο το καλύτερο. Κι στην περίπτωση ακόμη που άλλες σκοπιμότητες εμποδίσουν εντέλει να καθαριστεί, εν μέρει έστω, η κόπρος (και οι κόπροι –γνωστό το δόγμα «habeas… coprus» του Υπουργείου) του Αυγείου που ενδημεί (ενδημούν) στο Υπουργείο Υγείας (Αηδίας ενίοτε), ακόμη και τότε κάποιο κέρδος θα έχουμε· θα έχουμε μάθει –οι παραέξω– αρκετά και θα έχουμε συναγάγει τα αναγκαία συμπεράσματα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Πρώτα πρώτα, ποια είναι η «μία αγριόγατα»; Ύστερα, υπάρχουν πολλές από δαύτες; Χμ! Δείτε εδώ. Ο μύθος μιλάει, βέβαια, για μία αγριόγατα, η οποία και ρίχτηκε στον κόκορα να τον φάει. Επειδή όμως η πραγματικότητα πολλές φορές είναι σκληρότερη του μύθου, αυτή η αγριόγατα του μύθου, στη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουμε, παίρνει τη μορφή μιας… Αγρίας Τριάδος, ομοουσίου και αχωρίστου, η κάθε συνιστώσα της οποίας είναι επίσης αγριόγατα! Σήμερα δε πιάστηκε η μία από τις τρεις τους: η αξιότιμη κυρία Αλεξάνδρα Παπαδιά. Θαυμάστε την στο δημοσίευμα της εφημερίδας «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» της Κυριακής 21/2/2010 με τίτλο Η απάτη της Ν.Δ. με το έλλειμμα, γραμμένο από τον Ανδρέα Μπελεγρή (στη σελίδα 4, αναγγελτικό στην πρώτη). Για διευκόλυνσή σας, το παραθέτω στη συνέχεια (οι υπογραμμίσεις από τον ιστολόγο):

Το αγριολούρουδο

Το αγριολούρουδο

Μη με λυπάσαι,

δείρε με απόψε

μ' ένα αγριολούρουδο

και τη ζωή μου κόψε.

Εγώ γυμνός ξεκίνησα,

εγώ πηγαίνω μόνος.

Σπίτι μου είναι ο δρόμος

και τραγούδι μου ο πόνος.

Δείρε με και μη λυπάσαι,

τι θα γίνω μη φοβάσαι.

Κι αν χιονίζει και αν βρέχει,

τ' αγριολούρουδο ας πέφτει.

Να με χτυπήσεις

χωρίς καμιά συμπόνια.

Τους δικαστές σιχάθηκα,

σαχλά είναι πιόνια.

Εγώ γυμνός ξεκίνησα, κ.λπ.

Αγαπητοί μου, αυτά παθαίνει όποιος προσπαθεί να ξεχωρίσει αν απέναντί του έχει τον Άνδρου Λιγδάκη ή τον Άνδρου Λιγάκη, ενώ προσπαθεί ο ίδιος να μη γίνει Άνδρου Λυγάκης. Καταλάβατε; Όχι εντελώς; Ε, πάλι καλά! Γιατί –μη νομίζετε– σάματις έχω καταλάβει εγώ;

Περισσότερα γριφώδη, την επαύριο της ημέρας της κρίσεως. Άπιστος εγώ, βλέπετε, λογαριάζω πως η επίγεια προσωρινή ζωή μας συνεχίζεται και ύστερα από την ημέρα αυτή, της έλευσης του Κυρίου…

Ελληνικά, ρεεεεεεεεε!

Ο τίτλος «Η γιατρός κατά της βίας έπεσε θύμα βίας, όμως…», ο υπότιτλος «…παρά την περιπέτεια που είχε δεν ζήτησε τη δίωξη των δραστών» και ο παράτιτλος [σημ. ιστολόγου: μόνο στην έντυπη έκδοση· μην τον ψάχνετε στην ηλεκτρονική] «Η μαρτυρία της κ. Πίνιου–Καλλή, γιατρού και ιδρύτριας το 1989 του περίφημου Ιατρικού Κέντρου Αποκατάστασης Βασανιστηρίων» δίνουν με περιεκτική ενάργεια όσα, γεγονότα και σκέψεις, αποτυπώνει με γλαφυρότητα στο ενδιαφέρον άρθρο της η Λίνα Γιάνναρου στην «Καθημερινή» της Κυριακής 14/2/2010. Για το άρθρο αυτό μόνο καλά λόγια θα είχα να πω, αν δεν υπήρχε μία μελανή πλευρά του. Ειλικρινά λυπάμαι γι' αυτήν, κυρίως γιατί χαλάει την εικόνα ενός κατά τα λοιπά καλογραμμένου άρθρου, για ένα τόσο σοβαρό κοινωνικό θέμα μάλιστα. Περί τίνος όμως πρόκειται;

Το κύριο ως άνω άρθρο συνοδεύεται από ένα, τρόπον τινά, προσάρτημα κατατοπιστικό για τον χαρακτήρα, τη δραστηριότητα και τους πόρους του Ιατρικού Κέντρου Αποκατάστασης Βασανιστηρίων (ΙΚΑΘΒ). Το προσάρτημα αυτό, υπό την επικεφαλίδα «Trafficking ναι, βασανιστήρια όχι», έχει ως εξής (παραλείπω τμήματά του που δεν αφορούν το θέμα της σημερινής ιστογραφής):

Trafficking ναι, βασανιστήρια όχι

«Βάλτε κι εσείς λίγο… trafficking!» Αυτήν την απάντηση έλαβαν, ανεπισήμως φυσικά, τα μέλη του ελληνικού Ιατρικού Κέντρου για την Αποκατάσταση Θυμάτων Βασανιστηρίων (ΙΚΑΘΒ) από αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όταν πριν από λίγους μήνες τούς ανακοινώθηκε ότι διακόπτεται οριστικά η χρηματοδότηση του Κέντρου. Το trafficking σήμερα «πουλάει», τα βασανιστήρια όχι και τόσο… Το ΙΚΑΘΒ ιδρύθηκε το 1989 από […]

[…] Εδώ κι ένα χρόνο περίπου, το Κέντρο παραμένει κλειστό λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων. «Δεν πρόκειται να μεταλλάξω τους στόχους του κέντρου για να πάρω χρηματοδότηση», λέει η κ. Καλλή στην «Κ». «Είμαι ειδική στα θύματα βασανιστηρίων –και όποιος νομίζει ότι το φαινόμενο του βασανισμού έχει εκλείψει, απατάται».

Από τον τίτλο της ιστογραφής μου και από τα παραπάνω αποσπάσματα, μάλλον θα έχετε ήδη σπεύσει να μαντέψετε τι με ενόχλησε τόσο, ώστε να το χαρακτηρίσω «μελανή πλευρά» του άρθρου. Όμως μη βιάζεστε· περιμένετε.

Νάτα τα λεφτά! Πάρτε τα! (αναδημοσίευση)

Αναδημοσιεύω από τον Ριζοσπάστη, από την καθημερινή σελίδα του «ημεροδρόμος», που τη γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος, το εξαιρετικό άρθρο–σχόλιο με τίτλο «Νάτα τα λεφτά! Πάρτε τα!». Το άρθρο δημοσιεύτηκε σε δύο διαδοχικά φύλλα της εφημερίδας, στο προχτεσινό (17/2) και στο χτεσινό (18/2). Απλά και εύληπτα αποκαλύπτει τα ψέματα των γιάπηδων (εξαιρείται ο Πάγκαλος· δεν είναι γιάπης…).

Ιδού το 1ο μέρος, στο φύλλο της Τετάρτης 17 Φεβρουαρίου 2010:

Είναι αδιανόητο, είναι ασύλληπτο, είναι εξωφρενικό το πόσα (μα πόσα!) πολλά λεφτά υπάρχουν!

Είναι τα ίδια τους τα στοιχεία που το ομολογούν.

Κι είναι αυτοί, οι κλέφτες, οι λωποδύτες, οι τοκογλύφοι, οι κερδοσκόποι, με μια λέξη οι στυγνοί εκμεταλλευτές, που διά των πολιτικών τους εκπροσώπων, από το πρωί μέχρι το βράδυ, επιδίδονται σε μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση λοβοτομής του ελληνικού λαού, που καλείται να φάει το παραμύθι ότι «δεν υπάρχει σάλιο» και ότι η «ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας» περνάει μέσα από τον πλήρη εξανδραποδισμό του εργάτη, του άνεργου, του βιοπαλαιστή!

Ιδού, λοιπόν, «πού πήγαν τα λεφτά», εκείνα τα λεφτά που τα... έψαχνε ο Παπανδρέου προεκλογικά.

Το κακό έγινε, αποτράπηκαν τα… χοιρότερα!

Το περιβάλλον κατέχει εξέχουσα θέση στην ιεραρχία των ζητημάτων που με απασχολούν, χωρίς ωστόσο να απολυτοποιώ τη σημασία του, τη συμβολή του, στη διαμόρφωση της τάξης των πραγμάτων. Σέβομαι, εκτιμώ και συμμερίζομαι, υπό αυτή την οπτική, την ευαισθησία του σημερινού ενεργού πολίτη σε θέματα οικολογίας. Περαιτέρω, πιστεύω ακράδαντα από θέση αρχής στην ανάγκη συλλογικής οργάνωσης και δράσης για την προώθηση ή διεκδίκηση λύσης σε προβλήματα που απασχολούν είτε την ανθρωπότητα είτε κάποια μικρότερη ομάδα ανθρώπων, από το πανανθρώπινο πρόβλημα της εξάλειψης των πολεμικών συγκρούσεων ή το πρόβλημα των ατομικών ελευθεριών μέχρι το πρόβλημα μιας κατηγορίας επαγγελματιών. Η υποβάθμιση του περιβάλλοντος ως συνέπεια των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων αποτελεί σήμερα οικουμενικό πρόβλημα ζωτικής σημασίας για το ίδιο το μέλλον του πλανήτη μας, και το οικολογικό κίνημα ασφαλώς διαδραματίζει καίριο ρόλο στην προστασία του περιβάλλοντος και στη διεκδίκηση καλύτερης ποιότητας ζωής. Το οικολογικό κίνημα, βεβαίως, με τις οικολογικές οργανώσεις που το υπηρετούν· διότι υπάρχουν κι εκείνες οι κατ' επίφαση οικολογικές οργανώσεις, κερδοσκοπικές στην πραγματικότητα, οι οποίες υπό τον ελκυστικό πλην απατηλό του συρμού μανδύα της οικολογίας περί άλλα μεριμνούν και τυρβάζουν [τυρβάζονται κατά Μπαμπινιώτη]. Αυτές οι κατά κανόνα μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ), πλην χρηματοδοτούμενες από τις κυβερνήσεις, είναι το ίδιο κάλπικες με τους κυβερνώντες μας, που κι αυτοί κόπτονται τάχατες για πράσινη ανάπτυξη και πράσινα άλογα [σιγά, σχολαστικοί μου, μην απαρνηθώ τα εκφραστικότατα πράσινα αλογάκια για χάρη του άνοστου πράσσειν άλογα!], αλλά στην πραγματικότητα έχουν αδράξει την ευκαιρία, ποντάροντας στην οικολογική ευαισθησία μας, για να μας δημιουργήσουν σε πρώτη φάση αισθήματα ενοχής, ότι τάχα εμείς φταίμε για τη συντελούμενη οικολογική καταστροφή, ώστε στη συνέχεια να δεχθούμε αγόγγυστα να πληρώσουμε προκειμένου να έχουμε την περιπόθητη αειφόρο ανάπτυξη (και αειφόρα κέρδη οι αεί κερδίζοντες). Μ' αυτά και μ' αυτά, θα φτάσουμε στο σημείο ν' ακούμε για οικολογία και να φτύνουμε τον κόρφο μας (ήδη στη Νέα Ζηλανδία, διάβαζα τις προάλλες, οι πολίτες είναι πολύ δύσπιστοι σε κάθε σχετική αναφορά) και, αντί να δυναμώνουμε το οικολογικό κίνημα, θ' ακούμε για οικολογικές οργανώσεις και θα παίρνουμε δρόμο. Ή μήπως αυτό έχει κιόλας αρχίσει να γίνεται; Χμ! Μάλλον… Μάλιστα, κάποιοι τόσο πολύ τρομάξανε από τις διαμαρτυρίες περιβαλλοντικών οργανώσεων ενάντια στη χρησιμοποίηση γουρουνιών ως πειραματοζώων, ώστε… όπου φύγει φύγει. Τόσο άτακτα δε, που πήραν τα όρη και τα βουνά, και τελικά καταπλακώθηκαν από χιονοστιβάδες! Απίστευτο!

Για του λόγου το ασφαλές, δείτε τη σχετική είδηση στο econews.gr, όπως την έγραψε η Λίντα Σπυρέλη (η επισήμανση με χοντρά γράμματα δική μου):

Ακυρώθηκε πείραμα στην Αυστρία, στο οποίο θα θάβονταν ζωντανά 29 γουρούνια, κάτω από μάζες χιονιού, για να μελετήσουν οι επιστήμονες τις πιθανότητες επιβίωσης των ανθρώπων που καταπλακώθηκαν από χιονοστιβάδες, μετά από διαμαρτυρίες περιβαλλοντικών οργανώσεων, όπως ανακοίνωσε η αστυνομία.

Εμπρός να ξεπαστρέψουμε τον Λόρδο Άκλιτον!

Τον Αύγουστο του 2008, ως γνωστόν, το Πεκίνο φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το κορυφαίο ανά τετραετία γεγονός για τους μεγαλεμπόρους του α(θ)λητισμού, δηλαδή την κορυφαία ευκαιρία της τετραετίας μέχρι την επόμενη Ολυμπιάδα για τρελά κέρδη. Έτσι, η ανθρωπότητα, που αντικειμενικά δεν είχε κανένα λόγο να δείχνει ιδιαίτερη κάψα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, "έπρεπε" (δηλαδή τα συμφέροντα των εμπόρων επέβαλλαν) επί μήνες να βομβαρδίζεται καθημερινά με τόνους από κάθε είδους ειδήσεις που είχαν οποιαδήποτε, μεγάλη ή μικρή, άμεση ή έμμεση, σχέση με τους αγώνες, ώστε να υποστεί τη δοκιμασία υποβολής της στην ιδέα ότι κάτι το μεγαλειώδες, τάχα, συντελείται κάθε τετραετία με αυτούς τους αγώνες και να τσιμπήσει να καταναλώσει βουλιμικά τα σχετικά προϊόντα. Όπου το «σχετικά» είναι πολύ… σχετικό… μπορεί να αγκαλιάσει τα πάντα (βλ. κόκα κόλα). Αλλά παρασύρθηκα και ξέφυγα από το θέμα που έχω σκοπό να πραγματευθώ σ' αυτή την ιστογραφή. Ας αφήσουμε λοιπόν, μάλλον για κάποια άλλη φορά, τα περί την Ολυμπιακή ιδέα, το «αρχαίο πνεύμα αθάνατο», τα «citius, altius, fortius» και άλλα φληναφήματα. Τον καιρό εκείνο του Ολυμπιακού αναβρασμού, λοιπόν, εργαζόμουν ως διορθωτής σε αθλητική εφημερίδα. Γκρινιάρης και ιδιοτροπίλας καθώς είμαι, καταπώς φαίνεται, όχι μόνο δεν αισθανόμουνα άνετα μέσα στο γενικό κλίμα Ολυμπιακής ευφορίας και δεν με άγγιζε κανένα αίσθημα ψυχικής ανάτασης ή –άκουσον, άκουσον!– εθνικής υπερηφάνειας λόγω καταβολών του Ολυμπιακού ιδεώδους, αλλά ευχόμουν να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα όλη αυτή η ιστορία. Την επιθυμία μου αυτή την επέτεινε ένα γλωσσικό παράδοξο, που δεν ήταν μεν καθόλου άγνωστο μέχρι τότε, αλλά η κινεζική αύρα τού έδωσε τέτοια ώθηση, τέτοια ορμή, ώστε ν' αποκτήσει γιγάντιες διαστάσεις ή μάλλον, για να μείνουμε στις παραδόσεις της Άπω Ανατολής, ώστε το υπό συνήθεις συνθήκες απαλό αεράκι να μετατραπεί σε τυφώνα.

Καλές Απόκριες!

Απευθύνομαι σε σας, καλοί μου συνάνθρωποι, σε σας που, χωρίς να λογαριάζετε προσωπικό κόστος και θυσίες, διαφυλάσσετε την ανθρώπινη όψη σας και υπόστασή σας· κι αυτό το κάνετε όχι από κάποια παραξενιά ή αρρωστημένη εγωπάθεια, αλλά στην προσπάθειά σας, προσπάθεια–σκοπό ζωής, να υπερασπιστείτε την ανθρώπινη ουσία του κόσμου μας. Σε σας, λοιπόν, απευθύνομαι και σας εύχομαι καλές Απόκριες. Εσάς προτρέπω να βάλετε τις μάσκες και να χαρείτε τις Απόκριες. Εσάς, όχι τους… άλλους, αυτούς που έχουν επιλέξει να βρίσκονται στην αντίπερά μας όχθη. Αυτοί, έχοντας αποβάλει την ανθρωπιά από πάνω τους όπως εμείς αποδιώχνουμε όποια βρομιά μάς αγγίξει, περιφέρουν πλέον τη θλιβερή ύπαρξή τους ανάμεσά μας, φορώντας κατ' ανάγκη μονίμως μάσκες. Έτσι, ποιες μάσκες να βάλουν αυτοί τώρα τις Απόκριες; Ποια μάσκα να βάλει τώρα, για παράδειγμα, ο Αλάριχος, αυτός που κυκλοφορεί καθημερινά με τη μάσκα του εθνικού μας προμηθευτή. Ποια μάσκα να βάλει τώρα ο Νικήτας, αυτός που κυκλοφορεί καθημερινά με τη μάσκα του κατά φαντασίαν υγιούς, του χαρουμενόχαζου καρτούν που έχει πιστέψει ότι η φαιδρότητά του μπορεί να μας είναι πολύτιμη. Ποια μάσκα να βάλει τώρα ο άλλος… (ας τον πούμε κι αυτόν "Νικήτα"· ναι, έχουμε πολλούς από δαύτους· αφήστε τα "Νικητάκια"… όνομα–σύμβολο!), αυτός που κυκλοφορεί καθημερινά με τη μάσκα του μειωμένης αντίληψης χοντρομπακάλη της δεκαετίας του '50, γαντζωμένου όμως με νύχια και με δόντια στην πολυθρόνα του τζένεραλ μάνατζερ όπου τον έστησαν άλλοι ΝΙΚΗΤΕΣ, μήπως και μας ξεγελάσει το ανθρωπάκι και πιστέψουμε ότι «ο καημενούλης τόσα καταλαβαίνει, τόσα κάνει» κι όχι ότι μας παίζει (με) τον… παπά! Ποια μάσκα να βάλουν τώρα ο καβαλημένος Ιαβέρης, η παλλακίδα, οι αγριόγατες, οι πάπιες, οι τυφλοπόντικες, οι ασπάλακες, οι μπριόζικες αρκούδες, τα μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά, οι ουτιδανοί, οι Ζορό, οι άτιμοι από καιρό, οι…

Χμ! Έχουμε κι άλλους… "άλλους". Βρίσκονται, δυστυχώς, κι άλλοι στην αντίπερα όχθη. Με μόνιμη μάσκα κι αυτοί, μάσκα γιάπη εσχάτως, κρύβουν το αποκρουστικό τους πρόσωπο από μας, για να καταφέρουν –και το καταφέρνουν…– να μας εξαπατούν κυβερνώντας μας και να μας κυβερνούν εξαπατώντας μας. Εξ αυτών ο πρώτος τη τάξει δεν αρκείται μόνο στις κωλοτούμπες που συνηθίζουν όλοι στο σινάφι του, αλλά σεμνύνεται κιόλας –τρομάρα του– για τις αντιστασιακές κατά των Γερμανών κατακτητών δάφνες της οικογενείας του. Ειδικά γι' αυτό το τελευταίο, εγώ του αφιερώνω εξαιρετικά ένα υπέροχο τραγούδι από τον αξεπέραστο Νίκο Γούναρη. Ας το απολαύσουμε εμείς, καλοί μου, κάνοντας κλικ εδώ. (Ο Γ.Α.Π., αν τύχει να… περάσει από 'δώ, μάλλον δεν θα νιώσει απόλαυση).

Καλές Απόκριες!